Stoere praatjes

Feitelijk is de aanwezigheid van die para’s in de buurt van Antwerpse joodse instellingen typerend voor deze door de N-VA geleide regering. Terwijl justitie, de Staatsveiligheid en andere cruciale veiligheidsinstellingen financieel gewurgd worden of aan het instorten zijn zet men op enkele plaatsen wat militairen in. Die kosten niet te veel en het ziet er stoer uit, daadkrachtig. En in het geval van Antwerpen draaien anderen voor de kosten op. Leuk voor Antwerps burgemeester De Wever natuurlijk.

IJzeren Rijn

Ook Vlaams minister voor Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) wil bij die stoerdoenerij niet ontbreken. Vorige week kondigde hij bijvoorbeeld met luide trom aan dat er ‘een grote doorbraak’ was in het dossier van de IJzeren Rijn, de spoorverbinding vanuit Antwerpen via Nederlands Limburg naar de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen en zo naar het Rurhgebied.

Een dossier dat al jaren tussen Nederland, Vlaanderen, België en Noordrijn-Westfalen voor veel vergaderingen zorgt zonder dat er ooit al een trein over die IJzeren Rijn heeft gereden. Het moet de spoorverbinding van de Antwerpse haven met Duitsland korter maken. Niet alleen Nederland ligt hier dwars door allerlei milieuargumenten te gebruiken, ook de regering van de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen werkt tegen.

Na de ‘grote doorbraak’ met de IJzeren Rijn was er volgens minister Ben Weyts nu die al even ‘grote doorbraak’ met de Oosterweelverbinding. Dat de man een grote mond heeft wisten we natuurlijk al van vroeger. Ben Weyts, Vlaams minister voor Stoere Praatjes.

En wat was nu die ‘grote doorbraak’ van Weyts. Men ging gezamenlijk een studie doen! Een zoveelste kost voor een zoveelste studie dus om opnieuw nog eens zoveel kilo papier te verspillen. Kenners van ‘studies’ weten dat dit, zoals dat ook met commissies veelal het geval is, een galante methode is om het dossier nog wat kilo’s stof te laten vergaren.

Nu vandaag met de Antwerpse Oosterweelverbinding kondigde hij opnieuw een ‘grote doorbraak’ aan. Men was, naar hij vandaag stelde, al bezig met het finaliseren van de zaak en in 2017 ging men zeker de eerste schop in de grond steken voor die Oosterweelverbinding. Wow, fantastisch.

Manu Claeys

Onzin, zegt Manu Claeys van de actiegroep stRaten-generaal die voorheen al met groot succes actie voerde tegen die plannen. Het is dankzij hen en Ademloos, die andere actiegroep, dat het monster genaamd Lange Wapper, de brug die een groot deel van Antwerpen onleefbaarder ging maken, gelukkig werd afgevoerd. Het was het voornaamste onderdeel van die Oosterweelverbinding en de liberale visie op de Antwerpse mobiliteit.

En je kan Manu Claeys ook hier geen ongelijk geven. Zo is het ontwerp voor die Oosterweelverbinding nog steeds niet af en weet in theorie dus nog niemand hoe die autostrade er gaat uitzien. En dan moet er nog een milieueffectenrapport gemaakt worden, een bouwvergunning aangevraagd en een aanbesteding gedaan worden.

En dat betekent veel vergaderen, adviezen, ruzies, inspraakrondes, protestacties en klachten bij allerlei instanties waaronder de Raad van State. De kans is dus groot dat ook het nieuwe nog niet eens gekende ontwerp zal sneuvelen voor het goed en wel op papier staat. Bovendien vergen al die stappen veel tijd en lijkt 2017 alleen al om die reden gewoon onhaalbaar.

Maar in de media komen verklaren dat men in 2017 met die aanleg gaat starten klinkt natuurlijk mooi, het getuigt van daadkracht en klinkt daarom erg stoer. En bovendien is dat mooi voor zijn baas de Antwerpse burgemeester Bart De Wever.

Deze kan dan in 2018 bij de nieuwe lokale verkiezingen pronken dat het hij is en niet die socialistische ‘smeerlappen’ die de Oosterweelverbinding realiseerden. Van de ‘kracht van verandering’ gesproken.

Vergeet het, de inhuldiging van de Oosterweelverbinding lijkt eerder iets te zijn voor de kinderen van Bart De Wever dan voor de man zelf. De stoere prietpraat van Ben Weyts zal daar niets aan veranderen.

Willy Van Damme

Mobiliteitseffectenrapport (Mober) Oude Briel (1) Baasrode afgerond

PERSBERICHT

Na een lange studiefase nam de deputatie vandaag, 26 februari 2015, kennis van het afgewerkte Mobiliteitseffectenrapport (Mober) voor het project Oude Briel Baasrode.

“In het Mober werd bekeken wat de effecten van het project Oude Briel zijn op de mobiliteit in de omgeving van het projectgebied”, aldus gedeputeerde Geert Versnick, bevoegd voor ruimtelijke planning. “Tevens worden een aantal oplossingen/aanbevelingen voorgesteld ter verbetering van de mobiliteit.”

Mobiliteitsprobleem
Een van de belangrijkste conclusies uit het Mober is dat er in de omgeving van het projectgebied nu al problemen met de mobiliteit zijn (vb. filevorming tijdens de spits). Het gaat hier vooral om doorgaand verkeer. Door het vervoer via de waterweg zal er een afname zijn van het verkeer op lange afstand. Het bedrijventerrein Oude Briel en de verdere exploitatie van de kades zullen slechts voor een beperkte toename van het lokaal verkeer zorgen. Pas in de laatste fase (wanneer de eventueel bijkomende kade maximaal gebruikt wordt) zal de toename van het plaatselijk verkeer groter zijn.

Oplossingen
Als voornaamste oplossing voor dit mobiliteitsprobleem wordt de ontdubbeling van de Mandekensstraat voorgesteld. De aanleg van deze ontdubbeling is nodig om de leefbaarheid op de as Mandekensstraat – Provinciale Baan en de bereikbaarheid van het bedrijventerrein Oude Briel te verbeteren.
Daarnaast moet ook Hoogveld aangepakt worden om de doorstroming daar te verbeteren (scheiden van het doorgaand en plaatselijk (vracht)verkeer). Dat is ook nodig om het sluipverkeer doorheen het centrum van Baasrode te weren.
Ten slotte worden ook een aantal kleine ingrepen voorgesteld die de mobiliteit op korte termijn al wat kunnen verbeteren. Bij de heraanleg van de N17 werd door het Vlaamse Agentschap Wegen en Verkeer (AWV) zo al de linksafslagstrook naar de Oeverstraat uitgevoerd.

Fietsverkeer
In het Mober is er ook aandacht voor het fietsverkeer. Er moet ingezet worden op een fijnmaziger fietsnetwerk. Zo wordt onder meer de doortrekking van het nieuw aangelegde fietspad ten zuiden van de spoorweg voorgesteld. Dit is een actiepunt dat de Provincie Oost-Vlaanderen als initiatiefnemende overheid graag wil verwezenlijkt zien tegen 2020.

De resultaten van het Mober worden meegenomen bij de verdere afwerking van het plan-milieu-effectenrapport (plan-MER). In deze laatste studie worden de mobiliteitseffecten afgewogen ten opzichte van de andere milieueffecten. Deze studie wordt afgewerkt in de eerste helft van dit jaar.

Project Oude Briel Baasrode
De Provincie Oost-Vlaanderen, Waterwegen en Zeekanaal NV en de POM Oost-Vlaanderen werken samen om het gebied Oude Briel in Baasrode om te vormen tot een duurzaam en kwalitatief bedrijventerrein, met veel aandacht voor de leefbaarheid van de omwonenden, mobiliteit en ruimte voor groene maatregelen.

Dit project moet leiden naar een watergebonden bedrijventerrein, gezien de ideale ligging aan de Schelde. Hierdoor kan het goederenvervoer over de weg maximaal verschuiven naar de binnenvaart, als milieuvriendelijkste transportmodus.

De projectpartners hechten zeer veel belang aan een goede oplossing voor de mobiliteit in de omgeving van het projectgebied. Daarom werd aan studiebureau Vectris de opdracht gegeven om een mobiliteitseffectenrapport (Mober) op te maken.

Persbericht van het provinciebestuur van Oost-Vlaanderen. 27 februari 2015

NOTA:

1) In feite betreft dit de wijk Nieuwe Briel. De wijk Oude Briel, in de Middeleeuwen Baasroodse grondgebied, werd later Brabants en zo Buggenhouts dat toen Brabants was en onder de Abdij van Grimbergen viel. De wijk Nieuwe Briel ligt in Baasrode en is dus Dendermonds grondgebied.

