De onzin van de Hoge Raad voor Justitie

De top van de Belgische katholieke kerk en sommige magistraten en politici moeten goed gelachen hebben toen vele jaren terug de Hoge Raad voor Justitie (HRJ) in de zaak van het grootschalig kindermisbruik door kerkelijke gezagsdrager de opdracht kreeg om te zien of er bij het gerechtelijk onderzoek, genaamd ‘Operatie Kelk’, geen fouten waren gemaakt. 

Zij moeten toen al geweten hebben dat het resultaat hiervan in essentie 0 zou zijn. Want wat blijkt nu: Die Hoge Raad voor Justitie is als een eunuch in de harem van bepaalde islamistische vorsten. Zelfs al zouden die eunuchen sex willen, het zal hen nooit lukken.

Die HRJ heeft nu aan het parlement, jaren te laat, haar aanbevelingen gedaan en daaruit blijkt dat ondanks de beloftevolle naam voor het onderzoek naar die wanpraktijken de magistratuur feitelijk niets kan doen. Zo stelt zij dat ze geen toegang heeft tot het rijksregister. Wat toch essentieel is om getuigen te vinden.

Ook blijken de gerechtelijke overheden, volgens die HRJ, zelfs geen verplichting te hebben om op de vragen van die raad te antwoorden en ook geen toegang kregen tot de werkdocumenten van de procureur-generaal en de federale procureur. Wie de opdracht gaf om die HRJ op te richten wist dus al vooraf dat het niets ging worden.

De Dendermondse abdijschool van de benedictijnen had een internaat dat bij de een bepaalde katholieke elite populair was. Het was een paradijs voor pedofiele monniken. Ooit veroordeelde men in Dendermonde een monnik van die abdij wegens de verkrachting van een leerling.

Hij kreeg een voorwaardelijke straf. De school stopte toen men verplicht werd ook meisjes te aanvaarden. Het is nu afgebroken en omgevormd tot een woonproject. De abdij ernaast bestaat nog en werkt samen met die zusterabdij in Affligem. Maar er zijn in beide nog amper monniken.

Het is als aan een eunuch vragen om een vrouw van een emir te bevredigen. Het zal niet lukken want waarom is hij anders een eunuch. Om hier op dit vlak natuurlijk werkloos te moeten blijven.

En als men een gerechtelijk dossier wil manipuleren of kapot maken is trouwens soms een privaat gesprek aan tafel van bijvoorbeeld het fameuze Antwerpse restaurant Het Fornuis al meer dan voldoende. Men mag al blij zijn als er in de private notities van de betrokken magistraat waar dan ook een spoor van zal te vinden zijn.

Maar het zegt al meer dan voldoende nu blijkt dat er meerdere gesprekken plaats vonden tussen de top van de katholieke kerk met diegenen die de leiding hadden over dit onderzoek en waar de andere partij(en) buiten werden gehouden. Dat is zeker geen toeval en bewijst feitelijk de manipulatie.

Vraag is dan ook of er ooit iets komt van een degelijk gerechtelijk onderzoek. Mijn vermoeden is: NOOIT. En de slachtoffers? Die moeten er maar mee leven en sterven. De Europese waarden heet dat of de leer van de kerk.

En natuurlijk heeft de HRJ geen bewijzen gevonden voor manipulatie. Liegen: Welk gebod gaat hier weer over? Het is het negende. De zaak kwam een het licht dankzij de serie Godvergeten die op de televisiezender Canvas van de VRT te zien was. Een baanbrekende en aangrijpende serie die terecht in de prijzen viel. Ze is op streamingsdienst VRT Max nog te zien.

Willy Van Damme

Reactie van de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk en Rik Devillé

Via Kathelijne De Brauwer kwam een reactie op dit artikel van Rik Devillé, de drijvende kracht achter de strijd tegen misbruik in de kerk. Het bestaat uit twee stukken. Het eerste is een brief aan journalist Ivan De Vadder van de VRT.

Het tweede betreft vragen die de Werkroep Mensenrechten in de Kerk had over het rapport van de Hoge Raad voor Justitie over Operatie Kelk. Kathelijne De Brauwer is de auteur van het eerste boek over de moord op de Dendermondse kloosterzuster Gaby.

Graag aan Ivan Devadder,

Geachte Heer,

Een mens mag de naam van God niet ijdel gebruiken zegt de Bijbel.

Mag ik daar aan toevoegen: ook de naam van Ivan Devadder niet !

Toch stel ik deze vraag. Zie ook de bijlage.

Heel wat mensen in onze werkingen vinden het niet kunnen dat gisteravond bij u enkel de heren Geens en Daems, twee zachte minnaars van Het Gerecht zoals dat is, duiding mochten geven (zonder tegenspraak).

Wij, daarmee bedoel ik de groep van slachtoffers seksueel misbruik in de kerk, hebben voldoende mensen in onze werking die dat zelf wel hadden gekund. Waarom moet er altijd ‘in onze naam’ maar ‘zonder ons’ iets verdedigd worden als het over Kerk of Gerecht gaat, als het vooral ons aanbelangd?

Zo komen de commentaren hier binnen. Raar als dan ineens in Godvergeten als de slachtoffers zelf aan het woord komen, heel Vlaanderen verschiet… Had u een woord- en wederwoord gesprek gewild had u meester Van Steenbrugge moeten uitnodigen samen met meester Keuleneer.

Vriendelijke groet,

Rik Devillé

__________________________

‘Wij zijn altijd bang’

Dat is de troost van de Kerk voor de nog niet overleden overlevenden seksueel misbruikte kinderen in de Katholieke Kerk in België bij het afsluiten van de Parlementaire Onderzoekscommissie van het Belgische Parlement 2023-24

Nu ook de Hoge Raad voor Justitie is gehoord in de Onderzoekscommissie in het Federaal Parlement rond seksueel misbruik in de Kerk weten de slachtoffers van dat misbruik weer iets meer over welke rol zij spelen in deze never ending story.

Hierbij aansluitend voegen wij graag enkele vragen en bedenkingen die bij ons zijn gerezen na het lezen van het rapport van de Hoge Raad voor Justitie van 16 april 2024 en hun bevraging achteraf in de Parlementaire Onderzoekscommissie van het Federaal Parlement van 19 april 2024.

Even terugspoelen naar hoe het begon, veertien jaar eerder. We zijn 19 mei 2010. Mgr. Harpigny, is dan de bisschop van Doornik én referent voor het seksueel misbruik in de Kerk. Hij geeft een interview aan Lisbeth Imbo op VRT1.

Daar verklaart de bisschop: ‘Wij hebben voorrang gegeven aan het instituut Kerk. We nemen onze verantwoordelijkheid. Als we zeggen: er is een Mea Culpa, we zijn moreel verantwoordelijk; we zijn juridisch verantwoordelijk dan komen er mensen die geld vragen en we zijn bang: wie zal dat vragen?

De slachtoffers? De Rechtbank? Of nog iemand anders? Daarom zijn wij zo voorzichtig. Maar institutioneel moet ik wel aannemen dat ik wél verantwoordelijk ben, zelfs voor dingen die in feite in de jaren ‘60 zijn gebeurd. En ik mag en ik zal vergiffenis vragen natuurlijk in naam van de Kerk voor de slachtoffers.’

Imbo: Als ik u goed hoor zegt u: ‘Wij hadden een Mea Culpa moeten slaan, maar we durfden het niet?’ Je zou nochtans denken dat gelovige mensen gesteund door God, dat die dat wél zouden durven op zo’n moment: een groot gebaar stellen?

Harpigny: Het zal waarschijnlijk gebeuren.

Imbo: Een gemiste kans?

Harpigny: Ja, we zijn altijd bang, hé, want wat zullen de advocaten zeggen? Wat zal er gebeuren? We zijn altijd bang.

Imbo: De Kerk is hier weer te veel met zichzelf bezig?

Harpigny: Ik denk van wel, ja.

Dit is toch duidelijk een schuldbekentenis? Een soort openbare biecht zelfs. En zo zijn er meerdere. Hoe kunnen de bisschoppen dan verrast opkijken als enkele weken later Operatie Kelk start? Die in beslag te nemen dossiers liggen toch al decennia lang te vergelen in de bisschoppelijke geheime archiefkasten? Want ‘recente feiten’ komen blijkbaar nooit voor!

Ondertussen zijn wij veertien jaar verder. Normaal gezien waren wij die bekentenis van bisschop Harpigny al lang vergeten, ware het niet zo dat Godvergeten een voor de Kerk gelukkig haast uitgedoofde brand weer in lichter laaie zet.

Bij de start van de daaruit voortvloeiende Parlementaire Onderzoekscommissie, het horen van tientallen en tientallen getuigen, het activeren van een Hoge Raad voor Justitie… wordt het duidelijk: dit gaat om een enorm onverwerkt verleden. Het brengt weer de pijn van de honderden slachtoffers én van de georganiseerde doofpot van kerkelijke oversten naar boven.

Anderzijds is er ook de hoop op erkenning en een ‘eindelijk gerechtigheid’. Niet dus, zo blijkt nu. Het wordt weer een hoofdstuk 2024 dat netjes wordt neergelegd en voor de intussen nog niet overleden overlevende slachtoffers wordt het uitkijken naar een weeral nieuw initiatief van weeral volgende regering met weeral een nieuw hoofdstuk ‘misbruik in de kerk’.

Eens deze nieuwe Parlementaire Onderzoekscommissie van start zal gaan, hebben we weer al nieuwe overlijdensberichten van slachtoffers gelezen… Tot het ooit helemaal stilvalt en iedereen overleden zal zijn en de bisschoppenconferentie nog met veel meer power dan vandaag in zijn geschiedenisboeken zal kunnen laten notuleren: ‘De Kerk heeft met alle mogelijke wettelijke middelen haar rechtmatige belangen verdedigd.’

Dit is ook nu de conclusie van de Belgische Bisschoppenconferentie meteen na het afsluiten van het verhoor van de Hoge Raad voor Justitie in het Federaal Parlement op vrijdag 19 april 2024. Wij zijn intussen veertien jaar later na de wijze woorden van de referent bisschop voor seksueel misbruik, mgr. Harpigny.

Dit ondanks de verklaringen in de Parlementaire Onderzoekscommissie van het Federale Parlement door de Hoge Raad voor Justitie dat er duidelijk meerdere disfuncties zijn waargenomen.

Daarom blijven wij, als slachtoffergroep Mensenrechten in de Kerk, zitten met vragen rond deze disfuncties van Operatie Kelk nu de Hoge Raad van Justitie deze aandachtspunten in kaart heeft gebracht. De parlementaire zittingen sluiten nu af.

Onze vragen blijven en dat zijn er nogal wat.

Wat is de reden waarom op een bepaald moment 400 dossiers/pv’s in Operatie Kelk ontbreken? Is dat ooit onderzocht? Is hierover iets of niets terug te vinden? Houden deze PV’s nu op te bestaan?

Er werd vroeger beweerd dat advocaat Van Steenbrugge verzinsels vertelde. Nu blijkt dat hij gelijk krijgt van de Hoge Raad voor Justitie en bijvoorbeeld wél moest uitgenodigd worden als Burgerlijke Partij. Hoe gaan zij dit oplossen? Met excuses? Met eerherstel? Met… meer transparante Justitie? Met een heropenen van het dossier?

Hoe kan het bestaan dat twee jaar nadat een magistraat ontheven is van een dossier, hij toch nog actief is in die zaak? Terwijl dat twee jaar eerder ook al niet meer kon. Waarom heeft het Federaal Parket daar niet op gewezen?

Kan iemand uitklaren hoe het kon dat ‘de griffier van onderzoeksrechter 1’ die de partner is van de Procureur des Konings, zelfs nog tijdens haar zwangerschapsverlof, kan deelnemen aan bespreking over Operatie Kelk?

