De staatsgeheimen van Bart Swings

Het zal voor de meeste Belgische en andere atleten een wel heel grote verbazing zijn om te horen dat men de laptop en de smartphone best niet mee neemt naar de Chinese Winterspelen want China zou er ongemerkt spionagesoftware kunnen op plaatsen. Voor atleten die maar met iets bezig zijn dan hun conditie en de mogelijke uitslag op die Winterspelen moet dit een totale verrassing zijn.

Hebben sporters staatsgeheimen?

Volgens het advies van het Olympisch Comité is een laptop of smartphone naar ginds meenemen een te gevaarlijke zaak. Een gevaarlijke zaak? Hebben die sporters en hun trainers, masseurs en administratieve staf dan misschien staatsgeheimen op hun laptops of smartphones staan die men kan stelen?

Als dat zo zou zijn dan dienen onze veiligheidsdiensten snel actie te ondernemen tegen deze sporters want ze mogen dit normaal niet bezitten.

 

Volgens het Belgisch Olympisch Comité kunnen onze sporters om veiligheidsreden hun smartphones beter thuislaten want de Chinese geheime diensten zouden er spyware op kunnen plaatsen en de gegevens ontfutselen. Zou…..

Staatsgeheimen die zomaar op de laptop van bijvoorbeeld snelschaatskampioen Bart Swings zouden staan! Dat kan toch niet. Maar als men ons Olympisch Comité moet geloven dan mogen die hun digitale telefoon niet meenemen want China zou er stiekem spionagesoftware kunnen op plaatsen om zo onze staatsgeheimen buit te maken.

Natuurlijk kan men zo al ruiken wie dat advies aan het Olympisch Comité influisterde en dat is vermoedelijk onze veiligheidsdienst, de Belgische Staatsveiligheid en in Nederland de AIVD. Want daar in Nederland klonk aldus de VRT hetzelfde lied. Diezelfde AIVD die in 2008 journalisten met hun toestemming als spion inschakelde bij de Olympische Zomerspelen in Beijing.

Belgacom

Dit verhaal over onze olympische sporters heeft in wezen niets te maken met het beveiligen van wat dan ook maar is gewoon een van de zovele onbewezen beweringen van onze spionagediensten over China. Het doet denken aan het fameuze artikel van Lars Bové in De Tijd over de inbraak in het internationale kabeltelefoonnetwerk van toen nog Belgacom, nu Proximus.

Zijn verhaal kwam rond de periode toen er in de wereld veel heisa was over het verhaal van Edward Snowden over de NSA die overal in zowat alle netwerken en elektronische communicatie in de wereld had ingebroken.

Ook bij het internationale kabelnetwerk van Proximus was dat gebeurt en er rezen hierover vragen in onze media. Maar wie was de dader? En kijk op zaterdag 20 september 2013 stond de naam van de schuldige breed uitgesmeerd in De Tijd, zijn krant: Het was China stelde hij zonder veel aarzelen.

Pech want diezelfde ochtend verscheen overal in de andere media de naam van de echte dader: De Britten die via Aziatische omwegen al de gegevens van die kabels aftapten. Bové had zich zonder blijkbaar degelijke controle een nepverhaal laten aansmeren.

Van een Belgische veiligheidsdienst waar hij goede contacten had? Waarschijnlijk want van Belgacom leek het niet te komen, die wezen immers naar de Britten.

Op 20 september 2013 had Lars Bové het mysterie onthuld van wie achter de hacking van het internationale telecomnetwerk van Belgacom zat. Het was, naar hij stelde, China die zo ook zelfs het Verenigd Koninkrijk had aangevallen. Nog diezelfde ochtend wisten alle andere media te melden dat het de Britten waren en zo niet alleen België maar ook China en elders bespioneerden.

Het was dus het omgekeerde. Er kwam een gerechtelijk onderzoek dat – wat kon men verwachten – een stille dood stierf. De zo geroemde ‘onderzoeksjournalist’ Lars Bové was beetgenomen en misbruikt. Zijn bron die hem bedrogen had heeft hij nooit bekend gemaakt.

Bronnengeheim is heilig behalve in dit geval waar de betrokken journalist door zijn bron misbruikt en belachelijk wordt gemaakt. Maar hij zweeg. De naam van die bron is nochtans zeer belangrijk om dit dossier beter te kennen.

Het is een al jaren klassieke geworden tactiek vanuit de Westerse veiligheidsdiensten om China, of Rusland en Iran, de aartsvijanden, van zowat alles te beschuldigen. Desnoods zaken die zij zelf hebben gedaan. Genoeg reden om eveneens vragen te stellen bij dit nu plots weer opgedoken verhaal over China en smartphones.

Een ezel stoot zich nooit tweemaal aan diezelfde steen en als de veiligheidsdiensten bij een bevriend journalist leuren met leugens dan kan men er gif op nemen dat ze niet aan hun proefstuk zijn en daardoor ook elke geloofwaardigheid hier verloren hebben. Maar geen zorg. Onze pers bestaat niet uit ezels. Ze stoten zich immers steeds weer aan diezelfde steen.

Als we dat verhaal over die sporters richting de Winterspelen moeten geloven dan is het alsof iedere toerist die in China op bezoek gaat spionagesoftware op zijn telefoontoestel geplaatst krijgt.

Het moet daar op de vele Chinese luchthavens erg druk zijn. Maar het valt te betwijfelen dat de Chinese spionnen enige interesse hebben om de smartphone van Bart Swings of welke andere Belgische, Nederlandse of andere sporter te hacken.

Wat zouden ze er op vinden? De data waarop hij met zijn kinesitherapeut en masseur heeft afgesproken of de dag dat hij zijn ouders of eventueel grootouders voor een etentje gaat bezoeken? Of wat zijn lievelingsgerecht is? Boeiend materiaal dus waar elke doorwinterde Chinese spion verlekkerd op moet zijn.

China is de grootste

Maar het is ‘nieuws’ en dus krijgen we op onze nationale radio, TV en in de kranten te horen en lezen hoe gevaarlijk en smerig China is, men is er onverbiddelijk. Ze nodigen je uit om dan je telecomapparatuur te hacken. Wat een geboefte denkt Jan Modaal dan. Het is echter zoals met die verhalen over Huawei, de Chinese telecomproducent.

Al jaren zegt de VS dat die haar apparatuur gebruikt om ons te bespioneren en dient men er daarom streng op toe te zien dat die apparatuur niet gekocht wordt. Het probleem is echter dat de VS, die dit luidkeels blijft uitschreeuwen, er nog niet het minste bewijs voor geleverd heeft. Maar kritische vragen stellen bij al die Amerikaanse of Britse nepverhalen zal men bij journalisten zelden of niet doen.

Volgens de VS is Huawei gevaarlijk want via hun telecomsystemen zouden zij spioneren. Dat kan zeker, maar waar is na al die jaren het bewijs? Nergens. En nochtans heeft de VS massa’s specialisten die dat zo zouden moeten kunnen vinden. Huawei is echter een zeer machtig telecombedrijf en voor de VS is dat een gevaar.

Want ondanks het feit dat de VS met al die grote Amerikaanse technologiegiganten en hun duizenden specialisten heeft Washington er tot heden voor zover geweten geen bewijs voor gevonden. En dan zijn al die beweringen gewoon nepnieuws, fake.

Men klets wat uit de bek. En dan heeft ook dit verhaal daarom ook niets te maken met hacking of spionage maar met moddergooien en het kapot pogen te maken van een rivaal voor de eigen almacht.

De VS is door China als grootste economie voorbijgestoken en poogt weerwraak te nemen door over China allerlei verhaaltjes te vertellen die door onze media dan ook zonder amper of geen vraagstelling worden overgenomen. Daarvoor heb je nu eenmaal onze pers. Waarna Jan Publiek dan maar geen Huawei koopt maar een Samsung. Want die is veilig?

Edward Snowden

Maar een aantal jaren geleden kwam daar dus het verhaal boven water van een zekere Edward Snowden, tot dan een medewerker van het Amerikaanse National Security Agency (NSA), een enorm grote bureaucratie maar waar behoudens wat specialisten tot dan amper iemand had van gehoord. Vele duizenden mensen werken er in een als gigantisch te omschrijven gebouwencomplex.

Wat bleek volgens de via Hongkong naar Rusland gevluchte Snowden: De NSA bespioneert via haar software alle bekende digitale communicatieapparatuur in de ganse wereld. En omdat ze omwille van de Amerikaanse wet hun eigen mensen niet mogen bespioneren schakelt men dan maar het Britse GCHQ in.

Nog zo’n moloch dat staat voor Government Communications Head Quarters en die in essentie hetzelfde doet als de NSA, mensen wereldwijd bespioneren. Het ging zover dat de NSA zelfs de telefoons van de vroegere Duitse kanselier Angela Merkel afluisterde en inbrak in het computernetwerk van het Élysée, de diensten van de Franse president. 

Dus als de Chinese president Xi Jinping via zijn Apple smartphone – die is in China erg populair – naar zijn vrouw belt of het eten al klaar is dan weet men bij de NSA dan misschien ook wat hij gaat eten. Bovendien is het straf dat blijkbaar de Nederlandse spionnen van de AIVD de Nederlandse atleten zo te horen evenzeer waarschuwden voor het ‘Chinese gevaar’.

Toen de zaak van Edward Snowden aan het licht kwam – Het is als met Proximus nooit ontkend – bleek dat de Nederlandse spionagediensten via haar serie zendmasten meehielpen aan dit project van de NSA/GCHQ. Ach de wet overtreden? Waarom niet?

Privacy als grap

En toen België het Berlaymontgebouw in Brussel, het zenuwcentrum van de EU, renoveerde werd het contract voor het nieuwe interne communicatiesysteem uitbesteed aan een Israëlische firma met nauwe contacten met de … Mossad, de Israëlische spionnen. Dat kon.

En dan was er recent het verhaal van Pegasus, een softwareprogramma van de Israëlische firma NSO. Officieel een privaat bedrijf maar in feite een afsplitsing van de Mossad. Via die voor de ‘vrienden’ te koop zijnde software nam men geruisloos de controle over een smartphone over, Huawei of Samsung.

Het maakte blijkbaar geen verschil. Of Huawei als instrument van de Israëlische en andere bevriende veiligheidsdiensten. Zouden Huawei of XIaomei, de grootste Chinese rivaal, dat geweten hebben? Maar dat zal de VS ons niet komen vertellen.

Met in een aantal gevallen met dodelijke gevolgen want die technologie verkocht men ook aan bijvoorbeeld Rwanda en die schrikken voor weinig terug. Het gaat hier echter over Israël en dat land mag wat meer. Veel meer zelfs.

Het spionagecentrum Menwith Hill bij Harrogate in North Yorkshire waar een paar duizend mensen werken, vooral Amerikanen is een 100 ha groot. Het is officieel een Britse luchtmachtbasis die echter in essentie het sleutelonderdeel is van het internationaal spionagenetwerk van de NSA en GCHQ.

Het toont de Britse vazalstatus. Het centrum kan gelijktijdig meer dan 100.000 boodschappen van overal in de wereld onderscheppen en ontcijferen en is in Europa het centrum voor het spionagenetwerk Echelon.

Volgens de media toen was ook het computersysteem van Buitenlandse Zaken en de premier Elio Di Rupo gehackt. Wat doet vermoeden dat men vanuit de VS en het Verenigd Koninkrijk de computersystemen van alle Europese regeringen had gehackt, hun (sic) partners.

Toen de voormalige Russische president Dmitry Medvedev op bezoek was in het Verenigd Koninkrijk poogde men naar verluidt vanuit Menwith Hill ook zijn communicatie te hacken. Maar Medvedev is dan ook geen snelschaatser.

Maar er is hier goed nieuws. De nieuwste televisietoestellen, de smarttelevisies, hebben nu immers een microfoon en camera geïnstalleerd waarmee men mits hacking geruisloos kan afluisteren en filmen wat in de huis- of slaapkamer allemaal gebeurt. En dan vraagt en mens zich af waartoe privacywetten allemaal dienen.

In wezen weet de VS als ze dat willen alles over wat men deze avond gaat eten, waar men die dag geweest is en wat men met wie besproken heeft. Privacy ligt al jaren op de vuilnishoop en onze spionnen weten dat maar al te goed en doen er niets tegen. Integendeel ze helpen soms mee want de CIA, MI6 en de NSA zijn vrienden, zusterorganisaties.

Bart Swings kan gerust zijn

Het maakt dat het verhaal over onze sporters en Chinese spionage onzin is. Het is de platst mogelijke anti-Chinese propaganda. Uiteraard heeft China, of welk land ook, zelfs Swaziland of Oost-Timor, een inlichtingendienst. Zo kan men er gif op nemen dat China hier een netwerk van spionnen heeft. Brussel is nu eenmaal geen stadje ergens ver weg in het Andesgebergte.

Trouwens, wat is een spion? Het is iemand die informatie voor zijn regering of derden vergaart en wie dus met een Chinese diplomaat praat praat ook met een spion want diplomaten horen al hun contacten aan hun baas te melden. Hetzelfde met diplomaten uit andere landen. Of met sommige journalisten. Zie maar het hier eerder besproken contract van de BBC en Reuters met de Britse regering.

Maar zo draait de wereld tegenwoordig. Niets is nog privaat en desnoods ligt alles op straat. Kijk maar naar die massa’s camera’s op pleinen en straten en in gebouwen. Niets is privé. De Britse premier Boris Johnson weet er alles over.

Maar Bart Swings hoeft geen schrik te hebben. Over de afspraken met zijn vrienden, kinesist en familie is men in China niet geïnteresseerd. Iets anders zou sterk verbazen. Hij kan zich de moeite besparen om zijn gsm thuis te laten. Laat onze spionnen en de media maar raaskallen.

Willy Van Damme

Jonathan Holslag als Joe McCarthy

De VS voert om haar positie in de wereld pogen te behouden een oorlog tegen China. Zij het voorlopig zonder wapens. En kijk ook in België willen sommigen in de media dit voorbeeld volgen. Het resulteert in een ware heksenjacht die onvermijdelijk doet denken aan het McCarthyisme in de VS.

Iedereen die anders denkt en normale relaties met ditmaal China wenst wil men het zwijgen opleggen. Zo doet ook Jonathan Holslag in zijn wekelijkse column duchtig mee tegen gewezen premier Yves Leterme (Knack, 5 augustus 2020, Barbaren aan het Chinese hof) omdat hij bestuurder is bij een Chinees bedrijf.

Jonathan Holslag, de man van de ongebreidelde Chinahaat.

Natuurlijk wil Jonathan Holslag, gekend om zijn grenzeloze Chinahaat, die kans niet laten liggen. De man studeerde geopolitiek aan de Koninklijke Militaire School en heeft er daardoor natuurlijk goede contacten.

Geweten is ook dat onze militaire veiligheid een uitstekende relatie heeft met de Amerikaanse veiligheidsdiensten. Is dat de reden waarom Jonathan Holslag als een soort papegaai de boodschap betreffende China vanuit Washington zonder enige aarzeling steevast overneemt?

En dat hij stelt dat een gewezen Belgisch politicus geen bestuurder in een buitenlands (hier Chinees) bedrijf kan zijn is wel raar. Zelf is hij nauw betrokken bij de Amerikaanse in het gehele duister opererende Trilaterale Commissie van de Rockefellers. Dat kan dus wel.

Willy Van Damme

Brief naar Knack over de recent column van Jonathan Holslag. Jonathan Holslag werd al snel hoogleraar aan de VUB, hij was nog maar een prille dertiger, in wat sommigen een discutabele selectieprocedure noemden. Hij heeft al jaren ook een wekelijkse column over buitenlandse politiek in Knack.

