De onzin van de Hoge Raad voor Justitie

De top van de Belgische katholieke kerk en sommige magistraten en politici moeten goed gelachen hebben toen vele jaren terug de Hoge Raad voor Justitie (HRJ) in de zaak van het grootschalig kindermisbruik door kerkelijke gezagsdrager de opdracht kreeg om te zien of er bij het gerechtelijk onderzoek, genaamd ‘Operatie Kelk’, geen fouten waren gemaakt. 

Zij moeten toen al geweten hebben dat het resultaat hiervan in essentie 0 zou zijn. Want wat blijkt nu: Die Hoge Raad voor Justitie is als een eunuch in de harem van bepaalde islamistische vorsten. Zelfs al zouden die eunuchen sex willen, het zal hen nooit lukken.

Die HRJ heeft nu aan het parlement, jaren te laat, haar aanbevelingen gedaan en daaruit blijkt dat ondanks de beloftevolle naam voor het onderzoek naar die wanpraktijken de magistratuur feitelijk niets kan doen. Zo stelt zij dat ze geen toegang heeft tot het rijksregister. Wat toch essentieel is om getuigen te vinden.

Ook blijken de gerechtelijke overheden, volgens die HRJ, zelfs geen verplichting te hebben om op de vragen van die raad te antwoorden en ook geen toegang kregen tot de werkdocumenten van de procureur-generaal en de federale procureur. Wie de opdracht gaf om die HRJ op te richten wist dus al vooraf dat het niets ging worden.

De Dendermondse abdijschool van de benedictijnen had een internaat dat bij de een bepaalde katholieke elite populair was. Het was een paradijs voor pedofiele monniken. Ooit veroordeelde men in Dendermonde een monnik van die abdij wegens de verkrachting van een leerling.

Hij kreeg een voorwaardelijke straf. De school stopte toen men verplicht werd ook meisjes te aanvaarden. Het is nu afgebroken en omgevormd tot een woonproject. De abdij ernaast bestaat nog en werkt samen met die zusterabdij in Affligem. Maar er zijn in beide nog amper monniken.

Het is als aan een eunuch vragen om een vrouw van een emir te bevredigen. Het zal niet lukken want waarom is hij anders een eunuch. Om hier op dit vlak natuurlijk werkloos te moeten blijven.

En als men een gerechtelijk dossier wil manipuleren of kapot maken is trouwens soms een privaat gesprek aan tafel van bijvoorbeeld het fameuze Antwerpse restaurant Het Fornuis al meer dan voldoende. Men mag al blij zijn als er in de private notities van de betrokken magistraat waar dan ook een spoor van zal te vinden zijn.

Maar het zegt al meer dan voldoende nu blijkt dat er meerdere gesprekken plaats vonden tussen de top van de katholieke kerk met diegenen die de leiding hadden over dit onderzoek en waar de andere partij(en) buiten werden gehouden. Dat is zeker geen toeval en bewijst feitelijk de manipulatie.

Vraag is dan ook of er ooit iets komt van een degelijk gerechtelijk onderzoek. Mijn vermoeden is: NOOIT. En de slachtoffers? Die moeten er maar mee leven en sterven. De Europese waarden heet dat of de leer van de kerk.

En natuurlijk heeft de HRJ geen bewijzen gevonden voor manipulatie. Liegen: Welk gebod gaat hier weer over? Het is het negende. De zaak kwam een het licht dankzij de serie Godvergeten die op de televisiezender Canvas van de VRT te zien was. Een baanbrekende en aangrijpende serie die terecht in de prijzen viel. Ze is op streamingsdienst VRT Max nog te zien.

Willy Van Damme

Reactie van de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk en Rik Devillé

Via Kathelijne De Brauwer kwam een reactie op dit artikel van Rik Devillé, de drijvende kracht achter de strijd tegen misbruik in de kerk. Het bestaat uit twee stukken. Het eerste is een brief aan journalist Ivan De Vadder van de VRT.

Het tweede betreft vragen die de Werkroep Mensenrechten in de Kerk had over het rapport van de Hoge Raad voor Justitie over Operatie Kelk. Kathelijne De Brauwer is de auteur van het eerste boek over de moord op de Dendermondse kloosterzuster Gaby.

Graag aan Ivan Devadder,

Geachte Heer,

Een mens mag de naam van God niet ijdel gebruiken zegt de Bijbel.

Mag ik daar aan toevoegen: ook de naam van Ivan Devadder niet !

