Lachen en brullen met Montasser

Dat Montasser Al De’emeh een fantast is is voor wie de man wat volgt en kent geen geheim meer. Recent nam hij het nog op voor Dries Van Langenhove, de führer van Schild en Vrienden met wie hij na de onthullingen over zijn gore private praktijken dan een toer van Molenbeek deed. Waarna hij dan van de man een groot witwasinterview afnam voor het roddelblad Dag Allemaal.

Baron von Munchhausen

Reeds jaren ook leurt hij met de bewering dat hij werkt voor de Belgische Staatsveiligheid. Waar of niet. Je weet maar nooit, noch met Montasser, noch met de Staatsveiligheid. Recent gaf hij nu een interview met de Britse media (1). Een ware dappere held zo blijkt uit het gesprek. Toch als we hem mogen geloven.

Een uittreksel:

Hidden away in a forest near Brussels is an unassuming wooden cabin. It is here that the man credited with doing more to halt the march of Islamist terrorism in Europe than almost anyone else has lived in secret for the past six months.

Verborgen in een bos vlakbij Brussel staat een onopvallende houten hut. Het is hier dat de man al zes maanden lang leeft van wie men stelt dat hij meer dan wie ook gedaan heeft om de opmars van het islamitisch terrorisme in Europa te stoppen.

In het gesprek vertelt hij ook dat iemand vanuit Israël hem in België was komen waarschuwen dat MI5 (De Britse binnenlandse veiligheidsdienst) een tegen hem gericht moordcomplot van ISIS had weten te verheidelen. Wow.

Montasser, hier poserend met Theo Francken, de gewezen staatssecretaris voor Asiel en Emigratie die vandaag die Brusselse betoging tegen immigranten van o.m. Schild & Vrienden steunde. De man ook die honderden Palestijnen (landgenoten van Montasser dus), op de vlucht voor de Israëlische terreur en de lokale politieke en sociaal-economische situatie, als kandidaat vluchteling weigerde in te schrijven. Met als gevolg dat deze mensen nu al soms weken in de kou op straat moeten zien te overleven. Sympathieke jongen die Montasser.

Ook heeft hij het over het tegen hem gevoerde proces wegens schriftvervalsing waarbij hij tijdens dat gesprek stelt dat men hem verplicht had om zijn werk voor de Staatsveiligheid openbaar te maken. Een verhaal waarmee hij volgens bronnen echter al jaren zit te leuren en dat hij om zijn hachje te redden dit uit eigen vrije wil aan de rechtbank vertelde. En dat dus niet verplicht deed zoals hij in het gesprek stelt.

Het is de man die eerst vanuit Syrië al Qaeda & co in onze media zat op te hemelen als zijnde echte vrijheidsstrijders. Om nadien toen Syrië al de stad Aleppo had bevrijd nog in De Morgen te vertellen dat de Jihadisten op het punt stonden om de hoofdstad Damascus in te nemen.

Nadien beweerde hij zelfs dat diezelfde al Qaeda & Co goed op weg waren om Israël te veroveren (Hij is een Palestijn wiens vader afkomstig is uit de buurt van Haifa). Dit terwijl hij goed weet dat Israël die jihadisten steunde.

Kortom de man is een fantast, een baron von Munchhausen, die zoals ook oplichter Jean-Pierre Van Rossem zo de weg weet naar de media die gretig aan zijn lippen hangen om het zoveelste ‘waar gebeurde’ verhaal over het Midden-Oosten en vooral Syrië te aanhoren. Van Humo over De Morgen tot Knack en de VRT. Hij ging het allemaal eens vertellen.

Tijdens zijn studies aan het Dendermondse atheneum leurde hij bij medeleerlingen met rozenkransen. En nu dit. Wat gaan we nog allemaal van die man te horen en te zien krijgen? Getuigen van Jehova of gezant van mars?

Willy Van Damme

1) Inews, https://inews.co.uk/news/world/isis-hitlist-montasser-aldeemeh-brussels-academic-islamist-terrorism-europe/. De auteur van het gesprek is een zekere Robert Verkaik. Het verscheen op 5 oktober 2018. Hij schrijft voor onder meer The Guardian en The Independent en is de auteur van enkele boeken over jihadisme waaronder ‘Jihad John, de radicalisering van een westerse moslim.’

Advertenties

Spanning loopt op

De Syrische regering mag praktisch gezien de oorlog tegen de salafistische terreurgroepen en huurlingen van de westerse alliantie gewonnen hebben, de spanning blijft echter nog steeds groot. Het ontsporen van dit conflict dient daarom zeker nog niet uitgesloten te worden. Knelpunten lijkt vooral de houding van Israël en de relatie van de VS met Turkije.

Turkse en Amerikaanse dreigingen

De Turkse regering van president Recep Erdogan blijft immers nog steeds de spanning opdrijven in het grensgebied met Syrië waar de VS en haar bondgenoot van de Koerdische nationalistische PKK/YPG actief zijn.

Turkije dreigt dit gebied ten oosten van de Eufraat waar de YPG en de VS baas zijn nog steeds binnen te vallen. Met steeds luider klinkende oorlogstaal. Waarop de VS waarschuwingen geeft. “Val je die groepen aan dan val je automatisch ook de VS aan”, aldus Washington.

De YPG bij de verovering van Rakka, voorheen de vermeende hoofdstad van ISIS, hier op het centrale plein van de stad. Op de achtergrond een reuze spandoek met de beeltenis van Abdoellah Ocalan, leider van de PKK. De YPG en de PKK zijn op alle mogelijke vlakken met elkaar verbonden. Vroeger was de YPG dan ook om die reden voor de VS een terreurorganisatie. Nu zijn het plots bondgenoten in de strijd voor de ‘democratie’.

Deze heeft als afschrikking voor Turkije sinds enkele weken aan de Turkse grens met Syrië door Amerikaanse militairen bemande observatieposten geplaatst. Krijgen we dus binnenkort een oorlog tussen twee bondgenoten van de NAVO? En wat dan met artikel 5 over de onderlinge solidariteit binnen deze militaire alliantie.

Want artikel 5 van de NAVO stelt dan men de bondgenoot in geval van oorlog ter hulp moet snellen. Maar wie dan: Washington of Ankara? Het toont dat de NAVO op dit ogenblik gewoon als los zand aan elkaar hangt. Niet dat een van die twee landen ooit de moeite deden om de vraag te stellen of ze Syrië zomaar mogen binnenvallen? Internationaal recht? En waar blijft de VN, de bewaker van deze rechtsregels?

Neerschieten Russische Iljoesjin-20

En dan is er Israël. Het is daarbij duidelijk dat Israël de drijvende kracht is achter de schermen van deze oorlog. Goed verstopt dat wel maar voor iedere serieuze waarnemer is dat land van in het beginne zeer nauw betrokken geweest bij dit conflict. De VS en de EU doen in deze regio nu eenmaal niets zonder minstens de toestemming van de Israëlische regering.

Toen Rusland eind september 2015 haar luchtmacht en extra troepen naar Syrië stuurde kantelde de oorlog vrij snel in het voordeel van de Syrische regering. De zich op het salafisme beroepende huurlingen verloren het ene bolwerk na het andere – ook aan de Israëlische grens – en houden nu voorlopig alleen nog stand in een gebied rond de provincie Idlib tegen de Turkse grens.

Intussen begon de Israëlische luchtmacht met regelmatige bombardementen op Syrië. Volgens de semi-officiële Israëlische versie – het land weigert er officieel commentaar op te geven – valt men daarbij vooral Iraanse militaire installaties of wapenleveranties van Iran aan de Libanese Hezbollah aan.

Wat daar van aan is weten we niet echt. Het zijn immers in essentie beweringen van de betrokken partijen zelf en die zijn dus per definitie onbetrouwbaar. Zeker is wel dat Israëlische vliegtuigen al meerdere aanvallen op Syrië uitvoerden.

Dat veranderde totaal toen Israëlische vliegtuigen op 17 september van dit jaar van uit de zee raketten afschoten op Syrië en zich daarbij verschuilden achter een Russische Iljoesjin Il-20 verkenningsvliegtuig. Wat dan, heel vermoedelijk per vergissing, door de Syrische luchtafweer werd neergeschoten. Met twaalf dode Russische militairen tot gevolg.

De Koeweitse journalist Elijah J. Magnier is een der betere en goed geïnformeerde analisten van dit conflict.

Sindsdien zijn de tot dan normale relaties van Rusland met Israël in de diepvries verzeild. Bezoeken als voorheen van de Israëlische eerste-minister Benjamin Netanyahu of andere regeringsleden aan Moskou blijven sindsdien uit. Dit terwijl er voordien maandelijks verscheidene reizen door de regering vanuit Israël naar Rusland waren. Men zat als het ware meer in Moskou dan in Washington.