Ooit schreef hij in Knack naar aanleiding van het bezoek van een Belgische handelsmissie aan Beijing dat zo’n missies naar China zinloos zijn want de Chinezen kopen hier toch nooit iets. Zo een intelligentie vertonend die niet vreemd is aan onze universitaire instellingen waar vooral goede vrienden hebben essentieel is. 

Hij is ook wat men noemt Rockefeller Fellow bij de in 1973 door David Rockefeller opgerichte Trilaterale Commissie. Een der meest duistere cenakels van de macht van de VS over de wereld.

Hij is daarnaast ook adviseur van Eurocommissaris Frans Timmermans. Dat is de sociaal-democraat die jarenlang als Nederlands minister van Buitenlandse Zaken militair materiaal leverde aan allerlei salafistische terreurgroepen gelieerd aan al Qaeda in Syrië. Het is natuurlijk iets waar men China niet kan op betrappen.

Alexander Mattelaer en de Zuid-Chinese Zee

In het debat over een mogelijke derde wereldoorlog (Humo 13 juni 2017) heeft men het ook over de toestand in de Zuid-Chinese Zee. Alexander Mattelaer, politicoloog VUB en directeur van het Egmont Institute for International Relations, spreekt in dat debat ook over die gespannen situatie daar.

Hierbij zegt hij: “De burgers op die eilanden in de Chinese Zee hebben het meest reden om ongerust te zijn.”. Een merkwaardige bewering daar geen enkel van die vele zandbanken, koraalriffen en atollen in die zee door een burger wordt bewoond. In bepaalde uitzonderlijke gevallen leven er tijdelijk wat militairen, meer niet.

Het toont het zeer lage niveau van onze universiteiten en ook Buitenlandse Zaken, waarvan in de praktijk dat Egmont Instituut een onderdeel van is, dat zo iemand op die posities kan geraken.

Trouwens gans die kwestie is pas actualiteit geworden toen de Amerikaanse president Barack Obama er plots herrie over begon te schoppen. Voorheen was dat een bevroren conflict waar sinds 1974 niemand enige aandacht aan schonk, en ongetwijfeld die heren evenmin.

In januari 1974 veroverde China met stilzwijgende steun van de VS er de noordelijk gelegen eilandengroep Paracel op het toenmalige Zuid-Vietnamese leger. Het optreden van de VS is daarom het cruciale element in die discussie, wat niet verbazend amper ter sprake kwam. Ook dit toont het ontbreken van een debat dat de naam niet eens waardig was.

Willy Van Damme

Een hoogdag voor het cynisme

Gisteren werden in het land overal herdenkingen gehouden voor de terreuraanslagen van 22 maart 2016 in het metrostation Maalbeek en op de luchthaven van Zaventem. Daarbij lieten 32 mensen het leven en was er voor een massa anderen onnoemlijk veel leed.

Dat men die mensen herdenkt en alle mogelijke steun geeft aan de vele gekwetsten en familieleden, vrienden van de doden en de hulpverleners is logisch, erg belangrijk en een zeer goede zaak. En daarbij zijn vanwege de slachtoffers heel mooie staaltjes te horen en zien geweest. Het toont dat de mens niet alleen een roofdier kan zijn maar ook een zorgzaam en liefhebbend wezen. Iets om eeuwig te koesteren.

Steun aan ISIS

Maar toch laat alles hier een bijzonder bittere nasmaak achter. Terwijl we hier overal ons medeleven met die slachtoffers van Zaventem en Maalbeek toonden vielen er in het westen van de stad Aleppo doden en gewonden door terreuraanvallen van al Qaeda en haar bondgenoten. En daar hoorden wij in onze media niets over. Die doden telden dus niet mee.

Belgisch Minister voor Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR), hier op bezoek bij de Saoedische gebroeders Nayef en Saud al Shalaan. Beiden zijn gekend als financiers van die terreurbewegingen in Syrië en Irak en kregen in Frankrijk jaren cel voor groothandel in cocaïne. Ongetwijfeld geheel halal. En dan in Zaventem tranen plegen voor de slachtoffers van de terreur. Durf is alles.

Maar vooral was dit gebeuren van gisteren een hoogtepunt van cynisme vanwege onze elite van politici, academici en de media. Wie met wat aandacht kijkt naar wat deze heren en dames de voorbije zes jaar rond Syrië en ook Libië deden ziet niet bepaald iets om fier over te zijn. Integendeel, het is een gigantische schande waaraan die heren en dames wel niet zullen herinnerd willen worden.

Neem bijvoorbeeld de unaniem door de EU genomen beslissing van 23 mei 2013 betreffende Syrië. Nadat men in 2011 vanuit de EU een praktisch totaal embargo op Syrië afkondigde werd dit zeer merkwaardig die 23ste mei deels opgeheven. Wat was er gebeurd en waarom deed de EU dat? Het is een beslissing waaraan men op het kabinet van Didier Reynders, minister van Buitenlandse zaken toen, niet aan herinnerd wil worden.

De maand ervoor hadden salafistische terreurgroepen, in essentie al Qaeda en vooral Ahrar al Sham, een kloon van al Qaeda, het olie- en gasrijke oosten van Syrië veroverd. Waarna er intern ruzie ontstond over de opbrengst van die olie en gas en ISIS zich van al Qaeda losscheurde en dat gebied voor zich nam. De kassa bij ISIS kon beginnen rinkelen.

En daarom reageerde de EU, en dus ook de regering Elio Di Rupo, door onmiddellijk het embargo alleen voor olieproducten uit Syrië op te heffen. Er was dus haast bij. Leve de kassa van ISIS. Beweren dat de EU in Syrië alleen die ‘gematigde’ oppositie steunde is dan ook boerenbedrog. Een gigantische leugen.

Een andere zaak waarover men liefst zal zwijgen is het toekennen in 2011 van de Nobelprijs voor de Vrede aan de Jemenitische Tawakkol Karman, een prominent lid van de al Islah partij, de lokale versie van de Moslimbroeders. Een beslissing die kaderde in de politiek van de steun van het Westen aan de Moslimbroeders, en dus al Qaeda, hun vaste partner in crime.

De Jemenitische Tawakkol Karman fier met haar Nobelprijs voor de Vrede. Een gift van de Noorse sociaal-democratische regering van premier Jen Stoltenberg, nu secretaris-generaal van de NAVO. Hij steunt dan ook voluit de Saoedische oorlog tegen Jemen. Al Qaeda zal hem er dankbaar voor zijn.

En zoals bij alle afdelingen van de Moslimbroeders zijn er immers ook hier directe contacten tussen deze door Saoedi-Arabië gefinancierde partij en de lokale afdeling van al Qaeda, al Qaeda van het Arabisch Schiereiland. Dat is de afdeling die tekende voor de bloedige aanslag op Charlie Hebdo van 7 januari 2015. Nobelprijs voor de Vrede? Welke vrede?

Haar partij steunt trouwens de oorlog van Saoedi-Arabië en het Westen tegen Jemen waarbij men het land zelfs uithongert. Een oorlog die dan weer resulteert in een steeds sterker wordende lokale afdeling van al Qaeda. Met andere woorden: De Belgische regering Charles Michel, met de N-VA, steunt hier Saoedi-Arabië en helpt zo ook de moordenaars van de redactie van Charlie Hebdo sterker worden.

De valse tranen van de media

De oorlog tegen de terreur van het Westen is dan ook een groot toneelstuk, een farce, en een ware ode aan het cynisme. Men toont zijn medeleven met de slachtoffers van de terreur maar blijft die terroristen steunen. Met dien verstaande natuurlijk dat onze media dit lekker voor die slachtoffers en de rest van het publiek weten verborgen te houden.

En dan zijn er onze media en academici. Om nooit te vergeten is natuurlijk de uitlating van Rik Coolsaet, emeritus professor in de internationale politiek van de UGent, die op 30 mei 2012 in Terzake op de VRT-televisiezender Canvas die Syriërstrijders idealisten noemde. Misschien kan hij dat eens aan hun slachtoffers in Zaventem en Maalbeek gaan uitleggen. En zich diep wentelen in de excuses. En dat is dus de top van onze academici.

En dan er zijn onze media natuurlijk die nu vette titels plakten boven hun van tranen en emotie doorweekte artikels. Met televisieheld Rudi Vranckx die in Syrië optrok met topterrorist Abdelrahman Ayachi – in beroep in Brussel 4 jaar cel voor terrorisme – en hem op televisie zelfs een vrije tribune gaf. Diezelfde ‘terrorisme-expert’ – althans volgens de VRT – die al Qaeda in 2011 dood verklaarde.

Abdelrahman Ayachi, zoon van De Molenbeekse sjeik Bassam Ayachi, de geestelijke vader van het salafisme in België. Hij kreeg in Brussel wegens terrorisme in eerste aanleg 8 jaar en in beroep 4 jaar. Desondanks bleef Rudi Vranckx met hem in Syrië rondtoeren waarbij deze massamoordenaar voor onze terrorisme-expert gids en tolk speelde. Tijdens de televisieactie 12-12 voor Syrië kreeg hij van Vranckx in ruil op de VRT zelfs nog een interview ten geschenke om zo zijn (sic) goede bedoelingen uit te leggen.

Of een Jens Franssen van de VRT die toen hij met een groepje reporters op 11 januari 2012 in de Syrische stad Homs verzeild raakte in een betoging van Assad aanhangers en beschoten werd door terroristen. Waarna hij, samen met Vranckx en de rest van dat aanwezige journaille, alles staken op het regeringsleger. Ze gingen daarbij zelfs zover om kloosterzuster Agnes Myriam te beschuldigen van betrokkenheid bij die aanslag.

En dan was er Guy Van Vlierden van Het Laatste Nieuws die vorig jaar opriep om in Syrië die terreurgroepen aan de macht te brengen. Uiteraard niet ISIS maar wat hij dan de ‘gematigden’ noemde. Een zoals hij hoort te weten alleen in de Westerse verbeelding bestaande categorie. Waarna men vanuit Syrië elders in de wereld de ene aanslag na de andere kan plegen. Syrië als een paradijs voor terroristen.

Ook De Morgen mag men natuurlijk niet vergeten. Die plaatste op 14 december 2016 naar aanleiding van de bevrijding van het oostelijk deel van de stad Aleppo een ganse pagina interview met topterrorist Bilal Abdul Kareem, een man van al Qaeda die moslims via zijn media oproept om in Syrië te komen vechten. En dat op de voorpagina van De Morgen. Of uitgever Christian Van Thillo die in zijn kranten pleidooien laat plaatsen om terroristen te steunen.

En dan is er uiteraard De Standaard waar ‘expert’ Chams Eddine Zaougui op 6 juni vorig jaar nog opriep om aan die terreurgroepen ultramoderne luchtafweerraketten te leveren. Goed bruikbaar in Zaventem of Schiphol natuurlijk. En het lijstje van dat soort artikels is in wezen oneindig. Want met hetzelfde gemak waarmee men nu de tranen laat vloeien zo ook steunde men de terreurgroepen in Syrië en elders in het Midden-Oosten.

En niemand van hen die maar denkt aan verontschuldigingen. Dat pas zou grootmoedig geweest zijn van een Rudi Vranckx, Rik Coolsaet, Didier Reynders, Elio Di Rupo, Jens Franssen, Charles Michel, Guy Van Vlierden, De Morgen en De Standaard. Maar dat doet men niet en daarom zijn al hun tranen en woorden van medeleven pure hypocrisie.

De 22ste maart 2017 was dan ook de hoogdag van het cynisme. Dat is de reden waarom men de slachtoffers in Syrië zelf gisteren vergeten is. Het zijn slachtoffers waarvoor die elite zelf verantwoordelijk is. Zoals ze feitelijk ook die in Zaventem, de Bataclan, Maalbeek en Charlie Hebdo indirect op hun kerfstok hebben. Zou een van hen weten wat schaamte is?

Willy Van Damme

Terreur in Brussel–Rondjes draaien rond de hete brij

Wat te verwachten viel gebeurde spijtig genoeg. Wie dacht dat de bloedige terreuraanslagen, – de bloedigste uit de Belgische geschiedenis – de start zou zijn voor een diepgaand kritisch onderzoek van het Belgisch, Europees en westers beleid dienaangaande is er aan voor zijn moeite.

Men weigert

Handig laveerden de vele tientallen journalisten, politici, specialisten en zelfbenoemde experten langsheen de keiharde realiteit. En dat is dat het westen al straks 40 jaar deze terreurbewegingen steunt en nu met de gebakken peren zit.

De vraag is of de 32 doden en de meer dan honderd gewonden leiden tot een grondige zelfkritiek op het tot nu toe gevoerde beleid tegenover die salafistische terreurgroepen. Het antwoord is kort: Neen.

Waarbij – schokkend – men nog steeds weigert de maatregelen te nemen die zich al die decennia opdringen. De vraag die men hier dan ook heel dringend moet stellen is die naar het waarom. Maar men doet het niet. Er is klaarblijkelijk sprake vaneen bijna collectieve weigering om dit te doen.

Dat het met dit soort beleid van kwaad naar nog veel erger zal gaan hoeft men dan ook niet te betwijfelen. En dat die salafistische moordbendes zich ook tegen de regeringen die hen bewapenden zouden keren stond nochtans al die jaren in de sterren geschreven.

Wie hen nader bekijkt ziet dat we in zekere zin zelfs te maken hebben met een zelfmoordsekte genaamd ISIS/al Qaeda/Boko Haram/enzovoort voor wie het paradijs, het echte leven, pas komt na de zelfmoord. Leve de 72 maagden! Voor de vele perverse typetjes onder die jihadisten inderdaad een paradijs.

Simpele basiskennis van het salafistische gedachtengoed leert dat een van hun basiskenmerken ook het superioriteitsgevoel is, het idee dat zij de enigen zijn die het bij het juiste eind hebben en de uitverkorenen zijn van god. Het leert ook dat zij de overigen als minderwaardig zien, hoogstens te gebruiken als slaven, ondergeschikten die men met bruut geweld het zwijgen moet opleggen.

Saoedi Arabië

Dat is echter ook en vooral het officiële gedachtengoed van Saoedi Arabië. Een ideologie welke dit land met steun van onder meer België overal en al decennia wereldwijd aan het verspreiden is. We leveren er zelfs volop wapens aan en ontvangen hen met groot vertoon.

ISIS is in wezen een zelfmoordsekte wiens leden de dood in de strijd zien als de weg naar het paradijs.

Over de rol van dit land kon je in die stortbui van opinies, analyses en bergen van informatie echter niets horen. Het woord Saoedi Arabië viel niet of amper in al dat gepraat. Gewauwel is een beter woord voor die dagenlange informatiestroom die de gewone nieuwshongerige burger overkwam.

Maar wat wil je als men dubieuze figuren als een Claude Moniquet op de televisiebuis ziet verschijnen die dan als ‘veiligheidsexpert’ ons komt vertellen dat de oplossing ligt in het versterken van ons veiligheidsapparaat. Dan weet je het wel. Ik keek niet meer.

Dat zijn vrienden bij bepaalde westerse spionnenfabrieken als de Mossad of de Franse DGSE die terroristen al decennia steunen hoorde je hem natuurlijk niet zeggen. Hij weet het wel maar wil zijn vrienden steunen en daarom zwijgt hij hierover en maakt de toehoorder dan maar wat prietpraat wijs. Met dank aan de VRT.

