Bij de ruzies rond de Mechelse Dossinkazerne en de Holocaust heeft men het in de media steevast over de joodse gemeenschap als men spreekt over de visie van Michael Freilich, André Gantman en Claude Marinower en wat ze te verklaren hebben over de rol van deze instelling en de holocaust tegen joden. Er is immers voor de pers maar een joodse gemeenschap en die is een en ondeelbaar.
Tussen New York, Wenen en Antwerpen
Wie jood is is zionist en is dus ook pro Israël. Het is een grote leugen en dat toont het recente boek ‘Mossad-operaties en politieke aanslagen in Europa’ van de Antwerpse rabbijn Moshe Friedman nogmaals goed aan (1). Hij is een man die niet terugschrikt om tegen de schenen te schoppen van bovenstaande figuren en Israël in in zijn geheel. Het is zijn levenswerk.
Alhoewel in New York geboren heeft hij om familiale reden goede contacten met Oostenrijk. Zo komt zijn vrouw Lea Rosenzweig uit de Oostenrijkse stad Klagenfurt. Bovendien leefden zijn voorvaderen in wat toen de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie, het rijk van de Habsburgers was.
Moshe Friedman was in België een nobele onbekende tot hij in een controversie rond zijn kinderen en de Antwerpse joodse scholen terechtkwam. Men weigerde hen zelfs de toegang. Waarna de zionistische lobby in Antwerpen met op kop Michael Freilich, toen nog hoofdredacteur van Joods Actueel, spreekbuis van Israël en vooral de regeringspartij Likud, een zware lastercampagne tegen de man begon.
De Morgen
En dan was De Morgen er als de kippen bij. Geen verbazing want volgens een oud-gediende van de krant was de Israëlische ambassadeur er wel eens te gast. In een van die memorabele stukken van het blad deden Bjorn Maeckelebergh en Maud Oeyen op 12 december 2012 een boekje open over de man.
En wie was de bron? Michael Freilich natuurlijk die zonder weerwoord zijn gif kon spuwen over Friedman. Een mooi staaltje van wat journalistiek niet kan en mag zijn. Van een wederwoord of onderzoek van de feiten was geen sprake. Het woord van Freilich, tegenwoordig parlementslid voor de N-VA, was heilig. Ooit nam de N-VA het op voor de Palestijnen maar dat is vergeten en verleden tijd.
Moshe Friedman doet een boekje open over de onfrisse praktijken van de Oostenrijkse Israelitische Kultusgemeinde en de Mossad.
Titel van het verhaal was ‘Ahmadinejads vriend slaat toe in Antwerpen’ Waarna de krant schreef: ‘Uitgespuwd in Wenen, weggejaagd in de VS en nu persona non grata van de joodse gemeenschap in Antwerpen: De omstreden jood Moshe Friedman….’ Een intro die doet denken aan hoe de Pravda of de Renmin Ribao ooit in ongenade gevallen politici in hun land aanpakten. Of de praktijken van het McCarthyisme in de VS.
Friedman werd hierin omschreven als een fraudeur, bedrieger en dief. Wie het verhaal echter bestudeerde kwam juist uit bij het tegenovergestelde. Met steun van de Mossad en gewapenderhand werd hem zijn Weense synagoge waar hij opperrabbijn was ontnomen. Oostenrijkse gerechtsdocumenten bewijzen dat. Hebben De Morgen en Freilich zich ooit voor die leugens verontschuldigd? Natuurlijk niet.
Het echte probleem is dat Moshe Friedman ooit op een foto verscheen met de toenmalige Iraanse president Mahmoed Ahmadinejad die toen voor onze pers de verpersoonlijking van de duivel was. En een dissidente jood moest men hoe dan ook het zwijgen opleggen.
Hij was dan ook een fel tegenstander van Israël en het zionisme en diende daarom gestraft en in de ban van de mensheid geslagen. En hij is verre van de enige jood die radicaal tegen Israël is. Er zijn er massa’s maar die hun stem raakt niet in bladen als The New York Times of De Morgen. Ze zijn als pest- of lepralijders.
Israelitische Kultusgemeinde
In dit boekje dat deels een verhaal over zijn leven is komt die zaak waar De Morgen toen over schreef uitvoerig ter sprake. Zij het meer in detail dan toen het hier ter sprake kwam. Zo spreekt hij over doodsbedreigingen en komt uiteraard ook de inbraak en diefstal van zijn synagoge ter sprake. En achteraan in het boekje staan er ook een aantal documenten die zijn gelijk hier staven.