Ook kwam er in het Israëlische parlement vanuit de regeringspartij Likud zelfs het voorstel om Rusland te vergoeden voor het neerhalen van dat vliegtuig. Wat merkwaardig is want tot nu steekt deze regering de schuld allemaal op de Syriërs. En dat Israël wil betalen voor de schade die ze aanricht is eveneens een grote zeldzaamheid. Vermoedelijk zelfs een primeur. Het toont dan ook de penarie waarin men zichzelf geschoten heeft.

Wijzigde Rusland de afspraken met Israël?

Deze week was er dan toch een Israëlische militaire delegatie op bezoek in Moskou om er met hun Russische collega’s te overleggen. Er was tussen beide partijen opnieuw een verstandhouding ontstaan klonk het nadien in de Israëlische media. Zonder echter voor zover geweten een Russische bevestiging voor dit verder onduidelijk gebleven verhaal. Maar welke verstandhouding?

Volgens de Arabische journalist Elijah J. Magnier (1) – een der beter over deze oorlog ingelichte analisten met goede contacten in Iran, Irak, Syrië en ook in Libanon, o.m. bij Hezbollah – heeft Rusland tijdens die gesprekken haar positie gewijzigd. Daarbij zou Syrië nu de toestemming hebben gekregen om terug te schieten in geval het door Israël wordt aangevallen.

Dit mits evenredigheid. Valt de Israëlisch luchtmacht bijvoorbeeld de internationale luchthaven van Damascus aan dat mag Syrië dat ook doen in Israël. Het land beschikt daarbij over voldoende telegeleide raketten om elk doelwit in de zionistische staat te treffen.

Daarbij zou Rusland ook eigen personeel plaatsen op elke Syrische militaire installatie. Zodat diegene die er op schiet dan eveneens Russen dreigt te doden. Wat als afschrikking kan tellen. Zeker is dat Israël sinds het neerhalen van die Il-20 geen enkele aanval op Syrië meer gedaan heeft. Over een recent vermeend incident met Israëlische raketten bestaat onvoldoende zekerheid.

De Russische Iljoesjin Il-20 is te vergelijken met de AWACS, het verkenningsvliegtuig van de NAVO. Het bevat pakken hoogtechnologisch materiaal om de omgeving in de gaten te houden. Het neerhalen ervan is tot heden de grootste strategische Israëlische blunder in deze oorlog.

Of dit verhaal wel klopt weten we niet. Voorlopig ontbreekt het immers nog aan een bevestiging door andere partijen. Er is hier ook alleen sprake van anonieme Syrische bronnen. Logisch is wel dat dit soort zaken geheim wordt gehouden.

Dat Israël Syrië sinds 17 september niet meer ging aanvallen is ook tot heden nergens geschreven. Het was zo blijkt toch een geheim akkoord tussen Rusland en Israël. Verbazen mag dit verhaal dus zeker niet.

Maar zoals met de relatie tussen Turkije en de VS is ook dit een teken dat de spanning rond Syrië blijft bestaan. Alleen de terughoudendheid van de verschillende partijen zorgde ervoor dat dit tot heden nooit ontspoorde.

Een positieve evolutie is dan weer dat het parlement van de Arabische Liga deze week instemde om Syrië terug toe te laten tot deze organisatie. Zij was er uitgezet bij het begin van deze oorlog. Het is wel een advies en de beslissing zelf dient nog unaniem door de verschillende lidstaten te worden genomen. Het toont wel dat de landen van het Arabische schiereiland hun verzet tegen de Syrische regering aan het opgeven zijn.

Nawoord:

Hoe goed de relaties tussen de VS en Turkije zijn blijkt ook uit de retweet van een zekere Sean Ryan, de woordvoerder van Operation Inherent Resolve, de Amerikaanse militaire operatie in het oosten van Syrië. Die nam op 6 november een twee over van een zekere Will Jamesson-Bryan, een militair ook, waarin deze het had over ‘Terrorist Turkish army snipers’. Het Turks leger bestaat dus uit terroristen.

 

Willy Van Damme

1) Elijah.J. Magnier, ‘Rules of Engagement between Syria and Israel, as Russia changes its position’. 14-12-2018. https://ejmagnier.com/2018/12/14/new-rules-of-engagement-between-syria-and-israel-as-russia-changes-its-position/

Dendermondse persprijzen 2018

Zoals al elk jaar sinds 1976 organiseert de Dendermondse Perskring ook ditmaal de verkiezing van de persprijzen voor cultuur, sport en sinds enkele jaren ook een voor levenslange verdienste. De prijs gaat naar mensen of verenigingen in Dendermonde, Buggenhout en Lebbeke.

Deze is bestemd voor diegenen die het nu bijna voorbije jaar 2018 een opmerkelijke prestatie leverden die lokaal of zelfs nationaal en internationaal weerklank kreeg. Met de voorkeur daarbij gaande naar mensen die in stilte dikwijls achter de schermen en onbaatzuchtig actief waren.

Wie krijgt op 24 februari een van deze toch wel mooie beeldjes van de Dendermondse kunstenaar Staf Vinck? Een man met een stevige reputatie als keramist en kunstschilder.

Wie zich kandidaat wil stellen of iemand kent en die wil voorstellen voor de prijzen voor cultuur en of sport kan dit doen door een mail of brief te sturen naar de Dendermondse Perskring met een korte samenvatting van de reden voor die kandidatuur. Deze dient gestuurd naar of willyvandamme@skynet.be of marc.goossens.persbureau@skynet.be. Dit dient te gebeuren ten laatste op 31 januari 2019.

Kandidaturen voor de prijs voor levenslange verdienste kunnen alleen voorgedragen worden door de leden van de Dendermondse Perskring. De uitreiking van deze persprijzen gebeurt op 24 februari om 10u30 in zaal Belgica Bis, Kerkstraat 115 te Dendermonde. De laureaten ontvangen daarbij ook een beeld in keramiek van de kunstenaar Staf Vinck.

De winnaars van de persprijzen vorig jaar waren voor de sport de Wandelclub De Denderklokjes uit Lebbeke, voor cultuur was dat schrijfster Sarah Verhasselt uit Appels en voor levenslange verdienste ging de prijs naar duivel-doet-al Luc Dierick uit Grembergen.

Willy Van Damme

De Staatsveiligheid en het Gele Gevaar

Ooit in het begin der jaren tachtig was China een zogenaamde vriend van België en was er officieel voor onze Staatsveiligheid niets met dat land aan de hand. Voor China te kritische artikelen zag men zelfs niet graag verschijnen. Onze bedrijven maakten er immers pillen en telefooncentrales en dus moest men hen koesteren, lief hebben. En, belangrijker, China en de VS vormden op dat ogenblik een alliantie tegen de Sovjetunie.

Chinese cultuur is staatsgevaarlijk

Al een gans tijd is dit veranderd en laat onze Staatsveiligheid de ene waarschuwing na de andere over dat land op ons los. De zaak van elektriciteitsdistributeur Eandis was er een voorbeeld van. Dat Chinezen er gingen in investeren was gevaarlijk want zij zouden wel eens kunnen te weten komen hoe onze elektriciteitsvoorziening er uitziet. Een pak onzin maar onze politici bogen als angsthazen voor die onheilsboodschap.

Recent was Vlaams Belanger Filip Dewinter aan de beurt om vanuit de Staatsveiligheid een ton modder over zich heen te krijgen want de man hielp een Chinese culturele vereniging hun weg in België vinden. Gevaarlijk stelden onze spionnen want ze wilden zo goodwill creëren in ons land. Chinezen die hier goodwill willen zoeken! Sidder en beef Belg want daar is het Gele Gevaar. Met Dewinter als het gele mannetje van president Xi Jinping.

Vraag is wat voor ons land op veiligheidsgebied het gevaarlijkst is natuurlijk. Sinds de onthullingen van Edward Snowden weten we dat de Amerikaanse spionagedienst NSA samen met het Britse GCHQ alle communicatie afluisteren wereldwijd. En dus ook die van onze koning, premier, de chef van de federale politie en die van beenhouwer Jean-Paul om de hoek.

Voor onze Staatsveiligheid is China een gevaarlijk land dat wij best zoveel mogelijk mijden. Dit terwijl het veruit de grootste economische kracht ter wereld is die ook massaal in ons land investeert. Speelt de Staatsveiligheid het spel van de VS?

Recent bleek dat ze zelfs de ongetwijfeld geheime communicatie van de Saoedische kroonprins Mohammad bin Salman nauwgezet volgen. En dat is toch een voor Washington wel veel belangrijkere ‘bondgenoot’ dan onze Charles Michel of zijn Nederlandse collega Mark Rutten.

