De oorlog in het Midden-Oosten blijft voorlopig beperkt tot wat men schermutselingen zou kunnen noemen. Gevechten hier en daar, wat bomaanslagen en het sociaal en economisch wurgen van wie in de weg van de VS en zo Israël loopt. Een algehele oorlog met gevolgen voor de wereld als geheel komt er (voorlopig) niet. Niemand lijkt het op dit ogenblik te willen. Ook Israël niet want die werkt achter de schermen met kleine stappen gewoon verder om haar doel, Groot Israël, te bereiken.
Geen vrienden?
Na de moord op de Iraanse generaal Qassem Soeleimani en Abu Mahdi al Muhandis (1), de topman van de Iraakse met het leger verbonden milities was het de vraag of er hierna nieuwe stappen richting een algehele oorlog zouden gezet worden. Voorlopig lijkt dat niet het geval te zijn en lijkt de oorlogsretoriek te stoppen. De spanning in de regio blijft echter te snijden en kan zonder probleem opnieuw verder escaleren.
Veel landen in de wereld, vooral dan die van de EU en Azië wachten bang af want zij hebben de olie uit het Midden-Oosten broodnodig en bij een algehele oorlog in de regio kan men er gif op nemen dat de oliebevoorrading uit het Midden-Oosten komt stil te liggen. En onze nijverheid.
Een ramp voor de Europese economie en die van de landen in het Verre Oosten. Niet zo tegenwoordig voor de VS die sinds het succesvol ontginnen van olie en gas uit schaliegesteente een olie-uitvoerder werd. Het is een van de reden waarom die landen en ook de olieproducenten in de regio zich in deze zaak van de VS afkeerden.
Generaal Qassem Soeleimani (links) bij het graf van een gesneuvelde soldaat in de Syrische stad al Bukamal, vlakbij de Iraakse grens en gelegen aan de Eufraat. En zoals bijna steeds gekleed in een burgerpak.
Zelfs Benjamin Netanyahu, de Israëlische premier, trok na zich eerst enthousiast te hebben getoond plots terug. Bondgenoten in deze zaak heeft de VS niet echt. Er werd binnen de NAVO wel geen openlijke kritiek geuit maar steun is er nergens te vinden. Onderhuidse kritiek wel. Dat men overal bij de zogenaamde bondgenoten oproept tot terughoudendheid en de-escalatie is niet alleen immers een oproep richting Iran en Irak.
Het is eerst en vooral gericht naar de VS die hier heel op eigen initiatief de Iraanse generaal Qassem Soeleimani en de Iraakse militair en politicus Abu Mahdi al-Muhandis, topman van de Iraakse militie de Volksmobilisatiekrachten, om het leven bracht. In de eindverklaring vorige maandag van de NAVO bijeenkomst was er dan ook geen enkele steun te horen voor het optreden van president Donald Trump.
Onderlinge ruzie
Dat meerdere landen van de NAVO en partners zoals Australië de voorbije week aankondigden hun soldaten deels terug te trekken is hier een teken aan de wand (2). Het was duidelijk dat er over die kwestie binnen de NAVO wel is gesproken – De VS eiste zelfs meer troepen van de ‘bondgenoten’ – maar dat daarover geen eensgezindheid bestond. De VS zal er bij de NAVO zeker zware kritiek te verduren hebben gehad.
Er zijn in Irak immers vele honderden soldaten van NAVO-landen en die kwamen door de acties van de VS in een situatie van bijna oorlog. En daar waren die Canadese, Nederlandse en Belgische soldaten helemaal niet geschikt voor. Laat staan dat ze applaudisseerden. Vandaar de in de officiële verklaringen van de vrienden bijna zichtbare woede over het Amerikaanse optreden.
Ook in de VS was er op vele plaatsen zware kritiek te horen. Zoals bij de normaal altijd oorlogszuchtige media. Het was geen toeval dat de beslissing om Soeleimani te vermoorden alleen door een piepklein kransje van ingewijden was genomen, in wezen de ministers van Defensie, Buitenlandse Zaken, de vice-president en Trump zelf. Bang dat anderen die men normaal consulteert zouden alarm slagen?
En die interne onenigheid in de VS is blijven duren. Typerend is het voorval met het door Liz Sly van de Washington Post uitgebrachte verhaal waarin de opperbevelhebber van de Amerikaanse troepen in Irak met een brief aan de eerste-minister Adel Abdul Mahdi de terugtrekking van zijn troepen uit Irak aankondigde. (3)
De brief van generaal William Seely hoofd van de Amerikaanse troepen in Irak aan de eerste minister van Irak Adel Abdul Mahdi waarin die het terugtrekken van de Amerikaanse troepen weet te melden. Waarna in de uren nadien de VS zich in allerlei bochten wringt om uiteindelijk te stellen dat dit een vergissing is.
De journaliste kreeg zelfs een kopie van die brief die nadien werd bevestigd door de woordvoerder van het Amerikaans leger in Irak. Maar dat bleek voorbarig. Na enkele uren ontstond er plots commotie in Washington DC waar men alles ontkende.
Waarbij de versies hierover vanuit het Witte Huis elkaar snel opvolgden. Het was maar een ontwerp, men had het nooit mogen versturen, dit was een vergissing en die brief was trouwens niet eens ondertekend en dus waardeloos. Probleem was echter dat premier Mahdi stelde dat hij er een ondertekende versie van had gekregen en zelfs een tweede omwille van de slechte vertaling naar het Arabisch van de eerste brief.
Het was duidelijk dat er intern een ernstige ruzie was ontstaan tussen de generaals, als bijna naar traditie weigerachtig tegenover allerlei militaire avonturen, en de van grote rijken en veroveringstochten dromende politici. En dus trokken de generaals ditmaal aan het kortste einde en diende brigade-generaal William H. Seely III zich diep in het stof te wentelen De brief was een “vergissing,” opperde hij nederig.
De verdoken steun aan ISIS
Waarbij Trump zich weeral liet opmerken als een pokerspeler met slechte kaarten en vooral een grote mond. Zo bedreigde hij Irak met een miljardenfactuur en met nog zwaardere sancties dan die tegen Iran. En wat betreft Iran had hij 52 doelwitten in zicht waaronder ook historische erfgoedsites genre de remake van de stad Persepolis.
De fierheid van bijna de ganse Iraanse natie. Dat hij nadien een tweet lanceerde waarin hij beweerde het Iraanse volk dolgraag te zien toont het niveau van de man. Een gek die er maar op los praat zonder te beseffen wat hij zegt en met zero kennis van het onderwerp waarover hij bezig is.
De studie van de DIA, de Amerikaanse militaire veiligheidsdienst over de toestand in Syrië die dateert van augustus 2012. Vermoedelijk wist de auteur hiervan toen nog niet dat de aanval op de steden Damascus en Aleppo feitelijk mislukt was. Merk ook op dat men hier in de eerste zin van de laatste alinea spreekt van ‘other terrorist organizations’ die dan met Al Qaeda en ISIS (beiden zaten toen nog in een organisatie) samen dat kalifaat moesten besturen. Of iets in die aard dan. Ze wisten bij het Westen dus heel goed dat ze samenwerkten met terreurgroepen. Diezelfde die nadien in o.m. Zaventem toesloegen.