Buggenhout weigerde mee te doen aan die plannen van de provincie en de NV Waterwegen & Zeekanaal. Zij wou in haar wijk Oude Briel woningbouw realiseren en geen industrie. Een hoop die achteraf echter een illusie bleek. De oude erg vervuilde bedrijfssite Alvat (zie een eerder hier geplaatst verhaal) wordt op termijn deels een kmo-zone.

Bij de opmaak van de plannen voor deze buurt maakte men die nogal belangrijke fout. Het typeert de afstand die er zeker in het begin hier was tussen de administratie en de realiteit ter plaatse. De Oude Briel ligt oostwaarts en iets ten noorden van die Scheldebocht. Baasrode heeft haar ontstaan te danken aan die bocht.

Willy Van Damme

Het Ros Beiaard–Voor de politieke kar gespannen

Het is nog vijf jaar wachten voor het Ros Beiaard (1) terug door de stad zal paraderen. Een heilig ogenblik voor vele Dendermondenaars die vol ontzag en eerbied kijken naar hun paard, sorry Peird. Een verering die met de jaren nog lijkt toegenomen. Praktisch gans Dendermonde, op een aantal dwars liggende Baasrodenaars na, komt dan op straat en viert feest. En als het paard terug in zijn stal gaat dan zie je pakken Dendermondenaars menig traantje plegen.

Een ongeschreven wet

Het beheer van het Ros Beiaard is daarom ook in handen van een speciaal Ros Beiaardcomité, niet de gemeenteraad. Die laatste benoemt bij consensus de leden van dat comité. Het is daarom ook een ongeschreven Dendermondse wet dat het paard politiek niet mag gebruikt worden. De woordvoerder is het Ros Beiaardcomité en dat hoort a-politiek te zijn. Zelfs al zijn die comitéleden politici of hun vrienden.

Het Ros Beiaard in vol ornaat tijdens de ommegang van 2010. Voor de liefhebbers van historische stoeten is dit een must. Gans het gebeuren is tot in de kleinste details uitgewerkt. Het werk van het vroegere hoofd van de dienst Toerisme Franki Hervent.

Ooit stelde Peter Bombay, vroeger fractieleider voor de lokale partij Samen, in een gesprek dat hij vreesde dat de gewezen burgemeester Norbert De Batselier (sp.a) politiek misbruik zou maken van het paard.

Waarna hij enkele maanden later in de kranten op de foto stond met ons Peird. Zelfs bewerend dat hij als Heemskind op dat paard had gezeten. Wat niet klopte want het waren zijn vier oudere broers. De man dacht ooit hier burgemeester te worden. Het bleken bij de verkiezingen van 2006 uiteindelijk nul zetels te zijn en erna een zelfgekozen ‘ballingschap’ in Canada.

Die consensus werd echter vorige maand doorbroken door Marius Meremans, Vlaams volksvertegenwoordiger voor N-VA, ex-schepen voor Cultuur en Jeugd en nu gemeenteraadslid.

Op 15 januari kwam die in de pers met een verhaal waaruit zou moeten blijken dat het Ros Beiaard en de drie Reuzen in een barslechte toestand verkeerden en best zo snel mogelijk hoorden te verhuizen.

Een dreigende ramp

Hij deed dat trouwens als ondervoorzitter van het Ros Beiaardcomité en niet als gemeenteraadslid. Zo stelde hij in Het Laatste Nieuws van 16 januari: “… Dat het in zo’n erbarmelijke omstandigheden gehuisvest staat, tart werkelijk alle verbeelding… Een toestand als dit mag geen maanden duren…. is het verval (van reuzen en paard, nvdr.) nu nog eens honderd keer sneller gegaan.” Een ramp dreigde dus. Volgens Meremans.

Reuzen en paard zitten nu in een apart lokaal van de zogenaamde Hollandse Infanteriekazerne die zoals de naam doet vermoeden dateert van de Nederlandse periode onder koning Willem 1.

De Reuzen Indiaan, Goliath en Mars aan het Dendermondse Justitieplein. Ze worden zoals het Ros Beiaard gedragen door de Pijnders, de vroegere dokwerkers in de stad.

Het werd gebouwd in de periode 1828-1830 en vormde een onderdeel van de Wellington barrière als verdediging tegen een mogelijke Franse inval. Arthur Wellesley, 1ste hertog van Wellington, was de man die, samen met de Pruisen en de Oostenrijkers, in 1815 bij Waterloo de Franse keizer Napoleon had verslagen.

Het was tot de jaren vijftig van de vorige eeuw in gebruik door het Belgisch leger en kwam nadien in Dendermondse handen. Deze verkocht het later onder burgemeester Norbert De Batselier aan de Regie der Gebouwen, de vastgoedarm van de federale regering.

Deze regering dacht er toen het parket te vestigen. Het staat sinds bijna een jaar echter geheel leeg en is al een tijd in serieus verval. De stad is nu bezig met de opmaak van een ruimtelijk uitvoeringsplan (RUP) voor een herbestemming van het terrein dat naast dit mooi en uniek beschermd erfgoed ook een grote parking bevat. Pal in het centrum. Nu is het alleen een zone voor openbaar nut.

De Hollandse Infanteriekazerne. In het achterste met een doek afgeschermde deel huizen de Reuzen en het Ros Beiaard. Het is door haar vorm een uniek stuk architecturaal erfgoed dat wegens haar uitstraling en ligging grote interesse opwekt bij projectontwikkelaars. Sommigen in de stad zien hier liefst een exclusief culturele invulling voor dit gebouw.

De onderzoeksfase van dit RUP is af en dit voorjaar zal men daar een eerste communicatie over doen. De bedoeling lijkt om dit samen met private projectontwikkelaars te herbestemmen en restaureren.

En daarvoor is er trouwens zowel in Dendermonde als ver daarbuiten grote interesse. Het RUP wordt trouwens uitgewerkt in overleg met de sector der private investeerders en de Lebbeekse architecte Julie De Mol die er haar zeer degelijk eindwerk over maakte.

Zij zag hierbij een samenwerking tussen de overheid en private investeerders als de oplossing. Het gebouw restaureren kost immers veel geld. En dat is er blijkbaar bij geen enkele overheid ter beschikking.

Ongenoegen

Dat Marius Meremans over dit verhaal achter hun rug met de pers sprak zorgde bij de andere leden van dat Ros Beiaardcomité en de gemeenteraad echter voor veel ongenoegen. Het was voor Meremans een mooie gelegenheid om met een foto breed in de kranten te komen. Goede publiciteit natuurlijk.

Marius Meremans opperde dat het Ros Beiaard en de Reuzen in een erbarmelijke staat verkeerden. Wat niet klopte. Hij verbrak ook de ongeschreven wet dat politici dit erfgoed zouden gebruiken. En ook na de persconferentie van Piet Buyse poogt hij de pluimen van dat comité op de eigen hoed te steken. Faut le faire!

Stijn Pluym, lid van het comité en fractieleider van Open VLD in de gemeenteraad: “Kijk dat kan niet. Men moet het Ros Beiaard buiten de politiek houden en dat is ook zo de traditie hier. Het is het Ros Beiaardcomité dat instaat voor de communicatie. De pers vroeg ons toen trouwens eveneens om commentaar en we hebben dat bewust geweigerd. Ik heb hem dat trouwens ook gezegd.”

Ook elders klink dat zo. Jern Vermeiren, drager van het Ros Beiaard en de Reuzen en lid namens sp.a van het comité: “Er is een vaste politieke gewoonte dat men het paard politiek niet misbruikt. Men kon er onder de leden van dat comité daarom ook niet mee lachen dat Marius Meremans hierover zomaar het woord voerde.”

Een gelijklopende visie bij Barbara Pas van het Vlaams Belang, federaal parlementslid, gemeenteraadslid en lid van het comité: “Kijk het is goed dat men zich het Ros Beiaard aantrekt. Maar dat moet men doen in het comité en als dat niet voldoende werkt is er nog de gemeenteraad. Dat voor de eigen politieke kar spannen kan niet en men moet zeker ook geen onnodige paniek gaan zaaien zoals hier gebeurde.”

Stijn Pluym was niet opgezet met de eenmansactie van collega Meremans rond het Ros Beiaard.