De vriend van de NSA

Toen het in september 2013 uitlekte dat die NSA/GCHQ ook op grootschalige wijze bij de communicatiesystemen van Proximus hadden ingebroken verscheen er in het maandblad MO (1) gelijktijdig een gesprek met Eddy Testelmans, toen de chef van onze militaire veiligheidsdienst, die pochte met zijn goede en open en bloot relatie met de Amerikaanse generaal Keith Alexander, dan de baas van de NSA, het Nationaal Veiligheidsagentschap.

Maar daarvoor hoor je onze veiligheidsdiensten zeker nooit waarschuwen. Die mogen de telefoons van onze premier Charles Michel dus afluisteren? Bovendien weet zowat iedereen die wat thuis is in de internationale politiek dat de VS al heel veel jaren een economische oorlog voert tegen de EU. De gigantische speculatie tegen de euro van een paar jaar terug gebeurde toch vanuit Wall Street?

En op een ogenblik dat China en haar ondernemingen op grote schaal in het buitenland investeren – Het land zit men een enorme berg geld die men nu eenmaal ergens rendabel moet beleggen – begint de Staatsveiligheid onrust te zaaien en ons angst aan te jagen want ‘China zoekt hier invloed te verwerven’. Wow, wat een gevaarlijk plan. China wil hier invloed krijgen. Om bang van te worden?

Prietpraat natuurlijk. Recent stuurde ons land een grote handelsdelegatie naar Marokko. Waarom? Om er invloed te verwerven om zo beter handel te kunnen drijven en de samenwerking op andere vlakken te verbeteren. Een erg goede zaak al zou men de export van hasj moeten op tafel leggen want Marokko is de veruit grootste exporteur ervan. Maar daarover horen we niets natuurlijk. Ook niet toen Bart De Wever er recent rondjes liep.

En dat er onder die tienduizenden Chinezen die hier rondlopen spionnen zitten zal wel. Waarom zou men daarover speciaal alarm moeten slaan? Er zijn hier vele honderden ‘geheime agenten’ onder allerlei vermommingen. Brussel heeft van veel landen tot drie verschillende ambassades (het koninkrijk, NAVO en de EU) en daar zitten pakken spionnen tussen hoor.

Als we de verhaal van onze Staatsveiligheid en ook professor Internationale Relaties Jonathan Holslag moeten geloven dan is ook de aankoop van Volvo door de Chinese automaker Geely uiterst verdacht en zelfs een gevaar voor onze veiligheid.

Trouwens ambassades dienen toch om via allerlei soms erg discrete contacten zoveel mogelijk informatie over het gastland te verkrijgen. Spionage dus! Zo zijn er bovendien de aan de ambassades verbonden militaire attachés die bijna in regel werken voor de militaire inlichtingendiensten van hun land. Ook België doet dat trouwens. Niets speciaals, het is dagelijkse kost.

Scharnierpunt in de geschiedenis

Maar qua geopolitiek zit België en de EU zoals gans de wereld op een scharnierpunt. De oude gevestigde orde is kapot en wat er in de plaats gaat komen weten we niet. Er zijn in wezen drie grote economische blokken met de EU op nummer twee, de VS en China de grootste. Met daarnaast spelers als Indië en Rusland. Waarbij de VS tegen iedereen op dit ogenblik een felle economische oorlog voert om hen zo op de knieën te dwingen. America First!

De VS wil China’s groei kapot maken en hen zo veel als mogelijk isoleren. Het gevolg is een enorm pak aan propaganda vol leugens, verdraaiingen en halve waarheden over China in onze media. De kranten staan er vol van met verhalen komende vanuit de VS om zo het Europese wereldbeeld te kneden richting daar waar Washington het wil. Met China als het rijk des duivels, naast dan Rusland uiteraard.

Maar België en de EU hebben niet de minste reden om dit spel mee te spelen. Integendeel, wij hebben er alle belang bij om met zoveel mogelijk landen op goede voet te staan. Zelfs al doen zij dingen die ons niet aanstaan zoals het strafbaar stellen van homofilie. De wereld behoeft vrede en stabiliteit zodat de economie verder op volle kracht kan groeien en we – niet gestoord door ruzies – het klimaatprobleem kunnen aanpakken.

Op een ogenblik dat de Chinese internetverkoper Alibaba op termijn in de sociaal-economisch nog steeds noodlijdende Luikse regio mogelijks duizenden banen gaat realiseren komen de heren en dames van onze Staatsveiligheid ons waarschuwen voor Chinese beïnvloeding. Dat is om zowel te vloeken, te lachen als te schreien.

Behoefte aan stabiliteit

Uiteraard moeten wij binnen de EU ons eigen beleid voeren en niet de naïeveling uithangen. En het beschermen van ons ‘s lands economisch en strategische vitale onderdelen is zeer belangrijk. Ook China doet dat trouwens. Terecht.

Maar als we zien dat een Chinees bedrijf hier in de regio Charleroi elektrische auto’s gaat maken, als we zien dat het Chinese Geely toen het autobouwer Volvo overnam tot heden een goede investeerder bleek – kijk eens naar GM met Opel en Ford met Genk – dan is het bestaan van het Gele Gevaar in essentie een pure fantasie. Een uitvinding van de PR-bureaus van Uncle Sam.

Inderdaad, de Chinese invasie is begonnen. Hier taxi’s van BYD in Brussel. Recent verkocht het ook bussen voor de luchthaven van Zaventem. Als dat geen bewijs is voor de heel kwade bedoelingen van China. Toch als we onze vrienden van de Staatsveiligheid moeten geloven.

Men kan zich trouwens hier de vraag stellen wiens belang onze Staatsveiligheid met dit soort verhalen over het ‘Gele Gevaar’ dient? Dat van de VS die China wil isoleren of dat van een land dat elke investeerder en handelspartner dient welkom te heten. Dit lijkt eerder op het dienen van Washington dan op het helpen van ons land.

België en de EU behoeven stabiliteit en geen geruzie, zeker niet als dat dan nog in het voordeel is van een andere ons in wezen vijandige mogendheid. Het waren toch geen Chinese speculanten die enkele jaren geleden hoopten de euro en zo de EU kapot te maken?

En als we problemen hebben met de Chinese economische opmars dan is dat ook deels de fout van de EU. Al jaren investeren de Chinese overheid en lokale private bedrijven er in de productie van batterijen en elektrische voertuigen. Het zijn Japan, Zuid-Korea en vooral China die elektrische batterijen maken. Arm Europa.

Hier Wang Chuangfu, de erg discrete grote baas en stichter van BYD in Londen bij de inauguratie van twee door elektrische bussen van BYD bediende buslijnen. In Londen rijden er nu al tientallen elektrische bussen van BYD rond. Zij vertrekken om 6 uur en komen rond 11 uur terug binnen zonder tussendoor de batterijen te moeten laden. Hier weigert de Vlaamse busmaatschappij De Lijn en Ben Weyts (N-VA), minister voor Verkeer om elektrische bussen te bestellen. Zou busmaker Van Hool die technologie nog niet onder de knieën hebben? Het lijkt er op.

Een privaat beursgenoteerd bedrijf als BYD (Build Your Dreams) uit het Chinese Shenzhen produceert met haar eigen batterijen massaal elektrische wagens en ook in Amiens en Hongarije bussen en is zeer rendabel en beursgenoteerd. Het is bovendien groter dan Tesla van die blaaskaak Elon Musk.

Het Chinese parlement stemde zelfs wetten die de autobedrijven verplichten een procentueel elk jaar stijgend aantal elektrische wagens te maken. En men zet er nu verplicht een algemeen recyclagesysteem op voor die batterijen.

En wat doet Europa? Er zijn eindelijk ‘plannen’ want de Duitse autonijverheid zweerde tot vorig jaar bij de… diesel. Daar zit het gele gevaar, zijnde bij de domme beslissingen van de Europese beleidsmensen die onvoldoende kritisch de wereld bekijken. Hetzelfde trouwens voor het internet waar alle belangrijke takken van deze industrie Amerikaans zijn en er amper iets Europees is in terug te vinden. En dat is uiteraard geen toeval.

1) http://www.mo.be/opinie/militaire-inlichtingendienst-getroffen-door-ernstig-cyberincident.

Willy Van Damme

Boek Bange Septemberdagen

Er is de laatste weken terug vraag ontstaan naar het boek Bange Septemberdagen van Paul Putteman over de strijd in de regio Dendermonde in september 1914 tegen het Duitse leger. Een basiswerk waarin in detail wordt beschreven hoe deze toch wel hevige strijd verliep. Er zijn bij de auteur nog een twintig exemplaren voorhanden. Wie wil kan dit bestellen via putteman.paul@gmail.com.

Willy Van Damme

Onder vrienden

 

Vandaag op de G20 in Argentinië, een high five tussen Vladimir Poetin en de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman. De Turkse minister van Buitenlandse Zaken keek maar sip.