Waarom zijn de werknota’s van de magistraten, ook nog ‘de werktafel’ genoemd, verdwenen en kreeg de Hoger Raad voor Justitie geen toegang tot het onderzoek hierover?

En waarom deelde die HRJ dat niet meteen mee aan de Onderzoekscommissie ter zake van het Federaal Parlement? Dan had dat Parlement – dat wél die bevoegdheid heeft – dit wél kunnen doen. Waarbij de vraag bij vele slachtoffers blijft hangen: nu dit openbaar wordt gemaakt, is er nu niet meer kans dat deze niet toegankelijk gemaakte documenten, helemaal zullen verdwijnen?

De vraag van ‘waarom kreeg de Hoge Raad van Justitie geen inzage in die documenten die er toe doen? Nu weten wij niet eens of die documenten misschien vernietigd zijn? En zo ja, wie heeft die dan laten vernietigen?

Nog steeds is er geen uitsluitsel over de vraag of de tussenkomst van de toenmalige minister van Justitie, Stefaan De Clercq, geoorloofd was of niet toen er een overeenkomst werd gesloten door Justitie en de Commissie Adriaenssens, zodat deze laatste autonoom kon beslissen welke dossiers hij al dan niet naar Justitie zou doorsturen?

Hoe zit dat dan met de scheiding der machten? Is hier iets ongeoorloofd in elkaar gebokst? Of is dit geoorloofd? Waarom zouden kerkelijke dossiers van seksueel misbruik niet naar het gerecht moeten en alle andere niet-kerkelijke wel? Bovendien,‘verjaring’ kan toch enkel door een rechtbank uitgesproken worden?

Ook de link tussen advocaat Keuleneer en het parket blijft hangen. Bovendien, als het al de regel is dat dit kan, waarom krijgt één partij die toegang wel en wordt de tegenpartij meermaals niet eens uitgenodigd en toegelaten op zittingen waarbij het vanzelfsprekend is dat die daar hoort te zijn? Het non-event hoefde zelfs niet eens genotuleerd te worden!

Is voor deze ‘disfunctie’ magistraat x ooit teruggefloten? Niemand die het weet. Bovendien is zo’n zitting dan niet gewoon ongeldig makend als burgerlijke partijen niet worden opgeroepen?

De Hoge Raad voor Justitie haalt ook aan dat er een indicatie van druk zou kunnen geweest zijn van Justitieminister De Clercq als zij het hebben over zijn tussenkomst van het Vaticaan (de nuntius) zich wel eens vragen zou kunnen stellen bij de inbeslagname van kerkelijke documenten?

Dan zijn er ook nog de zogenaamde ‘disfuncties’ tussen onderzoeksrechter 1 en onderzoeksrechter 2 en de twijfelachtige achtergrond van de procureur generaal, betreffende de confessionele achtergrond of eventuele druk die hierdoor kan worden gecreëerd?

De HRJ heeft duidelijk alleen Operatie Kelk onderzocht, nochtans is ook de zaak Ceustermans (van de Broeders van Liefde, met als voornaamste acteur René Stockman) ter sprake gekomen tijdens de onderzoeken maar daarover vinden wij niets terug in het rapport ook al zijn betrokkenen hierover gehoord door de HRJ.

Evenals over de zaak Dendermonde; kinderporno op de PC van Vangheluwe en de zaak Nina? Enkel betreffende de zaak of er al dan niet kinderporno aanwezig is op de PC van Vangheluwe wordt iets verklaard. Into that point: dé specialist ter zake, Peter De Waele geeft duidelijk aan dat het wél om kinderporno gaat.

Dit moet dan wellicht door de volgende Parlementaire Onderzoekscommissie ter zake, verder onderzocht worden, zeker gezien de Hoge Raad voor Justitie stelt dat zij dat niet konden onderzoeken en het Parlement wél die bevoegdheid heeft?

Met deze wetenschap moeten de (intussen historische) slachtoffers het stellen. Dit zijn althans de bevindingen van de groep Mensenrechten in de Kerk. Bisschop Harpigny stelde: ‘wij zijn bang’. Wij niet. De apostel Paulus schreef het al: ‘De waarheid zal u vrij maken’.

Rik Devillé

voor Mensenrechten in de Kerk 20 april 2024

20 april 2024

_________________________

Mijn commentaar

De eerste brief van Rik Devillé over de VRT en Ivan De Vadder wekt geen verbazing. Integendeel het is hetzelfde verhaal als met het werk van de VRT over Iran, Syrië, Joegoslavië, Libië,enzovoort. Het is als een kletsbarak waar men vooral een goede indruk geeft maar een die waar elke kritische kijker/lezer met zelfs maar een beperkte kennis van zaken doorkijkt en stelt: Bedrog.

En dat de Hoge Raad voor Justitie en de magistratuur een al rot dossier verder laten verrotten toont de aard van dat apparaat ook na zovele hervormingen. Ze hadden geen toegang tot het Rijksregister. Een Belgenmop. Het heet de Belgische democratie met al zijn waarden en normen. Schone schijn.

Willy Van Damme

Bassam Ayachi: Een terrorist als agent van de Belgische staat

Wat velen al jaren stellen en ook hier werd geschreven blijkt uit het in Parijs recent gevoerde proces tegen Bassam Ayachi, hier gekend als de sjeik van Molenbeek (1). Elke discussie over zijn relatie met de veiligheidsdiensten lijkt stilaan niet meer nodig. Op 13 mei veroordeelde de rechtbank van eerste aanleg in Parijs hem tot 5 jaar cel maar met slechts 1 jaar effectief.

Een leven van terreur

Een aangezien hij dertien maanden in voorarrest zat kan hij nu vrij en vrolijk rondhuppelen in Molenbeek of waar dan ook. De reden voor die toch wel heel lichte straf ligt in het feit dat hij van 2015 tot zijn arrestatie in Frankrijk wegens terrorisme op 27 maart 2018 voor zowel de Franse DGSE als de Belgische Staatsveiligheid werkte. Zonder blijkbaar enig resultaat. Wel koppelde men voorwaarden aan die vrijlating. En dan?

Bassam Ayachi raakte in Syrië bij een aanslag  gewond en verloor een arm. Een gevolg van interne twisten onder salafisten. Dat geloof hé! Niet teveel van geloven. 

Met andere woorden de spin in het web van het Brusselse salafisme en terreur werkte jarenlang voor onze Staatsveiligheid. En wie de man zijn cv kent weet dat die al decennia als terrorist door het leven ging. Van de bestorming in de Grote Moskee in Mekka op 20 november 1979 tot de bankovervallen in het noorden van Frankrijk, de terreur in Joegoslavië, de oorlogen in Syrië en Irak, de aanslag op het WTC en de aanslagen in Europa.

Dat is niet het enige wat gelijkaardige verhaal rond de familie Ayachi. Zijn in 1980 in het Franse Aix-en- Provence geboren zoon Abdel Rahman werkte volgens zowel zijn advocaat die hem bij zijn Brusselse processen verdedigde als volgens de uitstekende ogende website www.salaire-mensuele.com (2) voor de Franse buitenlandse inlichtingendienst DGSE. Juist zoals zijn vader later.

Volgens dit verhaal wou de DGSE meer weten over de ontvoering van de Amerikaanse journalist James Foley en de Brit Cantlie op 22 november 2012 waarbij Foley later door ISIS onthoofd werd. Een raar verhaal want waarom wou de DGSE meer weten over de ontvoering van een Brit en een Amerikaan? Dat de CIA of MI6 erachter gingen lijkt logisch maar waarom de DGSE?

Steun van de westerse politiek en media

Abdel Rahman was gids en tolk voor VRT-journalist Rudi Vranckx toen die het jihadistengebied in het noorden van Syrië bezocht om reclame te maken voor hun strijd. De VRT, en zo de Vlaamse belastingbetaler, betaalde dus die man. Volgens bovenstaande site verdiende hij als jihadist per maand 10.000 euro. Daarvoor kun je al wat mensen doden.

Hij sneuvelde op 19 juni 2013 in Sinjar, een plaatsje in de provincie Idlib op een 25 km van de stad Maarat al Numan. Vranckx voerde hem op als Syrische vrijheidsstrijder tijdens de benefietshow van de VRT 12-12 voor Syrië op 26 april 2013. Hij was de vader van vier kinderen. Een terrorist die op onze VRT hulp vroeg voor Syrië. Moet kunnen!

Bassam Ayachi werd daarbij voordien slechts tweemaal gearresteerd, in 1979 in Saoedi-Arabië en een tweede keer toen hij op weg met een vracht jihadisten en propagandamateriaal in Italië tegen de lamp liep.

Pas in 2018 in Frankrijk wordt hij echt bij de lurven gepakt en toen bleek wat velen al vermoeden, hij was een agent van Westerse veiligheidsdiensten. Zo runde hij vanuit Molenbeek een lange tijd het Centra Islamique de Belgique (CBB) die jihadisten rekruteerde, aanslagen plande en de meest racistische vulgaire praat (genre joden zijn apen) verkondigde.

Een aantal die er dat soort praatjes verkochten werden voor de rechtbank gesleurd en kregen een veroordeling aan hun broek. Initiatiefnemer Bassam Ayachi liet men hier echter verbazend ongemoeid. Hij was via de moord op de Afghaan Sjah Massoud, een tegenstander van de Taliban, ook indirect betrokken bij de aanslagen op het WTC. Een aanslag volgens bronnen op kosten van Osama Bin Laden.

In eerste aanleg kreeg Abdelrahman in Brussel wegens terrorisme 8 jaar cel. Geen probleem voor de Franse buitenlandse veiligheidsdienst DGSE om hem te rekruteren. Standvastigheid in het geloof was er noch bij hem of bij zijn vader niet bij. Centen klonken beter.

Het was twee dagen voor de aanslag in New York op het World Trade Center. Wat het sein voor de CIA was om wereldwijd honderden moslims te ontvoeren en in Guantanamo te stoppen. Waar sommigen bijna 11 jaar later nog steeds zitten. En wie liet de CIA ongemoeid? inderdaad Bassam Ayachi. Waarom is dan de heel logische vraag? Was hij toen hun mannetje?

Waarom?

Veel van de vrienden van Bassam Ayachi zijn sindsdien bekende Belgen geworden. Wie kent niet een Salah Abdeslam, Mehdi Nemmouche of Mohamed Abrini (de man met het hoedje), Oussama Atar (het brein achter de aanslagen in Zaventem en de Battaclan) en Ibrahim el Bakraoui? Hoeveel doden hebben ze niet op hun geweten, in het Midden-Oosten en ook hier?

Het is ook geweten dat het probleem van de salafistische terreur al jaren voor de oorlog in Syrië een feit was bestond en dat het verhaal van terroristen die naar het Midden-Oosten of elders (Spanje) reisden bij de veiligheidsdiensten al lang gekend was. En toch konden die zeker tot ongeveer eind 2013 probleemloos in Zaventem, Schiphol of Parijs een vlucht nemen om waar dan ook dood te zaaien.

Men wist het en de reden is nu immers gekend. Men had kanonnenvlees nodig om de Syrische regering ten val te brengen en het land kort en klein te slaan. En dus liet men begaan en gaf hen zelfs alle mogelijke steun, incluis zelfs zware wapens.

Zo waren de terroristen die de Manchester Arena aanvielen in het Verenigd Koninkrijk wonende Libiërs die voorheen door de Britse veiligheidsdienst MI6 naar Libië waren gestuurd om Kadhaffi te vermoorden en het land kapot te maken. Wat lukte. Maar waarom dan nog die aanval op de Manchester Arena en wie gaf hen de opdracht? Dat is de vraag waarop wij nog steeds geen antwoord hebben.

