Jacques Monsieur in Portugese gevangenis

Toen de Belgische wapenhandelaar Jacques Monsieur zich op 6 september voor de 12de kamer van het Brusselse hof van beroep moest verantwoorden in de zaak van zijn serie illegale wapenhandels beloofde Jacques Monsieur aan de rechters dat hij zijn Franse eigendom bij de stad Tarascon ging verkopen en naar België verhuizen. Dat blijkt dus nu een van de zovele leugens te zijn die de man aan de buitenwereld poogde wijs te maken.

De Vlucht naar Portugal

Wat België moest zijn blijkt nu Herdade do Zambujal vlakbij Evora, hoofdplaats van het gelijknamige district. Het ligt in de regio van Alentejo en niet ver van de toeristische trekpleister Algarve aan de Atlantische kust.

Een landelijk gebied gekend voor zijn beschermde natuurgebieden met hier en daar ver uit elkaar enkele woningen naast een mooi luxe hotel. Het ligt op een goede vijftig kilometer zuidwaarts van de stad Evora waar hij nu in de cel zit.

Volgens het persbericht van de Belgische politie werd hij er woensdag opgepakt en moest hij vrijdag in Evora voor de rechter verschijnen. België heeft immers een Europees aanhoudingsbevel uitgeschreven voor onze mogelijks grootste illegale wapenhandelaar ooit.

Op 21 maart dit jaar verloor hij bij het Hof van Cassatie immers zijn beroep tegen het arrest van het hof in de zaak rond zijn illegale wapenhandel. En toen men hem opriep om in de gevangenis zijn straf uit te zitten bleek de man verdwenen. Waarna de mensen van het FAST (Fugitive Action Search Team) op zoek gingen, ook hier met succes.

De villa annex paardenkwekerij van Jacques Monsieur in het Quartier Saint-Gabriel bij Tarascon in de Provence. Zodra Cassatie weigerde om zijn arrest van het hof van beroep te verbreken verkocht hij de zaak en liet zijn paarden overbrengen naar de omgeving van de stad Evora en de Herdade do Zambujol. De politie ontdekte echter die transportfactuur met daarop zijn nieuw adres. Domme Monsieur.

Op vraag van het FAST trok de Franse politie op zoek in zijn vroegere woning in Tarascon en ontdekte er de bewijzen van de verhuis van zijn Lusitaanse paarden naar het gehucht Herdade do Jambujol. Waar de Portugese politie hem woensdag dan kon oppakken. Gezien het hier om een Europees aanhoudingsbevel gaat komende na een definitieve veroordeling kan die uitlevering moeilijk een probleem vormen.

Jacques Monsieur begon zijn carrière bij het Belgisch leger en nadien in de paardensport, in essentie die van de Lusitaanse paarden waar hij ook een gekend en relatief succesvol figuur zowel als kweker en als ruiter is. Het was ook via die paardensport dat hij in contact kwam met het wereldje van de Poolse paardenliefhebberij en ook de militairen in dat milieu. Het was de periode dat Polen nog lid was van het Warschaupact.

Deze contacten waren voor de Westerse veiligheidsdiensten vermoedelijk erg interessant. En die contacten met Polen bleken ook voor hem tot voor kort waardevol. Zo werkte hij de laatste jaren voor zijn wapenhandel veel met de Poolse firma Uni Mesko, zijn dekmantel. “Het waren de Polen die handelden, ik was maar een simpele tussenpersoon”, was een van zijn voornaamste argumenten ter verdediging. Zonder succes.

Al snel viel zijn naam in allerlei onderzoeken rond de Brusselse onderwereld en haar bovengrondse contacten rond de plaatselijke jetset. Hij verhuisde mede daarom naar Frankrijk waar hij zich als hobby verder toelegde op de kweek en opleiding van Lusitaanse paarden. Ook trok hij toen ook op stage naar Portugal om zich verder te bekwamen in deze in origine vooral Portugese tak van de paardensport.

Jacques Monsieur zag er altijd gekleed uit als een gentleman, een figuur die steeds met pak en das rondliep. En die volgens sommigen binnen de veiligheidsdiensten daardoor teveel opviel.

Mossad

Zaken doen dat was voor hem de wapenhandel. En tot zijn veroordelingen in Iran, Frankrijk en België was dat in essentie vooral via westerse veiligheidsdiensten zoals de Franse DGSE, de DIA (Defense Intelligence Agency) en vooral de Israëlische Mossad. Zij moesten aan iemand in het geheim wapens leveren en dan riep men de man ter hulp.

Zo was hij een belangrijk figuur in het grote Amerikaanse schandaal gekend als Iran-Contra Gate (1985-1987) dat zich afspeelde onder de Amerikaanse president Ronald Reagan. Wat Reagan bijna zijn job kostte.

Het argument dat hij te weinig de zaken volgde en dus niet op de hoogte was redde de toenmalige president. Daarbij leverde de VS gratis onder meer telegeleide raketten (TOW) aan Israël die het dan met medeweten van Washington via Monsieur doorverkocht aan Iran.

Officieel was het om in Libanon door pro-Iraanse groepen vastgehouden gijzelaars vrij te krijgen. In de praktijk wou men gewoon die oorlog tussen Irak en Iran zo lang als mogelijk laten voortduren. Een kwestie om die landen zowel politiek als militair te vernielen. Wat op termijn alleen bij Irak en dan nog maar deels lukte. Niet bij Iran.

Toppunt was toen hij in 1993 op vraag van de Mossad in de VS materiaal voor de Iraanse luchtmacht kocht. Officieel was het materiaal, zijnde luchtafweergeschut en vliegtuigonderdelen, voor onze luchtmach in Evere bestemd.

Reden waarom hij samen met een kompaan de handtekeningen van de toenmalige baas van de aankoopdienst en de chef van de luchtmacht vervalste. Op zeker ogenblik verkocht Monsieur op de internationale markt zelfs Iraans wapentuig. Hij leek de perfecte infiltrant.

Door zijn ontmaskering in de Franse en Belgische pers als gevolg van het schandaal rond de Franse oliemaatschappij Elf Aquitaine (nu een onderdeel van Total) ontdekte de pers het tot dan geheel anonieme bestaan van Monsieur. Deze was intussen naar Iran gevlucht waar het gerecht, die ook de pers leest, hem dan maar wegens spionage arresteerde. Het einde van de spion Monsieur want de Mossad kon met hem nadien niets meer doen.

Ontvoering

Maar Monsieur, die nochtans zeer rijk is, besloot verder te werken in de illegale wapenhandel. Tot de VS hem in 2009 wegens die wapentrafiek met Iran in het vizier kreeg, hem met nepcontracten in de val lokte en in Panama ontvoerde. Het werk van de Drug Enforcement Administration (DEA) die hun betrokkenheid in een gesprek ook erkenden. Ditmaal vloog hij in Alabama in de cel.

Maar door dit Amerikaanse optreden wakker geworden werd ook het Belgisch parket en politie terug actief rond zijn handel en wandel en begon in Brussel een nieuw onderzoek met rogatoire missies tot in Polen en Frankrijk toe. En zeker als het federaal parket met Véronique Melot de zaak overneemt raakt Monsieur toch voor de rechtbank.

En terwijl Jacques Monsieur, die rechten studeerde aan de ULB, in eerste aanleg in een gesprek stelde zich geen zorgen te maken en wel zou vrijgesproken worden draaide dat heel anders uit. Terwijl het parket 2 jaar effectief vroeg kreeg hij drie jaar.

In beroep werden er dat dan echter 4 jaar effectief plus een stevige boete van meer dan 1 miljoen euro. Na de zitting waren zijn drie advocaten en de man dan ook weggevlucht uit de rechtszaal. Geen gesprekken met de pers ditmaal. Waarna in maart dit jaar ook Cassatie dit arrest volgde.

Voldoende reden dus voor Jacques Monsieur om te vluchten naar wat men zijn derde vaderland, na België en Frankrijk, kan noemen. Daar werd hij dinsdag op vraag van het FAST door de Portugese politie opgepakt en verscheen er vrijdag voor het Tribunal de Relàçao – Dit is een onderdeel van het hof van beroep – die zijn verdere aanhouding tot zijn uitlevering aan België beval. (1)

En zoals zijn vlucht in november 2000 van Frankrijk naar Iran eindigde in een cel zo eindigde deze ontsnapping opnieuw in een cel, ditmaal niet in de Iraanse stad Mashad maar in het Portugese Evora. Men kan Monsieur dan ook de specialist van het internationaal gevangeniswezen noemen.

Met tweemaal in Frankrijk, tweemaal  in België en eenmaal in Iran, Turkije en de VS en nu Portugal. Dit in afwachting van de vier jaar in België die hem wachten. Zes verschillende landen dus. Weinig Belgen zullen hem dit vermoedelijk ooit hebben voorgedaan. De man is een expert van het leven achter de tralies. En zeggen dat hij met zijn paarden zulk een rustig leven had kunnen leiden.

Willy Van Damme

1) Sapo, 16 augustus 2019, ‘Jacques Monsieur. Detido em Évora um dos maiores traficantes de armas belga’. https://sol.sapo.pt/artigo/668256/jacques-monsieur-detido-em-evora-um-dos-maiores-traficantes-de-armas-belga

Correctie:

Verder onderzoek leerde dat deze Herdade do Zambujal waar Jacques Monsieur werd opgepakt niet in het stadje Castro Verde ligt maar nabij de stad Evora zelf. Het probleem is dat er meerdere Herdado do Zambujal zijn.

Volgens de nieuwswebsite van Luso Jornal zou hij al vorig jaar naar Portugal verhuist zijn. Dus mogelijks rond zijn veroordeling door het hof van beroep in oktober 2018. Zijn arrestatie ginds was in Portugal ook overal in de media groot nieuws. Zijn naam is er gemaakt.

NASCHRIFT:

FAST, het team van de federale politie die voorvluchtige veroordeelden opspoort, heeft donderdag Jacques Monsieur al overgebracht van zijn cel in Evora in Portugal naar de gevangenis in Sint-Gillis te Brussel. Vermoedelijk zal zijn levenspartner verder zorgen vor het onderhouden van de paarden. Dat was zo al het geval in Tarascon toen hij in Amerikaanse detentie zat.

 

Jacques Monsieur–Cassatie verwerpt beroep

Het Hof van Cassatie verwierp vandaag het beroep van de Belgische wapenhandelaar Jacques Monsieur tegen zijn veroordeling op 19 oktober 2018 door het Brusselse hof van beroep tot 4 jaar effectieve gevangenis plus boetes en inbeslagnames.