Toch stel ik deze vraag. Zie ook de bijlage.

Heel wat mensen in onze werkingen vinden het niet kunnen dat gisteravond bij u enkel de heren Geens en Daems, twee zachte minnaars van Het Gerecht zoals dat is, duiding mochten geven (zonder tegenspraak).

Wij, daarmee bedoel ik de groep van slachtoffers seksueel misbruik in de kerk, hebben voldoende mensen in onze werking die dat zelf wel hadden gekund. Waarom moet er altijd ‘in onze naam’ maar ‘zonder ons’ iets verdedigd worden als het over Kerk of Gerecht gaat, als het vooral ons aanbelangd?

Zo komen de commentaren hier binnen. Raar als dan ineens in Godvergeten als de slachtoffers zelf aan het woord komen, heel Vlaanderen verschiet… Had u een woord- en wederwoord gesprek gewild had u meester Van Steenbrugge moeten uitnodigen samen met meester Keuleneer.

Vriendelijke groet,

Rik Devillé

__________________________

‘Wij zijn altijd bang’

Dat is de troost van de Kerk voor de nog niet overleden overlevenden seksueel misbruikte kinderen in de Katholieke Kerk in België bij het afsluiten van de Parlementaire Onderzoekscommissie van het Belgische Parlement 2023-24

Nu ook de Hoge Raad voor Justitie is gehoord in de Onderzoekscommissie in het Federaal Parlement rond seksueel misbruik in de Kerk weten de slachtoffers van dat misbruik weer iets meer over welke rol zij spelen in deze never ending story.

Hierbij aansluitend voegen wij graag enkele vragen en bedenkingen die bij ons zijn gerezen na het lezen van het rapport van de Hoge Raad voor Justitie van 16 april 2024 en hun bevraging achteraf in de Parlementaire Onderzoekscommissie van het Federaal Parlement van 19 april 2024.

Even terugspoelen naar hoe het begon, veertien jaar eerder. We zijn 19 mei 2010. Mgr. Harpigny, is dan de bisschop van Doornik én referent voor het seksueel misbruik in de Kerk. Hij geeft een interview aan Lisbeth Imbo op VRT1.

Daar verklaart de bisschop: ‘Wij hebben voorrang gegeven aan het instituut Kerk. We nemen onze verantwoordelijkheid. Als we zeggen: er is een Mea Culpa, we zijn moreel verantwoordelijk; we zijn juridisch verantwoordelijk dan komen er mensen die geld vragen en we zijn bang: wie zal dat vragen?

De slachtoffers? De Rechtbank? Of nog iemand anders? Daarom zijn wij zo voorzichtig. Maar institutioneel moet ik wel aannemen dat ik wél verantwoordelijk ben, zelfs voor dingen die in feite in de jaren ‘60 zijn gebeurd. En ik mag en ik zal vergiffenis vragen natuurlijk in naam van de Kerk voor de slachtoffers.’

Imbo: Als ik u goed hoor zegt u: ‘Wij hadden een Mea Culpa moeten slaan, maar we durfden het niet?’ Je zou nochtans denken dat gelovige mensen gesteund door God, dat die dat wél zouden durven op zo’n moment: een groot gebaar stellen?

Harpigny: Het zal waarschijnlijk gebeuren.

Imbo: Een gemiste kans?

Harpigny: Ja, we zijn altijd bang, hé, want wat zullen de advocaten zeggen? Wat zal er gebeuren? We zijn altijd bang.

Imbo: De Kerk is hier weer te veel met zichzelf bezig?

Harpigny: Ik denk van wel, ja.

Dit is toch duidelijk een schuldbekentenis? Een soort openbare biecht zelfs. En zo zijn er meerdere. Hoe kunnen de bisschoppen dan verrast opkijken als enkele weken later Operatie Kelk start? Die in beslag te nemen dossiers liggen toch al decennia lang te vergelen in de bisschoppelijke geheime archiefkasten? Want ‘recente feiten’ komen blijkbaar nooit voor!

Ondertussen zijn wij veertien jaar verder. Normaal gezien waren wij die bekentenis van bisschop Harpigny al lang vergeten, ware het niet zo dat Godvergeten een voor de Kerk gelukkig haast uitgedoofde brand weer in lichter laaie zet.

Bij de start van de daaruit voortvloeiende Parlementaire Onderzoekscommissie, het horen van tientallen en tientallen getuigen, het activeren van een Hoge Raad voor Justitie… wordt het duidelijk: dit gaat om een enorm onverwerkt verleden. Het brengt weer de pijn van de honderden slachtoffers én van de georganiseerde doofpot van kerkelijke oversten naar boven.