 

De luchthaven van Zaventem na de aanslag. De daders waren diezelfde jongens die voorheen door onze media als ‘vrijheidsstrijders’ bijna heilig werden verklaard.

Een vroegere Belgisch toppolitieman zegt het kurkdroog: “Van die plannen in Verviers waar we de terroristen uitschakelden werden we vanuit het buitenland verwittigd. Deze wisten dat dus. De aanslagen op Zaventem en Maalbeek hebben ze gewoon laten doorgaan.” Bij de Staatsveiligheid was niemand bereikbaar voor commentaar. Komt die nog dan zal die hier worden gegeven. (3)

Maar de vraag rijst waarom jarenlang de wereld werd geteisterd door die extreme golf van terreur en waarom die golf nu plots is komen stil te liggen. Zo roemde onze media wat ze noemde de Arabische Lente. Wat in wezen een poging tot salafistische staatsgreep was vermomd als vrijheidsstrijd tegen de meer burgerlijke en niet-religieuze regeringen in de regio. En die opstand kreeg alle steun van Barack Obama, de EU en de media.

Het is een vraag die men misschien pas binnen enkele decennia zal beantwoord krijgen. Het antwoord zou politiek wel eens een schokgolf kunnen veroorzaken. Want een stelletje boze geradicaliseerde jongeren of amateurs waren dit zeker niet. Integendeel! Herinner U dat Abdelkader Belliraj, de Belgo-Marokkaanse agent van de Mossad pal voor 9/11 een privaat gesprek had met Bin Laden!

Willy Van Damme

1) De geheime diensten en de Syriëstrijders–De zaak Fouad Belkacem en Bassam Ayachi | Willy Van Damme’s Weblog (wordpress.com)

2) Fortune Salaire Mensuel de Abdelrahman Ayachi Combien gagne t il d argent ? 10 000,00 euros mensuels (salaire-mensuel.com)

3) Er kwam tot heden geen antwoord van de Staatsveiligheid op de gestelde vragen. In afspraak met de woordvoerster werden op 31 juli een serie vragen gestuurd. Of die gingen beantwoord worden, stelde zij, was niet zeker. Die kwamen dus niet. Dat veiligheidsdiensten infiltreren in criminele organisaties van die aard is begrijpelijk maar daar dienen wel voorwaarden aan verbonden.

Die steun moet resultaatsgericht zijn. Zomaar geld geven en jarenlang niets aan cruciale informatie in ruil krijgen kan niet. Dat is steun aan de terreur. Nergens uit het in Frankrijk gevoerde proces blijkt er van enig resultaat sprake te zijn geweest.

Er ging wel geld zijn richting en hij kreeg ook duidelijk bescherming. De man heeft een leven van terreur die begon met de bestorming van de Grote Moskee in Mekka decennia geleden.

En dat ging van kwaad naar erger. Het lijkt er op dat de man al die jaren bescherming genoot. Van wie allemaal? Zonder hem had het salafisme in Molenbeek en elders in België niet zo’n vlucht genomen. Vermoedelijk zou er zelfs geen sprake geweest zijn van die twee aanslagen in Zaventem en Maalbeek.

Bovendien is het duidelijk dat de Staatsveiligheid tot ongeveer eind 2013 honderden jihadisten naar Syrië liet vertrekken om er te stelen, moorden, vernielen, onthoofden en dies meer. En het Westen heeft hen gebruikt om Syrië aan te vallen en te vernielen. Wat gelukkig genoeg niet lukte. Meer dan genoeg vragen dus voor de media en het parlement.

Er zijn al veel parlementaire onderzoekscommissies geweest maar niet over dit. Een vraag bijvoorbeeld: Hoe kwamen bijvoorbeeld die minimi’s van Herstal bij al Qaeda in Jemen? Dat zijn toch de mannen van Charlie Hebdo. Geen antwoord! Het zegt alles over het democratisch gehalte van België.

De gestelde vragen waren:

Hierbij zoals afgesproken enkele vragen betreffende de lang in Sint-Jans-Molenbeek woonachtige terrorist Bassam Ayachi die gezien wordt als een der belangrijkste figuren in de salafistische terreur wereldwijd en op bepaalde ogenblik in contact stond met figuren als een Oussama Attar.

Deze werd in mei dit jaar door de Parijse rechtbank van eerste aanleg wegens zijn betrokkenheid bij terreur veroordeeld tot 1 jaar effectief en vier jaar voorwaardelijk. Tijdens dat proces bleek dat deze een jarenlang door Jullie en de Franse DGSE betaalde informant was.

• Klopt dit?
• Was dit van 2015 en tot 2018 en zijn arrestatie in Frankrijk?
• Uit het proces moet ik opmaken dat de man wel veel geld en protectie kreeg maar amper of geen voor jullie bruikbare informatie gaf. Klopt dat?
• Hoe was de reactie vanuit de Belgische politiek en het Comité I?

Vereffening NV Luc Thibaut & Co Financiers rond–Einde afwikkeling dossier videoketen Superclub?

Er is eindelijk een einde gekomen aan de vereffening van de Antwerpse spaarkas NV Luc Thibaut & Co Financiers. Een dossier dat al sinds november 1992 aansleept. Het vormde een onderdeel van nu verdwenen videoketen Superclub die in 1982 eerst als CV was gesticht maar met een heel luide knal in mei 1990 ontplofte. De geboorte van wat toen het grootste Belgische financieel schandaal was sinds de bankencrisis van de jaren dertig van de vorige eeuw.

Een mislukte avonturier en oplichter

Superclub was het idee van een zekere Maurice De Prins uit Hingene in Klein-Brabant. Een avonturier van gewone komaf maar met grote plannen die voorheen wel nooit ergens raakten. Zo runde hij een serie frietkoten die de ene na de andere failliet gingen.

Voordien was hij in de jaren zeventig naar het Zuid-Afrika van de apartheid getrokken dat op dat ogenblik nogal in trek was bij dat soort mannen met grote plannen en die zich geen zorgen maakten over de lokale toestand en de eraan verbonden risico’s.

Volgens de verhalen moest hij het land  echter ontvluchten voor bedrogen klanten en schuldeisers. Maar geen zorg, in 1982 begon hij met Superclub video’s te verkopen en te verhuren. Dit met hulp van compagnons als bankier Jan Maes, jurist Charles Cool en mede-avonturier Marc De Schutter en hij had opnieuw heel grote plannen.

Een zakje van de Superclub winkels toen die reeds onder Philips opereerden. Het raakte nergens.

Hij ging de wereld met zijn video’s veroveren. Video’s waren toen iets nieuws en de markt groeide als kool maar nu is het alleen nog goed om de afvalberg te vergroten.

Praatjesmaker vol loze beloften

Maar de man had een ding, hij kon mensen overtuigen van zijn plannen. En die liepen er soms zonder altijd goed nadenken in. Zo kwam hij in contact met mensen uit de omgeving van de Kredietbank en dat bleek een schot in de roos. In 1988 schreven vooral groepen uit de omgeving van de Kredietbank aan 100 frank in op een kapitaalverhoging en die werden op 1 september 1989 aan toonder gemaakt.

De carrousel met aandelen kon beginnen. En het werd een heel dolle rit. Alhoewel die plaatsing privaat was werd het aandeel bijna onmiddellijk in het openbaar verhandeld. Een strafbaar feit. Maar de toenmalige Commissie voor het Bank- en Financiewezen van Jean Louis Duplat liet begaan en kneep de ogen dicht.

Hetzelfde voor het Antwerps parket waar procureur–generaal Roger Van Camp eveneens zweeg. Ondanks een correctionele veroordeling in Antwerpen had men er bij het Antwerps parket zelfs geen bezwaar tegen om De Prins handelsrechter te maken. Het toont het niveau van de Antwerpse rechtbank toen.

Het was de kameradenrepubliek waar vrienden elkaar door dik en dun steunden. En in de media was het enthousiasme voor De Prins groot en werd er duchtig reclame gemaakt. Met als gevolg dat het aandeel van 100 frank in september 1989 in mei 1990 al gestegen was tot eventjes 6000 frank. De waanzin heerste.

Philips

In de filmsector stelde men echter allerlei vragen bij die zaak. Men kende De Prins en zijn vrienden als een soort onbetrouwbare piraten. Zakenlui uit wiens buurt je beter kon wegblijven. Zij lieten door bedrijfsrevisor André Descamps discreet een onderzoek uitvoeren en het resultaat daarvan werd op 15 mei 1990 op het filmfestival in Cannes bekendgemaakt. Alleen De Morgen durfde het toen overnemen.

De nummertjes achter de titels slaan op het feit ze ook op andere facturen al ten gelde waren gemaakt. Zo simpel ging de oplichting en verdwenen er miljoenen Belgische frank. Major Video was een van de serie vennootschappen die blijkbaar maar een doel hadden: Geld wegsluizen.

Het verslag was nog zeer braaf en in feite professioneel bekeken gewoon slecht. Maar het stelde vragen bij de financiën en alleen dat was voldoende. Op 10 mei ging al het gerucht rond en was het bij de diensten van Duplat reeds paniek. Amper enkele dagen later zat het aandeel van toen 6000 frank op praktisch nul.

Niemand wou het nog hebben. Het schandaal was geboren. Massa’s zot gemaakte mensen verloren hun centen en anderen goed ingelichte die tijdig waren weggevlucht waren soms schatrijk. 

De held van de boekskes werd plots een paria, een te mijden figuur waarmee men zeker geen zaken kon doen. Gelukkig had De Prins tegen dan met mooie beloften ook de Nederlandse gigant Philips aan boord gekregen en die bleef nadien met de puinhoop achter. De Prins & co waren weg, op zoek naar nieuwe avonturen met o.m. Pyramid Invest. Een beloftevolle naam.

Volgens mensen van de groep die zicht hadden op de interne financiën van het Eindhovense bedrijf dreigde de groep toen zelfs te kapseizen. De Prins was bovendien zo slim/sluw geweest om zijn groot pakket aan aandelen bijna geheel in pand te geven bij ABN/AMRO, de huisbank van Philips. Die zat zo helemaal vast aan het dossier dat het enkele jaren later dan maar ten grave droeg.

Frans Thibaut

Een onderdeel hiervan was de spaarkas Luc Thibaut & Co Financiers van Frans Thibaut. Deze verkocht kapitalisatiebonnen, kasbonnen waarvan de interest kapitaliseerde en men maar op het einde van de rit uitbetaalde. Het gaf een iets hoger rendement dan de gewone kasbonnen en was daarom redelijk populair. Het was samen met Credimo uit Asse een unicum in deze wereld.

De hoop van Frans Thibaut was om zijn spaarkas op termijn te laten uitgroeien tot een heuse bank. En dit in het zog van Superclub, zijn ‘vrienden’. Die waren in de financiële wereld rond de Kredietbank en de media immers helden. De toen Generale Bank wou er echter zelfs nog als het ware geen autolening aan kwijt. Maar dat hoorde of zag men niet.

Frans Thibaut zou echter zijn droom eveneens in rook zien opgaan en van een bank ging het naar de ondergang. In september 1992 werd zijn zaak door de toenmalige minister van Financiën Melchior Wathelet in vereffening gezet. Ook hier zou het drama enorme schade aanrichten. Wathelet was ook de man die De Prins voorheen tot handelsrechter bombardeerde.

Bleek immers dat de spaarkas op een snelle manier was leeggehaald. Op enkele maanden tijd waren de gelden via sale en leaseback weggesleept richting de heren van Superclub. Jan Maes en zijn partners Marc De Schutter en filmrechtenhandelaar Guido Van Belle hadden immers via een serie nepvennootschappen hun filmrechten van Hollywoodfilms doorverkocht aan de spaarkas.