In beide gevallen kreeg hij het deksel op zijn neus. Zo kwamen kranten plots boven water met de overeenkomsten tussen Irak en de VS over het gebruik van militaire basissen. Nog erger werd het met die culturele doelwitten. Terwijl ook Mike Pompeo dat bleef herhalen stelde het leger bij monde van defensieminister Mark Esper dat het leger dat nooit zou doen. Het is nu eenmaal een oorlogsmisdaad stelde men er. Een open rebellie tegen Trump dus.
Het conflict van de VS met Iraq kan dan ook moeilijk anders dan verder escaleren; Zo heeft de missie van de VS en de NAVO officieel twee taken, het strijden tegen ISIS en het opleiden van het Iraakse leger. Maar beiden zijn een lachertje.
Vooreerst is geweten dat het de VS en de NAVO waren die aandrongen op de expansie van ISIS van Syrië naar Irak. De analyse van augustus 2012 over de toestand in Syrië en Irak van de Amerikaanse militaire veiligheidsdienst DIA is hierover duidelijk. Men wou ISIS terug in Irak actief zien worden en Irak als staat zo zien verdwijnen. Het staat er letterlijk.
Bovendien trok de VS pas vanaf midden september 2014 tegen ISIS in Irak ten strijde. Het eerste bombardement van de VS op stellingen van ISIS buiten het Koerdische deel van Irak dateert van 15 september 2014. (4) Dit terwijl ISIS al op 2 januari 2014 de Iraakse steden Fallujah en Hit in de provincie Anbar veroverde en op 10 juni de miljoenenstad Mosoel in hun handen viel.
Ook was er op 13 juni de oproep aan de bevolking van de opperste sjiitische geestelijke Ali al Sistani voor een nationale mobilisatie die dan op 15 juni officieel leidde tot de oprichting van de Volksmobilisatiekrachten. De oproep was een groot succes.
De Amerikaanse interventie bleef trouwens maandenlang grotendeels beperkt tot het bombarderen van ISIS-stellingen ter verdediging van eerst en vooral Erbil, de ‘hoofdstad’ van het Iraakse Koerdistan van de clan van Masoed Barzani. En die zat duidelijk mee in het complet van Israël, de VS en de NAVO om ISIS grote delen van Irak te laten veroveren. (5) en (6)
Heropbouw Iraakse leger een flop
Zoals uit een analyse van de Amerikaanse bombardementen blijkt kwam de eerste echte grote Amerikaanse actie er feitelijk pas na september 2015. Waarom? Toen trad de Russische luchtmacht in Syrië in actie en wist de VS dat op termijn de dagen van de jihadisten in Syrië geteld waren. De regering in Damascus ging de strijd winnen.
En dus trok de VS dan maar de kaart van plan B, zijnde steun aan de ook al door Israël gesteunde PKK/YPG in het Syrische noordoosten rond de provinciale hoofdstad Hasakah. Een gebied dat de VS voordien normaal eerst voorzien had voor ISIS.
Bovendien is uit een serie documenten gebleken dat de VS en Saoedi-Arabië aan ISIS nog Bulgaarse wapens leverde toen men in 2017 de door de terroristen bezette stad belegerde. Met de VS die nu vanuit Servië tonnen mortiergranaten gaf aan ISIS in Jemen. De beweringen dat de VS en haar bondgenoten essentieel zijn voor de strijd tegen ISIS is dan ook lachwekkend. (7)
Pagina 39 van het rapport over de wapens van ISIS van de ngo Conflict Armament Research. Hier staan foto’s van wapens die op 23 juni 2014 aan het Amerikaans leger waren geleverd door een Bulgaarse firma. Ze werden nadien gevonden bij door ISIS achtergelaten wapens in Syrië. De datum van 23 juni is significant want op 10 juni 2014 was Mosoel in handen gevallen van ISIS. De oorlog tegen ISIS van het Westen was en is dus nep. Nadien leverde de VS aan ISIS in Jemen eveneens mortieren, ditmaal Servische.
En dan het opleiden van het Iraakse leger. Nou ook dit is een bewering die men best hilarisch kan noemen. Er zijn na de Amerikaanse bezetting van Irak in 2003 ettelijke miljarden dollars gestopt in dat leger. Maar toen ISIS eind 2013 Irak binnenviel met wat toch een zeer bescheiden troepenmacht was bleek vluchten zowat het enige dat het Iraakse leger deed. De weerstand leek eerder symbolisch.
Typisch was de strijd voor de olieraffinaderij van Baiji, de grootste van het land en dus een cruciale installatie voor Irak. Toen ISIS naderde stelde het leidinggevende officierenkorps tegen de verbaasde soldaten dat men onmiddellijk moest vluchten. Toen dan een andere kleinere troepenmacht met andere officieren kwam stelden die tegen de achtergelaten militairen dat men moest vechten. En dat gebeurde … en met met succes.
De Volksmobilisatiekrachten
Pas toen de religieuze leider Ali Sistani op 13 juni 2014 de bevolking opriep om zich te verdedigen stonden plots duizenden Iraakse vrijwilligers op om de hoofdstad te verdedigen en het land te bevrijden van die terreurgroep.
De VS hield zich tot dan, behoudens de Koerdische regio rond Erbil, gewoon afzijdig van de gevechten in Irak en het waren Iran en Rusland die zorgden voor de eerste spoedhulp met o.m. vliegtuigen en trainers van het Libanese Hezbollah en met generaal Qassem Soeleimani als topadviseur.
Zonder dat was het een strijd geworden voor controle over de hoofdstad. Het is dan ook niet verbazend dat men zowel bij ISIS als bij al Qaeda en de andere terreurgroepen een luid hoerageroep hoorde toen de moord op Soeleimani bekend raakte.
Het waren die vrijwilligers die uiteindelijk zorgden voor de overwinning op ISIS want buiten training en bombardementen deed men bij de NAVO niets. En een luchtmacht alleen kan zo’n klus nooit klaren. Grondtroepen zijn essentieel en luchtbombardementen verlenen alleen steun aan de pantsertroepen en de infanterie die dan moeten zorgen voor de feitelijke overwinning.
VS bombardeerde Iraaks leger
Ook is als gevolg van de Amerikaanse bombardementen op de militaire basissen bij de Iraakse grensstad Qaim de trainingsopdracht van de VS en de NAVO voor het leger eveneens een onmogelijke zaak geworden. Men stelt in onze massamedia wel steeds dat het basissen van Kataeb Hezbollah betroffen, een van de bij het leger nu aangesloten milities.
Een van de door de VS aangevallen Iraakse militaire basissen bij de stad Qaim. Deze moeten de autoweg tussen Damascus en Bagdad en zo Iran bewaken en zorgen dat ISIS er niet terug actief wordt. Ooit bombardeerde de VS de lang door ISIS omsingelde Syrische luchtmachtbasis van Der Ezzor niet ver daar vandaan. Waarna onmiddellijk erna ISIS ten aanval trok en een belangrijke juist door de VS gebombardeerde hoogte kon veroveren. De VS als luchtmacht van ISIS. “Het was een vergissing’’, zegde de VS nadien.
