Niet zelden gebeurt het dat uitstekende historische werken in de media onbesproken raken. De non-fictie wordt in de sectie boekbesprekingen immers nogal gemakkelijk vergeten. En als het kritisch is over een land uit de westerse alliantie dan is de kans groot dat het zo in de vergeetput in vliegt.
Dat overkwam het boek ‘Een bijzondere relatie – Het conflict Israël Palestina nader bekeken 1897 – 199’3’ van de Nederlander Egbert Talens, uitgegeven in 2005 bij Aspekt uit Soesterberg. (1)
Egbert Talens beschreef en analyseerde op professionele wijze de historiek van het zionisme en zijn moorddadig karakter. Volgens hem te hoog gegrepen plannen en gedoemd om op termijn te mislukken.
Censuur
Het gaat hier in dit boek over joden, Israël en meer essentieel over het zionisme en zijn praktijken. Al snel haalt men dan de banvloek ‘antisemitisme’ (2) boven en en kom je op de lijst van te mijden schrijvers te staan. Bij de zogenaamde samizdat. Ooit stelde ik op een debatforum bij de krant De Tijd dat Israël diende te verdwijnen gezien het een racistische staat is waar men apartheid toepast. Het moest Zuid-Afrika achterna, schreef ik.
Voldoende om er verbannen te worden. Waarop de man bij die krant zelfs stelde dat dit geen censuurmaatregel was. Het typeert onze media waar elke vorm van fundamentele kritiek op die vermeende joodse heilsstaat in veel gevallen of verboden wordt of als kwaadaardig wordt voorgesteld. Zie maar hoe de Britse Labour partij met voorzitter Jeremy Corbyn bedolven wordt onder beschuldigingen van antisemitisme.
Het boek van Egbert Talens kreeg in de Nederlands pers zoals te verwachten viel dan ook geen aandacht. Men poogde het zelfs te verbieden, aldus de auteur. En nochtans is dit een uitstekend boek en in het Nederlands mogelijks het beste werk over het zionisme ooit.
Egbert Talens is geen historicus of van beroep schrijver, antropoloog, politicus of politicoloog. Neen, hij was gymleraar en hier dus de leek. Zijn interesse voor dit onderwerp is eerder ontstaan vanwege een persoonlijke band met de regio. Als vrijwilliger trok hij 33 jaar zijnde naar het Midden-Oosten om er voor de UNRWA, de United Nations Relief and Works Agency, te werken.
De VN organisatie die zorg moet dragen voor het welzijn van de ontheemde Palestijnen elders in het Midden-Oosten. De zionisten vertikten het gewoon dit op zich te nemen en dus moest de VN, en de belastingbetalers in de rest van de wereld, er maar voor opdraaien. Typerend.
Ontstaan zionisme
Hij reisde daarbij tussen Damascus en de Jordaanse hoofdstad Amman en ontmoette zo zijn vrouw, een deels Armeense uit Palestina. Het boek is wel scherp voor het zionisme maar kan zeker niet afgedaan worden als propaganda. Hier geen lukrake beweringen sprekend vanuit de buik of gebruik makend van slogans.
Wat hij deed is zorgvuldig de historiek van de joden bestuderen en hun vroegere tochten door de regio. Snel gaat hij dan over naar het heden, en dat begint in de tweede helft van de negentiende eeuw toen het idee van het zionisme vorm kreeg.
Daarbij bespreekt hij een serie dagboeken en historische werken van zowel Palestijnen, zionisten als van buitenstaanders, niet zelden supporters van de zionistische staat. Ook toont hij aan dat Theodor Herzl met zijn in 1886 verschenen boek ‘Der Judenstaat’ niet de eerste was die een joodse staat voorstelde die zoveel mogelijk vrij moest zijn van Arabieren.
