Voorwoord
Er zijn honderdduizenden journalisten wereldwijd op allerlei wijze actief met een veelvoud aan onderwerpen. En zeker met de komst van het internet is dat nog sterk toegenomen. Het lijkt soms of iedereen die denkt te kunnen schrijven zich journalist noemt.
De meeste van de reguliere persmensen doen gewoon hun job en trachten zo goed mogelijk te berichten over de thema’s die hen aan het hart liggen en waarin ze zich specialiseerden zoals cultuur, sport, politiek, het buurtleven of de natuur en wetenschap. Het is in theorie ook een erg eervol beroep dat elke dag boeiend is.
De realiteit is echter dat binnen die massa er een aantal figuren zijn die hun beroep grote oneer aandoen en in een barslecht daglicht stellen. Met als gevolg dat steeds minder mensen nog vertrouwen in de media hebben. Opinieonderzoeken tonen dat.
De grote schuldigen hier zijn de overheden die de pers misbruiken om de bevolking te misleiden en desnoods voor te bereiden op oorlog. Wie ziet hoe men ook in België soms schrijft over China of Rusland of de strapatsen van al Qaeda in Syrië verdedigde (de ‘idealisten’ van professor emeritus Rik Coolsaet) kan alleen maar zijn hart vasthouden en hopen op het beste. En dat is geen oorlog.
Willy Van Damme
De donkere kant – De media doorgelicht deel 2
Niet alleen in Duitsland zoals het boek van Udo Ulfkotte toont is er sprake van verregaande samenwerking tussen sommige journalisten, hun hoofdredacties en Duitse en Amerikaanse geheime diensten en lobbyorganisaties zoals het German Marshall Fund of the United States. Een gelijkaardige situatie doet zich ook elders bij Westerse media voor.
Carl Bernstein
Een van de best uitgespitte verhalen op dit vlak is zeker dat van Carl Bernstein dat in 1977 in het blad Rolling Stone verscheen (1). Carl Bernstein is de man die met Bob Woodward enkele jaren voordien in de Washington Post het Watergateschandaal aan het licht bracht dat uiteindelijk leidde tot het aftreden van president Richard Nixon. Bob Woodward, zijn partner van toen, sloeg zoals zal blijken echter een andere weg in. (2)
Carl Bernstein produceerde met zijn verhaal over de CIA en de media een baanbrekend werk. Hij toonde dat de Amerikaanse pers qua buitenlandse berichtgeving gewoon een afdeling was van de CIA.
In het zeer lange stuk in Rolling Stone legt Bernstein de relatie bloot tussen de Amerikaanse media en de CIA. Het toont hoe de buitenlandredacties van de Amerikaanse pers in de periode na de Tweede Wereldoorlog tot ver in de jaren zeventig gewoon een verlengstuk waren van de CIA. Zowel wat betrof de eigenaars, de hoofdredacties als de lokale correspondenten en columnisten.
Zo werd Joseph Alsop, een columnist bij o.a; The Washington Post, naar de Filippijnen gestuurd niet om er verslag te doen over de verkiezingen maar speciaal op vraag van de CIA. Hij moest er met allerlei invloedrijke figuren contacten leggen om hen zo beter te leren kennen.
Gegevens die hij dan doorgaf aan de CIA. Interessante info want zo kon de CIA beter analyseren wie men voor het uitbouwen van een lokaal spionage- en sabotagenetwerk eventueel kon rekruteren.
Ook de grote mediabazen als Henry Luce, oprichter van Time, en Arthur Hays Sulzberger, in die periode de eigenaar van The New York Times, waren goed bevriend met Allen Dulles, in deze periode de topman van de CIA. Hetzelfde voor William Paley, directeur van CBS. Ook hij hoorde hierbij.
In wezen werkten alle grote persagentschappen en de weekblad- en krantenuitgevers voor de CIA, stelt Bernstein. Zich daarbij baserend op interne gegevens en interviews met betrokkenen werkend voor media zoals ABC, CBS, Reuters, Newsweek, UPI, AP, The Washington Post, de Hearst uitgeversgroep en de New York Times. Waarbij de betalingen in cash waren en dus zwart geld. Sommigen echter deden het ook gratis.
Bovendien lieten de krantenuitgevers agenten van de CIA als nepjournalisten in het buitenland op hun redacties werken. In wezen was de taak van journalisten dat wat ze altijd doen en dat is interviews en gewone gesprekken hebben met allerlei figuren. Dit met de bedoeling te rapporteren aan de CIA die zo een beter zicht had op wie ze kon aanwerven. Een erg belangrijke taak dus.
Een doodslijst
Het kan met de Amerikaanse media nog verder gaan (3), veel verder. Toen de CIA met lokale hulp van de Iraakse Baath partij in 1958 een staagreep in Irak plande tegen de regering van president Abdel Karim Kassem (4) wou men ook alle mogelijke aanhangers van die regering ombrengen. En dus maakte de in ballingschap in Egypte levende Saddam Hoessein een lijst op van mensen die moesten vermoord worden.
Saddam Hoessein werd nadien dan vice-president. Maar de lijst met de meeste namen kwam echter van William McHale, correspondent in Beiroet voor Time. In totaal vielen er dankzij die putsch van 8 februari 1958 een 5000 doden. Het was in zekere zin de eerste fase van de vernieling van het land door de VS. Het ging in Irak nadien alleen maar van kwaad naar veel erger.
En die relatie van pers met de geheime diensten blijft gewoon verder duren. Wie de berichtgeving leest over de landen waar de VS een regimewissel wil realiseren ziet dat zo. Joden hatende fascistische groepen als de Oekraïense Pravy Sektor of Al Qaeda in Libië en vooral Syrië worden dan in de Amerikaanse media omgetoverd tot vrijheidsstrijders en hun tegenstanders tot aan de lopende band folterende monsters.
