Dat de westerse massamedia een zeer nefaste rol speelden en nog spelen in het ondersteunen van de salafistische terreur in Syrië en elders staat vast. Waren op de ene pagina van de kranten al Qaeda helden en vrijheidsstrijders dan werden deze zelfde figuren zodra ze westerse doelwitten aanvielen een zootje aartsgevaarlijke terroristen. Hen aan het woord laten was in het eerste geval zonder veel kritische benadering wel een must.
Kwakzalvers
Deze houding zorgde mee voor de uittocht van duizenden jihadisten vanuit zowat overal in de wereld naar Libië en vooral Syrië. Met steun van westerse veiligheidsdiensten zoals de Britse MI5 en MI6 die via stromannen zorgden voor de rekrutering, de omkadering en alle nodige materiaal, incluis training en wapens. Terwijl andere veiligheidsdiensten zoals in België blijkbaar hun ogen dichtknepen.
Het hielp natuurlijk dat men in West-Europa amper iets wist over de islam en haar geschiedenis. En dus konden allerlei kwakzalvers beweren wat ze wilden. Neem filosoof Maarten Boudry die zich lange tijd tijdens allerlei lezingen en in de media uitgaf voor islamoloog/moslimkenner.
Voor hem was de islam gelijk aan het salafisme of omgekeerd. De islam, opperde hij, tolereert geen andere godsdiensten en gebruikt alleen de sharia in zijn meest gruwelijke vorm. Een fenomeen dat men in essentie vooral kent van op het Arabisch schiereiland en dan vooral Saoedi-Arabië.
Dat er onder de islam, ook in zijn beginperiode, in steden als Damascus of Sevilla bisschoppen en kerken waren en nog zijn, en deze hier dus tolerant was, negeerde hij. Ook andere godsdiensten werden en worden zoals het zoroastrisme en het jezidisme, de religie bij de Yezidi’s, werden in essentie ongemoeid gelaten.
Het dagboek van Younnes Michael Delefortrie waarin hij zich kan verdedigen en veel onzin mag verkopen. Met een woordje erbij van zijn toenmalige vriend Montasser AlDe’emeh.
Na enkele intellectuele botsingen is hij er dan wijselijk ook mee gestopt. Maar de media lieten hem gewoon doen. Zo laag is het niveau van het intellectueel debat in België en ook elders over dit onderwerp. In plaats van hem kritisch te benaderen hemelde men hem op als de specialist, de kenner. En hij is verre van de enige in dit genre. In wezen is het zelfs de regel.
Provoceren als strategie
Bijna typerend hiervoor is het in 2015 gepubliceerde boek ‘Mijn persoonlijke jihad – Dagboek van een Syriëstrijder’. En die Syriëstrijder is Younnes Michael Delefortrie met diens relaas allemaal opgeschreven door Bruno Struys, redacteur bij het dagblad De Morgen. Een boek dat best te omschrijven is als een fabeltje en welke bol staat van de onzin met zaken die kant nog wal raken en deels ook gelogen zijn.
Het vormt in wezen een onderdeel van een erg gewiekste vanuit het Verenigd Koninkrijk stammende strategie om te provoceren en zo met extreme en voor de buitenwereld schokkende beweringen de media te halen.
Dat men met hun ideologie de goegemeente afstoot is deels zelfs de bedoeling want dergelijke verhalen zijn sensationeel en verkopen. Wat men echter niet lijkt of wil beseffen is dat men zo een (beperkt) publiek lokt van vooral jongeren met een moslimachtergrond en een instabiele levenswijze zoals bij kleine criminelen.
Zij hebben de pest aan Jan en Lut Modaal en zetten er zich in hun dagelijks leven al tegen af. Discours als die van Faoud Belkacem, een kleine crimineel uit het Antwerpse, lokken. Het maakt hen lid van een groep waar zij ‘warmte voelen’ en een vooruitzicht op een voor hen zinvoller leven. Geld verdienen met het gaan vechten en plezier beleven met plunder en verkrachtingen in Syrië, Libië of Irak.
Terrorist met het humane gezicht
Enige kritische zin moet men in dit boek dan ook niet verwachten. Het verscheen in 2015 in de periode van zijn veroordeling in het grote Sharia4Belgium proces wegens terreur. Met voor hem een 3 jaar voorwaardelijke celstraf.
En dan hou je je best gedeisd en begint niet te openlijk te spreken over allerlei zelf gepleegde zware criminele feiten. Je poogt jezelf dan voor te stellen als de jihadist met het humane gezicht. Wie kan dat niet begrijpen?
En de man, zoals bleek tijdens zijn televisieoptreden op televisiezender Canvas in Terzake met Bart Schols, is geen idioot maar een die zeer goed weet hoe hij zijn salafistische ideologie-met-het-humane-gezicht moet verkopen.