Egbert Talens is van origine een turnleraar en raakte gebiologeerd door het optreden van het zionisme in de wereld. Zijn boek dient gezien te worden als een basiswerk en een must voor mensen die het Midden-Oosten willen vatten.
Zo brengt hij het verhaal van Moses Hess die reeds in 1860 het boek ‘Rom und Jerusalem’ schreef en zo de eerste in de moderne tijden was die een terugkeer naar een ‘beloofde land’ poneerde. Ook haalt hij het verhaal aan van de tot het jodendom bekeerde katholiek Salomon Molcho die reeds in 1530 aan keizer Karel V en paus Clemens VII een dergelijk voorstel deed. De brandstapel was zijn lot.
Nationalisme
In wezen is het zionisme een versie van de vele nationalistische bewegingen die in de negentiende eeuw in Europa opgang maakten. Een gevolg van het nieuwe denken komende uit de Verlichting.
Figuren als Theodor Herzl, Vladimir Jabotinski en Chaim Weizman, de grondleggers van het zionisme, waren seculiere joden. Dit in tegenstelling tot andere meer religieuze joden voor wie dit zionisme, een zoveelste nationalistische stroming, totaal uit den boze was. Het werk van satan.
Er is binnen het jodendom trouwens nog steeds een zeer grote stroming van religieuze joden die zich kordaat afzet tegen dit zionisme. Dit gaat zelfs zover dat sommige joden in Israël bij het winkelen niet met de shekel maar met dollars betalen.
Het verklaart waarom het plan voor een veralgemeende dienstplicht voor religieuze joden in Israël zoveel herrie veroorzaakt. En het door joden verbranden van Israëlische vlaggen, ook in Antwerpen, is geen zeldzaamheid.
Wat dit boek vooral aantoont is de doortraptheid en straffeloosheid van zionisten bij het streven naar hun doel, Eretz Israël, een zo groot mogelijk Israël. Zelfs al was hun originele staat onder koning David nooit meer dan een piepklein stadstaatje zonder veel economische, politieke en militaire betekenis.
Het basiswerk voor het zionisme, der Judenstaat van Theodor Herzl. Hij ging het jodenvraagstuk oplossen door het Palestijnse vraagstuk te creëren. Voor Europese intellectuelen waren Arabieren zoals Afrikanen toch maar minderwaardige wezens.
Maar nationalisten, van welk genre ook, hebben als gemeenschappelijk kenmerk het opblazen van hun geschiedenis tot een heroïsch verhaal met hen in een continue slachtofferrol.
Zie maar naar Hendrik Conscience die van de slag van 1302 op de Kortrijkse Groeningekouter HET evenement uit de middeleeuwen maakte. De Fransen waren er immers verslagen.
En die waren, stelde men in de Brusselse salons toen, niet te vertrouwen. En dus moest men een sterk België tonen die de malafide Fransen wist te vermorzelen. In wezen was het echter een slag zoals velen toen en zonder echt grote betekenis.
Slachtpartijen
Wie binnen de zionistische beweging niet meedeed met figuren als Chaim Weizman en David Grun, de echte naam van David Ben-Goerion en de eerste premier van Israël, werd desnoods vermoord. Het toont hun zeer extreem fanatisme.
Het verhaal van joodse zionisten zoals de Nederlander Jacob Israël de Haan, vermoord in 1924 in Jeruzalem door de Haganah, en de moord in 1933 op Chaim Arlosoroff toonden hoe ver men desnoods ging. Men was meedogenloos, ook tegen leden van de eigen groep.
In wezen ruimde men indien dat kon alle belangrijke tegenstanders uit de weg. Zo was er de moord op Walter Guinness Lord Moyne, gewezen minister en toen voorzitter van het Britse Hogerhuis en eigenaar van het drankenimperium Guinness.