Eerder op 1 juni 2017 kreeg de man in eerste aanleg 3 jaar cel toegemeten. Het betrof hier illegale wapenverkopen via kompanen in Frankrijk, Zwitserland en Polen aan o.m. Iran, Indonesië en Mauritanië.

De Iran-Contra-Affaire en de Mossad

De man opereerde natuurlijk geheel in de anonimiteit. Door zijn betrokkenheid bij de burgeroorlog in de Republiek Congo (Brazzaville) op het einde van de jaren negentig verzeilde hij echter in het grote schandaal rond de Franse oliemaatschappij Elf Aquitaine – die men daarna maar liet overnemen door Total – raakte zijn naam in de media en hij in voorarrest. Waarop hij vluchtte naar Iran waar men zo ontdekte dat hun wapenhandelaar een spion was.

Opvallend is dat federaal parketmagistraat Véronique Melot in eerste aanleg maar 2 jaar vroeg en in beroep 3 jaar. De rechters deden er dus telkens een jaar bij. Ergens begrijpelijk want de man is een recidivist pur sang die voordien voor gelijkaardige feiten en spionage in de cel zat in Iran, Turkije, Frankrijk, België en de VS (1). Een deskundige van het internationaal gevangeniswezen dus.

Jacques Monsieur zag vandaag door het Hof van Cassatie zijn beroep tegen de eerdere veroordeling tot 4 jaar cel verworpen. In Le Soir en De Morgen gaf men hem vroeger de bijnam de Vos. Voor het parket was het feit dat hij het al die jaren overleefde een bewijs dat dit niet zomaar een zacht gekookt eitje was maar een sluwe man die goed wist waar hij mee bezig was. “Normaal was zo iemand  al lang vermoord geweest”, klonk het daar.

Hij was vooral een spion voor de Mossad die via het klantenbestand van zijn vader, een notaris uit Lot bij Halle, in contact kwam met de Brusselse jetset zoals de joodse textielbaron Pierre Salik van de gelijknamige jeansbroeken.

Zijn liefde voor de paardensport bracht hem onder meer naar Polen toen de Berlijnse Muur er nog was en zo de spionage. Hij was reserveofficier in het leger en informant voor de AIVD, onze militaire spionagedienst, en haar zusterorganisaties zoals het Amerikaanse Defense Intelligence Agency (DIA).

Zo was hij betrokken bij het Iran-Contraschandaal uit het midden van de jaren tachtig van de vorige eeuw waarbij de VS via Israël in het geheim wapens leverde aan het Iran van de Ayatollahs. Een land dat toen in oorlog was met het Irak van Saddam Hoessein, zelf een ex-agent van de CIA. De zaak leidde bijna tot het afzetten van de Amerikaanse president Ronald Reagan.

Toen in 1991 de oorlog tegen Joegoslavië uitbrak en de VS en EU via de Verenigde Naties een wapenembargo tegen dat land eisten en kregen ging de DIA als het ware de dag nadien bij Jacques Monsieur vragen om aan de vrienden in Kroatië wapens te leveren. Waarbij de NAVO, die de Adriatische Zee controleerde, zorgde dat dit ogengestoord kon doorgaan.

Vervalste handtekeningen luchtmachtbazen

In 1993 – 8 jaar na het uitlekken van de eerdere wapenleveringen aan Iran – vroeg de Mossad, de Israëlische veiligheidsdienst, dan aan Monsieur om in de VS voor de Iraanse luchtmacht vliegtuigonderdelen en materiaal voor de luchtafweer te kopen. Iets wat toen streng verboden was. Monsieur was hun infiltrant in het enorme Iraanse militairindustriële complex.

Samen met een kompaan uit Asse vervalsten zij daarbij de handtekeningen van de chef van de Belgische luchtmacht en het hoofd van de aankoopdienst van de luchtmacht in Evere. Toen men Monsieur een eerste maal in België veroordeelde gebeurde dat dan ook achter gesloten deuren. Te gênant vermoedelijk. Nu echter greep de rechtspleging zoals het hoort in alle openheid.

De zaak verjaarde normaal in april maar het snelle optreden van zowel het hof van beroep als Cassatie verhinderde dat. Het is vooral dankzij het federaal parket en magistraat Véronique Melot dat de zaak met een veroordeling werd afgesloten.

Eerder toen het dossier bij het Brusselse parket zat leek het nergens te geraken. Het was zelfs een van de argumenten van de advocaten van Monsieur toen de zaak in beroep voorkwam. Het onderzoek naar de zaak sleepte toen het nog ressorteerde onder het Brusselse parket volgens hen te lang aan. Hun argumenten haalden het wel niet.

Ondertussen is er echter geen tekort aan moordwapens voor de illegale wapenhandelaars, de handelaars des doods. Dat al Qaeda in Irak, Syrië, Libië en Jemen geen tekorten aan wapens hebben is duidelijk.

En ISIS en al Qaeda kopen die uiteraard niet officieel bij bijvoorbeeld FN in Herstal. Die weten wel andere wegen te vinden zoals het werken via enkele Arabische golfstaten zijnde de Verenigde Arabische Emiraten. Of als naar gewoonte via de VS.

Het is er als steeds gewoon zakendoen. Alleen noemen ze nu niet meer Jacques Monsieur. Lees er maar het rapport van het Britse Conflict Armament Research ‘The weapons of the Islamic State’ (2) over na.

Het is een door de EU en Duitsland besteld dossier dat zwart op wit toont hoe men vanuit Bulgarije – dus de EU! – massaal wapens leverde aan ISIS. Het werk van o.m. de VS en Saoedi-Arabië. Tot na de verovering van de Iraakse miljoenenstad Mosoel voor de VS en voor Saoedi-Arabië toen Mosoel door het Iraakse leger reeds praktisch omsingeld was.

Willy Van Damme

Meer info: ‘Handelaar des doods”, Willy Van Damme, Borgerhoff & Lamberigts, 2011, 255 pagina’s.

1) Het staat nu vast dat men Jacques Monsieur in Panama ontvoerde en daarna in de VS voor de rechter sleurde. Een nepproces dus. De ontvoering gebeurde vermoedelijk op 27 augustus 2009 na uitlokking. Alles was het werk van de Drug Enforcement Administration (DEA). Iets wat een woordvoerder van DEA achteraf tijdens een gesprek zelf toegaf. “Wij hebben hiervoor de nodige expertise”, vertelde de man.

2) Conflict Armament Research, http://www.conflictarm.com/reports/weapons-of-the-islamic-state/.

Jacques Monsieur–4 jaar cel

De uit het Brabantse Lot afkomstige wapenhandelaar Jacques Monsieur kreeg vandaag van het Brusselse hof van beroep wegens illegale wapenhandel een effectieve celstraf van 4 jaar. Met daarnaast nog een boete van 1,2 miljoen euro. Het is een vrij grote verzwaring van het vonnis in eerste aanleg toen hij 3 jaar kreeg en een boete van 800.000 euro. De man zag er na het voorlezen van dat arrest dan ook aangeslagen uit.

Bendevorming

Voor zijn advocaten was er nochtans strafrechtelijk niets aan de hand en zij vroegen tijdens de debatten eerder dan ook zijn vrijlating. Pleidooien over de lange tijd dat het onderzoek liep als verzachtende omstandigheid hielpen echter niet. Verder verwierp men hun stellingen rond de regionalisering van de vergunningen voor wapenhandel zoals eveneens de bewering dat hij hoogstens als doorgeefluik fungeerde voor een Pools bedrijf.

Integendeel veroordeelde men hem nu ook voor bendevorming. Niet bewezen geacht werd de beschuldiging voor witwassen. Toen de zaak in eerste aanleg voorkwam was Jacques Monsieur, een licentiaat rechten van de ULB, nog van oordeel dat hij zou worden vrijgesproken.

Een fout bleek het. Was de eis van het federaal parket in eerste aanleg 2 jaar dan kreeg hij toen 3 jaar. Nu in beroep vroeg het parket de bevestiging van die drie jaar maar dat werden er nu vier.

De zaak betreft de illegale handel in wapens met onder meer Iran, Indonesië en een serie Afrikaanse landen zoals Tsjaad. Het is al zijn vijfde veroordeling voor wapenhandel sinds zijn eerste arrestatie in Venezuela in 1996 en die op 19 november 2000 in Iran.

Jacques Monsieur lijkt een braaf boekhoudertje maar kan gezien zijn parcours alleen maar gezien worden als een sluwe harde jongen.

Veroordelingen waren er eerder in Iran, Frankrijk, België en de VS. Desondanks bleef hij als ware hij verslaafd aan de wapenhandel voortdoen. Dit terwijl hij via erfenissen een welvarend man is en zo kon rentenieren.

Westerse geheime diensten

Hij was ook betrokken bij de fameuze Iran-Contra affaire van 1986 waarbij Israël en de VS aan het toen met Irak in oorlog zijnde Iran wapens leverden en de VS met de opbrengst de opstand van de Contra’s tegen Nicaragua financierde. Waarbij in dat milieu der Contra’s ook de cocaïnehandel opdook.

In wezen werkte hij zeker tot 2000 voornamelijk voor westerse veiligheidsdiensten zoals de Amerikaanse DIA, de Franse DGSE en de Israëlische Mossad. Telkens zij in het geheim  een opstand wilden bewapenen riep men zijn hulp in. Typevoorbeeld is Kroatië waartegen de VS in 1991 via de VN een wapenembargo uitvaardigde en men nog dezelfde dag naar Monsieur belde.

Op vraag van Israël leverde hij ook nog na de Iran-Contra affaire in het geheim Amerikaanse wapens aan Iran. Waarbij men zelfs de handtekeningen van onze luchtmachttop nabootste. Bijna zeker zal men tegen dit arrest naar Cassatie stappen. Vooreerst legde het hof in dit arrest nieuwe rechtsregels vast rond de regionalisering van de uitvoervergunningen voor wapens.

Belangrijk is echter dat de ganse zaak in april 2019 zal verjaren. En dat is binnen iets meer dan zes maanden. Cassatie zal er dus zeker komen. Al was het maar om voorbij de verjaringstermijn te geraken.

Jacques Monsieur mag er dan wel uitzien als een soort schuchtere boekhouder, in wezen kan hij alleen maar gezien worden als een harde jongen. Wie anders zou jarenlang dit avontuur met al die elkaar bevechtende landen en groepen en beconcurrerende geheime diensten overleven? “De meesten zouden reeds lang op de bodem van de zee liggen”, was de reactie van een kenner van dit dossier.

De vraag van het parket tot onmiddellijke aanhouding werd wel verworpen. De man, zoon van de vroegere Lotse notaris Paul Monsieur, is sinds kort ook verhuisd van het Franse Tarascon naar de Antwerpse regio.