Gelukkig trouwens voor hem vergat Schols dan ook enkele logische maar voor Delefortrie ongetwijfeld dodelijke vragen te stellen. Het was de Delefortrie show die nadien door de VRT terecht werd verwijderd.
Er is geen enkel probleem om mensen als die jihadisten in de media spreekrecht te geven, integendeel het moet, maar dan dient men dat goed te omkaderen en niet terug te schrikken om de man te confronteren met zijn prietpraat en leugens. Maar dat vergt veel voorafgaand werk en kritische zin. Ook bij Bruno Struys.
Volgens experten als Maarten Boudry zijn in moslimlanden alle andere religies verboden. Hier in Damascus een bord van een Syrische christelijke kerk met opschriften in het Arabisch en het Armeens. Er staat: Vereniging voor Culturele Ontwikkeling en Vereniging Het Kruis om Armeniërs te ondersteunen. Dit samenleven willen Delefortrie en zijn vrienden verbieden en voeren daarom ginds oorlog.
Zo noteert Bruno Struys zomaar de volgende totaal lachwekkende opmerking van onze held: ‘Maar toen ik Faoud (Belkacem, chef van Sharia4Belgium, nvdr) zag, leek het alsof ik vanuit de duisternis naar het licht werd gezogen’. (p. 45)
Die man is niet gevaarlijk?
Het boek ‘mijn persoonlijke jihad’ is in wezen niet anders dan het ophemelen van die salafistische terreur. Een gesprek met figuren als Delefortrie heeft pas zin als men gelijktijdig de man ontmaskert als een zeer gevaarlijk figuur in staat om terreur te plegen, desnoods via massamoord. Iemand die de door jihadisten begane duizend-en-een massamoorden goed praat is gevaarlijk.
Maar voor Bruno Struys is zo denken oerdom. Zo stelt hij in een interview op de radio: ‘Dat hij hier nog rondloopt. Sommigen vinden dat beangstigend.’ (2) Hij lijkt het niet goed te beseffen.
Een stroman van allerlei salafistische groepen als ISIS woont in je straat dat is hier dan geen probleem? Maar dat soort onzin is in onze media niet ongewoon. Zo noemde professor emeritus UGent Rik Coolsaet dat soort lieden op televisiezender Canvas ooit zelfs ‘idealisten’. Zou hij het nog durven herhalen?
En wat verder in dat radiogesprek stelt Struys zonder aarzelen: ‘Hij heeft (in Syrië, nvdr) zelfs geen schot gelost’. Maar waar is hiervoor het bewijs? Ja, hij weet het van Delefortrie. Maar dat kun je toch in geen 1000 jaar een bewijs voor die bewering noemen. Het typeert zijn onbekwaamheid als journalist. Men kijkt dat voor men dit zo zegt elders grondig na om dat te staven.
Opvallend is dat Delefortrie zichzelf regelmatig tegenspreekt. Zo schrijft hij: ‘zo liet de overheid de jongens, die ze nochtans jarenlang geschaduwd had, massaal vertrekken (het waren er vermoedelijk een 500, nvdr). De Belgen konden in Syrië zelfs met Belgische wapens vechten’ (p. 73).
En wat verder: ‘FN (het Belgische wapenfabriek uit Herstal bij Luik en eigendom van het Waalse gewest, nvdr) leverde naar schatting veertig procent van zijn productie aan Saoedi Arabië, dat de wapens vervolgens naar rebellengroepen in Syrië stuurde… De overheid heeft dus doelbewust voor gekozen om de jihad te steunen.’ (p. 73)
Tegenspraak
Maar wat verder klinkt het dan weer zo: ‘Assad (president van Syrië, nvdr) maakte elke dag tientallen, zo niet honderden slachtoffers. De internationale gemeenschap greep niet in.’ (p. 136) En wat dan met die Belgische wapens?
En wat dan met het volgens hem toelaten van die exodus van tienduizenden Europese jihadisten om in Syrië te geen vechten? Want eerder stelde hij dat men niet ingreep tegen het vertrek naar Syrië van die Belgische Syriërstrijders.
Een zelfs maar vaag kritisch journalist had dit zo gezien. Maar mensen als Bruno Struys, Bart Schols en de rest lieten het onopgemerkt passeren. En over Belgische wapens bij die jihadisten zal je in onze media ook nooit iets horen. De omerta. De lezers zouden het eens te weten komen en dat mag blijkbaar niet.
Ook schrijft hij: ‘Ten slotte kwamen we uit een oorlogsgebied waar we door Belgische F-16’s onder vuur werden genomen.’ (p. 126). Raar, eerst levert ons land niet alleen jihadisten en wapens maar komt onze luchtmacht hen dan nog eens bombarderen.