Maar filmrechten mag men niet zomaar doorverkopen. Het was je reinste zwendel met facturen waarop alleen maar wat filmtitels stonden die dan nog eens soms meerdere keren werden ‘verkocht’. Het geld moest zogezegd dienen voor een doorstart en nieuwe grote plannen via ditmaal Lavithas, JMP Special en vooral Bestofus. Maar die gingen ten onder.

De ware aard van Superclub was niet zoals bij de opening van bioscoop Superclub One in Leuven waar Vlaams minister president Gaston Geens (CVP/CD&V) een toespraak vol lof hield over De Prins. Neen, dit was de ware aard: Een financieel monster dat hoe meer men er geld in pompte hoe groter de verliezen werden.

Een insider zag dat dit moest kapseizen. Ook intern bij de Kredietbank waren er grote vragen. Maar Superclub sponsorde met veel geld RAFC Antwerpen en dat was toen het speelgoed van Eddy Wauters en Fernand Collin jr.

Kempense Steenkoolmijnen

Het geld was weg en van terugbetalen kwam uiteraard nooit iets in huis. Ook kwam daar nog het schandaal rond de Kempense Steenkoolmijnen bij. Die had met reconversiegeld van de overheid een groot pakket aandelen in Superclub gekocht waarna De Prins in Limburg een nieuw Hollywood ging creëren. Dromen zijn echter bedrog.

Er kwam niets, zelfs niet eens een eerstesteenlegging. En hier speelde de toen machtige Leo Delcroix (CVP nu CD&V) een rol. Wat echter politiek zijn ondergang werd. Het gerecht kon na die resem schandalen natuurlijk moeilijk anders dan in actie komen. En onderzoeken begonnen, eerst in Antwerpen, dan in Limburg rond KS en daarna in Mechelen rond Lavithas en Bestofus.

De moord op Vera Van Laer, een Antwerpse caféuitbaatster, werd nooit opgehelderd en het lijk is nooit teruggevonden.

Dat in Antwerpen geraakte niet onverwacht nergens tot het verhuisde naar Limburg en door speurders van het toenmalige Hoog Comité van Toezicht onder handen werd genomen. De Prins kreeg er vier jaar effectief en zijn rechterhand notariszoon Charles Cool twee jaar effectief.

Thyl Gheyselinck en Gerard Van Acker, de verantwoordelijken van KS die het geld deden wegsluizen, werden alleen voorwaardelijk veroordeeld en waren, zeer belangrijk, volgens de rechtbank persoonlijk niet verantwoordelijk voor de verdwenen gelden. Die gingen tevreden huiswaarts.

Feest vieren

In Mechelen verliep het anders en kregen Marc De Schutter en Guido Van Belle ieder drie jaar maar voorwaardelijk. Jan Maes kreeg in eerste aanleg vijf jaar cel waarvan 2 jaar met uitstel maar dat werd in beroep eveneens drie jaar voorwaardelijk. “Die gaan vanavond feesten”, was de droge commentaar van een Mechels magistraat in de rechtbank toen.

De Schutter was nadien nog betrokken bij een serie andere falingen en mogelijks ook de moord op zijn vriendin Vera Van Laer waar ook een inspecteur van de toenmalige Antwerpse Opsprongdienst (OD) van de politie van verdacht werd. Typerend was dat in de eerste moordzaak een kantschrift werd ondertekend door een toen officieel met verlof zijnde magistraat.

De arrestatie op vraag van het Belgisch gerecht van Marc De Schutter in Thailand.  

Een nieuw onderzoek werd gestart nadat de naam van die inspecteur ook viel in een corruptieonderzoek. De Schutter en de met hem bevriende inspecteur beschuldigden elkaar bij een confrontatie daarbij van de moord.

Tot een rechtszaak kwam het nooit want kort voor de zaak werd afgerond overleed De Schutter in de Filippijnen officieel aan een hartaanval. Amper iemand die het geloofde. Zelfs zijn vroegere vriend Jan Maes niet.

De zaak is vorig jaar in Antwerpen definitief begraven en de verjaringstermijn is ook voorbij. Het lijk van Vera Van Laer is wel nooit gevonden en haar dochter blijft woedend en verdrietig achter. “Ze wisten hoe ze een lijk moesten doen verdwijnen”, aldus Frans Thibaut.

Tot in het Amerikaans Hooggerechtshof

Vorig jaar kon nu ook eindelijk na bijna veertig jaar de vereffening van de zaak Thibaut afgerond worden. Voordien had de vereffenaar al 70% van de inleg van de spaarders uitbetaald. Een deel was nog achtergehouden omwille van een hangend gerechtelijk geschil met de fiscus.

Die eiste dat men ook roerende voorheffing op de uitbetaalde interesten zou betalen. Even leek het nog enkele jaren te zullen aanslepen maar totaal onverwacht trok de fiscus haar rechtszaak in. De vereffenaar maakt nu alles klaar om de resterende 2% die men had achtergehouden voor de rechtszaak uit te betalen.

De brieven zouden rond deze tijd naar de betrokkenen worden gestuurd om zich te melden. Ook verschijnen er zoals wettelijk verplicht in mei ook enkele aankondigingen in de kranten. Niet iedereen immers kon gevonden worden.

Nu betreft het iets minder dan een miljoen euro te verdelen onder een 330 eigenaars van deze kapitalisatiebonnen. Dikwijls de erfgenamen van de originele bezitters. Het was ook niet gemakkelijk om ze allemaal te traceren en vandaar de advertenties. Eventueel kunnen die hun tegoeden achteraf nog halen bij de Deposito- en Consignatiekas waar het geld tot 30 jaar in bewaring blijft.

Nadat de zaak eerder in Texas was verworpen, eerste aanleg, tweemaal beroep en het hooggerechtshof in Austin, kwam het dan terecht in Washington. Een “writ of Certiorari’ is een Latijnse term komende uit de Angelsaksische rechtspraak en betekent gewoon een vraag om herziening van een eerder arrest. Ze werd hier verworpen.

In zijn klacht beweerde De Prins dat hij in België een onberispelijke reputatie had. Nou.

De zaak zorgde ook voor een onoverzichtelijke waslijst aan processen van allerlei aard. Tot in het buitenland toe. De Prins ging zelfs zover om mij persoonlijk te vervolgen tot bij het Amerikaans Hooggerechtshof in Washington D.C. toe. Ik won ze allemaal en van de rechtbanken kreeg ik soms zelfs lof.

Sommigen zoals Jan Maes moeten mij nog steeds geld omwille van die processen. Maar die leeft voor zover geweten onvermogend in Azië. En De Prins? Die stierf aan een hartaanval toen hij nog maar eens wegens oplichting voor de rechtbank stond. Wat het Antwerps parket grondig liet onderzoeken.

Willy Van Damme

Over de zaak verscheen in 1999 bij Van Halewijck het boek ‘De zeepbel van Superclub’ . Het bevat wel een storende fout. De finale van de voetbalwedstrijd voor de Beker der Bekerwinnaars in het Londense Wembleystadion was niet RAFC Antwerpen tegen AC Milaan zoals geschreven maar tegen AC Parma die de wedstrijd ook won. Een misser van de eindredactie.

Meer info voor de gedupeerden van de NV Luc Thibaut & Co Financiers: Postbus 1, 1860 Meise.

Gerechtigheid voor de machtigen

Al jaren maakt De Morgen reclame voor allerlei in Syrië actieve jihadistische groepen, de goeden noemen ze dat. Recent nog had hun journalist Bruno Struys het over de mogelijke vervolging van misdaden gepleegd in Syrië door vermeende leden van de veiligheidsdiensten van de Syrische regering. (1) Voor Struys natuurlijk een regime en geen regering. Regime klinkt lekker negatief, regering neutraal. Het toont de partijdigheid waar objectiviteit zou horen te zijn.

Westerse strategie

Het is een al sinds de Joegoslavische oorlog georkestreerde westerse strategie om naast het bombarderen, uithongeren en uiteindelijk bezetten van het door de NAVO te veroveren gebied ook nepgerechtshoven te gebruiken. Men ontvoert een selectie van hun leiders om hen dan via politieke processen te doen veroordelen en opsluiten.

Het is zoals dat al de ganse geschiedenis van de mensheid gaat: het heet simpelweg het recht van de sterkste. Ooit voerde de Romeinse dictator Julius Caesar de Gallische koning Vergintorix voor het Romeinse volk als buit ten toneel op om hem daarna publiek te wurgen.

Nu doet men dat vooral in Den Haag maar wel zonder wurgen. Alhoewel de Joegoslavische president Slobodan Milosevic het ook niet overleefde. Vermoedelijk veroorzaakt door een (bewust?) gebrek aan zorg. Hen in een soort vergeetput gooien is tegenwoordig al voldoende.

Bruno Struys broederlijk samen met jihadist Michael ‘Younnes’ Delefortrie. Syriëstrijder, lid van Sharia4Belgium en man met twee veroordelingen.

Voor zijn bijdrage aan de vernieling van Syrië kwam hij er vanaf met 3 jaar voorwaardelijk (!) waarna hij in 2016 zijn vrouw Samira Bali, zelf een sindsdien voor moord veroordeelde terroriste, aftroefde omdat ze niet gehoorzaam was.

Hij kreeg hiervoor 18 maanden effectieve celstraf. Bruno Struys schreef in 2015 diens relaas neer in het boek ‘Mijn Jihad’. Het typeert de attitude van onze media tegenover die koppensnellers.

En na het verhaal van Bruno Struys kon Brigitte Hermans, samen dan met professor internationaal recht Tom Ruys verbonden aan de UGent, natuurlijk niet achterwege blijven en op vrijdag daarop schreven ze dan een opiniestuk over de noodzaak om recht te laten zegevieren tegen het ‘regime’. (2)

De goede jihadisten

Brigitte Hermans is de dame die jarenlang bij Broederlijk Delen en Pax Christi voluit ging in het steunen van al die salafistische terreurbendes in Syrië. De enige slechteriken waren de veiligheidsdiensten van het ‘regime’. De andere waren democraten, vrijheidsstrijders, mensenrechtenactivisten en idealisten, strijders voor de goede zaak.

Ze mochten van deze katholieke organisaties priesters en zelfs bisschoppen vermoorden, kerken platbranden, plunderen, homo’s van daken gooien en tegenstanders onthoofden. Ze zag het niet. Of liever ze weigerde het te zien. Want hierover onwetend zijn kan niet.

Het nu in Parijs begonnen proces tegen deze salafistische bende met o.m. Salah Abdeslam toont hun ware aard. Na hun slachtpartijen in Syrië deden ze het dan nog eens over in Europa met Charlie Hebdo, de Bataclan en later Zaventem, Nice, de Manchester Arena, enzovoort.

Wat voor een Herremans en een Rik Coolsaet in Syrië idealisten en mensenrechtenactivisten waren bleken integendeel psychopaten steeds zoekend naar verse slachtpartijen. Waar blijven hun verontschuldigingen aan het adres van die massa’s slachtoffers in het Midden-Oosten, Europa en elders?

Een deel van de analyse van de Amerikaanse militaire veiligheidsdienst DIA over de toestand in Syrië daterend van augustus 2012. Deze toont meer dan wat ook de ware toedracht van wat in Syrië, Libanon en Irak werkelijk aan de hand is. Bloed moet vloeien.

Augustus 2012 was het echte keerpunt in de oorlog tegen Syrië. Die maand lanceerde de NAVO via al Qaeda en de Syrische Moslimbroeders een frontale aanval op de twee grote steden van Syrië, Damascus en Aleppo.

Men veroverde maar delen van de beide steden en het leger wist stand te houden. Beide aanvallen faalden en het was de eerste grote nederlaag voor de NAVO in deze oorlog. Van dan af ging het bergafwaarts voor de NAVO en hun jihadistisch huurlingenleger.