Ondanks het feit dat hij door de Amerikaanse Drug Enforcement Administration (DEA), het drugsbestrijdingsagentschap, op 28 augustus 2009 in Panama werd ontvoerd heeft nooit iemand hierover klacht neergelegd en heeft het Belgisch gerecht een onderzoek opgestart. De VS mogen zo te zien ongestraft mensen wereldwijd ontvoeren.

Willy Van Damme

Jacques Monsieur–Start proces in beroep

Voor de Brusselse rechtbank begon vandaag het proces in beroep tegen wapenhandelaar Jacques Monsieur. Deze kreeg in eerste aanlag vorig jaar 3 jaar effectieve celstraf wegens o.m. illegale wapenhandel.

Arrestatie in Iran

Ogenschijnlijk een wat timide brave gentleman is de uit Lot bij Halle afkomstige man echter een kleurrijk figuur die al jaren meedraait in het wereldje van de illegale wapenhandel en ook spionage. In sommige wereldconflicten zoals de Iran-Irakoorlog en de Iran-Contra affaire uit de jaren ‘80 van de vorige eeuw evenals in de burgeroorlogen in Congo-Brazzaville en Joegoslavië speelde hij als wapenleverancier een rol.

Als de Franse of Amerikaanse militaire veiligheidsdiensten een wapenleverancier nodig hadden dan klopte men aan de deur van de man. Zo vaardigde de VN onder druk van de VS een wapenembargo uit tegen gans Joegoslavië waarop Washington nog diezelfde dag naar onze man uit Lot stapte om Kroatië ter hulp te komen, de vriend van Duitsland en de VS.

Wie Jacques Monsieur ontmoet ziet in hem een aimabele gentleman en zeker geen notoir wapenhandelaar en spion. Maar spionnen herken je nu eenmaal niet zomaar op straat aan hun gezicht.

Hetzelfde in Congo-Brazzaville waar president Pascal Lissouba met een opstand zat van de door de Franse president Jacques Chirac gesteunde Denis Sassou N’ Guesso, de huidige president. Waarop Lissouba via de Franse oliemaatschappij Elf Aquitaine de Franse DGSE ter hulp riep die dan ook maar op haar beurt naar Monsieur stapte.

Tot zijn naam in de pers viel in verband met de schandalen rond dat land en Elf-Aquitaine, nu Total. De Franse onderzoeksrechter nam hem tijdelijk zelfs in voorhechtenis. Waarna hij eens tijdelijk vrij met een diplomatiek paspoort naar Iran vluchtte. Een zware fout.

Daar las men echter in de Franse en Belgische media dat hij voor westerse veiligheidsdiensten werkte. Wat na de Franse voorhechtenis in Iran leidde tot zijn tweede arrestatie en veroordeling met celstraf wegens spionage.

De Mossad

Bleek uit het Belgisch gerechtelijk onderzoek dat de man werkte voor de Israëlische Mossad, vermoedelijk om zo te infiltreren in de Iraanse wapenindustrie. Na zijn vervroegde vrijlating raakte hij echter nog in afwachting van zijn uitlevering aan België ditmaal in een Turkse gevangenis.

Waarbij hij nadien zowel in Frankrijk als in België opnieuw veroordelingen opliep, telkens wel met celstraffen met uitstel. Zo kreeg hij in Brussel op 12 december 2002 tijdens een proces achter gesloten deuren 40 maanden cel met uitstel.

Enkele jaren was het dan stil rond de man. Tot de Amerikaanse Drug Enforcement Administration (DEA) hem op vraag van de FBI onder het mom van een wapendeal in de val lokte. Hij werd, zo blijkt nu met zekerheid, door de DEA op 28 augustus 2009 ontvoerd in Panama.

Criminele praktijken natuurlijk maar de VS mag nu eenmaal wat anderen niet mogen. Het leverde hem op 22 september 2010 nog maar eens 23 maanden cel op. Hij kwam er op 28 april 2011 vrij, 21 maanden na zijn kidnapping.

Jacques Monsieur woont tegenwoordig in Tarascon in de Franse Provence waar hij zich toelegt op de kweek van Lusitaanse paarden. Hij neemt met zijn paarden ook wel eens deel aan wedstrijden en heeft er een voor zover geweten goede reputatie.

Zo toonde dit tweede Belgisch onderzoek dat hij stiekem toch nog wapens leverde aan Iran. Zoals in 1993 toen hij op vraag van de Mossad in de VS onder andere onderdelen voor de Iraanse luchtmacht kocht. Officieel waren die bestemd voor de Belgische luchtmacht in Evere. Men kan in de VS nu eenmaal geen wapens voor Iran kopen.

Waarbij hij en een kompaan dan maar de handtekeningen van het hoofd van de Belgische luchtmacht en het hoofd van de aankoopdienst van die luchtmacht in Evere vervalsten. Monsieur was merkwaardig genoeg ook informant voor onze militaire veiligheidsdienst ADIV.

Nieuw Belgisch onderzoek

Zijn arrestatie in de VS maakte in België echter politie en parket opnieuw wakker. Het gevolg was een uitgebreid onderzoek met rogatoire missies naar o.m. Polen, Zwitserland en Frankrijk om de zaak uit te pluizen.

Veel rust na zijn vrijlating uit die Amerikaanse gevangenis heeft hij dus niet gehad. Het nieuw onderzoek resulteerde in een nieuwe ditmaal door het federaal parket aangespannen rechtszaak en een veroordeling op 1 juni 2017 tot 3 jaar effectieve celstraf. Naar verluidt treuzelde het Brusselse parket met de zaak en raakte het toch nog bij het federaal parket.

Het openbaar ministerie had nochtans maar twee jaar geëist. Maar daar er hier volgens de rechtbank sprake was van recidive was die drie jaar niet echt verassend daar hij in 2002 reeds 40 maanden met uitstel had gekregen, zijnde 3 jaar en vier maanden. Daar kwam bovenop ditmaal ook een boete van 300.000 euro bij.

Wel heeft de rechtbank in haar vonnis een aantal zaken niet weerhouden zoals bendevorming en het witwassen. Ook werd de inbeslagname van vele goederen afgewezen. Duidelijk was dit een voor Jacques Monsieur onverwachte straf. Deze jurist van vorming dacht vooraf nog op een vrijspraak te kunnen rekenen.

Jacques Monsieur kocht op vraag van de Mossad in 1993 o.m. deze vliegtuigmotor J85-21 voor de Iraanse luchtmacht. Officieel was het de aankoopdienst van onze luchtmacht in Evere die dit kocht. Bij het zien van het aankoopcontract was het er even schrikken.

Zijn argumenten draaiden rond het feit dat hij slechts in opdracht handelde van de Poolse firma Unimesko uit Lublin van zijn zakenpartner Izdebski Andrzej en de stelling dat hij die handel vanuit het buitenland bedreef. Deze werden door de rechter echter van tafel geveegd. Ook het door Monsieur gebruikte argument dat men hem door de overheveling van de wapenhandel naar de gewesten wel moest vrijspreken werd verworpen.

Zonder enige vergunning verkocht hij of poogde hij in de periode van 8 april 2006 tot tot 27 juni 2009 onder meer munitie, vliegtuigen, geweren, helikopters en allerlei onderdelen te verkopen aan Indonesië, Mauritanië, Iran, Tsjaad, Libië en Guinee-Bissau. En gezien het internationaal tegen Iran toen uitgevaardigde wapenembargo werd hem ook het schenden van dat embargo aangewreven.

Vandaag bepaalde men voor het Brusselse hof alleen de data voor het uitwisselen van conclusies en de dag voor de debatten. Die zouden op 6 of 7 september plaats hebben. Monsieur zelf was zoals bij de vorige zittingen in eerste aanleg aanwezig maar weigerde elke commentaar.

Willy Van Damme

Jacques Monsieur–3 jaar effectieve celstraf

Deze ochtend velde de 24ste kamer van de Brusselse correctionele rechtbank een vonnis tegen Jacques Monsieur, de zakenman en paardenkweker afkomstig uit Lot bij Beersel, en kreeg daarbij drie jaar effectieve celstraf plus een boete van 300.000 euro. Een boete die hij moeilijk kan ontlopen. Veel vastgoed staat immers op zijn naam.

De reden voor die correctionele straf is illegale wapenhandel met een serie landen waaronder Libië, Tsjaad, Pakistan en Guinee-Bissau. Volgens het federaal parket, die de zaak voor de rechtbank bracht, goed voor meer dan 8 miljoen euro aan winst. Hij, een licentiaat in de rechten, pleitte onschuldig,

In het verleden liep hij de voorbije twintig jaar hiervoor al wegens gelijkaardige feiten veroordelingen op in Iran, België, Frankrijk en de VS. In België en Frankrijk bleef dat bij veroordelingen tot celstraf met uitstel, in Iran en de VS waren die veroordelingen tot celstraf effectief.

Jacques Monsieur bleek ondanks vier eerdere veroordelingen voor illegale wapenhandel nadien en nog zeker tot 2009 hierin actief. Een verslaving?

Bleek nu dat ondanks die eerdere veroordelingen hij verder actief was gebleven in de nu als illegaal vastgestelde wapenhandel. Voor de rechtbank was er dus sprake van recidivisme. Wat duidelijk gevolgen had voor de hem nu aangemeten straf. Want terwijl het federaal parket 2 jaar effectieve celstraf eiste kreeg hij van de rechter drie jaar gevangenis plus nog een boete van 6 x 50.000 euro, zijnde 300.000 euro.

De argumenten van Monsieur hielden dus geen stand. Bij de hoorzitting was hij trouwens nog erg optimistisch, nu was hij afwezig. “Dit win ik gemakkelijk”, stelde hij in een gesprek toen. Daarbij baseerde hij zich op het feit dat hij vanuit Frankrijk werkte en alleen als tussenpersoon optrad voor een Poolse firma, Unimesko. “En dat is niet strafbaar”, opperde zijn advocaat tijdens de debatten voor de rechtbank. Maar dat werd dus verworpen.

Jacques Monsieur leeft tegenwoordig in de buurt van de Franse stad Tarascon waar hij vooral bezig is met zijn passie voor Lusitaanse paarden. Jacques Monsieur is de zoon van de vroegere notaris Paul Monsieur, de notaris voor niet onbesproken Brusselaars als Pierre Salik en Charlie De Pauw. Als erfgenaam via het huwelijk van zijn vader is hij met zijn zuster eigenaar van een stevig stuk onroerend goed.