Anderzijds is er ook de hoop op erkenning en een ‘eindelijk gerechtigheid’. Niet dus, zo blijkt nu. Het wordt weer een hoofdstuk 2024 dat netjes wordt neergelegd en voor de intussen nog niet overleden overlevende slachtoffers wordt het uitkijken naar een weeral nieuw initiatief van weeral volgende regering met weeral een nieuw hoofdstuk ‘misbruik in de kerk’.

Eens deze nieuwe Parlementaire Onderzoekscommissie van start zal gaan, hebben we weer al nieuwe overlijdensberichten van slachtoffers gelezen… Tot het ooit helemaal stilvalt en iedereen overleden zal zijn en de bisschoppenconferentie nog met veel meer power dan vandaag in zijn geschiedenisboeken zal kunnen laten notuleren: ‘De Kerk heeft met alle mogelijke wettelijke middelen haar rechtmatige belangen verdedigd.’

Dit is ook nu de conclusie van de Belgische Bisschoppenconferentie meteen na het afsluiten van het verhoor van de Hoge Raad voor Justitie in het Federaal Parlement op vrijdag 19 april 2024. Wij zijn intussen veertien jaar later na de wijze woorden van de referent bisschop voor seksueel misbruik, mgr. Harpigny.

Dit ondanks de verklaringen in de Parlementaire Onderzoekscommissie van het Federale Parlement door de Hoge Raad voor Justitie dat er duidelijk meerdere disfuncties zijn waargenomen.

Daarom blijven wij, als slachtoffergroep Mensenrechten in de Kerk, zitten met vragen rond deze disfuncties van Operatie Kelk nu de Hoge Raad van Justitie deze aandachtspunten in kaart heeft gebracht. De parlementaire zittingen sluiten nu af.

Onze vragen blijven en dat zijn er nogal wat.

Wat is de reden waarom op een bepaald moment 400 dossiers/pv’s in Operatie Kelk ontbreken? Is dat ooit onderzocht? Is hierover iets of niets terug te vinden? Houden deze PV’s nu op te bestaan?

Er werd vroeger beweerd dat advocaat Van Steenbrugge verzinsels vertelde. Nu blijkt dat hij gelijk krijgt van de Hoge Raad voor Justitie en bijvoorbeeld wél moest uitgenodigd worden als Burgerlijke Partij. Hoe gaan zij dit oplossen? Met excuses? Met eerherstel? Met… meer transparante Justitie? Met een heropenen van het dossier?

Hoe kan het bestaan dat twee jaar nadat een magistraat ontheven is van een dossier, hij toch nog actief is in die zaak? Terwijl dat twee jaar eerder ook al niet meer kon. Waarom heeft het Federaal Parket daar niet op gewezen?

Kan iemand uitklaren hoe het kon dat ‘de griffier van onderzoeksrechter 1’ die de partner is van de Procureur des Konings, zelfs nog tijdens haar zwangerschapsverlof, kan deelnemen aan bespreking over Operatie Kelk?

Waarom zijn de werknota’s van de magistraten, ook nog ‘de werktafel’ genoemd, verdwenen en kreeg de Hoger Raad voor Justitie geen toegang tot het onderzoek hierover?

En waarom deelde die HRJ dat niet meteen mee aan de Onderzoekscommissie ter zake van het Federaal Parlement? Dan had dat Parlement – dat wél die bevoegdheid heeft – dit wél kunnen doen. Waarbij de vraag bij vele slachtoffers blijft hangen: nu dit openbaar wordt gemaakt, is er nu niet meer kans dat deze niet toegankelijk gemaakte documenten, helemaal zullen verdwijnen?

De vraag van ‘waarom kreeg de Hoge Raad van Justitie geen inzage in die documenten die er toe doen? Nu weten wij niet eens of die documenten misschien vernietigd zijn? En zo ja, wie heeft die dan laten vernietigen?

Nog steeds is er geen uitsluitsel over de vraag of de tussenkomst van de toenmalige minister van Justitie, Stefaan De Clercq, geoorloofd was of niet toen er een overeenkomst werd gesloten door Justitie en de Commissie Adriaenssens, zodat deze laatste autonoom kon beslissen welke dossiers hij al dan niet naar Justitie zou doorsturen?