Als morgen Saoedi-Arabië zijn olie niet langer verkoopt in dollars maar in andere munten dan is de dollarhegemonie van de VS ten einde. Beide landen bepalen op dit ogenblik in overleg de prijs van de olie.

Willy Van Damme

Dutchbat III tussen het asbestpoeder

Het verhaal van Dutchbat III, de Nederlandse militairen die in Bosnië-Herzegovina in Srebrenica zogenaamd de vrede moesten bewaren, staat al sinds het fiasco in 1995 bekend als een groot schandaal waarbij de dubbelzinnigheid en het bedrog van de NAVO open en bloot kwam te liggen. Toch voor diegenen die wat verder keken dan de krantenkoppen van toen.

Nu blijkt daar in dit dossier nog een ander schandaal te zijn welke tot dan door de legerleiding en de regering netjes geheim was gehouden. Waarbij men het mogelijks belastende fotomateriaal genomen door die militairen van Dutchbat III zoveel mogelijk afnam om dit daarna te laten verdwijnen.

Op een gifbelt

Een set foto’s is echter door de veiligheidsdiensten nooit gevonden en is nu op de Nederlandse website Novini publiek gemaakt. Het toont hun huisvestiging in een oude deels kapot geschoten accufabriek in het nabijgelegen Portocari. Ze leefden er tussen pakken giftige stoffen waaronder allerlei metalen en zelfs een open vat met radioactief materiaal alsmede onbedekte bergen wit asbestpoeder.

Het verhaal is vooral gebaseerd op de getuigenissen en fotomateriaal van de militairen Remko de Bruijne en Ronald Geval, indertijd adjudant van de Explosieven Opruimingsdienst (EOD). Deze rapporteerde over de zaak aan de legerleiding maar dat raakte nergens. Het verhaal over dit schandaal is nu verschenen op de website Novini en geschreven door journalist Edwin Giltay.(1)

adden achtergehouden. 

Edwin Giltay volgt al jaren de kwestie van Srebrenica en de Nederlandse militaire missie daar.

Deze heeft zich als schrijver geworpen op dossiers rond het Nederlandse leger en Srebrenica. Zo schreef hij ‘De Doofpotgeneraal’ (2) een boek dat o.m. gaat over foto’s die volgens de veiligheidsdienst bij de ontwikkeling mislukte en die in Joegoslavië begane oorlogsmisdaden zouden aantonen. Voor kenners van het dossier is dit mislukken echter ongeloofwaardig. Het boek werd in eerste aanleg zelfs verboden maar in beroep dan toch toegelaten.

Volgens de Bruijn en Geval wist de Nederlandse legerleiding van het bestaan van de problemen rond de huisvestiging in Srebrenica maar deden ze niets en hielden het ook geheim. Ze verboden militairen er zelfs met anderen over te spreken. Opvallend is dat de eerder in Srebrenica gevestigde Canadezen elders een kamp hadden gemaakt.

Dat de militairen op bevel in zomertenue en zonder mondmasker dit wit asbestpoeder met de schop moesten verwijderen was geen probleem. Bovendien was toen een plaatselijk riviertje overstroomd en had het water zich een weg gebaand door dit asbestpoeder.

En als nadien in 1999 de zaak de toenmalige minister van Defensie ter oren kwam trok het leger eindelijk in actie en beloofde zij de registratie van iedere betrokken militair die zich zou melden. Wat duidelijk slecht verliep want vele militairen werden hierover nooit bereikt. Zelfs zo te zien diegenen die nog in dienst waren.

En wat betreft de op de basis werkende lokale bevolking is er blijkbaar zelfs helemaal geen sprake van een registratie. Nochtans was dit gebied rond dat militair kamp officieel uitgeroepen tot Nederlands grondgebied waar dus de arbeidswetgeving, o.a. voor het werken met asbest, van toepassing was. En dus ook zo voor de er werkende inwoners van Srebrenica. Maar daar blijkt het Nederlands leger en de overheid zich geen zorgen over te maken.

Hier tussen die bergen wit asbestpoeder, niet afgedekt radioactief materiaal, accuzuur en allerlei giftige metalen moesten de Nederlandse militairen leven. Een gif(t) van de legertop die het na klachten met alle mogelijke middelen geheim hield en niets deed aan die problemen.

Officieel was het Nederlandse leger er actief om de mensen in Bosnië-Herzegovina te helpen. In de praktijk liet men hen werken vlakbij bergen onafgedekt wit asbestpoeder. Een der meest gevaarlijke cancerogene stoffen die er bestaan.

Dit voorval toont duidelijk aan dat het lot van de lokale bevolking en zelfs de Nederlandse militairen hen niet eens interesseerde. Ze waren daar alleen omdat de VS dat vroeg. Veilige enclaves waren daarbij gewoon een excuus om gebieden te bezetten.

De oorlog tegen Joegoslavië

Gans deze actie rond Srebrenica en Joegoslavië kaderde dan ook in het plan van de NAVO om geheel Oost-Europa te bezetten en er vazalstaten van te maken. Waarbij de NAVO na de verovering van Oost-Europa, de Baltische staten en delen van de Kaukasus haar oog ook had laten vallen op het tot dan toe los van de Sovjetunie en de NAVO opererende Joegoslavië.

En dus was er snel ook hier oorlog. Men stookte de ultranationalisten in de deelstaten gewoon op. Zo gingen een groot deel van het militaire materiaal van het vroegere Oost-Duitse leger naar de Kroaten en gebeurde die hun opleiding onder Duits toezicht in het toen veilige en naar Duitsland overgelopen Hongarije. En voor wapens was er verder dan o.m. de Belg Jacques Monsieur die op Amerikaanse vraag het nodige leverde.

Joegoslavië moest kapot en in stukken gehakt zodat ook dit een makkelijk kneedbare vazalstaat van de NAVO kon worden. En dus werden de oude demonen van de Tweede Wereldoorlog terug tot leven geroepen (3). Met als resultaat een sinds 1945 in Europa niet meer gezien bloedbad.

Dutchbat III op bevel in actie in Srebrenica met het met de schop en zonder mondmasker opruimen van een mix van water, modder en wit asbestpoeder. Geen beschermende kledij, zomertenue was voor de soldaten genoeg dachten de hogere officieren.

Waarbij vooral het Duitsland van kanselier Helmut Kohl (CDU) en zijn minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher (FDP) agressief optraden. Deze laatste snoerde zelfs Mark Eyskens (CD&V), onze minister van Buitenlandse Zaken op een vergadering van de EU hondsbrutaal de mond.

“Duitsland wou oorlog en kreeg dat ook”, was de commentaar achteraf van een toen aanwezige Europese diplomaat. Een verhaal dat nadien door de vroegere staatssecretaris voor Europese Zaken Anne-Marie Lizin (PS) werd bevestigd. Men hoopte in België op steun van andere Europese landen maar die kwam er niet. Iedereen liep achter Duitsland.

Officieel om de vrede te bewerkstelligen kwamen er dan via een resolutie van de VN troepen van de NAVO om bedreigde dorpen te beschermen. In ruil moesten die enclaves zich dan ook gedeisd houden en geen oorlogsdaden meer plegen tegen de buurdorpen. Een ervan was Srebrenica, een stadje niet ver van de Servische grens waar op dat ogenblik alleen nog moslims leefden. De anderen waren of gevlucht of gedood.

Srebrenica een val van de NAVO

In de praktijk liet de NAVO, die officieel werkte in opdracht van de VN, die niet zelden onder controle van al Qaeda opererende terreurgroepen gewoon verder moorden en de andere dorpen in de buurt leegplunderen. Met als gevolg dat die oorlog bleef voortduren. Van ‘veilige enclaves’ zoals de NAVO beweerde na te streven kwam nooit iets in huis. Wat duidelijk de bedoeling was.

Zo is het bovendien geweten dat Osama bin Laden, topman van Al Qaeda, een regelmatige gast was bij de toenmalige Bosnische president Ilija Izetbegovic. Ook was de huidige Saoedische koning Salman bin Abdoelaziz, toen nog gouverneur van de regio rond de hoofdstad Riyad, er erg actief.

Via zogenaamde Saoedische caritatieve instellingen, waarvan hij de baas was, versluisde hij tientallen miljoenen dollars naar die islamietische terreurgroepen in Bosnië waaronder uiteraard veel naar al Qaeda ging.

En toen in 1995 het Bosnisch-Servische leger zich opmaakte voor de verovering van Srebrenica was het licht bewapende Dutchbat III uiteraard niet in staat dit te verhinderen. Ze riepen wel de hulp in van de luchtmacht van de in het land aanwezige Fransen en Amerikanen maar die gaven merkwaardig niet thuis. Ze weigerden gewoon ter hulp te komen.