In 1958 bracht de CIA met hulp van bepaalde Amerikaanse media Saddam Hoessein in Irak als vice-president aan de macht. In 2006 lieten diezelfde CIA en media hem ophangen. Hij was van geen nut meer en een balorig man geworden die niet meer wou luisteren.
De relatie tussen de CIA en de Amerikaanse regering met de lokale correspondenten blijkt ook uit een stuk van Liz Sly, correspondente in Beiroet voor de Washington Post. De VS wil in 2013 tonen dat het de Syrische opstandelingen wel steunt om zo bij de lokale bevolking positiever over te komen. En dus trekt ze op vraag van Washington naar het toen nog door al Qaeda bezette deel van Aleppo om dat te bewijzen .
Waar ze dan verslag doet over de levering van Amerikaanse voedselhulp aan de door al Qaeda bestuurde en van de eigenaars gestolen bakkerijen. Een cruciaal element in de controle door al Qaeda over dit stadsdeel. Wie zich tegen al Qaeda verzet kan zo verder honger lijden. Een al Qaeda die, zoals ze zelf schrijft, voor Washington officieel een terreurorganisatie is. Ze gaat er natuurlijk als te verwachten niet verder op in. (5)
“The unpublicized aid effort, which The Washington Post was invited to witness on the condition that it not identify the agency involved, the names or nationalities of its staff, or the precise locations in which the workers operate,”
De geheim gehouden hulp over welke de Washington Post op uitnodiging mocht berichten. Dit op voorwaarde dat we niet onthulden welk agentschap hiervoor verantwoordelijk is. Ook de namen en nationaliteit van de personeelsleden en de exacte locaties waar men werkt mochten we niet onthullen.
Reuters met Brits overheidsgeld
Ook de Britse media zijn in hetzelfde bedje ziek. Zo is er het verhaal van het private persbureau Reuters, internationaal een naam als een klok in medialand. Ook deze blijkt uit de hand te eten van de geheime diensten en de regering of er mee samen te werken. Geen verrassing natuurlijk. De meeste journalisten zullen een persbericht van Reuters desnoods zonder nadenken klakkeloos overnemen als zijnde de waarheid.
Zo blijkt het persbureau in de jaren zestig en zeventig op grote schaal financiële steun te hebben gekregen van de Britse regering via het Information Research Department dat verbonden was aan de Britse geheime diensten. De bedoeling was zo Latijns-Amerika en het Midden-Oosten beter met Britse propaganda te bewerken.
Opvallend was dat alles verliep via de Britse staatsomroep BBC die dus mee in het complot zat. Het lekte uit in het in 2011 verschenen boek van ‘The Power of news, a history of Reuters’ van Donald Read. (6) Pas begin dit jaar mocht een zekere Guy Faulconbridge er bij Reuters over schrijven. (7)
Volgens de toenmalige baas van het Information Research Department John Peck was er niets fouts en diende men het te zien als een goede zaak:
The new relationship established with Reuters in the Middle East and Latin America can lead to valuable goodwill and cooperation with the Agency on a global scale,” John Peck, former head of the IRD, said in the documents.
De nieuwe relatie met Reuters in het Midden-Oosten en Latijns-Amerika kan zorgen voor waardevolle goodwill en samenwerking met het Agentschap op een globale schaal”, aldus John Peck, het gewezen hoofd van het IRD, als vermeld in de documenten.”
The documents said that Reuters “could and would provide” what the government needed, though the government officials conceded that Reuters did not want to appear to be taking decisions at the behest of the British government.
De documenten stelden dat Reuters de overheid kon en zou bezorgen wat deze nodig had. Alhoewel de regering toegaf dat Reuters niet zou willen gezien worden als diegene die de beslissingen nam in naam van de Britse regering.
Met andere woorden: De relatie was dus zeer innig.
De Iraans-Britse Nazarin Zaghari ging in Iran ‘burgerjournalisten’ opleiden die dan kunnen gebruikt worden om de Iraanse regering omver te werpen bij een volgende kleurenrevolutie. Ze werd in Iran gezien als de spin in het web van een spionage- en sabotagenetwerk en kreeg in het land vijf jaar cel. Ze werkt voor de Thompson Reuters Foundation en voordien voor de BBC. Vermoedelijk voor de BBC Persian Service die uitzend in het Farsi de taal van de meerderheid der bevolking in Iran.
Nazarin Zaghari-Ratcliff
Recent kwam Reuters opnieuw in opspraak met de zaak van de Iraans-Britse Nazarin Zaghari-Ratcliff. Deze werkte als project-manager voor de Reuters Thompson Foundation, de zogenaamd sociaal-culturele tak van het persbureau. Voorheen en tot 2010 werkte zij voor de BBC Service Trust.
Op 14 januari 2009 werd door de BBC World Service de BBC Persian Service met uitzendingen in het Farsi opgericht. Het werd gefinancierd door het Brits ministerie van Buitenlandse Zaken en kwam juist op tijd voor de presidentsverkiezingen van juni dat jaar en de daarna ontstane rellen, de Groene Revolutie, een kleurenrevolutie. Wat doet vermoeden dat die opstand vooraf mee door de Britten gepland was.
Volgens de Iraanse staatstelevisiezender Press TV was zij een van de sleutelfiguren in het door de Britse veiligheidsdiensten opgezette netwerk van wat men noemt ‘burgerjournalisten’ om via een zogenaamde kleurenrevolutie de Iraanse regering omver te werpen. Ze was, aldus nog Press TV, vanuit Londen nauw betrokken bij de rellen na de presidentsverkiezingen van juni 2009. Een opstand die faalde.