En dus krijg je in onze media niet veel meer dan leugens, verdraaiingen, halve waarheden en, ja, af en toe ook wat goede informatie en enkele interessante analyses. Maar die verdronken in de inhoudsloze massale rest.

Ontstaansgeschiedenis

Over de ontstaansgeschiedenis van die salafistische terreur, over de filosofie, de nochtans overduidelijke westerse steun en over de hulp vanuit het Arabisch schiereiland met op kop Saoedi Arabië geen woord.

De vraag die men voor zover geweten nooit stelde was die welke voor een begrip en goede analyse nochtans simpel en essentieel is. En die is hoe het komt dat ondanks die zogenaamde oorlog tegen de terreur deze terreur sinds haar start in 1979 alleen maar groeide.

Maar die vraag stellen is uiteraard niet zonder gevaar want dan stel je ook de al even essentiële vraag naar het westerse beleid dienaangaande. En dan raak je aan de kern van het probleem.

Neem ISIS. De Amerikaanse bombardementen op die beweging begonnen kort na de verovering van de Iraakse stad Mosoel. Maar wel pas toen ISIS ook Iraaks Koerdistan met haar ‘hoofdstad’ Erbil, aanviel en dreigde te veroveren. De stad was ultrasnel aan het leeglopen. Pas dan trad de Amerikaanse luchtmacht in actie, niet ervoor.

Ondanks het feit dat de VS beweerde al tien maanden ISIS te bombarderen slaagde ze er in mei vorig jaar in Palmyra (foto) en voorheen de Iraakse stad Ramadi in te nemen. Voor de meeste waarnemers in de regio liet de VS ISIS gewoon begaan zoals ze maar van de Koerden afbleven.

En ondanks zogenaamde Amerikaanse bombardementen op ISIS kon de groep nadien nog o.m. de Iraakse stad Ramadi en het Syrische Palmyra veroveren. Pas na de intrede van de Russische luchtmacht eind september begon de VS met het intensifiëren van haar aanvallen op ISIS.

Ervoor was dat behoudens de gevechten rond Erbil en Kobani alleen maar pure symboliek. Pas na het Russisch optreden begon ISIS de nederlagen op te stapelen. De chronologie is heel duidelijk.

Zeker twee van de ‘specialisten’ die de voorbije dagen regelmatig op het scherm verschenen bezitten dat fameuze hier gepubliceerde document van de Amerikaanse militaire veiligheidsdienst DIA welke onweerlegbaar de steun van het westen aan al Qaeda en ISIS bewees. Ze zwegen er echter als ware angsthazen over. Een drapeerde zich liever zelfs als een volleerde clown in een Belgische vlag. Zielig, erg.

Ibrahim al Bakraoui

Typerend was de Belgische reactie toen de Turkse president Recep Tayyip Erdogan wist te zeggen dat men de terrorist Ibrahim al Bakraoui vorig jaar het land had uitgezet maar dat men er in België niets mee had gedaan.

Plots was het in de Belgische media een en al oproer over wie als minister ontslagen moest worden, de vicepremiers Koen Geens (CD&V) van Justitie, Jan Jambon (NV-A) van Binnenlandse Zaken of Didier Reynders (MR) van Buitenlandse Zaken.

Ibrahim al Bakraoui werd door de Turkse overheid naar Nederland uitgewezen zonder echter een opgave van reden. De informatie kwam ook zeer laat zodat men zo kon raden dat noch Nederland of België hem tijdig zouden oppakken. En misschien was dat wel de bedoeling.

Maar wie het dossiertje goed bekeek zag dat de grootste fout lag bij de Turkse overheid die de man zomaar op een vliegtuig naar Amsterdam zette zonder een opgave van reden voor zijn uitzetting. Goed overleg vooraf met Nederland en België had veel kunnen oplossen maar dat interesseerde Erdogan blijkbaar niet.

Wat hij zo te zien wou was herrie schoppen in de Belgische politiek en media. En herrie schoppen is wat hij best kan. Het is trouwens een open geheim dat ISIS kan rekenen op de steun van Erdogan. De Turkse grens van Syrië met het Koerdische gebied is hermetisch gesloten. Die met het gebied van ISIS blijft open voor verkeer, alle verkeer.

Jordaanse koning

En dat zeggen niet alleen de Russen of Assad maar ook vele anderen getuigen. Zo lekte vorige week een memo uit over een geheim gesprek dat de Jordaanse koning Abdoellah II bin al Hoessein op 11 januari had met een aantal Amerikaanse toppolitici zoals John McCain, voorzitter van de Senaatscommissie voor de Strijdkrachten, Paul Ryan, voorzitter van het Huis van Afgevaardigden en senator Bob Corker, voorzitter van de Commissie voor Buitenlandse Zaken. Allen republikeinen.

Volgens de Jordaanse koning steunt Erdogan in de regio de radicale islam en moeten die voor hem de macht overnemen. Verder financiert hij o.m. via de aankoop van hun olie ook ISIS en is hij direct betrokken bij het sturen van niet alleen de vluchtelingen naar Europa maar ook van terroristen. Die vluchtelingenstroom was naar zijn zeggen een weerwraak voor de Russische interventie. (1)

Politiemensen die voorheen de Turkse salafistenleider Halis Bayancuk, hier met zijn vrouw, arresteerden kregen nadien moeilijkheden. De man heeft duidelijk bescherming van hogerhand.

Turkije liet trouwens bijna gelijktijdig met die verklaring over Brahim al Bakraoui een groep aanhangers van ISIS vrij waaronder Halis Bayancuk, een politiek agitator die voluit achter ISIS staat en via websites oproept om hen te steunen.

Hij is de man achter Turkse ISIS-publicaties als Tevhid en Takva Haber en steunde voor de opkomst van ISIS al Qaeda. Hij is ook een gekend ronselaar voor jihadisten en wordt omschreven als de baas van de Turkse afdeling van ISIS. Hij werd sinds 2008 herhaaldelijk opgepakt maar kwam merkwaardig genoeg ook altijd snel terug vrij.

Chinese jihadistenroute

Nog maandag trouwens bombardeerde het Turkse leger het Syrisch Democratisch Front en haar partner de Koerdische YPG toen die dreigden ISIS in de regio van de grensstad Jarabloes aan te vallen.

Waarbij men ook dient te beseffen dat salafistische groepen in Turkije regelmatig de gebedshuizen van Alevieten – niet te verwarren met Alewieten – aanvallen en gerichte moorden organiseren tegen Syrische in Turkije levende opposanten van ISIS. Allemaal grotendeels ongestraft. Voor de Turkse politieke oppositie is het dan ook duidelijk dat Halis Bayancuk en ISIS de bescherming genieten van de Turkse regering.

Toen Erdogan dan kwam met zijn verhaal over Ibrahim al Bakraoui had men in België de man gewoon moeten confronteren met zijn beleid ten overstaande van ISIS en al Qaeda in Syrië. Het is toch de Turkse geheime dienst MIT die in China een jihadistenroute richting ISIS organiseerde voor Chinese geradicaliseerde Oeigoeren. Met valse paspoorten incluis.

Benjamin Netanyahu

En dan had je de kritiek die kwam vanuit Israël en de VS. Beide landen waarvan het geweten is dat hun veiligheidsdiensten nauw samenwerken met terreurbewegingen zoals ISIS en al Qaeda. Zo werden al honderden gewonde Syrische jihadisten in Israël opgevangen die men dan na herstel terugstuurde. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu ging hen in het hospitaal zelfs groeten.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu op bezoek bij een gewonde Syrische jihadist. Het hoeft dan ook niet betwijfeld dat die jihadistengroepen perfect weten dat ze in de kaart van het zionisme spelen.

Ook de Jordaanse koning Abdoellah II stelde trouwens tijdens zijn geheim gehouden gesprek met Amerikaanse politici dat Israël al Qaeda steunt. Maar niet alleen al Qaeda. Er zijn ook aanwijzingen dat het ISIS direct hulp verleent. Zo is er het verhaal van de Yarmoek Martelaren Brigade die in het zuidwesten aan de Syrische bestandsgrens met Israël actief is.

Deze brigade behoorde tot voor ongeveer een jaar tot het netwerk van al Qaeda in Syrië en kidnapte op 4 mei 2013 een groep Filippijnse VN-soldaten, een onderdeel van UNDOF dat de bestandslijn tussen Israël en Syrië moet bewaken.

De militaire situatie eind maart in de regio rond de Golan. Merk dat het gebied van ISIS grenst aan Israël. Volgens koning Abdoellah, nochtans gekend als een vriend van Israël, steunt dat land al Qaeda omdat het tegen Hezbollah vecht. De grote zwarte vlek is waar de Yarmoek Martelarenbrigade heerst. Het kleine groene vlekje is al Qaeda. De rest van het groene gebied is dan onder controle van de jihadisten van het Zuidelijk Front. Rood is regeringsgebied.

Aanvallen van Israël – waarbij een Spaans soldaat werd vermoord – en die jihadisten zorgden ervoor dat de groep VN-waarnemers de voorbije paar jaar sterk werd uitgedund. Waarbij Israël rond die gijzeling via zijn contacten met die jihadisten bemiddelde. Met als resultaat dat het toezicht op deze grens sterk verminderde want een aantal landen trokken om veiligheidsredenen hun soldaten terug.

Wat de geheime contacten van Israël met die jihadisten natuurlijk vergemakkelijkte. Er zijn nu immers veel minder pottenkijkers die dan zoals al gebeurde hierover voor Israël vervelende rapporten maakten. Rapporten die dan al eens in de pers uitlekten.

De Jordaanse koning Abdoellah II legde in de VS heel bezwarende verklaringen af voor de Turkse president Erdogan, Israël en ook de CIA. Volgens hem stuurt Turkije bewust terroristen naar Europa en is de vluchtelingenstroom een gevolg van de Russische interventie in Syrië. Die maakten de Turkse droom om stukken van Syrië in te lijven kapot en dus nam Erdogan weerwraak.

Sinds vorig jaar heeft die Yarmoek Martelaren Brigade zich echter aangesloten bij ISIS en plots zien we dat ze de voorbije weken erin slaagden daar gebied op de andere jihadisten van o.m. al Qaeda te veroveren. Met als vraag hoe ze erin slaagden zich zo te versterken. Een blik op de kaart geeft al een vermoedelijke en logische verklaring.

Aanslagen in Mumbai

En dan zijn er de Amerikaanse veiligheidsdiensten waar men zo nodig met de Belgische collega’s moest lachen en hun voor een soort onnozelaars stond te verslijten. Als we weten dat dit jihadisme een uitvinding is van de Amerikaanse veiligheidsdiensten dan lijkt die kritiek heel zacht uitgedrukt misplaatst.

Neem het verhaal van de van 26 tot 29 oktober 2008 durende terreuraanval op de Indische miljoenenstad Mumbai (Bombay) door de Pakistaanse met al Qaeda gelieerde salafistengroep Lashkar-e-Taiba. Hierbij vielen minstens 166 doden en honderden gewonden. Het was de grootste terreuraanval in Indië ooit.

Achteraf bleek de scouting van die aanval het werk geweest te zijn van een zekere Daoud Sayed Gilani, een tot Amerikaans staatsburger genaturaliseerde Pakistani met de officiële naam David Coleman Hadley.

De salafistische terreuraanvallen op Mumbai van oktober 2008 waren voorbereid door David Hadley, een agent van de Amerikaanse Drug Enforcement Administration. Er vielen een 166 doden. Hier het brandende historische Taj Mahal hotel, het voornaamste doelwit van de terroristen.

De man was gekend als een groothandelaar in heroïne die echter in 1998 door de Drug Enforcement Administration (DEA) uit de gevangenis was gehaald en dan naar Pakistan gestuurd. Officieel om de drugshandel vanuit Pakistan in de gaten te houden. Van zodra hij er arriveerde vervoegde hij zich echter de Lashkar-e-Taiba, een der meest extreme salafistengroepen en gelieerd aan al Qaeda.

Jyllands Posten

En ondanks herhaalde verwittigingen van zijn vroegere echtgenotes kon de man al die jaren ongehinderd met zijn Amerikaans paspoort heen en weer reizen tussen de VS, Pakistan en Indië. Faiza Outalha, zijn Marokkaanse ex-vrouw, beschreef op de Amerikaanse ambassade in Pakistan zelfs zijn contacten met die terreurbeweging. Zonder resultaat.

De VS pakte hem pas op nadat de Britse binnenlandse veiligheidsdienst hem op een luchthaven in Londen in 2009 had opgemerkt op weg naar Denemarken voor het voorbereiden van een aanslag op de Deense krant Jyllands Posten, gekend wegens haar cartoons van de profeet Mohammed.

Ze arresteerden hem uiteindelijk op de luchthaven van Chicago en kreeg nadien 35 jaar cel. Een woedend Indië achterlatend waar de Amerikaanse uitvluchten veelal op hoongelach en ongeloof werden onthaald.

En dat die veiligheidsdiensten dan de lef hadden om onze diensten uit te lachen is dan ook zowat het toppunt van durf. Blijkbaar zijn ze in de VS de ganse serie erg moorddadige aanslagen door salafistische terreurgroepen op Amerikaanse doelwitten vergeten. Recent nog in San Bernardino.

Heroïnehandelaar David Hadley werd door de DEA naar Pakistan gestuurd, officieel om er de drughandel richting de VS te controleren. Hij vervoegde echter onmiddellijk de Pakistaanse terreurbeweging Lashkar-e-Taiba. Jarenlang liet de VS ondanks een serie waarschuwingen hem begaan.

Nog volgens Koning Abdoellah II worden trouwens vele jihadistische websites bewust opengehouden door de CIA en aanverwanten om zo een goed zicht te krijgen op die netwerken. Wat echter ook betekent dat ze ook direct helpen bij het rekruteren van nieuwe jihadisten. Met als vraag hoeveel er door de CIA zelf werden opgericht. Zelfs de Nederlandse spionnen van de AIVD hadden zo’n website.

Een heel grote spiegel

Het idee van bepaalde media en specialisten voor een betere samenwerking tussen veiligheidsdiensten getuigt dan ook van een gebrek aan kennis van deze speciale wereld. Als de CIA nog niet eens tegen welke Amerikaanse president dan ook zegt wat ze werkelijk doen, hoe kan men dan hopen op een goede samenwerking tussen onze Veiligheid van de Staat en bijvoorbeeld de CIA? Het is dromen, fantaseren.

En dan heb je de media die als een haantje de voorste de voorbije week meende België als een “falende natie” of een “gebroken staat” voor te stellen of dacht een of andere politiedienst of politicus met de vinger te moeten wijzen. Alsof België een soort Europees Somalië of Libië zou zijn. Afghanistan aan Schelde en Maas? Het is te zot voor woorden.

Blijkbaar heeft de pers een heel grote spiegel nodig om eens naar zichzelf te kijken en zich weemoedig mea culpa te slaan. Al sinds de creatie van dit salafistisch monster heeft diezelfde media deze bendes omschreven als vrijheidsstrijders en idealisten of anders hun aanwezigheid gewoon en heel bewust verzwegen.

Zo waren er vorige week de grote verhalen over Bosnië en de Servische politicus Radovan Karadzic, het monster voor onze media, naar aanleiding van zijn veroordeling in Den Haag door het Joegoslaviëtribunaal. Geen woord over de aanwezigheid van Bin Laden en al Qaeda toen in Bosnië. Volgens onze hoog van de toren blazende pers was die groep nooit in Bosnië actief geweest. Nou!

Le Monde

Nog op 22 maart, de dag van de aanvallen in Brussel, publiceerde de Franse zogenaamde kwaliteitskrant Le Monde een groot als interview verpakte vrije tribune met de Syrische salafist Mohamed Alloesh, neef van de vorig jaar in de oorlog omgekomen Zahran Alloesh.