De paardenkwekerij van Jacques Monsieur vlakbij Arles in de Franse Provence. Het viel trouwens op dat hij voor de Franstalige rechtbank bijwijlen sprak met een stevig Provençaals accent.

Ook werd tijdens het proces duidelijk dat Jacques Monsieur inderdaad op 28 augustus 2009 in Panama door agenten van de Amerikaanse Drugs Enforcement Administration (DEA) werd ontvoerd. Wat zowel hij als het federaal parket tijdens de debatten en in een gesprek achteraf stelden. De DEA had hem via provocatie door een deal voor te stellen ginds in de val gelokt. Officieel was de arrestatie gebeurd op de luchthaven van JFK in New York.

Wel bleek het Amerikaanse dossier zelf stevig te zijn. De namen van medeplichtigen die toen in de VS opdoken zoals Dara Fotouthi, een tussen Parijs en Genève opererende Iraniër, en de in Zwitserland verblijvende Yves-Michel Deloche kwamen ook bij de zitting van de Brusselse rechtbank ter sprake. Verder bleek hij nog steeds wapens te hebben verkocht aan Iran en ook China.

Tegen diens ontvoering was er voor zover geweten vanuit de Belgische regering nooit enig protest. Het was deze ontvoering die het sein was voor dit nieuw gerechtelijk onderzoek en nu veroordeling. Vermoedelijk gaat Jacques Monsieur tegen dit vonnis in beroep. Later en van zodra beschikbaar komt hier meer informatie over deze zaak.

Willy Van Damme

Verdere lectuur: ‘Handelaar des doods’, Willy Van Damme, Borgerhoff & Lamberigts, 2011. 255 pagina’s.

Mossad–Een vrijgeleide in België

België beschikt over een serie inlichtingendiensten maar optreden tegen bijvoorbeeld de Israëlische Mossad is voor hen zeker geen prioriteit, integendeel. Ook al wordt de Mossad hier verdacht van o.m. moord, wapenhandel en een ganse serie andere criminele activiteiten. Zelfs het afluisteren in Brussel van de diplomatieke delegaties van de EU-lidstaten door de Mossad laten onze inlichtingendiensten en overheden ongemoeid. Alles wordt netjes toegedekt.

Camille Huysmans

De geheime activiteiten van zionisten in België gaan al ver terug en begonnen al minstens in de jaren dertig van de vorige eeuw toen zij met hulp van de toenmalige Antwerpse burgemeester Camille Huysmans (BSP) via de Antwerpse haven wapens smokkelden naar hun terreurgroepen in het toenmalig Britse mandaatgebied Palestina.

Met andere woorden: wapens die organisaties als Haganah gebruikten voor hun dikwijls dodelijke acties tegen niet alleen de Britse bezetter maar vooral tegen de Palestijnse bevolking geraakten ginds met steun van een Camille Huysmans en bepaalde leden van de Antwerpse sociaal democratie.

Het was de periode toen het zionisme in veel milieus nog gezien werd als een ‘progressieve’ beweging die streefde naar een socialistische samenleving. Jarenlang bleef die link tussen onze sociaal-democratie en Israël ook bestaan. Israël was een vriend en die mag wat meer.

In de jaren zestig van de twintigste eeuw wordt die vriendschap van Israël met de sociaal-democratie echter zwakker en zwakker. Mede doordat in Israël het liberale Likoed steeds meer invloed krijgt. Het zullen vooral de liberalen zijn die zowel in Antwerpen, Luik en ook Brussel nadien verder zullen zorgen voor alle mogelijke politieke steun.

Jean Gol

In Antwerpen krijg je figuren als een Andre Gantman (*), de ooit wegens fraude in ongenade gevallen schepen, en Claude Marinower. In Luik is er dan Jean Goldstein, beter gekend als Jean Gol, die zal uitgroeien tot de sterke man binnen de Franstalige liberale partij PRL en nadien de MR. Hij was ook een der grote namen binnen de internationale zionistische beweging.

In zijn spoor duiken ook een aantal andere duistere figuren op zoals jeansfabrikant Pierre ‘Pinkus’ Salik en vooral George Gutelman, Luikenaar en schoolmaat van Jean Gol. De voortijdige dood van Gol in 1995 maakte geen einde aan die nauwe relatie tussen de MR en Israël. Zo staat minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders gekend als een goede vriend van Israël.

George Gutelman was de man die met zijn Trans European Airways (TEA) in 1985 in het grootste geheim de zogenaamde Ethiopische joden overvloog naar Israël. Daarnaast werden zijn vliegtuigen volgens persberichten ook gebruikt voor het vervoer van wapens in de Iran-Contra Affaire.

Zijn TEA en later City Bird gingen beiden failliet en lieten vele tientallen miljoenen aan schulden achter. Gerechtelijk liep de zaak ook in het honderd en buiten een symbolische boete kwam er van een straf nooit iets in huis.

Daarbij dient men ook te beseffen dat Israël in veel opzichte een sleutelrol speelt in de westerse alliantie. Van zodra het Midden Oosten en de islam ter sprake komt is het Israël die klaarblijkelijk steeds de baas is. Ingaan tegen de uitdrukkelijke eisen van Israël zal men in die dossiers bij Navo en de EU voor zover geweten nooit doen.

Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de Mossad in Brussel zowat vrij spel heeft. Tot heden zijn in België geen maatregelen tegen de organisatie bekend en geen rechtszaken. Geen voornaam Belgisch politicus zal zich ooit publiek tegen Israël en haar buitenlandse inlichtingendienst en terreurorganisatie De Mossad keren. Bert Anciaux was de enige toppoliticus die ooit tegen Israël in ging. Tonnen modder was zijn lot.

Shmira

Zo mogen Israëlische veiligheidsagenten op de luchthaven van Zaventem gewapend rondlopen en mensen die naar Israël willen vliegen fysiek fouilleren. Andere bronnen stellen dan weer dat dit niet zozeer het werk van de Mossad maar van de Shin Bet is, de Israëlische binnenlandse veiligheidsdienst.

Zeker is dat de mensen die dit doen werken voor de Israëlische ambassade in Brussel. Vorig jaar was er trouwens terug een protestactie tegen de aanwezigheid van de Israëlische veiligheidsdiensten op onze nationale luchthaven.

Ook werden in het recente verleden Israëlische militairen ingeschakeld om in Antwerpen joodse scholen te bewaken. Ze waren wel in burger gekleed maar bewapend. Een praktijk die voor zover geweten nu gestopt is en overgenomen werd door Shmira, een eigen bewakings- en inlichtingendienst die onderdeel vormt van het Centraal Israëlitisch Consistorie, een organisatie die onder controle van Israël staat.

Opvallend hierbij is dat er ook elders in de wereld gelijknamige groepen actief zijn. Men ontkent in Antwerpen wel contacten met de Mossad maar dat klinkt weinig geloofwaardig. Geweten is bijvoorbeeld dat Israëlische studenten in België geacht worden regelmatig hier bij de Mossad te rapporteren.

Dat Shmira dus samenwerkt met een grote goed georganiseerde inlichtingendienst als de Mossad is niet meer dan logisch. Het beveiligen en onder controle houden van joodse gemeenschappen in het buitenland is nu eenmaal een van hun specialiteiten.

Gerald Bull

Een van de meest spectaculaire aan de Mossad in België toegeschreven zaken was natuurlijk de moord in Brussel op de Canadese wapenspecialist Gerald Bull. Een gezien zijn beroep uiteraard erg duister figuur die werkte binnen de schemerzone van allerlei westerse militaire inlichtingendiensten, vermoedelijk dus ook de Israëlische AMAN, de spionagedienst van het Israëlische leger.

De man werkte op zeker ogenblik voor de Iraakse president Saddam Hoessein aan een superkanon dat zelfs in staat zou zijn om vanaf Irak Israël te beschieten. Het project raakte nooit af want hij werd in Brussel op 22 maart 1990 in zijn woning neergeknald.

Alhoewel nooit met zekerheid bewezen werd ook hier, mede gezien de professionele wijze waarop de aanslag gebeurde, naar de Mossad verwezen. Zelfs Israëlische bronnen noemden de Mossad als de dader. Feit is alleszins dat het Belgische gerecht de zaak wou stilhouden en er van een onderzoek naar de moord nadien nooit meer iets werd gehoord.

Arno Nejman

Ook in het milieu van de Brusselse wapensmokkel in de jaren tachtig speelde de Mossad overduidelijk een grote rol. Het was de tijd van de Iran-Contra-affaire toen de VS en Israël Iran in het geniep bewapenden mede om zo te zorgen dat in de Iraaks-Iraanse oorlog niemand kon winnen en ze elkaar maar bleven afslachten.

Een belangrijk deel van die smokkel liep via Brussel waar allerlei duistere figuren erin betrokken raakten, en dit in samenwerking met de Mossad. Bekendste figuur is hier de notariszoon Jacques Monsieur uit Lot.

Deze was oorspronkelijk in de jeanshandel begonnen dankzij de zakelijke contacten van zijn vader Paul Monsieur met Pierre ‘Pinkus’ Salik, toen de onbetwiste Belgische koning van deze sector. Deze handel zat toen vooral geconcentreerd aan het Zuidstation in Brussel, gemeenzaam Le Triangle genoemd.

Een handel die toen grotendeels in joodse handen was die daarbij nauw samenwerkte met de sector- en geloofsgenoten in Parijs. Centraal hierbij was de familie Nejman – In sommige documenten noemden ze zich Newman – en hun Geoffrey’s Bank.

Dit was origineel een bank actief in de vleessector rond het Anderlechtse slachthuis maar werd na de overname vooral actief in de textielnijverheid en de …. wapenhandel. Het is deze illegale wapenhandel en een serie mislukte deals die de bank begin 1981 financieel doet over kop gaan. Maar geen probleem, ook hier doet het gerecht niets.

Vader Arno en zoon Geoffrey – de bank was naar zoonlief genoemd – kwamen strafrechtelijk heelhuids uit de zaak. Geoffrey Nejman verhuisde wel naar de regio van Nice om er zakelijk actief te zijn rond vastgoed en de parfumhandel. Niet zonder opnieuw brokken te maken.

Het lijkt een vast gegeven dat men in dergelijke zaken strafrechtelijk vanuit het parket geen acties zal ondernemen. De bank wordt om een faillissement te vermijden overgenomen, het personeel staakt en met de illegale wapenhandel doet men niets.

Jacques Monsieur

Het is hier dat Jacques Monsieur in contact komt met een zekere David Benelie, officieel partner van de familie Nejman in de textiel maar in realiteit contactman voor de wapenhandel. Die liep rond met zeker twee verschillende paspoorten, vervalste douanestempels en bezat ook minstens twee nationaliteiten, de Belgische en de Israëlische.