Dit netwerk werd de voorbije jaren blijkbaar zware schade toegebracht met tientallen arrestaties. Zij werd op 3 april 2016 toen ze huiswaarts wou terugkeren op de luchthaven gearresteerd. Officieel was de reden voor haar bezoek aan Iran om haar 22 maanden oude dochter aan haar ouders te tonen.
Ontkenningen
Begin september 2016 werd ze tot vijf jaar cel veroordeeld wegens poging tot het omverwerpen van de Iraanse regering. Bij Reuters en de Britse regering ontkent men het verhaal en stelt men dat ze slechts een administratieve medewerker was en op familiebezoek was.
Probleem is dat Boris Johnson toen nog als minister van Buitenlandse Zaken ongevraagd verklaarde dat zij in Iran was om journalisten op te leiden en niet om haar ouders te bezoeken. (9) Een verhaal dat men zoals kon verwacht worden zeer snel en unisono in London ontkende. Men had het over een flater van Johnson.
Verder valt het bij Reuters ook op dat men over dossiers waarin westerse veiligheidsdiensten ongetwijfeld erg actief zijn soms erg exclusieve info heeft waar een journalist normaal niet over kan beschikken.
Zo had ze in 2019 ten tijde van de erg gewelddadige opstand een transcriptie van een geheim gesprek van de Hongkongse gouverneur Carrie Lam met enkele lokale toplui. Verder publiceerde men recent de tekst van een interne conversatie in Damascus rond de problemen van de in opspraak gekomen zakenman en vermeend miljardair Rami Makhlouf, een neef van president Bashar al Assad. Uiteraard een delicate zaak. (10)
En dan was er het lang uitgesponnen verhaal over de financiële structuur van de Iraanse Opperste Leider Ali Khamenei. Het bevatte ontzettend veel normaal niet beschikbare interne informatie over de vermeende miljarden van Khamenei. Wie leverde de info? MI6?
De jihadisten van ISIS, al Qaeda en Ahrar al Sham hier broederlijk naast elkaar. Een verre van zeldzaam beeld. Dat zij waaronder ook ISIS wapens kregen vanuit de VS en Europa zal je bij Reuters nooit lezen. Zelfs al is er een berg van documenten die dat bewijzen. Men weet bij Reuters perfect wat men kan publiceren en wat niet.
Uiteraard zal je bij Reuters nooit verhalen vinden over de wapenleveringen van de VS, Qatar, Israël of het Verenigd Koninkrijk aan al Qaeda, ISIS en de andere jihadistische groepen. Verhalen die nochtans voldoende gedocumenteerd zijn. Maar niet bij Reuters waar men het blijkbaar bewust vertikt dat te brengen.
Robert Maxwell
De samenwerking tussen in dit geval de Israëlische geheime dienst Mossad en de Britse pers bleek dan weer uit het dossier van de Israëlische nucleaire ingenieur Mordechai Vanunu. Deze was vastbesloten het verhaal openbaar te maken over hoe Israël met westerse hulp aan de atoombom was geraakt.
Hij trok ermee naar de Londense media o.a. bij de Sunday Mirror, de zondagkrant van Robert Maxwell, vader van de nu bij het Amerikaanse pedofielschandaal rond Jeffrey Epstein betrokken Ghislaine. En dat is een jood met goede contacten bij de Mossad.
En zo ook zijn hoofdredacteur buitenland Nicholas Davies die zodra Vanunu hem over dit dossier contacteerde naar de Mossad trok met diens geheim Londense adres. (11) Waarna hij via Italië op bevel van Simon Peres gedrogeerd en ontvoerd werd naar Israël waar hij dan een proces en jaren cel kreeg.
Niet alleen Seymour Hersh schreef dat Robert Maxwell een spion was van de Mossad. Gezien de info waarover Maxwell beschikte was hij hiervoor de geschikte persoon. De vraag die men ook moet stellen is of dochter Ghislain zijn job heeft overgenomen. Gezien haar rol als rechterhand van pedofiel en seksmaniak Jeffrey Epstein moet zij immers over massa’s heel gevoelige informatie beschikken over vele machtige personen. En dit in soms gênante posities. Ideaal.
Hij blijft na jaren gevangenisstraf sindsdien incommunicado. Eerst ontkende Maxwell het verhaal van onderzoeksjournalist Seymour Hersh (12) en daagde hem zelfs voor de rechtbank maar later ontsloeg hij dan maar zijn journalist. Het was finaal Hersh die geld kreeg. Maxwell kwam later onder verdachte omstandigheden om het leven. Davies bleek volgens Hersh ook betrokken bij de Israëlische wapenhandel.
Integrity Initiative
En dan is er nu met Integrity Initiative een nieuw volbloedschandaal bij de Britse media. Ditmaal was het doel niet het opzetten van een buitenlands spionagenetwerk maar het organiseren van een agitatie- en propagandanetwerk in het land zelf en elders in Europa om elke tegenstand zoveel mogelijk uit te schakelen. Dit in de politiek, de academische wereld en de journalistiek. Een regelrechte aanval op de vrije meningsuiting.
Het werd gestuurd door het Institute for Statecraft, een Schotse officieel caritatieve ngo die als doel heeft te streven naar beter bestuur, het verdedigen van de democratie en de mensenrechten. Ze werd opgericht in 2009. In de praktijk moest het de zogenaamde desinformatie vanuit Rusland tegengaan. Het werd door de overheid financieel gesteund met enkele miljoenen pond.