Maar dat laatste is een leugen want onze luchtmacht is er in die periode niet actief geweest en ook daarna niet. Deze vloog tot 1 oktober een jaar lang officieel alleen ten oosten van de Eufraat en niet boven de provincie Aleppo waar hij zou verbleven hebben. (3)
Younnes Michael Delefortrie gewapend. Dat was maar voor de show stelde de man, ik heb het niet gebruikt. Een verhaal klakkeloos overgenomen door Bruno Struys.
Mensen in het Westen met kennis van de islam hebben terecht veel misprijzen voor die Syriëstrijders en hun kennis van de islam. Internetislam klinkt er daar. Zo noemt Delefortrie de djellaba, het lange kleed, islamitisch. Onzin. Het is de klederdracht eigen aan het platteland van Noord-Afrika. In bijvoorbeeld Turkije, Syrië en Indonesië draagt men andere kledij.
En dan noemt hij Istanbul de hoofdstad van Turkije. Dat was ooit wel maar toen sprak men van het Ottomaanse rijk. En zijn islam noemt hij de zuivere die teruggaat tot Mohammed. Ook dit is onzin.
Het salafisme is in wezen een afgeleide van het Saoedische wahhabisme genoemd naar Mohammed Ibn Abdul-Wahhab, een achttiende eeuwse Islamitische geleerde uit de streek rond Riyad, de huidige Saoedische hoofdstad.
Het salafisme is in zekere zin ontstaan eind twintigste eeuw uit de door onder meer Saoedi Arabië gefinancierde madrassa’s, de religieuze scholen die men ook in België kan vinden. De islam is over het algemeen steeds vrij tolerant geweest tegenover andere religies. Zeker vergeleken met het katholicisme.
Strijder tegen onrecht
Schaamteloos is nog het best hoe je dit boek en de man kan noemen. Zo schrijft hij: ‘In Syrië was ik iemand die het onrecht uit de wereld hielp’ (p. 125). Om dan wat eerder te schrijven over de grootschalige plunderingen van woningen waaraan hij meehielp.
Younnes Michael Delefortrie met Bruno Struys. Bruno Struys had er zo te zien geen probleem mee om die man een vrij tribune te geven. Leve de jihad.
Zo schrijft hij: ‘We trapten de deuren open en sleurden televisies, laptops en elektrische vuurtjes mee naar buiten…. Geen vijf seconden later kwam de auto tot ontploffing voor het politiekantoor. Alles in een straal van vijftig meter was volledig verwoest.’ (p. 111 en p. 112) (4)
Uiteraard steunt hij al die terreuraanslagen die zijn vrienden hier en elders plegen. Voor de slachtoffers heeft hij geen interesse. De mensen van Charlie Hebdo, het Franse satirische weekblad wier redactie door al Qaeda van het Arabisch Schiereiland bijna geheel werd uitgeroeid, zijn, schrijft hij, in zijn ogen schuldig en kregen hun verdiende straf.
Zo stelt hij: ‘En elke keer maakten moslims hen (de redactie van Charlie Hebdo, nvdr) duidelijk dat het niet werd geapprecieerd. Talloze protestacties vroegen om ermee te stoppen. En niet iedereen heeft het geduld om te wachten tot het de tekenaars belieft’. (p.139)
Maar voor hem is België een intolerant land tegenover moslims en ginds in Syrië kun je je godsdienst in alle vrijheid beleven. (p. 156) En diegenen ginds die hun salafistische visie niet lusten verloren dan maar desnoods hun hoofd. Dat laatste schrijft hij natuurlijk niet.
In wezen zijn zij vechtersbazen die hun vorm van ‘ideale’ samenleving elders in Syrië en Irak met brut geweld willen opdringen aan de mensen die daar geboren en getogen zijn. Dat hun activiteiten niet alleen getolereerd worden door het Westen en hun Arabische bondgenoten zoals Qatar maar alle steun krijgen hoor je natuurlijk ook van hem niet.
Voor ons journaille was het essentieel dat figuren als Anjem Choudhary en Delefortrie in onze media ook spreekrecht kregen. Toen eind 2016 de jihadisten uit Aleppo verdreven werden vierden de mensen in de stad feest. Maar die kregen wij nooit te horen of te zien. Plots was de woord en wederwoord niet meer nodig. Pluriformiteit was dan uit den boze.
Dat zou immers het ganse fundament van hun beweringen over een vrijheidsstrijd geheel ondergraven. In wezen immers zijn ze maar slecht betaalde huurlingen voor Israël en de NAVO. Die wilden het Midden-Oosten kneden tot een grote hoop puin met elkaar decennia lang bestrijdende groepen. Wat faalde. Met islam heeft hun actie niets te maken. Zero.
Helemaal grappig is de LinkedIn pagina van de man waar onze jihadist zich uitgeeft als zijnde actief rond de mensenrechten, hulpverlening en armoedebestrijding. Hij geeft ditmaal wel geen details.