In realiteit noemde hij echter David Azulay en is hij de broer van Avner Azulay, de rechterhand van de in Antwerpen geboren Marc Reich, beter gekend als Marc Rich, ‘s werelds meest bekende nu in Zwitserland wonende grondstoffenspeculant.

Volgens getuigenissen waren beide broers lid van de Mossad en was Avner op zeker ogenblik zelfs het nummer twee van deze spionage- en terreurorganisatie. Het is mede via David Azulay dat Jacques Monsieur in de wapenhandel en de handel rond de Iran-Contra affaire raakt. Het zal Monsieur veel geld en ook veel herrie opleveren.

Maar David Azulay mag dan misschien tot over zijn horen in de wapenhandel gezeten hebben en met valse paspoorten werken, gerechtelijk hoefde hij zich blijkbaar geen zorg te maken. Hij slijt nu zijn oude dag in een Brussels rusthuis. Als steeds knijpt het Brusselse parket voor zover geweten ook hier de ogen nog maar eens dicht.

Het hoeft daarom niet te verwonderen dat reserveofficier Jacques Monsieur, officieel een informant voor de Algemene Dienst Inlichtingen en Veiligheid (ADIV), onze militaire veiligheidsdienst, tot ongeveer 2000 deels als wapenhandelaar en deels als spion vooral voor rekening van onder meer de Mossad zal gaan werken. Monsieur groeit zelfs uit tot een voornaam exporteur wereldwijd van het Iraanse wapenspul. Hij kent op dit gebied het land van binnen uit.

Geheim proces

Zo verkoopt hij op vraag van Israël zeker nog in 1993 – zeven jaar na de Iran-Contra affaire – Amerikaanse wapentechnologie aan Iran. Een smokkelzaakje waarbij men zelfs de handtekening van de stafchef van de Belgische luchtmacht vervalst. Officieel was het immers aangekocht voor de legerbasis in Evere. Want wapentuig verkopen aan Iran was in de VS toen streng verboden.

Ook deze zaak wordt in Brussel door het parket op een merkwaardige wijze afgerond. Er komt een geheim proces met daarbij een symbolische straf zodat hij na de rechtszitting direct kan terugkeren naar zijn paardenkwekerij in de Franse Provence.

Geen proces voeren was voor het parket amper nog een optie. Zijn zaak had in de pers immers veel ruchtbaarheid gekregen, mede door zijn veroordeling in Iran waar hij wegens spionage tien jaar celstraf krijgt aangemeten.

Ook was het Comité I, de parlementaire waakhond van de veiligheidsdiensten, op zijn spoor gekomen. Een enorm schandaal dreigde dus. Maar dat wist men als steeds zoveel mogelijk te vermijden.

Abdelkader Belliraj

Een ander voor onze veiligheidsdiensten en de Mossad gênant dossier is zeker dat van de uit Marokko afkomstige Belg Abdelkader Belliraj. De man had dankzij de Veiligheid van de Staat de Belgische nationaliteit gekregen en was ook een van hun informanten. Vooral werkte hij volgens insiders echter voor de Mossad.

Dit laatste volgens drie goed geplaatste en betrouwbare getuigen die ieder apart werden geïnterviewd. Een verhaal dat een andere vierde Belgische expert nadien bevestigde. De zaak raakte in de media doordat de man op beschuldiging van terrorisme in Marokko werd opgepakt en later hiervoor levenslang kreeg.

Dra bleek Belliraj een informant te zijn van onze Staatsveiligheid en zelfs Bin Laden ontmoet te hebben. Een enorm schandaal waarmee Alain Winants heel veel moeite had om het in de klassieke doofpot te stoppen. Bovendien stond in het jaarverslag voor 2009 van het Comité I dat de man ook nog werkte voor een grote buitenlandse veiligheidsdienst.

Dit bleek na wat onderzoek dus te gaan om de Mossad. Bij de dienst van Winants was het dan ook alle hens aan dek. Zeker toen bleek dat de man ook in ons land een serie onopgehelderde moorden op zijn kerfstok had, waaronder die in oktober 1989 op dokter Joseph Wybran, toen een der topfiguren binnen de joodse gemeenschap in onze hoofdstad.

Zo hebben alle mensen van de Staatsveiligheid, incluis dus Winants, volgens dat jaarverslag van 2009 onder ede zitten liegen tegen de onderzoekers van het Comité I. Het staat zo letterlijk in het op het internet te lezen jaarverslag dat ook aan het parlement werd bezorgd.

Amper iemand die er in parlement en pers vragen over stelde, behalve dan George Timmerman die toen nog bij De Morgen werkte. Niet voor lang meer echter. En nochtans was zo te zien dat de wet ook hier grootschalig was overtreden. Maar de doofpot stond al op het vuur te sidderen dankzij al die vorige affaires. Het is een traditie in dit verhaal. Van vervolging is in België nooit sprake geweest.

Justus Lipsius

Dit ongestrafte bleek zeker met het grootste bekende afluisterschandaal uit de Belgische geschiedenis dat op 28 februari 2003 aan het licht kwam. Het situeerde zich in het Justus Lipsiusgebouw van de Europese Unie in Brussel, het zenuwcentrum van de EU waar de topdelegaties der verschillende landen onderling en met elkaar in het soms grootste geheim overleggen.

Die 28ste februari ontdekte een technicus heel toevallig tijdens een herstelling afluisterapparatuur waarbij onbekenden alle gesprekken van de Britse delegatie afluisterden. Dra ontdekte men dat dit ook zo was bij de andere delegaties zoals de Duitse, de Franse en de Spaanse.

Daarbij wees alles naar enkele technici die voorheen hun opleiding hadden gekregen bij het Israëlische telecombedrijf Comverse, een onderneming die bij inlichtingendiensten gelinkt wordt aan de Mossad. Bewezen werd dat die apparatuur er al in de periode 1994-1995 was aangebracht toen België het complex liet bouwen.

Uiteraard waren de daders vrij snel bekend. Het duurde echter tot … maart 2009 – meer dan zes jaar later – voor er huiszoekingen plaats hadden. Ook bleek dat toen het nieuws op 19 maart 2003 in de Franse krant Le Figaro uitlekte men pas dan de dienst contraspionage van de Staatsveiligheid inschakelde. De Staatsveiligheid stond toen onder leiding van de algemeen als zeer zwak omschreven liberaal Koen Dassen.

Begin 2011 liet het federaal parket dan weten dat men na zeven jaar onderzoek besloot niemand te vervolgen. Maar geen zorg, iets later, op 22 januari 2011, lekte dan uit dat ook de politie een gelijkaardig probleem had.

Infiltratie

Deze had haar afluisterapparatuur acht jaar voordien aangekocht bij de Israëlische telecomonderneming Nice, eveneens een bedrijf met goede connecties bij de … Mossad. En ook over dit verhaal zal men later nooit meer iets horen.

Het zijn allemaal verhalen die de vraag doen rijzen wie in dit land werkelijk de baas is. Onze regering of… de Mossad. Ze mag hier als we het allemaal op een rijtje zetten alles doen wat ze wel. En niemand die er een vinger naar durft uit te steken.

Met als bijkomende vraag: Hoe ver infiltreerde de Mossad al in ons land? Over hoeveel spionnen bezit ze in onze politiek, de journalistiek, de magistratuur, de ambtenarij, het veiligheidsapparaat en het zakenleven? Vermoedelijk veel en heel strategisch geplaatst. Hoe anders kan men die steeds weerkerende straffeloosheid verklaren?

Willy Van Damme

1) André Gantman kwam in opspraak in de fraudezaak rond ABC Containerlines toen hij namens Open VLD in de stad Antwerpen schepen was. Hij werd tot ontslag gedwongen. Maar geen probleem voor zijn carrière. Hij liep over naar N-VA en is nu fractieleider voor de N-VA in de Antwerpse gemeenteraad.

Het kadert in de innige relaties die de voorbije jaren ontstonden tussen de N-VA en Michael Freilich van Joods Actueel. Brasschaatenaar Jan Jambon, fractieleider in het federaal parlement voor N-VA, is sindsdien ook toegetreden tot de lobbygroep voor de diamantsector waar joden traditioneel sterk aanwezig zijn. Frieda Brepoels van N-VA was voorheen een groot voorstander van de Palestijnse zaak en, na een amper horend protest, zwijgt sindsdien.

Of hoe soepel politiek soms kan zijn, ook bij diegenen die af en toe beweren moralist te zijn.

2) Pierre ‘Pinkus’ Salik was de man van de ooit zeer populaire jeans van het merk 49’er. Hij financierde mee het vertrek van joden uit de toenmalige Sovjet-Unie.

Jacques Monsieur–kidnapping in Panama

Uit nieuwe informatie betreffende de arrestatie van Jacques Monsieur door de VS blijkt nu dat men Jacques Monsieur niet oppakte bij zijn aankomst op de luchthaven van John F. Kennedy in New York op 28 augustus 2009, maar dat men hem gewoon ontvoerde toen hij die dag via een gewone burgervlucht in Panama arriveerde vanuit Frankrijk.

Geen reactie regering

Het is voor zover geweten het eerste geval waarbij een Belg door de Amerikaanse veiligheidsdiensten werd ontvoerd. Op Buitenlandse Zaken in Brussel was er niemand bereid om over deze zaak te reageren.

Het toen in 2009 door het Amerikaanse ministerie van Justitie opgestelde persbericht hierover was dan ook gelogen. Het was deze versie over de zaak, waarin dus sprake was van een simpele arrestatie, die zowat alle voornaamste media wereldwijd die dagen publiceerden.

Het verhaal over de kidnapping was al eerder bekend maar kwam van een toen anonieme Amerikaanse bron. Het verhaal stond in een in 2009 verschenen thesis over de zaak Monsieur van een zekere Drew Davis.

Jacques Monsieur, hier in een Amerikaanse gevangenis, werd op 28 augustus 2009 door Amerikaanse agenten in Panama ontvoerd.

Deze Davis studeerde toen aan de George H. Bush School of Government in Texas. Dit anoniem gebracht verhaal blijkt nu te kloppen want Monsieur had een vliegtuigticket voor die dag op zak met als bestemming Panama.

F4 Starfighter

Volgens het nooit door Monsieur bevestigde verhaal werd hij op zeker ogenblik benaderd om vliegtuigonderdelen voor de F5 Starfighter, een van origine Amerikaans gevechtsvliegtuig, te leveren voor de Iraanse luchtmacht. Iran heeft nog steeds een aantal van die verouderde vliegtuigen in stock.