Maar het merendeel van de slachtoffers toen waren Iraakse militairen van het reguliere leger en politiemensen. Slechts 9 van de 25 er vermoorde troepen waren lid van Kataeb Hezbollah naast enkele politiemensen. Maar hoe kan men een leger opleiden als men hen gelijktijdig uitroeit? Iets wat alleen mogelijk is als men de fantasie van Washington, de NAVO en van hun massamedia voor waar aanneemt natuurlijk.
Bovendien is die aanval van de VS op de stellingen daar van het Iraakse leger niet de eerste. Zo werden die troepen er al op 16, 17 en 18 september aangevallen. Ditmaal door Israël, de nauwste vriend van de VS. Is het een toeval dat juist die grenspost cruciaal is voor zowel de strijd tegen ISIS als voor het beveiligen van de grensovergang tussen Syrië en Irak en zo ook Iran? Willen Israël en de VS die grenscontrole saboteren? (8)
Vernielen van Irak
En in die driehoeksverhouding van ISIS, de VS en Irak is er ook het feit dat de vorige president Barack Obama op 21 oktober 2011 de terugtrekking aankondigde van de Amerikaanse troepen uit Irak.
Toen in oktober 2011 was de opstand van de salafistische terreurgroepen met Al Qaeda in Irak en de Moslimbroeders in Syrië al volop bezig. Ook krijgen deze een militair steeds betere structuur.
De voorbereiding van de aanvallen in de zomer van 2012 op de steden Aleppo en Damascus waren ongetwijfeld eveneens al volop bezig. En die moesten al Qaeda in Irak en de Moslimbroeders in Syrië aan de macht brengen maar vooral Syrië in complete chaos storten.
Niet alleen de jezidi’s maar ook andere minderheden in het noorden van Irak, waaronder de Assyrische christenen, werden het slachtoffer van de koehandel tussen ISIS en de Koerdische clan van Masoed Barzani en zijn Koerdische Democratische Partij.
En zoals we weten uit de analyse van de DIA van augustus 2012 – toen de terugtrekking van het Amerikaans leger uit Irak vermoedelijk grotendeels afgerond was en de aanvallen op Aleppo en Damascus grotendeels mislukt waren – moest ISIS zich volgens de DIA op vraag van de NAVO op Irak richten.
Het lijkt er dan ook op dat het terugtrekken van het Amerikaanse leger vermoedelijk bedoeld was om ISIS in Irak vrije baan te geven. Waarbij de VS dan vanop afstand de grote onschuld kon spelen. Met andere woorden: Die terugtrekking lijkt een onderdeel van dit plan te zijn geweest.
Wat er met Irak gebeurde is dan ook bijna in detail wat de Israëlische strateeg Oded Yinon in 1979 op papier zette. Eerst het leger verzwakken, het land dan economisch op de knieën brengen en als laatste politiek destabiliseren. Waarna Irak als een rijpe vrucht pluk klaar was voor de Amerikaanse en westerse invasie van 2003. Als bij jagers: eerst het dier observeren, dan verzwakken en daarna doden.
Saddam Hoessein
Eerst bracht men op 16 juli 1979 in Irak CIA-agent Saddam Hoessein aan de macht en wat later op 3 december 1979 in Iran Ayatollah Ruhollah Khomeini. De man verbleef toen in ballingschap in Frankrijk.
Waarna de twee landen zich tegen elkaar erg agressief begonnen te gedragen en op 22 september 1980 de 8 jaar durende oorlog tussen beiden uitbrak. Met naar schatting een miljoen doden. Waarbij westerse mogendheden aan beide zijden wapens leverden, deels in het geheim natuurlijk.
Bovendien kon men de mensen in het Midden-Oosten zo beter tegen elkaar opzetten door het probleem van sjiieten en soennieten aan te wakkeren en te vergroten. Er was nu immers een sjiitische republiek versus de salafisten in Saoedi-Arabië. Mooi toch.
Madeleine Albright, de sleutelfiguur binnen de Amerikaanse Democratische Partij op het vlak van het buitenlands beleid. Zij bepaalde voor een groot deel de buitenlandse politiek onder Bill Clinton en nadien Hillary Clinton. Amnesty International America nodigde haar zelfs uit op een speciale conferentie om er te komen spreken. De toenmalige directeur van deze ngo werkte voordien op Buitenlandse Zaken bij Hillary Clinton. De video dateert van 12 mei 1996. De toespraak zal wel niet over Iraakse kinderen zijn gegaan. Ze heeft 3 kinderen maar geen Iraaks.
Tot men in Irak na verloop van tijd begon te beseffen erin te zijn geluisd en dat het Westen gewoon dubbelspel speelde. Het was de periode van het Iran-Contra schandaal met onder meer de Belgische wapenhandelaar Jacques Monsieur als tussenpersoon. Wat in Bagdad woedende reacties moet hebben veroorzaakt.
En alsof die uitputtende oorlog tegen Iran nog niet voldoende was vroeg de VS aan Saddam Hoessein in 1983 herhaaldelijk om ook Syrië aan te vallen om reden dat het de Iraakse pijpleiding naar de Middellandse Zee had gesloten. (9) Het resultaat was een virtueel failliet Irak dat in leven werd gehouden door lenigen van o.m. Saoedi-Arabië, de rivaal in de regio van Iran.
En dan kwam de invasie door Irak van Koeweit. Reden was het geschil tussen Koeweit en Saddam over de exploratie van het zeer grote Rumalla olieveld aan de grens van Koeweit met Irak. Waarbij Irak Koeweit ervan beschuldigde om teveel olie uit dat veld op te pompen en dus Iraakse olie te stelen. Van de 625 Iraakse olievelden lagen er toen 225 in dat veld.
Embargo voor Irak
Tijdens een gesprek op 25 juli 1990 van de Amerikaanse ambassadeur in Irak April Glaspie met Saddam Hoessein wekte die de indruk dat de VS zich in dit geschil neutraal zou opstellen – Irak had toen aan de Koeweitse grens massaal troepen samengetrokken – waarbij Saddam de indruk gaf geen invasieplannen te hebben. Waarna op 2 augustus 1990 Irak Koeweit veroverde en de VS hierover de tweede Golfoorlog begon. (10)
Het betekende een verpletterende nederlaag voor Irak welke nadien tot 2003 onderworpen werd aan een zeer streng embargo waarbij het nog wel olie mocht uitvoeren maar de opbrengsten ervan door de VN zouden worden beheerd. Het werd een zelden geziene plunder. Het land stuikte verder in elkaar. Met het in de VS vastgehouden geld van die olieverkoop dat nadien spoorloos verdween.
Historisch daarbij is het interview van het acualiteitsprogramma 60 minutes van televisiezender CBS met de toenmalige ambassadeur bij de Verenigde Naties Madeleine Albright. Daarbij vraagt de journaliste aan Albright of de vermeende 500.000 door het embargo gestorven kinderen het allemaal wel waard waren. Waarop zij na eventjes aarzelen ja zegt. (11)
Toen de VS in 2003 Irak binnenvielen bood het Iraakse leger dan ook nog amper weerstand. Bovendien was Rusland toen in 2003 nog maar bezig te herstellen van de rampzalige jaren onder het bestuur van de Russische president Boris Jeltsin en zijn Amerikaanse en West-Europese vrienden. Verzet van die kant kon men dus niet verwachten.