Dat hij een bijwijlen labiele en gewelddadige man is toont Delefortrie trouwens zelf. Zo schrijft hij: ‘Want we hebben alles over voor Hem (Allah, nvdr), zelfs onze dood.’ (p. 68) En als hij ruzie heeft met zijn tweede vrouw, de Nederlandse Khadija, dan brult hij tegen haar vriend: ‘Houd je bakkes’, schreeuwde ik, ‘of ik steek je hier ter plaatse dood.’ (119)
Ook met zijn eerste vrouw de Marokkaanse Jamilah die hij naar België had overgebracht was er blijkbaar sprake van huishoudelijk geweld waarbij die naar de politie stapte. Waarna hij er alles ontkennend aan toevoegt: ‘Maar agressief kon je me allerminst noemen.’ (p. 49)
De familie Bali
Later bij zijn al dan derde vrouw Samira Bali is het ook weer prijs. Omdat zij weigert naar hem te luisteren en zonder hem op straat gaat krijgt zij een pak rammel van onze ‘vredelievende’ man. Het resulteert ditmaal wel in 18 maanden cel. (5) Na zijn eerdere veroordeling tot drie jaar voorwaardelijk in het grote Sharia4Belgium proces.
In het boek komt de naam Samira Bali niet voor maar wel schrijft hij een mooi alleen als fantasierijk te omschrijven verhaal over die ontmoeting met zijn derde vrouw, ‘Hopelijk de vrouw van mijn leven’, oppert hij.
‘Ik zat op de trein terug naar huis, ‘s avonds laat, en hoorde een jonge vrouw praten tegen een dronkaard. Ze was dawa (het prediken van de islam, nvdr.) aan het doen en probeerde hem ervan te overtuigen dat alcohol niet goed voor hem was. Ik ben op haar toegestapt en heb haar gefeliciteerd.’ (p. 155)
Voor wie Sharia4Belgium en het Antwerpse salafistisch milieu wat kent een best als hilarisch te bestempelen verhaal. Samira Bali is immers een telg van de Antwerps-Marokkaanse familie Bali en die zijn in het salafistisch milieu, niet alleen in Antwerpen maar ook internationaal, goed gekend en bij politie en gerecht berucht.
Zo was Samira voordien al opgepakt samen met haar broer Abdelhak wegens de moord in oktober 2013 op haar ex-vriend Mustapha el Morabit. Dus voor men het boek publiceerde en zij zogenaamd elkaar op die trein ontmoeten. Het verhaal gaat trouwens dat het Faoud zelf was die hen samenbracht.
Faoud Belkacem, een vroegere kleine crimineel, bleek een gewiekste ronselaar die met steun van de Britse Anjem Choudhary en Omar Bakri Sharia4Belgium, de Belgische afdeling van Sharia4UK stichtte en zo vele tientallen naar Syrië kon sturen. Zoals Choudhary en Bakri bleef ook hij echter liever thuis.
Volgens het verhaal over die moord had zij haar ex-vriend samen met haar broer Abdelhak en een derde medeplichtige, neef Hamid Dalaa, met een serie messteken om het leven gebracht en daarbij tegen haar broer roepend: ‘dood hem, dood hem’. Ze kreeg als dader en opdrachtgever dan ook van de Assisenjury en de rechters 27 jaar cel.
En toen zij en Delefortrie op 30 oktober 2015 trouwden gebeurde dat niet in de moskee zoals dat voor vrome moslims hoort maar in het huis van de erg beruchte broer Mustapha en voor een zogenaamde shariarechtbank (6). Samengesteld uit wat vroegere leden van Sharia4Belgium?
Zij was volgens Dag Allemaal bovendien toen al drie maanden zwanger. Veel vrooms is er aan die moslims dan ook blijkbaar niet te zien. Integendeel. Wie goed kijkt zal niet zozeer vrome moslims zien maar veelal criminelen van allerlei slag. Ze begonnen klein en eindigden in Syrië groots.
Verkrachting, drugs en overvallen
De meest beruchte broer van Samira is echter Mustapha die toen al 17 jaar in de cel zat voor ondermeer drughandel en overvallen. Zijn laatste heldendaad was toen hij een mentaal gehandicapte vrouw van 21 jaar verkrachte. “Zij was geil’, opperde de man in de rechtbank die in de gevangenis volgens de media de reputatie had om verkrachters af te ranselen.
Mustapha Bali kreeg hiervoor toen 3 jaar extra en verloor nadien zelfs zijn nationaliteit. Een tevergeefse daad want Marokko weigerde hem begrijpelijk niet terug te nemen. Hij ging in beroep tegen het vonnis maar kreeg, niet onverwacht, op 21 maart 2019 ditmaal 5 jaar. Twee jaar extra.