Deze Mohamed Alloesh is tegenwoordig woordvoerder voor onder meer het Leger van Islam en het door de Saoedisch gefinancierde Hoog Onderhandelingscomité. Niets in het gesprek over de door dit Leger van Islam georganiseerde terreur en niets over hun bombardementen op de vol oorlogsvluchtelingen zittende stad Damascus.

Evenmin las je er iets over het met geweervuur onderdrukken van de opstandige bevolking in het door hen gecontroleerde gebied van Oost-Ghouta. Zoals we ook niets lazen over de door hen aangerichte slachtpartij in de nabijgelegen industriestad Adra.

Mohamed Alloesh van het Syrische Leger van Islam, een beweging die vorig jaar nog Alewieten, een religieuze minderheid, in kooien rondtoerde om ze te gebruiken als levend schild. Geen woord daarover in het interview met Le Monde, de krant die al 5 jaar de terreur in Syrië zit te verdedigen.

En dan had je De Morgen, de vermeende Belgische kwaliteitskrant, die op 15 maart een bijlage van 12 pagina’s publiceerde over Syrië. Waarbij de krant er in slaagde om al Qaeda, de groep die aan de basis ligt van de oorlog, slechts tweemaal en dan nog heel terloops te noemen. Een bijna olympisch te noemen krachttoer.

Wat we de voorbije week hoorden, lazen en zagen over die terreuraanslagen belooft weinig goeds. Jazeker, onze politiediensten bewezen hun kwaliteiten, ondanks de soms schrijnende personeelstekorten, maar het ontbreekt hogerop aan de nodige wil om effectief maatregelen te nemen. En wat extra camera’s of meer politiebevoegdheden gaat de zaak niet oplossen hoor. Vergeet het.

De conclusie is duidelijk. Noch pers, noch politiek willen de zaak bij de kern aanpakken. Daar en nergens anders ligt het probleem. Liever draaien ze eindeloos rondjes omheen die hete brij van de salafistische terreur. En dus is het alleen wachten op een volgende aanslag van als het niet ISIS is dan een van haar opvolger.

Willy Van Damme

Met dank aan lezer Cirrus.

1) The Guardian, 25 maart 2015, Randeep Ramesh, ‘SAS deployed in Libya since start of year, says leaked memo’. http://www.theguardian.com/world/2016/mar/25/sas-deployed-libya-start-year-leaked-memo-king-abdullah?utm_source=Sailthru&utm_medium=email&utm_campaign=New%20Campaign&utm_term=%2ASituation%20Report

Middle East Eye, 25 maart 2016, David Hearst, ‘Jordan’s king accuses Turkey of sending terrorists to Europe’. http://www.middleeasteye.net/news/jordans-king-accuses-turkey-sending-terrorists-europe-1687591648#sthash.jorwYLsG.dpuf.

Geen enkele van de aanwezigen op die bijeenkomst wou verdere commentaar geven. En voor zover geweten ontkende niemand de bijeenkomst of de inhoud.

Herman Van Rompuy–Onder vrienden

Hypocrisie, valsheid is een vast gegeven in onze maatschappij. Voorzien van een mooi maatpak met bijhorende das, de breedst mogelijke glimlach en de fraaiste woorden uitsprekend begaat men soms zonder moeite de grootste misdaden. Het is een traditie door de eeuwen heen. Zelfs al was er vroeger helemaal geen sprake van zo’n prachtig gesneden das-met-maatpak.

 

Mooi maatpak, mooie das, mooie glimlach en mooie woorden. Alleen nog het aureool boven zijn hoofd ontbreekt om de man heilig te verklaren. Over zijn vrienden in Syrië en Oekraïne echter voor zover geweten geen woord.

Herman Van Rompuy (CD&V), tot voor kort president van de Europese Unie – officieel voorzitter van de Europese Raad – is zo’n prachtig voorbeeld van de vleesgeworden hypocrisie. Onbeschaamd de grote intellectueel spelend en voorzien van een onuitputtelijke bron van schone woorden, lovenswaardige idealen en prachtige beloften. Dat is Herman Van Rompuy ten volle.

Zijn afscheid als Europees president was voor onze media dan ook de gelegenheid om voorzien van een onvoorstelbare hoeveelheid wierook en lof het ene hagiografische artikel na het andere te plaatsen. Als je al dat fraais las zou een logisch denkend mens zich zelfs gaan afvragen waarom Rome die man nog niet heilig of minstens zalig verklaarde.

Bij zijn partij de CD&V vonden ze het dan ook blijkbaar nodig om over de man een boek uit te geven. Alsof men de voorbije maanden over de heilige van Sint-Genesius-Rode nog niet genoeg lof en wierook had zitten rondstrooien.

Neen, dacht men bij zijn partij CD&V en ze deden er nog een flinke schep bovenop met de publicatie van het boek ‘Herman onder vrienden’. Bij de partij te bestellen tegen de toch wel flinke prijs van 45 euro.

Maar voor deze goede man moet men al eens een extra eurocentje over hebben niet? Toch voor diegene die het keiharde beleid van de door hem gesteunde regeringen heelhuids overleven. Ik vermoed wel dat Grieken hier zullen passen, of ze moeten Aristoteles Onassis heten.

Deze Oekraïense vrienden die Van Rompuy mee aan de macht bracht hadden best ook in dat boek een mooi lovenswaardig woord over de man kunnen schrijven. Ze zijn dankzij hem toch mee aan het bewind gekomen.

Maar een deel van de opbrengst gaat dan ook naar de mooi ogende katholieke ontwikkelingsprojecten Trias en de Vriendenkring van Zuster Rachel De Baerdemaeker (1). Toch mooi van onze Herman om ontwikkelingsprojecten in de derde wereld te steunen.

Maar dat de man als president van Europa mee de oorlog tegen Syrië voluit steunde, en er mee voor zorgde dat een erg bloedige terreurbeweging als ISIS vanuit Europa steun kon krijgen, zullen we in het boek niet lezen. Syrië, een land met 24 miljoen inwoners, is met hulp van Van Rompuy bijna geheel vernield. Van ‘ontwikkelingshulp’ gesproken.

En dan is de man ook een hoofdrolspeler geweest in het zeer gevaarlijke dossier van Oekraïne. Hier steunde hij voluit een vorig jaar door fascistische knokploegen gepleegde staatsgreep tegen de democratisch verkozen regering.

Ook in Syrië had onze heilige van Sint-Genesius-Rode goede vrienden. Zo besloot hij met de Europese regeringsleiders op 21 mei 2013 om de financiering van o. a. ISIS vanuit de EU mogelijk te maken. En dan vergeten we nog zijn rol bij de vernieling – Sorry ‘bevrijding’ – van Libië. Als dat geen mooi palmares is, een ‘heilige’ meer dan waard. Zou kalief Aboe Bakr al Baghdadi dan niet best in dat boek ook een lovend woordje hebben kunnen schrijven over deze grote politicus?

De gevolgen zijn er dan ook naar. Met de NAVO die nu al in Kharkov, en dus pal tegen Rusland, zit en fascistische bendes die zich vergrijpen aan al wie volgens hen niet ‘raszuiver’ is.

Het resultaat is volgens schattingen meer dan 5000 doden, een geheel vernield Oekraïne en de dreiging van een wereldoorlog die boven ons hoofd hangt. Zo liet Rusland recent haar militaire doctrine veranderen met betrekking tot het gebruik van kernwapens. Met dank aan Herman.

Maar de fascisten van onder meer het Oekraïense Pravy Sektor en het Azov Bataljon of de salafistische moordbendes van ISIS, al Nusra en andere Syrische (sic) vrijheidsstrijders zullen wel geen mooi woordje hebben mogen geschreven in dat ‘vriendenboek’ van onze heilige van Sint-Genesius-Rode. Hypocrisie heerst immers.

Zelden zo’n valsheid gezien. Het is gewoon om van te kotsen. Een heilige maken van een Herman Van Rompuy die Europa op de rand van een nieuwe wereldoorlog bracht en koppensnellers steunde. Van een sterke prestatie gesproken.

“Zijn kwaliteiten van verzoener, bemiddelaar en bruggenbouwer maakten van hem een volleerd diplomaat die de Europese Unie door diepe crisissen sleepte”, aldus de CD&V. Partijvoorzitter Wouter Beke had het over een man met “stijl”. Stijl inderdaad, maar welke?

Willy Van Damme

1) De ngo rond Zuster Rachel werkt in Rwanda samen met de Witte Paters. De Witte Pater Daniel Maes die in Syrië leeft en daar poogt al dat oorlogsleed te delgen kan, zoals tijdens een gesprek bleek, bij hem al op veel minder steun rekenen. Behalve dat er mede dankzij Van Rompuy ginds heel veel miserie is. Een kerk vernielen en wat christenen kelen is voor zijn vrienden immers een koud kunstje.

Wie graag nog wat meer lof en wierook rond de figuur van de beschermheilige van de oorlog wil hebben kan het boek ‘Herman onder vrienden’ bestellen via beweging@cdenv.be of telefoneren naar 02/238.38.43. Neusknijpers zijn in de prijs niet inbegrepen.

Pax Christi steunt de introductie van de sharia in Syrië

Een van de organisaties die al sinds het begin van de oorlog tegen Syrië voluit die opstand steunt is de Belgisch-Nederlandse Pax Christi/IKV, een ngo die onder controle valt van de Belgische en Nederlandse bisschoppenconferenties. Eerst was dat bij deze ngo zonder enige opmerking wat betreft de natuur van die opstand die als een bevrijding werd gezien, de weg naar het paradijs op aarde.

Sinds meer dan een jaar echter maakt men wel terloops wat opmerkingen over de aanwezigheid van allerlei extreme islamisten, maar veelal is dat zo beknopt en vaag als maar mogelijk. Zo stelde Pax Christi in een tekst ‘Burgeractivisme in Syrië verzacht het leed’ van 13 maart 2014 (1):

“Na jaren van stagnatie en stilte kunnen Syriërs sinds de aanvang van de protesten in maart 2011 voor het eerst hun visie op democratisering en burgerschap publiek uiten en zich organiseren. Activisten richtten solidariteitsnetwerken op die op geïmproviseerde wijze voedsel, medische zorg en scholing voorzien. Iedere Syrische stad is uniek. Dat heeft bijgedragen tot de rijkheid en de diversiteit van de Syrische protestbeweging.”

Typerend voor het idealistische beeld dat Pax Christi/IKV over de opstand in Syrië wil scheppen is deze foto met onderschrift uit haar tijdschrift vrede.nu, jaargang 7, nummer 4, Winter 2013. Merk vooreerst op dit hier alleen jongens aan het werk zijn. Waar zijn de meisjes en vrouwen? En merk ook op dat bijvoorbeeld die vaagborstel spiksplinternieuw is. Er is geen vuiltje of sleet op te bemerken. Ook de schoppen lijken wel nieuw. Deze foto heeft dan ook alles weg van een enscenering.

Met de slogan ‘adopteer eens een revolutie’ zoekt Pax Christi ook financiële steun voor die opstandelingen. Het grote door haar steeds maar herhaalde voorbeeld daarbij is het dorp Kafranbel, een voor de opstand 15.000 inwoners tellend stadje in het noorden van het land in de provincie Idlib bij de Turkse grens. Een gebied waar de jihadisten behoudens ISIS het sterkst staan.

De acties in die stad worden daarbij voorgesteld als een voorbeeld voor democratische en vreedzame strijd en respect voor de mensenrechten. De actie wordt er geleid door een zekere Raed Fares die via o.m. Twitter de opstand poogt in leven te houden. Dat door onder meer gebruik te maken van Engelstalige slogans die duidelijk gericht zijn op een westers publiek.

Toen de Amerikaanse acteur Robin Williams zelfmoord pleegde had men dan ook direct een spandoek met condoleances klaar. Een bewijs dat hun actie gericht is op een te bewerken Amerikaans bevolking.

Terrorist Abdelrahman Ayachi, sneuvelde in Syrië en kreeg tijdens de actie 12/12 op de VRT TV van Rudi Vranckx zelfs de gelegenheid om zijn goede zaak te verdedigen. Hij was ondanks zijn zware veroordeling wegens terrorisme tot 4 jaar effectieve cel tolk en gids voor de VRT. Bij Suqur al Sham was hij een der belangrijke commandanten. Woonde hij ook in Kafranbel?

Raed Fares en zijn actie zijn dan ook de lieveling van Pax Christi en ook van zowat de algehele westerse persgilde van CNN over Le Monde en The New York Times tot The Guardian. Allemaal hangen ze bijna tot tranen bewogen aan zijn lippen voor de laatste verhalen. Dat de man grote onzin zit uit te kramen en tegen welk bestand ook is wil men dan niet horen.

Als we Pax Christi, de massamedia en Raed Fares moeten geloven dan is dit stadje zowat het paradijs op aarde. Zelfs al moet men tegenwoordig schoorvoetend toegeven dat allerlei salafistische extremisten dit ‘paradijs’ belagen (4). Maar Raed Fares, de held, weet dapper weerstand te bieden. Zelfs al werd hij begin dit jaar neergeschoten. Geen zorg, wat later was hij bij Le Monde in Parijs.

Over de echte toestand in Kafranbel lezen we bij Pax Christi en in al die persverhalen echter nooit iets. Alles blijft sudderen aan de oppervlakte. Een verhaal van het Institute for War and Peace Reporting (IWPR) (2) over de situatie in dit stadje geeft echter al een ietwat ander beeld. Het dateert bovendien van 26 maart 2014, nog geen twee weken na dat van Pax Christi wat een vergelijking mogelijk maakt.

Blijkt dat toen het Syrische leger zich in de nazomer van 2012 uit het stadje terugtrok het gezag werd overgenomen door vooral twee rebellenbrigades, de Fursan al Haq Brigade en de Suqur al Sham Brigade, ook gekend als de Valken van Sham.

Raed Fares en zijn ‘revolutionairen’ keerden zich recent ook tegen de Amerikaanse bombardementen op ISIS en Jabhat al Nusra. Blijkbaar moeten die gespaard worden. Verder: Zoek de vrouwen.

In november 2012 werd dan de Syrische rechtspraak afgeschaft en vervangen door de sharia, de rechtspraak gebaseerd op de Koran. Het hoofd van de rechtbank is sindsdien dan ook een lokale imam genaamd Mohammad Khayro al Khatib.

Maar deze moet volgens het verhaal dan wel terdege rekening houden met de macht van de jihadisten die de stad controleren, de Fursan al Haq Brigade en Suqur al Sham die blijkbaar onaantastbaar zijn. De rechtbank heeft volgens dat verhaal officieel wel een kleine politiemacht ter beschikking maar die is natuurlijk machteloos tegen de zwaarbewapende jihadisten.

Bovendien staat zeker Suqur al Sham gekend als een harde salafistische terreurbeweging die openlijk de introductie nastreeft van een islamitische staat. Democratie en mensenrechten zijn voor haar begrippen die haaks staan op hun politieke visie. Ze maakt trouwens deel uit van het zogenaamde Islamitisch Front, een verzameling salafistische terreurgroepen.

Een van de bekendere leden van Suqur al Sham was de Belg Abdelrahman Ayachi die voor hij sneuvelde in beroep in België wegens terrorisme 4 jaar effectieve celstraf kreeg. In eerste aanleg kreeg hij zelfs 8 jaar cel. Hij was ook de gids en tolk van VRT-icoon Rudi Vranckx toen die in Syrië was voor zijn reportages. En via zijn vader Sjeik Bassam Ayachi loopt er trouwens een link naar al Qaeda.

