Lydia Chagoll en Felix Nussbaum in Dendermonde

Donderdag 14 maart om 19 uur organiseert de Dendermondse Kunstraad in samenwerking met de bibliotheek en Forum Cultuur, de lokale versie van de Cultuurraad, in de plaatselijke bibliotheek een gespreksavond met schrijfster, choreografe en filmmaakster Lydia Chagoll over de Duitse surrealistische kunstschilder Felix Nussbaum. Daarbij is er ook een vertoning van de vorig jaar door Lydia Chagoll over de man gemaakte film ‘Felix Nussbaum, a painter’.

Felix Nussbaum werd in 1904 in de Duitse stad Osnabrück geboren en ontpopte zich tijdens het interbellum tot een veelbelovend kunstschilder. Zijn carrière werd echter gebroken door de opkomst van Hitler en het nazisme met zijn jodenhaat. En toen hij op cursus was in Italië nam Hitler in Duitsland de macht over. Voldoende reden voor een man als Felix Nussbaum, een jood, om nooit meer naar Duitsland terug te keren.

Triomf des Doods, het laatste werk van Felix Nussbaum. Kort nadien verdween hij in het vernietigingskamp van Auschwitz. De nazistische vernielingsdrang en de gruwel van elke oorlog in beeld.

Nadien trok hij naar België en Oostende waar hij kennis maakte met de toen in kunstmiddens populaire James Ensor. De invloed, waaronder het gebruik van carnavalsmaskers, is bij Nussbaum op sommige schilderijen goed te merken. Maar als Duitsland in mei 1940 ook België bezet trok hij ondergedoken naar Brussel.

Toen de geallieerde troepen van de VS en het Verenigd Koninkrijk bijna aan de Belgische grens waren werd hij op 2 augustus 1944 dankzij verraad door de Duitsers opgepakt en via de Mechelse Dossinkazerne richting Auschwitz gevoerd waar hij een week later op 9 augustus werd vermoord. Zoals trouwens de rest van zijn familie.

Vlak voor zijn dood maakte hij het werk ‘Triomf des Doods’ dat als helderziend kan gezien worden. Het was alsof hij zijn einde voelde naderen. De titel is ongetwijfeld een antwoord op de propagandafilm ‘Triumph des Willens’ van cineaste Leni Riefenstahl over een partijcongres van de NSDAP in Nürnberg. Het werk toont in al zijn gruwel de vernietigingskracht van de oorlog en dus ook van het nazisme.

Het Felix Nussbaum Haus in Osnabrück, een realisatie van architect Daniel Libeskind zijn eerste uit 1998 daterende omvangrijk werk. Het adres van het museum is Lotte Strasse 2 in Osnabrück. De man maakte ook het ontwerp voor het nieuwe World Trade Center in New York.

Ter ere van de schilder heeft de stad Osnabrück aan de man een museum gewijd. Het erg opvallende gebouw is gemaakt naar een ontwerp van de wereldberoemde architect Daniel Libeskind. Deze ontwierp wereldwijd al een serie gebouwen en was ook actief als landschapsarchitect in o.m. Almere en Groningen. Zo tekende hij bijvoorbeeld het Joods Museum in Berlijn en het Run Run Shaw Creative Media Centre in Hong Kong.

Felix Nussbaum zou, zeker in België, een nobele onbekende gebleven zijn had auteur en journalist Mark Schaevers in 2015 niet het boek ‘De orgelman’ over Nussbaum geschreven. Een bij de Bezig Bij uitgegeven boek die dat jaar de prestigieuze Gouden Uil boekenprijs kreeg. Vorig jaar maakte Lydia Chagoll over de man dan een langspeeldocumentaire. Met hulp van filmmonteur Gertjan Van Damme. 

Lydia Chagoll is wat men kan noemen een Grote Dame van het Belgische cultuurleven en altijd al een bezige bij geweest. Zo had ze op zeker ogenblik als choreografe een eigen balletschool, maakte ze een serie films en schreef ze ook een aantal boeken. En ook nu ze stilaan de kaap van de 88 jaar nadert blijft die dynamiek aanwezig.

Ze was gehuwd met Frans Buyens uit Temse en een van de pioniers van de Belgische film. In 2016 op 24 oktober vertoonde televisiezender Canvas van de VRT over het leven van deze toch merkwaardige dame een documentaire.

Alhoewel ze nooit in de Duitse concentratiekampen heeft gezeten en tijdens de tweede wereldoorlog in Indonesië in een Jappenkamp zat – ze is van origine Nederlandse uit Voorburg maar woonde in België toen de oorlog uitbrak en raakte via een vlucht langs Frankrijk, Spanje, Portugal en Mozambique in Batavia (Jakarta) – is oorlog, geweld met de holocaust en vooral het lijden van kinderen de rode draad bij haar schrijven.

En daarbij is de miserie die Palestijnse kinderen meemaken even belangrijk als al die anderen. Zij noemt zichzelf een 100% humanist en een rebel. Na de filmvertoning speelt de Dendermondse Vera Steenput, Belgisch kampioen orgeldraaien, tijdens de receptie het lied The Lambeth Walk waarvan de partituur onderaan links op ‘Triomf des Doods’ te lezen is.

Nu donderdag 14 maart te 19 uur, Bibliotheek, Kerkstraat 111, Dendermonde. Met nadien een receptie aangeboden door de bib. Toegang is gratis.

Willy Van Damme

Première documentaire film over Felix Nussbaum

In de Brusselse bioscoop Aventure in de Kleerkoperstraat gaat nu komende vrijdag 19 januari de documentaire langspeelfilm Felix Nussbaum in première. Het is het werk van Lydia Chagoll, een in vele opzichten grote dame van de Belgische cultuur. Zoals ze recent tijdens een gesprek in de Mechelse Dossinkazerne aankondigde is het wel haar laatste film. Zij is dan ook 86 jaar oud en wordt er in juni zelfs 87. Maar ze is nog steeds een en al leven bezeten door de onderwerpen waar ze sinds 1945 mee bezig is.

Felix Nussbaum is een in 1904 in het Duitse Osnabrück geboren kunstschilder die meestal gerekend wordt tot de toen florerende expressionistische school. Zijn drama was als joods kunstschilder te leven en te werken in het Duitsland van het interbellum met Hitler en zijn nazi’s. Eens die de macht grepen was hij weg en zwierf zowat tussen Italië, Frankrijk en vooral België. En hier dan veel in Oostende en Brussel. In Oostende had hij blijkbaar ook regelmatig contact met James Ensor.

Een zelfportret van Felix Nussbaum. Een slachtoffer van de fascistische rassenwaan.

Hij werd trouwens bij de Duitse inval op 10 mei 1940 door de Belgische politie opgepakt en naar een gevangenkamp in het zuiden van Frankrijk gevoerd waar men, joods zijnde, zelfs zijn terugkeer naar Duitsland regelde. Maar hij ontsnapte en verbleef jarenlang voor de Duitse bezetter ondergedoken in Brussel.

Tot hij door verraad op 10 juni 1944 werd opgepakt en men hem via de Mechelse Dossinkazerne, een doorvoercentrum voor ‘ongewensten’, afvoerde richting Duitsland en de vernietigingskampen. Op 31 juli 1944 werd hij op de trein naar Auschwitz gezet. Het laatste treintransport vanuit Mechelen. Hij kwam er met zijn echtgenote aan op 2 augustus en verdween nadien zoals de rest van zijn familie in de gaskamers van Hitler en zijn adepten.