Sectaire opdeling
Waarna de VS Irak een grondwet oplegde die het land instabiel maakte. Zo kreeg men wel een grondwet maar konden bijvoorbeeld de Koerden in Erbil met de clan Barzani en die van de familie Talabani in de stad Soeleimani die grondwet aan hun laars lappen. Voortaan moest de president een Koerd zijn, de premier een sjiiet en de parlementsvoorzitter een soenniet. De etnische-religieuze opdeling in minstens drie stukken werd voorbereid. (11)
Het is alsof er in het land alleen maar Koerden, sjiieten en soennieten zijn en dus geen gemengde huwelijken, christenen, jezidi’s en seculiere Irakezen. Die worden – zoals dat het geval is in Libanon – uitgesloten van de macht. In dit geval een erfenis van de Franse bezetting.
Waarna de rivaliteit tussen die groepen zoals eerder in Joegoslavië gebeurde kan beginnen te groeien en uitmonden in een burgeroorlog. Ook het kiessysteem zorgde voor vele kleine partijen waarbij coalitievorming en zo een regering erg lastig blijkt.
Hoe zwaar het land onder de Amerikaanse bezetting heeft geleden blijkt overduidelijk uit het boek ‘The sacking of Fallujah’ van Ross Caputi, Richard Hil en Donna Mulhearn waarin die het verhaal doen van het wedervaren van die stad. (12)
Ze kwam in opstand tegen de Amerikaanse bezetting en werd tweemaal aangevallen door het Amerikaanse bezettingsleger. Waarbij als gevolg van het door de VS uitgebreid gebruik van munitie met verarmd uranium er amper nog gezonde kinderen geboren worden.
De Canadese Donna Mulhearn spreekt van een ecocide in de stad Fallujah.
De stad met toen vermoedelijk een 285.000 inwoners lijkt dan ook als het ware uit te sterven. Na de twee Amerikaanse bezettingen kwam ISIS er ook nog over de vloer. Een ongezien drama.
“Dit is geen genocide maar een ecocide”, stelt mede-auteur Donna Mulhearn tijdens een boekvoorstelling in Brussel. Maar geen zorg, hiervoor is in de massamedia geen enkele aandacht. Niet verrassend natuurlijk.
Iraaks nationalisme
Recent zijn tegen die wantoestanden en de wijd verspreide corruptie en onbekwaamheid in het land grote betogingen ontstaan die in een aantal gevallen ook bloedig onderdrukt zijn door de overheid en bepaalde milities.
Daarbij valt vooral het streven naar een eengemaakt Irak en een Iraaks nationalisme los van religies op. En dat keert zich tegen de Amerikaanse en ook Iraanse invloed. Het leidde zelfs tot het aftreden van de sindsdien demissionaire premier Adel Abdel Mahdi.
Betogingen die zelfs na de Amerikaanse moordaanslagen zijn blijven voortduren maar waarover tegenwoordig in onze media amper of niet wordt bericht. Wat sterk doet vermoeden dat deze geen Amerikaanse steun genieten. Een Iraaks nationalisme past nu eenmaal niet in de Israëlische en westerse plannen voor het land.
Bovendien hebben vele Iraakse politici op sleutelposities de dubbele nationaliteit, bijna steeds met een westers land. Anderen hebben weer de Iraanse nationaliteit gehad of zijn er geboren zoals Ali al Sistani. Wat doet vermoeden dat Parijs, Londen, Washington en ook Iran er wel hun mannetjes hebben zitten om alles netjes in de gaten te houden. En te manipuleren? Een erfenis van de Amerikaanse bezetting.
Troepenterugtrekking
Vraag is hoe de gesprekken tussen de VS en de Iraakse regering over die troepenterugtrekking gaan verlopen. De VS zegt openlijk neen tegen Bagdad maar wie goed leest ziet dat men een opening mogelijk maakt. Wel zijn er de zware bedreigingen van Donald Trump. Bagdad zou miljarden moeten betalen voor de gemaakte kosten – wat niet was afgesproken – en sancties krijgen die nog erger zijn dan die tegen Iran.
Zo stelde Mike Pompeo, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken op 10 januari:
“We’ve been there to perform a training mission and to help the Iraqi security forces be successful and to continue the campaign against ISIS. We’re going to continue that mission. We are happy to continue the conversation with the Iraqis about what the right structure is.”
“We zijn daar met een trainingsopdracht en om te zorgen dat de Iraakse veiligheidsdiensten met succes hun campagne tegen ISIS kunnen verder zetten. We zullen die opdracht verder uitvoeren. We zijn tevreden om met Irak te kunnen praten over wat voor hen de gepaste structuur is.” (13)
Vermoedelijk zal Trump zijn beslissing pas bekend maken eens de herrie rond de ontzetting uit zijn ambt van president door het parlement achter de rug is. Alhoewel je met Trump nooit weet. De man is gewoon onvoorspelbaar.
De met steun van Iran, de Libanese Hezbollah en Rusland opgerichte Iraakse Volksmobilisatiekrachten speelden een sleutelrol bij de oorlog tegen ISIS.
Recent wijzigde Trump echter opnieuw maar eens van koers en was er nadien sprake van het bevriezen van de Iraakse rekening bij de Federal Reserve in New York, de nationale bank van de VS. Bovendien is al het Iraakse goud er opgeslagen. En krijg dat terug? (14)
Na het opheffen in 2003 van het olie-embargo tegen Irak vaardigde de VN resolutie 1483 uit en kreeg Irak terug zeggenschap over zijn olie-inkomsten. Maar dat was in wezen echter beperkt. Het geld van de olie kwam immers op een rekening bij de New Yorkse afdeling van de Federal Reserve, het systeem van nationale banken in de VS. Met andere woorden: Het Iraakse oliegeld bleef in de VS.
Daarna dreigde Donald Trump in het geheim tijdens een gesprek van Donald Trump met premier Mahdi dat hij dat geld zou bevriezen. Dat werd nadien dan wat afgezwakt tot een beperking van de toegang. Wat premier Mahdi naar verluidt woedend maakte. Olie is immers praktisch de enige inkomstenbron van Irak en maandelijks haalt het land een 2 miljard dollar van die rekening om o.m. de lonen te betalen en goederen aan te kopen.
Het laatste voorstel is dat men de Amerikaanse steun aan Irak sterk zou verminderen. Washington weet het dus ook niet hoe men Irak moet afpersen. Zelfs bij de Federal Reserve zou men boos zijn toen men daar de nationale bank wou betrekken in een zuiver politieke ruzie. En het is de officiële taak van die bank dat die buiten de politiek blijft en haar beleid onafhankelijk ervan voert.
In essentie heeft de VS echter geen alternatief dan te vertrekken. Ze wordt nu al door velen er gezien als een bezettingsmacht en zal af te rekenen krijgen met allerlei vijandige acties. Wat het zogenaamd opleiden van het Iraakse leger praktisch onmogelijk maakt en de zogenaamde strijd van het Westen tegen ISIS tot nul zal herleiden. Als er al sprake is van een strijd tegen ISIS.