Hoe zit dat dan met de scheiding der machten? Is hier iets ongeoorloofd in elkaar gebokst? Of is dit geoorloofd? Waarom zouden kerkelijke dossiers van seksueel misbruik niet naar het gerecht moeten en alle andere niet-kerkelijke wel? Bovendien,‘verjaring’ kan toch enkel door een rechtbank uitgesproken worden?

Ook de link tussen advocaat Keuleneer en het parket blijft hangen. Bovendien, als het al de regel is dat dit kan, waarom krijgt één partij die toegang wel en wordt de tegenpartij meermaals niet eens uitgenodigd en toegelaten op zittingen waarbij het vanzelfsprekend is dat die daar hoort te zijn? Het non-event hoefde zelfs niet eens genotuleerd te worden!

Is voor deze ‘disfunctie’ magistraat x ooit teruggefloten? Niemand die het weet. Bovendien is zo’n zitting dan niet gewoon ongeldig makend als burgerlijke partijen niet worden opgeroepen?

De Hoge Raad voor Justitie haalt ook aan dat er een indicatie van druk zou kunnen geweest zijn van Justitieminister De Clercq als zij het hebben over zijn tussenkomst van het Vaticaan (de nuntius) zich wel eens vragen zou kunnen stellen bij de inbeslagname van kerkelijke documenten?

Dan zijn er ook nog de zogenaamde ‘disfuncties’ tussen onderzoeksrechter 1 en onderzoeksrechter 2 en de twijfelachtige achtergrond van de procureur generaal, betreffende de confessionele achtergrond of eventuele druk die hierdoor kan worden gecreëerd?

De HRJ heeft duidelijk alleen Operatie Kelk onderzocht, nochtans is ook de zaak Ceustermans (van de Broeders van Liefde, met als voornaamste acteur René Stockman) ter sprake gekomen tijdens de onderzoeken maar daarover vinden wij niets terug in het rapport ook al zijn betrokkenen hierover gehoord door de HRJ.

Evenals over de zaak Dendermonde; kinderporno op de PC van Vangheluwe en de zaak Nina? Enkel betreffende de zaak of er al dan niet kinderporno aanwezig is op de PC van Vangheluwe wordt iets verklaard. Into that point: dé specialist ter zake, Peter De Waele geeft duidelijk aan dat het wél om kinderporno gaat.

Dit moet dan wellicht door de volgende Parlementaire Onderzoekscommissie ter zake, verder onderzocht worden, zeker gezien de Hoge Raad voor Justitie stelt dat zij dat niet konden onderzoeken en het Parlement wél die bevoegdheid heeft?

Met deze wetenschap moeten de (intussen historische) slachtoffers het stellen. Dit zijn althans de bevindingen van de groep Mensenrechten in de Kerk. Bisschop Harpigny stelde: ‘wij zijn bang’. Wij niet. De apostel Paulus schreef het al: ‘De waarheid zal u vrij maken’.

Rik Devillé

voor Mensenrechten in de Kerk 20 april 2024

20 april 2024

_________________________

Mijn commentaar

De eerste brief van Rik Devillé over de VRT en Ivan De Vadder wekt geen verbazing. Integendeel het is hetzelfde verhaal als met het werk van de VRT over Iran, Syrië, Joegoslavië, Libië,enzovoort. Het is als een kletsbarak waar men vooral een goede indruk geeft maar een die waar elke kritische kijker/lezer met zelfs maar een beperkte kennis van zaken doorkijkt en stelt: Bedrog.

En dat de Hoge Raad voor Justitie en de magistratuur een al rot dossier verder laten verrotten toont de aard van dat apparaat ook na zovele hervormingen. Ze hadden geen toegang tot het Rijksregister. Een Belgenmop. Het heet de Belgische democratie met al zijn waarden en normen. Schone schijn.

Willy Van Damme

Vereffening NV Luc Thibaut & Co Financiers rond–Einde afwikkeling dossier videoketen Superclub?

Er is eindelijk een einde gekomen aan de vereffening van de Antwerpse spaarkas NV Luc Thibaut & Co Financiers. Een dossier dat al sinds november 1992 aansleept. Het vormde een onderdeel van nu verdwenen videoketen Superclub die in 1982 eerst als CV was gesticht maar met een heel luide knal in mei 1990 ontplofte. De geboorte van wat toen het grootste Belgische financieel schandaal was sinds de bankencrisis van de jaren dertig van de vorige eeuw.