Alhoewel zionisten het soms pogen te ontkennen schreef Theodor Herzl reeds in Der Judenstaat over de noodzaak om de lokale bevolking te deporteren. Nog toen de Ottomaanse sultans over Palestina regeerden nam Herzl men hen contact op om er hun heilstaat op te richten. Het was uiteraard een njet. Voor Herzl waren de joden het door god uitverkoren volk, een superras dus. Van racisme gesproken.
Het was het werk van de zionistische terreurgroep Lehi die de man in 1944 in de Egyptische hoofdstad Cairo neerknalde. Hij wou immers de zionistische bevelen op het vlak van de joodse immigratie naar Israël niet volgen.
Het misschien nog bekendste geval uit die periode is de moord op de Zweedse diplomaat graaf Folke Bernadotte (3), een man die in de tweede wereldoorlog ettelijke duizenden joden had gered van de Duitse moordmachine.
Hij deed als de door de VN in de Palestijnse kwestie aangestelde onderhandelaar toen voorstellen die figuren als een David Ben-Goerion en Chaim Weizman echter niet lusten. En ook hij werd daarom door de zionistische terreurbendes vermoord. Ook nu nog is men in Israël fier op die moord.
De meest moorddadige slachtpartijen van die zionistische groepen zijn natuurlijk de aanslag op 22 juli 1946 op het luxehotel Koning David in Jeruzalem en die op 25 juni 1940 op het voor de kust van Haifa liggende schip Patria. De bedoeling in beide gevallen was om de twijfelende Britten onder druk te zetten. Dat daarbij meer dan 350 doden vielen, vooral joden, kon hun niets schelen.
De Patria
Zo verhinderden de Britten dat de joodse kolonisten aan boord van de Patria in Palestina van boord konden gaan. Uit woede bracht de Haganah, de terreurbeweging van David Ben-Goerion en Chaim Weizman dit schip, met 1800 joden aan boord dan maar tot zinken.
Met als gevolg 267 joodse doden. Typerend voor de arrogantie is dat men het zelfs vrij snel toegaf. Men wou, stelde de Haganah, zo de Britten onder druk zetten om nog meer joodse kolonisten toe te laten.
Wat men hierbij zelden zegt is echter dat de komst van de Patria een gevolg was van een akkoord van de zionisten met Adolf Eichmann, de grote man achter de jodenvervolging in Nazi-Duitsland. De bedoeling was zo joden uit de door de nazi’s bezette gebieden te verwijderen. Na dit door de Haganah aangericht bloedbad gaf de regering in Londen toe. De Britten zaten immers in volle oorlog met het drama van Duinkerke pas voorbij.
Uiteraard bespreekt Egbert Talens ook de zaak van het hotel Koning David waar bij de bomaanslag van 22 juli 1946 – gepleegd door de Irgoen die naast Lehi en Haganah de voornaamste zionistische terreurbeweging was – 91 mensen omkwamen waaronder 17 joden.
David Lloyd George, in 1917 liberaal premier van het Verenigd Koninkrijk, beloofde eerst de Arabieren het recht op zelfbeschikking. Waarna hij aan de zionisten een stuk ervan voorbehield voor de zionistische wensen. Het perfide Albion. Iets dat men niet eens bezat beloven weg te geven. Daarvoor moet men Brits premier zijn.
En als men zo tekeer ging tegen dissidente zionisten en de top van de Britse elite – het hoofdkwartier van het Britse leger in de regio was in het hotel Koning David gehuisvest – dan kan men zich al indenken wat het lot was van de daar al eeuwenlang wonende Palestijnen, deels vermoedelijk nazaten van vroegere joodse families.
En eens men over voldoende wapens, resten van de legers die de wereldoorlog hadden uitgevochten, beschikte trokken Irgoen, Haganah en Lehi een bloederig spoor doorheen Palestina. Ook dit brengt Egbert Talens goed in beeld. Waarbij terreur voor de zionisten het voornaamste wapen was.