Voorheen had Monsieur in opdracht van de Israëlische geheime dienst Mossad al Amerikaans wapentuig verkocht aan het Iraanse leger. Dit onder andere in het kader van het Iran-Contra schandaal uit 1986 waarbij ook de VS op grootschalige wijze, deels via België, wapens leverde aan het Iran van de Ayatollahs. Wapenleveringen die echter nadien onder toezicht van Israël zeker tot in 1993 in het geheim voortgingen, mogelijks zonder medeweten van de VS.

Daarbij speelde hij ook de rol van spion die op die wijze infiltreerde in het Iraanse leger en het militair-industrieel complex van het land. Toen hij eind 2000 Frankrijk ontvluchte werd hij in Iran om die reden opgepakt en een celstraf van 10 jaar aangemeten. Straf die hij een jaar later grotendeels afkocht.

Volgens de Amerikaanse autoriteiten poogde Jacques Monsieur deze vliegtuigmotoren aan Iran te verkopen. Dit, althans volgens de VS, na de deal zelf te hebben uitgelokt.

Nadien kreeg hij wegens illegale wapenhandel nog voorwaardelijke celstraffen in 2002 in België en in 2008 in Frankrijk. In hoeverre de Amerikaanse beschuldigingen van 2009 klopten is nog steeds onduidelijk. Zijn versie van de feiten is immers nog steeds niet gekend.

Aan alle touwtjes

Hij werd toen in 2009 in de val gelokt door agenten van de Drugs Enforcement Administration (DEA) die zich bij een ontmoeting in Parijs voordeden als wapenhandelaars. Althans dat is de Amerikaanse versie waarvan we nu weten dat ze minstens voor een deel gelogen is.

Bij de DEA in Washington ontkent men het verhaal van de kidnapping. “De VS zal nooit iemand kidnappen maar wel de uitlevering van verdachten vragen. We pikken nooit zomaar mensen op van de straat. In deze zaak waren wij ook niet de echte initiatiefnemers maar vroeg een andere dienst ons om hen te helpen. Wij hebben immers een uitstekend werkend internationaal netwerk met allerlei informanten en zijn zeer goed in dat soort zaken”, aldus een woordvoerder van de DEA (1).

Jacques Monsieur pleitte toen hij in Alabama gevangen zat eerst onschuldig maar gaf dan op 23 november in ruil voor een serieuze strafvermindering, dus na bijna twee maanden arrest, uiteindelijk toch toe en pleitte schuldig.

Het is typerend voor het Amerikaanse gerechtssysteem waarbij men mensen in voorarrest zo onder druk zet dat ze geen andere uitweg meer hebben dan schuldig pleiten. Waarna er tussen de verdachte en het openbaar ministerie een strafmaat wordt afgesproken. Een methode waarbij de procureur feitelijk aan alle touwtjes trekt. De rechters volgen nu eenmaal bijna steeds het zo bekomen strafvoorstel.

Jacques Monsieur zat in Alabama in bijna totale isolatie en dreigde voor een jury te komen voor wie alleen al het woord Iran horen reeds voldoende is om hem desnoods levenslang te geven.

In 2011 verscheen het boek ‘Handelaar des doods’, een biografie over de man.

Hij kreeg op 22 september 2010 uiteindelijk 23 maanden celstraf en kwam vrij op 28 april 2011, dus na 19 maanden. Dit terwijl men hem origineel bedreigde met 60 jaar gevangenis. Jacques Monsieur, die ook jarenlang informant was voor zowel de Belgische als de Amerikaanse militaire veiligheid, was ook vandaag niet bereid tot een gesprek over de zaak.

Willy Van Damme

In 2011 verscheen van mijn hand ‘Handelaar des doods’ bij de uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts. In voetnoot 88 wordt verwezen naar het verhaal van Drew Davis.

1) De woordvoerder van de DEA gaf wel toe dat er in een aantal gevallen sprake is geweest van wat hij dan ‘rendition’ noemde, een volgens woordenboeken obsoleet woord afkomstig van het Latijnse redditio. Maar dat is, naar hij stelde, iets totaal anders dan ‘kidnapping’.

Volgens de Collins English Dictionary en de Merriam Webster Dictionary betekent rendition hetzelfde als surrender. En dat wil in het Vlaams zeggen: Zich ‘overgeven’. Ja, als vier zwaar bewapende kerels je armen omwringen en een pistool onder je neus duwen dan… is er inderdaad sprake van ‘rendition’.

Wat kan de taal toch nuttig zijn om iets te verbergen. Niet verwonderlijk dat de geroemde Angelsaksische media als The New York Times en The Economist plots tien jaar lang steeds dit archaïsche woord ‘rendition’ gebruikten en niet het klassieke begrip ‘kidnapping’.

Dat woord gebruiken ware voor de lezer immers te duidelijk en te schokkend geweest. Ze kennen over de grote waterplas ook wel het door George Orwell onsterfelijk gemaakte begrip newspeak. Dus wat oorlog is wordt dan vrede.

Jacques Monsieur komt vrij uit Amerikaanse cel

Volgende week donderdag op 28 april komt de Belgische wapenhandelaar en spion Jacques Monsieur eindelijk vrij uit zijn Amerikaanse cel bij Mobile in de staat Alabama. Daar zat hij sinds zijn arrestatie op de luchthaven van New York op 28 augustus 2009 vast op de beschuldiging Amerikaanse motoren bestemd voor F5E gevechtsvliegtuigen aan Iran te hebben willen verkopen. Dit terwijl de VS al sinds kort na de Iraanse revolutie van 1979 een wapenembargo heeft tegen het land. Jacques Monsieur pleitte na immense druk vanuit het Amerikaanse gerecht schuldig en kreeg in ruil voor zijn medewerking slechts 23 maand cel. Een lichte straf want origineel bedreigde men hem immers met zomaar eventjes 65 jaar cel. Op donderdag 28 april komt hij nu eindelijk vrij. Of hij direct naar België komt is verre van zeker. Hij beschikt immers nog over een paardenkwekerij in de buurt van de stad Tarascon in de Franse Provence. Naast dan zijn woonst in Incourt in Waals-Brabant.

Vermoedelijk keert Jacques Monsieur eerst naar Tarascon terug om er op zijn Lusitaanse paarden te letten, zijn grote passie.

Was hij schuldig of niet?

Of Jacques Monsieur echt schuldig is aan de hem door de VS ten laste gelegde feiten is ook nu, bijna twee jaar later, nog steeds onduidelijk. Buiten de verklaringen van het Amerikaanse ministerie van Justitie en enkele door hen vrijgegeven documenten is er praktisch niets anders aan gegevens beschikbaar die een beter licht op de zaak kunnen werpen.

Uit vaststaande gegevens blijkt dat de man van 1980 tot 2000 werkte voor en onder toezicht van een aantal westerse vooral militaire veiligheidsdiensten zoals de Belgische ADIV, de Amerikaanse DIA, de Franse DGSE en vooral de Israëlische Mossad. Zo leverde hij in hun opdracht en/of medeweten wapens aan onder een VN-embargo zittende conflicten zoals de Iraans-Iraakse oorlog, de strijd om Joegoslavië en tal van Afrikaanse conflicten. Vele kindsoldaten werden mede met zijn hulp van wapens voorzien. 

In opdracht van Israël infiltreerde hij ook in het Iraanse militair-industriële complex en werd hij de exporteur bij uitstek van veel Iraans wapentuig. Zo was hij zelfs betrokken bij het vervalsen van de handtekening van de chef van de Belgische luchtmacht om Amerikaanse wapentechnologie op vraag van Israël naar Iran te kunnen exporteren.

De mysterieuze Iraniër Dara Fotouhi

Of de man werkelijk schuldig is aan de hem ten laste gelegde feiten is dus niet zeker. Ten laste tegen hem is natuurlijk zijn verleden van wapenhandelaar en mooiprater, de vlotte jongen die overal kon binnendringen, ook in Iran. Ook is er de nog steeds duistere figuur van de Franse Iraniër Dara Fotouhi die door de VS werd opgevoerd als zijn medeplichtige.

De man blijkt de rechterhand te zijn van Yves-Michel Deloche, een oud gekende uit de vriendenkring van Jacques Monsieur uit de jaren negentig van vorige eeuw. Een vriendenkring van vooral medewerkers van de Franse militaire veiligheidsdienst DGSE. Waarbij men op het Zwitserse hoofdkwartier van Deloche dan beweerde de man niet te kennen en op een ander tijdstip dan weer voorstelde om terug te bellen daar hij nog niet op zijn kantoor was. Bovendien bewijzen talrijke officiële documenten die relatie tussen Fotouhi en Deloche overduidelijk. In een interview met het Parijse blad Charlie-Hebdo gaf Fotouhi zelfs deels de feiten toe.

Wat de juist rol van de Franse Iraniër Dara Fotouhi is, blijft geheel onduidelijk. Als rechterhand van Yves-Michel Deloche, een oude partner van Monsieur, komt hij natuurlijk verdacht over.

Langs de andere kant is uit alle documenten gebleken dat Monsieur steeds nauw met die westerse inlichtingendiensten samenwerkte. Dat hij zich nu opnieuw zonder steun van de veiligheidsdiensten aan wapenhandel en dan nog voor Iran zou vergrijpen wekt verbazing, zelfs ongeloof. Zeker na de eerder symbolische veroordelingen voor wapenhandel in België en Frankrijk en een zwaardere straf voor spionage in Iran. Uit alles blijkt bovendien dat de man geen fan was van Iran. Zoals ook Fotouhi niet. En als Dara Fotouhi inderdaad medeplichtig was, waarom vroeg de VS dan aan Frankrijk of Zwitserland, waar hij werkt, zijn uitlevering niet? Zijn telefoonnummer staat gewoon in het telefoonboek. En waarom zou Iran interesse hebben om stokoude Amerikaanse F5E gevechtsvliegtuigen te moderniseren terwijl het elders ultramoderne gevechtsvliegtuigen kan kopen? Het klinkt allemaal weinig logisch.

De VS wou alleen informatie

Bovendien blijkt dat de interesse van de VS voor Jacques Monsieur vooral beperkt was tot het verkrijgen van informatie van de man. Welke juist weten wij niet. Als hij inderdaad schuldig was, waarom dan die naar Amerikaanse normen vederlichte straf van 23 maanden? Wat de goede waarnemer ook opvalt, is dat zijn arrestatie er komt na twee eerdere gelijkaardige arrestaties. Zo arresteerde men in 2007 de Syrische wapensmokkelaar en drughandelaar Monzar al Kassar en in 2008 zijn Russische collega en vrachtvervoerder Victor Bout. Beiden hebben in het verleden steeds nauw samengewerkt met de VS en de DIA, de Defence Intelligence Agency. Zoals dus ook Jacques Monsieur.