Een mislukte avonturier en oplichter

Superclub was het idee van een zekere Maurice De Prins uit Hingene in Klein-Brabant. Een avonturier van gewone komaf maar met grote plannen die voorheen wel nooit ergens raakten. Zo runde hij een serie frietkoten die de ene na de andere failliet gingen.

Voordien was hij in de jaren zeventig naar het Zuid-Afrika van de apartheid getrokken dat op dat ogenblik nogal in trek was bij dat soort mannen met grote plannen en die zich geen zorgen maakten over de lokale toestand en de eraan verbonden risico’s.

Volgens de verhalen moest hij het land  echter ontvluchten voor bedrogen klanten en schuldeisers. Maar geen zorg, in 1982 begon hij met Superclub video’s te verkopen en te verhuren. Dit met hulp van compagnons als bankier Jan Maes, jurist Charles Cool en mede-avonturier Marc De Schutter en hij had opnieuw heel grote plannen.

Een zakje van de Superclub winkels toen die reeds onder Philips opereerden. Het raakte nergens.

Hij ging de wereld met zijn video’s veroveren. Video’s waren toen iets nieuws en de markt groeide als kool maar nu is het alleen nog goed om de afvalberg te vergroten.

Praatjesmaker vol loze beloften

Maar de man had een ding, hij kon mensen overtuigen van zijn plannen. En die liepen er soms zonder altijd goed nadenken in. Zo kwam hij in contact met mensen uit de omgeving van de Kredietbank en dat bleek een schot in de roos. In 1988 schreven vooral groepen uit de omgeving van de Kredietbank aan 100 frank in op een kapitaalverhoging en die werden op 1 september 1989 aan toonder gemaakt.

De carrousel met aandelen kon beginnen. En het werd een heel dolle rit. Alhoewel die plaatsing privaat was werd het aandeel bijna onmiddellijk in het openbaar verhandeld. Een strafbaar feit. Maar de toenmalige Commissie voor het Bank- en Financiewezen van Jean Louis Duplat liet begaan en kneep de ogen dicht.

Hetzelfde voor het Antwerps parket waar procureur–generaal Roger Van Camp eveneens zweeg. Ondanks een correctionele veroordeling in Antwerpen had men er bij het Antwerps parket zelfs geen bezwaar tegen om De Prins handelsrechter te maken. Het toont het niveau van de Antwerpse rechtbank toen.

Het was de kameradenrepubliek waar vrienden elkaar door dik en dun steunden. En in de media was het enthousiasme voor De Prins groot en werd er duchtig reclame gemaakt. Met als gevolg dat het aandeel van 100 frank in september 1989 in mei 1990 al gestegen was tot eventjes 6000 frank. De waanzin heerste.

Philips

In de filmsector stelde men echter allerlei vragen bij die zaak. Men kende De Prins en zijn vrienden als een soort onbetrouwbare piraten. Zakenlui uit wiens buurt je beter kon wegblijven. Zij lieten door bedrijfsrevisor André Descamps discreet een onderzoek uitvoeren en het resultaat daarvan werd op 15 mei 1990 op het filmfestival in Cannes bekendgemaakt. Alleen De Morgen durfde het toen overnemen.

De nummertjes achter de titels slaan op het feit ze ook op andere facturen al ten gelde waren gemaakt. Zo simpel ging de oplichting en verdwenen er miljoenen Belgische frank. Major Video was een van de serie vennootschappen die blijkbaar maar een doel hadden: Geld wegsluizen.

Het verslag was nog zeer braaf en in feite professioneel bekeken gewoon slecht. Maar het stelde vragen bij de financiën en alleen dat was voldoende. Op 10 mei ging al het gerucht rond en was het bij de diensten van Duplat reeds paniek. Amper enkele dagen later zat het aandeel van toen 6000 frank op praktisch nul.

Niemand wou het nog hebben. Het schandaal was geboren. Massa’s zot gemaakte mensen verloren hun centen en anderen goed ingelichte die tijdig waren weggevlucht waren soms schatrijk. 

De held van de boekskes werd plots een paria, een te mijden figuur waarmee men zeker geen zaken kon doen. Gelukkig had De Prins tegen dan met mooie beloften ook de Nederlandse gigant Philips aan boord gekregen en die bleef nadien met de puinhoop achter. De Prins & co waren weg, op zoek naar nieuwe avonturen met o.m. Pyramid Invest. Een beloftevolle naam.