Hier een foto van die ‘vrijheidsstrijders’ van de Twitteraccount Raed Fares. Bemerk de twee Oekraïense vlaggen. De foto dateert van 28 februari 2014, de week na de door de VS en de EU georganiseerde fascistische staatsgreep in Kiev, hoofdstad van Oekraïne. Een tip gekregen van de VS? En: Zoek de vrouwen.

Hoeft het dan te verbazen dat er op de vele tientallen foto’s van de Twitteraccount van Raed Fares (3) nooit vrouwen te zien zijn. Die zijn duidelijk verwezen naar de haard, goed voor de kweek en het huishouden, niet meer. De wereld van Kafranbel is voor de mannen die heersen naar welbelieven.

Maar dat verhaal lezen we natuurlijk niet bij Pax Christi waar Brigitte Hermans en haar team maar voluit blijft gaan in de steun voor Kafranbel. Een verhaal dat zo vals is als de vroegere zogenaamde Potemkindorpen in China en de Sovjetunie. Dat waren als idyllisch voorgestelde dorpjes waar de buitenlandse gasten werden heengeleid om zo een goede indruk te geven.

Kafranbel is zo’n voorbeeld met horden westerse journalisten en ngo’s die men er als kippen zonder kop heen stuurt en die al die verhalen slikken zonder zelfs maar eventjes na te denken. Een show voor dummy’s opgevoerd door een of ander westers PR-bureau.

Dat een dame als Brigitte Hermans van Pax Christi de toestand in een dorp zit te verdedigen waar vrouwen als kweekvee en meiden voor vuil werk thuis worden opgesloten maakt het alleen maar schokkender. Hoe in ‘s hemelsnaam verkoop je zoiets?

Raed Fares, de revolutionair van Kafranbel en de lieveling van de westerse massamedia die hem zelfs naar het buitenland uitnodigt. Zijn ‘revolutie’ lijkt wel alleen bestemd voor mannen.

Maar echt nieuw is dat niet. De vroegere Britse veldmaarschalk Bernard Montgomery toerde ooit ten tijde van de grote hongersnood in 1960 door China en keerde vol bewondering in het Britse Hong Kong terug. Verhalen over een hongersnood in China waren, stelde hij in de Britse kolonie, allemaal larie. Miljoenen doden? Kom nou, wat onzin.

Wat de massa’s in die periode naar Hong Kong gevluchte hongerige Chinezen dachten kon hem vermoedelijk geen barst schelen. Hij had het tenminste goed gehad bij Mao. Ook Brigitte Hermans, al die pennenlikkers en ngo’s hebben, Montgomery indachtig, alleen maar lovende woorden voor Kafranbel. Wat de mensen echt denken? Ach!

Willy Van Damme

1) ‘Burgeractivisme in Syrië verzacht het leed’, Pax Christi, 13 maart 2014 – http://www.paxchristi.be/wp/wp-content/uploads/2014/03/Burgerprotest-13-maart-2014-def.pdf

2) ”Syria: Sharia Courts Impose Justice in Rebel-Held Idlib”, Institute for War and Peace Reporting, 26 maart 2014,Hazzaa Adna al Hazzaa, http://iwpr.net/report-news/syria-sharia-courts-impose-justice-rebel-held-idlib. Het Institute for War and Peace Reporting is een Britse ngo met bureaus in de VS en Nederland.

3) https://twitter.com/RaedFares4

4) Volgens de website Breaking News is er op dit ogenblik in de buurt een hevige strijd bezig tussen allerlei terreurbendes zoals Arhar al Sham en Jabhat al Nusra waarbij aan het hoofdkwartier van Fursan al Haq in Kafranbel een bom ontplofte. Iets voor de Twitteraccount van Raed Fares? http://breakingnews.sy/en/article/47429.html

De klopjacht op Moshe Aryeh Friedman

Inleiding:

Aan dit artikel ging een wekenlang onderzoek vooraf. Het bleek het waard te zijn en toont de zeer rauwe onderkant van het zionisme en de afschuwelijke houding van bepaalde joodse hoogwaardigheidsbekleders waaronder rabbijnen. Veel leesgenot, alhoewel dit laatste hier misschien niet het gepaste woord voor is.

---

Op 18 juni dit jaar sprak het Antwerpse hof van beroep zich uit in de zaak van de toegang tot de joods orthodoxe Antwerpse school Jesode-Hatora-Beth-Jacob voor de kinderen Rezy, Esther, Giti, Jacob, Josef en Sarah Friedman. De raadsheren van het hof geboden die school om die kinderen onmiddellijk in te schrijven.

Het was een zoveelste episode in een al meer dan tien jaar durende saga rond het echtpaar Moshe (1) Aryeh Friedman en Lea Rosenzweig. Tegen het echtpaar en vooral opperrabbijn Moshe Friedman heerst in joods-zionistische kringen immers een ware zelden geziene klopjacht. Daarbij zijn behoudens moord zo te zien zowat alle middelen goed.

Tot welk niveau zionistische kringen daarbij durven gaan toont o.m. een speurtocht op het internet. Het geeft een boeiend en ook leerzaam beeld van dit milieu dat hier zijn waar karakter toont. Welkom in de stinkende riolen van het internet!

Israël als godslastering

Moshe Friedman is in 1972 geboren in Brooklyn, New York en stamt uit de chassidische Satmar gemeenschap. Satmar zijn orthodoxe joden die oorspronkelijk komen uit de Roemeense stad Satu Mare (Sathmar in het Duits) en tegenwoordig vooral in de VS leven, naast grote gemeenschappen in o.m. Antwerpen en Jeruzalem.

Rabbijn Moshe Friedman is het onderwerp van een onvoorstelbaar gore klopjacht die duidelijk vanuit Israël geregisseerd wordt. Een jood die tegen Israël is dient uitgeschakeld te worden. En daarbij zijn alle middelen goed. De meest smerige zelfs eerst.

Satmar is met meer dan 100.000 gelovigen de grootste joods orthodoxe groep die al van bij het prille begin tegen het zionisme en zo Israël was. Nogal wat leden wonen trouwens in dat land maar weigeren er elke medewerking met de zionistische staat.

Voor hen is het zionisme en dus Israël zoveel als godslastering. Zij baseren zich daarbij op een tekst uit de Talmoed, het joodse wetboek, gekend als de verklaring van de legendarische koning Salomon.

Daarin staat dat joden traditioneel over de wereld uitzwermen, moeten gehoorzamen aan de lokale vorsten en allen pas naar hun land kunnen terugkeren mits onder leiding van een Messias.

En die is er nu niet en dus is de stichting van Israël in tegenstrijd met de Talmoed. Binnen de Satmar zijn er echter twee groepen met ieder een hoofdrabbijn, Teitelbaum Aharon en Teitelbaum Zalman. Moshe Friedman heeft zich echter afgescheurd van de Satmar en leeft er zelfs in open vijandschap mee.

Mahmoud Ahmadinejad

Zeker sinds zijn huwelijk met de Antwerpse Lea Rosenzweig en zijn verhuis naar de Oostenrijkse hoofdstad Wenen in 1999 is hij een van de centrale figuren binnen de joodse gemeenschap tegen Israël en het zionisme geworden.

Waarbij hij dicht aanleunt bij de eveneens orthodoxe groep Neturei Karta die militeren tegen Israël en ooit onder meer een minister voor Joodse Zaken leverden aan een regering onder Yasser Arafat.

Vooral zijn aanwezigheid samen met leden van Neturei Karta op de ‘International Conference to review the Global Vision of the Holocaust’ op 11 en 12 december 2006 in de Iraanse hoofdstad Teheran was hier belangrijk en maakte hem ook buiten de joodse wereld bekend.

Volgens zionisten een ontmoeting tussen de duivel (Moshe Friedman) en Hitler (Mahmoud Ahmadinejad). Een discussie over de holocaust mag voor hen blijkbaar niet

De door de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad georganiseerde bijeenkomst was zijn antwoord op de wereldwijde herrie rond de Deense cartoons over de profeet Mohammed. Ahmadinejad wou bewijzen dat ook het westen zaken heeft waarover men niet wil discussiëren. En dat bleek te kloppen.

Zowat elke Europese regering moest zo nodig luidkeels haar afschuw over die conferentie uitspreken. Met de media die in crescendo gingen en daarbij iedere deelnemer voor nazi en negationist begon uit te schelden.

Draai van 180 graden

En voor Moshe Friedman zorgde zijn aanwezigheid in Teheran voor een nieuwe fase in de toen al aan de gang zijnde klopjacht tegen de man. De gore lastercampagne die toen op beperkte schaal al wat jaren bezig was escaleerde tot zelden geziene hoogten. Waarbij men zonder aarzelen de feiten een draai van 180 graden gaf. Wordt hij bestolen dan is hij op het internet de dief.

Vooral vanuit Antwerpen is men daarbij actief. Wie de geschriften op Joods Actueel van Michael Freilich of die van de joodse advocaat Henri Rosenberg leest kan zijn ogen amper geloven. Alles mag, alles kan.

Zo citeert Joods Actueel op 27 december 2012 advocaat Henri Rosenberg als volgt over Moshe Friedman:

“…. die een fraudeur en een bedrieger is… steeds meer feiten komen aan het licht…. een lange geschiedenis van oplichtingspraktijken … vraagt dat de sociale diensten dringend de toestand van die laatsten controleert en indien nodig de kinderen uit het gezin weghaalt…. een regelrechte bedrieger….Rosenberg die Friedman als ordinaire oplichter portretteert …. dat was de prijs die volgens Rosenberg de heer Friedman met ongedekte checks betaalde voor de tickets…. een synagoge kraakte en er twee Thorarollen stal …. een graag geziene gast in negationistische kringen … Het gezin leeft in grote armoede (Ze wonen in een ruim appartement aan de Kipdorpvest, nvdr.) nu beide ouders niet werken en nooit gewerkt hebben…. De kennelijk zwakbegaafde moeder blijft apathisch en laat haar echtgenote de vrije hand…. Achter deze ‘ideoloog’ schuilt echter een psychopaat met hoogheidswaanzin…. de psychopate en narcistische vader.” (2)

Alle middelen blijken wel goed om Moshe Friedman het leven zo onmogelijk te maken als maar kan. Hij bijt echter ook terug.

Een koord

Op het internet en ook in het reële leven gaat men echter nog verder. Zo kan men op de blog http://creedmorer.blogspot.be symbolisch meebetalen voor een koord om de man dan mee om te brengen. Man die volgens dit proza alleen thuishoort in een psychiatrisch hospitaal.

Op de Israëlische website www.theyeshivaworld.com stelt interviewer Menachem Tucker van Kol Chai Radio het op 8 januari 2013 tegen Moshe Friedman dan maar zo: “U bent mentaal gek, U bent ziek en hebt nood aan hulp.”

Van een even grote grofheid getuigt zeker ook www.rabbimoshefriedman.com  Een anonieme website met maar een pagina die in het Engels weet te melden dat:

“… hij actief werkt met bekende terroristen tegen Israël. Hij is de man die poogt te gelijken op een jood. Moshe Aryeh Friedman misbruikt zijn kinderen en haat zijn vrouw. Hij verplicht hen te leven zonder eten, verplicht hen tot een leven van openbare vernedering en licht de sociale zekerheid op.”

Met wat fotoshoppen maakt men probleemloos van Moshe Friedman reeds een veroordeelde crimineel. Hier op de website www.moshearyehfriedman.com.

Dit wordt deels herhaald op de bijna identieke en uiteraard eveneens anonieme website www.moshearyehfriedman.com waar men het heeft over:

“Moshe Aryeh Friedman is een onbetrouwbaar man. Hij haat zijn familie en dwingt hen om te leven in afschuwelijke condities terwijl hij de wereld rondreist zich tonend met allerlei despoten en tirannen. Hij bedriegt iedereen met wie hij zaken doet en heeft banken, huiseigenaars en zelfs zijn eigen kinderen bedrogen.”

Kindermisbruik

Grof is zeker ook de website www.thejfile.com waar men op 21 januari 2013 stelt dat:

“Friedman mishandeld zijn kinderen en zal ze op bepaalde ogenblik zelfs regelrecht misbruiken…. Een bron vertelde The J File dat de gemeenschap (die in Antwerpen, nvdr.) Friedman kotsbeu is en dat jongere leden van die gemeenschap de afwachtende houding van hun leiders beu zijn en de zaak in eigen handen willen nemen.“

Moshe Friedman met dochter Rezy en de laatst geborene Sara op de schoot. Zionisten weigeren hen de toegang tot de school en stellen zelfs zonder schroom dat hij die kinderen misbruikt.

Dat men daarbij vooral de relatie binnen het gezin Friedman-Rosenzweig viseert is duidelijk. Zo wist o.m. de website http://jtf.org  op 15 januari 2007 vol blijdschap te melden dat zijn vrouw hem had laten zitten en naar New York was gevlucht: “Hij zal nu verplicht zijn om een andere vrouw te zoeken die bereid is om hem te kussen.”

En als hun jongste dochter Sara op 18 april 2010 geboren wordt klinkt het over het gezin Friedman erg ‘tactvol’ op www.nationmaster.com, een zogenaamd encyclopedische website, zo: “Het is onduidelijk wie de vader van dit kind is.”

En op www.bschblogspot.be klinkt het op 5 januari 2012 al even fraai:

“Lea’le, Henri Rosenberg aanvallen heeft geen zin. Het enigste dat je nog zou kunnen doen om je kinderen te beschermen is de duivel verlaten. Ik weet zeker dat er in de Antwerpse joodse gemeenschap voldoende warmhartige mensen zijn die zich over jou en de kinderen zullen ontfermen. Maar zolang jij met die lelijke, bemoeizieke, mediageile, dief samenspant moet je op niemands hulp rekenen.”

Fysiek geweld

Ook fysiek geweld blijkt een vast onderdeel van die terreur. En dat begon al vrij snel als in Wenen bleek dat hij er qua visie op Israël een andere mening op na hield dan de officiële IKG, de Israelitische Kultusgemeinde Wien, toen onder leiding van Ariel Muzicant.

Zionistische kringen zaaien vooral terreur tegen het gezin van Moshe Friedman en Lea Rosenzweig om zo Moshe Friedman te treffen.

Moshe Friedman:

“Op donderdag 6 december 2002 ging ik als naar gewoonte naar mijn Synagoge in de Lorbeergasse 9 en ontdekte ik dat er al iemand aanwezig was. Die duwde een revolver tegen mijn slaap en dwong mij om de synagoge te verlaten, waarna ze de sloten vervingen. Persoonlijke interventies bij zelfs de minister van Binnenlandse Zaken hielpen niet om bijvoorbeeld de politie mij toegang te doen geven. Pas toen een rechter op 23 april 2003 aan de IKG beval om mij de sleutels terug te bezorgen kon ik opnieuw binnen. Maar zelfs dan bleef de politie eerst nog moeilijk doen.”

Maar dat gaat verder.

Moshe Friedman:

“In oktober en november 2007 toen ik met mijn  gezin in Iran op bezoek was zal er bij mij zelfs ingebroken worden en men twee Thorarollen van mijn synagoge stelen. Pas na een gerechtelijk bevel in december dat jaar kwamen die weer terug in mijn bezit.”

Zie eveneens Press TV van 31 december 2007.

Maar geen zorg. Men geeft het verhaal een draai van 180° en verkoopt dit als de waarheid. Zo heeft Henri Rosenberg het op Joods Actueel op 27 december 2012 over “… Een synagoge kraakte en twee Thorarollen stal.”