Er kwam bovendien ook nog geld toe van de NAVO, het Britse leger, het Amerikaans ministerie van Buitenlandse Zaken, het Litouwse ministerie van Defensie en Facebook (12) (13). Wat doet vermoeden dat het intern binnen NAVO besproken en aanvaard werd
In 2018 werd hun website echter gekraakt door Anonymus en kwam de waarheid aan het licht. In wezen bleek het een afdeling van de Britse geheime dienst MI6 en was een van de hoofdactiviteiten het gooien met modder naar Jeremy Corbyn, de toenmalige leider van het Britse Labour. De man moest gekraakt worden. Wat onder meer via beweringen over zogenaamd antisemitisme ook gebeurde.
Ondermijner van de staat
Met andere woorden: De Britse geheime diensten starten in het geniep en met geld van de Conservatieve regering een frontale aanval op Labour en vooral hun leider Jeremy Corbyn. Wat het verdedigen van de democratie hoorde te zijn was gewoon het ondermijnen ervan. Het Institute for Statecraft was dan ook zoals ze beweerde geen caritatieve instelling maar een ondergraver door de staat zelf van wat heet democratie.
Gewezen Brits parlementslid voor Labour Chris Williamson ging op zoek naar de Schotse hoofdzetel van het Institute for Statecraft. Hij kwam uit in het dorpje Auchtermuchtie waar op een einde van een aardeweg de hoofdzetel was van deze afdeling van MI6. Het bleek een krot te zijn waar uiteraard niemand woonde. Statecraft dus. Williamson verloor in 2019 zijn nominatie bij Labour voor een parlementszetel wegens…. antisemitisme.
Bij een onderzoek door parlementslid Chris Williamson (14) bleek dat de maatschappelijke zetel van dit Institute for Statecraft gevestigd was in het plaatsje Auchtermuchtie, in 2011 goed voor een 2.000 inwoners, en gelegen vlakbij Perth.
Het was officieel gehuisvest in wat een bouwvallig krot bleek op het einde van een aardenweg. Maar het had ook een ‘bijhuis’ in een chique Londense buurt die echter voor het parlementslid gesloten bleef. Geen pottenkijkers, ook als men parlementslid is.
Sinds de lekken heeft het Institute for Statecraft officieel wel haar banden met het in 2015 opgerichte Integrity Initiative verbroken. Het resultaat van een onderzoek door de Office of the Scottish Charity Regulator waarbij deze scherp uithaalde naar deze ‘caritatieve’ instelling. .
Veel integriteit was er ook niet aan. Integendeel. Het blijkt uit die hack een soort octopus te zijn die in het geheim overal in zowat alle landen in Europa en mogelijks ook elders infiltreerde om zo het beleid te richten naar waar Londen en de NAVO het willen. Een staat binnen de staat. Ook in België zijn er trouwens linken, vooral dan naar de VUB, de Brusselse Vrije Universiteit.
Persagitatie
Uit de lekken over Integrity Initiative van Anonymus blijken onder andere zeer bekende namen van de Britse media lid te zijn. Het doet denken aan het verhaal uit 1977 van Carl Bernstein in Rolling Stone.
Zo zijn er Edward Lucas (ex-Economist, nu Center for European Policy Analysis), Jonathan Marcus (BBC), Natalie Nougayréde (Guardian), Dominic Kennedy (Times), Neil Buckley (Financial Times) evenals Ben Bradshaw, een parlementslid voor Labour. (15)
Natalie Nougayréde was tot 2015 directeur bij Le Monde en werkt nu ook nog voor de Franse krant Libération en de BBC. Onder haar bewind bij Le Monde beweerde de krant het bewijs te hebben dat de regering Assad sarin had gebruikt.
Met in april 2015 grote artikels en foto’s en dit gesteund door de Franse regering. Haar dossier werd door de VN-onderzoekscommissie bij de voorstelling van haar rapport eind december 2015 weggelachen. Over de persconferentie van die missie in Le Monde natuurlijk geen woord. In de Guardian ageert ze herhaaldelijk tegen de Syrische regering.
Een grote overwinning behaalde Integrity Initiative in Spanje met de zaak van de legerkolonel Pedro Banos. Daar lekte ‘s middags uit dat de regering van plan was om hem te benoemen tot hoofd van het Departement voor Nationale Veiligheid.(16)
Spaans kolonel Pedro Banos kwam wel eens op de Russische televisiezenders RT en Sputnik voor een babbel en dus dwarsboomde men vanuit Integrity Initiative zijn carrière. En zijn vorig jaar gepubliceerde boek over geopolitiek was volgens datzelfde milieu …. antisemitisch en werd door uitgever Penguin/Random House dan maar ingetrokken. Het is nog amper verkrijgbaar. Persvrijheid?
Voor Integrity Initiative voldoende reden om in actie te treden. Dra begon men via het internet alsmede El Pais en El Mondo een ware lastercampagne want de man stond kritisch tegenover het beleid van de NAVO betreffende China en Rusland. Tegen de avond was zijn benoeming van de baan. (17)
Pedro Banos publiceerde ook een boek over de geopolitiek ‘How to Rule the World – The 22 Secret Strategies of Global Power’. (18) Het verscheen bij Random House in het Verenigd Koninkrijk maar nog voor het goed en wel in de boekhandels lag ontstond een storm van beschuldigingen over vermeend antisemitisme. Wat door een onderzoekscommissie ontkend werd. Desalniettemin trok de uitgever het boek snel in.