Het rapport kwam openbaar tijdens de kiesstrijd voor het presidentschap  tussen Donald Trump en Hillary Clinton. De authenticiteit ervan werd bevestigd door de woordvoerder van de DIA alsmede door de toenmalige directeur Michael Flynn.

ISIS noemde voor 2011 en de start van de Syrische oorlog al Qaeda in Iraq (AQI) en veranderde in Syrië in 2014 na interne ruzies van naam in ISIS met een andere fractie die officieel trouw bleef aan al Qaeda en nu Tahrir al Sham noemt en welke delen van vooral de Syrische provincie Idlib controleert.

De media, incluis mensen als Bruno Struys en Brigitte Herremans, zwijgen over dit document. Het toont nu eenmaal een ander beeld dan dat van de goede jihadisten of alias gematigde rebellen. Het toont ook hoe hol de persvrijheid in België of Nederland is. En dan maar roepen om gerechtigheid.

Maar als men in Syrië geen eigen rechtbanken kon oprichten dan moet dit maar in Europa is het idee. “Volgens het principe van universele jurisdictie, dat strafrechtelijke vervolgingen voor internationale misdrijven in buitenlandse rechtbanken mogelijk maakt.” opperen zij. De voorbeelden van Nederland en Duitsland aanhalend.

Internationaal Recht

Een wel heel cynische zaak. Zo heeft de Nederlandse regering toegegeven dat ze militair materiaal leverde aan allerlei Syrische jihadistische terreurgroepen. Ook is het hoofdkwartier van het Wereld Oeigoer Congres gevestigd in de Duitse stad München en leden van die groep zijn het East Turkestan Islamic Movement (ETIM) en de Turkestan Islamic Party (TIP). Pure terreurgroepen gelinkt aan al Qaeda.

Maar het steunen van een gewapende opstand in een ander land en zeker als het salafistische terreurgroepen betreft is volgens het internationaal recht verboden. Zoals het steunen van welke opstand in een ander land ook verboden is.

Het staat in het internationaal recht bekend als de niet-inmenging in de binnenlandse zaken van een ander land. Het is de basis waarop internationale relaties gevestigd zijn. In wezen overtreden die landen, en ook de NAVO, het internationaal recht en zouden ze hierom moeten vervolgd worden. Het gebeurt natuurlijk niet.

De Libische president Moeammar Kadhaffi werd na een interventie van de NAVO vermoord. Uiteraard een oorlogsmisdaad waarna het land sindsdien in een complete chaos werd herschapen incluis met zelfs de meest gruwelijke misdaden mogelijk zoals het villen van immigranten.

Binnen de westerse militaire alliantie klonk er alleen maar gejuich toen de buit binnen was, zowel in de politiek, de media, de ngo’s als onder de mensenrechtenactivisten. Nu zwijgen ze. Kadhaffi was zeker geen heilige maar wat er nadien kwam was de hel.

De Britse geheime dienst MI6 stuurde om Kadhaffi te vermoorden en het land te vernielen een contingent jihadisten vanuit Manchester, waar veel Libiërs wonen, naar hun thuisland. Zij keerden nadien terug voor een bezoek aan de Manchester Arena en het concert van Ariana Grande. Met de gekende gevolgen.

De NAVO organiseert tegen Syrië al meer dan 10 jaar een politiek waarbij men de Syrische bevolking zaken als voedsel en medicijnen zoveel als mogelijk ontzegt. Wat ongetwijfeld al veel doden veroorzaakte. Maar over dit basisrecht geen woord bij Brigitte Herremans.

Evenmin als van Tom Ruys die zich (sic) professor internationaal recht noemt. Brigitte Herremans is tegenwoordig onderzoeker aan het Mensenrechtencentrum van de UGent. Maar door haar steun in het publiek debat voor die terreurgroepen stelt zich de vraag of men ook haar niet moet vervolgen.

Sharon en Assad

Bovendien weten wij dat dit systeem van speciale politieke rechtbanken eerst onder premier Guy Verhofstadt werd uitgeprobeerd. Men wou onder meer de Amerikaanse politicus Donald Rumsfeld en de Israëlische minister Ariël Sharon hier voor de rechtbank brengen.

Complete waanzin. Alsof ons al onderbemand gerechts- en politieapparaat alle misdaden van de wereld moest aanpakken. En zoals verwacht brulden Sharon en Rumsfeld eens naar de Wetstraat en Verhofstadt kroop als een bange wezel zich een hoekje terug.

Hetzelfde met Nederland en het Internationaal Strafhof dat er aan dacht Amerikaanse militairen voor de rechter te brengen. Waarna Washington het had over een invasie van Nederland. Je hoorde Rutte in zijn Torentje op het Binnenhof niet eens piepen, bang als hij was. Rutte in Guantanamo?

En dus pakt men dan maar een Saddam Hoessein, Moeammar Kadhaffi of Bashar al Assad aan, gemakkelijke slachtoffers voor een mensenrechtenactivist genre Brigitte Herremans. De VS zal er tevreden over zijn want het past in hun plaatje.

Salah Abdeslam was ooit voor de media en vele ngo’s een van de zovele idealisten en goede Syriëstrijders die het zwaar criminele Syrische ‘regime’ ten val ging brengen en zo de Syriërs de vrijheid zou brengen weg van de tirannie. Tot hij in Parijs en Brussel zijn ware aard toonde. Nu is hij volgens diezelfde media het grootste monster ooit.

En ja, bij het opiniestuk plaatste De Morgen een foto van het vernielde gerechtsgebouw in de Syrische stad Daraa nadat dit op 11 maart 2011 door een meute geleid door al Qaeda en de Moslimbroeders in brand was gestoken. Er werden bij die rellen ook 8 politieagenten vermoord.

Toen in die periode sprak Herremans over vreedzame betogers die hondsbrutaal door het ‘regime’ waren aangepakt. Een leugen dus. Wel heeft ze het in haar stuk voor zover geweten voor de eerste maal ook over misdaden begaan door die bendes.

Maar dat was volgens haar maar 10% van het totaal aantal gruweldaden. De rest was van het ‘regime’. Ze kan het niet laten. Of hoe mensenrechten nog maar eens misbruikt worden om misdaden te plegen. Ooit riep Human Rights Watch in oktober 2013 op om Damascus te bombarderen, een miljoenen stad vol vluchtelingen. Mensenrechten dus.

Kinderen van de Turkestan Islamic Party in Syrië. Op schoolreis? In het noordwesten van Syrië houden ze nog een klein stuk van de provincie Latakia bezet. De groep maakt deel uit van het Wereld Oeigoer Congres wier hoofdzetel in het Duitse München is.

Ook Duitsland vervolgt Syriërs die volgens beweringen voor de regering in Damascus werkten en er misdaden tegen de mensenrechten begingen.

Willy Van Damme

1) De Morgen, 30 augustus 2021, Bruno Struys, ‘Getrouwen Assad bij ons in het vizier’.

2) De Morgen, 3 september 2021, Brigitte Herremans en Tom Ruys,  “Wat België kan doen aan straffeloosheid in Syrië”.

Welkom in Charleroi

Stilaan wordt duidelijk wat er in Charleroi rond de dood van de Slovaak Jozef Chovanec gebeurde. Het ganse verhaal kennen wij nog niet maar de verantwoordelijkheden worden steeds zichtbaarder. En dat is goed zelfs al is er nog geen proces waar de zaak normaal in al zijn details zal worden besproken. Maar gezien de doofpot waarin het parket die moord zo te zien wou verstoppen is dit een zeer uitstekende zaak. Dat het spijtig genoeg zo moet gaan is de fout van het parket. Niemand anders.

Geen hulp bieden

Natuurlijk heeft Jan Jambon zitten liegen dat het niet mooi is. Alsof die man geen digitale of papierenagenda heeft waarin hij al zijn belangrijke afspraken noteerde. Ons willen doen geloven dat hij het niet wist/vergeten was is een bewijs van zijn incompetentie en/of onbetrouwbaarheid. Hetzelfde voor zijn kabinet met kabinetschef Joy Donné de man die voor het oog van de camera’s parkeerboetes op straat gooit.

Maar dat is evenzeer het verhaal van een N-VA die het niet nauw neemt met de deontologie en opvalt door een zwaar blunderende communicatie, alias Paul Van Den Driessche. Het is niet zijn eerste flater en het zal ook niet zijn laatste zijn.

Maar uiteraard zijn er hier meerderen die zwaar in de fout gingen en zo te zien zelfs soms criminele feiten pleegden. Vooreerst is er Ryanair. De man was op de luchthaven zijn jas met de boardingpas verloren en had zich al op het vliegtuig weten te nestelen. Het moet voor Ryanair toch simpel geweest zijn om via haar computerbestanden na te gaan of die man recht had op een vliegtuigzetel. Het was een minuut werk.

Jozef Chovanec, een Slovaakse aannemer was op bezoek bij zijn Belgische familie. Op de terugweg naar huis op de luchthaven van Charleroi vergat hij zijn jas met boardingpas. Het gevolg was dat hij kort erna  blijkbaar in een politiecel stierf. Welkom in Charleroi.

Maar neen, men riep er in plaats van hem te helpen dit probleempje op te lossen totaal onnodig de politie bij. En die gooide eens de man uit het vliegtuig was gestapt hem brutaal op de grond. Dit in plaats van te zoeken naar die jas met daarin die boardingpas. En in plaats van hulp te bieden zwierde men die man als een crimineel in een cel. Ongehoord.

Psychische problemen

Ondertussen had men ook vernomen dat de man omwille van psychische problemen zijn medicatie nodig heeft. En wat dacht je? De agenten deden niets met die nochtans cruciale informatie. En als de man dan ogenschijnlijk symptomen van een psychose begon te vertonen gebruikt men met zes politiemensen alle mogelijk geweld om Chovanec in bedwang te houden en plat op een bed te gooien. De ‘helpende’ politie?

Wel roept men er een dokter bij om die politie raad te geven. Hij komt 4 uur later (!) – kwam die met de stoptrein van Antwerpen? – en kijkt vanop afstand zeggende dat er geen problemen zijn. Dit over een man met een bebloed gezicht! Van medische zorg gesproken! Hadden die agenten dan niet moeten eisen dat die arts Jozef Chovanec degelijk onderzocht voor hij zijn opinie gaf? Geen probleem voor onze ‘helpende’ politie.

Beseffend dat de toestand in de cel geheel uit de hand aan het lopen was roept men dan toch maar de ambulance ter hulp. Die doet er 40 minuten (!) over om daar te geraken. Moest die van Mons of Brussel komen misschien? En om hem te kalmeren geeft men hem dan een spuit met kalmeringsmiddel in zijn bil. Maar door die daar te geven duurt het lang voor dit middel begint te werken. Degelijk (sic) werk dus.

Leve de paraplu

En dan constateert men blijkbaar in aanwezigheid van het normaal goed getrainde en professionele personeel van de MUG een hartstilstand. En wat zien we? Niet dit medisch personeel met o.m. een verpleegster doet een poging tot reanimatie maar een politieman. En dan hebben we het nog niet over de volgens het dossier schandelijke uitlatingen van een der verplegers dat de man zijn dood geen groot verlies zal zijn.

Met als kers op de taart de onderzoeksrechter Laurence Wauthier die het dossier wou afsluiten zonder een hier normaal toch essentiële reconstructie te doen en zonder iemand in verdenking te stellen. Dood door eigen schuld dan of een ‘ongelukje’?  Wie hier geen gerechtelijke doofpotoperatie ziet is stekeblind.

En alhoewel die agente een Hitlergroet brengt en de andere agenten zich tijdens deze dramatische gebeurtenis vrolijk maken en nog een dansje doen grijpt bij de politie nadien niemand in. Toezichthoudende politiebazen doen alsof er niets aan de hand is.