Een ander voorbeeld van door zionisten georganiseerde terreur betreft een bezoek in het weekend van 12 januari 2007 aan de joodse buurt waarvan hij afkomstig is, Borough Park in New York. Hij verblijft er met zijn gezin onder de naam van zijn echtgenote in het joodse Park House Hotel.

Al dra wordt hij er echter opgemerkt door leden van de Jewish Defense Organization een in de VS als gewelddadig omschreven afsplitsing van de racistisch en extremistische Jewish Defense League van wijlen Meir Kahane. Een man die zelfs in Israël wegens zijn acties door velen werd uitgespuwd.

Deze Jewish Defense Organization wordt geleid door Mark – Mordechai – Levy, een man met volgens o.a. Wikipedia een stevig strafblad voor onder meer geweldpleging. Deze organiseren met een tweehonderd leden een protestactie tot in het hotel tegen de man en zijn gezin en dwingen hem onder politiebescherming op de vlucht.

En dat klinkt bij Henri Rosenberg op 26 december 2012 bij Joods Actueel zo: “Zo zorgde zijn aanwezigheid in een joods hotel in Brooklyn (NY) in  januari voor regelrechte onlusten bij de hotelgangers en moest hij en zijn gezin onder politiedwang het hotel verlaten.” Of hoe slachtoffer hier dader wordt.

Rabbijn wou meevechten

Ook in Polen achtervolgt het zionistisch geweld de man. Zo is hij op 9 maart 2007 aanwezig op een herdenkingsplechtigheid in het Poolse stadje Lezajsk voor de achttiende eeuwse rabbijn Elimelech Weisblum, een der stichters van de chassidische beweging.

Moshe Friedman in zijn Weense synagoge.

Daar wordt hij snel opgemerkt door een groep Israëlische orthodoxe joden onder leiding van Yehuda Meshi Zahaw, baas van ZAKA, een Israëlische orthodoxe humanitaire organisatie. En die troeven de man in het zicht van het talrijke aanwezige publiek gewoon af.

“Wij hebben hem eens goed afgeslagen, van het soort dat we al lang niet meer hebben gedaan”, stelt hij op 15 maart 2007 fier aan Fox News (www.foxnews.com). En, stelde http://failedmessiah.typepad.com op 12 maart 2007, om dat te vieren werd er nadien voor Yehuda Meshi Zahaw zelfs een speciale religieuze plechtigheid gehouden.

Yehuda Meshi Zahaw mag dan wel het onderwerp zijn van een Pools gerechtelijk onderzoek, voor de officiële joodse gemeenschap is de man een held. Zo zegt de Poolse hoofdrabbijn Michael Schudrich op 19 maart 2007 in de European Jewish Press, www.ejpress.org: “Had ik daar geweest dan had ik juist hetzelfde gedaan als die chassiden.” Duidelijk geen man van de vrede en de dialoog.

Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat ditzelfde European Jewish Press die dag wist te melden dat volgens de Poolse politie niemand van de vele aanwezigen zich aanbood om te getuigen. Binnen de joodse en zionistische media zal men trouwens voor zover geweten amper mensen vinden die hem verdedigen.

Niet alleen in Polen maar ook in Italië wil men blijkbaar tegen de man geweld gebruiken.

Moshe Friedman:

“Ik was in oktober 2006 in Italië voor een interreligieuze bijeenkomst en had een druk bijgewoonde persconferentie gegeven in het Italiaanse parlementsgebouw in Rome. Nadien ging ik naar Ancona en buiten het hotel werd ik echter opgewacht door twee mannen met een bestelwagen waarvan de ene deur open stond. Ze poogden me te ontvoeren maar het mislukte. Ze achtervolgden me zelfs tot in de hotellobby en waren zeer agressief. Het hotel verwittigde dan de politie die de daders echter niet kon vatten. Hun identiteit is wel gekend en ook hier is er een gerechtelijk onderzoek.”

Het probleem is echter dat de daders veelal Israëli blijken te zijn en dus makkelijk het land kunnen uitvluchten en zo uit de handen van het gerecht blijven. Zo werden hij en zijn kinderen aangevallen toen zij zich ‘s morgens op 6 juni 2012 in Antwerpen aan de Jesode Hatora-Beth Jacob school wilden laten inschrijven.

Moshe Friedman: “Deze veiligheidsagenten waren gewapend en spraken Hebreeuws en kwamen dan ook duidelijk van Israël. Ze werken bovendien als bewakingsdienst zonder dat ze hier een vergunning hebben. Ik heb Binnenlandse Zaken per aangetekend schrijven hiervan verwittigd. Zonder antwoord echter.” 

Neprabbijn

En alhoewel hij over alle documenten beschikt die perfect aantonen dat hij rabbijn is en opperrabbijn van een Weense synagoge was poogt men hem ook hier voor te stellen als een bedrieger, een oplichter die zich valselijk uitgeeft voor rabbijn van een niet-bestaande Weense congregatie.

De bevestiging door C. Horowitz van Kolel Avrechim van 6 juli 1999 dat Moshe Friedman zijn rabbinale studies heeft volbracht.

Zo schrijft de Weense opperrabbijn Paul Chaim Eisenberg van de IKG op 12 juli 1999 in een officieel document dat Moshe Friedman een rabbijn is. Maar als het vanaf ongeveer 2002 tussen hem en de IKG en Israël fout begint te lopen klinkt het plots geheel anders. Met ook hier een draai van 180°.

Waarop Henri Rosenberg het op de website van Joods Actueel op 26 december 2012 aldus schrijft: “Hij geeft zich uit als de opperrabbijn van de onbestaande antizionistische joodse gemeente van Wenen, Een bedrieger.”

Op Duitstalige websites zal hij dan ook bijna continu voorgesteld worden als een “cabaretrabbijn”, een oplichter die zich valselijk titels aanmeet. Joods Actueel stelt op 23 juni 2013 opnieuw maar eens vrij duidelijk: “… Moshe Friedman, die zichzelf onterecht uitgeeft voor rabbijn.”

Dit terwijl o.m. Parisa Hafezi op 11 december 2006 in de Israëlische krant Haaretz het heeft over: “Friedman is opperrabbijn voor honderden antizionistische orthodoxe joden in Wenen.”

En als de IKG zijn positie als opperrabbijn poogt te betwisten stelt een Weense rechtbank Friedman volgens een bericht van APA, het officiële Oostenrijkse persbureau, van 22 augustus 2002 in het gelijk.

Maar dat wordt natuurlijk allemaal door Freilich, Rosenberg en de anderen verzwegen. Ze draaien liever de rollen om. Een constante in dit verhaal. Zoals ze ook duidelijk in veel gevallen geen respect tonen voor de wetten van het land waar ze verblijven.

De wet als middel van terreur

Wanneer de kinderen van de Weense chassidische school worden gegooid en Moshe Friedman naar de rechter stapt om het recht op onderwijs voor zijn kinderen op te eisen, heerst er woedde bij Freilich, Rosenberg en de vele andere spreekbuizen van het zionisme.

Zo weigert de Weense school gevolg te geven aan de vele gerechtelijke bevelen om de kinderen terug op te nemen.

 

Moshe Friedman is een neprabbijn en heeft zich ten onrechte die titel aangemeten zeggen de IKG en hier in Antwerpen mensen als Freilich en Rosenberg. Hier de bevestiging van 12 juli 1999 door de Weense opperrabbijn Paul Chaim Eisenberg dat Moshe Friedman een rabbijn is.

Moshe Friedman:

“De steeds hoger gestelde dwangsommen liepen uiteindelijk op tot 8 miljoen euro. Dit ging dan wel conform de Oostenrijkse wet naar de federale regering. Ik kreeg voor mijn gezin uiteindelijk een 250.000 euro. Omdat ze bleven weigeren werden dan een aantal eigendommen, vastgoed, van de school in beslag genomen. Pas toen men ook met celstraffen dreigde werden mijn kinderen dan toch toegelaten.”

Maar geen probleem en ook hier draait men gezwind en probleemloos de rollen om. Wie naar een rechtbank stapt is een…. “terrorist”. Zo stelt Michael Freilich op 9 januari 2013 in de Jeruzalem Post www.jpost.com: “Zijn neiging om de wet te gebruiken als een instrument van terreur.”

Henri Rosenberg ziet de Weense schoolperikelen op de website van Joods Actueel op 26 december 2012 zo:

“Wanneer hij een onverbiddelijke strijd voerde in Wenen om zijn meisjes te laten opnemen in de orthodoxe joodse school aldaar, zorgde dat voor een dergelijke commotie bij de ouders van de leerlingen, dat die school niet anders kon dan zijn kinderen weigeren. De school hield dus het been stijf, liet de gerechtelijk betalen dwangsom oplopen tot 800.000 dollar… De lijdensweg van de kinderen.”

 

Volgens de IKG had Moshe Friedman zelfs Thorarollen gestolen. Die bleken echter uit zijn eigen synagoge te komen. De IKG moesten de bij hem ontvreemde gebedsrollen eind december 2007 van de rechtbank teruggeven. De klacht van de IKG tegen Moshe Friedman werd volgens dit document geseponeerd.

En op 27 december 2012 stelt Rosenberg op Joods Actueel:

“Die schoolstrijden gebeuren ook op mediageile wijze…. Voert hij die strijd kennelijk op de kap van zijn kinderen…. moet deze kinderen totaal destabiliseren…”

Het Kinderrechtenverdrag

Het Antwerpse hof van beroep zal Friedman in die kwestie op 18 juni 2013 geheel in het gelijk stellen en de onmiddellijke opneming van die kinderen in de Jesode Hatora-Beth Jacob school bevelen. Daarbij o.m. het internationale kinderrechtenverdrag inroepend. Maar dat is iets wat voor zionistische kringen niet kan. 

Moshe Friedman:

“Het hof heeft hier geen dwangsommen bevolen daar ze niet kon geloven dat een school haar bevelen zou negeren. Nu blijkt men dit wat betreft het middelbaar onderwijs op die school toch te weigeren. Ik zal dus ook hier maar nog eens naar de rechtbank moeten stappen om dan dwangsommen te vragen.”

Dat men in dit zionistische milieu geen respect heeft voor de wet wordt ook bewezen door het Brusselse Centre Communautaire Laic Juif David Susskind (Centrum voor de Seculiere Joodse Gemeenschap David Susskind), een in liberale en vrijzinnige kringen soms hoog aangeschreven groep.

Daar stelt een zekere Ouri Wesoly op www.cclj.be op 12 maart 2013 het volgende:

“Zo deed hij reeds beroep op de rechtspraak van de “goy” (goyim is de Bijbelse term gebruikt voor niet-joden waarover nogal wat joodse schriftgeleerden zeggen dat men er mee mag doen wat men wil, zelfs doden, nvdr.) in plaats van de zaak te regelen via een rabbinale rechtbank…. Maar erger is dat hij zo de aandacht trekt op de vrijheden die de schooldirecteuren hier nemen met de wet.”

Een zogenaamde organisatie voor seculiere joden die klaagt dat Moshe Friedman naar een gewone rechtbank stapte en niet naar een of andere rabbijn! Beeld U in dat een moslim publiek door zogenaamde seculiere moslims zou worden verweten niet naar een shariarechtbank te zijn gestapt maar naar gewone rechters?

De synagoge aan de Lorbeergasse 9 in Wenen waar een gewapende bende op 6 december 2002 zich meester van maakte. Als joods centrum voor antizionisme was dit een doorn in het oog van Israël. En dus stuurde men er maar een gewapende bende op af. Israëli, volgens Friedman.

Zijn echtgenote Lea Rosenzweig heeft het daarbij in een interview met de website http://Muslim-Market.de  op 6 augustus 2007 over Sippenhaftung, een Duitse term die dateert uit de periode onder Hitler. Het betekent dat een gans gezin wordt gestraft voor de daden van een persoon, hier dan vader Moshe Friedman.

Fraais van de pers

Maar niet alleen op het internet en in Joods Actueel zal men van Moshe Friedman pogen een crimineel te maken. Zo trekt Michael Freilich eind 2012 ook naar de Vlaamse pers met zijn ‘schokkend’ verhaal. En zeker bij De Morgen is dat geen enkel probleem en krijgt hij er als het ware een vrije tribune.

Zonder zo te zien met de man zelfs te spreken borstelen Bjorn Maeckelbergh en Maud Oeyen op 22 december 2012 een wat de krant noemt ‘portret’ over Moshe Friedman:

“Uitgespuwd in Wenen, weggejaagd in de VS en nu persona non grata van de joodse gemeenschap in Antwerpen: de omstreden jood Moshe Friedman (40) kreeg een rechter zo ver om zijn twee orthodoxe zonen in een joodse meisjesschool toe te laten… (Freilich zonder enige tegenspraak citerend, nvdr.)  Het is bekend dat hij de holocaust ontkent… Toch liet Moshe Friedman – in New York geboren – zich sinds zijn terugkeer van zijn slechte kant zien. Enkele weken geleden verscheen er nog een artikel over Friedman op de website toen hij de boel op stelten had gezet aan de Jesode Hatoraschool. Ook die school weigerde toen zijn kinderen op te nemen. Het kwam tot een incident tussen Moshe Friedman en een bewaker van de school…. Op het internet zijn er alvast meerdere artikels over twee kostbare vermiste Thorarollen die bij Friedman thuis in Wenen werden teruggevonden. Het verhaal doet ook de ronde dat hij in Wenen via een bizarre klacht tegen de school van een van zijn zonen een grote schadevergoeding had gekregen.”

Wie dus eist dat zijn kinderen naar school kunnen gaan toont zich van zijn “slechte kant” en legt een “bizarre klacht” neer. Voor Bjorn Maeckelbergh en Maud Oeyen zijn zaken als het recht op school voor kinderen en dus het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind (IVRK)  klaarblijkelijk van geen tel.

Om over journalistieke deontologie maar te zwijgen. Die eist immers woord en wederwoord en bronnencontrole. Het wekt dan ook geen verwondering dat als het hof van beroep op 18 juni 2013 in de zaak haar arrest velt en daarbij verwijst naar het IVRK dit voor De Morgen geen nieuws is.

Ook niet voor zusterkrant Het Laatste Nieuws. Alleen Gazet Van Antwerpen en het Nieuwsblad besteden er aandacht aan. Zouden sommigen bij de krantengroep Van Thillo wat meer inspraak hebben dan anderen?

Spreekbuis van Freilich

Niet dat Friedman elders een betere pers krijgt. Zo schrijft de Gazet van Antwerpen op 7 januari 2013 omdat hij zijn kinderen naar school wil sturen in een editoriaal:

“Kortom, Friedman is een onruststoker. Hij heeft wat mij betreft alle rechten op zijn eigen mening en op het uiten daarvan, maar ik heb wel medelijden met zijn kinderen.”

Lea Rosenzweig en drie van haar dochters. Voor de verzamelde Vlaamse pers is het geen enkel probleem dat die kinderen de toegang tot de school wordt ontzegd. Kinderrechten?

Medelijden, maar niet voldoende om ze de meest essentiële kinderrechten als het recht op een school toe te kennen. Van medelijden gesproken. Ook elders in de pers is het een en al negativisme over Moshe Friedman en weerklinkt overal de visie van Freilich die bijna steeds vrij spel krijgt.

Zo stelt het Laatste Nieuws op 8 januari 2013: “De controversiële antizionist…. Dit is discriminatie (het feit dat de rechtbank zijn twee jongens naar een meisjesschool stuurde, nvdr.) en kindermishandeling, zegt Aaron Berger.”