En dan komt ook de aanwezigheid van het Amerikaanse leger in Syrië op de helling te staan want die wordt bevoorraad vanuit Irak. Amerikaanse militairen worden tegenwoordig in Syrië soms zelfs tegengehouden en door de bevolking met stenen onthaald.
Nu krijg je in Syrië soms waanzinnig lijkende video’s te zien van Amerikaanse pantserwagens die langs een controlepost van het Syrische leger passeren of van een Amerikaanse controlepost bestaande uit amper twee pantsers die een grote kolonne Russische militairen laten passeren. De onderhandelingen met Irak voor het vastleggen van een terugtrekkingsschema zouden kortelings beginnen. Of al begonnen zijn.
Qassem Soeleimani
En dan is er natuurlijk de moord op onder meer generaal Qassem Soeleimani en Abu Mahdi al-Muhandis, topman van Kataeb Hezbollah. Het verhaal van de regering Trump dat Soeleimani aanvallen plande op Amerikaanse doelwitten waaronder ambassades wordt in de VS algemeen weggelachten tot zelfs binnen zijn eigen Republikeinse partij. Uiteindelijk gaf zelfs Trump recent toe dat hij hiervoor geen enkel bewijs had.
De Iraanse Opperste Leider Ayatollah Ali Khamenei, De Iraakse politicus, een sleutelfiguur zowel in de lokale politiek als bij de milities, Moqtada al Sadr (midden) en Qassem Soeleimani (rechts). Moqtada al Sadr keerde zich na lang twijfelen na de Amerikaanse bombardementen tegen de Amerikaanse aanwezigheid in het land en activeerde zijn militie.
Zelfs binnen de regering werd hij in het openbaar afgevallen. Zo stelden Mark Esper, minister van Defensie, en Robert O’Brien, Nationaal Veiligheidsadviseur, beiden apart aan Amerikaanse televisiezenders op zondag 12 januari dat ze geen weet hadden van plannen om vier Amerikaanse ambassades aan te vallen. (15) Het voornaamste excuus van Donald Trump en Mike Pompeo voor de moord op Qassem Soeleimani.
Tijdens de regering van George Bush Jr. en zijn vicepresident Dick Cheney stelde men als reden voor de invasie van Irak tenminste nog een zogenaamd dossier samen. En zelfs al waren dat allemaal nepverhalen er was tenminste nog een dossier. Nu heeft men zelfs dat niet meer. Er rest alleen nog maar wat elkaar tegensprekende beweringen. Niveau kletspraat.
Of het verhaal komende van de Iraakse premier Abel Abdel Mahdi klopt dat Soeleiman in Bagdad voor een diplomatieke missie was weten we niet met zekerheid. Wel is het zeker dat Soeleiman voorheen regelmatig als een soort alternatieve diplomaat werkte en pendelde tussen de hoofdsteden in de regio.
Volgens Mahdi kwam Soeleiman om in Bagdad gesprekken te voeren rond de Iraakse relaties met Saoedi-Arabië en de VS. Zeker is dat Soeleimani voorheen in Libanon en Damascus had gezeten. Het lijkt raar maar is zeker geen onmogelijkheid.
De aanslag is wel de eerste die de VS openlijk tegen een topman van een andere regering pleegde. Veelal liet men in het verleden dat vuile werk opknappen door allerlei door Washington gefinancierde rebellengroepen of huurmoordenaars zoals met Saddam Hoessein. Hier deed men dat open en bloot.
Iraanse reactie
En de reactie hierop van Iran was al even uniek. Voor het eerst sinds de Koreaanse oorlog viel een andere staat een Amerikaanse legerbasis aan. Eerder was dat in essentie alleen het werk van allerlei verzetsgroepen zoals Hezbollah in Libanon of de Vietcong in Vietnam, de Rode Khmer in Cambodja en de Pathet Lao in Laos. Die kregen dan wel steun van andere landen natuurlijk.
Wat echter mogelijks nog meer opviel was dat geen enkele van de vermoedelijk 15 op de twee basissen in Erbil en Ain al Assad afgeschoten raketten werd neergehaald door welk afweergeschut dan ook. Waren die basissen dan onbeschermd? Heeft men ze laten passeren? Wat heel onwaarschijnlijk is. Of faalde men geheel? Wat hoe dan ook erg beschamend is voor een leger dat er prat op gaat technologisch veruit het beste te zijn.
De Russen hebben in Syrië twee basissen die regelmatig met drones en raketten worden aangevallen maar waar er nooit een raket of drone doorgeraakte. Waar zat Raytheon, de hofleverancier van het Pentagon, met zijn fameus Patriot luchtafweergeschut? Bezig hun centen te tellen?
Wat eveneens opvalt is de precisie van de Iraanse luchtaanval. Alhoewel de Iraanse regering de eerste uren sprak over 80 doden lijkt dit vermoedelijk eerder een fantasieverhaal dan realiteit. Wel blijkt de Amerikaanse ontkenning achteraf dat er zelfs geen gewonden waren een leugen.
Een aantal werden zelfs overgebracht naar een legerhospitaal in Duitsland. Wat doet vermoeden dat deze zwaar gekwetst waren. Verder is de kans groot dat de VS vooraf weet had van een aanval op die basissen. Mede omdat Tehran voordien de Iraakse premier Mahdi over die komende aanval had ingelicht en die vermoedelijk de buitenlandse troepen op die basissen verwittigde.
Op die basis van Ain al Assad zitten immers niet alleen Amerikaanse troepen maar ook soldaten van andere landen van de NAVO en die zou men zeker niet willen raken. Er zitten bovendien op die getroffen basis van Ain al Assad ook nog een contingent Iraakse soldaten. En die zijn al zeker of-limit voor de Iraanse raketten.
Met andere woorden: De aanvallen moeten heel waarschijnlijk met grote precisie zijn uitgevoerd door raketten met ook een vaste brandstof die men dan snel naar elders kan verhuizen. Wat hen minder kwetsbaar en accurater maakt. Raketten met vloeibare brandstof dienen nu eenmaal eerst te tanken. Wat tijd vergt. En dat is dus allemaal geen goed nieuws voor de vijanden van Iran.
Het Arabisch schiereiland
Landen zoals Saoedi-Arabië, Bahrein, Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten blijken erg kwetsbaar te zijn en zullen normaal gezien zich in de toekomst veel behoedzamer opstellen. Wars van onnodige provocaties. Zeker omdat uit berichten blijkt dat de VS hen niet echt gaan verdedigen.
De Saoedische kroonprins en sterke man van het land Mohammed bin Salman zit met een dilemma. De steun van de VS lijkt geen absolute zekerheid meer en hij is duidelijk begonnen aan het heroriënteren van zijn buitenlands Beleid. De man is tegenwoordig dan ook regelmatig in Moskou op visite bij Vladimir Poetin, de Russische president. Was er in het Westen voorheen amper of geen kritiek op het Saoedische beleid dan is dat nu in de westerse media bijna dagelijkse kost.