Ook Jeremy Corbyn viel uiteindelijk onder de tonnen modder die men vanuit de media over hem uitgooide. Een stiekeme politieke moord eigen aan dictaturen. Hij werd vervangen door Keir Starmer een zelfverklaard zionist die via zijn vrouw ook familie heeft in Israël. (19)
Voor zijn kiescampagne tot voorzitter kreeg hij begin dit jaar 50.000 pond (55.460 euro) van de rijke zakenman en filantroop Sir Trevor Chinn, een van de sleutelfiguren binnen het Britse zionisme. Deze staat ook gekend als een van de vroegere financiers van Tony Blair. De gelijkschakeling en uitzuivering van Labour is begonnen. Hun ‘machtsovername’ in Londen lonkt. Maar wie heeft in London de echte macht? (20)
Jeremy Corbyn, de vorige leider van Labour in het Verenigd Koninkrijk, werd toen hij partijleider was via o.m. Twitter vanuit Integrity Initiative, dus de veiligheidsdiensten, met modder bedolven. Volgens de media was hij een …. antisemiet. Zijn opvolger Keir Starmer werd door het Britse zionistische milieu met open armen en pakken geld ontvangen. Deze krijgt in het Verenigd Koninkrijk dan ook een veel positievere pers dan Corbyn. Zijn de dagen van premier Boris Johnson geteld?
Aan de VUB in Brussel was er vorig jaar een ietwat gelijkaardige actie rond het lokale aan de universiteit verbonden Confucius Instituut, een Chinese culturele instelling vergelijkbaar met het Duitse Goethe-Institut en de Alliance Française.
Vanuit de universiteit met o.m. Jonathan Holslag en De Morgen begon men een campagne tegen deze instelling welke door hen gezien werd als een spionagehol en dat daarom diende te verdwijnen. Wat gebeurde. McCarthyisme in actie.
Naar de Olympische Spelen
Natuurlijk had ook Nederland dergelijke persschandalen. Het mogelijks meest memorabele was natuurlijk toen De Telegraaf onthulde dat met de Olympische Spelen van 2008 in Beijing de AIVD, de Nederlandse veiligheidsdienst, aan 7 Nederlandse journalisten gevraagd had om voor hen tijdens hun verblijf in de Chinese hoofdstad te werken. (21)
Ze zegden alle zeven toe en een wou dat zelfs gratis doen. Vaderlandsliefde heet dat en de journalistieke ethiek overboord gooien. Ze moesten zoveel mogelijk gesprekken met Chinese verantwoordelijken voeren en van hen ook foto’s nemen. Waarna men dit aan de AIVD overhandigde. Het betekent wel dat ze nadien door de AIVD chanteerbaar waren.
Het roept herinneringen op aan het verhaal van Carl Bernstein over de CIA en de Amerikaanse media. Journalisten moesten contacten leggen en polsen waar hun gesprekspartners hun politieke interesses lagen. De AIVD wou blijkbaar zijn eigen spionagenetwerk in China uitbouwen. Vermoedelijk in samenwerking met de CIA en MI6, de vrienden.
Dat een Nederlandse journalist gratis voor de AIVD wou werken verbaast niet. Nogal wat journalisten blijken immers hun nationaliteitsgevoel voor te laten gaan op hun journalistieke ethiek.
Ongetwijfeld fier stelde Lars Bové in De Tijd op 20 april 2013: “Ook China staat nog op de verdachtenlijst, ook omdat de kenmerken van de malware al eerder zijn vastgesteld bij Chinese hacking praktijken. Door de spionage bij de Britten komen de Verenigde Staten wat minder op de voorgrond.” Of hoe de Britten zich via De Tijd poogden wit te wassen en alles te steken op China. Maar Lars Bové ontdekte de voorbije jaren dan ook regelmatig gevallen van hacking in België door China en Rusland. Ra, ra wie zou zijn bron zijn voor dit soort verhalen?
De vraag die men zich bij dit incident echter vooral moet stellen is of deze zeven de enigen zijn, de uitzonderingen op de regel. Twijfelachtig, gezien het gemak waarmee deze zeven ja zegden op die vraag. En bovendien is het netwerk van buitenlandse Nederlandse correspondenten vrij groot en sterk afhankelijk van de relatie met de Nederlandse diplomatie ten velde. Kan men er dan wel gemakkelijk aan weerstaan?
Nationalisme speelt bij veel journalisten immers een grote rol. Typevoorbeelden zijn bijvoorbeeld de weigering van Kate Adie, de bekende Britse oorlogscorrespondente van de BBC, om mee te werken aan een tentoonstelling rond propaganda en oorlog in het Ieperse museum In Flanders Fields. Reden was dat hieruit bleek dat haar land tijdens Wereldoorlog I zoals Duitsland evenzeer propaganda en dus leugens produceerde.
Hetzelfde met Jay Solomon van de Wall Street Journal die tijdens een mailconversatie toegaf zaken over Iran te hebben geschreven die niet geheel klopten maar stelde dat dit kan daar Iran in conflict is met zijn VS. Patriotisme dus welke voorgaat op de journalistieke normen.
En in België
Soms lekt er in ook België wel eens iets uit over samenwerking tussen de pers en de geheime diensten. Het is echter eerder een rariteit alhoewel men aan de hand van bepaalde teksten en de werking van sommige journalisten kan vermoeden dat sommigen kind aan huis zijn bij onze Staatsveiligheid en haar militaire tegenhanger. Wat op zich geen fout is mits men de regels respecteert. Men mag zich dus niet laten gebruiken.
Ten tijde van het internationaal schandaal rond Edward Snowden en de NSA lekte ook uit dat de internationale netwerken, vooral richting Afrika, van Proximus waren gehackt. Zo kopte Lars Bové in zijn krant dat het de Chinezen waren die bij Proximus hadden ingebroken (22) Nog diezelfde ochtend toen de krant pas in de kiosken lagen kwam het nadien echt gebleken verhaal boven water dat het de Britten waren geweest.