Interessanter is de achtergrond van deze affaire die teruggaan tot een wet van 1890 uitgevaardigd onder de Oostenrijks-Hongaarse keizer Frans Jozef I en ‘das Israelitengezetz’, (De Israëlietenwet) genoemd. Deze gaf het judaïsme eindelijk de rechten die ze al lang vroeg: de vrijheid voor joden om in het openbaar hun godsdienst te belijden.
Zoals hij in het boek stelt was dat een goede zaak maar had het een enorm nadeel. Wie als jood wilde actief zijn moest o.m. voor subsidies voor gebedshuizen aansluiten bij de Israelitische Kultusgemeinde (IKG).
Moshe Friedman, toont het optreden tegen hem van Israël en de Mossad. Hij is al jarenlang immers een stevige tegenstander van Israël. Figuren als Michael Freilich begonnen dan ook tegen hem een lastercampagne.
Het gevolg was dat deze het monopolie kreeg over de joodse gemeenschap in het land. Maar het grote kenmerk van het judaïsme is echter haar enorme verscheidenheid van visies om wat het ware geloof is. Het lijkt als iedere rabbijn voor zich.
En dan is een monopolistische structuur die zegt wie jood is en wie niet zoeken naar herrie. En zeker ook toen in die periode binnen het jodendom het zionisme zijn ruwe kop opstak. Een strekking die zich tegen andere joodse meer religieuze visies openlijk vijandig opstelde en mensen zelfs broodroofde. En zoals kon verwacht worden kreeg de groep rond Theodor Herzl, een Oostenrijker, en het zionisme de IKG in handen.
Orthodox jodendom
In het boek komt ook de figuur van de rabbijn Benjamin Scheiber de Weense vertegenwoordiger van de Agudath Israël die vanuit de Orthodox Joodse gemeenschap een tegengewicht wou zijn versus het seculiere zionisme.
Zijn pogingen om het monopolie van de IKG te doorbreken faalde. Dit ondanks het feit dat die constructie rond monopolist IKG door het gerecht als ongrondwettelijk werd gezien. Uiteindelijk slaagde men er zelfs in om de Agudath Israël onder zionistische controle te brengen.
En toen Moshe Friedman naar zijn Weense heimat terugkeerde als rabbijn van de orthodoxe synagoge aan de Lobeergasse 9 dan stond de IKG en de zionistische beweging in rep en roer. Zeker wanneer hij ook naar Iran trok voor een debat rond de Holocaust.Tonnen drek kreeg de man over zich heen.
Wie op dat ogenblik op het internet naar verhalen over de man speurde kon zijn ogen en oren bijna niet geloven. Sommigen stelden zelfs dat zijn kinderen niet van hem waren. Alles kon, het weerzinwekkende eerst.
Meewerken met Eichmann
Een ander hoofdstuk in het boek gaat over de relatie van de IKG en de nazi’s. Iets waarover men in zionistische kringen liefst zwijgt. Een onderwerp voor de Dossinkazerne onder leiding van het duo Gantman en Marinower zal het nooit zijn. Zelfs al is het zeer boeiend en een erg belangrijk aspect van de Holocaust.
Zo stelt Friedman in het boek dat de IKG en Adolf Eichmann samenwerkten bij het verzamelen van joden om ze naar de vernietigingskampen à la Auschwitz af te voeren. Waarbij de IKG voor haar diensten een deel van de buit kreeg.
Topfiguren van de IKG zoals Josef Löwenherz en Bienenfeld kregen het na 1945 dan ook hard te verduren. Zo schreef volgens Friedman het Jewish Telegraphic Agency in het blad Aufbau op 8 oktober 1946: “Löwenherz, zijn assistent Bienenfeld alsook hun helpers voerden getrouw alle nazibevelen uit voor de selectie van de om te brengen Weense joden. Ze deelden vaak het geconfisqueerde eigendom met de Gestapo.”
Veel joden zijn fanatiek gekant tegen Israël en sommige joden in Palestina weigeren zelfs te betalen in shekel, de Israëlische munt. Ze gebruiken dan liever de dollar. Via allerlei methoden poogt Israël die groepen onder druk te zetten, o.m. via hypothecaire leningen van de Israëlische Bank Leumi.
Dat klopt natuurlijk en Josef Löwenherz was zeker geen onbesproken figuur. Hij werd na de anschluss in 1938 door Eichmann direct aan het hoofd van het IKG gesteld een organisatie die ook nooit verboden werd en gans de oorlog verder actief was. De rol van het IKG was toen het in kaart brengen van de joden in Oostenrijk en te zorgen dat de deportatie naar de vernietigingskampen zo geruisloos mogelijk verliep.