Volgens mensen van de groep die zicht hadden op de interne financiën van het Eindhovense bedrijf dreigde de groep toen zelfs te kapseizen. De Prins was bovendien zo slim/sluw geweest om zijn groot pakket aan aandelen bijna geheel in pand te geven bij ABN/AMRO, de huisbank van Philips. Die zat zo helemaal vast aan het dossier dat het enkele jaren later dan maar ten grave droeg.

Frans Thibaut

Een onderdeel hiervan was de spaarkas Luc Thibaut & Co Financiers van Frans Thibaut. Deze verkocht kapitalisatiebonnen, kasbonnen waarvan de interest kapitaliseerde en men maar op het einde van de rit uitbetaalde. Het gaf een iets hoger rendement dan de gewone kasbonnen en was daarom redelijk populair. Het was samen met Credimo uit Asse een unicum in deze wereld.

De hoop van Frans Thibaut was om zijn spaarkas op termijn te laten uitgroeien tot een heuse bank. En dit in het zog van Superclub, zijn ‘vrienden’. Die waren in de financiële wereld rond de Kredietbank en de media immers helden. De toen Generale Bank wou er echter zelfs nog als het ware geen autolening aan kwijt. Maar dat hoorde of zag men niet.

Frans Thibaut zou echter zijn droom eveneens in rook zien opgaan en van een bank ging het naar de ondergang. In september 1992 werd zijn zaak door de toenmalige minister van Financiën Melchior Wathelet in vereffening gezet. Ook hier zou het drama enorme schade aanrichten. Wathelet was ook de man die De Prins voorheen tot handelsrechter bombardeerde.

Bleek immers dat de spaarkas op een snelle manier was leeggehaald. Op enkele maanden tijd waren de gelden via sale en leaseback weggesleept richting de heren van Superclub. Jan Maes en zijn partners Marc De Schutter en filmrechtenhandelaar Guido Van Belle hadden immers via een serie nepvennootschappen hun filmrechten van Hollywoodfilms doorverkocht aan de spaarkas.

Maar filmrechten mag men niet zomaar doorverkopen. Het was je reinste zwendel met facturen waarop alleen maar wat filmtitels stonden die dan nog eens soms meerdere keren werden ‘verkocht’. Het geld moest zogezegd dienen voor een doorstart en nieuwe grote plannen via ditmaal Lavithas, JMP Special en vooral Bestofus. Maar die gingen ten onder.

De ware aard van Superclub was niet zoals bij de opening van bioscoop Superclub One in Leuven waar Vlaams minister president Gaston Geens (CVP/CD&V) een toespraak vol lof hield over De Prins. Neen, dit was de ware aard: Een financieel monster dat hoe meer men er geld in pompte hoe groter de verliezen werden.

Een insider zag dat dit moest kapseizen. Ook intern bij de Kredietbank waren er grote vragen. Maar Superclub sponsorde met veel geld RAFC Antwerpen en dat was toen het speelgoed van Eddy Wauters en Fernand Collin jr.

Kempense Steenkoolmijnen

Het geld was weg en van terugbetalen kwam uiteraard nooit iets in huis. Ook kwam daar nog het schandaal rond de Kempense Steenkoolmijnen bij. Die had met reconversiegeld van de overheid een groot pakket aandelen in Superclub gekocht waarna De Prins in Limburg een nieuw Hollywood ging creëren. Dromen zijn echter bedrog.

Er kwam niets, zelfs niet eens een eerstesteenlegging. En hier speelde de toen machtige Leo Delcroix (CVP nu CD&V) een rol. Wat echter politiek zijn ondergang werd. Het gerecht kon na die resem schandalen natuurlijk moeilijk anders dan in actie komen. En onderzoeken begonnen, eerst in Antwerpen, dan in Limburg rond KS en daarna in Mechelen rond Lavithas en Bestofus.

De moord op Vera Van Laer, een Antwerpse caféuitbaatster, werd nooit opgehelderd en het lijk is nooit teruggevonden.

Dat in Antwerpen geraakte niet onverwacht nergens tot het verhuisde naar Limburg en door speurders van het toenmalige Hoog Comité van Toezicht onder handen werd genomen. De Prins kreeg er vier jaar effectief en zijn rechterhand notariszoon Charles Cool twee jaar effectief.

Thyl Gheyselinck en Gerard Van Acker, de verantwoordelijken van KS die het geld deden wegsluizen, werden alleen voorwaardelijk veroordeeld en waren, zeer belangrijk, volgens de rechtbank persoonlijk niet verantwoordelijk voor de verdwenen gelden. Die gingen tevreden huiswaarts.