De VS wou in feite alleen informatie van Jacques Monsieur. Maar welke?

Het raadsel Colombia

Er is nog een andere eigenaardigheid aan deze drie dossiers, naast dan het feit dat de arrestaties elkaar steeds met een jaar opvolgden. En die eigenaardigheid is het steeds terugkeren van het land Colombia in de verhalen rond hun arrestaties. Zo werden Monzar al Kassar en Victor Bout na uitlokking door de VS opgepakt wegens een vermeende poging om wapens te leveren aan de Colombiaanse guerrillabeweging, de FARC. In de zaak van Monsieur zouden die vliegtuigmotoren via Colombia aan Iran geleverd worden.

Waarom steeds Colombia, naast Honduras de enig overgebleven Amerikaanse neokolonie in Latijns-Amerika? Waarom besloot men plots, na hen al die jaren gebruikt te hebben, over te gaan tot hun arrestatie? Het zijn vragen die tot op heden nog niet beantwoord werden en die dat mogelijks ook nooit zullen worden.

En als Jacques Monsieur toch schuldig is dan heeft hij terug aan wapenhandel gedaan of in Frankrijk of in België of in beiden en dan is hij mogelijks opnieuw schuldig aan illegale wapenhandel. Wat gaat het Belgische en Franse gerecht dan doen? Niets? Veel moet men nu eenmaal in dit dossier van het Franse of Belgische gerecht waarschijnlijk niet verwachten, in het verleden blonken die immers vooral uit door inactie en als de zaak na veel jaren toch voor de rechtbank kwam dan was men voor hem poeslief. In tegenstelling tot sommige van de ooit door hem bewapende Afrikaanse krijgsheren die nu voor het Internationaal Strafhof in Den Haag levenslang riskeren. Maar dat zijn dan ook Afrikanen, zwarten en geen blanke heren van stand.

Willy Van Damme

Grootste Belgische wapensmokkelaar was de ideale verkoper

Journalist Willy Van Damme heeft een stevig gedocumenteerde biografie geschreven over Jacques Monsieur, een bij het grote publiek vrijwel onbekende Belg die twintig jaar lang ongestoord zijn gang kon gaan als illegale wapenhandelaar en spion op planetaire schaal. Het boek geeft een beklemmend beeld van deze ‘handelaar des doods’, zijn entourage en zijn beschermheren .

Door de redactie

“Het verhaal van Jacques Monsieur is erg belangrijk”, stelt Van Damme in zijn inleiding. “Het geeft een beter zicht op de wereldgeschiedenis van 1980 tot 2000. Het corrigeert in grote mate het beeld dat wij tot recent hadden over die periode. Het is ook zeer belangrijk omdat hij de enige gekende grote illegale wapenhandelaar uit die periode is waarvan het met absolute zekerheid vaststaat dat hij die activiteiten ontplooide in nauwe samenspraak en onder toezicht en zelfs bevel van de westerse militaire veiligheidsdiensten. Het toont ook het immorele en criminele karakter van die inlichtingendiensten, voor wie het opofferen van desnoods honderdduizenden mensen geen enkel probleem is.”

Het boek geeft een beter zicht op de wereldgeschiedenis in de periode 1980 tot 2000.

De auteur heeft grondig onderzoek gedaan naar de familiale achtergrond en het karakter van zijn hoofdpersonage. Dat leverde tot nog toe onbekende informatie op. Financieel had Jacques Monsieur geen enkele reden om zich in de gevaarlijke wereld van de wapensmokkel te storten. Hij was de zoon van een welgestelde notaris uit Halle, behaalde een doctoraat in de rechten aan de ULB en kreeg via erfenissen een fortuin in de schoot geworpen. Hij had de rest van zijn leven probleemloos kunnen rentenieren.

Een mogelijke verklaring voor zijn gedrag is te vinden in zijn persoonlijke geschiedenis. Toen Monsieur amper vier jaar oud was, kreeg zijn moeder polio en raakte praktisch totaal verlamd. Ze overleefde in een stalen long en overleed vijftien jaar later. Zijn vader bleek een flierefluiter die volledig uit beeld verdween. Als jongetje werd Jacques grotendeels door zijn grootouders opgevoed. Hij groeide op als een geïsoleerde eenzaat, zo vertellen ex-medeleerlingen en vroegere leraren. Hij was discreet en had nette manieren, maar gedroeg zich ook arrogant, ambitieus en achterdochtig. Later kreeg de wapenhandelaar niet voor niets bijnamen als De Vos en De Maarschalk.

Doodskisten

Terwijl hij nog aan de universiteit studeerde, begon hij zijn eerste zaakjes op te zetten. Hij kon daarbij terugvallen op relaties van zijn vader, die als notaris dossiers regelde voor figuren uit het Brusselse affairistenmilieu rond politicus Paul Vanden Boeynants, zoals bouwtycoon Charly De Pauw en textielfabrikant en jeanskoning Pierre Salik. Met als startkapitaal de opbrengst van de verkoop van zijn ouderlijke woning en met de steun van Salik begon hij een kleine keten van jeanswinkels in het Brusselse.

Daarnaast investeerde hij ook in garages, de handel in tweedehandsauto’s en zelfs in de doodkistenmakerij van zijn neef. Na zijn legerdienst als reserveofficier bij de Jagers te Paard in Aarlen, kon hij meteen aan de slag bij de Amerikaanse wapenproducent CIC International, een groep die volgens insiders “heel goede contacten onderhield met de CIA”. Volgens Van Damme ging Monsieur “vermoedelijk in die capaciteit ook werken als informant voor de ADIV, de Belgische militaire inlichtingendienst”.

Jacques Monsieur, de net geklede wapenverkoper.

Begin jaren tachtig installeerde Monsieur zich in Brussel, waar hij actief was in zowel de textielhandel als de wapenhandel. Het eerste diende vermoedelijk vooral als dekmantel voor het tweede. Getuigen uit die tijd beschrijven hem als het prototype van de perfecte zakenman, altijd netjes in het pak, correct, discreet en beleefd, veeltalig en welbespraakt, kortom: een zeer goede verkoper.

Via Pierre Salik werd Monsieur geïntroduceerd bij een aantal joodse zakenlui in de Brusselse wijk Triangle, mannen die goede contacten onderhielden met Israël, zoals vader en zoon Nejman van de Brusselse Geoffrey’s Bank. Toen in een Londense luchthaven bij het laden een kist op de grond viel, bleken er geen machineonderdelen maar wapens in te zitten, bestemd voor Somalië. Het gerecht ontdekte dat de Geoffrey’s Bank, officieel gespecialiseerd in textielexport, in feite als draaischijf diende voor een grote illegale wapenhandel, onder meer voor de Oegandese dictator Idi Amin Dada.

Inmiddels was in 1980 de oorlog tussen Iran en Irak uitgebroken, die acht jaar lang zou duren. Vanuit Brussel lanceerde Monsieur zich vanaf het midden van de jaren tachtig volop in het leveren van wapens aan Iran, en dit onder het waakzaam oog van de Mossad. Samen met een reeks andere Belgische en Israëlische wapenhandelaars werd hij ingeschakeld in de Iran-Contra-affaire. Met de winst van de illegale verkoop van Israëlische en Amerikaanse wapens aan Iran (aanvankelijk bedoeld om Westerse gijzelaars in Libanon vrij te krijgen, later om te beletten dat Irak de oorlog tegen Iran zou winnen) werden de extreemrechtse contrarevolutionairen in Nicaragua gesteund in hun verzet tegen de linkse Sandinisten.

Toen het schandaal bekend raakte, kostte dit bijna de kop van de Amerikaanse president Ronald Reagan. Over deze cruciale episode in het leven van Monsieur heeft Van Damme jammer genoeg minder research gedaan (of heeft zijn onderzoek minder opgelevert). De lezer moet het stellen met een eerder schetsmatige en fragmentaire beschrijving van het Brusselse milieu van wapentrafikanten in de jaren tachtig.

Ook toen wist Monsieur alweer uit de schijnwerpers van de media te blijven en kon hij rustig doorgaan met zijn clandestiene zaken. Hij kon tijdens de daarop volgende jaren uitgroeien tot een van de belangrijkste tussenpersonen tussen Israël en het Iran van de ayatollahs. Geleidelijk werd hij wereldwijd de grootste verkoper van Iraanse wapens en munitie, met klanten in Ecuador, Bosnië, Kroatië en Tsjaad. “Monsieur is een man met klasse, de man die perfect gekleed gaat en als heer van stand beter dan wie kan praten en mensen overtuigen”, weet Van Damme. “De ideale verkoper die overal het vertrouwen weet te winnen, ook in Iran.” In één van zijn zeldzame interviews verklaarde Monsieur achteraf dat zijn activiteit als wapenhandelaar met Teheran vooral een dekmantel was, die hem in staat stelde om voor rekening van diverse westerse inlichtingendiensten de Iraanse militaire en nucleaire industrie te bespioneren.

Volgens de beschuldiging zou hij minstens twee van dergelijke vliegtuigmotoren, de J85-21, in de VS hebben willen kopen voor Iran.

Paardenkweker

In de laatste helft van de jaren negentig verschoof het actieterrein van Monsieur naar Afrika. De bloedige burgeroorlogen in Sierra Leone, Ivoorkust, Liberia, Congo-Brazzaville, Angola, Rwanda, Burundi en Zaïre/Congo vormden prima afzetmarkten voor het afgedankte militaire materieel uit de sovjettijd van de voormalige Oostbloklanden. Werk genoeg dus voor wapenleveranciers als Jacques Monsieur.

In die periode schafte hij zich een Ivoriaans diplomatiek paspoort aan en verhuisde naar een dorpje in de buurt van de Franse stad Bourges, waar hij officieel ingeschreven stond als landbouwer en zich, tussen zijn vele reizen door, in zijn enorme domein kon toeleggen op zijn enige hobby: het kweken van Lusitaanse paarden. Maar ondertussen kwamen zowel het Belgische als het Franse gerecht hem steeds dichter op het spoor. In de zomer van 1999 publiceerde wijlen Walter De Bock, onderzoeksjournalist bij De Morgen, voor het eerst een ontluisterend portret van de wapenhandelaar. Van Damme: “Het betekende dat Monsieurs naam in de pers was verschenen en zijn anonimiteit, waar hij steeds op stond, voorgoed ten einde was.”

De enige echte passie van Jacques Monsieur is het kweken van Lusitaanse paarden. Hier zijn paardenkwekerij vlakbij het Franse Tarascon.