Een wat dissidente stem bij Matthias Coppens, gemeenteraadslid voor Groen en nieuwkomer in de lokale politiek: “Ik hoorde dat dit een traditie is maar ik heb er wel geen bezwaar tegen dat politici zich daarover uitspreken. Er is nu eenmaal de vrijheid om zijn eigen mening over dergelijke zaken te geven.”

In goede staat

Voor Marius Meremans is er echter geen enkel probleem: “De pers is naar mij gekomen met vragen en ik heb die ook beantwoord. Als ondervoorzitter van het comité wil ik transparant communiceren en ik zal dat blijven doen. Ik ben ook afgegaan op wat ik toen had vernomen over de toestand van het Ros Beiaard en de Reuzen. Na dat persgesprek heb ik de andere leden van het comité trouwens op de hoogte gebracht.”

Een verhaal dat anderen deels bevestigen. Over de maatregelen die de stad toen al genomen had en waarover men binnen het comité uitvoerig had gesproken bleef hij tegen de pers echter wel zwijgen. Nu klonk het alsof het paard ging instorten en de stad maar liet betijen.

De vier Heemskinderen op hun Ros Beiaard. Hier de gebroeders Van Damme uit deelgemeente Oudegem tijdens de stoet van 2010.

Dit terwijl op de laatste vergadering van het comité in november was afgesproken dat men de provinciale diensten van de Monumentenwacht en de Depotconsulent een rapport ging laten maken over de toestand van zowel het lokaal als het paard en de Reuzen. Men was trouwens al in januari toen hij met de pers sprak bezig met het ten uitvoer brengen van de nodige maatregelen.

Vergassing

Uit die rapporten blijkt dat de toestand van zowel het lokaal als het paard en Reuzen vrij goed meevalt. Zo is er alleen op heel beperkte schaal sprake van houtworm en motten. Ook de schimmel en het stof lijken geen probleem te vormen.

Van een dreigend gevaar is er dan ook helemaal geen sprake. Zelfs het lokaal blijkt volgens die studies best in orde. “Het Ros Beiaard en de Reuzen stellen het goed”, opperde men deze week bij monde van Piet Buyse bij het Ros Beiaardcomité.

Wel worden er op dit ogenblik al enkele maatregelen genomen en de meeste zijn trouwens al voorbij. Zo krijgen Reuzen en paard een grote stofzuigbeurt met de laatste fase in maart. En om dat beetje motten, hun larven en de houtworm te bestrijden gaat men de methode van vergassing gebruiken.

Burgemeester Piet Buyse moest gezien de foute berichtgeving wel reageren. Nu leek het immers alsof het stadsbestuur het Ros Beiaard en de Reuzen gewoon lieten wegrotten.

Daarbij wordt dit lokaal met gas volgespoten en daarna 48 uur gesloten. Om klimatologische reden kan dit wel pas in juni of juli gebeuren. Slechts daarna wordt er een extra ventilatie geplaatst in o.m. de deuren om het vochtprobleem aan te pakken.

Een vochtigheid die men ook regelmatig zal controleren en waarover er een logboek komt. Daarna gaat men het Peird en de Reuzen ook via een speciaal omhulsel nog beter beschermen tegen stof en ongedierte. Men spaart dus noch moeite noch kost om dit erfgoed in goede staat aan de komende generaties door te geven.

Piet Buyse (CD&V), burgemeester en voorzitter van het comité: “Kijk, het Ros Beiaard en de reuzen zijn in goede staat en aan de hand van deze rapporten weten we nu perfect hoe we dit moeten aanpakken. Want we zouden er bijvoorbeeld verwarming kunnen in plaatsen maar geweten is nu dat dit meer kwaad dan goed zou doen. Dit is ons erfgoed en dat dienen wij te koesteren.”

Jambon laat verkommeren

Niels Tas, (sp.a), Schepen van Ruimtelijke Ordening: “Zoals Marius Meremans het vertelde was het alsof wij de schuldige waren. Dit terwijl het gebouw eigendom is van de Regie der Gebouwen waarvoor minister Jan Jambon verantwoordelijk is en dat is iemand van zijn partij de N-VA. Neen, wij moesten volgens Meremans het gebouw van zijn minister opknappen.” Blijkbaar laat die het gebouw nog liever instorten dan dat hij er een euro zou insteken om bewarende maatregelen te nemen.

Voor Piet Buyse zat er ook niets anders op dan met de buitenwereld te communiceren. “Kijk zo een verhaal zoals dat verscheen veroorzaakte overal grote deining in de stad. Het is zeer gevoelige materie. En nu zeker met die nieuwe sociale media gaat dat snel. Veel mensen in de stad spraken ervan. We moesten als bestuur dus wel reageren om dit verhaal te corrigeren”, aldus Piet Buyse.

Er wordt bij deze ommegang op geen euro gekeken om hem zo mooi en qua kostumering historisch zo correct mogelijk te laten uitgaan. Meer dan 1000 vrijwilligers nemen eraan deel. De stad is die dag dan ook afgeladen vol bezoekers. Goed voor een geschatte 40.000 bezoekers.

Stijn Pluym: “Dat de burgemeester gisteren daarover een persconferentie gaf was natuurlijk te verwachten en logisch na die persrel van vorige maand.” Wel vond Barbara Pas dat men de persnota beter vroeger naar de comitéleden had kunnen doorsturen.

“Wij kregen die pas na de pers en dat zou niet mogen”, stelt zij. Volgens Piet Buyse kon het praktisch niet anders: “Ik heb tot vlak voor die persconferentie nog aan de tekst zitten werken.”

Restauratie?

Belangrijk is ook dat men contact heeft opgenomen met het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) die gaan kijken in hoeverre een restauratie van de Reuzen en het Ros Beiaard zich opdringt. Het KIK doet nu de restauratie van het Lam Gods. “Ons Peird naast het Lam Gods, een goed idee”, grapte een lokaal historicus.

Zeker is dat de al slechte relatie van het stadsbestuur van CD&V en sp.a met de N-VA door deze rel er niet beter op geworden is. Voor een stuk komt dat door het spel van een meerderheid versus een oppositie die sterker is dan in de vorige legislatuur.

Deels is dat ook een gevolg van de wijze waarop de N-VA bijwijlen aan oppositie doet. Veel goeds over N-VA hoor je niet bij bijvoorbeeld CD&V. Het lijkt soms zelfs alsof de Brusselse regeringsruzies neerdwarrelen tot in Dendermonde.

Gisteren 26 februari de dag na die persconferentie liet Meremans in Het Laatste Nieuws trouwens over deze zaak nog noteren: “In deze stad is het blijkbaar nodig om eens flink met de vuist op tafel te kloppen.” Dit noemt: Met andermans pluimen pronken. En het is een uitlating die, zeker weten, elders in het Ros Beiaardcomité en de gemeenteraad op bitter weinig applaus zal zijn onthaald. Of hoe maak je geen vrienden.

Willy Van Damme

1) Het verhaal van het Ros Beiaard gaat terug op een oude Frankische legende, een riddersaga uit de periode van keizer Karel de Grote rond een bijna magisch paard en vier broers ridders, de Heemskinderen, die echter in conflict komen met de keizer en het onderspit delven waarbij hun magisch paard in een rivier verdrinkt. De legende leeft ook in Nederland, Frankrijk en Spanje. Zo is er in Dinant een Roche Bayard.

De reuzen Goliath, Mars en Indiaan en het Ros Beiaard werden in 2005 door UNESCO, de culturele organisatie van de VN, uitgeroepen tot werelderfgoed. Een eerste spoor van het bestaan van een Dendermonds Ros Beiaard dateert van 1461.

De eerste van de drie reuzen zag zijn ontstaan in 1648 bij de Vrede van Westfalen (of Münster) toen er een einde kwam aan de decennia aanslepende godsdienstoorlogen en het Heilig Roomse Keizerrijk van de Habsburgers de Republiek der Nederlanden erkende. Het was toen uiteraard feest in de stad.

De Reuzen gaan met de ommegang Katuit elk jaar uit op de laatste donderdag van augustus. Het Ros Beiaard, alias het Peird, doet dat om de tien jaar in mei. En de komende ommegang is voorzien voor 2020.

Rusland–Grove Amerikaanse provocaties

Dat de VS alle moeite doet om het Europese continent te destabiliseren is overduidelijk. En wie dat niet ziet is of onkundig of gewoon ter kwader trouw. De vraag die men zich echter vooral moet stellen is in hoeverre de VS die spanning zo sterk wil opdrijven dat het tot een heuse oorlog komt. Een recente grove provocatie van de VS aan de Russische grens doet vrezen dat dit wel eens de bedoeling van Washington zou kunnen zijn.