Wat Dutchbat III en zelfs Tom Karremans, het hoofd van de Nederlandse eenheid, niet wisten was dat al vooraf binnen de NAVO op besloten vergaderingen tegen Nederland was gesteld dat zij geen luchtsteun gingen geven moest Dutchbat III aangevallen worden. Een gegeven dat de Nederlandse legerleiding en regering hun manschappen had achtergehouden.

Osama bin Laden was een in Joegoslavië bij de NAVO en de Bosnische president Ilija Izetbegovic graag geziene gast en een nauwe bondgenoot. Het salafisme is dan ook in Bosnië, naast dan Kosovo, een blijver gebleven met honderden jihadisten die de voorbije jaren naar Syrië en Irak trokken. Dankzij de NAVO.

Verdacht is dat ook Naser Oric, de militaire leider van deze moslimenclave vlak voor de aanval met een deel van zijn manschappen naar elders was getrokken. De man liet zich ooit zelfs fotograferen tussen de lijken van mensen uit buurdorpen waarvan er enkele ook onthoofd waren. Van een veroordeling van Oric is het voor zover geweten nooit gekomen. Het bleef beperkt tot voorarrest en twee jaar in eerste aanleg door het internationaal strafhof in den Haag. .

Geweten is verder dat de NAVO de interne communicatie van de gewapende groepen in Joegoslavië afluisterde en vermoedelijk dus wist wat er met Srebrenica op handen was. Wat hen feitelijk in dat geval medeplichtig maakt aan de massamoord nadien.

Toen het Bosnisch-Servische leger op 13 juli 1995 de enclave veroverde werden er nadien uit weerwraak een geschatte 8.000 mannen uit Srebrenica vermoord. Het was het teken, excuus, voor een harder optreden van de NAVO in het vroegere Joegoslavië. In die zin kwam die slachting de VS en Duitsland goed van pas.

Nadien bereikte men in november 1995 het zogenaamde Akkoord van Dayton, genoemd naar de Amerikaanse stad waar men dit onderhandelde. Waarbij men Bosnië-Herzegovina in drie stukken verdeelde, een voor de Serviërs, de Kroaten en de moslims. Met daarboven een centrale regering. De ultra’s hadden gewonnen. Het ‘land’ is nu meer dan twintig jaar later met zijn drie lokale regeringen feitelijk nog steeds onleefbaar.

Maar het zit wel vast onder de paraplu van de VS, NAVO en de EU. Meer moet dat niet zijn. Met de dagelijkse problemen van de lokale bevolking kan men zich echter in Brussel en Washington niet bezig houden. Wie maalt daarom? Evenveel als om het lot van de mannen van Dutchbat III. Amper iemand dus!

Willy Van Damme

1) Novini, Edwin Giltay, 26 november 2018, http://www.novini.nl/dutchbat-militairen-bleken-op-gifbelt-gestationeerd/.

2) De doofpotgeneraal, Edwin Giltay, De Blauwe Tijger, 262 pagina’s, 2016, 19.50 euro.

3) Joegoslavië was na de eerste wereldoorlog eengemaakt, los van de ‘foute’ Oostenrijks-Hongaarse Dubbelmonarchie. Toen Nazi-Duitsland het veroverde brak men dat in de stukken die we nu terug zien. Waarbij onder impuls van de nazi’s men de bevolking tegen elkaar opzette en er door fascistische groepen gruwelijke misdaden tegen de bevolking werden begaan. Zeker in Kroatië zijn die nu terug.

Toen de NAVO eenzijdig, en dus illegaal, besloot om Servië te bombarderen met daarbij de hoofdstad Belgrado was de Duitse luchtmacht er als de kippen bij om die stad desnoods te vernielen.

Na het plotse en nooit goed verklaarde verdwijnen van Genscher uit de Duitse regering kwam Joschka Fischer van der Grünen op Buitenlandse Zaken. Deze ‘groene’ politicus zette het beleid van zijn voorganger gewoon verder en was zo de eerste Duitse minister van Buitenlandse Zaken die na Adolf Hitler Belgrado liet bombarderen.

Na zijn vertrek uit de politiek mocht hij dan deelnemen, naast figuren zoals Tony Blair en Bill Clinton, aan het erg lucratieve internationale lezingencircuit. En ja, ook hier bij de bombardementen op Belgrado waren de mensenrechten – ditmaal die van de Kosovaren – de officiële reden voor wat toch gewoon oorlogsmisdaden lijken.

Het boek Blufpoker van Michel Collon geeft een goed overzicht van die zoveelste smerige oorlog. Het is zowat het enige basiswerk in het Nederlands over dit conflict. ‘Blufpoker – De grootmachten Joegoslavië en de komende oorlogen.’ EPO, 1998, 456 pagina’s op A4 formaat.

Een gekregen paard

OPINIE

Op dezelfde dag dat de Oost-Vlaamse provincieraad besloot om volgens een voorlopige raming 328.135 euro te investeren in Baasrode voor de restauratie van het werkhuis van de scheepswerf Van Praet-Dansaert besloot de vzw, die alles beheert, om diezelfde provincie op haar algemene vergadering uit te schelden voor leugenaars, bedriegers en meer van dat fraais. “Ze komen toch nooit hun beloften na”, was de teneur over hun huisbaas. Om daarna Jozef Dauwe (CD&V), de verantwoordelijke deputé, een ‘zot’ te noemen.

Het is de reactie van mensen die elk gevoel voor de realiteit ontbreken en hun verantwoordelijkheidsbesef hebben verloren. De vzw Scheepvaartmuseum Baasrode is er om het zeer belangrijk erfgoed van die twee naast elkaar liggende scheepswerven, Van Praet-Dansaert en Van Damme, te beschermen en uit te bouwen.

Nu eindelijk de provincie dit wil realiseren zegt men neen. Voor de vzw is het in wezen simpel: “Wij zullen beslissen en de provincie moet naar ons luisteren.” Waarbij woordbreuk voor hen geen enkel probleem blijkt te zijn.

Voor rot uitschelden

Er is een klassiek gezegde dat men een gekregen paard niet in de bek moet kijken. En juist dat heeft het bestuur van de vzw en een meerderheid van haar leden gedaan. De provincie wil 1,8 miljoen euro investeren en spendeerde daar reeds een deel van door o.m. de woning ernaast aan te kopen en hiervoor een sloopvergunning aan te vragen. Een die ze nu heeft.

De provincie wil na de erfgoedcentra rond molens (Mola) in Wachtebeke en Zwalm en de erfgoedsites in Velzeke (het Gallo-Romeins verleden) en Ename (de vroege middeleeuwen met de Frankische periode) nu ook Baasrode zijn erfgoedmuseum geven. Maar de vzw zegt neen en heeft er niets beter op gevonden dan de provincie in plaats van te bedanken te beledigen. Je moet maar durven.

En uiteraard zijn de voorstellen van de provincie logisch. Vanuit Gent wil men er op vrij snelle termijn vast personeel inzetten die de zaak dan eindelijk professioneel kunnen gaan uitbaten. Dit in tegenstelling tot het misschien wel goed bedoeld maar amateuristisch gedoe. Een goede zaak voor het erfgoed en niet het minst ook voor Baasrode.

De herenwoning van de scheepsbouwfamilie Van Damme. De stad – ook ‘bedriegers’ – zorgde een tijd geleden voor de gehele restauratie van de buitengevels van deze woning en werkt nu aan een restauratieplan voor het interieur. Het gebouw is op dit ogenblik ook eigendom van de provincie maar de stad kreeg het in erfpacht. Hier heeft de vzw nog voor zes maanden een huurcontract lopen.

Maar niet voor de vzw die denkt haar bestaan in gevaar te zien komen. Wat niet klopt want ze krijgt volgens het eerder gesloten, maar door hen nadien verworpen, akkoord jaarlijks 25.000 euro subsidie.

Verder mag ze volgens die overeenkomst de betaalde gidsbeurten verder organiseren, inkom vragen en de bar zeker nog drie jaar uitbaten. In ruil schenkt de vzw dan de collectie met o.m. het scheepsarchief aan die provincie. Een archief ooit cadeau door de stad Antwerpen die het er eerder in bescherming had genomen. De afbraak en vernieling vrezend.

Hallucinant

En die provinciale voorstellen zijn normaal want als men een erfgoedsite als dit wil uitbouwen dan is het logisch dat er slechts een beheerder is en geen twee. Vandaar de eis van de provincie aan de vzw en het overhevelen van de woning van de scheepsbouwfamilie Van Damme van de stad Dendermonde naar de provincie. Een kwestie om zo de essentiële eenheid te bekomen die nodig is voor een professionele uitbouw van deze plek.

De bewering geuit tijdens de laatste algemene vergadering van de vzw Scheepvaartmuseum dat de provincies toch gaan ophouden te bestaan en men daarom niet moet toegeven is gewoon hallucinant te noemen. Dit is eerst en vooral gebaseerd op wishfull thinking en dus zonder reële gronden. Het is zijn wensen voor werkelijkheid nemen.