In 1998 werd in zijn geboortestad Osnabrück een museum geopend gewijd aan de kunstenaar, het Felix Nussbaum Haus. De man was in België in de vergetelheid geraakt maar werd mede terug ontdekt dankzij het boek de Orgelman van journalist Marc Schaevers die er in 2015 de Gouden Boekenuil voor kreeg. Waarna Lydia Chagoll besloot er een documentaire langspeelfilm over te maken

Lydia Chagoll is geboren in het Nederlandse Voorburg maar woont behoudens de oorlogsjaren al sinds de jaren dertig in België. Vader was journalist en diende voor zijn werk te verhuizen naar Brussel. Joods zijnde ging het gezin Chagoll ook op 10 mei 1940 op de vlucht. Eerst naar Zuid-Frankrijk en dan via Spanje naar Portugal.

Van neutraal Portugal ging het dan weer naar de Portugese kolonie Mozambique en dan naar Brits Zuid-Afrika om daar uitgezet te worden naar Nederlands-Indië. Enkele weken voor de Japanners deze eilandenarchipel veroverden en het gezin gevangen werd gezet in de beruchte Jappenkampen.

Lydia Chagoll, een culturele duizendpoot.

Het zijn gebeurtenissen die haar voor het ganse leven zullen tekenen. Veel van haar werk gaat dan ook over het leven in die kampen, zowel ginds in nu Indonesië als in Europa. Waarbij zij ook zeer veel aandacht had voor de andere veelal vergeten groepen zoals de Roma, de politieke gevangen en homoseksuelen. Vooral het lot van de kinderen trok haar zeer sterk aan.

Veel van haar boeken en films gaan dan ook over die thema’s zoals het fascisme en het leed in de kampen. Over haar verblijf in die Jappenkampen wil zij echter niet praten. Dat lijkt ook nu nog na al die decennia te moeilijk voor haar.

Cultureel is Lydia Chagoll een uitermate veelzijdige kunstenares. Filmmaakster, boekenschrijfster, balletdanseres, choreografe en scenariste. Ze had ook jarenlang een eigen balletensemble. Haar echtgenoot was filmmaker Frans Buyens en zoals Lydia Chagoll een vrijdenker en maatschappijcriticus. Hij was afkomstig van Temse en een der pioniers van de Belgische film. Hij overleed in 2004.

Premier vrijdag 19 januari te 19u30, Cinema Aventure, Kleerkoperstraat 15, Centrumgalerij, 1000 Brussel. De toegang is gratis. Wel vooraf reserveren via georges.boschloos@auschwitz.be.

De film is op DVD te koop via bcocdinfo@telenet.be en kost 20 euro. Regie en montage zijn het werk van Lydia Chagoll met montageassistentie van Gertjan Van Damme.

Willy Van Damme

Jan Leyers of Kuifje in Moslimland

Er werd op televisie, radio en in de gedrukte media veel reclame gemaakt voor de op televisiezender Eén van de VRT te bekijken serie van Jan Leyers over de islam in Europa. (1) Voorheen maakte hij al een reportagereeks over de islam in het Midden-Oosten. Maar dat was voor de door de VS en haar bondgenoten georkestreerde opstand genaamd Arabische Lente. Het ziet er in de regio nu wat minder fraai uit. Maar zo gaat dat als de VS er zich mee bemoeit.

Jan Leyers ging op zoek naar de islam in Bosnië. Het werd een ware catastrofe of Kuifje in Moslimland. Hij toonde geen enkel serieus inzicht in zijn onderwerp en zou beter thuis zijn gebleven en wat muziek gemaakt.

Gematigde islam

En nu trok Leyers in Europa rond om te zien wat de islam in deze regio juist betekent. Het verhaal over de Europese moslims blijft namelijk amper degelijk besproken. Met in de publieke opinie hierover vooral veel haatzaaierrij die de islam verengt tot een stel Allahoe Akbar roepende baardmannen met wat bommen om hun gordel.

Als eerste trok hij naar Bosnië. Geen slecht idee want na het verjagen van de Moslims uit Andalusië eind 15de eeuw bleef er alleen nog de Balkan over met o.m. Bosnië. Hier heersten de Ottomaanse kaliefen. Tot in de negentiende eeuw toen de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie Bosnië veroverde en Servië onafhankelijk werd.

Als gevolg van historische omstandigheden was de islam in Bosnië er zeer gematigd, Europees. Soefisme was er belangrijk en de raki vloeide er rijkelijk, zoals elders in de regio. Maar de oorlog in de jaren negentig van de vorige eeuw veranderde alles. (2)

Bosnië is anno 2017 nog steeds niet hersteld van de diepe wonden die toen werden geslagen. Haat voor de ‘anderen’ is ook nu nog steeds een belangrijke drijfveer bij de verschillende groepen in het land. Alhoewel de term land in dit geval feitelijk misplaatst is.

En dus kwam Jan Leyers er polshoogte nemen over hoe het met de islam is gesteld. Het werd een enorme flop. De man interviewde enkele moslims, een soefist, een modernistische dame met hoofddoek die modeontwerpster is. Alles leek min of meer peis en vree daar onder moslims. Over het ontbreken van een echte staatsstructuur hoorde men echter bijvoorbeeld niets. Als er al problemen waren dan was dat met de heel stoute Serviërs.

Een wit-zwart verhaal

Ook bleek Leyers helemaal niets begrepen te hebben van wat er tijdens die oorlog juist gebeurde. Uiteraard moest hij de slachtpartij in Srebrenica en de Servische generaal Ratko Mladic er bijhalen. Waarna een moslim hierop mocht reageren. Een voorspelbare reactie. En volgens Leyers had Europa en het Westen de Bosnische Moslims toen ze hun onafhankelijkheid uitriepen gewoon in de kou laten staan.

Deze foto van het Bosnische dorp Gornja Maoca werd op 4 februari 2015 genomen. Nadat men de foto met het logo van ISIS publiceerde verdween dit bord onmiddellijk.

Een lachwekkende bewering daar datzelfde Westen toen zorgde voor massale wapenleveranties aan die Bosnische moslimregering. Ook was Mohammed Sacirbey, de eerste Bosnische minister van Buitenlandse Zaken, een Amerikaans staatsburger en toen de minnaar van de verre van onbesproken Nederlandse Mabel Wisse Smit, weduwe van prins Friso van Oranje.

De man bleek later volgens het Bosnische gerecht en de Amerikaanse politie zelfs een crimineel. En dan was er nog de ongelimiteerde diplomatieke steun vanuit de NAVO voor het Bosnische separatisme.

Iedereen die professioneel de Joegoslavische oorlog onderzocht weet dat die het gevolg was van vooral Duitse en Amerikaanse machinaties. Die wilden kost wat kost na de landen van het vroegere Warschaupact ook Joegoslavië onder controle krijgen. Het was na het instorten van de Sovjetunie het enige land dat niet onder hun toezicht viel.

Reden waarom zij ultranationalisten als Franjo Tudjman en Alija Izetbegovic financierden en bewapenden. Dit om het land zo staatkundig te vernielen. De onlangs in eerste aanleg in Brussel tot drie jaar effectieve cel veroordeelde Belg Jacques Monsieur speelde bij het illegaal bewapenen van die regeringen zelfs een sleutelrol. (3)

Salafisme in Bosnië

Neen, hierover niets. Jan Leyers herhaalt gewoon de toenmalige officiële praatjes van de landen van de NAVO over goede moslims en moorddadige Serviërs. Over de aanwezigheid van Bin Laden en zijn salafistische bendes geen woord. En nochtans hebben ook die zware misdaden begaan.