In de media werd de jihadistische strijd voor de controle over de stad Homs, de derde grootste van het land, opgehemeld als een vrijheidsstrijd geleid door de Faroek Brigade. Deze stond toen onder leiding van Aboe Sakkar, de alias van Khalid al Hamad. De man kwam op 6 april 2016 om het leven bij gevechten met het Syrisch leger in het noorden van de provincie Latakia.
Hij vocht toen bij een eenheid van Jabhat al Nusra, de lokale afdeling van al Qaeda. De Faroek Brigades verdwenen eind 2013 geleidelijk van het strijdtoneel mede door het verlies van Bab al Hawa, de grenspost met Turkije die door de er te heffen taksen erg winstgevend was.
Zogenaamde topjournalisten als Marie Colvin en Remi Ochlik gingen aan het front in Homs verslag doen over wat zij beschreven als een heldhaftige strijd tegen de bloeddorstige dictator Bashar al Assad. Ze verloren er het leven en werden voor de massamedia eveneens helden.
Colvin werkte toen voor The Sunday Times van mediamagnaat Rupert Murdoch die haar toen ook loofde voor haar werk. Ook onze Rudi Vranckx en Jens Franssen van de VRT werden er tijdens een reportage in die periode door onbekenden beschoten.
‘Het leger’, opperden zij zonder bewijs eenstemmig. Onderzoek van het Frans gerecht en de Arabische Liga wezen naar de Faroek Brigades. Maar dat verzwegen onze journalisten.
Vranckx interviewde in het kader van de ‘hulpactie’ van de VRT voor Syrië rond diezelfde periode Abdel Rahman Ayachi die voordien in beroep wegens terrorisme 4 jaar cel had gekregen. De Nederlandse jezuïet Frans van der Lugt, die toen leefde in Homs en er vermoord werd, werd nooit geïnterviewd behalve door Arnold Karskens.
Hier Abu Sakkar bij zijn middagmaal: het hart van een Syrische soldaat. Het verhaal komt eventjes ter sprake in het boek. De foto is erg vaag maar het verhaal klopt en werd nadien door hem bevestigd.
Brahim Bali, een neef van haar, was dan samen met drie andere kompanen de eerste om al in augustus 2012 naar Syrië te trekken om er te gaan vechten. Een niet toevallig gekozen datum. In augustus van dat jaar was het voor de NAVO duidelijk geworden dat men in Syrië veel extra kanonnenvlees nodig had want de aanvallen op Damascus en Aleppo waren immers mislukt (7). En dus kwam Brahim Bali.
En die bracht nog andere familieleden mee zoals de 17-jarige Khalid Bali. Deze zou ginds volgens de krantenberichten zoals Brahim als lid van ISIS ook sneuvelen. Met verder nog de neven Aziz en Hamid Bali die ISIS eveneens vervoegden. Een Nederlandse krant noemde hen dan ook de salafistische versie van de familie Flodder naar een humoristisch Nederlands televisieprogramma.
Naast Mustapha zal ook Brahim, niet verbazend, zijn Belgische nationaliteit verliezen en terugvallen op de Marokkaanse. Maar Marokko weigert ook Brahim terug te nemen. Mustapha heeft trouwens een tijd vrij kunnen rondlopen daar hij zijn eerdere straffen had uitgezeten en gezien zijn beroep in de verkrachtingszaak diende men hem vrij te laten. Die vrijheid is nu ten einde.
Montasser AlDe’emeh
Om zijn boek ietwat te rechtvaardigen stelde Bruno Struys dat hij er ook een tekst over de zaak geschreven door Montasser AlDe’emeh had bijgevoegd. Nou, als tegenwoord en kritische visie kan dat tellen. Toen het boek werd geschreven werkte Montasser immers nauw samen met Delefortrie in de door Montasser opgerichte organisatie ‘De weg naar’.
Montasser AlDe’emeh met Dries Van Langenhove, nu federaal parlementslid voor het Vlaams Belang, kort nadat die zwaar in opspraak gekomen was wegens allerlei meer dan wansmakelijk te noemen berichten op het internet. Een warhoofd of een fantast?
Het wordt in het boek door Delefortrie ook uitvoerig besproken. Zo schrijft hij: ‘Verder hoop ik dat ik mijn schouders kan zetten onder de ‘De weg naar’ zodat mijn ervaringen anderen kunnen helpen.’ (p. 157) Maar wat bedoeld hij hier?
Wat wil ‘De weg naar’ juist zeggen? Naar Syrië, Irak of Libië? Of weg van het salafisme? En wat wil Delefortrie hier zeggen met ‘zodat mijn ervaringen anderen kunnen helpen’. Het is allemaal zo dubbelzinnig dat kritische lezers zullen vermoeden dat dit ook bewust gedaan is.