Narva

Zo hield een stevige colonne van Amerikaans pantservoertuigen en andere militaire voertuigen gisteren een met grote Amerikaanse vlaggen versierde parade op minder dan 300 meter van de Russische grens in de pal tegen Rusland gelegen Estse stad Narva.

Deze telt een 65.000 inwoners met een overweldigende meerderheid van Russisch sprekenden. Die verloren bij de ‘onafhankelijkheid’ in 1991 wegens taalredenen hun rechten als staatsburgers. 

Het zijn het soort van discriminaties zoals men dat deels onder Amerikaanse en Europese invloed ook in Oekraïne invoerde na de Oranjerevolutie van 2004 en ook nu weer poogde na de fascistische staatsgreep van vorig jaar.

De Amerikaanse cowboys paraderen aan de Russische grens. Hoe zou men in Washington reageren moesten Russische troepen aan de Amerikaanse grens bij San Diego toertjes doen?

De Amerikaanse eenheid betrof het tweede cavalerieregiment die deelnam aan een parade ter herdenking van de onafhankelijkheid van Estland in 1991. Ten tijde van de val van het IJzeren Gordijn was er afgesproken dat de landen van het voormalige Warschaupact niet zouden toetreden tot de NAVO. Nu paraderen Amerikaanse pantservoertuigen zelfs al op minder dan 300 meter van Rusland.

Radek Sikorski

Hoezeer Oost-Europa leeft onder de knoet van de VS bleek trouwens perfect uit de lotgevallen van de Poolse politicus Radek Sikorski. Deze trok in 1981 naar Oxford om er te studeren en werd er lid van de studentenafdeling van de Britse Conservatieve partij. Hij kreeg er ook de Britse nationaliteit.

Nadien ging hij naar de VS en speelde er een tijdje voor journalist met o.m. een interview met de gewezen Amerikaanse vicepresident Dick Cheney, mede-architect van de oorlog tegen Irak. Een goede politieke vriend trouwens want Radek Sikorski werd lid van het American Enterprise Institute, de instelling die intellectuele ruggensteun gaf aan de oorlogspolitiek van Cheney & Co.

In 2005  trok hij naar Polen om er eerst minister van Defensie te worden in de regering van de aartsconservatieve katholieke regering van de gebroeders Lech en Jaroslaw Kaczynski. Een post die hij twee jaar later liet vallen om met de regering van Donald Tusk scheep te gaan als minister van Buitenlandse Zaken. Het toont hoe hij toen de sleutelfiguur was in de Poolse politiek.

De Poolse politicus Radek Sikorski had privé de wens geuit dat Polen goede relaties met Rusland zou ontwikkelen. Het was voldoende om zijn tot dan mooi verlopen topcarrière te kraken. Kritiek op de keizer in de VS uit men niet straffeloos.

In het najaar van 2014 leek hij dan de man te worden om Catherine Ashton op te volgen als verantwoordelijke voor de Europese buitenlandse politiek. Toen echter lekte de inhoud van een privaat gesprek uit van hem met een collega minister waarin hij klaagde over de VS. Hierbij stelde hij dat Polen vooral behoefte heeft aan goede stabiele relaties met haar buren Duitsland en… Rusland. Iets wat, naar hij stelde, de VS belette.

Hij gaf de inhoud van dit lek toe en binnen een maand was de man minister af, waren zijn Europese plannen opgeborgen en moest hij het dan maar stellen met het voorzitterschap van de Sejm, de eerste kamer van het parlement. Een troostprijs.

Het helpt verklaren waarom bepaalde politici uit Oost-Europa zoals de Estse president Toomas Hendrik Ilves in hun toespraken zo wild tekeer gaan tegen Rusland. Wie wil nu eenmaal in ongenade vallen bij de keizer in Washington? Toch geen politicus die een topcarrière wil maken. 

Willy Van Damme

Verenigd Koninkrijk–Koop eens een parlementslid

Er gaat in het Verenigd Koninkrijk bijna geen dag voorbij of er is wel sprake van een of ander schandaal. Het land mag dan andere regeringen wel eens de les lezen over het bestrijden van de corruptie, op bepaalde ogenblikken lijkt het zelf ook een door en door corrupt land waar alles zowat mogelijk lijkt.

Imaginaire firma

Zo was er vorige week een groot door de Britse veiligheidsdiensten en de media onder het tapijt geveegde rel rond pedofilie in een Noord-Iers tehuis voor door het gerecht geplaatste kinderen (1).

Met daarnaast de mediarel rond de witwaspraktijken bij de bank HSBC en diens relatie met de krant The Daily Telegraph en de Britse Conservatieve partij. Stephen Keith Green, de vroegere minister van Handel onder Cameron, was tijdens die periode van de grootse fraude bij HSBC de topman van die bank. Hij kreeg in 2010 naast zijn ministerschap ook de titel van baron en dus een zitje in het Hogerhuis. Voor bewezen diensten.

Jack Straw, parlementslid voor Labour, deinst duidelijk voor weinig terug. De invasie en vernieling van Irak was geen probleem voor deze politicus. Ach een massamoord, en dan. Ook een wetswijziging in Oekraïne vragen behoort tot zijn job. En voor dagelijks 6.795 euro wil hij ook voor anderen in de bres springen. Het is een wedde die vele Britten zelfs met moeite in een jaar vergaren. Maar dat is dan ook amper zijn probleem.

En de week is nog maar begonnen of daar is alweer een nieuwe stevige rel met ditmaal topparlementairen die zich voor veel geld de voeten van onder de benen lopen om allerlei bedrijven aan voor hen voordeliger wetgeving en goede contracten te helpen.

Ditmaal was het tv-zender Channel 4 en de krant The Daily Telegraph die het verhaal brachten over de gesprekken van hun reporter met parlementsleden. Dit namens een niet eens bestaande Chinese firma die in Europa zaken wou doen. Zowel Jack Straw als Malcolm Rifkind, lid van de Conservatieve partij, liepen in de val.

Jack Straw was onder Labour minister van Buitenlandse Zaken en in die functie medeverantwoordelijk voor de invasie in 2003 van Irak en dus de vernieling van dat land. Het zorgde voor het ontstaan van al Qaeda/ISIS in Irak. Een invasie die men rechtvaardigde met alleen maar op leugens gebaseerde verhalen. Het kraakte later wel zijn carrière als minister. Maar zo te zien geen zorg hoor.

De Schot Malcolm Rifkind was onder premier John Mayor in de jaren negentig minister van Buitenlandse Zaken en minister van Defensie. Hij is nu voorzitter van de parlementscommissie voor Veiligheid en Inlichtingen van het Lagerhuis. Beiden zijn dus mensen met aanzien, invloed en dus macht.

Tegen een betaling van minimum 5.000 Britse pond (6.795 euro) wilden beide politici wel eens hun best doen voor deze imaginaire firma. Volgens Jack Straw tijdens dat gesprek stelde werkte hij liefst onder de radar, in alle stilte. Men zou natuurlijk voor minder in stilte werken. Daarbij gaf hij ook een paar voorbeelden van het soort werk waar hij mee bezig is.

Oekraïne

Zo werkt hij voor ED&F Man, een Britse handelaar in landbouwproducten zoals vooral suiker en koffie, en dit tegen het zachte prijsje van 60.000 pond per jaar (81.566 euro). Die firma had in 2011 een probleem met haar suikerfabriek in Oekraïne en hup daar trok Straw op bezoek bij de Oekraïense premier Mykola Azarov die de problemen regelde en een wetswijziging doorvoerde. Erg simpel.

Mykola Azarov was de rechterhand van president Viktor Janoekovitsj en diende na de staatsgreep van 21 februari vorig jaar te vluchten naar Rusland. De nieuwe regering in Kiev beschuldigde hem van het misbruiken van zijn functie en vaardigde een internationaal arrestatiebevel uit tegen de man.

Malcolm Rifkind, een voor veel geld te huur zijnde Brits parlementariër.

Nu eisen de Britten een corruptievrij Oekraïne. En om dat te realiseren hebben de Amerikanen en Duitsers ginds zelfs al hun mannetjes gevonden. De Britse politici weten dus reeds bij wie ze moeten zijn om ook in de toekomst allerlei gunsten te bekomen voor hun rijkelijk betalende broodheren.

Malcolm Rifkind stelde tegen zijn gesprekspartner zelfs dat hij directe toegang had tot elke Britse ambassadeur waar ook ter wereld. Corruptievrij uiteraard. Het Britse parlement gaat nu een onderzoek instellen. Bijna zeker een zoveelste witwasactie.