Wie gaf die desinformatie aan Bové, een man waarvan uit zijn stukken blijkt dat hij goede contacten heeft bij de veiligheidsdiensten? Bové zou die informatie kunnen geven over wie hem belogen heeft maar hij vertikt het deze zeer belangrijke informatie vrij te geven. Misplaatst gebruik van het principe van het bronnengeheim heet dat.
Wat wel heel klassiek is voor de Belgische media is de symbiose tussen politiek en de journalistiek. Hugo De Ridder die bijvoorbeeld de teksten schreef voor gewezen eerste-minister Leo Tindemans en ze de dag nadien in De Standaard besprak.
Ook het grote schandaal rond de vermeende pedofilie van Elio Di Rupo is kenmerkend. Het waren de Standaard met hoofdredacteur Dirk Achten en Het Nieuwsblad met hoofdredacteur Paul Van Den Driessche die het brachten met Liberaal Herman De Croo die het op TV bevestigde. Het bleek nep. Achten werd nadien dankzij liberaal Karel de Gucht topman bij Buitenlandse Zaken. Van Den Driessche verpatste naar de N-VA top.
Op dit vlak lijkt de Belgische journalistiek soms op een erg wild bordeel waar zowat alles kan en mag behalve ethisch gedrag. Men kan met voorvallen als dat van Di Rupo boeken vullen.
Sociaal werk
En dan is er natuurlijk Montasser AlDe’emeh, een man van Palestijnse afkomst wiens vader zijn land verloor aan de zionistische machtswellust. Deze verklaarde op zeker ogenblik zelf voor de Staatsveiligheid te hebben gewerkt Wat de Staatsveiligheid nooit ontkende of bevestigde. Een klassiek beleid van die dienst.
Deze verscheen bij het begin van de oorlog tegen Syrië plots op het toneel toen hij naar Syrië trok en enthousiast voor de pers verslag uitbracht over de jongens die naar hij stelde de vrijheid en democratie naar Syrië wilden brengen en daarom tegen de Syrische dictator vochten. Hij werd dus propagandist voor die jihadisten.
Nadien gaf hij echter toe toen al voor de Staatsveiligheid te hebben gewerkt met als bedoeling zich zo in dat milieu als informant in te werken. Vrij klassiek maar waarom moest hij dan extra reclame maken om aan de kant van al Qaeda en ISIS te gaan vechten? Dit terwijl hij nu bijna continu in diezelfde media zit te waarschuwen voor het grote gevaar dat uitgaat van diezelfde jihadisten.
Montasser AlDe’emeh werkte naar eigen zeggen voor de Staatsveiligheid toen hij vanuit jihadistengebied in Syrië reclame zat te maken voor al Qaeda & Co. Tegenwoordig voert hij campagne tegen hen. Tussendoor had hij nog eens een vriendschappelijk gesprek met Dries Van Lagenhove, de leider van Schild en Vriend en dankzij het Vlaams Belang tegenwoordig zelfs parlementslid. De man is gekend van de 1001 heel grove vulgariteiten op het internet.
Bovendien weet hij af van het document uit 2012 van de Amerikaanse militaire veiligheidsdienst DIA over de Westerse oproep aan ISIS om ook Irak binnen te vallen en het land zo te vernielen. Hij kreeg dat document enkele jaren terug van mij in aanwezigheid van een getuige en zwijgt erover. En men kan het belang van dit document niet onderschatten. Het toont de kern van deze oorlog.
Ook ging hij na zijn propagandawerk voor die jihadisten plots aan de slag als sociale werker die de zich veel zorgen makende ouders van Syriëstrijders ging helpen hun nood te lenigen. Wat ongetwijfeld interessant materiaal moet hebben opgeleverd over die jihadisten. Het is toen dat zijn contacten met de Staatsveiligheid bloot kwamen te liggen.
Maar een sociale werker die stiekem info doorspeelt aan een politiedienst! Het is bij dat soort werk een doodzonde. Hij werd nadien voor het vervalsen van een document om zo een jihadist te helpen zijn straf te ontlopen wel strafrechtelijk veroordeeld.
Trouwens de Staatsveiligheid is pas vanaf ongeveer 2014 begonnen met acties tegen die Syriërstrijders. De jaren voordien liet men die jihadisten gewoon richting Syrië vertrekken en trad men niet op tegen hun propagandisten in de media zoals een Montasser.
Daniel Maes
Natuurlijk is ook de Vlaamse pers wat betreft onderwerpen als Rusland, China, Oekraïne, Libië, Syrië en Hongkong trouw aan wat men in de VS doet. Dat de knokploegen van de fascistische Pravy Sektor de staatsgreep in Oekraïne deden lukken leest men nergens in onze reguliere media. Over de Belgische wapenleveranties via de Verenigde Arabische Emiraten aan al Qaeda in Jemen lees je hier niets.
En de Belgische pater Daniël Maes die al tien jaar midden de oorlog in Syrië in het klooster van Qara leeft zal je praktisch nooit horen in de kranten en weekbladen. Normaal zou men onder de uitgevers voor zijn verhalen als het ware vechten maar nu zwijgt men hem dood. Ook hier kun je zo de invloed van de veiligheidsdiensten en de regering vermoeden.
Daniel Maes, pater Norbertijn en sinds 2010 verbonden aan het klooster van Qara niet ver van de Libanese grens in Syrië. Een ongeveer 1.500 jaar oud gewezen Romeins fort. Zijn verhalen zijn echter niet welkom in de Belgische media en worden door een als het ware onzichtbare hand uit de pers gehouden. De pers heeft liever een Abdul Kareem en andere ‘vrome’ jongens.