Dat zou gebleken zijn tijdens een gesprek tussen de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo. Toen de Jemenitische regering in Sanaa met een raketaanval de Saoedische olieraffinaderij van Abqaiq-Khurais deels vernielde was er blijkbaar niet alleen geen actief rakettenafweersysteem maar nadien evenmin een Amerikaans antwoord. Men stuurde alleen wat extra troepen. En daarmee was de kous af.
De VS keek toe en noteerde, meer niet. Dat men in Riyad en de Verenigde Arabische Emiraten nadien eieren voor hun geld koos is dan ook logisch. Toen de Russische president Vladimir Poetin op 15 oktober vorig jaar bij de Emiraten op bezoek kwam werd hij dan ook verwelkomd alsof hij de gezant van god was, de heerser over de wereld.
Het was een ontvangst die men zeker niet aan Trump zou gunnen en een signaal naar de buitenwereld dat kan tellen. Geen enkele diplomaat de naam waardig ontging het en het toonde met al zijn symboliek dat het Midden-Oosten aan het veranderen is. Het betekent als het ware het naderend einde van de Pax Americana die sinds de Tweede Wereldoorlog over die regio heerst. Deels met Britse steun.
Geen vijandige buur
Eveneens typerend is dat de emir van Qatar Sjeik Tamim bin Hamad al Thani zondag 12 januari op het hoogtepunt van de herrie rond de moord op Soeleimani op staatsbezoek ging naar Iran. Het toont de souplesse van de Arabische diplomatie. Qatar steunde of steunt al Qaeda in Syrië maar gaat toch op staatsbezoek naar Iran dat in het Syrische conflict aan de kant van de regering in Damascus staat en dus vecht tegen al Qaeda
De overwinnaar van deze episode is dan ook zonder twijfel Iran en haar bondgenoten. De VS heeft door haar optreden de relatie met Bagdad zo verknoeid dat de Iraanse invloed er alleen maar kan toenemen. Wel zal men in Teheran terdege moeten rekening houden met de nationalistische gevoeligheden van delen van de Iraakse bevolking. Er is amper of geen interesse om te eindigen als een aanhangsel van Iran. Ook niet bij iemand als al Sistani.
Maar voor Iran is Irak vooral belangrijk om zo geen vijandige buur te hebben maar een staat waarmee men vrij kan samenwerken en handel drijven. Het zijn buren en zo gedoemd om samen te werken. Belangrijk en zeker niet te onderschatten zijn bijvoorbeeld de massale bedevaarten vanuit Iran naar de sjiitische heiligdommen in Irak zoals die in Karbala.
Hier komen miljoenen Iraniërs op bezoek en dat bezorgt de lokale horeca en de ayatollahs een fortuin aan inkomsten. En die wil niemand missen. Iran zal dus hoe dan ook lang een belangrijke partner blijven. Een waar men zaken mee kan doen. En de VS? Die zit duizenden kilometers ver en zal zo vervangen worden door China en Rusland. De gesprekken met Beijing over trainers voor het leger zijn trouwens al volop gestart.
Ukrainian Air International
Een negatief punt voor Iran leek even het neerstorten van de Boeing 737-800 van Ukrainian Air International vlucht PS752. Al snel stelde de VS dat dit gebeurde door een Iraanse raket. Wat logischerwijze weinig weerklank vond tot de VS haar geheime informatie met de bondgenoten begon te delen. Vermoedelijk bestond die uit afgeluisterde Iraanse communicatiesignalen en satellietobservaties.
Bernard Henri Levy (tweede van rechts) , de Franse lobbyist voor Israël hier in gesprek met Masoed Barzani (rechts), de baas van het Koerdisch gebied rond de stad Erbil. Volgens Turkse bronnen gelieerd aan de AKP zat hij met Barzani mee in het complot van de VS en Israël voor de verovering door ISIS van delen van Irak. Men noemde Bernard Henri Levy zelfs de hedendaagse T.E. Lawrence naar de Britse avonturier die met Arabische stammen tijdens de Eerste Wereldoorlog delen van het Midden-Oosten op het Ottomaanse rijk en voor de Britten veroverde.
Een twee dagen aarzelende en ontkennende regering moest zaterdag uiteindelijk toegeven dat haar luchtafweer dit inderdaad had neergeschoten. Waarmee 176 vooral Iraniërs het leven lieten. Een drama die intern binnen de Iraanse Revolutionaire Wacht, verantwoordelijk voor de luchtafweer, qua personeel zware gevolgen zal hebben. Hier vallen zondebokken.
Wel zeer opvallend is dat de Canadese premier Justin Trudeau enkele dagen later het neerschieten stak op de nervositeit die door de gespannen toestand was ontstaan. Waarbij hij echter wel de VS en niet Iran bij naam noemde. Een vingerwijzing naar de grote buur die kan tellen en die men in Washington niet zo snel zal vergeten.
Wel poogde het Westen hier nogmaals garen bij te spinnen. Zo moest de Britse ambassadeur Rob Macaire zich in deze zaak hoogstnodig tijdens een manifestatie tegen de regering laten zien. Waarbij hij volgens de Iraanse media zich zelfs moeide met die betoging.
Hij werd dan ook eventjes voor controle door de politie meegenomen en mocht zich nadien op het ministerie van Buitenlandse Zaken in Teheran uitleg geven. Hij is nu officieel persona non grata en werd vorige woensdag het land uitgezet.
Artikel 41 van de Conventie van Wenen over Diplomatieke Relaties stelt immers dat diplomaten in het land waar ze geaccrediteerd zijn zich niet mogen moeien met de binnenlandse aangelegenheden van het land waar zij werken. Macaire stelde echter dat hij op die plek alleen zijn deelneming aan de slachtoffers wou betuigen. Waarop men vanuit Iran beelden openbaar maakte die het tegendeel leken te bewijzen.
Iran als winnaar
Ook in Syrië moesten de Amerikaanse en Franse ambassadeurs begin 2011 hoogstnodig op de kop van betogingen tegen de regering lopen. Klassieke grootmachtenpolitiek waarvoor het Westen een monopolie heeft. Het is in wezen dan ook geen toeval dat Duitsland zijn steun gaf aan de praktijken van de Britse diplomatie. Een land waar de Weense conventie blijkbaar geen thema is bij de opleiding van haar diplomaten.
Het is ook geen toeval dat de westerse media zeer veel aandacht aan die betogingen besteden. Die hoogstens een paar honderd manifestanten waren maar meer dan een week lang soms zelfs voorpaginanieuws waren. Met van de pot gerukte beweringen bij onder meer Reuters dat de regering erdoor in nesten zat. Dat andere Iraanse betogers aan de Britse ambassade tegen de praktijken van Londen gingen betogen las men dan niet.
Voor Iran is de moord op Soeleimani in wezen een soort van godsgeschenk. Als een man schaarde de natie zich achter de regering, de verdediger van het ‘fiere’ land tegen die ‘vieze’ Amerikanen. Het Iraanse nationalisme is nu eenmaal onder de bevolking een grote politieke factor.