En als het tot een schandaal komt steken ze hun paraplu open en wijzen dan maar naar het gerecht met parket en onderzoeksrechter want die hield die info met de video volgens hen achter. Er liep een strafklacht tegen die politiemensen en er was een dode. Toch voldoende reden om dit uit te spitten. Want je weet maar nooit. Maar na de politie trekt ook het gerecht dan maar haar paraplu open.

De helpende hand van de luchthavenpolitie in Charleroi. Pas een 30 maanden later werd de dame die hier de Hitlergroet bracht als sanctie overgeplaatst naar een andere dienst. Dit alleen maar doordat op dat ogenblik deze beelden openbaar waren geraakt en de verontwaardiging enorm was. Men offerde haar dan maar op.

Dat Ignacio de la Serna, de procureur-generaal in Mons, stelt dat het niet bewezen is dat die politiemensen verantwoordelijk zijn voor de dood van Jozef Chovanec klopt theoretisch natuurlijk. Het is hiervoor immers wachten tot de rechtbank zich heeft uitgesproken.

En dit is tot het desnoods bij Cassatie geweest is.  Maar zelfs nog niet opperen van eventuele tuchtsancties maakt ook hem verdacht. Zat hij mee het complot om deze zaak in de doofpot te stoppen? Wie en waarom diende hier iemand beschermd? Wat hier gebeurde is straffe kost. Geen varkensstal die een dergelijke stank zou weten te verspreiden.

De Hoge Raad voor Justitie gaat de zaak nu onderzoeken – een primeur – een gedurfde zaak want ze kan haar reputatie hier om zeep helpen. En langs de andere kant moet ze nu het gedrag van de eigen mensen gaan onderzoeken. En voor beiden goed doen is er hier niet bij. Het is als het betreden van een mijnenveld.

Vervalste pv’s?

En dan is er het vervoer naar het hospitaal. Was de man al dood toen hij nog in de cel lag? Zijn weduwe is er bijna zeker van dat dit zo is. Wou men hem officieel in een ziekenhuis laten sterven en niet in een politiecel?

Wat in dit laatste geval extra belastend zou geweest zijn voor die betrokken politiemensen. Maar dan heeft men met de ambulance een lijk vervoerd. Wat niet mag en dan hebben minstens de ambulanciers en eventueel zelfs het hospitaal hieraan meegewerkt. Gezien wat we nu al weten zou het niet verbazen.

En dan zijn er de processen-verbaal van de politie over wat er met Jozef Chovanec gebeurde. Die blijken onder meer qua tijdsgebruik niet te kloppen en zijn dus wat men noemt vals. Wat wil zeggen dat in dit geval de politie valsheid in geschrifte pleegde bij de uitoefening van hun ambt en in een essentieel document. Waarom deed de onderzoeksrechter hier niets mee?

En dan is natuurlijk naast de blijkbaar aan tijdelijke dementie leidende Jan Jambon ook de minister van Justitie Koen Geens (CD&V) – die blijkbaar de zwijgplicht kreeg – en de top van de politie. En Koen Geens is kandidaat premier van de in onderhandelingen zijnde nieuwe regering. Waarom reageerde die niet eens?

Marc De Mesmaeker, de baas van onze politie, had toen hij van het overlijden van de man en de strafklacht hoorde desnoods discreet een onderzoek kunnen doen. Als baas moet hij toch exact weten wat er gebeurde. Hij deed het echter niet.

Geen woorden maar daden

Hetzelfde uiteraard met zijn nummer twee André Desenfants. Ook die negeerde de zaak. Recent bleken op twee besloten Facebookpagina’s met gewezen en huidige agenten nog maar eens dat er onder de politie een aantal figuren zijn voor wie de wet van geen tel is.

Waarom kon men bij Ryanair niet gewoon in hun computerbestand kijken om te zien of die man wel degelijk een boardingpas had? Neen, ze riepen de politie ter hulp met de nu gekende gevolgen. Service van Ryanair.

Waarop zij soms fier tonen hoe je geweld kunt verdoezelen en wat men denkt over zwarten en moslims. Met beledigingen à la volonté. Waarop de ermee geconfronteerd De Mesmaeker stelde dat ze als ze het menen het dan best maar ’afbollen’.

Maar dat is niet wat hij moet doen. Hij moet op zoek gaan naar die politiemensen die hier strafbare feiten plegen of pleegden. Simpel zeggen dat ze het moeten ‘afbollen’ kan niet. Hij moet actie ondernemen en een gerechtelijk onderzoek starten naar wie wat crimineels deed. Maar hij lijkt het te vertikken. Zo laat je het korps natuurlijk verder verrotten. Wil hij dat dan?

En dan is er de kwestie van de opleiding van nieuwe rekruten voor de politie, of de erfenis Jambon. Om toch maar voldoende politiemensen te kunnen aanwerven heeft toen nog minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon de voorwaarden voor rekrutering een stuk soepeler gemaakt en dus dreigen er nog meer geweldenaars en racisten door de mazen van de opleiding te glippen.

Het is gesignaleerd en de vraag is of men dit kortelings in voege gaande nieuwe systeem niet eerst eens extra onder de lamp moet houden. Wil men nieuwe gevallen zoals met Jonathan Jacobs, die ook in een politiecel overleed, en Jozef Chovanec vermijden dat moet men hier indien nodig aan de basis optreden.

De eigen deur

Ook moet er een grondige doorlichting gebeuren van zowel de politie, de ambulancediensten als het parket in Charleroi en ook Hengouwen. Het lijkt totaal onwaarschijnlijk dat het geval Chovanec het eerste en enige is met brutaliteiten van die aard dat de voorbije jaren in Charleroi en omstreken gebeurde. De dossiers van de onderzoeksrechter mevrouw Wauthier zou men best eveneens eens onderzoeken.

Of die rechtszaak wat gaat opleveren is ook nog de vraag. De autopsie en het toxicologisch onderzoek gebeurde onder toezicht van het Charleroise parket en onderzoeksrechter Wauthier en dat lijkt veel te veel vragen op te roepen naar de kwaliteiten ervan. De weduwe van Chovanec en haar advocate Ann Van de Steen zullen het in de rechtszaal misschien dan ook niet gemakkelijk hebben.

Advocate Ann Van de Steen gaat in de zaak van Jozef Chovanec frontaal in tegen het de onderzoeksrechter, het parket van Charleroi en het parket-generaal in Mons. Het wordt dan ook voor haar geen simpele zaak om dit te winnen. Niet verrassend is dan ook dat ze nu vraagt om het proces elders te voeren. Er bestaat nu eenmaal zoiets als ‘ons kent ons’, ook in Henegouwen.

Met succes tegen het parket van Charleroi hier een oorlog voeren zal zeker niet gemakkelijk zijn als de zaak in Charleroi voorkomt. Gelukkig voor haar cliënt heeft ze de publieke opinie in België en Slovakije achter zich en is er nu ook de diplomatieke druk vanuit Slovakije.

Dat de weduwe van Chovanec al haar vertrouwen in de Belgische overheid verloren heeft hoeft natuurlijk niet te verwonderen. Want wat gaat het parlement nu doen? Het is het opperste orgaan van het land, de wetmaker en toezichthouder. Gaat het beperkt blijven tot een paar dagen voor enkelingen spitsroeden lopen of worden er serieuze maatregelen genomen?

De reputatie van België als rechtstaat ligt terecht aan diggelen. Maar wie zorgt voor het herstel? Het is gemakkelijk andere landen zoals Congo, Syrië of China te beschuldigen van allerlei foute dingen. Maar misschien kan men eerst hier eens voor de eigen deur vegen. Ik ben benieuwd. Of niet?

Willy Van Damme

De grofheid van de N-VA

Je denkt dat men bij de N-Va als strategie zo snel als kan de affaire van Jozef Chovanec zou vergeten. Maar intelligent is men daar duidelijk niet. Na de persconferentie moest men vanuit de partij zo nodig de houding van de pers in deze zaak aanvallen.

De aanval is inderdaad soms de beste verdediging maar hier is dat niet het geval. Vooreerst heeft die media gewoon bericht over wat men haar op de schoot wierp. Zelf onderzoek doen was er niet eens bij.

De pers moet zwijgen

In die zin had de media best een diepgravend onderzoek naar de zaak mogen doen. Ze deed het niet maar dat gebeurt in 1001 zaken. Paul Van Den Driessche weet dat als politiek overloper en ex-journalist perfect. Maar hij zou gezien zijn journalistieke reputatie zowat de laatste moeten zijn die ex-collega’s op dit vlak de les moet komen spellen.

@PeterDeRoover1

Je zou verwachten dat journalisten en commentatoren die indertijd geen seconde aandacht hebben besteed aan de zaak Chovanec nu uit zelfrespect even zwijgen en zich van belerende commentaar onthouden.

N-VA fractieleider in de Kamer Peter De Roover (N-VA) gisteren op Twitter. Een aantal jaren terug riposteerde Peter De Roover, toen nog juist geen fractieleider, in Knack dat de kritiek in pers en politiek op Saoedi-Arabië fout was want het was onze bondgenoot. Nu stelt hij dat de pers over de zaak Chovanec moet zwijgen. Zoals men dat doet in Saoedi-Arabië? Is Peter De Roover wel een democraat? Blijkbaar niet.

Het is zowat de nieuwe verdedigingsstrategie van de N-VA om via een frontale aanval op de media Jambon uit de wind te zetten. Voorheen poogde men dat door een aanval te doen op de gewezen minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR). Maar was dat een fout.

Het nog steeds onder MR controle staande ministerie van Buitenlandse Zaken liet onmiddellijk daarna immers een brief lekken waaruit bleek dat Jambon die Slovaakse ambassadeur wel persoonlijk had gezien. Wat hij zaterdag dan toegaf.

Het doelwit is nu de pers die voor de partij in het verleden altijd poeslief is geweest. Toen de relatie van De Wever met de dubieuze ‘zakenman’ Koen Blijweert publiek raakte werd deze door de Wever zelf gedane onthulling nog diezelfde dag als het ware door de pers unaniem begraven.

En het is verre van het enige verhaal van die aard. Ook met de zaak Chovanec poogde men dat op bepaalde plaatsen. Alhoewel de documenten duidelijk zegden dat Jambon die ambassadeur persoonlijk had ontmoet zaaide men op de VRT nog twijfel.

De aanval hier op de pers vanuit een bepaalde partij, de N-VA, is schandelijk en toont dat de N-VA als journalisten alleen lakeien aanvaard. Dat bleek al veel eerder toen De Wever stelde dat hij slechts nog maar met die pers wou spreken die hem vriendelijk bejegende. Het was een frontale aanval op de media en zo de democratie.

De communicatieverantwoordelijke van de N-VA valt frontaal de pers aan. Deze gewezen journalist neemt het niet dat men over de zaak Jan Jambon zo bericht dat blijkt dat Jan Jambon een leugenaar is. Het toont wat zijn visie op de pers is. Ze mogen alleen schrijven over de ‘goede daden’ van de man en zijn partij. Een beetje zoals in Noord-Korea.

Nog vragen

Wat de zaak Chovanec betreft moet men dringend een diepgravend onderzoek doen naar wat daar in het verleden nog in die politiecellen gebeurde. Het lijkt ongeloofwaardig dat dit het enige geval van zware mishandelingen door de politie op de luchthaven van Charleroi zou zijn.

En waarom heeft men tot heden dit ganse team, incluis de ambulanciers, nog niet gesanctioneerd? Nu gebeurde dat alleen met dat mislukt politieagentje dat meende stoer te moeten doen door de Hitlergroet te brengen.