Talens legt daarbij de verschillende versies – die van zionistische auteurs en hun supporters en van Palestijnse intellectuelen en anderen – naast elkaar en toont hoe de zionistische visie van dit drama in essentie alleen bestaat uit leugens en halve waarheden.
De Westerse welwillendheid
Sterk is zeker ook het verhaal hoe zionisten er steeds in slaagden om de bovenhand te halen in de ruzies met Britse en Amerikaanse leiders. Dit terwijl figuren als de Britse premier Lloyd George en Winston Churchill niet bepaald gekend waren als jodenvrienden.
En toch slaagde men er in om van hen in 1917 de belofte voor een jodenstaat in Palestina te verkrijgen. En als in 1948 zionisten enkele Britse vliegtuigen neerschoten erkenden de Britten eind dat jaar toch die zionistische staat.
Toen de discussies in de toen nog prille VN over de Palestijnse kwestie hoog oplaaiden wist men om onduidelijke reden ook de Amerikaanse president Henry Truman te overtuigen om de kant van het zionisme te kiezen.
Met als vraag wat waren de hierbij gebruikte argumenten. En eens Truman aan boord zette de VS de andere landen onder druk. In het geval van Europa dreigde de VS dan met het stopzetten van het Marshallplan. Een project dat diende om Europa terug op te bouwen.
Eenzelfde truc paste de VS toe met de landen uit Latijns Amerika waar men de werken voor de toen geplande Pan-American Highway stelde te zullen stoppen. De weg zou de landen aan vooral de westkust van het continent met de VS verbinden. Ook zorgde men ervoor dat de ambassadeur van Thailand bij de VN via allerlei procedures niet kon stemmen.
En als in 1948 via zionistische terreur honderdduizenden Palestijnen op de vlucht slaan ontstaat er in de VN druk op de prille zionistische staat om die mensen laten terug te keren. Het wordt een voorwaarde voor Israël om toegelaten te worden door de VN.
David Ben-Goerion, de eerste Israëlische premier (Labour) en topman van de Haganah, de zionistische terreurbende die er niet voor terugschrok om op grote schaal zelfs joodse vluchtelingen te doden.
Waarna de regering Ben-Goerion stelde dat ze toch vluchtelingen zullen opnemen. Ze krijgen zo hun erkenning van de VN maar bedoelden echter niet de terugkeer van Palestijnse maar alleen van joodse ‘vluchtelingen’ uit Europa, het Midden-Oosten en de VS. De van hun land verjaagde bevolking bleef in de kou zitten. Van geslepen en misdadig gesproken.
In wezen zou men Israël dan ook zo het statuut van lidmaatschap van de VN kunnen afnemen want ze hielden zich niet aan de voorwaarden die ze zelf aanvaarden. Maar ja, Israël en de zionistische lobby is dankzij westerse steun oppermachtig. Typerend is dat men op de gedenkplaat voor Folke Bernadotte in de gebouwen van de VN de nochtans gekende namen en nationaliteit van zijn moordenaars wegliet.
Slaaf en meester
Die oppermacht blijkt ook op 8 juni 1967 tijdens de Zesdaags Oorlog tussen Israël en en enkele Arabische landen. Toen beschoot het Israëlische leger het voor de Egyptische kust varende Amerikaanse spionageschip de USS Liberty. Het moest voor de CIA in detail het verloop van de oorlog registreren.
Blijkbaar teveel voor Israël dat het schip ei zo na tot zinken bracht met als gevolg 30 dode bemanningsleden en 171 gewonden. En als het Amerikaans leger als weerwraak de basis van waaruit de aanvallers waren vertrokken wilden aanvallen werd dat door het Witte Huis gewoon verboden.
Eveneens typerend is dat als men nadien aan William McGonagle, de commandant van de USS Liberty, de Medal of Honour uitreikt de VS de officiële gelegenheidstekst eerst voorlegt aan Israël. Waarbij natuurlijk de nationaliteit van de betrokken vliegtuigen en torpedoboten wordt verzwegen. Het toont wie hier de ware meester en wie de slaaf is.