Ook nam Jack Straw voorlopig ontslag uit de parlementsfractie van Labour. De man begon ooit zijn politieke carrière als activist tegen het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime. Maar dit soort activiteiten brengen duidelijk meer op.

Willy Van Damme

NASCHRIFT:

1) Malcolm Rifkind werd als gevolg van dit zoveelste parlementair schandaal maandagnamiddag door de Conservatieve partij geschorst als lid van de parlementsfractie. Operatie beperk de schade is dus begonnen. Vraag is wat men gaat doen met zijn voorzitterschap van die toch zeer belangrijke parlementaire commissie rond veiligheid en inlichtingen.

Volgens de Britse krant The Guardian zou Rifkind die post willen behouden en is het een interne kwestie binnen die commissie. De Conservatieve regering van David Cameron lijkt er wel mee te kunnen leven dat hij er blijft zitten.

Dit voorzitterschap is financieel trouwens niet oninteressant. Het levert hem op jaarbasis immers 14.876 pond op ((20.300 euro). Wat komt bij zijn parlementaire jaarwedde van 67.000 pond (91.432 euro). Hierbij moet men natuurlijk ook de onkosten rekenen die men kan inbrengen.

In het verleden schaamden die parlementairen er zelfs niet voor terug om ook het voedsel voor hun hond als kost in te brengen. Daarbuiten verdiende Rifkind volgens The Guardian nog 270.868 pond (369.634 euro) aan zijn directeurschappen en postjes in allerlei bedrijven.

Alles bij elkaar scharrelt de man dus een goede 352.744 pond per jaar (481.213 euro) bij elkaar. Althans dat is wat publiek geweten is. Rifkind vroeg aan die als zakenman verklede reporters tussen de 5.000 tot 8.000 pond voor een halve dag werk. Malcolm Grijpgraag dus.

In mei dit jaar zijn er parlementsverkiezingen in het Verenigd Koninkrijk. Jack Straw gaat dan met pensioen en wordt nog volgens die krant bestuurder bij een lokaal bedrijf waarvoor hij al lobbyde.

Beide politici ontkennen wel enig onethisch of illegaal gedrag in deze zaak.

2) Na een extra dag van intense druk heeft Malcolm Rifkind dan besloten ontslag te nemen als voorzitter van de parlementaire commissie voor de inlichtingendiensten, mogelijks het voornaamste comité in het parlement.

Het feit dat hij zomaar zonder controle met niets eens bestaande Chinese firma in zee wou gaan speelde vermoedelijk hierbij een grote rol. China is de facto namelijk een vijand geworden voor de VS. Hij stelde ook niet meer deel te zullen nemen aan de voor begin mei geplande parlementsverkiezingen. Maar geen zorg, hij zal er geen honger door lijden.

NOTA:

1) Het verhaal over het schandaal rond het Kincora Boys Home, het tehuis voor geplaatste kinderen in Noord-Ierland, loopt al decennia maar raakte alleen maar in de Ierse pers. De Britse zweeg als de dood. Colin Wallace, een voormalig Brits militair die in Noord-Ierland diende, hing jaren geleden de zaak aan de grote klok.

Het gevolg was dat men hem in 1980 kort nadat het schandaal uitbrak veroordeelde voor onvrijwillige doodslag tot zes jaar cel. Pas in 1996 kwam er een herziening van dit proces en werd hij witgewassen. Het bewijsmateriaal was allemaal vervalst. Hij kreeg daarbij een povere 30.000 pond (40.734 euro) als schadevergoeding.

Het Kincora Boys Home, een tehuis voor door het gerecht geplaatste kinderen in het Noord-Ierse Belfast. Het enorme schandaal werd jarenlang netjes uit de Britse pers gehouden. Onderschat MI5 dus zeker niet. Ze kennen de media goed. Heel goed.

Het tehuis werd in 1981 gesloten nadat een rechtbank in Belfast drie opvoeders veroordeelde voor het seksueel misbruiken van 11 kinderen. Volgens een serie getuigenissen was dit echter maar het topje van de ijsberg en was er sprake van contacten met in de provincie actief zijnde mensen van MI5. Het was een der methoden van MI5 om in die opstandige provincie inlichtingen te verzamelen.

Pas nu is er een door de regering bevolen onderzoek gekomen waarbij ook de rol van de Britse geheime dienst MI5 zal onderzocht worden. Het is ook maar sinds dit jaar dat de zaak in de Britse media wordt besproken.

Of dit onderzoek door de regering veel zal opleveren is te betwijfelen. Dergelijke enquêtes hebben de gewoonte veel papier op te leveren en amper resultaat. De zaak is ook maar een van de zeer vele grootschalige gevallen van kindermisbruik in het land. Een natie die zich zo graag ziet als een voorbeeld voor anderen.

Voor wie meer wil lezen over hoe de Britse democratie echt werkt is het artikel over Colin Wallace op Wikipedia erg interessant. Het verklaart bijvoorbeeld waarom de Britse media, intelligentsia en politiek zo braaf aan de leiband van MI5 lopen. http://en.wikipedia.org/wiki/Colin_Wallace.

Syrische gifgasaanval–Wiens sarin?

Tijdens de politieke herrie en de mediastorm rond de gifgasaanval met sarin van 21 augustus 2013 in Syrië was een van de vaste beweringen in de media, bij de westerse regeringen en ngo’s genre Human Rights Watch en Amnesty International dat de dader alleen het Syrisch leger kon zijn. Want, aldus die stelling, die rebellen beschikten hier niet over en dat produceren ging technisch en organisatorisch hun petje ver te boven.

Anthrax

Recent bewijsmateriaal toont nu aan dat die rebellen wel zonder al te veel moeilijkheden over sarin konden beschikken en het zelfs niet eens moest aanmaken. Ze konden het immers zomaar klaargemaakt kopen of stelen in het naburige Irak wier grens met Syrië toen in 2013 zo lek was als maar kon zijn.

Een duidelijke mis-en-scene van het Leger van Islam van Zahran Alloesh, de rebellenbeweging die in de regio ten oosten van Damascus toen actief was, met slachtoffertjes van die gifgasaanval. Waar kinderen goed voor zijn.

Toen al werd er bij een aantal specialisten getwijfeld aan die beweringen. Sarin is immers mits wat chemische kennis, basismateriaal en machines wel probleemloos aan te maken. Maar geen probleem voor die media, politici en ngo’s, smeerlap Assad was de dader.

Een stelling die men ook nu nog regelmatig in onze media kan lezen, vooral als het over de mogelijke diplomatieke rehabilitatie van Assad gaat. Maar zeker toen in 2013 bakte men het in onze media wel erg bruin en was alles goed om nergens op gebaseerde paniekerige artikels te publiceren.

Zo schreef Het Laatste Nieuws op 8 september 2013: “..stijgt de vrees dat dictator Assad na chemische ook biologische wapens inzet. Hij zou beschikken over dodelijke ziektekiemen zoals antrax en de bacterie die botulisme veroorzaakt” in ‘Vrees voor gebruik biologische wapens groeit.’ De krant wist dan ook op 17 september triomfantelijk te melden dat: ‘VN-rapport nagelt Assad aan schandpaal’.

Moesten ze echter ooit de moeite hebben gedaan om die twee rapporten van september en december 2013 te lezen dan had men dat nooit kunnen schrijven. Integendeel bijna alles wijst in de andere richting. Zo sneuvelden er bijvoorbeeld nooit rebellen door gebruik van dat gifgas maar wel burgers en soldaten van het Syrische leger. Een erg nuchtere vaststelling.

Irak

Dat er in Irak na de Amerikaanse invasie van maart 2003 mits wat zoeken sarin te verkrijgen was werd reeds in 2013 door een aantal dissidente specialisten geuit. Het was bij de analyses van dit in Syrië gebruikte sarin trouwens al gebleken dat de kwaliteit ervan niet goed was. Het was immers weinig stabiel en dus niet decennialang houdbaar zoals dat bij sarin van professionele legers vroeger normaal het geval was.

Nu was ten tijde van het VN-onderzoek naar de chemische wapens van Irak al gebleken dat het Iraakse sarin wegens het ontbreken van voldoende stabilisatoren van slechte kwaliteit was. Dus niet zeer lang houdbaar. Juist zoals dat dus ook het geval bleek met het in Syrië die 21ste augustus gebruikte sarin.

Bij het latere onderzoek van het sarin van het Syrische leger bleek nu juist het tegenovergestelde. Dat was erg stabiel. Het was een probleem waar men bij Human Rights Watch, bij ‘specialisten’ als Eliot Higgins en The New York Times bij het doen van hun beweringen maar snel – wegens te gênant – overstapte. Wat toen in de discussies opviel.