Waar blijven minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem (CD&V), het Comité P en de top van de federale politie? Ook dat is een vraag waard. Hier is iemand die blijkbaar totaal onschuldig was door de politie om het leven gebracht. Als dat geen schandaal is.

Willy Van Damme

Jambon is een leugenaar die zijn werk negeert

Ha ja, het is toch juist. Jan Jambon heeft vandaag dan toch toegegeven dat hij de Slovaakse ambassadeur persoonlijk heeft ontmoet. Dit over de zaak betreffende de moord op Jozef Chovanec welke men in Slovaakse diplomatieke kringen een zwaar incident noemde. Minstens een week lang zat hij dit te ontkennen, zeggende dat hij van niets wist over deze moord door die politiemensen, toen toch zijn medewerkers.

Ander en beter?

Verder ontkennen had feitelijk ook geen zin meer want er dreigden immers of vanuit Buitenlandse Zaken (MR) of vanuit Slovakije nieuwe onthullingen te komen. De Wever zal vermoedelijk hem ook wel gezegd hebben dat hij moest stoppen met liegen of zijn carrière zou snel gedaan zijn. Karel Drabbe, een fan van de N-VA, had zelfs Theo Francken als vervanger voor de post van minister-president al voorgesteld.

Maar een minister die zijn job serieus neemt had toen hij of zijn kabinet hoorde van het voorval snel een degelijk onderzoek gestart. Neen, hij deed niets en het was blijkbaar zo snel uit zijn hoofd dat hij nu dagenlang kon beweren zich niets te herinneren. Grof is dat hij vandaag verklaarde niet te aanvaarden dat mensen nu aan zijn adres beschuldigingen rondstrooien. Wil hij soms bloemen en applaus voor zijn optreden?

Ann Van de Steen, advocaat van de weduwe van Jozef Chovanec, zorgde ervoor dat de zaak toch voor de rechter zal komen en hielp zo mee aan het ontmaskeren als een leugenaar van Jan Jambon. Diens geheugen is nu blijkbaar terug. Geen dementie dus.

Wat toen gebeurde is schandelijk en vermoedelijk crimineel wangedrag van de politie waarvoor hij toen als minister verantwoordelijk was. En meneerke bleef passief toekijken. Hij die graag anderen de huid zit vol te schelden negeerde dit. Zie zijn verbindingsofficier voor de politie in Turkije. Hij en zijn kabinet keken de andere kant op.

En ja, hij had vandaag voor zijn persconferentie een heel goede rechterhand om de nieuwe versie van zijn verhaal 2.0 te vertellen. Paul Van Den Driessche, mediadeskundige van de N-VA, de man die wel graag de vrouwtjes ziet en dan denkt dat alles mag.

Een ervaringsdeskundige die weet hoe je tegen de pers moet/niet moet liegen. De man die als hoofdredacteur van Het Nieuwsblad het nepverhaal bracht over toen minister Elio Di Rupo (PS) de pedofiel en hem zo bijna richting zelfmoord duwde. Ook daarna blijft de man doen alsof er niets aan de hand is. Frisse kerels daar bij de N-VA.

Respect voor Chovanec

Daarover ging zijn rol en zijn optreden wel niet in deze zaak. Het maakt hem ongeschikt om nog verder te functioneren als politicus, toch een wetgever en in zijn geval een ministerieel verantwoordelijke. Enig respect tonen voor Jozef Chovanec en zijn naasten was er bij Jambon niet bij. Hoe gaan andere mensen naar hem kijken? En hoe gaan die andere politiemensen die elke dag wel degelijk hun werk doen naar hem kijken?

Natuurlijk is niet Jambon de man die verantwoordelijk is voor de dood van Chovanec. Dat zijn zeker de politielui die niet thuishoren in een deftig politiekorps en de collega’s alleen maar een barslechte naam geven.

Hetzelfde voor de ambulanciers die, zo lijkt toch het uit het dossier, beter een andere job kiezen en liefst mee mogen verschijnen voor de rechter. En dan is er het parket en de onderzoeksrechter. Waarom weigerde de onderzoeksrechter een reconstructie van de feiten. Schrik voor wat zou blijken? Pas toen de bom in zijn gezicht ontplofte stond hij die toe.

En waarom moet zoiets straks drie jaar duren – de feiten dateren van eind februari 2018 – voor het hopelijk voor de rechtbank zal komen? Respect voor het slachtoffer die zo hebben we de indruk niets misdaad had en voor zijn nabestaanden is er in Charleroi niet bij. Integendeel. Rotte appels en een doofpotoperatie die gelukkig fout afliep.

Willy Van Damme

I know nothing, I’m from Brasschaat

Het is een van de betere stukjes uit de briljante comedy Fawlty Towers waarin Manuel zegt “I know nothing, I’m from Barcelone”. In de zaak van de in een Charleroise politiecel gestorven Jozef Chovanec klinkt hetzelfde liedje. Zeggen dat je zich niets kan herinneren is zowat het laatste excuus dat men gebruikt als men betrapt wordt op zaken die niet door de beugel kunnen. Ontdekt men dat wat je zegde dan toch niet klopt dan kan je nog altijd verklaren: “Ja, nu je het zegt, herinner ik het mij nu wel.” Met daarna dan een heel luide sorry.

Pas nadat dit filmpje bekend raakte werd de agent die de Hitlergroet bracht als tijdelijke sanctie binnendienst gegeven. Dus pas meer dan twee jaar na de feiten. Wie beschermde haar?

Met de Porsche

Ach, het is me wat met de N-VA en met hun minister Jan Jambon. Het aantal blunders die de man al die jaren al opstapelde is amper nog te tellen. Maar hij blijft maar hoog van de toren blazen en doen alsof er niets aan de hand is. Met als slogan: “Met mij komt alles goed”.

Het begon al toen bij de start van zijn politieke carrière en een feestje van het Sint-Maartensfonds bijwoonde. Een clubje vol nostalgici die met weemoed terugdenken aan de tijd toen ze aan de kant van de Duitse nazi’s onder meer joden hielpen versturen richting de vernietigingskampen.

En dan kwam ex-liberaal Joy Donné met zijn Porsche tijdens de vorige federale regeringsonderhandelingen tevoorschijn. Deze bleek de chauffeur te zijn van Bart De Wever die rondtoerde met een valse nummerplaat – Die van een andere – en gooide zonder gêne een parkeerboete voor het oog van de camera’s en De Wever arrogant op de grond. Met als idee: “Nou die andere met de echte nummerplaat zal wel betalen”?

Brokkenpiloot Jan Jambon gezien als de sterke man van de N-VA na Bart De Wever blijkt eerder een prutser en een leugenaar.

En wat gebeurde? De man werd nadien kabinetschef van Jambon toen die … minister van Binnenlandse Zaken werd en dus baas van de politie. Het lijkt wel de omgekeerde wereld. Wat een wetsovertreder lijkt wordt nadien de rechterhand van de baas van de politie. De man is nu federaal parlementslid. Een beloning?

Dansende moslims

En dan is er de zaak van de erg dodelijke terreuraanslagen in Zaventem en Maalbeek. Toen beweerde hij met luide stem dat hij wist dat ‘de moslims’ nu aan het dansen zijn. Een in wezen racistische en gelogen opmerking die hij nadien moest intrekken. Beseft hij dan niet dat onder de vele slachtoffers van die terreur ook een pak moslims waren? En dan hebben we het nog niet over de wapens van FN uit Herstal bij al Qaeda.

Waarna hij op het spreekgestoelte van de Kamer van Volksvertegenwoordigers om zich te verdedigen voor het eigen falen dan de verbindingsofficier van de politie in Turkije de huid zat vol te schelden als zijnde de man die bij die aanslagen zware flaters had begaan. Ongehoord voor een minister. Ook hier moest hij na veel druk toegeven dat hij fout was.

Maar dat gaat met die man gewoon van kwaad naar erger. Toen hij als minister-president in het Vlaams parlement zijn begroting voorstelde vroeg de oppositie wanneer men de cijfers kon zien. Waarop hij dat weigerde met de beruchte uitdrukking: ‘Te laat? Da gade gij nie bepale’. Van een minachting van het parlement gesproken. Ook hier moest hij onder druk toegeven.

En dan is er zijn beleid als minister verantwoordelijk voor Cultuur. Toen hij zijn plannen ontvouwde ontstond er in deze sector een enorme voorheen nooit gezien storm van verontwaardiging over zijn visie en plannen. Ook hier gaf hij toe wat fout geweest te zijn en wijzigde hij zijn begroting voor cultuur.

Ondertussen moest hij asielzoekers – die totaal machteloos zijn – nog eens uitschelden voor profiteurs. Zo stelde hij dat zij met het kindergeld dat zij in hun wachttijd vergaarden zich een woning kunnen kopen. Een zoveelste grove leugen van de man. Ook hier moest hij na veel druk toegeven verkeerd te zijn geweest.

Recenter was er de rel met Erika Vlieghe – de verantwoordelijke van de commissie van experten die moet zorgen voor het heropstarten van de samenleving na de corona – waar hij zijn falend coronabeleid poogde te verstoppen achter arts-internist en infectiologe Erika Vlieghe.

Gewezen minister van Binnenlandse Zaken Louis Tobback, altijd iemand die nogal gemakkelijk zegt waarover het gaat, riep Jambon vandaag op om ontslag te nemen. Dit om zijn naam te redden en het imago van zijn partij en de politiek in het algemeen op te krikken.

Stellende dat zij akkoord was met zijn als te zwak geziene coronamaatregelen. Een leugen waarop een zich terecht misbruikt voelende Vlieghe nog weigerde naar de vergaderingen met hem en de andere ministers te komen. Wat zij in de media luid roepend bleef herhalen. Ook hier moest Jambon terugkeren op zijn woorden.

Ik weet van niets

En dan nu de affaire rond de huiswaarts kerende Slovaak Jozef Chovanec. De man die in 2018 in een politiecel op de luchthaven van Charleroi om het leven kwam na een geval van duidelijke mishandeling door de politie.

Waarbij een van de politiemensen zich amuseerde door de Hitlergroet te brengen. Wat men live on camera kon zien. Met als gevolg een strafklacht van de weduwe. Pas toen deze vorige week via haar advocaat op TV de beelden van die mishandelingen toonde schoot iedereen in actie.

Waarna Jan Jambon, nu Vlaams minister-president, bij hoog en laag beweerde dat hij van niets wist en er nooit over had gehoord of mee te maken had gehad. Een domme leugen want ze was zo te doorprikken. Bleek dat de Slowaakse ambassadeur zeker twee maal persoonlijk over de zaak contact heeft gehad met het kabinet van Jambon/Donné. En volgens de ambassadeur ook met Jambon zelf.

Maar neen, zegt Jambon, dat was alleen met mijn kabinet en die, als we hem nog wel mogen geloven, hebben mij niets verteld. Maar ja, als men Joy Donné als kabinetschef neemt hoeft dat misschien ook weer niet te verbazen. Maar wat met zijn verantwoordelijkheid als baas van dat kabinet? Nooit van gehoord?

Veel vragen

Natuurlijk zijn er in deze zaak zo te zien meerdere fouten gemaakt. Waarom moest die man in een politiecel en niet onder dokterstoezicht geplaatst worden? Wat met de zo te horen manke procedures in zo’n zaak? Waarom duurde het klaarblijkelijk een veertig minuten voor de ambulance ter plekke kwam? En ook de ambulanciers pakten het zo te horen totaal verkeerd aan.

Waarom weigerde de onderzoeksrechter eerst een reconstructie van de feiten? Een nochtans essentieel element in zo’n onderzoek. Klopt het dat minister van Justitie Gaston Geens (CD&V) zoals hij stelt van niets af wist? Ook geheugenverlies misschien?