Zeker als we zien dat zijn discours in dit boek niets anders is dan een lofrede aan het jihadisme? Met achteraan in het boek zelfs een eerbetoon aan de in Syrië gevallen kameraden (p. 160). Waarbij opvallend de in Brussel tot 4 jaar cel wegens terrorisme veroordeelde Abdelrahman Ayachi, zoon van de sjeik van Molenbeek Bassam, ontbreekt. Diens vriend Raphael Gendron staat er dan wel bij.
Bovendien werd ‘De weg naar’ samen met Montasser mee opgericht door Nabil Riffi. En dat was tijdens de grote rechtszaak tegen Sharia4Belgium de advocaat van Faoud Belkacem. En met Delefortrie erbij komt men dus als het ware aan bij Sharia4Belgium bis? Want eens men als deradicaliseringsorganisatie goed op dreef is raakt men al zeer snel in de nesten en ontmaskert de politie hen.
‘De weg naar’ werd trouwens opgericht drie dagen na de correctionele veroordeling op 11 februari 2015 van Faoud Belkacem en zijn vrienden van Sharia4Belgium. En op dat ogenblik is Montasser tegen elke persman die hij tegenkomt zo te horen bezig met het verdedigen van Belkacem. Aan die deradicalisering van ‘De weg naar’ hing dan ook een ferme stank. Geloofden perslui hen, sommige politielui blijkbaar niet.
Vals deradicaliseringsattest
Via een nepattest over een nooit gevolgde deradicalisatiecursus van deze organisatie poogt men immers zo alsnog een zekere Khalid Ouchan die als kandidaat Syriëstrijders in voorarrest zat, vrij te krijgen. Het resulteert in drie veroordelingen met onder meer de veroordeling en ontslag aan de balie van advocaat Nabil Riffi.
De lieve vrijheidsstrijders en idealisten van onze media en ‘experten’ genre Rik Coolsaet? Deze pronkt fier met zijn prooi. Zijn avondmaal?
En voor Montasser betekende dit eveneens 6 maanden celstraf met uitstel. Als verdediging stelt hij dat hij dit deed in zijn functie van informant voor de Staatsveiligheid. Bewijzen hiervoor geeft hij echter voor zover geweten niet. En de Staatsveiligheid reageert niet. Bovendien is de weg naar opgericht op 14 februari en zal men het al 9 maanden later op 16 november 2015 opdoeken.
In Humo van 15 december 2015 stelt hij dan weer dat hij met de veiligheidsdiensten niets te maken wil hebben (8). Minder dan een maand nadat hij beweerde een infiltrant te zijn van diezelfde Staatsveiligheid. Begrijpen wie begrijpen kan. Bovendien stelt zich hier dan een wel heel serieus probleem.
Vooreerst nam hij het in de media continu op voor die jihadisten en wil dat zeggen dat onze Staatsveiligheid toeliet dat een van haar informanten openlijk reclame maakte voor die salafistische terreur in een ander land. Een toch wel heel zware overtreding van de nationale en internationale rechtsregels en dus crimineel.
Verder werkte hij niet alleen als opiniemaker maar ook als journalist die naar eigen zeggen dus eveneens een agent was van onze Staatsveiligheid. Nog erger, via ‘De weg naar’ poogde hij naar hij zegde contacten op te bouwen met de zich grote zorgen makende ouders van die Syriëstrijders.
Maar gelijktijdig aan hulpverlening doen en spion zijn is op het vlak van de hulpverlening zowat de zwaarste zonde die men kan doen. Maar als wij Montasser moeten geloven dan is dit voor hem geen probleem. Hoe gebruikt moeten die ouders van die Syriëstrijders zich dan achteraf voelen?
En wat te denken toen hij plots solliciteerde om bij het Belgisch leger te gaan om België te verdedigen (!) en hij op de foto ging staan met Dries Van Langenhove van de als neonazi omschreven groep Schild en Vriend, onderwerp van een grootschalig gerechtelijk onderzoek.
Jihadisten zijn lieve mensen
En dat hij die salafistische terreurgroep Sharia4Belgium lang verdedigde kan moeilijk betwijfeld worden. Zo stelt hij in Humo van 15 december 2015 over zijn verblijf in Syrië: “Ik heb met die gasten geleefd. In Syrië hebben we alles samen gedaan, behalve geschoten.” Nou, dat stelde ook Younnes Michael Delefortrie.
De oorlog in Syrië heeft zero te maken met een religieuze strijd of een gevecht om de vrijheid. Hier een bericht gericht aan Hillary Clinton, toen minister van Buitenlandse Zaken onder Barack Obama, van 12 februari 2012 van Jacob (Jack) Sullivan komende vanuit het militair coördinatiecentrum over Syrië over de toestand in Syrië.
‘Al Qaeda staat aan onze kant’ oppert hij. Dit minder dan 11 jaar na de aanval op het WTC. Hij is nu onder president Joe Biden de Nationale Veiligheidsadviseur en nog steeds voorstander van het voortzetten van deze oorlog. Men was toen bezig met het voorbereiden van wat de definitieve aanval op Damascus en Aleppo moest worden.