Uitingen van ongenoegen over het regeringsbeleid en de verhoging van de benzineprijzen zijn plots weg uit de Iraanse straten en pleinen. Men lijkt op rozen te zitten. Bovendien is de economie na twee jaren van zeer scherpe daling terug aan het groeien. Al zij het beperkt. Maar die verwachting voor dit jaar is wel hoger dan die bij de EU zoals voor Duitsland. (16)
Europese Unie
Wat natuurlijk ook opviel in de zaak is de houding van de EU. Die nodigde onmiddellijk Javaad Zarif de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken uit naar Brussel. Die kwam dan wel maar met veel vertraging. Wat toch opvalt. De EU lijkt in deze zaak als het ware warm en koud te blazen. In essentie toont men echter dat de EU amper nog een rol van betekenis te spelen heeft. En dat heeft Brussel geheel aan zichzelf te danken.
Zo riep Charles Michel, voorzitter van de Europese ministerraad, op tot stabilisatie van de toestand in de regio. Een uitspraak die deels een bewijs is van durf en een vorm van ongebreidelde arrogantie. Ook hebben Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk gezamenlijk Iran in gebreke gesteld in de zaak van het ook met de VS, Rusland en China afgesloten nucleair akkoord. Dit terwijl zij in wezen hier zelf in gebreke zijn.
Waarbij de Britten echter al snel dicht tegen Washington gingen aanleunen en deels Trump begonnen te steunen. Het leek wel alsof de Brits-Amerikaanse alliantie van 1953 tegen de toenmalige premier Mohammed Mossadeq nog springlevend is. De eerste gevolgen van de Brexit lijken zich al te laten voelen. De controle terugnemen heet dat in Downingstreet 10.
Maar als snel bleek deze ingebrekestelling van Iran het resultaat was van wat men in Europa omschreef als maffia-achtige praktijken en chantage door de VS. Daar dreigde men immers met het heffen van 25% op de invoerrechten van Europese auto’s. Dat dit uitlekte en vanuit de Duitse regering bevestiging kreeg zegt natuurlijk ook veel over de relatie van de EU met de VS. IJskoud lijkt een goede omschrijving. (17)
Charles Michel, voorzitter van de Europese ministerraad, roept op tot stabilisatie in het Midden-Oosten. Hij is wel de man die mee Libië hielp vernielen en als premier jarenlang al Qaeda en ISIS in Syrië en Irak steunde. Stabilisatie dus.
De EU is al vele decennia bezig de politieke stabiliteit van het Midden-Oosten aan het ondergraven. Dat begon al met de Eerste Wereldoorlog toen men het Ottomaanse rijk deed instorten om het daarna onder de overhebzuchtige Britten en Fransen te verdelen. Ieder zijn brok van de taart genaamd het Midden-Oosten was de slogan. Met een leuke brok natuurlijk voor de Europese zionisten die zo begonnen aan hun kolonisatie.
Waarbij de Britten en de Fransen zich na de zogenaamde onafhankelijkheid bleven bemoeien met die landen. Zij bepaalden of poogden dat wie president of koning werd en waar de grenzen lagen. En als Israël in Gaza honderden kinderen vermoord – Operatie Gegoten Lood van 27 december 2008, twee dagen na Kerstmis – dan kwamen de Europese leiders de zionisten in Israël persoonlijk zelfs feliciteren met hun slachtpartij.
En het is toch de EU die mee tekende voor de vernieling van Libië en de moord op Moeammar Kadhafi die het land samen hield en zorgde voor gratis onderwijs, huizing en gezondheidszorg. Dankzij de EU heeft men nu een burgeroorlog met massa’s doden en tuinduizenden bootvluchtelingen. Met zelfs slavenhandel en gratis folteringen. Met andere woorden: Het door de EU geschapen paradijs.
Hetzelfde in Syrië waar men salafistisch uitschot steunde en beweerde dat het vrijheidsstrijders waren. Idem ook voor Irak, Jemen en Iran waar men ontelbare mensenlevens kostende blokkades organiseerde en organiseert. Dan oproepen tot stabiliteit is gewoon schandelijk. Als er al geen straffere woorden voor te vinden zijn. De EU heeft niets anders gedaan dan werken aan de instabiliteit van de regio.
Wat de EU moet doen is zich publiek tegenover die regio verontschuldigen en werken aan goede relaties met die landen en hun burgers. De EU eist toch – terecht – verontschuldigingen van Iran voor het neerhalen van die Boeing. Dat zij dat dan ook doen.
De EU heeft belang aan goede economische en culturele relaties met die regio zodat wij onze handel kunnen opdrijven en dus onze bedrijven en economie kunnen verbeteren. En cultureel kunnen wij ontzettend veel leren van die landen waar ooit het schrift ontstond. Nergens behoudens misschien in China is er zoveel erfgoed te vinden. De Via Recta uit de Romeinse periode gekend van de apostel Paul ligt nog steeds in Damascus.
Maar of de EU die durf en intelligentie gaat tonen is verre van zeker. Vorige week maandag had The Financial Times het over hoe de VS zorgt voor het ‘safeguarding’ (beveiligen) van die regio.
George Orwell had het niet beter kunnen zeggen. Instabiliteit is stabiliteit en het onveilig maken noemt men dan beveiligen. Zolang de EU hierin blijft volharden zal zij in de regio met steeds meer misprijzen ontvangen worden. En dan gaan China e.a. met de leuke contracten lopen.
Willy Van Damme
1) Dit is een alias, zijn echte naam is Jamal Jafar Muhammed Ali al Ibrahim. Het veranderen van naam is een in het Midden-Oosten veel voorkomend fenomeen bij milities.
2) Financial Times, ‘Nato has little appetite for Trumps mission in the Middle East’, Helen Warrell, 13 januri 2020. https://www.ft.com/content/9ebed986-33aa-11ea-a329-0bcf87a328f2
Nederland toonde zich weeral een der beste leerlingen van Washington en zei dat het zijn troepen niet uit Irak zal terugtrekken. De regering van Mark Rutte (VVD) wil in Irak dus de rol van bezettende mogendheid spelen. Wat beloftevol is.
3) Washington Post, Liz Sly, 6 januari 2020. Dit artikel lijkt wel verdwenen. Het bevatte ook een niet ondertekende versie van die brief die de correspondente vermoedelijk per mail vanuit het hoofdkwartier in Irak van generaal Seely had gekregen.
Wat toch een merkwaardige verdwijning is. Liz Sly werkt vanuit Beiroet. Op haar Twitteradres geeft zij over de zaak nog meer uitleg en toont ze de brief zowel in het Engels als in het Arabisch. Die info kun je echter niet vinden bij de Washington Post. Zo werkt de media.
Een relaas over het geritstel met excuses is te vinden bij een bericht van het Amerikaanse persbureau Associated Press welke de dag nadien op 7 januari gepubliceerd werd bij The Washington Post door Lolita C. Baldor and Robert Burns in ‘Honest mistake’ sets off alarm about US troops in Iraq”. https://www.washingtonpost.com/world/national-security/honest-mistake-sets-off-alarm-about-us-troops-in-iraq/2020/01/06/81deba3a-30e8-11ea-971b-43bec3ff9860_story.html
Blijkbaar mocht het vervolg erover niet meer door Liz Sly geschreven worden. Er moet die 6de januari bij het Pentagon, het Witte Huis en bij de Washington Post heel hard op tafel zijn geslagen.