Verhalen van jihadisten over de Syrische regering en hun vermeende massale folterpraktijken, vatenbommen en chemische wapens kreeg men de voorbije jaren met tonnen in onze kranten. Het verhaal van een Belgische pater die leeft te midden van die miserie lees je niet. Daar is een woord voor: censuur.
Gebleken is trouwen dat bijna alle Belgische journalisten die in de media over Syrië schrijven of de er door hen geciteerde specialisten contacten hebben of hadden met betrokken buitenlandse mogendheden of door westerse en dus betrokken overheden gefinancierde organisaties.
En Qatar, de NAVO of de VS gaat niemand betalen om hun vuile rol in dit conflict bloot te leggen. Neen, men moet schrijven wat men op dat ogenblik wil zien verschijnen. Dan krijgt men geld. De Morgen zal wel veel plaats over hebben voor een gesprek met een dubieus figuur als journalist en volbloed jihadist Bilal Abdul Kareem (23) maar het vertikken om pater Daniel Maes aan het woord te laten.
Willy Van Damme
De Amerikaanse salafist Bilal Abdul Kareem is wel welkom in de Belgische media en mocht het in De Morgen breed uitleggen hoe triest hun nederlaag in Aleppo was. Dat de bevolking van Aleppo na die verovering toen in de stad feest vierde las men er natuurlijk niet. Hij leeft sinds kort in onmin met Al Qaeda die hem ongeveer een week terug arresteerde. Maakt hij zich hier klaar voor een diepgaand interview? Hij ontkende het bestaan van deze foto niet.
1) Rolling Stone, 20 oktober 1977, Carl Bernstein, ‘The CIA and the media.’ http://www.carlbernstein.com/magazine_cia_and_media.php
2) Bob Woodward werd nadien de slippendrager van de Amerikaanse politiek en vooral van de regering van president George W. Bush. Zo schreef hij in 2002 het boek ‘Bush at war” over 9/11 en de bezetting van Afghanistan. ‘Bush at war”, Simon & Schuster, 2002, ISBN 978-0-7432-4461-9.
Hij geraakte toen betrokken bij het schandaal rond vice-president Dick Cheney en de CIA-agente Valerie Plame. Voor de rechtbank gaf hij toen toe het boek te hebben geschreven om Bush te plezieren hopende zo van hem primeurs te krijgen.
Ook de New York Times met journaliste Judith Miller deelde in de brokken. Zij volgde de invasie van Irak en nam zonder enige echte controle alle leugens van de regering Bush Jr. aan. Ze verdween nadien bij de krant die nochtans zoals in het geval van Irak alle oorlogen die de VS al voerde trouw heeft blijven verdedigen.
Observer, 23 oktober 2006, Rick Perlstein, ‘Woodward’s Belated Scoop: Bush Lied About Iraq!.’ https://observer.com/2006/10/woodwards-belated-scoop-bush-lied-about-iraq/.
3) Independent, 28 juni 1997, ‘Revealed: how the West set Saddam on the bloody road to power.’ https://www.independent.co.uk/news/world/revealed-how-the-west-set-saddam-on-the-bloody-road-to-power-1258618.html?amp
4) Generaal Abdel Karim Kassem was een nationalistisch Arabisch militair en politicus. Hij pleegde op 14 september 1958 een staatsgreep tegen koning Faisal II. Deze figureerde trouwens als kind in een van de albums van Hergé.
Faisal II was een telg van de Hasjemitische koninklijke familie die als koningen regeerden over de provincie Hejaz in wat nu Saoedi-Arabië is. Ze waren ook Groot Sharrif van Medina en Mekka. Door in 1919 in Versailles moeilijk te doen over de Britse beloften aan de zionisten voor een eigen thuisland in Palestina verloor deze familie deels de steun van Londen. Die steunde dan nadien de toegeeflijkere familie al Saoed.
Twee kinderen van deze familie mochten in ruil van de Britten dan ieder koning spelen over de nieuwe door Londen gecreëerde staten Irak en Jordanië. Vooral in Irak viel dat op een koude steen en waren er een serie revoltes tegen deze familie.
Rond Irak hadden de Britten in 1955 de Central Treaty Organisation (CENTO) opgericht, een soort van NATO. Men sprak van het Pact van Bagdad. Kassem die woedend was op de Britten omwille onder meer van Palestina maakte een einde aan die Britse droom.
Om Irak terug onder westerse invloed te brengen organiseerden de Britten en de Amerikanen dan op 8 februari 1958 de staatsgreep geleid door enkele militairen van de Baath partij waaronder de toen in Egypte in ballingschap levende Saddam Hoessein. Vooral leden van de lokale communistische partij werden geviseerd tijdens die slachtpartij.
5) The Washington Post, 14 april 2013, Liz Sly, ‘U.S. feeds Syrians, but secretly.’ https://www.washingtonpost.com/world/middle_east/us-feeds-syrians-but-secretly/2013/04/14/bfbc0ba6-a3b3-11e2-bd52-614156372695_story.html
6) “The power of news, a history of Reuters”, Donald Read, Oxford Scholarship Online, 2011, ISBN-13: 9780198207689. https://oxford.universitypressscholarship.com/view/10.1093/acprof:oso/9780198207689.001.0001/acprof-9780198207689?rskey=TFudpc&result=1
7) Reuters, 13 januari 2020, Guy Faulconbridge, ‘Britain secretly funded Reuters in 1960s and 1970s: documents.’ https://www.reuters.com/article/us-britain-media/britain-secretly-funded-reuters-in-1960s-and-1970s-documents-idUSKBN1ZC20H
8) Tehran Times, 3 april 2017, Ali Kushki, ‘Tehran, London still caught up in mom-spy spat over Nazanin Zaghari.’ https://www.tehrantimes.com/news/412298/Tehran-London-still-caught-up-in-mom-spy-spat-over-Nazanin-Zaghari.