Collaboratie
Vraag is natuurlijk wat Löwenherz en zijn team in die situatie konden doen? Door in te gaan op de eisen van de nazi’s maakten zij de jodenvervolging wel een stuk gemakkelijker. Het is een beetje als het verhaal van de Antwerpse en Brusselse houding in die periode tegenover de door Duitsland bevolen razzia’s in die steden tegen joden.
De Antwerpse politie met burgemeester Leo Delwaide gehoorzaamde de nazi’ en deed flink mee, de Brusselse autoriteiten weigerden. Vorig jaar werd het Leo Delwaidedok in de haven wel om die reden een nieuwe naam en werd het het Bevrijdingsdok. Een meer dan juiste beslissing.
Voor velen hadden er toen minder joden vermoord geweest moesten joodse notabelen en organisaties geweigerd hebben om mee te werken aan de plannen van Hitler. Sommigen van die joodse collaborateurs overkwam het trouwens slecht. Ook zij kregen toen iedereen al weggevoerd was ook een ticket enkele reis nach osten. Löwenherz werkte mee, overleefde de Holocaust en verdiende er zo te zien nog aan.
Löwenherz en Bienenfeld werden in augustus 1945 door de Sovjets die Wenen toen bezetten dan ook gearresteerd omdat ze niet alleen met de Gestapo meewerkten aan de Holocaust maar er zich ook mee hadden verrijkt. (2) Het Jewish Telegraphic Agency schreef het jaar nadien dan weer dat ze door een joodse jury werden vrijgesproken en er zelfs lof van kregen voor hun wat men ‘heroïsch’ gedrag noemde. (3) (4)
Overal actief
In een derde deel van zijn boek schetst hij een beeld van de rol van de Mossad, de immer actieve joodse buitenlandse veiligheidsdienst, bij een serie politieke gebeurtenissen. Dat die wereldwijd overal aanwezig is en achter de schermen – het is een veiligheidsdienst – een centrale rol speelt is geweten.
Jacques Monsieur afkomstig uit Lot bij Halle werkte zoals hij aan het gerecht toegaf als wapenhandelaar jarenlang voor de Mossad.
Zo is het geweten dat de Lotse wapenhandelaar Jacques Monsieur zoals hij zelf toegaf voor de Mossad werkte en dat hetzelfde bijna zeker waar is voor de Belgische Marokkaan Abdelkader Belliraj, de man die enkele maanden voor de aanslagen op het WTC in New York een privégesprek had met Osama Bin Laden.
Het zijn onze voornaamste gekende spionnen van na WO II. Belliraj zette nadien in Marokko zelfs een terreurgroep op met hem als wapenleverancier. Hij kreeg hiervoor in Marokko levenslang.
De zaak is dat die organisatie zoals alle andere in haar genre onzichtbaar opereert. Je bent lid van een actiegroep rond bijvoorbeeld Palestina en je kan bijna zeker zijn dat een lid ervan ook werkt voor de Mossad. En je weet het niet. En twijfel niet, al die Syrische terreurgroepen hebben meerder spionnen in hun gelederen.
En behoudens de in Brussel in 1990 vermoorde wapenexpert Gerald Bull weten we niets van politieke moorden door die organisatie in België. En die moord blijft jaren later ook nog steeds in de dichte mist gehuld.
Jorg Haider
Als deels Oostenrijker volgt hij natuurlijk de tribulaties rond de dood van Jorg Haider, de politicus en demagoog die ooit de Oostenrijkse Vrijheidspartij groot maakte en op 11 oktober 2008 officieel omkwam bij een verkeersongeval. “Klopt niet, hij werd door de Mossad vermoord”, stelt Friedman.
Probleem hier is dat hij geen bewijzen aanbrengt voor die zware beschuldigingen. Het kan nooit worden uitgesloten maar zeker is dat hij die nacht op die weg waar 70km mocht worden gereden hij in een bocht een groot pak sneller reed. De toestand van zijn zware auto op de plek van het ongeluk toont dat aan. Ook stelde de politie en een getuige dat hij stomdronken was en bijna 2 promille aan alcohol in zijn bloed had.
Dat de Mossad de FPÖ had weten te infiltreren is zeker en de naam van de infiltrant is ook gekend: Peter Sichrovsky, voorheen de secretaris-generaal van de partij. Maar was hij de enige? We weten het uiteraard niet.