Natuurlijk komen in het boek ook de oorlogen na 1948 aan bod, zij het minder uitvoerig. Maar zeker voor de zesdaags oorlog toont hij aan hoe Israël die zelf met provocaties uitlokte en er ook de voordelen van had. Dit in tegenstelling tot de zionistische uitleg dat men door het sluiten van de zeeweg naar Eilat wel moest optreden.
Graaf Folke Bernadotte, de Zweedse diplomaat en VN-onderhandelaar in Palestina, werd door de Lehi van de gewezen Israëlische premier Yitzhak Shamir vermoord. En in Israël zijn velen er nog steeds fier over. “Zo kregen we Jeruzalem”, is de redenering. Zelfs na zijn dood bleef men bij de VN zijn moordenaars steunen.
Een lot dat ook die andere Zweedse diplomaat Dag Hammarskjöld, secretaris-generaal van de VN, overkwam toen zijn vliegtuig op 18 september 1961 bij de Noord-Rhodesische en nu in Zambia gelegen stad Ndola in volle Congolese crisis neerstortte. De vermoedelijke daders zijn te zoeken bij de inlichtingendiensten van de VS, het Verenigd Koninkrijk, België en of Zuid-Afrika. Ook hij liep in de weg. De zaak is nooit opgelost en is een waarschuwing voor zijn opvolgers.
Natuurlijk zou men aan deze problematiek nog veel meer ruimte kunnen besteden – de relatie tussen Nazi-Duitsland en de zionistische beweging bijvoorbeeld – maar dit boek toont op voldoende wijze aan hoe deze continue oorlog in elkaar zit. En het geeft een erg vies beeld welke alleen maar grote afschuw kan opwekken.
Egbert Talens heeft duidelijk heel lang aan dit boek gewerkt en een evenwichtig beeld geschapen door pakken lectuur door te nemen en die met elkaar te vergelijken. Wat het boek extra gewicht geeft. Het finaal boek over het zionisme is dit zeker niet maar het komt dicht in de buurt.
Positief is zeker dat het boek ook een uitgebreide lectuurlijst bevat en een namenregister. Met verder nog een serie afdrukken van belangrijke documenten zoals de Balfour verklaring, het stemgedrag in 1948 in de VN van de verschillende landen en een memo over het advies dat Henry Kissinger, de joodse minister van Buitenlandse Zaken van de VS, in 1988 gaf aan Israël.
Schoonheidsfoutjes
Toch zijn er enkele tekortkomingen. Je zou het schoonheidsfoutjes kunnen noemen. Zo is er de toch prangende vraag waarom Londen en Washington die zionistische agressie, die bijwijlen ook direct tegen hen gericht was, niet allen tolereerden maar regelmatig zelfs verdedigden.
Je zult dit soort foto’s zelden of nooit in de klassieke media vinden. Het is een taboe en bijna iedereen kijkt dan ook vol verbazing als je hen dat vertelt. Ook hier blijkt de zionistische invloed op de media ijzersterk.
Niemand zal in normale omstandigheden zomaar ongestraft een Amerikaanse oorlogsschip tot zinken pogen te brengen of het hoofdkwartier van het Britse leger in Palestina bombarderen. En toch gebeurde het. Waarom bleef men passief en steunde men indien nodig zelfs die agressie?
En dan is er ook de vraag waarom de Britse regering in 1917 overging tot het tekenen van de befaamde Balfour verklaring, de basis waarop de zionistische staat nadien werd gebouwd? Men kan het natuurlijk zo raden. Het was 1917 en dus na drie jaar oorlog, en dan verschijnt daar een telg van de befaamde joodse bankiersfamilie Rotschild. Speelde dit een sleutelrol.