In Knack van 16 januari 2012 is dat dan:

“Een zelfverklaarde rabbijn…. Friedman, die wel vaker provoceert…. Ook bij de jeugdbescherming ligt het dossier op tafel. Malka Friedman, de grootmoeder van Josef en Jacob, heeft namelijk klacht ingediend bij de Sociale Dienst van de Jeugdbrigade …. zegt Henri Rosenberg, advocaat van Malka Friedman.”

En bij Het Nieuwsblad van 30 januari 2013 stelt Matthias Adriaensen het al even ‘scherp’:

“Hij staat bekend om zijn negationistische en antizionistische ideeën. Ook het feit dat hij goed bevriend is met de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad – niet meteen een vriend van Israël – stoot velen tegen de borst.”

De enige die serieus over de zaak bericht is gerechtscorrespondent Jan Heuvelmans en zijn www.pagia.be.  Hij werkt ook voor www.politics.be en enkele van zijn teksten over deze affaire staan op beide sites. 

Negationist

Het is sinds zijn deelname op 11 en 12 december 2006 aan de conferentie in Teheran over de holocaust een van de steeds weerkerende typeringen van Moshe Friedman. Hij wordt in de media en op het internet bijna steeds omschreven als een holocaustontkenner, negationist, en nog meer van dat fraais.

De IKG ging zelfs zover om tegen Moshe Friedman in Oostenrijk klacht neer te leggen wegens negationisme. Onder druk van het zionisme staan hier in Oostenrijk zware straffen op. Hun klacht raakte dus nergens zoals dit document over de seponering bewijst. In België wou Henri Rosenberg dit nog eens overdoen.

Het feit dat het Oostenrijkse parket op 19 december 2007 de klacht van de IKG hierover seponeerde speelt hierbij geen enkele rol. Schelden, laster verkopen, liegen en bedriegen is de regel. En wat niet in dit plaatje past verzwijgt men dan maar.

En het blijft dergelijke beschuldigingen regenen, niettegenstaande het feit dat hij en zijn echtgenote, zoals zoveel Europese joden, veel familieleden verloren tijdens de Duitse jodenvervolging onder Hitler.

Ook is zijn visie op de holocaust in essentie vrij klassiek te noemen en grotendeels te vergelijken met die van de Amerikaanse professor Norman Finkelstein, auteur van o.m. ‘de Holocaust-industrie.’

Maar ook tegen Finkelstein voerde men vanuit zionistische hoek een zware haatcampagne en ontnam men hem zijn werk. Bovendien is hij ook niet welkom in Israël. En wat betreft de visie van Moshe Friedman over de holocaust is die voor wie wil zoeken vrij bekend. Maar wie op Duitstalige websites kijkt zit veelal de term ‘holocaustleugner’ (holocaustontkenner) verschijnen.

Op http://eviljews.blogspot.be is men hier duidelijk. Onder een foto waarbij Friedman een naamkaartje uitwisselt met een Iraanse geestelijke stelt men “Moshe Aryeh Friedman wisselt naamkaartjes uit met een nazi”. En bij een foto met de traditionele omhelzing met president Ahmadinejad, stelt men: “Moshe Aryeh Friedman heeft een liefdescontact met de Hitler van Iran”.

Ook op de website van de Jewish Defense Organization http://jewishdefense.org is men al even subtiel: “Hij begint (aan een toespraak in Berlijn rond Palestina, nvdr.) stil en schuw maar het duurt niet lang of hij klinkt als Hitler…… Mr. Friedman gelooft dat de holocaust nooit plaats had.”

De website www.dailykos.com heeft het op 8 mei 2006 dan weer over: “Rabbijn Moishe Friedman, de ultra-orthodoxe jood die Hitler en de holocaust omhelst…” Niet te verwonderen dus dat Henri Rosenberg op 26 december 2012 op de website van Joods Actueel luidkeels riep om hem wegens het ontkennen van de holocaust hier voor de rechtbank te sleuren.

Verheven boven de wet

Het wedervaren van Moshe Friedman met de joodse scholen in Antwerpen roept natuurlijk vragen op over het beleid van de Vlaamse regering en vooral dan van minister van Onderwijs Pascal Smet (sp.a) tegenover die scholen.

Zo kwam de zaak herhaaldelijk voor op de Commissie voor Leerlingenrechten die speciaal in 2003 door de regering voor dit soort gevallen werd opgericht. Deze adviseerde de minister herhaalde malen, o.m. op 29 november 2012, om alle overheidssteun aan de joodse scholen die deze kinderen weigerden in te trekken.

Voorheen reeds kwamen deze scholen ook serieus in opspraak toen de Gazet van Antwerpen een dossier uitbracht over de grootschalige censuur in de leerboeken van die gesubsidieerde scholen. Censuur die haaks stond op de verplichtingen die de overheid in ruil voor die subsidies oplegt.

Inspectieverslagen raken daarbij zo te zien in de vuilbak of worden aangepast. En vragen in het Vlaams parlement blijven zonder gevolg. Ook is er in een brief van Joseph Leopold Lazega aan het Centraal Israëlitisch Consistorie van België van 1 mei 2006 o.m. sprake van grootschalige fraude met leerlingenaantallen.

Maar de minister, zoals al zijn voorgangers, beweegt niet. En in een vraag om reactie kwam er vanuit het kabinet van de minister geen antwoord. Een houding die uiteraard vragen doet rijzen naar de beweegreden voor deze tolerantie tegenover wat zo te zien één grootschalige wetsovertreding is. Men lijkt hier geheel boven de wet verheven te zijn.

Bevel van de rechtbank aan de IKG om de sleutels van de synagoge aan de Lorbeergasse 9 in Wenen terug aan Moshe Friedman te geven.

Klachten bij de onderzoeksrechter

Maar Moshe Friedman lijkt niet de man te zijn die dit alles over zich heen laat gaan. Zoals in Wenen gaat hij ook hier in de tegenaanval. Naast de aangetekende niet beantwoorde brieven aan de ministers voor Onderwijs en Binnenlandse Zaken legde hij ook tegen verschillende personen klacht neer.

Met twee tegen advocaat Henri Rosenberg. Daarbij stapt hij terug naar de Antwerpse stafhouder Dirk Grootjans die op 26 maart 2013 al een eerste waarschuwing naar Rosenberg stuurt. Zo schrijft Grootjans aan de advocaat van Friedman:

“…de publicaties ,… lijken mij niet alleen ongepast voor een advocaat maar laten mij ook vrezen dat Mr. Rosenberg onvoldoende afstand van zijn persoonlijke gevoelens jegens uw cliënt kan nemen… zodat ik hem geadviseerd heb zich uit die dossiers terug te trekken.”

Maar Rosenberg volgt dit advies blijkbaar niet op en laat zijn teksten op het internet allemaal staan en dus legde Friedman ditmaal een tuchtklacht neer. “Sindsdien blijft hij wat rustig en trad hij tegen mij niet meer op ”, aldus Friedman.

De tuchtklacht betreft o.m. het feit dat Rosenberg volgens Friedman bij al zijn buren briefjes over hem in de bus stak met daarin allerlei lasterlijke beweringen. Ook, stelt Friedman nog, gebruikte hij vervalste stukken om als advocaat klachten tegen Friedman neer te leggen of processen op te starten.

In die zin legde Friedman op 21 januari 2013 bij de onderzoeksrechter een waslijst van klachten neer tegen Rosenberg. Waaronder voor laster en eerroof, schending van het beroepsgeheim, oproep tot moord, afpersing alsmede valsheid in geschrifte en gebruik ervan.

Het betreft hier onder meer het gebruik van, volgens Friedman, vervalste volmachten op naam van moeder Malka Friedman in een poging het gezin Moshe Friedman van zijn kinderen te beroven. Een gelijkaardige klacht betreft een volmacht van de moeder van Lea Rosenzweig over een appartement aan de Plantin en Moretuslei 11 in Antwerpen.

Daarbij liet Rosenberg hen via die volmacht uit dit huis zetten dat officieel nog van de in de VS wonende moeder is. Volgens Lea Rosenzweig en haar man met een vervalste volmacht. “Ze wist van niets”, aldus Moshe Friedman.

Mozes Victor Konig

Maar het is niet zijn enige klacht. Zo stapt hij op 2 mei 2013 met een klacht naar de onderzoeksrechter tegen Mozes Victor Konig, diens schoonbroer Richard Davidovici en Pinkas Kornfeld, woordvoerder van het Forum van Joodse Organisaties.

De betichtingen zijn hier het witwassen van geld, laster en eerroof, belaging, omkoping, oproepen tot haat en discriminatie, sociale zekerheidsfraude en belastingontduiking. En Konig en Davidovici zijn geen kleine jongens.

Zo was Konig een van de sleutelfiguren in de miljoenenfraude rond het viersterren Radisson Hotel aan de Antwerpse Van Eycklei. Daar kreeg de man in eerste aanleg op 27 juni 2012 een 18 maanden celstraf met uitstel aangemeten.

Mozes Victor Koning op een bijeenkomst met de door hem gesteunde Belzer gemeenschap. Zoals je uit de kledij kunt afleiden behoort hij er zelf niet toe. Volgens Haaretz financierde hij de reis van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu van maart 2006 naar Antwerpen. Hij bezocht er toen de Yavne school van de Belzer gemeenschap.

Samen dan met zijn 90-jarige moeder Baumwald Luscha die financieel in de zaak eveneens een sleutelrol speelde. Zij kreeg voor haar rol 12 maanden celstraf met uitstel. Haar naam viel ook in het schandaal rond Offshore Leaks waar zij volgens die informatie betrokken zou zijn bij de Singaporese Seffren Trust. (3)

Bleek dat de zaak rond het Radisson Hotel een poel van zwart geld was, komende uit vooral de diamanthandel. Maar dat is verre van alles. Zo vraagt Rusland als sinds 1999 de aanhouding en uitlevering van Konig samen met zijn schoonbroer Davidovici.

De verdenkingen hier zijn illegale handel in edelstenen, smokkel, fraude in de vastgoedsector en misbruik van vertrouwen. Desondanks hebben beiden voor zover geweten tot heden nog nooit problemen gehad bij hun vele reizen in Europa of naar Israël.

Uit het vonnis rond het Radisson Hotel bleek ook dat Konig een centraal figuur is in de financiering van de joodse scholen in Antwerpen. En toen enkele ouders van de Jesode-Hatora-Beth-Jacob school protesteerden tegen de komst van de kinderen Friedman stond vooraan op die lijst de naam van …. Davidovici Richard.

Benjamin Netanyahu

Recent blijkt Konig nu ook zelfs de speelbal aan het worden van de als altijd vrij ruige Israëlische politiek.

Bart De Wever (N-VA) ging voor de gemeenteraadsverkiezingen op bezoek bij de kleine maar erg invloedrijke Belzer gemeenschap. Moshe Friedman: “De zionistische gemeenschap in Antwerpen is zeer machtig en Bart De Wever weet dat maar al te goed. Net voor de verkiezingen ging hij trouwens stiekem naar Israël op bezoek.” Bemerk uiterst rechts Ludo Van Campenhout, de naar de N-VA overgelopen nu ex-liberaal, die blijkbaar steeds mee op bezoek was toen De Wever in die periode de serie joodse gemeenschappen ging bezoeken.

Volgens een artikel van Sjay Fogelman van 29 juni 2013 in de Hebreeuwse editie van de Israëlische krant Haaretz financierde Konig het bezoek van de toen nog minister van Financiën Benjamin Netanyahu (Likoed) aan Antwerpen op 5 en 6 maart 2005. Dit ter ere van een project van de Yavneschool van de joods orthodoxe Belzer gemeenschap.

Maar sinds het uitlekken van zijn veroordeling – de kranten vermelden alleen de initialen – en de seining door Interpol is men volgens Haaretz bij die gemeenschap wat voorzichtiger geworden. Het nieuws zorgde in Israël al voor het zoveelste schandaal. En zeker nu premier Netanyahu in zijn partij zit waar de klappen vallen is hij een veel gezochte prooi.

Of hoe een ogenschijnlijk onschuldig bezoek aan de sinjorenstad zorgt voor een pak heibel. Zeker is dat Moshe Friedman zal blijven vechten om zijn gelijk te halen en de rechtbanken er hier nog wel wat werk mee gaan hebben.

Willy Van Damme

1) Soms wordt zijn naam ook Moishe geschreven, vooral dan in de Duitstalige pers in Oostenrijk en Duitsland.

2) De soms in het Duits, Hebreeuws, Engels, Frans en Italiaans geschreven teksten worden hier al vertaald afgedrukt. Dit om het artikel zo vlotter leesbaar te maken.

3) http://offshoreleaks.icij.org/nodes/52458 en http://offshoreleaks.icij.org/nodes/164507.

N.B.: Naast Pascal Smet kwam er ook geen reactie van Henri Rosenberg. Er werd op zijn antwoordapparaat een bericht ingesproken.

België – Een andere geschiedenis

Eind vorig jaar verscheen bij uitgeverij EPO het boek ‘België, een geschiedenis van onderuit’. Het bevat een verzameling essays over het verleden van ons land samengebracht onder redactie van Jan Dumolyn en Tjen Mampaey. Het blijkt een al wat oud project te zijn dat men nu eindelijk wist te realiseren.

99.999% der bevolking

Het idee hierachter is de Belgische geschiedenis vanuit een ander perspectief te bekijken. Ze hebben daarbij een aantal specialisten bij elkaar gebracht om deelaspecten van ons verleden te belichten. En dat geeft bijwijlen zeer boeiende lectuur.

Ditmaal kijkt men niet vanuit de daden van allerlei koningen, prinsen, generaals, ministers en partijbonzen, maar vanuit het leven van de kleine man in de straat, op het veld of in de fabriek. Niet dus zoals velen nog steeds doen die alleen aandacht hebben voor wat dan de hoofdrolspelers heten te zijn.

Het doet denken aan de recente TV-reeks op VRT “De coulissen van de Wetstraat” waarbij toppolitici het nog eens allemaal komen uitleggen. Wat zoals duidelijk bleek zorgde voor een mis-en-scene waarbij de kijker continu op een verkeerd been werd gezet.

Het doet ook denken aan TV-series als die over de Tudors of de Borgia’s waar de actie beperkt wordt tot een samenspel tussen de heren (en dames) aan de macht of bijna aan de macht. Met liefst veel seks. Dat verkoopt beter!

De sociaal-economische toestand die deze macht ondersteunde of kraakte komt dan nooit aan bod. En evenmin trouwens komen de financiers in beeld, de geldmannen die achter de schermen soms echt aan de touwtjes trokken. Volksvermaak en vooral bedrog natuurlijk.

In ‘België, een geschiedenis van onderuit’ wil men dit corrigeren. Onderwerpen die hierbij aan bod komen zijn de levensstandaard en het voedingspatroon, de toestand op het platteland en de landbouw, de evolutie van middeleeuwse ambachtslui naar arbeiders en de strijd voor de sociale en politieke erkenning van de gewone man en zijn organisaties.

Ook de positie van de leerkracht, de volkscultuur en de evolutie van het geloof in onze contreien komen aan bod. Het zijn allemaal korte ongeveer 30 pagina’s lange stukken en dat is natuurlijk al een eerste probleem.

Zo is het eerste hoofdstuk dat over de levensstandaard gaat zeer boeiend, met daarbij een pak mij onbekende gegevens. Maar feitelijk is dit onderwerp alleen al zeker een dik boek waard. En dus blijft men een beetje op zijn honger zitten. Het bespreekt echter zaken die in series als de Tudors & co nooit aan bod komen. En nochtans is juist dit essentieel om te weten hoe het toen exact was.