Vooral tijdens het proces tegen Sharai4Belgium ontpopt hij zich in de media als hun verdediger. Zo schijft De Standaard op 13 december 2014: ‘Montasser zegt dat Sharia4Belgium niets te maken heeft met het vertrek naar Syrië.’
En in Knack van 29 oktober 2014 klinkt het dan zo: ‘Het proces tegen Sharia4Belgium is een politiek spektakelstuk… wat verander je aan de maatschappij door Faoud Belkacem enkele jaren in de gevangenis te gooien.’ Met in De Morgen van 18 september 2014: ‘Syriëstrijders in de hoek duwen is gevaarlijk.’ Wees dus vriendelijk tegen hen of anders onthoofden ze je?
Het moet wel gezegd worden dat Montasser tegenwoordig veel harder is voor die salafistische terreurgroepen maar wat moet je van die man geloven die gelijktijdig op de foto gaat staan met een Dries Van Langenhove, man van Schild en Vriend, een groep die velen bestempelen als neonazistisch.
Maar geen zorg. Ondanks dit zacht uitgedrukt barok parcours blijft de pers hem beschrijven als islamoloog, radicaliseringsexpert, terreurexpert en ook deradicaliseringsexpert. Maar wie hem op een kritische wijze ooit op een voordracht aanhoorde weet wel beter.
Hem werd op zeker ogenblik in de aanwezigheid van een getuige tijdens een voordracht het fameuze document van de Amerikaanse militaire veiligheid DIA daterend van augustus 2012 gegeven. Hierin staat dat de NAVO wou dat ISIS Irak vanuit Syrië zou binnenvallen en het land zo vernielen. Een cruciaal document dat hij echter in de media verzwijgt. Geloofwaardig zijn is iets anders.
De Britse origine
Wie goed toekijkt naar die jihadistische strategie waarbij men de grofst mogelijke provocaties organiseert ziet dat die strategie is komen overwaaien uit het Verenigd Koninkrijk. Vergelijk de actie bij die lezing over de islam in Antwerpen van zionist Benno Barnard en die bij begrafenissen van in Afghanistan gesneuvelde Britse militairen ziet dat.
Het optreden van sleutelfiguren als de Brits-Syrische predikant Omar Bakri en zijn opvolger Anjem Choudhary van Sharia4UK merkt een fijn uitgekiende trend. Men komt zo regelmatig in het nieuws want het verstoren van een begrafenis is natuurlijk zeer choquerend voor de modale Brit, Nederlander of Belg.
Sharia4Belgium is gewoon de Belgische tak van Sharia4UK. En wie dit vanuit puur commercieel standpunt bekijkt beseft dat dergelijke provocaties gemakkelijk de kranten halen. De gewone burger is zo gechoqueerd en zal daarom dergelijke verhalen als het ware verslinden. Het doet kranten verkopen en dat lusten de krantenuitgevers wel.
Gelijktijdig echter komen ze ook zo in de aandacht van een bepaald genre van jongeren met islamitische wortels die vatbaar zijn voor dergelijke boodschappen. Het is als een sekte die zo zieltjes rekruteert. En dus kwam Anjem Choudhary ook met die provocerende boodschap op 22 augustus 2014 bij Annelies Beck in Ter Zake op de VRT voor een ook hier voor kritische waarnemers een amper diepgravend gesprek.
Anjem Choudhary in andere tijden met bier en tieten. Nu hij zijn ‘volledige’ vrijheid zou herwonnen hebben poogt hij tevergeefs via de sociale media zijn verhaal over de vrijheidsstrijd van ‘onderdrukte’ moslims opnieuw aan de buitenwereld te verkopen. Die Amerikaanse mediabedrijven gooien hem buiten. Vroeger liet iedereen hem doen.
‘We moeten ook deze klok laten horen want iedereen heeft recht van spreken’, is dan de niet onlogische reactie vanuit de VRT en de journalistiek in het algemeen. Maar als eind december 2016 het oostelijke stadsdeel van Aleppo door het regeringsleger wordt bevrijd dan komen wel die terreurgroepen zeer uitgebreid aan het woord.
Maar de mensen die gelijktijdig de nederlaag van al Qaeda & co met grote kerstbomen, klokkengeluid en feestgedruis vieren, die hoort men in onze massamedia niet. De censuur zorgt ervoor dat ze als het ware niet eens bestaan. Zij hebben geen recht van spreken. Ook de andere kant laten horen? Wat een grap. Wat een schande.