En waarom werden er pas vorige week maatregelen genomen tegen de dame die zo te zien al lachend de Hitlergroet moest brengen? Had ze niets beters te doen? En waarom moest het is meer dan twee jaar aanslepen voor er in deze niet ingewikkelde zaak een rechtszaak komt? En wie wist bij de federale politie wat er gebeurd was? En dan zijn er de vragen betreffende het Comité P dat toezicht moet houden op onze politiediensten.

Louis Tobback (SPA) nam als minister van Binnenlandse Zaken in 1998 ontslag na de dood van de Nigeriaanse asielzoekster Semira Adamu. Dit toen ze op het vliegtuig op weg naar huis en onder begeleiding van politiemensen omkwam. Louis Tobback was niet schuldig aan haar dood maar politiek verantwoordelijk. Hij bleef politiek een grote meneer die in de geschiedenisboeken zal geprezen worden. Ook wegens zijn ontslag.

Egbert Lachaert gekend als een tegenstander van een regering met Groen/Ecolo wil nu toch met hen scheep gaan voor een nieuwe regering. Samen dan met SPA/PS en CD&V. De recente grove beledigingen van Bart De Wever aan het adres van de liberalen deden hem duidelijk overstag gaan. Vandaag kwam eerst het bericht dat Open VLD en CD&V Jambon voorlopig gingen gerust laten. Met nadien het verhaal over een ditmaal hoffelijk gesprek van Lachaert met Bart De Wever. Waarop Lachaert daarna stelde te opteren voor een regering met de socialisten, christen-democraten en de groenen. Een koehandel?

Jan Jambon is een brokkenpiloot die wilde verhalen en leugens zit rond te strooien en voor niets zijn verantwoordelijkheid neemt. Het is een schande voor de politiek en het best is dat hij nu ontslag neemt. Maar voor een goed portret in de geschiedenisboeken is het nu al veel te laat. Zeker daar zijn positie in deze zaak stilaan onhoudbaar wordt.

Toch gesprek?

Ook hier in de zaak Chovanec lijkt de ontmaskering voor hem akelig dichtbij. Een deze avond via Buitenlandse Zaken gelekt document toont dat er wel degelijk een persoonlijk gesprek geweest is tussen de Slovaakse ambassadeur en Jambon. Wat hij al dagenlang zit te ontkennen.

Vandaag moest Ben Weyts, minister van Onderwijs voor N-VA in de Vlaamse regering hoogstnodig Didier Reynders (MR), toen minister voor Buitenlandse Zaken, frontaal in de kwestie aanvallen. Dit om zo Jambon uit de wind te zetten.

Het kwam als een boemerang in zijn gezicht terug. Het lek kwam immers van dat ministerie van Buitenlandse Zaken waar de MR nog steeds de plak zwaait. Maar hoeveel keer mag Jambon nog liegen? Hoeveel flaters zijn nog toegestaan?

Wel lijkt Bart De Wever vandaag bij CD&V en Open VLD, zijn coalitiepartners, in de Vlaamse regering, volgens de kranten tussenbeide te zijn gekomen om het hachje van zijn topman te redden. Welk chantagemiddel werd hier gebruikt? Kreeg Egbert Lachaert in ruil van de Wever dan het groen licht voor de vorming van een federale regering zonder hem? Wie naar de vandaag elkaar opvolgende berichten kijkt kan dat vermoeden.

Duidelijk is dat de N-VA Nog Veel Ambras zal veroorzaken. Dat geeft nu bijna de ganse Wetstraat stilaan toe. Rijkelijk laat. Kijk naar Bart De Wever en zijn zeer nefaste rol bij de huidige regeringsonderhandelingen. Schelden en lasterlijke praatjes verkopen over bijvoorbeeld Kris Peeters (CD&V en toen als vicepremier zijn coalitiepartner) dat kan hij wel. Als de beste zelfs. Lachaert en Georges-Louis Bouchez (MR) weten het nu ook.

Willy Van Damme

De yogasnuivers

Dat De Wever uithaalt naar de gebruikers van cocaïne is begrijpelijk. Zij zorgen immers voor de vraag en dat staat centraal in deze handel. Dat hij daarbij echter een specifieke groep viseert van wat hij noemt yogasnuivers die hij duidelijk ziet als politieke tegenstanders wekt nog weinig verbazing.

Bart De Wever, de man die zijn volk leert schelden.

Maar misschien kan hij eens in zijn omgeving kijken waar vorig jaar in de media uitvoerig melding werd gemaakt van zijn vriend E. Van der Paal en diens liefde voor cocaïne. Dit terwijl De Wever aan zijn vader de belofte had gedaan om voor zoonlief te blijven zorgen.

Zij uithaal is dan ook minstens totaal ongepast maar typeert wel de man voor wie het uitschelden van tegenstanders een vaste gewoonte is. Zie Kris Peeters, mensen met een bakfiets, enzovoort.

In wezen een triest figuur maar wel een eeuwig lijkende ruziemaker.

Willy Van Damme

Lezersbrief naar Humo naar aanleiding van hun artikel over yogasnuivers in Humo van 26 maart.

Jacques Monsieur–Cassatie verwerpt beroep

Het Hof van Cassatie verwierp vandaag het beroep van de Belgische wapenhandelaar Jacques Monsieur tegen zijn veroordeling op 19 oktober 2018 door het Brusselse hof van beroep tot 4 jaar effectieve gevangenis plus boetes en inbeslagnames.

Eerder op 1 juni 2017 kreeg de man in eerste aanleg 3 jaar cel toegemeten. Het betrof hier illegale wapenverkopen via kompanen in Frankrijk, Zwitserland en Polen aan o.m. Iran, Indonesië en Mauritanië.

De Iran-Contra-Affaire en de Mossad

De man opereerde natuurlijk geheel in de anonimiteit. Door zijn betrokkenheid bij de burgeroorlog in de Republiek Congo (Brazzaville) op het einde van de jaren negentig verzeilde hij echter in het grote schandaal rond de Franse oliemaatschappij Elf Aquitaine – die men daarna maar liet overnemen door Total – raakte zijn naam in de media en hij in voorarrest. Waarop hij vluchtte naar Iran waar men zo ontdekte dat hun wapenhandelaar een spion was.

Opvallend is dat federaal parketmagistraat Véronique Melot in eerste aanleg maar 2 jaar vroeg en in beroep 3 jaar. De rechters deden er dus telkens een jaar bij. Ergens begrijpelijk want de man is een recidivist pur sang die voordien voor gelijkaardige feiten en spionage in de cel zat in Iran, Turkije, Frankrijk, België en de VS (1). Een deskundige van het internationaal gevangeniswezen dus.

Jacques Monsieur zag vandaag door het Hof van Cassatie zijn beroep tegen de eerdere veroordeling tot 4 jaar cel verworpen. In Le Soir en De Morgen gaf men hem vroeger de bijnam de Vos. Voor het parket was het feit dat hij het al die jaren overleefde een bewijs dat dit niet zomaar een zacht gekookt eitje was maar een sluwe man die goed wist waar hij mee bezig was. “Normaal was zo iemand  al lang vermoord geweest”, klonk het daar.

Hij was vooral een spion voor de Mossad die via het klantenbestand van zijn vader, een notaris uit Lot bij Halle, in contact kwam met de Brusselse jetset zoals de joodse textielbaron Pierre Salik van de gelijknamige jeansbroeken.

Zijn liefde voor de paardensport bracht hem onder meer naar Polen toen de Berlijnse Muur er nog was en zo de spionage. Hij was reserveofficier in het leger en informant voor de AIVD, onze militaire spionagedienst, en haar zusterorganisaties zoals het Amerikaanse Defense Intelligence Agency (DIA).

Zo was hij betrokken bij het Iran-Contraschandaal uit het midden van de jaren tachtig van de vorige eeuw waarbij de VS via Israël in het geheim wapens leverde aan het Iran van de Ayatollahs. Een land dat toen in oorlog was met het Irak van Saddam Hoessein, zelf een ex-agent van de CIA. De zaak leidde bijna tot het afzetten van de Amerikaanse president Ronald Reagan.

Toen in 1991 de oorlog tegen Joegoslavië uitbrak en de VS en EU via de Verenigde Naties een wapenembargo tegen dat land eisten en kregen ging de DIA als het ware de dag nadien bij Jacques Monsieur vragen om aan de vrienden in Kroatië wapens te leveren. Waarbij de NAVO, die de Adriatische Zee controleerde, zorgde dat dit ogengestoord kon doorgaan.

Vervalste handtekeningen luchtmachtbazen

In 1993 – 8 jaar na het uitlekken van de eerdere wapenleveringen aan Iran – vroeg de Mossad, de Israëlische veiligheidsdienst, dan aan Monsieur om in de VS voor de Iraanse luchtmacht vliegtuigonderdelen en materiaal voor de luchtafweer te kopen. Iets wat toen streng verboden was. Monsieur was hun infiltrant in het enorme Iraanse militairindustriële complex.

Samen met een kompaan uit Asse vervalsten zij daarbij de handtekeningen van de chef van de Belgische luchtmacht en het hoofd van de aankoopdienst van de luchtmacht in Evere. Toen men Monsieur een eerste maal in België veroordeelde gebeurde dat dan ook achter gesloten deuren. Te gênant vermoedelijk. Nu echter greep de rechtspleging zoals het hoort in alle openheid.

De zaak verjaarde normaal in april maar het snelle optreden van zowel het hof van beroep als Cassatie verhinderde dat. Het is vooral dankzij het federaal parket en magistraat Véronique Melot dat de zaak met een veroordeling werd afgesloten.

Eerder toen het dossier bij het Brusselse parket zat leek het nergens te geraken. Het was zelfs een van de argumenten van de advocaten van Monsieur toen de zaak in beroep voorkwam. Het onderzoek naar de zaak sleepte toen het nog ressorteerde onder het Brusselse parket volgens hen te lang aan. Hun argumenten haalden het wel niet.

Ondertussen is er echter geen tekort aan moordwapens voor de illegale wapenhandelaars, de handelaars des doods. Dat al Qaeda in Irak, Syrië, Libië en Jemen geen tekorten aan wapens hebben is duidelijk.

En ISIS en al Qaeda kopen die uiteraard niet officieel bij bijvoorbeeld FN in Herstal. Die weten wel andere wegen te vinden zoals het werken via enkele Arabische golfstaten zijnde de Verenigde Arabische Emiraten. Of als naar gewoonte via de VS.

Het is er als steeds gewoon zakendoen. Alleen noemen ze nu niet meer Jacques Monsieur. Lees er maar het rapport van het Britse Conflict Armament Research ‘The weapons of the Islamic State’ (2) over na.

Het is een door de EU en Duitsland besteld dossier dat zwart op wit toont hoe men vanuit Bulgarije – dus de EU! – massaal wapens leverde aan ISIS. Het werk van o.m. de VS en Saoedi-Arabië. Tot na de verovering van de Iraakse miljoenenstad Mosoel voor de VS en voor Saoedi-Arabië toen Mosoel door het Iraakse leger reeds praktisch omsingeld was.

Willy Van Damme

Meer info: ‘Handelaar des doods”, Willy Van Damme, Borgerhoff & Lamberigts, 2011, 255 pagina’s.

1) Het staat nu vast dat men Jacques Monsieur in Panama ontvoerde en daarna in de VS voor de rechter sleurde. Een nepproces dus. De ontvoering gebeurde vermoedelijk op 27 augustus 2009 na uitlokking. Alles was het werk van de Drug Enforcement Administration (DEA). Iets wat een woordvoerder van DEA achteraf tijdens een gesprek zelf toegaf. “Wij hebben hiervoor de nodige expertise”, vertelde de man.

2) Conflict Armament Research, http://www.conflictarm.com/reports/weapons-of-the-islamic-state/.