Vooreerst gaat dit over 99,999% der bevolking en bovendien vormt dit de basis waarop de macht van die elite zich kon vestigen. Het is dankzij de na 1500 geleidelijk aan gestegen voedselproductie en welvaart dat de West-Europese vorstenhuizen die vele oorlogen konden voeren en een koloniaal imperium uitbouwen.

Maar juist zoals Ivan De Vadder in zijn serie geen aandacht had voor de sociaal-economische basis dankzij welke poujadisten als een Jean-Marie Dedecker konden groeien, zo gaat de klassieke geschiedschrijving ook hier voorbij aan de essentie van wat geschiedschrijving hoort te zijn. Leer wat jaartallen en namen uit je hoofd en je bent een ‘kei’ in de geschiedenis. Toch bij sommigen.

Amerikaanse cultuur

Natuurlijk zijn niet alle hoofdstukken even boeiend of goed. Zo is het essay over de positie van de leerkracht gedurende de laatste twee eeuwen zeer boeiend maar minder belangrijk in het geheel van onze vaderlandse geschiedenis.

Het minste lijkt wel dat over volkscultuur en ontspanning. Het gaat voor een belangrijk deel over enkele culturele acties die zich in politiek linkse hoek situeren, dikwijls dan nog in het Waasland en Klein-Brabant, de streek van Tjen Mampaey.

Dit waren wel boeiende en soms hoogstaande initiatieven maar het is niet echt wat men ‘volkscultuur’ kan noemen. Uiteindelijk appelleerden theatergroepen als Vuile Mong en zijn Vieze Gasten, de Internationale Nieuwe Scene en het Trojaanse Paard vooral aan een bepaalde elite en hadden ze veelal weinig voeling met wat dan Jan en Rita modaal zijn.

Die luisterde naar de Beatles, Will Tura of Adamo, keek naar films als die met James Bond, Gone with the Wind, de slapsticks rond Louis de Funès en cowboyfilms met John Wayne of TV-series als Slisse en Cesar, Bonanza en The Men from UNCLE.

En veelal betekende dat ook een veramerikanisering en globalisering van onze cultuur tot een soort eenheidsworst made in the US. Dat is de cruciale evolutie op volkscultureel vlak van de voorbije decennia, niet het leuke maar beperkte succes van een Mong Rosseel of Jan Cap. En die analyse ontbreekt feitelijk.

Voor wie eens een ander geschiedenisboek wil lezen dan een vol verhalen over de dolle avonturen van Lodewijk de 14de en andere koninklijke schuinsmarcheerders is dit een prijzenswaardig boek. Het is de anti-Ivan De Vadder.

Het boek geeft een soms zeer goede introductie van de realiteit achter die pracht en praal van vorsten, kardinalen en toppolitici. Bovendien bevat het boek een stevige literatuurlijst zodat de hongerige naar meer geen problemen zou mogen hebben.

Willy Van Damme

”België, een geschiedenis van onderuit”, redactie Jan Dumolyn, Tjen Mampaey. Epo, 2012, 254 pagina’s. Kostprijs: 20 euro.

Met essays van Frank Caestecker, Hendrik Callewier, Isabelle Devos, Bart De Wilde, Pieter Fannes, Jelle Haemers, Thijs Lambrecht, Yves Segers, Sven Steffens, Anne-Laure Van Bruaene, Eric Vanhaute, Lies Van Rompaey en Bart Vranckx.

Een dikke turf over crapule

Er zijn er in de geschiedschrijving van alle soorten. Je hebt diegenen die slechts officiële versies herkauwen en daarbij wat fantaseren, er zijn er die alleen maar namen en data geven en aan de oppervlakte blijven toeren en je hebt de onderzoekers en analisten die pogen het waarom der feiten te doorgronden en daarbij soms zeer diep graven.

In die laatste serie zit het boek ‘Crapule de luxe’ van Walter Baeyens welke dit jaar verscheen bij de Leuvense uitgever Van Halewyck. Het is een zeer dikke turf van 559 bladzijden geworden die een overzicht poogt te geven van hoe het er achter de schermen sinds het einde van de tweede wereldoorlog hier werkelijk aan toe gaat.

Oorlogsbuit

Walter Baeyens is een in 1952 geboren luchtmachtpiloot die zich nadien omschoolde tot beursspecialist en kenner van wat intellectuele eigendom is. Maar blijkbaar heeft hij nog andere expertises op zak. Althans dat blijkt toch wel uit dit boek. Waarbij het hier gepresenteerde verhaal de titel ervan erg goed doet begrijpen.

Crapule de luxe vertelt over een machtige elite van enkele duizenden mensen die continu de wereld poogt naar hun hand te zetten, niet zelden ook met succes. Het begint op het einde van de tweede wereldoorlog toen zowel de bijna verslagen Duitsers als de Japanners hun oorlogsbuit in veiligheid poogden te brengen. En dan hebben we het hier niet over miljoenen maar over miljarden, dikwijls in de vorm van goud.

Het lijkt een geheel onwaarschijnlijk geschiedenis ontsproten aan het zieke brein van een fantast, maar dat is het zeker niet. Achteraan in het boek staan een aantal documenten afgedrukt die zijn stellingen ook staven.

75 ton platina

Zo is er document 14 dat een kopie van een UBS-certificaat (Union Banque Suisse) van 23 maart 1961 betreft en op naam staat van de gewezen Indonesische president Soekarno en dit voor maar eventjes 75.000 kilogram platina.

Walter Baeyens schreef een dikke turf over de geschiedenis van de wereld en vooral dit ‘crapule de luxe’. Een misdaadverhaal zoals er zelden geschreven worden.

Het is een deel van de door de Japanners midden 1945 op deze archipel verborgen buit. Ook de Filipijnse dictator Fidel Marcos wist op zijn eilandengroep een deel van deze Japanse oorlogsbuit te bemachtigen.

En verder is zeker ook de afgedrukte bijlage 10 schokkend, zijnde een van 17 januari 1967 daterende UBS-certificaat op naam van de vroegere Saoedische wapenhandelaar Adnan Kashoggi. Goed voor een fikse 92,625 miljard US dollar. We spreken ook over 1967 en niet over 2012.

Voor hem is het duidelijk dat veel van wat de voorbije decennia op wereldschaal gebeurde draaide rond die oorlogsbuit. Onvoorstelbare tonnen goud die liefst ongemerkt en zonder de prijs te veel drukken op de markt dienden te worden gebracht. En zoals blijkt uit het boek was dat nu eenmaal gevaarlijk en zorgde het onderweg voor vele op de loer liggende roofridders.

Met ook hier weeral een aantal duistere figuren uit het Amerikaanse leger, zakenleven en politiek die steevast aan de touwtjes pogen te trekken. Het is een geheim gehouden geschiedenis waarvan zo te zien amper mensen enig besef van hebben. En het is dan ook de grote verdienste van Walter Baeyens dat hij deze geschiedenis in kaart bracht.

Hierbij stelt hij zich ook zeer grote vragen naar de realiteit achter de Amerikaanse Federal Reserve, de Amerikaanse centrale bank die zo te zien aan niemand verantwoording moet afleggen. Wat dan uiteraard weer twijfels oproept die men blijkbaar noch in de media, het zakenleven of de politiek op dit ogenblik al stelde. Wat als….?

Drughandel

Het boek zelf is zeker geen gemakkelijk leesvoer dat men op een rustige avond vlotjes doorneemt. Integendeel het boek vergt continu grote aandacht. De opeenvolging van namen en data en de verbindingen die hij brengt zijn erg boeiend maar niet simpel. Zo spring hij in zowat elk hoofdstuk vlot van de ene affaire naar het andere schandaal, en dan is het bijblijven een stevige karwei.

Dat is zeker zo voor de leek die nog nooit hoorde van bijvoorbeeld de Iran-Contra-affaire, Westland New Post, Ecoovie (een zogenaamde sekte), de Joodse in Amerika verblijvende Belg Maurice Tempelsman, een diamantair, of de Amerikaanse staatsgrepenspecialist Frank Wisner. Maar een goed geheugen helpt veel.

Wie tot heden klakkeloos de officiële versies aannam van wat er allemaal sinds 1945 gebeurde zal dan ook regelmatig als het ware van zijn stoel vallen. Zo brengt hij hier in kaart hoe de CIA al decennia tot over haar oren in de drughandel zit. Kenners weten het, het grote publiek niet.

Ook over de zogenaamde Arabische lente doet hij schamper en verwijst daarbij naar de hoger genoemde Wisner, de in 1965 overleden baas van de OSS en nadien de CIA, die zich specialiseerde in het intern via opstanden destabiliseren van landen als Guatemala en Iran. Het is zijn werk dat nu in verfijnde vorm wordt verder gezet in o.m. Egypte en Syrië.

Het is wat anders dan de prietpraat die we hier o.a. bij de Revolutieroute op de VRT te zien krijgen. Hier geen Sinterklaasverhalen maar diepgravende analyses waarbij de auteur zich niet laat vangen aan de mooie woorden komende van allerlei als woordvoerders vermomde leugenaars.

Zelfmoord

Hij brengt ook het verhaal van de Amerikaanse journalisten Gary Webb, die met twee kogels in zijn hoofd officieel zelfmoord pleegde, en Danny Casolaro, nog een journalist die zogezegd zelfmoord pleegde.

Garry Web was diegene die ten tijde van de Iran-Contra-affaire schreef over hoe de CIA het dodelijke crackcocaïne in de VS introduceerde. (1) Casolaro werkte aan wat hij noemde ‘The Octopus’, een duister conglomeraat dat o.a. rond die goudsmokkel werkte.

Heeft de westerse pers de mond vol over de vermoorde Russische Anna Politkovskaya – hun heldin – dan zijn beide Amerikaanse gezelfmoorde journalisten behoudens bij enkele kenners geheel onbekend. Geen verrassing natuurlijk.

Merkwaardig aan het boek is dat de hoofdstukken non-fictie afwisselen met delen fictie die wel duidelijk zo uit de Belgische realiteit werden geplukt. Het is het verhaal van een Belgische luchtmachtgeneraal die zonder het te beseffen in een dol  avontuur rond de Brusselse wapenhandel en de Iran-Contra-affaire wordt meegezogen. Ook hij pleegt officieel een beetje à la Danny Casolaro in een hotelkamer zelfmoord.

Hier in deze verhalenlijn komen dan figuren voor als wapenfabrikant Leon Jonasz, baas van het bedrijf SACCO en een zekere joods-Belgische politicus Joseph Köller die in 1941 in het Britse Hammersmith zou geboren zijn. Een man met grote invloed in ons land en de man van Israël in onze politiek.

Het boek bevat massa’s door zeer weinigen gekende nieuwe gegevens over de georganiseerde politieke, zakelijke en militaire misdaad wereldwijd. Een aanrader.

Iemand met wat kennis van het Brussel van de jaren tachtig ziet hier direct Roger Boas van Asco verschijnen en natuurlijk de liberaal Jean Gol, alias Jean Goldstein. En dan duiken ook figuren op als een Paul ‘Saucisse’ Van den Boeynants, zijn CEPIC (de rechtervleugel van de vroegere PSC) en het kabaal van kleine en grote Brusselse criminelen waaronder natuurlijk een waslijst wapenhandelaars. De Brusselse rioolratten.

Ook de Belgische luchtvaartmaatschappij Euroaviation komt ter sprake, een verwijzing naar het barokke zakenleven van Georges Gutelman en zijn Trans European Airways (TEA). Gol en Gutelman waren kennissen van op de Luikse schoolbanken, jood en goede vrienden van Israël. En Gutelman had vliegtuigen. Wat zijn nut bewees.

Zilverspeculatie

Wel zijn er in het boek enkele storende foutjes of tekortkomingen. Zo heeft hij het over de in 1978 door de Amerikaanse gebroeders Hunt samen met enkele oliesjeiks georganiseerde zilverspeculatie.

De bedoeling was al het vrij voorradige zilver op te kopen en zo als monopolisten wereldwijd de prijs te bepalen. Ook de Kredietbank, toen nog geleid door ex-voetballer Eddy Wauters, zat er hier tot over haar nek in. Wat niet wordt geschreven. Het was een overambitieus project dat echter faliekant afliep.

Zo linkt hij verder PLO-leider Yasser Arafat aan de vroegere Groot Moefti van Egypte die in Joegoslavië gemene zaakjes deed met Nazi-Duitsland. Die relatie met Arafat lijkt onwaarschijnlijk. Arafat en zijn politieke volgelingen en de figuren rond de Groot Moefti staan immers al decennia letterlijk met getrokken messen tegenover elkaar.

De ene was de vertegenwoordiger van de behoudsgezinde politieke islam, de andere een van de topfiguren uit de radicaal burgerlijke strekking binnen de Arabische wereld. Mensen die het westen willen nabootsen en de maatschappij moderniseren via het secularisme.

De huidige burgeroorlog in Syrië en het oproer in Tunesië en vooral Egypte zijn hier hedendaagse voorbeelden van. Ook heeft hij het over de rekeningen onder een valse naam van de vorige Franse president Nicolas Sarkozy bij de Luxemburgse bank Clearstream. Gebleken was toch dat dit valse of minstens onbewezen aantijgingen waren?

Nugan Hand Bank

Bij het analyseren van de serie door de VS georganiseerde ‘kleurenrevoluties’ zoals die in Oekraïne en Iran spreekt hij verder van de Tulpenrevolutie in Koerdistan (pagina 495). Wat fout is en zich situeerde in Kirgizië, een deel van de vroegere Sovjetunie in Centraal-Azië.

Ook heeft hij het op pagina 370 over de Australische Nugan Hand Bank die in 1980 met een heel luide knal failliet ging. Hij maakt hierbij melding van Michael Nugan als een van de stichters, maar dat moet Francis Nugan zijn.

Het was een door de CIA in 1973 opgerichte bank die o.m. de drugopbrengsten uit Zuidoost-Azië moest witwassen. Vanuit Laos verspreidde de CIA immers over gans de wereld toen honderden tonnen heroïne en opium.

De bank was ook betrokken bij de feitelijke staatsgreep van 1975 tegen de sociaaldemocratische eerste minister Gough Whitlam – mogelijks de beste Australische premier ooit – en had goede contacten met lokale maffiosi.

Ook dit schokkend verhaal is bij het grote publiek niet gekend. Het verhaal is nochtans zeer belangrijk, want het gaat hier over de werking van de democratie en de internationale drugshandel..

Maar enkele fouten maken tussen de tonnen soms geheel nieuwe informatie is meer dan begrijpelijk. Voor wie meer wil weten over bijvoorbeeld een schimmig figuur als Felix Przedborski, de BCCI – die andere zeer duistere bank – of het schokkende Atlasrapport van de vroegere Luikse BOB is dit een aanrader.

Iedereen die meer wil weten over wat er de voorbije decennia allemaal rond ons gebeurde koopt best Crapule de luxe van Walter Baeyens. Het is een oogopener en bijna verplichte lectuur.

Spijtig is wel dat er achteraan geen namenregister is. Het boek, dat in wezen ook een naslagwerk is, zou met zo’n register beter tot zijn rechten zijn gekomen.  Het bevat wel een zeer mooie lijst met aangeraden literatuur. Met daarbij vele meesterwerken.

Willy Van Damme

Crapule de luxe – Walter Baeyens, Van Halewyck, 2012, 559 pagina’s en 24,99 euro.

1) ‘Dark alliance’ van Gary Webb, Seven Stories Press, New York, 1998.