Men verzet zich verder tegen de uitbouw van de site door de provincie en beseft blijkbaar niet dat moesten de provincies ophouden te bestaan er dan een andere overheid als huisbaas zal komen.

En wat als die eventuele nieuwe eigenaar dan toch besluit om de boel te laten declasseren en er de bouwpromotoren op los te laten? Nu reeds polste minstens een bouwpromotor bij de provincie – de site ligt aan de Schelde en is dus veel geld waard – maar botste er op een njet.

De houding van de vzw staat dan ook in contrast met de statutaire doelstelling gemaakt bij haar oprichting en dat is het beschermen van het scheepserfgoed in Baasrode. Door dit gekregen paard in de bek te kijken en hun voorstel te weigeren verzet men zich feitelijk tegen de plannen om dit erfgoed te beschermen. Men kan eisen zoveel men wil maar men kan ook de hemel vragen.

De Oost-Vlaamse provincieraad keurde unaniem de plannen goed voor de restauratie van het werkhuis Van Praet-Dansaert goed. Nu regent het er binnen. Die avond van de goedkeuring zaten de bestuursleden van de vzw Scheepvaartmuseum Baasrode die provincie uit te schelden en verwierpen hun plannen.

De beslissing van het provinciebestuur om de vzw van de scheepswerven te verjagen is dan ook vanuit het oogpunt van dit erfgoed misschien wel heel spijtig maar de enig mogelijke en juiste beslissing. De scheepswerven van Baasrode zijn op haar gebied als getuige van ons industrieel verleden en de scheepvaart mogelijks de belangrijkste site in het land. En die heeft recht op een professioneel beheer.

De vzw zou moeten juichen en feesten nu er zekerheid komt over het conserveren en uitbouwen van dit erfgoed. Haar reden van bestaan. Neen, ze is kwaad en daalt af tot het niveau van ordinaire scheldpartijen. Liever verder met iedereen ruzie maken, ook intern, is het beleid. Ongelooflijk maar waar.

Willy Van Damme

Wat is belangrijk: Dit erfgoed of de vzw?

Rede uitgesproken op de algemene vergadering van 24 oktober 2018 van de vzw Scheepvaartmuseum Baasrode

Baasrode, het Scheepvaartmuseum en de vzw staan vandaag voor een keerpunt, de weg naar een mooie toekomst of de stagnatie en mogelijks zelfs verval.

De provincie die eigenaar is van zowel de grond als de gebouwen wil veel geld investeren in de site en die zo een nieuw elan geven. De komst met steun van de stad Antwerpen van de Lauranda is hier een mooi voorbeeld van.

De vzw heeft via de vele vrijwilligers de voorbije jaren uitstekend werk verricht en dient hiervoor geprezen. Daarover kan geen enkele twijfel bestaan en die mensen verdienen een stevig applaus.

Echter, de vereniging was ook dikwijls het slachtoffer van haar eigen leden die al eens liever onderling ruzie maakten dan samen te werken. De episode met Filip De Saeger was hier misschien het dieptepunt. Alhoewel.

En wat is belangrijker? Dit erfgoed natuurlijk want de vzw is er alleen maar om dit unieke en mooie erfgoed niet alleen te beschermen maar ook aan de buitenwereld te tonen. Een bewijs voor de pracht ervan alsmede van een industrieel verleden waarover deze gemeente fier kan en moet zijn.

De palingbotter Rosalie. Men raakte zover vooral dankzij de subsidies komende van Toerisme Vlaanderen en een stevig pak geld komende uit de faling van de Scheepwerven Boel uit Temse. Curator was hier – de aartsvijand, zot, enzovoort – provinciaal gedeputeerde Jozef Dauwe. Toen het geld kwam kreeg hij nadien zelfs nog namens toenmalig voorzitter Jan Annemans een brief met daarin beledigingen en beschuldigingen. De vzw voluit.

De overeenkomst met de provincie die we nu bespreken geeft dit erfgoed via een stevige subsidie nieuwe kansen. Het geeft bovendien aan de vzw extra impulsen om verder werken aan haar taak: het beschermen en propageren van dit mooie belangrijke verleden. De jaarlijks afgesproken subsidies kunnen de afwerking van onze schepen realiseerbaar maken.

Natuurlijk zal de vzw niet meer de eigenaar zijn van veel van dat erfgoed maar we weten uit de ervaring van de erfgoedsites in Ename en Velzeke dat de provincie op dit vlak een zeer betrouwbare partner is.

Laten we daarom alle aarzelingen over deze overeenkomst achterwege. Het is de weg naar een mooiere toekomst voor deze site. Wat de vzw op haar eigen krachten nooit zal kunnen realiseren. Dit weigeren is de weg inslaan naar verval.

Willy Van Damme

Nawoord: Men koos voor neen en het wordt voor de vzw dus het einde. 

Provincie neemt beheer Baasroodse Scheepswerf over

Voor insiders kwam het niet geheel onverwacht maar deze week heeft het provinciebestuur van Oost-Vlaanderen besloten het beheer van de Baasroodse scheepswerven geheel over te nemen. De vzw Scheepvaartmuseum Baasrode baat al bijna dertig jaar met vrijwilligers de erfgoedsite van de Baasroodse scheepswerven uit. Een zaak die niet altijd vlekkeloos verliep en slaande deuren binnen de vzw waren er geen uitzondering meer eerder regel.

Neersabelen

Deze maand heeft de provincie het samenwerkingsakkoord met de vzw eenzijdig opgezegd en met daarna de stad die dan de huurovereenkomst zal beëindigen. Beide overheden werken hier nu eenmaal in tandem. Vraag is nu hoe de vzw Scheepvaartmuseum hierop gaat reageren. Daar is men alleszins in alle staten en ontkent men zelfs het bestaan van een huurovereenkomst. Voorzitter Carlo Van Hoey van de vzw was niet bereikbaar voor commentaar.

De spanning tussen de vzw en de provincie was dan ook al veel jaren erg hoog. Wie graag wat scheldwoorden over het provincie- en stadsbestuur wou horen kon bij de vzw op de Baasroodse Scheepswerven volop zijn gading vinden. Des te grover des te beter. Dit terwijl de provincie eigenaar is van de terreinen en dus de huisbaas van de vzw.

Het was een toestand die op termijn gewoon onhoudbaar was. Zeker toen een delegatie van de vzw met de voorzitter, de secretaris en hun raadsman op 12 oktober 2018 een akkoord met de provincie ondertekenden over verdere samenwerking en diezelfde bestuursleden het kort nadien op 24 oktober tijdens een algemene vergadering van de vzw ongenadig neersabelden.

Al sinds oktober 2017 is er de afspraak tussen de provincie en de vzw voor een schenking van de collectie van de vzw onder voorwaarden. Akkoord dat het fiat kreeg van de algemeen vergadering van de vzw. Nu blijkt men vanuit de vzw begin november in een brief aan de provincie te spreken over een bruikleen of verhuur. Zelfs de voorzitter lijkt zo te zien de onhaalbaarheid in te zien van de positie van de vzw.

Wie ooit het atelier van de scheepswerf Van Praet-Dansaert bezocht beseft de waarde van deze plek die de provincie in de jaren tachtig wou afbreken zodat het zwaar vrachtverkeer door het dorpscentrum kon bollen. Hoeveel doden zou dat gekost hebben?

In wezen gaan de problemen tussen de vzw en de provincie al terug tot toen de werken bij de scheepswerven Van Praet-Dansaert op 31 december 1986 werden gestopt. Geen faling maar gewoon gestopt, de deur achter zich dicht gedaan met het slot erop. Een werf waar nog machines staan daterende uit het interbellum en waar nadien feitelijk ook praktisch geen cent meer was ingestopt. Een gevolg van een familiaal geschil.

Het atelier lijkt dan ook als een spook uit een ver verleden uit de begindagen van de industriële revolutie. Het is dit feit welke deze werven zo uniek maakt, niet alleen in België maar ook elders in Europa.

Het getuigt bovendien van het grote industriële verleden van dit dorp met liberale bazen en communistisch en socialistisch stemmend werkvolk. Zo had Baasrode tot de gemeentefusie in 1976 een schepen die lid was van de KPB naast een liberale burgemeester.

Ooit waren er in de gemeente zelfs 9 scheepswerven waarvan Van Praet-Dansaert de laatst overblijvende was. Hier werden niet alleen schepen voor de binnenvaart gemaakt maar voorheen ook zeeschepen om richting Amerika en onze Congo te varen. Baasrode had trouwens ook vele schippersfamilies die verknocht waren en nog zijn aan dit verleden.