Het toen door The New York Times en Human Rights Watch gebruikte grafisch ‘bewijsmateriaal’. Achteraf is gebleken dat er van een gifgasaanval in Moadamiya (onderaan in het centrum van de grote cirkel) praktisch zeker geen sprake is geweest. Alleen in Zamalka (rechts, de grote rode stip) was er zonder twijfel sarin gebruikt. Op een na bevatten al omgevingsstalen in Moadamiya geen spoor van sarin. Daarentegen bleken alle door het Leger van Islam daar bij die VN-commissie aangebrachte slachtoffers wel sporen van sarin te bevatten. Een discrepantie die een poging tot manipulatie van het dossier door die jihadisten lijkt aan te tonen.

Nu was dit verschil in kwaliteit van die sarin tussen Irak en Syrië goed verklaarbaar. In Irak werd het aangemaakt om tijdens de oorlog met Iran uit de jaren ‘80 van de vorige eeuw te gebruiken, snel dus. En dan was een korte houdbaarheidsdatum geen probleem.

In het geval van Syrië was dit totaal anders. Het land had die chemische wapens gemaakt als een allerlaatste verdedigingsmiddel in geval Israël afstevende op een totale overwinning. Men moest het dus erg lang kunnen opslaan om eventueel te gebruiken op een onmogelijk nader te bepalen datum. Essentieel was dus dat het Syrische sarin erg stabiel was.

Bij de onderzoeken van de VN-commissie rond die gifgasaanval bleek echter dus dat de er gevonden sporen van sarin eerder wezen op een weinig stabiele vorm van sarin. Het Iraakse type dus.

Vlot te koop

In een serie artikels in The New York Times (1) over een geheim Iraaks CIA-programma onthulde de krant de voorbije dagen dat de CIA in de jaren 2005 en 2006 grote hoeveelheden Iraakse granaten met sarin kochten van duistere niet nader genoemde Iraakse figuren.

En toen bleken die gifgasbommen nog echt gevaarlijk en dus bruikbaar. En als deze rond 1980 aangemaakte bommen in 2006 nog bruikbaar waren dan waren ze een zeven jaar later bijna zeker ook nog bruikbaar.

En bovendien wist de VS ons recent bij haar klassieke hoeraberichten over haar bombardementen op ISIS in Irak te melden de chemische wapenspecialist van ISIS te hebben gedood. ISIS had volgens de VS dus een specialist in het maken van sarin! Nu, bijna twee jaren later, laat men ons dat weten.

Bij hoog en laag bleef blogger Eliot Higgins, alias Moses Brown, beweren dat die gifgasraketten kwamen van de legerbasis van de Republikeinse Garde van het Syrische leger bij het presidentieel paleis, een 9 kilometer van de vermeende inslagzones. De gebruikte raket(ten) bleken/bleek echter hoogstens twee kilometer ver te kunnen vliegen.

Ook nu in Oekraïne, en ditmaal werkende onder de schuilnaam Bellingcat, stelt hij bewijzen te hebben dat Rusland het vliegtuig van Malaysian Airlines vlucht MH17 neerhaalde. Met een gifgasgranaat?

Ook blijkt uit recente door Google vrij gegeven satellietbeelden dat de vermoedelijke plaats van waar men die gifgasgranaten afvuurde toen in handen was van die salafistische jihadisten van Zahran Alloesh. Een honderd procent zekerheid over wie die aanval toen pleegde is er echter nog zeker niet.

Duidelijk is wel dat steeds meer elementen wijzen naar die Zahran Alloesh en zijn Leger van Islam, de door de VS, Jordanië en Saoedi Arabië gesteunde salafistische terreurgroep. De ganse zaak kaderde vermoedelijk in een verwoede tweede poging om alsnog Damascus te veroveren. Wat eerder in de zomer van 2012 mislukte.

Chloor

Sinds een aantal maanden is er nu ook het regelmatig weerkerende verhaal over het gebruik door het Syrische leger van chloor als gifgaswapen. Volgens de in het Nederlandse Den Haag gevestigde Organisatie voor het Verbod van Chemische Wapens werd dit gas het voorbije jaar herhaaldelijk in Syrië gebruikt.

Zonder met zoveel woorden te zeggen beschuldigen zij feitelijk het Syrische leger van dit gebruik. Volgens hun verhaal gebeurde de verspreiding ervan door helikopters en, stellen zij, alleen het Syrische leger heeft helikopters.

Een betwistbare stelling. Vooreerst is het rapport nooit openbaar gemaakt en is men dus afhankelijk van de paar perslekken die er hierover zijn geweest. Waarbij perslekken bijna per definitie selectief zijn met als bedoeling te manipuleren.

En die lekken waren bovendien erg beperkt. Assad is niet meer die smeerlap van het westen en dus is men bij die westerse regeringen veel terughoudender dan vroeger. Voordien had het ongetwijfeld wekenlang in de media voorpaginanieuws geweest. Nu is het er bijna muisstil rond.

Ook blijkt al het bewijsmateriaal voor zover geweten te bestaan uit in Turkije verzamelde getuigenissen. Bijna zeker bij die rebellen dus en bovendien in een land dat openlijk oorlog voert tegen Syrië. En dit door een in een NAVO-land gevestigde organisatie die daarenboven onder leiding staat van de Turkse diplomaat Ahmet Üzümcü. En Turkije is eveneens lid van de NAVO. Meer dan voldoende reden dus om argwanend te zijn.

Volgens het verhaal zou men voor het onderzoek wel kort in Syrië geweest zijn maar eventjes beschoten en dus weggetrokken naar het veilige Turkije. Waarom men dan geen tweede poging waagde of elders mensen in Syrië ging interviewen is niet duidelijk.

Het is een onbeantwoorde vraag. En zonder dat dit rapport openbaar gemaakt wordt kan het niet onderzocht worden en zijn die beweringen rond die chlooraanvallen feitelijk waardeloos. Men kan immers van alles beweren.

En dan is er de bewering dat alleen het Syrische leger over helikopters beschikt. Klopt wel en ook weer niet. Het gebied ligt immers vlakbij Turkije en dit in een regio die praktisch geheel in handen is van die salafistische door Turkije bewapende rebellen. En dus is de aanwezigheid van Turkse helikopters hier zeker niet uit te sluiten. Wie gaat die immers tegenhouden? Jabhat al Nusra, de vriendjes van Turkije?

Willy Van Damme

1) The New York Times, ‘C.I.A.is said to have bought and destroyed Iraqi chemical weapons’, C.J. Chivers en Eric Schmitt, 15 februari 2015. http://www.nytimes.com/2015/02/16/world/cia-is-said-to-have-bought-and-destroyed-iraqi-chemical-weapons.html.

Co-auteur C.J. Chivers, een gewezen Amerikaanse militair, was ook de auteur van het oorspronkelijke artikel waarmee zijn krant de Syrische regering ervan beschuldigde achter die gifgasaanval te zitten. Het bleek alleen gebaseerd op grove leugens.

Als enigste verontschuldigde de krant zich weken later hiervoor. Zij het niet op de voorkant zoals voordien met de beschuldigingen gebeurde maar ergens midden in de krant en in het klein. Anderen zoals NRC en De Standaard weigerden zelfs dat. Begin 2014 werd hierover naar Human Rights Watch een mail met vragen gezonden. Hij bleef tot heden onbeantwoord.

Veel van de originele beschuldigingen bleken afkomstig te zijn van Eliot Higgins. Achteraf slaagden hackers erin om zijn emails te laten lekken en toen bleek dat hij wist dat die rebellen wel over sarin beschikten. Wat hij voordien steeds ontkende. Het bewijs dat hij een bedrieger is. Ook de VS zweeg toen, hoewel ze zoals nu blijkt eveneens beter wist.

Oekraïne – Humo over het Maidanplein

Dat er over Oekraïne veel onzin en propaganda wordt geschreven is gekend. Het verhaal ‘Moord op het Maidanplein’ van Jeroen Maris is er zelfs een vrij dom voorbeeld van. Vooreerst is het nog altijd niet geweten wie die sluipschutters op Maidan waren. Waren het veiligheidsmensen van de regering of provocateurs?

Maar hier twijfelt uw medewerker niet: Het was de verjaagde en eerder democratisch gekozen Janoekovitsj. Dus zonder enig serieus bewijs iemand een massamoordenaar noemen. Het is eens iets anders.