Hij kon natuurlijk in die korte tijdspanne van deze reportage niet in details gaan, maar als je een zijde wit kleurt en de andere pikzwart dan vervals je de feiten. Je bent dan een bedrieger, een leugenaar. Jan Leyers is misschien een brave jongen en mogelijks een goede muzikant maar voor dit soort werk is hij duidelijk niet geschikt.

Maar nog erger is dat hij de de huidige toestand van de islam in Bosnië geheel verkeerd voorstelde. Het is ergerlijk. En op maatschappelijk vlak gevaarlijk. Het salafisme is in de wereld een enorm groot probleem dat men in geen geval mag onderschatten. Van het feit dat Bosnië met een bevolking van een geschatte 3,7 miljoen ongeveer 300 Syriëstrijders heeft – het procentueel hoogste aantal in Europa – hoorden wij niets. (4)

Osama bin Laden, de man van al Qaeda, was een regelmatige gast in Sarajevo onder meer bij president Alija Izetbegovic. Diens Mujahedeen hebben na Afghanistan ook in Bosnië op grootschalige wijze gruwelijkheden begaan. Verder gebruikte de huidige Saoedische koning Salman bin Abdoel Aziz al Saoed toen Bosnië om zo Al Qaeda te financieren in de periode voor de aanslagen in New York. Hij was toen  voorzitter van zogenaamde Saoedische liefdadigheidsinstellingen en gouverneur van de hoofdstad Riyad. Feiten waarover er een pak documentatie zo te vinden zijn. Maar dat is blijkbaar allemaal veel te moeilijk voor Jan Leyers.

Over de zware salafistische missioneringsdrang – het regent er nieuwe door Turkije, Saoedi-Arabië, Qatar en Koeweit gefinancierde moskeeën – geen woord. De grootste moskee in Bosnië is trouwens genoemd naar de vroegere Saoedische koning Fahd. Even zag je toevallig de Saoedische vlag wapperen naast die gloednieuwe moskee. (5)

Een detail dat bij de kenners zeker opviel. Het had een gelegenheid geweest om dit beter in beeld te brengen met wat uitleg. Hij vertikte het. Men zou eens gealarmeerd kunnen zijn door het in Europa oprukkende salafisme. (6)

Best hilarisch te noemen was de vluchtig ogende ontmoeting met de Turk Bilal Erdogan, zoon van. Deze bezocht het kerkhof om hulde brengen aan wijlen president Alija Izetbegovic en sprak daarbij over wat hij zag als de schande dat zoveel moslims ook nu nog worden vermoord. Hij kan het weten. Zakenman Bilal Erdogan wordt algemeen genoemd als de man die de olie van ISIS commercialiseerde, onder meer via Frankrijk. Om over de misdaden van zijn vader in Syrië maar te zwijgen.

En wat stelde Leyers na dat kort gesprek? Ja, Europa moet niets hebben van zijn vader maar misschien heeft Turkije ook wel reden om boos te zijn op Europa. Conclusie: Jan Leyers zou zich verder beter concentreren op zijn muziek en dit soort zaken overlaten aan mensen die bereid zijn om echt onderzoek te doen om dat dan in een reportage goed uit te werken. Dit is ronduit beschamend en een slechte zaak, ook voor de moslims in Europa. Schoenmaker, blijf bij uw leest.

Willy Van Damme

1) https://www.vrt.be/nl/over-de-vrt/nieuws/2017/08/17/allah-in-europa-/

2) Michel Collon, ‘Bluf poker- De grootmachten Joegoslavië en de komende oorlogen’, Epo, 1998.

3) Willy Van Damme, ‘Handelaar des doods. Het verhaal van Jacques Monsieur.’ 2011, Borgerhoff & Lamberigts’.

Onder druk van de VS en de EU vaardigde de EU na het uitbreken van de oorlog een wapenembargo uit voor gans Joegoslavië. Nog diezelfde dag riep de VS Monsieur ter hulp om aan de Kroaten wapens te leveren. Men liet nadien zelfs toe dat Iran, naast dan o.m. Saoedi-Arabië, wapens gaf aan de troepen van Izetbegovic. De NAVO controleerde de Adriatische zee en het luchtruim en kon dus doen wat ze wou.

4) Business Insider, 24 december 2015, Pamela Engel, ‘An under-the-radar European country has become a ‘recruitment hotbed’ for ISIS’.  http://www.businessinsider.com/bosnia-isis-recruitment-hotbed-2015-12?international=true&r=US&IR=T.

Volgens een studie van Timothy Holman van 30 juni 2014 van het Combatting Terrorism Center van het Amerikaanse militaire academie van West Point zou van die jihadisten er 83% hebben gekozen voor al Qaeda en 10% voor ISIS.

Deze schat het aantal Bosnische jihadisten toen op ergens tussen de 50 en de 330. Hierbij dient men natuurlijk te beseffen dat het Amerikaanse leger direct betrokken partij is bij die oorlog tegen Syrië. De VS is ook de hoofdverantwoordelijke voor de toestand nu in Bosnië en voor de stroom jihadisten richting het Midden-Oosten. Zie: https://ctc.usma.edu/posts/foreign-fighters-from-the-western-balkans-in-syria.

Bijna alle hierover gepubliceerde schattingen hebben het over een goeie 300 Bosnische jihadisten.

5) PBS Newshour, 16 mei 2016, Malcolm Brabant, ‘Is Saudi-funded mosque in Sarajevo threat to Bosnia’s moderate Muslims?’  http://www.pbs.org/newshour/bb/is-saudi-funded-mosque-in-sarajevo-threat-to-bosnias-moderate-muslims/

6) Licentiaatsthesis Tom Van Dijck, 2006, KUL, ‘Importislam = exportterrorisme ? Een onderzoek naar de buitenlandse islamitische invloed in Bosnië-Herzegovina tijdens en na de Balkanoorlog (1992-2006)’. Promotor professor Raymond Detrez.

De Morgen en Maarten Boudry

Dat jullie gisteren in de krant een vrije tribune gaven aan Maarten Boudry, docent aan de UGent en groothandelaar in onzin, toont nogmaals de intellectuele zwakte van de redactie. Maar dat wekt helemaal geen enkele verbazing natuurlijk voor een krant die zich specialiseert in het gooien met modder naar wat men noemt de politieke linkerzijde en het ophemelen van al Qaeda in Syrië en het Midden-Oosten.

Maarten Boudry, en vele andere ‘wetenschappers’ bewijzen natuurlijk evengoed het belabberde niveau van wat onze universiteiten, centra voor geleerdheid, zouden moeten zijn.

Willy Van Damme

Lezersbrief naar De Morgen betreffende het stuk van Maarten Boudry in die krant van 21 augustus waarbij hij het nazisme vergeleek met het salafisme. Zo beweerde hij dat de nazi’s hun gruwel wel nooit op YouTube zouden gezet hebben. Hoe hij dat kon weten toont natuurlijk zijn hoogstaand intellectueel niveau.

Wel verschenen er vandaag drie reacties in de krant die brandhout maakten van diens beweringen. Maar het ging over de holocaust en dat is in De Morgen altijd een delicaat onderwerp. Zeker als we weten dat de Antwerpse opperzionist Michael Freilich er zijn vrienden heeft.

Ooit kwam de man spreken op een avond van een Dendermondse vrijzinnige vereniging. Daar stelde hij dat onder de islam andere godsdiensten verboden zijn. Een stelling eigen aan islamofoben en, niet toevallig, ook gedeeld door de vanuit Israël en de VS gefinancierde salafistische terreurgroepen. De man doceert aan de UGent die onlangs werd uitgeroepen tot de beste Belgische universiteit. Wow. 