Wegverbreding

En toen de provincie dit terrein kocht brak er in het dorp daarom een groot protest uit. De provincie wilde namelijk die ‘krotten met hun waardeloos oud ijzer’ afbreken om zo de hoofdweg door de dorpskern te verbreden zodat de grote vrachtwagens vlot doorheen Baasrode konden rijden. Het dorp onleefbaar makend. Nu gaat dat zwaar verkeer immers pal voorbij de vroegere woning van de toenmalige invloedrijke Buggenhoutse burgemeester.

Onmiddellijk ontstond er in Baasrode een groep mensen die de werf kost wat kost wilden behouden. Voor hen was dit geen ‘waardeloos oud ijzer’ maar erg kostbaar erfgoed dat men moest koesteren. Het kwam tot een ware clash van die actievoerders met de provincie en het toenmalig Dendermonds stadsbestuur. Baasrode was verdeeld met velen die achter de visie van de provincie en stad stonden.

Wie de werkhuizen van het atelier Van Praet-Dansaert binnenstapt komt terug in het verleden van machines aangedreven door riemen en noeste zware arbeid.

En dan kwam de toenmalige Vlaamse minister Johan Sauwens (Volksunie) die het op 7 juli 1993 als erfgoed liet beschermen. Een zaak van het vroegere gemeenteraadslid Ferdi Willems van de Volksunie. Waarna de opposanten aangevoerd door de vroegere VUB-professor Aloïs Gerlo, een oud communist, naar de Raad van State trokken om dit beschermingsbesluit aan te vechten.

En toen enkele jaren later de Raad van State dit beroep verwierp was er intussen in Dendermonde een soort van politieke revolutie uitgebroken. Met Norbert De Batselier (SP.A) als burgemeester die komaf maakte met de oude politieke vriendjespolitiek en het beleid moderniseerde.

Dendermonde steunde vanaf dan de uitbouw van dit museum en zo wijzigde ook de provincie geleidelijk aan haar beleid. Een echte koerswijziging van het provinciebestuur sleepte echter aan. Tot groot ongenoegen van de vrijwilligers van de vzw. Het zorgde voor een blijvende sluimerende ruzie.

Intern bij de vzw ontstonden er al snel geschillen met vooral voorzitter Jan Annemans die de zaak zowat als een privéaffaire zag. Hij wou alleen zijn visie horen en ruzie maken leek wel zijn grootste kenmerk. Het was als het ware zijn werf, niet die van de andere medewerkers en ook niet die van de provincie of de stad.

De vzw Scheepvaartmuseum Baasrode

Deze laatste was immers eigenaar van de herenwoning van de familie Van Damme en liet die door de vzw Scheepvaartmuseum gebruiken. De actievoerders hadden zich immers in een vzw verenigd.

Het gevolg van de vele interne twistgesprekken was echter dat steeds meer vrijwilligers de werf gedegouteerd verlieten en er een steeds kleinere groep overbleef. Veelal mensen die dachten in de provincie en de stad de te bestrijden vijand te moeten zien en voor wie dit allemaal hun eigendom was. Hun private speeltuin. Voor hen kon de provincie de pot op. Het was een recept voor een steeds dieper wordend conflict.

En dan kwam er met steun van de Europese Unie, de provincie, Toerisme Vlaanderen en het Dendermondse stadsbestuur een nieuwe impuls met als gevolg onder meer een gloednieuw museumgebouw met ook een toekomstvisie voor de werf, uitgewerkt door Ontwerpbureau Bailleul.

Carlo Van Hoey, voorzitter van de vzw, zorgde in 2014 samen met de lokale N-VA mee voor de coup met Filip De Saeger en Jan Annemans tijdens de algemene vergadering van de vzw.

Maar de provinciale plannen bleven uit mede wegens die ruzies binnen de vzw en omdat het enthousiasme bij de provincie toen nog niet erg groot was. Andere erfgoedsites zoals die in Ename, Velzeke en Mola, het kenniscentrum voor wind- en watermolens, kregen voorrang.

Pas de voorbije twee jaar werden de provinciale plannen concreter in de vorm van een investering van 1,8 miljoen euro. Eindelijk zou Baasrode als site voor het Vlaams watergebonden erfgoed vorm krijgen. Voortaan wordt het officieel de Provinciale Erfgoedsite Scheepswerven Baasrode. De visie werd op 20 juni van dit jaar unaniem op de provincieraad goedgekeurd.

Eerdere plannen tot uitbouw werden eerder ook soms gedwarsboomd door bepaalde bestuurders van de vzw zelf die liever het vijandsbeeld wilden bestendigen dan samenwerken met de overheid zoals de provincie. Wat in het verleden bepaalde voor de scheepswerf interessante initiatieven deed mislukken zoals die rond internationale samenwerking. Een bewuste strategie?

Filip De Saeger

Dieptepunt was toen tijdens de algemene vergadering van 2014 er plots tientallen volmachten verschenen en dankzij die volmachten een nieuw bestuur werd verkozen met vier nepbestuurders en Jan Annemans die terug voorzitter werd. Een zaak die gebeurde met de actieve medewerking van de Dendermondse N-VA die plots interesse toonde voor de zaak.

Achter die nepbestuurders die zich nadien nooit meer vertoonden ging echter Filip De Saeger schuil, een ‘zakenman’ die achter zich een stevige lijst van falingen en veroordelingen meesleepte naast dan een hoge reeks onbetaalde rekeningen.

De man mocht trouwens geen bestuurder meer zijn in vennootschappen. De nepbestuurders kwam nooit meer naar de werf maar Filip De Saeger en Jan Annemans wel en namen zo de macht over. Met daarbij allerlei nooit goed verklaarde financiële transacties.

Filip De Saeger hier aan het woord op de scheepswerf tijdens de bijeenkomst van de Dendermondse afdeling van Voka Kamer van Koophandel. Daar was die avond ontstentenis toen de hen wel bekende ‘zakenman’ er aan de touwtjes bleek te trekken. Hij verdween nadien bij de vzw met de noorderzon. Hij ging zorgen voor sponsoring om de bouw van de botter Rosalie mogelijk te maken. Het contract dat hij hiervoor met de vzw ondertekende was op naam van Factotum De Sterhoeve NV, een toen al failliete vennootschap.

Het gevolg was wel dat de afdeling modelscheepsbouw van de vzw onder leiding van de in dit milieu befaamde Maurice Kaak de vzw met slaande deuren achter hen lieten en zich ernaast in hun lokaal opsloten.

Op 10 maart 2014 stichten zij hun nu succesvol gebleken  vzw De School voor Modelscheepsbouw. Het werk van Maurice Kaak was zelfs al in Shanghai te bezichtigen. Een stichting die uiteraard met steun van de provincie en het stadsbestuur gebeurde. Voor hen immers waren Filip De Saeger en Jan Annemans figuren waar men niet wou mee samenwerken.

Typerend is dat men op een bepaald ogenblik het slot van de school met stopverf kapot maakte. “Wij hebben intern nooit ruzie en in onze vzw werken nu gemiddeld twaalf mensen die er op zaterdag komen werken”, oppert Koen De Vries van de school. Men kijkt er deels met een lach, verbazing en ook verbijstering naar de buren van het museum.

Toeristische attractiepool

En toen De Saeger en Annemans vertrokken ontstond er opluchting in dit dossier en kon men in Gent bij de provincie en de stad rond die scheepswerven verder werken. Daarbij gaat men onder meer de site opknappen, vooral dan het atelier Van Praet-Dansaert waarvan vooral het dak versleten is.

Op 24 oktober 2018 stemde de provincieraad unaniem een investering goed van geraamd 328.135 euro. Goed om zowel het dak als de muren van dit gebouw te herstellen. Verder kocht men het gebouw naast de erfgoedsite en verkreeg men de afbraakvergunning ervoor zodat er meer ruimte vrijkomt voor het lossen en laden en ook parkeren.

Daarbij is het ontwerp voor een definitieve parking aan de oostkant richting Fabriekstraat van de werf in opmaak en werkt men met Toerisme Oost-Vlaanderen aan een groot toeristisch project om Baasrode en ook Dendermonde zelf te positioneren als een der toeristisch interessante plekken tussen de kunststeden Antwerpen en Gent. Met daarbij ook de al lang beloofde aanlegsteiger. Chinese toeristen in Baasrode?

Verder wil men ook de uitbating professionaliseren met betaalde krachten die zouden zorgen voor een betere aanpak van het museum en de collectie waarbij de vrijwilligers van de vzw een sleutelrol hadden kunnen blijven spelen.

Baasrode moet op dezelfde hoogte komen als die van Velzeke en Ename, goed uitgebouwde erfgoedmusea rond respectievelijk het Gallo-Romeinse verleden en de Frankische periode. Velzeke heeft qua Romeinse glasblaaskunst zelfs wereldfaam.