Bovendien is het met praktische zekerheid geweten dat figuren als Omar Bakri en Anjem Choudhary die aan de grondslag liggen van Sharia4Belgium gewoon poppetjes waren waarmee de Britse veiligheidsdiensten MI5 en MI6 zorgden voor een gestage stroom richting Syrië van duizenden jihadisten die als kanonnenvlees dienden om Syrië, Libanon, Libië en Irak te vernielen. (9)
Over een ding kan je Montasser AlDe’emeh moeilijk ongelijk geven. Zo stelde hij in Humo: ‘Eigenlijk hebben Arabische en westerse media zich laten gebruiken om jihadistische peptalk te gebruiken.’ (10) En hij kan het als een der beste ook weten. Hij speelde nu eenmaal mee voor megafoon. Conclusie: geloof nooit een crimineel als hij zich uitgeeft voor vrome moslim.
Willy Van Damme
1) Mijn persoonlijke jihad – Dagboek van een Syriëstrijder, Younnes Michael Delefortrie, opgetekend door Bruno Struys, 160 pagina’s, 2015, Uitgeverij Van Halewijck.
2) Stream Bruno Struys over zijn boek ‘Mijn persoonlijke jihad’ van 8ung! | Luister gratis online op SoundCloud
3) Die vluchten van onze luchtmacht vertrokken officieel vanuit Jordanië en eindigden na een jaar op 1 oktober dit jaar. Volgens de luchtmacht werden er boven Oost-Syrië en Irak 300 vluchten uitgevoerd en 30 keer wapens gebruikt.
Nergens echter werd er voor zover geweten in welke media dan ook hierover gesproken. Ook niet in de gespecialiseerde. Een leugentje om bestwil van de Belgische luchtmacht?
4) Het betrof hier de strijd eind 2013 en begin 2014 tussen ISIS en de meeste andere Syrische terreurbewegingen en ging in essentie over het gevecht voor de controle over de zeer lucratieve oliebronnen ten oosten van de Eufraat. Daarbij kreeg ISIS de controle over de olievelden ten oosten van de Eufraat en viel het gebied rond Aleppo grotendeels in handen van al Qaeda en hun bondgenoten zoals Nour Din al Zinki.
5) Het Nieuwsblad, 16 maart 2017, Belga, ‘Ex-Syriëstrijder krijgt 18 maanden cel voor “onterende” behandeling van echtgenote’.
6) Dag Allemaal, 22 december 2015, René De Witte. ‘Zwanger én verdacht van moord Zij riskeert 30 jaar Vrouw van radicale moslim Younes Delefortrie verwacht baby’. Volgens datzelfde verhaal had hij in het kader van een nieuw huwelijk ook al contact gehad met een Amerikaanse geloofsgenote.
7) In tegenstelling tot Libië viel de oorlog voor het Westen tegen Syrië erg tegen. Na meer dan een jaar strijd was men nog bijna nergens. Men had wel een gebied veroverd maar de voornaamste steden zoals Home, Damascus en Aleppo bleven grotendeels onder regeringscontrole. In juli 2012 begon men dan met wat de finale aanval op die steden zou worden.
Het leger hield echter grotendeels stand en slechts delen van deze steden vielen in handen van die jihadisten en het Westen. Er was dus versterking nodig voor de finale slag. Het werd uiteindelijk noppes.
Zeker toen eind 2016 het door die jihadisten bezette oosten van Aleppo, de economische hoofdstad van het land, terug in handen van de regering viel. Tot woede van onze media zoals De Morgen waar men als het ware menige traan wegpinkte.
8) Humo, 15 december 2015, Jan Antonissen, “Waarom ik niet voor de veiligheidsdiensten in dit land wil werken? Het zijn amateurs”
9) Insurge Intelligence, 7 juni 2017, Nafeez Ahmad. ISIS recruiter who radicalised London Bridge attackers was protected by MI5 | by Nafeez Ahmed | INSURGE intelligence | Medium.
– Open Democracy, 3 juni 2013, Nafeez Ahmad, ‘MI5 Woolwich failure due to geopolitical alliance with Islamist extremists’. MI5 Woolwich failure due to geopolitical alliance with Islamist extremists | openDemocracy
– Ron Suskind met o.m. zijn boek ‘The way of the world: A story of truth and hope in an age of extremism’, Harper, 2008. Het bevat o.m. een interview met Omar Bakri, de Brits-Syrische peetvader van het salafisme, over zijn ‘warme’ relatie met MI5.
Bakri werd in het Verenigd Koninkrijk nooit veroordeeld en Anjem Choudhary pas in 2016 na een jarenlange golf van dodelijke terreuraanslagen in het land door zijn aanhangers. Hij zat geen drie jaar in de cel. Beiden stuurden vele honderden jihadisten naar Syrië, Irak en Libië.
10) Humo, 14 augustus 2018, Raf Liekens, ‘Arabische en westerse media lieten zich gebruiken om jihadistische peptalk te verspreiden’.
Willy Van Damme's Weblog 