Hierbij is het interessant om te beseffen dat toen er voorheen betogingen uitbraken in onder meer Tunesië, Syrië en Sarajevo er ook steeds sluipschutters opdoken waarvan de origine ook nu nog steeds evenmin geweten is. Raar toch!

Verder geen woord in het stuk over de aanwezigheid van allerlei fascistische groepen als Svoboda, Pravy Sektor en het Azov Bataljon. De eigenlijke daders van de staatsgreep. Bendes die dromen van een Vierde Rijk en vergelijkbaar zijn met onze Bloed, Bodem, Eer en Trouw. Ook niets over de directe invloed van fascistische groepen in de partij Ons Oekraïne van premier Arseniy Yatseniuk.

En evenmin een woord over de meesters achter de schermen van die staatsgreep: de VS.

Verder is de huidige president een zoveelste oligarch en delen oligarchen als bankier en mediabaron Ihor Kolomoyskyi er de lakens uit, samen dan met hun fascistische vrienden. En de premier? Nu die hebben de VS dan maar gekozen.

Toen in 2004 de door de VS georkestreerde Oranje Revolutie in Kiev uitbrak werd nadien Stepan Bandera, de Leon Degrelle van Oekraïne maar dan nog duizendmaal brutaler, tot nationale held uitgeroepen en het Russisch verboden. Fijn paradijs dat Humo ons hier serveert. Neen dank U, niet voor mij.

Sasha voelde zich volgens dit artikel op Maidan met gelijkgestemden. Nou ja, Pravy Sektor & Co hadden er de leiding van. Had Sasja dan ook regelmatig die gestrekte arm? Zelden zo’n onzin gelezen over Oekraïne.

Willy Van Damme

Lezersbrief naar aanleiding van het artikel ‘Moord op het Maidanplein’ van Jeroen Maris in Humo 3885 van 17 februari 2015.

Standaard doet oproep om Al Qaeda te bewapenen

Lezersbrief

Merkwaardig opiniestuk vandaag in de krant afkomstig van Chams Eddine Zaougui over het probleem van IS, de Islamitische Staat, genaamd ‘Sleutel voor vrede ligt bij soennieten’. De schuld voor deze kwestie ligt volgens hem bij Syrië, Irak, de VS en ook Iran. Zij onderdrukten de soennieten en creëerden zo dat monster.

Vooreerst is de ideologie waarvoor IS staat totaal vreemd aan wat in de Arabische wereld normaal onder soennisme wordt verstaan. Hun ideologie is die van Saoedi Arabië en in mindere mate die van Qatar, Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten, het heet salafisme (of wahabisme)

In plaats van Iran hiervoor te beschuldigen zou hij beter eens gaan kijken bij die staten op het Arabisch schiereiland die in hun oorlogszucht ettelijke duizenden salafistische jihadisten naar Syrië en Irak stuurden.

Verder is zijn verhaal over een inclusieve politiek oude koek. Er vechten aan de zijde van bijvoorbeeld het Syrische leger in Oost-Goetta, Deir er Zor, Hassaka en elders vele zogenaamde soennitische stammen en lokale groepen mee tegen al die salafistische bendes. Het is ook het beleid voorgestaan door Ali al Sistani, de hoogste sjiitische leider in Irak.

Maar een mens vraagt zich af waarom hij wel Iran noemt maar zedig zwijgt over de financiers en ideologische bakens van die groepen.

En wat betreft die ‘gematigde groepen’ waarover hij het heeft en die in het zuiden van Syrië vechten en die hij bewapend wil zien het volgende: Iedereen die de situatie daar kent weet dat veruit de grootste hier actieve groep Jabhat al Nusra is, de officiële franchise van al Qaeda. Met daarnaast een assortiment andere op buit beluste salafistische groepen.

Dat De Standaard een oproep publiceert om al Qaeda te bewapenen is dan ook erg straf. Om bij te houden.

Willy Van Damme

Brief aan De Standaard naar aanleiding van het opiniestuk van Chams Eddine Zaougui ‘Sleutel voor vrede ligt bij soennieten’ dat vandaag 16 februari verscheen. De man is hier niet aan zijn proefstuk en steunt al sinds het begin van die oorlog tegen Syrië deze salafistische jihadisten. Voor hem een vrijheidsstrijd.

Geen verassing dus dat hij in dit opiniestuk instemmend citeerde uit een in de Verenigde Arabische Emiraten verschenen persartikel over het ‘gematigde’ Syrische verzet.

De voorbije dagen werden er daar in het zuiden door het Syrische leger grote hoeveelheden uit die Emiraten afkomstige wapens ontdekt. Die groepen die in het zuiden opereren worden geleid door onder meer Israël en werken onderling ook vrij nauw samen, incluis dus met Jabhat al Nusra.

Boek over tsaar Peter de Grote en Baasrode

In april verschijnt een boek waarin gezocht wordt naar sporen van het mogelijks verblijf van de Russische tsaar Peter de Grote in Baasrode. Een bezoek dat in de achttiende eeuw zou hebben plaats gehad. Het is een verhaal dat onderhuids in Baasrode af en toe boven water komt maar waarover amper iets geweten is.

Gekend is dat Peter de Grote naast de Nederlandse Republiek in die periode ook de Oostenrijkse Nederlanden bezocht. Zijn grote interesse was om zo meer kennis op te doen over de toen in deze landen hoge toppen scherende scheepsbouw. Met als bedoeling die technieken ook in zijn Rusland toe te passen.

Dat tsaar Peter daarbij het nu amper op een kaart te vinden Baasrode zou hebben aangedaan is zeker niet onmogelijk, integendeel. Het klinkt inderdaad bizar daar het dorp zelfs op zijn hoogtepunt niet eens 7.000 inwoners telde. Wat door de lokale economische crisis startend in de zestiger jaren van de vorige eeuw scherp daalde. Het lijkt daarom zo te zien amper interessant.

En toch, het was een bezoek zeker waard. Baasrode was vanaf de zestiende eeuw door zijn ligging op de Schelde namelijk een economisch niet onbelangrijke haven geworden. Met vele schepen die er losten en laden en dus met ook scheepsbouw en scheepsherstelling.

Het dorp aan de Schelde groeide vooral in de zestiende en zeventiende eeuw uit tot een voornaam handelscentrum op de Schelde en was zelfs na Antwerpen lang de belangrijkste passagiershaven in de Oostenrijkse Nederlanden.

Een positie die het te danken had aan de groei tot wereldhaven van Antwerpen en de specifieke ligging aan de Schelde. In een tij was men immers vanuit Antwerpen in Baasrode of omgekeerd terug in Antwerpen. En dus kon men in een dag heen en weer van Antwerpen naar Baasrode. 

Daarbij fungeerde Baasrode als tussenschakel voor de uitvoer van Antwerpen naar het Aalsterse, Dendermonde en Brabant met onder meer Asse en vooral Brussel. Het graven van het Rupelkanaal naar Brussel, de godsdienstoorlogen, waarbij Baasrode tot met de grond werd gelijkgemaakt, en de latere Franse invasies van de koningen Lodewijk XIV en Lodewijk XVI nekten uiteindelijk het dorp aan de Schelde.

Ook was gans die handel in wezen illegaal want Baasrode beschikte hiervoor over geen rechten. Alleen in Dendermonde mocht men op de Schelde lossen en laden en taksen heffen en Baasrode was onder de feodaliteit nu eenmaal een deel van het Land van Dendermonde.

De door Dendermonde om die reden tegen Baasrode aangespannen rechtszaak betekende een extra strop voor de Baasroodse welvaart. Veel handel werd er door het rechtbankvonnis immers verboden, zelfs al kreeg Baasrode alles bij elkaar nog een voor haar vrij gunstige gerechtelijke uitspraak.

Zo mocht men bepaalde goederen blijven lossen en laden en kon de passagiersvaart doorgaan. Gezien die specifieke ligging en de macht van Antwerpen, die Baasrode broodnodig had, kon men Baasrode nu eenmaal niet geheel uitschakelen. Hoezeer Dendermonde de wet ook aan haar kant had.

Bovendien waren steden als Aalst en Gent traditioneel tegen Dendermonde gekant. En dus moest Dendermonde – vermoedelijk erg tegen haar zin – deels inbinden. Rechtspraak was toen als vandaag soms rekening houden met allerlei tijdens de rechtszittingen onuitgesproken belangen.