4) MSNBC, 16 september 2014, ‘Martin Dempsey: US ground troops are possible’, Aliyah Frumin. http://www.msnbc.com/msnbc/hagel-dempsey-met-protesters-no-more-war
5) De troepen van de clan Barzani ontwapenden zelfs de gewapende eenheden van de Jezidi’s rond de berg Sinjar, hun traditionele woonplaats. Waarna deze peshmerga’s de vlucht namen naar Erbil en het gebied rond Sinjar dat normaal tot hun Koerdistan behoorde overlieten aan ISIS.
ISIS was blijkbaar op zoek naar vrouwen, vermoedelijk om er zo hun ‘behoeften’ mee te doen. De Syrische YPG/PKK zijn dan tussenbeide gekomen en hebben de overblijvende mensen rond Sinjar gered van totale uitroeiing. De Iraakse Koerden namen in ruil dan maar de Iraakse oliestad Kirkuk gewapenderhand over van de Iraakse regering. Dit voor zover geweten zonder een schot te lossen. Nadien veroverde het Iraakse leger de stad terug.
6) Yeni Safak, 5 oktober 2017, ‘Barzani supports Daesh established by US, Israel’. https://www.yenisafak.com/en/world/barzani-supports-daesh-established-by-us-israel-2795120.
Merk hierbij de centrale rol op van de Franse filosoof Bernard-Henri Levy. Een sleutelfiguur in de internationale strategie van Israël. Hij speelde als speciale gezant van de Franse president Nicolas Sarkozy ook een grot rol in het vernietigen van Libië en de moord op president Moeammar Kadhaffi.
Sarkozy wou de Libische olie afnemen van de Italianen (ENI). Terwijl de Britten en Amerikanen zich gewoon wilden wreken op de Libische president omdat hij ooit hun militaire basissen had gesloten. Yeni Safak is een blad onder controle van de AKP, de partij van de Turkse president Recep Erdogan. Het vormt een onderdeel van de Albayrak mediagroep.
7) Conflict Armament Research, The weapons of the Islamic State, December 2017. Het is een rapport gemaakt met geld van de Duitse regering en de EU. Na publicatie gebeurde er niets mee en verdween het onder dikke lagen stof. Conflict Armament Research is een Britse ngo die in dit geval drie jaar lang vele door ISIS achtergelaten wapens onderzocht. Een dossier vol politieke dynamiet.
8) Times of Israel, 5 januari 2020, ‘Iraqi PM: US told us Israel bombed pro-Iran militias in Iraq last summer’. https://www.timesofisrael.com/iraqi-pm-us-said-israel-bombed-pro-iran-militias-in-iraq/
Hert is merkwaardig maar wie wil weten in hoeverre Israël al Qaeda en andere terreurgroepen steunt kan probleemloos terecht bij de Israëlische media. Onze kranten nemen er geen jota van over. Een zoveelste bewijs voor de censuur in Europa.
9) Mail Online, 20 januari 2017, Thomas Burrows, Secret 1983 CIA intelligence report suggested America should encourage Saddam Hussein to attack Syria to secure oil pipeline to Med and Gulf. https://www.dailymail.co.uk/news/article-4140190/America-urged-Saddam-attack-Assad-Syria.html
10) Wikipedia. https://en.wikipedia.org/wiki/April_Glaspie.
Zij beweerde als verdediging voor haar neutrale houding tijdens het gesprek met Saddam Hoessein dat niemand kon verwachten dat Irak Koeweit zou binnenvallen. Als men echter na vele boze woorden van Saddam Hoessein hij ook nog het leger aan die grens samentrekt dan kan zelfs een idioot zien dat men gaat aanvallen. Bovendien moet de CIA wel geweten hebben wat men van plan was.
11) CBS, 60 minutes, 12 mei 1996, stuk uit interview met toenmalig Amerikaans ambassadeur bij de VS Madeleine Albright. Zij is een sleutelfiguur voor het buitenlandse beleid binnen de Democratische Partij en voorzitster van Pew Research een overheidsinstelling die wereldwijd en continu opiniepeilingen doet.
Het is een essentieel onderdeel om te weten hoe de gemoedsgesteldheid is in de onderzochte landen. Op die wijze kan men weten hoe groot het ongenoegen bij de bevolking is over het lokaal overheidsbeleid en welke de grootste knelpunten zijn. Als je opstanden zoals nu in Hongkong wil uitlokken dan is dat een cruciaal beleidsinstrument. Anders vaar je blind.
11) Global Research, 3 januari 2020, Dirk Adriaensens, Iraq: ‘The October Revolution of 2019 and the Iran-US Conflict’. https://www.globalresearch.ca/iraq-october-revolution-2019/5698521
12) The Sacking of Fallujah, Ross Caputi, Richard Hil en Donna Mulhearn, University of Massachusets Press, 2019, 171 pagina’s, 39,99 euro.
13) The National, 16 januari 2020, ‘US military resumes operations against ISIS in Iraq’.https://www.thenational.ae/world/mena/us-military-resumes-operations-against-isis-in-iraq-1.964982.
De titel van dit artikel is een leugen. Het was gebaseerd op een verhaal van The New York Times die zich op haar beurt baseerde op twee anonieme Amerikaanse militaire bronnen. De Iraakse regering ontkende het verhaal bijna onmiddellijk waarna ook de VS haar woorden introk. Het was en klassiek staaltje van desinformatie van The New York Times en de Amerikaanse regering. Het toont de hardnekkigheid in dit dossier van de VS.
14) Business Insider, Alex Morrell, 11 januari 2020, ‘The US warned Iraq that its access to a key bank account holding billions is in jeopardy if the country expels American troops.’ https://www.businessinsider.nl/us-warn-iraq-access-fed-bank-account-risk-troop-expulsion-2020-1?international=true&r=US
15) Associated Press, 12 januari 2020, Robert Burns, ‘Esper says he’s seen no hard evidence embassies under threat’. https://apnews.com/5a168a5d8f560e928f3924f7af10f1d8
16) Volgens de prognoses zou de Iraanse economie dit jaar met 1,2% groeien, die van België met 1,2% en die van Duitsland met 0,5%. Dit zijn uiteraard prognoses en geen realiteit. Maar in de media heeft men het steeds over de zware economische crisis in Iran. Wat dan met Duitsland?
17) The Washington Post, 15 januari 2020, ‘Days before Europeans warned Iran of nuclear deal violations, Trump secretly threatened to impose 25% tariff on European autos if they didn’t’, John Hudson en Souad Mekhennet. https://www.washingtonpost.com/world/national-security/days-before-europeans-warned-iran-of-nuclear-deal-violations-trump-secretly-threatened-to-impose-25percent-tariff-on-european-autos-if-they-didnt/2020/01/15/0a3ea8ce-37a9-11ea-a01d-b7cc8ec1a85d_story.html
Jeremy Shapiro, Amerikaans onderzoeksdirecteur bij de European Council of Foreign Relations (ECFR), sprak van een ‘maffia-like act’. Deze ECFR is nochtans nauw gelieerd aan de NAVO en is gehuisvest in London met o.m. prinses Mabel van Oranje en Marietje Schaake van D66 als beheerders. Dames die in de marge van de NAVO wat bijverdienen.