Een andere kijk op het Midden-Oosten en het Westen

Mede onder impuls van de makers van de hier eerder besproken film ‘Whose peace will it be? organiseert men volgende maand in De Markten in Brussel een internationaal cartoonfestival en een serie lezingen en filmvoorstellingen rond de problematiek van het Midden-Oosten en de gevolgen hier.

Uit een duizend ingezonden cartoons selecteerde men er 120 die ieder hun eigen visie geven op de oorlogen daar, de vluchtelingen, de cultuur en het samenleven ginds en hier. De tentoonstelling loopt van 2 mei tot 31 mei in De Markten, Oude Graanmarkt 5 in het centrum van Brussel. De expositie is elke dag toegankelijk van 12 tot 18 uur, behalve op maandag. Op donderdag is ze open tot 20 uur.

Daarnaast zijn er ook twee filmvoorstellingen in het RITCS aan de Brusselse Dansaertstraat met inleidingen door Luc Pien en Lieven De Cauter. Ook zijn er een serie panelgesprekken met vooral mensen die origineel uit het Midden-Oosten komen. Dit rond thema als de geostrategie achter die oorlogen, de zoektocht naar de waarheid en de groeiende islamofobie.

Meer info met details op http://www.lightintimetocome.org/home/Cartoon.

Willy Van Damme

The Honky Tonk Jazz Club–Een monument te boek

a

Wie het bij kenners van de New Orleans Jazz, waar ook ter wereld, over België heeft zal in nogal wat gevallen snel de naam horen vallen van de Dendermondse Honky Tonk Jazz Club, in Dendermonde en ook erbuiten eveneens gekend als de Bunker. Een cultureel monument in België welke vorig jaar haar 50-jarig bestaan vierde.

George Lewis en de slavenhandel

Een onderdeel van die vieringen is de uitgave onder eigen beheer van het boek ’Honky Tonk Jazz Club Dendermonde – 50 jaar jazztraditie in Vlaanderen’. Een project dat de steun kreeg van KBC, Soudal, De Erfgoedcel van het Land van Dendermonde, het Dendermondse stadsbestuur en de provincie Oost-Vlaanderen.

Het is een mix van een kijk- en leesboek geworden, luchtig maar ook bloedserieus. Wie meer wil weten over de historiek van New Orleans, de zwarte gemeenschap daar en het ontstaan van de blues- en jazzmuziek komt hier zeker aan zijn trekken.

Het is ook een boek dat men als een ware schat voor het nageslacht kan bewaren. Het is perfect ingebonden, gedrukt op glanzend papier groot formaat, heeft een verfrissende lay-out, bevat mooie soms exclusieve foto’s en vertelt het levensverhaal van onder meer de erg invloedrijke klarinettist George Lewis die in 1966 bij de nog piepjonge club op bezoek was. Een foto bewijst het.

Het is een mooi opgemaakt en vlot leesbaar boeiend boek geworden over de zwarte cultuur in New Orleans, deze stad, de jazz in België en vooral  natuurlijk over de Honky Tonk Jazz Club, haar mannen en vrouwen die het zoveel kleur gaven.

Het relaas van George Lewis is zowel tragisch, ontroerend als boeiend en mooi geschreven. Hoe het amper 8 jaar oude meisje Zaïre per schip aangevoerd uit het huidige Senegal als slavin in New Orleans raakt, er verkocht wordt en na meer dan honderd jaar onvoorstelbare miserie zal zorgen voor achterkleinzoon George Lewis en zijn geniale en inspirerende klarinetmuziek.

Schokkend is zeker ook het in het boek gepubliceerde uittreksel van de uit 1724 daterende Franse Code Noir die van toepassing was in de Franse kolonie Louisiana. Het bepaalde op wettelijke basis het leven van de slaven en toont uitvoerig de willekeur en gruwel waaraan deze ontvoerde Afrikanen bloot stonden. Dat de nazaten van deze zo mishandelde mensen zo’n mooie en invloedrijke muziek produceerden maakt die behandeling des te schokkender.

Jeggpap New Orleans Jazzband

En natuurlijk komt de Jeggpap New Orleans Jazzband, nu Jeggpap, uitvoerig in beeld. Het is het geesteskind geweest van (Gil)Bert Heuvinck, en zijn broers Jan en Philemon (Mon). Bert had immers op school van leraar Willy Roggeman de smaak te pakken gekregen van de jazz. En al snel viel hij daarbij voor die spontane niet-intellectuele versie eigen aan New Orleans.

Bert Heuvinck, de grote inspirator en drijvende kracht achter het Dendermondse jazzgebeuren rond Honky Tonk en de Jeggpap. De man stierf spijtig genoeg in 1985, veel te vroeg. Een van de zalen van het cultuurcentrum Belgica is als eerbetoon naar hem genoemd.

De Jeggpap werd een jazzband die de tands des tijds meer dan doorstond en voor het eerst in 1963 optrad op de sinkensbraderie in de Dendermondse Dijkstraat. De start van een schitterend bestaan met optredens tot in New Orleans en plaatopnames en optredens met o.m. een Sammy Rimington, Louis Nelson en Kid Sheik.

Volgend jaar stopt dit verhaal. Drummer Miel Leybaert, ooit begonnen als trommelaar bij de toen kleine Dendermondse Reuzenommegang Katuit, is de enige overgeblevene van de Jeggpap en staat dan 54 jaar op het podium. En dat lijkt genoeg om in schoonheid afscheid te nemen. Het was dan ook zeer mooi.

Uiteraard komen ook de massa’s optredens aan bod. Teveel om op te noemen maar ze staan er, chronologisch 20 grote pagina’s lang, allemaal in vermeld. Het toont het belang, ja grootsheid van de bunker. Ze organiseerden er concerten, groot en klein, een serie jazzfestivals, boottochten en een pak kroegentochten.

Zo was er natuurlijk niet alleen de legendarische George Lewis te gast maar ook figuren als Fats Domino, Toots Tielemans, Eddie Boyd, B.B. King, Jerry Lee Lewis, Acker Bilk, Chris Barber, Ray Charles, incognito Rolling Stone Charlie Watts, Memphis Slim, Champion Jack Dupree, Dr. John, Bo Diddley en Chuck Berry. Om de meest bekende figuren te noemen. Met Belgische namen als Norbert Detaeye, Ferre Grignard, Roland Van Campenhout, de Piotto’s en Dani Klein.

De legendarische rock & roll gitarist en zanger Bo Diddley trad op 31 augustus 1984 op tijdens het 14de Internationaal Jazzfestival in Dendermonde.

Ook nu nog blijft de Bunker om de haverklap kwaliteit leveren met optredens zaterdag 7 januari van o.m. de Nederlandse pianist Emile van Pelt en de Franse trompettist Boss Queraud. Topmuzikanten als Lillian Boutté, Davell Crawford, Charmaine Neville, Wendell Brunious, Leroy Jones en Denise Gordon treden er regelmatig met groot plezier op. Sommigen zullen zelfs niet terugschrikken om met het vliegtuig een ommetje te maken naar die vrolijke Dendermondse jazzbunker.

Een unieke sfeer

De wat plezante noot in dit boek zijn ongetwijfeld de cursiefjes met anekdotes van de vroegere journalist en bunkerfan Marc De Backer. Geschreven in de hem o zo typerende wat schalkse stijl, eigen aan zijn periode bij het lokale weekblad De Voorpost. Het is een verrijking voor het mede met zijn steun uitgegeven boek.

Leuk zijn zeker ook de foto’s van de serie ‘rare vogels’ die af en toe in de club verschenen als een kunstschilder Jean Kamiel Steeman, alias de Tsaar (1). De enige man die ooit zonder gerechtelijke vervolging spontaan en met een gewoon mes een schilderij van Rubens uit zijn kader haalde. Het was voor dat schilderij dit of sterven in de brand.