Feest vieren

In Mechelen verliep het anders en kregen Marc De Schutter en Guido Van Belle ieder drie jaar maar voorwaardelijk. Jan Maes kreeg in eerste aanleg vijf jaar cel waarvan 2 jaar met uitstel maar dat werd in beroep eveneens drie jaar voorwaardelijk. “Die gaan vanavond feesten”, was de droge commentaar van een Mechels magistraat in de rechtbank toen.

De Schutter was nadien nog betrokken bij een serie andere falingen en mogelijks ook de moord op zijn vriendin Vera Van Laer waar ook een inspecteur van de toenmalige Antwerpse Opsprongdienst (OD) van de politie van verdacht werd. Typerend was dat in de eerste moordzaak een kantschrift werd ondertekend door een toen officieel met verlof zijnde magistraat.

De arrestatie op vraag van het Belgisch gerecht van Marc De Schutter in Thailand.  

Een nieuw onderzoek werd gestart nadat de naam van die inspecteur ook viel in een corruptieonderzoek. De Schutter en de met hem bevriende inspecteur beschuldigden elkaar bij een confrontatie daarbij van de moord.

Tot een rechtszaak kwam het nooit want kort voor de zaak werd afgerond overleed De Schutter in de Filippijnen officieel aan een hartaanval. Amper iemand die het geloofde. Zelfs zijn vroegere vriend Jan Maes niet.

De zaak is vorig jaar in Antwerpen definitief begraven en de verjaringstermijn is ook voorbij. Het lijk van Vera Van Laer is wel nooit gevonden en haar dochter blijft woedend en verdrietig achter. “Ze wisten hoe ze een lijk moesten doen verdwijnen”, aldus Frans Thibaut.

Tot in het Amerikaans Hooggerechtshof

Vorig jaar kon nu ook eindelijk na bijna veertig jaar de vereffening van de zaak Thibaut afgerond worden. Voordien had de vereffenaar al 70% van de inleg van de spaarders uitbetaald. Een deel was nog achtergehouden omwille van een hangend gerechtelijk geschil met de fiscus.

Die eiste dat men ook roerende voorheffing op de uitbetaalde interesten zou betalen. Even leek het nog enkele jaren te zullen aanslepen maar totaal onverwacht trok de fiscus haar rechtszaak in. De vereffenaar maakt nu alles klaar om de resterende 2% die men had achtergehouden voor de rechtszaak uit te betalen.

De brieven zouden rond deze tijd naar de betrokkenen worden gestuurd om zich te melden. Ook verschijnen er zoals wettelijk verplicht in mei ook enkele aankondigingen in de kranten. Niet iedereen immers kon gevonden worden.

Nu betreft het iets minder dan een miljoen euro te verdelen onder een 330 eigenaars van deze kapitalisatiebonnen. Dikwijls de erfgenamen van de originele bezitters. Het was ook niet gemakkelijk om ze allemaal te traceren en vandaar de advertenties. Eventueel kunnen die hun tegoeden achteraf nog halen bij de Deposito- en Consignatiekas waar het geld tot 30 jaar in bewaring blijft.

Nadat de zaak eerder in Texas was verworpen, eerste aanleg, tweemaal beroep en het hooggerechtshof in Austin, kwam het dan terecht in Washington. Een “writ of Certiorari’ is een Latijnse term komende uit de Angelsaksische rechtspraak en betekent gewoon een vraag om herziening van een eerder arrest. Ze werd hier verworpen.

In zijn klacht beweerde De Prins dat hij in België een onberispelijke reputatie had. Nou.

De zaak zorgde ook voor een onoverzichtelijke waslijst aan processen van allerlei aard. Tot in het buitenland toe. De Prins ging zelfs zover om mij persoonlijk te vervolgen tot bij het Amerikaans Hooggerechtshof in Washington D.C. toe. Ik won ze allemaal en van de rechtbanken kreeg ik soms zelfs lof.

Sommigen zoals Jan Maes moeten mij nog steeds geld omwille van die processen. Maar die leeft voor zover geweten onvermogend in Azië. En De Prins? Die stierf aan een hartaanval toen hij nog maar eens wegens oplichting voor de rechtbank stond. Wat het Antwerps parket grondig liet onderzoeken.