Jozef Dauwe

In het kader daarvan slaagde men er ook in om het ooit in 1928 in Baasrode gebouwde binnenschip de Lauranda van Antwerpen naar Baasrode te krijgen. Officieel in bruikleen voor 10 jaar en het gevolg van een onderonsje tussen Marc Van Peel, CD&V-schepen voor de Antwerpse haven, en Oost-Vlaamse gedeputeerde voor Cultuur en Erfgoed Jozef Dauwe (CD&V). Een verhuis met een kostenplaatje van eventjes 150.000 euro.

Jozef Dauwe is immers aan zijn laatste weken bezig als actief politicus en zag dit allemaal als zijn geschenk aan zijn adoptieve stad Dendermonde en de Baasroodse scheepswerven die hij na een vroegere aarzeling was beginnen liefhebben.

De in Baasrode in 1928 gebouwde Lauranda wordt in het droogdok geplaatst. Er was die dag veel volk incluis schoolkinderen met de juf om het gebeuren gade te slaan.

Zo zag de vzw die komst van de Lauranda: ‘De spits de Lauranda ligt eindelijk in het droogdok op het terrein van het scheepvaartmuseum, vakkundig was de klus geklaard in vier uur. De ‘Lauranda’ is een sleepspits van 38,5 m. lang en 5,05 m. breed. Dit schip is gebouwd op de scheepswerf van Baasrode (Van Praet-Dansaert) in 1928.’

De op de website van de vzw te vinden versie over de komst naar Baasrode van de Lauranda. Over de ware toedracht met de rol van de Stad Antwerpen en de provincie Oost-Vlaanderen geen woord. Ook geen bedankje aan het adres van de stad en provincie voor die boot en de 150.000 euro eraan verbonden geschatte  transportkosten. Voor de buitenstaander is het zo natuurlijk weeral eens een prachtstunt van de vzw. Die er echter niets mee te maken heeft.

Vorige week dreigde een bestuurslid van de vzw er zelfs mee om het droogdok Van Damme onder water te zetten als weerwraak voor het afsluiten die week door de provincie van het atelier Van Praet-Dansaert.

Om dit plan voor de uitbouw van de scheepswerven te concretiseren diende men wel nieuwe overeenkomsten te maken met de verschillende partners, de twee vzw’s en de stad. Die was tot vorige maand eigenaar van het herenhuis van de familie Van Damme, de oude bazen van de scheepwerf Van Damme gelegen naast die van Van Praet-Dansaert.

De provincie werd zo eigenaar van al de gebouwen en zou ook de collectie van de vzw tegen bepaalde voorwaarden overnemen. De vzw was immers te zwak om het allemaal aan te kunnen. Door de vele ruzies waren de voorbije jaren immers veel vrijwilligers boos vertrokken en was de basis om verder te werken te klein geworden en ook te onprofessioneel om goed aan museumbeheer te doen.

En voor de provincie kon dit zo niet verder gaan. In oktober vorig jaar kregen beide vzw’s, de school en het scheepvaartmuseum, dan vanuit de provincie bericht over die provinciale plannen om 1,8 miljoen euro in de werf te stoppen en het uit te bouwen tot een degelijke erfgoedsite.

Daarbij zou de stad om reden van de subsidieregelingen de gebouwen voor 27 jaar in erfpacht nemen want de stad kon meer restauratiesubsidies krijgen dan de provincie. Net als met de stad was er rond dit akkoord ook bij de School voor Modelscheepsbouw geen enkel probleem. Ze waren blij met die provinciale belangstelling en dit mooi pak geld.

Beledig eens de provincie

Bij de vzw Baasroodse Scheepvaartmuseum bleken er aldra wel grote moeilijkheden te zijn. Van enig voorstel van de vzw kwam er niets in huis zodat er pas begin oktober vanuit de provincie zelf een voorstel voor verdere samenwerking kwam. Waarop het bestuur van de vzw naar de provincie in Gent trok om verder te onderhandelen. Maar dan was het dus wel al bijna midden oktober.

De driekoppige delegatie met voorzitter, secretaris en raadsman keurden daar tevreden een akkoord met de provincie goed waarbij de collectie werd afgestaan in ruil voor onder meer een jaarlijkse subsidie die tot maximum 25.000 euro kon oplopen. Voorheen in het ontwerpakkoord van begin oktober ging men 10.000 euro krijgen. “Iedereen was tevreden en we hebben er zelfs een glas champagne op gedronken”, klinkt het bij de provincie.

Maar toen de algemene vergadering van de vzw dit enkele dagen later dan moest bekrachtigen bleek het bestuur van de vzew dit in plaats van te verdedigen het ongenadig neer te sabelen. De provincie was de vijand en: ‘Ze wou dit toch gewoon afbreken en er appartementen op laten zetten’, stelde een der leden. Dit onder luid applaus van enkele bestuurders.

In de zaal zaten er trouwens maar 13 gewone leden en 6 bestuurders met daarbij nog 11 volmachten. Het voorstel dat het bestuur met de provincie had gesloten werd dan ook met een grote meerderheid verworpen. Neen, 25.000 euro was veel te weinig en men wou die collectie voor enkele bestuurders ook alleen maar verhuren of eventueel in bruikleen geven mits een bedrag van jaarlijks liefst 75.000 euro.

Een dief

Voordien echter toen op 16 oktober het schip de Lauranda in het droogdok van de werf Van Damme werd geplaatst was er al een ganse dag spanning in de lucht en waren er een serie incidenten. Bij de provincie kreeg men zelfs de indruk dat men amper gewenst was.

Koen De Vriese, voorzitter van de School voor Modelscheepsbouw, was volgens een bestuurder van de vzw een dief die bij het museum documenten had gestolen om er dan nadien voor de camera’s mee te pronken. Fake News zou Donald Trump zeggen.

Zo wilden enkele leden van de vzw meehelpen bij het binnenhalen van het schip maar beschikten niet over de nodige veiligheidskledij. Ze werden dan ook met zachte dwang op bevel van de vervoersfirma en om veiligheidsreden door de provincie van die plek verwijderd. Wat bij hen dan weer voor erg boze reacties zorgde.

Erger nog was toen Koen De Vries, voorzitter van de School voor Modelscheepsbouw en een gewezen Antwerpse havenkapitein, documenten over de Lauranda voor het oog van de perscamera’s aan de provincie en gedeputeerde Dauwe overhandigde. Waarna men vanuit de vzw Scheepvaarmuseum stelde dat die documenten bij hen door De Vries gestolen waren.

Een verhaal waarvan achteraf bleek dat er geen enkel bewijs voor was. Het zorgde die dag wel even voor paniek bij de provincie. Kreeg Dauwe immers voor het oog van de wereld gestolen goederen in ontvangst? Als einde loopbaan kan dat voor een politicus tellen.

Maar volgens de provincie was er niets aan de hand. In het museumarchief van de vzw zaten alleen o.m. de huwelijksakte van Jan Verheyen de vroegere eigenaar van de Lauranda, niet de vrachtbrieven en de koopakte die De Vries aan de provincie gaf en gevonden had in het nalatenschap van Alex De Vos, een vroegere adjunct-conservator van het Antwerpse Nationaal Scheepvaartmuseum.

Het tekende wel de sfeer. Terwijl men bij het bestuur van de vzw Scheepvaartmuseum toen nog beweerde opnieuw te streven naar een normalisatie van de relaties met de School voor Modelscheepsbouw – eerder was het slot van de school zelfs met stopverf gesaboteerd – bleek men nu plots de voorzitter van die school een dief te noemen.

De palingbotter Rosalie

Voor de provincie is de maat echter vol. Een nieuw voorstel tot samenwerking wordt niet meer afgewacht – er is vanuit de vzw ook geen vraag voor een nieuw gesprek meer geweest – en deze maand kreeg men dan het bericht van de opzeg van het huurcontract en de samenwerkingsovereenkomst.

Daarbij echter dient de vzw ook de nog steeds in aanbouw zijnde botter Rosalie (1) – een Baasroods en Nederlands scheepstype bestemd voor palingvervoer – van de site te verwijderen. Ook het er in het droogdok Van Praet-Dansaert liggende en eveneens in Baasrode gebouwde binnenschip Alyv moet weg.

Een peperdure operatie. En de vraag is wat met de collectie die eigendom is van de vzw moet gebeuren. Gaat dit verdwijnen? Binnen de zes maanden moeten zij immers weg zijn. De vraag is dan ook wat er de komende maanden met de vzw Scheepvaartmuseum Baasrode en vooral haar collectie gaat gebeuren. Gaat zij zorgen voor de verdere bescherming van dit erfgoed of????

Willy Van Damme

1) Volgens de financieel verantwoordelijke van de vzw zou de afwerking van de botter Rosalie een 350.000 euro vergen. Het lijkt dan ook behoudens een mirakel zeker dat de Rosalie nooit afgewerkt zal raken. Een mooi voorbeeld van incompetentie.