De club met vooraan drummer Miel Leybaert, ernaast links jazzpianist Ilja De Neve, die onlangs in Honk Tonk zijn nieuwe in het Verenigd Koninkrijk geproduceerde cd Wama Bama Mama presenteerde, daarachter en wat verstopt staat de eerder dit jaar overleden klarinettist Piet Hermans, man van de Crescent City Dreamers, en achteraan glunderend Lut Van den Abbeele met ernaast saxofonist Peter Verhas, telg uit de familie der fameuze kunstschilders Jan en Frans Verhas.

En uiteraard zijn er een serie verhalen in te vinden met foto’s rond de vele medewerkers als een Aimé en Albert Braeckman, de grand marshal, Alajos Van Peteghem, Agnes De Vijlder, Jacky Stassijns en Lut Van den Abbeele. Zonder hen zou er geen bunker en zijn soms onvergetelijke optredens zijn geweest.

Optredens die niet zelden zorgen voor een unieke sfeer. De bunker, een uit de negentiende eeuw daterende militaire vestiging, is nu eenmaal qua vorm erg speciaal en zorgt bijna spontaan voor een pak gezelligheid waar elke muziekfan moet van kunnen houden.

Het boek werd vorige maand in de bunker voorgesteld in aanwezigheid van Oost-Vlaams gouverneur Jan Briers, zelf een groot muziekliefhebber, de provinciaal gedeputeerde voor Cultuur Dendermondenaar Jozef Dauwe, voorzitter Mon Heuvinck, Dendermonds burgemeester Piet Buyse, vriend-des-huizes Remi Vermeiren en Rik Van Cauwelaert, die ook mee een voorwoord schreef.

Van links naar rechts: Jozef Dauwe, Mon Heuvinck, Jan Briers en Remi Vermeiren.

Het boek is dan ook warm aanbevolen aan al diegenen die wat meer wil weten over niet alleen die Honky Tonk Jazz Club, maar ook over deze muziek in België en het ontstaan van de jazz en blues in de delta van de Mississippi, stijlen die meer dan wat ook onze huidige muziekcultuur wereldwijd smaak geven.

Het geeft ook een zeer interessant beeld van het vroegere leven in de hoofdstad van die muziek, New Orleans. Het is voor 45 euro te koop in de club, het naburige Jazzcentrum Vlaanderen, de Dendermondse Standaard Boekhandel of via overschrijving op BE49 4428 6650 5171 van Honky Tonk Jazz Club vzw. Het boek telt 224 pagina’s, groot formaat. Adres: Honky Tonk Jazz & Blues Club, Leopold II laan 12, Dendermonde.

Willy Van Damme

1) Kort na het schrijven van deze tekst overleed Jean Kamiel Steeman in het Aalsterse Onze-lieve-Vrouweziekenhuis. De man wordt zaterdag om 10 uur in de Baasroodse Sint-Ursmaruskerk begraven. Jean Steeman was een in vele opzichten een merkwaardig man.

Genietend van snuiftabak, met zijn lange grijs geworden baard en vroeger een hoge hoed viel hij in het Dendermondse stadsbeeld op. Hij was in de tweede helft der zestiger jaren een lid van de Antwerpse artiestenkolonie die rond de Academie voor Schone Kunsten, galerie Zwarte Partner, De Muze, Fred Bervoets en Ferre Grignard volwassen werd.

De Tsaar bij een van zijn schilderijen tijdens een tentoonstelling van een paar jaar geleden in het Baasroodse Scheepvaartmuseum.

In zekere was hij een opvolger van de negentiende-eeuwse Dendermondse School van impressionisten rond Franz Courtens (1854-1943). Als een rasechte Dendermondse artiest schilderde hij vooral het landschap langs de Schelde, naast dan – hoe kan het als Dendermondenaar anders – vele paarden.

De intussen ook al overleden vroegere schepen Pierre Caudron, een kunstliefhebber, noemde hem een witschilder wegens het veelvuldig gebruik van wit om zijn landschap karakter te geven. Nog vorig jaar was hij te zien in het VRT-televisieprogramma Ieder Beroemd omwille van zijn actie om de mensen op te roepen meer goedendag tegen elkaar te zeggen. Het sociaal zijn was bij hem dan ook een belangrijk kenmerk.

En natuurlijk blijft hij in de kunstwereld voor altijd bekend als de man die op 3 april 1968 in Antwerpen een der werken – de geboorte van Christus – van Pieter Paul Rubens uit de brandende Sint-Pauluskerk wist te redden. Een heldendaad waar hij levenslang terecht mee pronkte.

DVD-CD over Toy en De Vaandrig te koop

De dvd plus extra cd van de hier eerder aangekondigde documentaire film ‘The making of a band in the 70’s’ is voor 20 euro te koop. De film toont via origineel beeldmateriaal en zonder ingelezen stem het verhaal van de popgroep Toy uit Klein-Brabant en Dendermonde en de vzw Alias en De Vaandrig uit Sint-Amands aan de Schelde, het dorp van dichter Emiel Verhaeren.

Toy had in het begin der tachtiger jaren een groot succes met het nummer Suspicion en bestond uit drie gitaristen en zangers Theo Van Hemelrijk, Renaat Boeykens en Harry Woods met Paul Illegems aan de drums. Een soort lokale The Beatles dus. Ze groeide op het einde der jaren zestig uit de Novadis Skiffle groep en dit in het milieu van de vzw Alias die aan het spoorwegstation van Sint-Amands de bruine kroeg De Vaandrig runde.

Het was een centrum voor de nieuwe cultuur die toen stilaan vorm kreeg. Met debatten over boeddhisme, milieuvervuiling, veel rock & roll, kunst, gezonde voeding, anti-militarisme, de oorlog in Vietnam die toen woedde, recht op inspraak en een betere wereld. Kortom de alternatieve cultuur die toen in de marge smeulde. Waarbij sommigen uiteindelijk dachten alle wijsheid bij Mao Zedong en zijn Rode Boekje te moeten en kunnen halen.

De vertoning van de documentaire in het Bornemse CC ter Dilft op 10 september 2016. Het was een meer dan gezellige reünie waar men oude vriendschappen kon herstellen. En nieuwe kon maken.

De groep Toy haalde uiteindelijk nooit de absolute top maar dat had minder te maken met hun goede muzikale kwaliteiten maar eerder met de slechte relatie van de groepsleden met het Belgische muziekwereldje uit die periode.

Bij de dvd van de film zit ook als mooie extra een cd met 19 onuitgegeven nummers en een klein uitsmijtertje. En die toont nogmaals de uitstekende kwaliteiten van deze groep. En hun sound doet ook hier inderdaad denken aan de fabulous four uit Liverpool.

Harry Woods had trouwens deels zijn wortels in het Noord-Ierse Belfast, de stad van Van Morrison en gelegen aan de Ierse Zee en de overkant van Liverpool. En reeds als kind was deze bezeten door de muziek en zijn gitaar waar anderen in zijn Baasrode toen vol bewondering naar keken. En zowel Theo, Harry als zeker Renaat hebben ook mooie stemmen zoals hier op deze extra cd nogmaals te horen is.

De voorstelling van dit uniek tijdsdocument in het Bornemse cultureel centrum Ter Dilft kende een grote belangstelling. Er waren volgens een buur die de moeite nam om ze te tellen uiteindelijk een driehonderd toeschouwers. Veel meer dan de initiatiefnemers hadden verwacht.