Baasrode heeft daarom eeuwenlang een bloeiende havennijverheid gehad, ook in de negentiende en de twintigste eeuw, en verder scheepswerven waar men zelfs zeeschepen bouwde. Dat Peter de Grote hier dan op bezoek kwam klinkt dus erg logisch. Zeker is dat hij vlakbij in het Willebroekse is geweest. Maar hier kunnen beide wetenschappers mogelijks meer duidelijkheid geven.

Zullen professor Emmanuel Waegemans (foto) en zijn collega historicus Dmitri Gouzévitch meer duidelijkheid geven over het eventuele bezoek aan Baasrode van tsaar Peter de Grote?

De historicus Dmitri Gouzévitch, verbonden aan de Parijse Ecole des hautes études en sciences sociales (EHESS) en Emmanuel Waegemans, hoogleraar en slavist, verbonden aan de KUL, hebben nu alle historische documenten en ander materiaal onderzocht om de waarheid achter deze Baasroodse legende te achterhalen.

Beide heren hebben al wat boeken over het verblijf van deze belangrijke tsaar in de Nederlanden op hun palmares staan. Zo schreef professor Waegemans ‘Peter de Grote in de Oostenrijkse Nederlanden’ en ‘De Tsaar van Groot Rusland in de Republiek. De tweede reis van Peter de Grote naar Nederland (1716-1717)’. boeken die men ook in het Russisch publiceerde.

Van Gouzévitch verscheen hierover al ‘Het Grote Gezantschap 1697-1698’, alsmede de in 2008 verschenen bibliografie over dit Grote Gezantschap. Heren die dus zeer goed geschikt zijn om ook over dit detail van deze reizen een boek te publiceren.

Daarbij reproduceren zij ook opnieuw het in 1937 in Baasrode verschenen verhaal van Abraham Hans over de zaak. Een man die toen in Baasrode werkte en goed gedocumenteerd neerpende wat men er toen in Baasrode nog over vertelde. Een boekje dat bijna onvindbaar is en nu terug in het openbaar beschikbaar zal zijn.

Voorinschrijven kan nog tot 1 maart door storting van 17 euro op rekeningnummer BE04 4310 6169 8131 van de uitgeverij Benerus. Het 210 pagina’s tellende en geïllustreerde boek wordt op 19 april aan het publiek voorgesteld in het Hof Van Peene in Baasrode. Het werk kwam tot stand met steun van het Museum Hof van Peene, de Erfgoedcel van het Land van Dendermonde en de Vlaamse Gemeenschap.

Willy Van Damme

Met dank aan historicus Bart De Bondt.

Herman Van Rompuy–Onder vrienden

Hypocrisie, valsheid is een vast gegeven in onze maatschappij. Voorzien van een mooi maatpak met bijhorende das, de breedst mogelijke glimlach en de fraaiste woorden uitsprekend begaat men soms zonder moeite de grootste misdaden. Het is een traditie door de eeuwen heen. Zelfs al was er vroeger helemaal geen sprake van zo’n prachtig gesneden das-met-maatpak.

Mooi maatpak, mooie das, mooie glimlach en mooie woorden. Alleen nog het aureool boven zijn hoofd ontbreekt om de man heilig te verklaren. Over zijn vrienden in Syrië en Oekraïne echter voor zover geweten geen woord.

Herman Van Rompuy (CD&V), tot voor kort president van de Europese Unie – officieel voorzitter van de Europese Raad – is zo’n prachtig voorbeeld van de vleesgeworden hypocrisie. Onbeschaamd de grote intellectueel spelend en voorzien van een onuitputtelijke bron van schone woorden, lovenswaardige idealen en prachtige beloften. Dat is Herman Van Rompuy ten volle.

Zijn afscheid als Europees president was voor onze media dan ook de gelegenheid om voorzien van een onvoorstelbare hoeveelheid wierook en lof het ene hagiografische artikel na het andere te plaatsen. Als je al dat fraais las zou een logisch denkend mens zich zelfs gaan afvragen waarom Rome die man nog niet heilig of minstens zalig verklaarde.

Bij zijn partij de CD&V vonden ze het dan ook blijkbaar nodig om over de man een boek uit te geven. Alsof men de voorbije maanden over de heilige van Sint-Genesius-Rode nog niet genoeg lof en wierook had zitten rondstrooien.

Neen, dacht men bij zijn partij CD&V en ze deden er nog een flinke schep bovenop met de publicatie van het boek ‘Herman onder vrienden’. Bij de partij te bestellen tegen de toch wel flinke prijs van 45 euro.

Maar voor deze goede man moet men al eens een extra eurocentje over hebben niet? Toch voor diegene die het keiharde beleid van de door hem gesteunde regeringen heelhuids overleven. Ik vermoed wel dat Grieken hier zullen passen, of ze moeten Aristoteles Onassis heten.

Deze Oekraïense vrienden die Van Rompuy mee aan de macht bracht hadden best ook in dat boek een mooi lovenswaardig woord over de man kunnen schrijven. Ze zijn dankzij hem toch mee aan het bewind gekomen.

Maar een deel van de opbrengst gaat dan ook naar de mooi ogende katholieke ontwikkelingsprojecten Trias en de Vriendenkring van Zuster Rachel De Baerdemaeker (1). Toch mooi van onze Herman om ontwikkelingsprojecten in de derde wereld te steunen.

Maar dat de man als president van Europa mee de oorlog tegen Syrië voluit steunde, en er mee voor zorgde dat een erg bloedige terreurbeweging als ISIS vanuit Europa steun kon krijgen, zullen we in het boek niet lezen. Syrië, een land met 24 miljoen inwoners, is met hulp van Van Rompuy bijna geheel vernield. Van ‘ontwikkelingshulp’ gesproken.

En dan is de man ook een hoofdrolspeler geweest in het zeer gevaarlijke dossier van Oekraïne. Hier steunde hij voluit een vorig jaar door fascistische knokploegen gepleegde staatsgreep tegen de democratisch verkozen regering.

Ook in Syrië had onze heilige van Sint-Genesius-Rode goede vrienden. Zo besloot hij met de Europese regeringsleiders op 21 mei 2013 om de financiering van o. a. ISIS vanuit de EU mogelijk te maken. En dan vergeten we nog zijn rol bij de vernieling – Sorry ‘bevrijding’ – van Libië. Als dat geen mooi palmares is, een ‘heilige’ meer dan waard. Zou kalief Aboe Bakr al Baghdadi dan niet best in dat boek ook een lovend woordje hebben kunnen schrijven over deze grote politicus?

De gevolgen zijn er dan ook naar. Met de NAVO die nu al in Kharkov, en dus pal tegen Rusland, zit en fascistische bendes die zich vergrijpen aan al wie volgens hen niet ‘raszuiver’ is.

Het resultaat is volgens schattingen meer dan 5000 doden, een geheel vernield Oekraïne en de dreiging van een wereldoorlog die boven ons hoofd hangt. Zo liet Rusland recent haar militaire doctrine veranderen met betrekking tot het gebruik van kernwapens. Met dank aan Herman.

Maar de fascisten van onder meer het Oekraïense Pravy Sektor en het Azov Bataljon of de salafistische moordbendes van ISIS, al Nusra en andere Syrische (sic) vrijheidsstrijders zullen wel geen mooi woordje hebben mogen geschreven in dat ‘vriendenboek’ van onze heilige van Sint-Genesius-Rode. Hypocrisie heerst immers.

Zelden zo’n valsheid gezien. Het is gewoon om van te kotsen. Een heilige maken van een Herman Van Rompuy die Europa op de rand van een nieuwe wereldoorlog bracht en koppensnellers steunde. Van een sterke prestatie gesproken.

“Zijn kwaliteiten van verzoener, bemiddelaar en bruggenbouwer maakten van hem een volleerd diplomaat die de Europese Unie door diepe crisissen sleepte”, aldus de CD&V. Partijvoorzitter Wouter Beke had het over een man met “stijl”. Stijl inderdaad, maar welke?

Willy Van Damme

1) De ngo rond Zuster Rachel werkt in Rwanda samen met de Witte Paters. De Witte Pater Daniel Maes die in Syrië leeft en daar poogt al dat oorlogsleed te delgen kan, zoals tijdens een gesprek bleek, bij hem al op veel minder steun rekenen. Behalve dat er mede dankzij Van Rompuy ginds heel veel miserie is. Een kerk vernielen en wat christenen kelen is voor zijn vrienden immers een koud kunstje.

Wie graag nog wat meer lof en wierook rond de figuur van de beschermheilige van de oorlog wil hebben kan het boek ‘Herman onder vrienden’ bestellen via beweging@cdenv.be of telefoneren naar 02/238.38.43. Neusknijpers zijn in de prijs niet inbegrepen.