Was het dan de grote Britse geldnood die premier Lloyd George overhaalde? Waarschijnlijk. De bankensector heeft in het verleden en om zuiver historische reden steeds veel joden in haar midden gehad. Ligt hier de verklaring voor die toch wel bizarre houding van Washington en Londen en gevolgd door de andere staten van de EU?
Jozef Stalin
Een andere kwestie die in dit boek onvoldoende aan bod komt is de rol van de Sovjetunie toen. Dacht Jozef Stalin in het zionistische Israël een bondgenoot te hebben? Zionisten waren toen in veel gevallen activisten gelieerd aan de sociaal-democratie en afkomstig uit Oost-Europa en de Sovjetunie. Speelde dit bij het Sovjetoptreden in deze kwestie een sleutelrol? Mogelijks maar we komen het hier spijtig genoeg niet te weten?
Yarmouk anno 2017. In 1948 werd de Palestijnse bevolking voor het grootste deel verdreven naar o.m. het Syrische vluchtelingenkamp Yarmoek. Nadien trokken de door het Westen en Israël gefinancierde groepen van 2011 tot 2017 een spoor van vernieling door dit kamp. Blijkbaar hadden de kinderen en kleinkinderen van die vluchtelingen voor de zionisten niet genoeg geleden. Het schokkende is dat een deel van de Palestijnse aan de Moslimbroeders gelieerde beweging Hamas, omgekocht door Qatar, de kant koos van Israël en het Westen en meedeed aan die slachtpartij.
En dan is er de kwestie van de relatie tussen zionistische en de meer religieuze joden die dit zionisme op soms fanatieke wijze verwerpen. De zionisten van het eerste uur waren seculiere joden uit vooral Centraal- en Oost-Europa. Strikt religieus waren die niet. Het zionisme was gewoon een der vele nationalistische stromingen wier ontstaan het gevolg is van de Verlichting en de toen moderne ideeën weg van het feodalisme.
Dat zionisten neerkeken op de Arabieren in de regio was logisch en botste niet met dit gedachtengoed van de Verlichting. Zie maar wat Liberté, Egalité en Fraternité, de slogans van de Franse revolutie, betekenden voor de bevolking van Algiers toen die Fransen in 1830 Algiers veroverden. Het werd een nog groter bloedbad dan wat zionisten meer dan honderd jaar later zullen aanrichten.
Maar strikt religieuze joden leven volgens duizenden jaren oude boeken en lusten die zionistische nieuwlichters niet. Het woord van een mogelijks mythische koning Salomon is en was voor hen duizendmaal belangrijker. En dat zal zo blijven.
Willy Van Damme
1) Egbert Talens, Een bijzondere relatie – Het conflict Israël-Palestina nader bekeken 1897-1993’, Aspekt, Soesterberg, 2005. Het boek is nog te verkrijgen bij Bol-Com en Boekenwinkeltjes.nl. De prijs varieert. Je kan het natuurlijk ook raadplegen en uitlenen bij een bibliotheek.
2) Het gebruiken van de term antisemitisme om jodenhaat te omschrijven is fout. De term Semiet slaat op een bepaalde taalgroep en daar hoort ook het Arabisch, Amhaars, Tigres en Aramees bij naast het Hebreeuws. Veel joden spreken echter geen van die talen, ook het Hebreeuws niet.
Jood zijn is dan ook niet verbonden aan een specifieke taalgroep maar aan een eigen en uiterst complexe religie. Vandaar dat ik hier schrijf over jodenhaat en niet Jood maar jood schrijf, met een kleine letter j dus. In wezen zijn zionisten dus antisemieten want ze discrimineren openlijk Arabieren. En die spreken een Semitische taal.
3) De moord gebeurde door terroristen van de Lehi en werd vooraf goedgekeurd door Yitzhak Shamir, de latere Israëlische premier en leider van deze bende. Folke Bernadotte was tijdens de tweede wereldoorlog hoofd van het Zweedse Rode Kruis.