Wie de dvd en cd wil kopen kan dat doen door een mail te sturen naar deem00@telenet.be. De kost voor dvd en cd is 20 euro plus de verzendkosten. De ongeveer een uur durende film toont perfect de chaotische, spontane en wat anarchistische wereld van die periode en dat milieu. Iedereen was nog op zoek. Reden waarom deze film ook zo uniek is.

Willy Van Damme

De Vaandrig baarde een nieuwe maatschappij en …. Toy

Na de tweede wereldoorlog kende België en zeker Vlaanderen een snelle wederopbouw en een ongeziene economische groei. Een fenomeen dat zich overal in Europa manifesteerde. De nieuwe na de oorlog geboren generatie kwam eraan en die had nieuwe ideeën. Deels overgenomen uit het buitenland en vooral de VS.

Was jazz, de zwarte muziek, reeds voor 1940 druppelsgewijs Europa en België aan het binnensijpelen dan werd dat een kolkende stroom. Eerst nog braafjes met een Doris Day maar al snel kwamen daar een Chuck Berry, Elvis Presley, Cliff Richard, The Beatles en de Rolling Stones, toen de ultieme ruigaards. Voor vele ouderen in die periode gewoon een stel te mijden viezerds.

Een fragment uit de film met hier deel 1 en hieronder deel 2. Met een aantal leden op uitstap in het plaatsje Herbeumont aan de Semois en met de wereldbefaamde Amerikaanse banjospeler Derrol Adams op bezoek in het café. Hij was er een regelmatig optredende artiest. Het filmpje geeft een beetje de sfeer weer van die periode.

Maar de jeugd wou meer en ging geleidelijk aan haar eigen weg, zoekend naar iets nieuws. De jaren zestig, niet voor niets de Golden Sixties genoemd, zorgen voor de geboorte van dit fenomeen. Eerst bescheiden maar met de revoltes in Leuven, Parijs mei ’68 en het Amsterdamse provo kwam de dijkbreuk die de oude maatschappij op haar grondvesten begon doorheen te schudden.

Merkwaardig is dat het erg landelijke boerendorp Sint-Amands a/d Schelde reeds in 1967 zich hier op de voorgrond manifesteerde met eerst het popfestival Botsing. En van Botsing kwam het jaar nadien de Vaandrig met de vzw Alias. Het werd een jeugdhuis, dat wel, maar geen à la Kadee, Sako of Nijdrop die uit de katholieke jeugdbewegingen groeiden.

Neen, het werden broeiaarden van een andere cultuur, de nieuwe samenleving. Hier werd gewerkt aan de echte culturele revolutie met rock- en andere vormen van nieuwe muziek, experimentjes met drugs, Trotski en vooral Mao, vredesactivisme, milieubewustzijn, boeddhisme, gezond eten, vrijere seks en tegen het gezag. Men had het er allemaal. Het waren jongeren op zoek naar nieuwe maatschappijvormen. Voor de doorsnee burger waren dit echter oorden van verderf.

En uit De Vaandrig ontstonden ‘kolonies’ zoals De Vliet, De Lamp, De Zep, Ranonkel, De Spinnekop, De Splinter, enzovoort. Het was de voorbode, voorhoede, die de maatschappij een decennium later heel zachtjes zou kneden tot wat ze nu is. Wat toen extreme zotte eisen leken zoals die voor een beter leefmilieu werd enkele jaren later de norm voor de ganse samenleving.

Deel 2 van het filmpje. 

Niet verrassend is dat daaruit niet alleen de artistieke hoogstandjes van een Pol Maes, tekenaar, kunstschilder en entertainer, ontstonden maar ook een popgroep als Toy. Eerst schuchter als skifflegroep Novadis en nadien voluit als popgroep Toy. Zij groeiden verder door, weg uit De Vaandrig en uit de latere opvolger De Splinter in Bornem. Ze werden wel nooit de grote Belgische topvedetten maar maakten wel muziek welke voor die periode tot het beste behoorde wat dit land had.

Het geheel versleten café aan het al even versleten spoorwegstation van Sint-Amands werd de Vaandrig en die toonde zo de weg richting de nieuwe moderne maatschappij.

Willy Van Damme

Dit is de begeleidende tekst bij de vertoning van een film over Toy en De Vaandrig van de hand van Theo Van Hemelrijk, gitarist bij Toy en hulpje voor alles en gelegenheidsfilosoof in De Vaandrig en elders. De film is een uitermate merkwaardig en uniek tijdsdocument met film en geluidsopnamen allemaal rechtstreeks komende uit die periode 1968 tot 1980.

Het zijn 90 minuten ongekuiste pellicule die het leven toont zoals het ooit was en dus rauw sans gêne als toen. Het vertelt het verhaal van een jeugd op zoek naar iets nieuws, weg van het oude en voor hen versleten wereldje. Een groep jongeren rond Toy en het volkje van De Vaandrig ofte Alias vzw die het dachten beter te weten. 

Wijlen Paul Maes was natuurlijk de vaste tekenaar van de Aliasbode. Zijn stijl doet denken aan het betere werk van vroeger van een Kamagurka. Alleen is dit werk van Paul Maes veel ouder. De tekening komt uit de Aliasbode van december 1970.

De vzw Alias gaf ook in die jaren een tijdschrift uit genaamd de Aliasbode. Men kan het raadplegen in de leeszaal van de Koninklijke Bibliotheek Albert I te Brussel onder code B.D. 26272.

De film komt nu zaterdag 10 september om 20 uur in première uit in het Bornemse CC Ter Dilft. De toegang is gratis. Wie wil kan die avond voor 20 euro de dvd van de film met daarbij nog een cd met 20 soms niet bekende nummers van Toy kopen. Het adres van Ter Dilft is Absveldstraat 21-27, Bornem.

Meer info: https://www.terdilft.be/nieuwsdetail/778/toy–the-making-of-a-band-in-the-70s

Dendermonde Honky Tonk Jazz Club – For the love of New Orleans

Somewhere around 1964 the four brothers Heuvinck Bert, Jan, Piet and Mon, together with a few friends, students at that time, came into contact with the music from New Orleans, its gospel songs, the New Orleans jazz and its whole cultural environment surrounding it.

The cultural heritage

And so it went. First came the creation of the Jeggpap New Orleans Jazz Band, featuring the four brothers and some of these friends, and then arose the need for a club house, dedicated to this cultural heritage.

Mon Heuvinck, after fifty years still one of the very active and leading figures of the club. Something to be very proud of.

With help from the city Council of their town Dendermonde they were able to hire an old disused bunker, once part of the city military fortifications. They cleaned it up and made it their club house with the first concert by their Jeggpap New Orleans Jazz Band on the 6^th of March 1965, now more than 50 years ago.

It was a defining moment for them and for the New Orleans music and its cultural heritage in Europe. Started with a lot of enthusiasm but also hesitation it pretty soon became a center for lovers of New Orleans Jazz, not only in the city or the region and nationally, but for all over Europe and even beyond.

The club in action. Here in front drummer and painter Miel Leybaert, one of the founders of the Jeggpap New Orleans Jazzband. With behind him one-time clarinet player and partly visible Piet Hermans and talented blues pianist and singer Ilja De Neve looking on. In the background Saxophone player Peter Verhas.

A reputation

Since those days the club gained a reputation as being one of the leading European centers for New Orleans Jazz. With many music performers from New Orleans when visiting Europa making it a habit of performing at the club. The club has now nearly 500 members.

The club, being an old small army bunker, gives concerts a special atmosphere where musicians and the public easily intermingle with each other, giving an appearance at the club for the musicians an extra dimension.