Vanaf dat moment ging het snel bergaf met Monsieur. Hij sukkelde van de ene gevangenis in de andere, en kreeg een paar symbolische celstraffen aan zijn broek. In 1999 was hij in Frankrijk al voor de eerste keer aangehouden en beschuldigd van illegale wapenhandel in het kader van de affaire rond de staatsoliemaatschappij Elf. Hij besefte dat het net zich rond hem aan het sluiten was en een veroordeling wel eens onvermijdelijk zou kunnen worden.

Nadat hij voorwaardelijk was vrijgelaten sloeg hij op de vlucht en vloog via Zwitserland naar Iran. Kort na zijn aankomst werd hij ook daar gearresteerd en beschuldigd van spionage voor België. Hij kreeg een gevangenisstraf van tien jaar, maar kwam na zestien maanden en het betalen van een grote boete weer vrij. Enkele weken later werd hij op de luchthaven van Istanbul alweer opgepakt, dit keer op vraag van het Belgische en het Franse gerecht.

Na zijn uitlevering aan ons land verhuisde Monsieur naar een cel in Vorst. Lang moest hij echter niet brommen. Er volgde een bliksemsnel proces achter gesloten deuren, met als resultaat een veroordeling tot een lichte voorwaardelijke celstraf. Enkele jaren later herhaalde dit scenario zich in Frankrijk. Opnieuw kwam Monsieur er goedkoop vanaf. In beide gevallen ging niemand in beroep.

De officiële foto van Jacques Monsieur na zijn arrestatie in de VS.

Zijn rol was uitgespeeld en Monsieur leek voorgoed verdwenen van het toneel. Tot hij in de zomer van 2009 opeens terug opgepakt werd, dit keer op de JFK-luchthaven in New York. Het was een sting operation: Monsieur was in de val gelokt door een undercoveragent en werd beschuldigd van een poging tot het verkopen van Amerikaanse motoren voor Iraanse gevechtsvliegtuigen. Hij riskeerde een celstraf van zo maar eventjes 65 jaar. Tenzij hij bereid was mee te werken met het gerecht en beloofde alles te vertellen wat hij wist. Informatie over Iran, daar was het de Amerikanen om te doen, meent Van Damme. Monsieur koos eieren voor zijn geld. Eind vorig jaar werd hij in Alabama veroordeeld tot 23 maanden cel. Dat betekent dat hij binnen enkele weken, op 28 april, vrijkomt.

Boter aan de galg

De auteur kent zijn materie, snapt de rare kronkels van de inlichtingendiensten, kan de activiteiten van Monsieur in hun brede en soms ingewikkelde internationale context situeren en maakt een steekhoudende analyse. Blijft de vraag: hoe komt het dat de grootste Belgische wapensmokkelaar twintig jaar lang ongehinderd zijn gang kon gaan? In 1984 kwam Monsieur nochtans al voor de eerste, en niet voor de laatste keer in het vizier van het Belgische gerecht. “Het Brusselse parket is sinds 1980 al minstens zeven strafonderzoeken begonnen tegen Monsieur”, schreef De Bock in 1999 in De Morgen. “Niet één daarvan bracht hem in de voorbije twintig jaar voor de rechtbank. Toch leverden het parket van Brussel en de speurders telkens bewijzen van illegale wapentransacties van Monsieur. Het was boter aan de galg. Al een half dozijn onderzoeksrechters beet zijn tanden stuk op Monsieur, maar de man blijkt onaantastbaar.”

De verklaring is even simpel als schandalig: al die jaren kon de wapenhandelaar rekenen op bescherming van machtige vrienden achter de schermen, met name bij de Amerikaanse CIA en DIA (Defense Intelligence Agency), de Israëlische Mossad en Aman, de Franse DGSE en de Belgische Staatsveiligheid en de ADIV, stuk voor stuk veiligheidsdiensten die perfect op de hoogte waren van de clandestiene bedrijvigheden van Monsieur. De gerechtelijke onderzoeken werden dan ook vakkundig gesaboteerd.

Zelfs het Comité I, dat verondersteld wordt onze inlichtingendiensten te controleren, werd met een kluitje in het riet gestuurd. Van Damme: “Wat dit boek ook toont is de totale onmacht van de politieke en gerechtelijke instellingen om controle te krijgen over de inlichtingendiensten die opereren als een staat binnen de staat, en die aan elke democratische en wettelijke controle ontsnappen. Waarbij het politieke bestel als een stelletje bangerds angstig om deze diensten heen loopt. Het aantal politici dat zicht op hun werking tracht te krijgen is op de vingers van één hand te tellen, zo erg is het gesteld met onze democratische instellingen.”

“Handelaar des doods. Het verhaal van Jacques Monsieur, Belgiës grootste misdadiger ooit”, Willy Van Damme, Borgerhoff & Lamberigts, 256 pagina’s, 19,95 euro.

Redactie Apache

Deze boekbespreking is het werk van de redactie van de nieuwswebsite Apache en werd met hun toestemming hier geplaatst. Verder informatie over Apache via de link op deze blog rechts bovenaan.

Dossier Jacques Monsieur blijft Iran achtervolgen

Het dossier van Jacques Monsieur, de Belgische wapenhandelaar en gewezen spion, blijft Iran achtervolgen. Zo vroeg de verdediging van de Bosnische politicus Radovan Karadzic aan het International Strafhof in Den Haag recent om Iran te verplichten een aantal documenten te overhandigen over de zakelijke relatie tussen Monsieur en Iran. Documenten die betrekking hebben op Iraanse wapenleveranties via Monsieur aan de Bosnische moslims tijdens de Joegoslavische burgeroorlog.

De Irancontra-affaire

Jacques Monsieur, tot 1998 luitenant in het reservekader van het Belgisch leger, werkte van ongeveer 1984 tot 2000 nauw samen met Iran rond wapenleveringen aan en door Iran. Dit zoals bleek in opdracht of met medeweten van de militaire veiligheidsdiensten van België, de VS, Frankrijk en vooral Israël.

 

De wapenleveringen van Jacques Monsieur hielpen de oorlog tussen Iran en Irak in stand houden. Dankzij hem werden de vernielingen er nog groter.

Die contacten van Monsieur met Iran starten in 1984 toen Israël en de VS via een aantal Belgische wapensmokkelaars tonnen wapens verkochten aan Iran. Iran en Irak vochten op dat ogenblik een oorlog uit en als het Iraanse leger in 1984 dreigde ten onder te gaan begonnen de VS en Israël met grootschalige wapenleveranties aan dat land. Dit om zo de oorlog te laten aanslepen en de wederzijdse vernielingen groter te maken.

Het staat bekend als de Irancontra-affaire die president Ronald Reagan bijna ten val bracht. En bij die wapenleveranties speelde Jacques Monsieur een belangrijke rol. Hij werd na verloop van tijd zelfs een leidende figuur in de Iraanse wapenhandel. Ook bleef hij op vraag van Israël nog jaren nadien wapens en  wapentechnologie verkopen aan het land.

In november 2000 vluchtte hij met een vals Ivoriaans diplomatiek paspoort vanuit Frankrijk naar Iran. Zowel in België als in Frankrijk, waar hij toen woonde, werd hij op dat ogenblik vervolgd voor illegale wapenhandel. In Frankrijk zat hij zelfs onder huisarrest en in België was een parlementair onderzoek gestart naar de rol hierin van de Belgische inlichtingendiensten.

Ontmaskerd

In Iran was hij ondertussen echter ontmaskerd als zijnde een spion en infiltrant die voor rekening van Israël werkte. Een artikel in De Morgen van Walter De Bock ‘Van de Navo in Evere naar de molla’s in Teheran’ van 24 augustus 1999 maakte voor de eerste maal in de media melding van de man. In een vrij accuraat beeld schetste De Bock diens dubbelrol als Israëlisch spion. Een artikel dat Monsieur blijkbaar niet maar de Iraanse veiligheidsdiensten wel hadden gelezen. Op 19 november 2000 werd de man in de Iraanse stad Mashad gearresteerd en op 1 december 2001 wegens spionage voor België veroordeeld tot 10 jaar cel.

Radovan Karadzic gebruikt het verhaal van Jacques Monsieur om de rollen over schuld en onschuld in de Joegoslavische burgeroorlog om te keren.

De Bosnisch Servische politicus Radovan Karadzic zit op dit ogenblik voor het Internationaal Strafhof in Den Haag op beschuldiging van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Hier poogt hij zich onder meer te verdedigen door te stellen dat de burgeroorlog georkestreerd was door de westerse grootmachten die een wapenembargo hadden afgekondigd maar dat gelijktijdig ook doorbraken door de Bosnische moslims en de Kroaten, hun vrienden, te bewapenen. Wat door het dossier van Jacques Monsieur ten overvloede wordt bewezen. Het toont ook aan dat dit strafhof een parodie is van wat rechtspraak hoort te zijn.

Iraanse wapens voor de Bosnische moslims

Zo bestelde Jacques Monsieur op 9 november 1994 op vraag van de Bosnische moslims 3000 granaten kaliber 203 mm bij het Iraanse staatsbedrijf Modelex dat instond voor de wapenexport van het land. Een contract met een waarde van bijna 2 miljoen dollar. Wapens die via Kroatië en de luchthaven van Pula geleverd werden. In totaal leverde Iran via Monsieur tussen december 1994 en april 1995 900 dergelijke granaten. Plots begon men in Iran echter moeilijk te doen en stopten om onduidelijke reden de leveringen.

Vermoedelijk betrof het hier immers geen leveringen aan het leger van de moslims maar aan de Bosnische Kroaten die toen eveneens vochten tegen de moslims in Bosnië. De ondertekening van bepaalde documenten langs Bosnische zijde door de Bosnische viceminister van Defensie, een zekere Jadranko Prlid, zou immers vals zijn. Zeker is dat de eindverbruikerscertificaten die bij elke wapenhandel horen ook vals waren.  De deal ging via de schimmige bvba Matimco van Monsieur die toen een adres in Rixensart opgaf.

Het Internationaal Strafhof voor het vroegere Joegoslavië in Den Haag is in wezen slechts een wraakoefening van de overwinnaars tegen diegenen die de oorlog verloren.

Vermoedelijk zal het strafhof ingaan op dit verzoek maar de vraag is of Iran aan die eis zal toegeven. Monsieur zit nog in een cel in het Amerikaanse Mobile officieel wegens een poging om motoren voor gevechtsvliegtuigen  te leveren aan Iran. Hij komt normaal ten laatste in midden april 2011 vrij.

Willy Van Damme