9) The Guardian, 6 november 2017, Saeed Kamali Dehghan, ‘Boris Johnson ‘mistake’ could harm case for Nazanin Zaghari-Ratcliffe, say family.’ https://www.theguardian.com/politics/2017/nov/06/boris-johnson-mistake-could-harm-case-for-nazanin-zaghari-ratcliffe-say-family
10) Reuters, 13 augustus 2020, Suleiman al Khaldi, Maha el Dahan, Tom Perry en Michael Georgy, ‘Special report: A collapsing economy and a family feud pile pressure on Syria’s Assad.’ https://www.reuters.com/article/us-mideast-syria-tycoon-special-report/special-report-a-collapsing-economy-and-a-family-feud-pile-pressure-on-syrias-assad-idUSKCN2591C3
11) Los Angeles Times, 25 oktober 1991, William Tuchy, ‘Mirrorgate’: A Press Empire Strikes Back : Scandal: Seymour Hersh has been accused of libel because of a book linking British journalists with Israel’s secret service.’ https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1991-10-25-vw-186-story.html.
The Sunday Times, 5 oktober 1986, ‘Revealed – the secrets of Israel’s nuclear arsenal/ Atomic technician Mordechai Vanunu reveals secret weapons production.’
12) Seymour Hersh, ‘Israel Nuclear Arsenal and American Foreign Policy’, Random House, 1991, 362 pagina’s, ISBN 0-394-57006-5.
13) CBS News, 11 juli 2011, Jim Edwards, ‘Social Media Is a Tool of the CIA. Seriously.’ https://www.cbsnews.com/news/social-media-is-a-tool-of-the-cia-seriously/.
De CIA was van in het prille begin betrokken bij Facebook waarin ze een interessante bron van informatie zag over de burgers en vooral de jongeren die nog hun toekomst (naar de top?) moeten plannen.
Ook Google blijkt met de CIA samen te werken. En van Edward Snowden weten we dat het National Security Agence in de mate van het mogelijke wereldwijd iedereen via het internet bespioneert. Het internet was trouwens in het begin een Amerikaans militair project.
14) Morning Star, Chris Williamson, ‘The chilling manipulations of the Institute for Statecraft are straight out of the cold war playbook.’ https://morningstaronline.co.uk/article/chilling-manipulations-institute-statecraft-are-straight-out-cold-war-playbook/
Chris Williamson was tot vorig jaar parlementslid van Labour voor Derby North en werd omwille van beschuldigingen over antisemitisme vorig jaar uit de partij gezet. De liquidaties zijn begonnen.
15) World Socialist Website, 4 februari 2019, Thomas Scripps, ‘Britain’s secret propaganda “Integrity Initiative” targets Russia.’ https://www.wsws.org/en/articles/2019/02/04/inte-f04.html
16) World Socialist Website, 6 december 2018, Alejandro Lopez, ‘Hackers reveal British government’s interference in Spanish politics.’ https://www.wsws.org/en/articles/2018/12/06/spai-d06.html
17) The Guardian, 11 juli 2019, Allison Flood, ‘Penguin rebuts charge of antisemitism against author Pedro Baños.’ https://www.theguardian.com/books/2019/jun/11/penguin-rebuts-charge-of-antisemitism-against-author-pedro-banos
18) Amazon, Pedro Banos, ‘How They Rule the World: The 22 Secret Strategies of Global Power, Paperback – April 18, 2019. https://www.amazon.com/How-They-Rule-World-Strategies/dp/1529102871
19) Times of Israel, 4 april 2020, ‘After Corbyn, UK Labour elects Keir Starmer, Zionist with Jewish wife, as leader.’ https://www.timesofisrael.com/keir-starmer-elected-uk-labour-chief-apologizes-to-jews-for-party-anti-semitism/
20) The JC (Jewish Cronicle), 27 april 202, Lee Harper, ‘Bristol professor attacks Starmer over “Zionist” money.’ https://www.thejc.com/news/uk/bristol-professor-attacks-starmer-over-zionist-money-1.499258
21) Trouw, 15 juni 2012, ‘AIVD ronselde journalisten bij Spelen in China.’ https://www.trouw.nl/nieuws/aivd-ronselde-journalisten-bij-spelen-in-china~b523020f/?referer=https%3A%2F%2Fwww.google.be%2F
22) De Tijd, 20 april 2013, Lard Bove.
23) Toen eind december 2016 een einde kwam aan de bezetting door al Qaeda van het oostelijke deel van de stad Aleppo bracht De Morgen uitgebreid Bilal Abdul Kareem (in feite de New Yorker Darrell Lamont Phelps) in beeld om zijn verdriet te tonen. Deze mocht van de krant ongeveer een pagina lang en ongehinderd door welke kritische vraag dan ook zijn verhaal doen over de ‘goede rebellen’ en de brutale regering.
De man is journalist en loopt ook al eens rond met een bommengordel en was tot voor kort goed bevriend met de top van al Qaeda in Syrië. Hij werkt o.m. via de website On the Ground News en is recent echter plots beginnen schrijven over folteringen door al Qaeda en dat zint hen niet.
Zo verschenen er op het internet plots allerlei seksfoto’s van hem waarbij hij rijkelijk zijn vlees liet zien. Geplukt van zijn smartphone. Hij werd recent door al Qaeda ook gearresteerd. Tja, jihadisten, het is me wat.