Bo Didley, one of music’s great man, also appeared at the festivals in Dendermonde. Here in Dendermonde with one of his typical guitars.

Since 1965 the people of the club organized more than 2000 concerts, in the club and outdoors, on boat trips, street parades and at many festivals, small and great. All in dedication and of love for the cultural heritage of New Orleans. They also organize regular trips to the city itself. In this they are true ambassadors for the city helping to safeguard and promote this culture in Belgium and Europe.

Many great names

Many hundreds of groups and musicians from New Orleans, other places in the US, Belgium, but also from the other continents in the world played at the club or at festivals organized by the Honky Tonk Jazz Club. Some well-known names, some lesser known.

The atmosphere during the show of the Danish Doc Houlind Revival All Stars. Musicians and public easily intermingle at the club. Giving it something unique and the reason why musicians from afar take the plane just for one show at the club.

Naming them all would be too much but artists who played there were among others Albert Nicholas, Champion Jack Dupree, Barry Martin, Captain John Handy, George Lewis, Louis Nelson, Sammy Rimington (UK), Memphis Slim, the Preservation Hall Jazz band, Max Collie’s Rhythm Aces (UK), The New Orleans All Star Band, Kid Thomas, All Lewis, Otis Grand, The Reverend Dejean Choir, Teddy Wilson, Benny Waters, The Dutch Swing College Band (NL), Bud Freeman, Thomas Jefferson, Count Basie, Oscar Peterson, Chris Barber New Orleans Blues Band (UK), Wallace Davenport, Dejan’s Olympia Brass Band of New Orleans, Philippe Cathérine (Belgium), Dorothy Donegan, Toots Thielemans (Belgium), Fats Domino, B.B. King, Bessie Griffin Trio, Chuck Berry, Bo Didley, Ray Charles, Etta Cameron, Monty Alexander, Manu Dibango (Cameroun), Jimmy Witherspoon, Lillian Boutté, Curtis Mayfield, Dr. John, DeeDaniels, Freddy Kohleman, Al di Meola Project, Jerry Lee Lewis, Dee Dee Bridgewater, Calvin Jackson & The Mississippi Bound, Liz McComb, Wendell Brunious, Freddie Lonzo, Lucien Barbarin, Shannon Powell, Leroy Jones with Craig Klein, Paul Longstreth, Gerald French and Mitchell Player, Steve Yocum, Bob French, Charmaine Neville with Amasa Miller, Frank Oxley, Louis Ford, Gregg Stafford, Evan Christopher Clarinet Road and Davell Crawford.

One of the great names of the New Orleans music scene without any doubt has been Fats Domino. Here in action with his piano at the Dendermonde Jazzfestival.

Celebrating 50 years

In 2002 a new initiative was created with the Jazzcentrum Vlaanderen, another non-profit organization, situated next door. This was the result of close cooperation between the Honky Tonk Jazz Club, the provincial administration of Oost-Vlaanderen, the Dendermonde city council and other like-minded smaller clubs in Belgium.

This Jazzcentrum Vlaanderen organizes exhibitions and functions as a museum and a documentation center about the history of New Orleans Jazz in Belgium. A very important task. It also regularly gives concerts itself or workshops regarding New Orleans Jazz. Thereby giving the Honky Tonk Jazz Club an extra dimension.

Well know giant of the blues piano Memphis Slim als appeared at the Dendermonde Jazzfestival.

No surprise therefore that when the hurricane Kathrina struck New Orleans creating huge havoc, The Jazz Centre straight away founded NOMA, New Orleans Musicians Aid, in the presence of Wendell Brunious, collecting funds through the organization of concerts and by other actions to help musicians from New Orleans to restart their lives and musical careers after the disaster that struck them.

On the 3^rd, 4^th and 5^th of September the city council of Dendermonde organizes a whole series of events in the city with concerts to celebrate this 50 year anniversary of dedication and love for the cultural heritage of the city of New Orleans.

Modern day New Orleans piano player and singer Davell Crawford here recently in June at the Honky Tonk Jazzclub receiving a standing ovation for what was no doubt a very great performance. Look on top the flag of New Orleans flying.

Honky Tonk Jazzclub, Leopold II Laan 19,9200 Dendermonde, Belgium

Willy Van Damme

Naschrift:

Deze tekst werd speciaal gemaakt om de Honky Tonk Jazzclub en haar werk beter bekend te maken bij het Amerikaans publiek, en speciaal dan de muziekscène betrokken bij de jazz, blues, gospel en aanverwante muziekstijlen.

Feestprogramma 50 Jaar Honky Tonk

Op 3, 4 en 5 september organiseert het Dendermondse stadsbestuur ter ere van het 50-jarig bestaan van de club een serie activiteiten en concerten. Zo is er op 3 september in zaal ‘s Sestich aan de bibliotheek om 20 uur een ‘History of blues and jazz’ waarbij muzikaal de evolutie gegeven wordt van de zwarte muziek in de delta van de Mississippi, van de zogenaamde work songs tot de gospels, de jazz en de blues.

New Orleans singer Charmaine Neuville appearing at the Honky Tonk Jazzclub with Albert Braeckman and his umbrella joining the show. Fun and good music make a nice mix at the Honky Tonk Jazzclub.

Vrijdag 4 september is er dan om 20 uur in de tuin van het CC Belgica, Café Jardin, een eerste optreden van de Britse soulzangeres Denise Gordon samen met het Verjazz Combo rond Peter Verhas. Met ook de Joep Peeters & the Gloodnew Orleans Band.

Zaterdag 5 september is er dan vanaf 14 uur een klassiek wandelconcert door het stadscentrum met de Honky Tonk Brassband met daarbij als must Albert Braeckman met zijn paraplu en andere attributen. De jazz heeft mee zijn uniek karakter gekregen doordat het gebruikt werd bij uitvaartstoeten in New Orleans waar men het verdriet verdrong met vrolijke klanken.

Ghent jazz piano player and gospel singer Norbert Detaeye first came to the club almost 50 years ago to see blues legend Champion Jack Dupree playing. He kept coming and is since a regular guest of the club and the city. Here celebrating 50 years Honky Tonk Jazzclub at the Jazzcentrum Vlaanderen.

Zaterdagavond is er een tweede optreden van de zangeres Denis Gordon met ditmaal onder begeleiding van de Gentse jazzpianist en gospelzanger Norbert Detaeye. Met als tweede act een optreden van het overbekende trio Jean Blaute, Eric Melaerts en Jean-Marie Aerts.

Het gospelconcert met Denise Gordon en Norbert Detaeye start om 19 uur in de abdijkerk aan de Vlasmarkt. Het optreden van het trio met Jean Blaute is voorzien in de theaterzaal van CC Belgica om 21 uur.

het is een gelegenheid om deze feitelijk miskende muziekclub wat beter te leren kennen. Een club die ooit de muzikale reus Dr. John liet spelen in het toch kleine Dendermondse stadhuis. Iets wat weinig clubs in Europa haar ooit nadeden.

Willy Van Damme 

 

De Wever versus De Wever

Dat historicus Bruno De Wever en zijn broer medehistoricus Bart De Wever, voorzitter van de N-VA, dan wel uit diezelfde stal komen maar er op veel vlakken een andere visie op na houden is geweten.

Voorheen schreef Bruno al een hier eveneens besproken open brief over het droogleggen van het universitair onderzoek rond de collaboratie tijdens WO II. Nu is er de kwestie van het Studiecentrum Oorlog en Maatschappij dat dreigt ten onder te gaan onder het gebeuk van broer Bart & Co.