En dan is er de Israëlische krant Maariv die de dag van de dood van Haïder al kopt dat de Mossad hem had vermoord. Met verder ook nog de Israëlische zakenman Chaim Sharvit en Peter Linduska die de beveiliging van de FPÖ regelde en eveneens voor de Mossad zouden gewerkt hebben.
Onmiddellijk na de verovering van Oostenrijk zette Adolf Eichmann Josef Löwenherz aan het hoofd van de IKG, de officiële vertegenwoordiger van de Oostenrijkse joden. Was die misschien meegaander dan zijn voorganger? De foto is genomen op 18 maart 6 dagen na de Anschluss.
Voldoende materiaal voor een grondig onderzoek natuurlijk maar men kan er gif op nemen dat er geen onderzoek komt en als er een komt dit zo zal doodlopen. Een organisatie zoals de Mossad strooit met gemak zoveel valse sporen rond dat zelfs de meest getrainde speurneus er zijn weg in verliest.
Heinz-Christian Strache
Ook het verhaal over de Ibiza-video die de politieke kop heeft gekost van OFP partijleider Heinz-Christian Strache en de val van de Oostenrijkse regering. Het was het politiek einde van Strache. De Ibiza-video was een poging tot corruptie die echter stiekem werd gefilmd en als de tijd kwam ook werd gelekt. Het zorgde op 22 mei 2019 voor de val van de regering Sebastian Kurz waarin hij vice-kanselier was.
Friedman noemt hierbij de Israëlische meesterspion Rafi Eitan, de man die o.m. betrokken was bij de ontvoering van Adolf Eichmann. En die had inderdaad goede contacten met Strache maar was – hij stierf vorig jaar – als zakenman ook betrokken bij activiteiten op Cuba. Dat soort lieden werkt nu eenmaal met meerdere agenda’s gelijktijdig. Zeker is dat men Strache via die ontmoeting op Ibiza chanteerbaar wou maken.
Maar er is hier nog heel veel onduidelijk. Wie was die zogenaamde dochter van een niet-geïdentificeerde Russische oligarch? Was het de Mossad? Het zou heel goed kunnen zijn maar ook hier – en dat is geen verrassing – zijn er alleen vermoedens. De Mossad zijn professionals en werken in het donker.
Duidelijk is dat iemand de regering Sebastian Kurz ten val wou brengen. Maar wie en waarom? We weten het niet en kunnen dus alleen maar gissen. Kurz regeert er nu met de Groenen. Maar die laatsten zullen het zeker niet gedaan hebben.
Filip Dewinter
Trekt hij soms zonder veel bewijs al te gemakkelijk conclusies – misschien heeft hij die bewijzen maar toont ze niet – dan is het laatste stuk over Filip Dewinter, Pim Fortuyn en Theo van Gogh ronduit slecht. Hij had het veel beter weggelaten. Zo stelt hij dat het cordon sanitaire uniek is voor België. Dat klopt niet want het is ook van toepassing in Frankrijk en Duitsland.
In 1933 kort na het aantreden van Adolf Hitler trok Leopold Edler von Middlestein, toen bij de SS hoofdverantwoordelijke voor het jodenvraagstuk, op uitnodiging van het joods zionistisch comité voor Palestina naar Palestina op bezoek. Hij schreef er een serie verhalen over in het blad Der Angriff (Aanval), de Berlijnse avondkrant van propagandachef Joseph Goebbels. De medaille is gemaakt ter herinnering aan dat bezoek. Zionisten waren heus niet vies van Hitler toen. Iets voor een debat in de Dossinkazerne?
Het is niet het gevolg van Israëlische trucs maar van de walg van politici en een breed publiek tegen het discours toen van het Vlaams Blok, nu Vlaams Belang. Een partij die een belangrijk deel van de bevolking wou uitsluiten, hen criminaliseerde en waarvan er een serieus aantal zelfs sympathiseren met het fascisme. Ze hoort niet thuis aan een bestuurstafel.
Dat een man als Dries Van Langenhove nu dankzij het Vlaams Belang in het parlement zit maakt dat nog duidelijker. Het heeft niets met Israël of wat dan ook te maken. Het is een kwestie van fatsoen tegenover de medeburgers. Zelfs al stemt een groot aantal mensen voor die partij.
En inderdaad kreeg Dewinter in het verleden al een pak doodsbedreigingen maar hij is verre van de enige in dit land. Ook hier kwamen er al drie toe. Maar als je massa’s mensen zit te beledigen dan wekt dat geen verbazing. Zijn manier om aan politiek te doen lokt het uit. En wie weet is dat ook zijn bedoeling wel.