Fanatiek

Zoals met alle overheidsdiensten is het ook hier de alleen als fanatiek en dwaas te omschrijven besparingswoede van onze Vlaamse en federale regeringen die, behoudens de multimiljonairs en de politiek, zowat alle lagen van de maatschappij treft, vooral dan de overheid. Waaronder ook de wetenschappelijke en culturele instellingen.

Wat dit genre van politici blijkbaar niet beseffen is dat een hoog geïndustrialiseerde maatschappij als deze niet kan zonder ook een stevig goed uitgebouwd overheidsapparaat.

Het is een structuur die zorgt dat alles blijft draaien, dat de wegen onderhouden worden, dat de politie en brandweer snel ter plaatse voldoende adequate hulp kunnen verlenen, de nodige vergunningen worden gegeven, het openbaar vervoer goed blijft functioneren en justitie echt werkt.

Vergeet het. Er is op veel plaatsen al een aantal jaren een gebrek aan plaatsen in het kleuteronderwijs. En wat doet deze regering? Investeren en het heuvel verhelpen? Neen, ze investeert niet verder op onderwijs en vorming maar bezuinigt strak verder zodat er nu al plaatsen tekort zijn in het lager onderwijs.

 

De hardvochtigheid van de regering Bart De Wever is sinds meer dan 100 jaar niet meer in België gezien. Er dient al teruggegaan te worden tot Charles Woeste en consoorten. Men lijkt er zelfs op gebeten om alle overheidsinstellingen, incluis het onderwijs en de cultuur- en wetenschapssector kapot te maken. Zijn broer is niet akkoord en tekent protest aan.

Ook hier dus bij het Studiecentrum Oorlog en Maatschappij hanteert men zo hondsbrutaal de hakbijl dat dit het einde kan inluiden van dit centrum. Eenzelfde geluid was ook al te horen bij o.m. Peter De Caluwe van de Koninklijke Muntschouwburg of het Afrikamuseum in Tervuren. De meer dan terechte Belgische trots.

Maar het is geweten dat bepaalde Vlaams nationalisten een probleem hebben met de twee wereldoorlogen en de rol hierin van het Vlaams nationalisme. Zwijgen lijkt bij dit volk daarom wel de boodschap.

Ambetantenaren

Deze frontale aanval van de hier verantwoordelijke staatssecretaris Elke Sleurs van N-VA lijkt dan ook geen enkele verrasing. Er is in dit milieu bovendien ook een blijkbaar grondige haat tegenover de overheid en de ambtenarij die zo klein als mogelijk moet gemaakt worden. Men ziet ze hoogstens als een bijna overbodige luxe, een amper noodzakelijk kwaad. En dus weg ermee.

Daarbij gesteund door delen van een patronaat die denkt dat al die ambtenaren ambetantenaren zijn, mensen die het goed draaien van de maatschappij in de weg staan. Een overheid en ook een sociale zekerheid die zorgen voor de volgens hen te hoge belastingen.

Maar een hoog geïndustrialiseerde maatschappij kan niet zonder hoge lonen, dito belastingen, een goede sociale zekerheid en een uitgebreid en goed functionerend overheidsapparaat. Als morgen ons onderwijs verder de berg afgaat en onze kennismaatschappij in gevaar komt, wat dan? België behoeft een goed beleid zowel op economisch, sociaal als ecologisch vlak. Hier organiseert men een sociaal kerkhof.

Wie dat wenst kan nu de petitie van deze twee topwetenschappers steunen door hen te ondertekenen. Het kan via het internet: http://www.change.org/p/mevr-elke-sleurs-het-cegesoma-dreigt-te-verdwijnen?recruiter=184711561&utm_campaign=signature_receipt&utm_medium=email&utm_source=share_petition Opdat ons erfgoed en ons wetenschappelijk onderzoek te belangrijk zijn om het zomaar over te laten aan een stelletje politici wiens hardvochtigheid legendarisch aan het worden is.

Willy Van Damme

PETITIE

Het CegeSoma dreigt te verdwijnen!

Door de aangekondigde besparingen wordt het voortbestaan van het Studiecentrum Oorlog en Maatschappij (CegeSoma) bedreigd. Met deze petitie willen wij hiertegen protesteren.

Het CegeSoma neemt vandaag een onmisbare wetenschappelijke en maatschappelijke plaats in in het debat over de meest donkere en delicate aspecten van onze hedendaagse geschiedenis.

Initiatiefnemers:

Bruno De Wever (UGent) & Laurence van Ypersele (UCL), leden van de Wetenschappelijke Commissie van CegeSoma.

Het Studiecentrum Oorlog en Maatschappij (CegeSoma) mag niet verdwijnen!

Het CegeSoma, met zo’n 45 vaste en tijdelijke medewerkers , een dotatie van 1,5 miljoen Euro en een totaalbudget van 2,5 miljoen Euro, is één van de kleinste instellingen die op federaal niveau actief zijn.

Het is in 1969 opgericht als een centrum over de geschiedenis van WO II en daarna uitgegroeid tot een internationaal gereputeerd kenniscentrum over conflictgeschiedenis in de 20ste eeuw.

Het combineert onderzoek, documentatie en publiekswerking. Het is gespecialiseerd in de studie van de donkerste jaren van de eerste helft van de vorige eeuw en een vertrouwd servicecentrum voor bevolking en overheid.

Voor Belgische historici van de nieuwste tijd fungeert het als een uniek platform van samenwerking en dialoog over alle grenzen heen. In vele opzichten is het ook een buitenbeentje.

Het is niet erkend als een Federale Wetenschappelijke Instelling en telt als gevolg daarvan geen enkele ambtenaar onder zijn personeel. Voor de financiering van zijn medewerkers in vast dienstverband steunt het dus helemaal op de jaarlijks toegekende dotatie.

Voor dit kleine centrum zijn de gevolgen van de bezuinigingen waartoe de federale regering op 15 oktober jl. besloot catastrofaal. Na drie jaar besparingen onder de vorige regering, wordt de kaasschaaf gehanteerd, met een vermindering van de dotatie met 4% op personeelsuitgaven, 20 % op werking en 22 % op investeringen. In 2015 zullen daardoor alle opgebouwde reserves zijn uitgeput.

Er kan dan enkel nog personeel worden afgedankt. Maar in deze relatief jonge instelling bereikt niemand in 2015 de pensioenleeftijd en hebben bijna alle personeelsleden recht op een opzegvergoeding die hoger ligt dan hun jaarsalaris. De kwadratuur van de cirkel dus. Wanneer je een dergelijke besparing op jaarbasis moet realiseren volstaat het dus niet 4% in de budgetlast voor lonen weg te knippen.

Het gaat over veel en veel meer. Daardoor wordt namelijk ook gesneden in de kleine ploeg van ‘vaste’ mensen die in de loop van hun carrière een kapitaal aan kennis en ervaring hebben opgebouwd.

De ruggengraat van de instelling wordt dus aangetast. Wanneer deze besparing onveranderd wordt doorgevoerd – en tussen 2016 en 2019 komt er nog jaarlijks 2% bovenop – wordt het doodvonnis van het CegeSoma getekend .

De ondertekenaars van deze petitie wensen dat het CegeSoma blijft bestaan en zijn werking kan verder zetten. Zij vinden het van het grootste belang dat dit bijzonder erfgoed verder wordt bewaard, bestudeerd en aan een breed publiek bekend gemaakt.

Zij vragen aan de bevoegde staatssecretaris voor Wetenschapsbeleid, Elke Sleurs, dat er voldoende middelen worden gezocht om het voortbestaan van het CegeSoma te verzekeren.

Bruno De Wever (UGent) & Laurence van Ypersele (UCL)