En uiteraard zijn er niet de minste aanwijzingen dat de moorden op Pim Fortuyn en Theo Van Gogh ook maar iets met Israël te maken hebben. Het stoort in dit boek dat zo zelfs een deel van zijn waarde verliest. Spijtig. En ho ja Marine Le Pen en Geert Wilders staan met hun foto wel op de cover maar over hun geen woord in het boek.
Willy Van Damme
1) Moishe Friedman, 2019, ‘Mossad operaties en politieke aanslagen in Europa’, 127 pagina’s, 18 euro. Eigen uitgave en te verkrijgen via obrrabbiner.friedman@gmail.com.
Het boek is blijkbaar een hit in Oostenrijk waar zeer dubieuze figuren als Haider en Strache van de OFP nu eenmaal veelvuldig over de lippen gaan.
2) The Jewish Floridian, 10 augustus 1945, ‘Gives reason for arrest in Vienna of two leaders’. Jewish Telegraphic Agency. https://ufdc.ufl.edu/AA00010090/00914
3) Jewish Telegraphic Agency, 24 september 1946, Löwenherz Cleared by Investigating Committee; Conduct Found “beyond Reproach”. https://www.jta.org/1946/09/24/archive/lowenherz-cleared-by-investigating-committee-conduct-found-beyond-reproach
Het onderzoekscomité bestond uit de Association of Austrian Jewish Refugees in Great Britain, the Alumni Association of Zionist Fraternities of Austrian Universities, and the Jacob Ehrlich Society in London.
Wat de waarde van hun onderzoek was is natuurlijk een goede vraag. Dit comité was vooral het werk van Wilhelm Bienenfeld, de rechterhand van Löwenherz en hoofd van het technisch departement van de IKG toen. Bienenfeld was ook lid van het Joods Wereldcongres en dus erg invloedrijk. De uitkomst stond dan ook al vast. Men koos ook bewust voor Londen en niet New York. Bovendien zijn zowat alle documenten hierover nadien verdwenen.
Of alle Oostenrijkse joden en hun overlevende naaste familieleden zich bij deze visie konden aansluiten is een even goede vraag. Over de winst die Löwenherz en het IKG dankzij de Holocaust maakte zweeg men blijkbaar heel zedig.
4) Meer gedetailleerde informatie over wat er na de oorlog met Josef Löwenherz gebeurde is te vinden in het boek ‘Jewish Honour Courts’ van Laura Jackusch en Gabriel N. Finder in 2015 uitgegeven bij Wayne State University Press in Detroit. https://books.google.be/books?id=PlRQCgAAQBAJ&pg=PA172&lpg=PA172&dq=Aufbau+Josef+Lowenherz&source=bl&ots=eAy4290GpS&sig=ACfU3U1v0_EUG00b9RHj_FBREyBZ9Dbgcw&hl=nl&sa=X&ved=2ahUKEwiQlvCf2qjoAhVChqQKHWeLC3EQ6AEwDHoECAgQAQ#v=onepage&q=Aufbau%20Josef%20Lowenherz&f=false
Op zeker ogenblik ontkende Löwenherz, een zionist, en zijn vrienden dat hij ooit gecollaboreerd had en bij de Duitsers zelfs gesmeekt had om afgevoerd te worden naar Theresienstadt, een concentratiekamp voor joodse notabelen. Toen de joodse overlevenden van de holocaust naar Oostenrijk terugkeerden waren velen van hen dan ook woedend op de IKG en zeker op Löwenherz en Bienenfeld.
Hij werd door de toenmalige Oostenrijkse overheid aangeklaagd maar stierf ongestraft bij zijn kinderen in de VS. Benzion Lazar, zijn voornaamste criticus binnen het Weense jodendom werd binnen de IKG uitgerangeerd. Jozef Löwenherz stierf in 1960 in New York en verbleef in 1945 onder de Sovjetbezetting in Tsjechoslowakije drie maanden in een cel.
Verdere informatie kun je ook nog vinden bij Ilana Fritz Offenberger, The Jews of Nazi Vienna, 1938-1945, Rescue and destruction’, Palgrave MacMillan, Dartmouth, VS. 2018. https://books.google.be/books?id=ATLbDgAAQBAJ&pg=PA282&lpg=PA282&dq=%22Wilhelm+Bienenfeld%22&source=bl&ots=MAXeK59r6y&sig=ACfU3U3jLkJrmWi1rQo5fOn34frxdOyqBQ&hl=nl&sa=X&ved=2ahUKEwiF–Cr5qjoAhUQMewKHZltD2IQ6AEwAnoECAUQAQ#v=onepage&q=%22Wilhelm%20Bienenfeld%22&f=false