Willy Van Damme

Over de zaak verscheen in 1999 bij Van Halewijck het boek ‘De zeepbel van Superclub’ . Het bevat wel een storende fout. De finale van de voetbalwedstrijd voor de Beker der Bekerwinnaars in het Londense Wembleystadion was niet RAFC Antwerpen tegen AC Milaan zoals geschreven maar tegen AC Parma die de wedstrijd ook won. Een misser van de eindredactie.

Meer info voor de gedupeerden van de NV Luc Thibaut & Co Financiers: Postbus 1, 1860 Meise.

Jambon en Weyts onze coronaspecialisten

Wat een geknoei. Dinsdag oproepen omdat zangkoren niet alleen mogen optreden maar ook nog moeten kunnen repeteren en de dag nadien stellen dat elke culturele activiteit binnenshuis moet stoppen. Het is een bochtenwerk dat zacht uitgedrukt opmerkelijk is. Zeker daar er op gezondheidsvlak niets essentieel veranderd is. De toestand van maandag en dinsdag was dezelfde als die van woensdag en later deze week.

Hij zou door enkele mensen uit de gezondheidssector gebeld zijn klinkt het. De enige conclusie is dan dat de minister president, de baas van Vlaanderen, niet eens besefte die dramatisch de toestand in ZIJN Vlaanderen was. De kranten stonden er nochtans vol van. Met andere woorden: De man kende zichzelf een brevet van onbekwaamheid toe.

Het optreden van sommigen bij de N-VA is medeverantwoordelijk voor de huidige hoge besmettingscijfers met het coronavirus.

Maar wie na de aanslag in Zaventem overal dansende moslims ziet en zich niets herinnerde van de gesprekken rond de zaak Chovanec is wat betreft de man van niets meer verbaasd. Neem het aan: De volgende Vlaamse regering zal een andere minister-president aan het hoofd zien.

En dan is er Ben Weyts die halsstarrig poogt de lagere scholen, DE verspreidingscentra van het coronavirus, open te houden. Zelfs al vallen de leerkrachten bij bosjes omwille van de snel stijgende besmetting uit. Geen probleem: De scholen sluiten zichzelf wel dankzij het beleid van Weyts.

Een man die zoals nu voldoende bewezen niet het minste respect heeft voor zijn onderwijzers. Hij roept in de media zelf om nieuwe leerkrachten maar maakt het beroep gelijktijdig gevaarlijk. Kan iemand het onderwijs redden?

Intussen is het vragen waarom het zo lang duurt voor men die kinderen kan inenten. Er kan hier een om medische reden heel goede verklaring voor zijn maar we moeten die infectiebron zo snel mogelijk uitschakelen. Al was het maar uit respect voor al die zorgverstrekkers en de maatschappij in haar geheel.

En waarom wou Bart De Wever niet zelf optreden tegen die massashows in het Antwerpse Sportpaleis. Als burgemeester van die stad is hij verantwoordelijk voor de veiligheid van de bewoners van zijn Antwerpen. Neen, hij stuurt dan maar zijn meesterknecht in het vuur. Om er zich dan te verbranden. Veel burgemeesters elders grijpen wel in. Heeft hij schrik van Studio 100 & co? Besturen is toch beslissen.

Politici zijn er om de maatschappij op een goede manier te besturen. Wat we hier al een tijd van enkele politici zien is een mank optreden dat verantwoordelijk is voor de chaos in de ziekenhuizen en het onnodig lijden van de bevolking.

Willy Van Damme

NASCHRIFT:

De storm die Jambon vandaag met zijn uitlatingen over het onderwijs veroorzaakte wekken dan ook niet de minste verbazing. Zelden zo’n politieke brokkenpiloot gezien. Wat gaan we deze legislatuur met deze man nog allemaal meemaken? Hou je vast.

De staatsveiligheid intervenieert bij de VUB

Jaak Raes geeft in het interview ‘Een groepje bewapent zich voor een burgeroorlog’ (Knack 10 november 2021) dus toe dat hij een ‘gesprek’ had met Caroline Pauwels, rector van de VUB, om zo de werking van het aan China gelieerde Confucius Instituut aan de VUB te doen verbieden.

De exacte reden waarom zegt hij niet en hij blijft hierover zeer vaag. Het vrij onderzoek waar de Vrije Universiteit Brussel zegt voor te staan is dus een farce. Dat dit dan nog gebeurt achter de schermen zegt ook veel over de hier veel geprezen democratie en de vrijheid van debat.

Intussen weten we dat aan de VUB verbonden wetenschappers samenwerken met de Britse organisatie Integrity Initiative, een afdeling van de Britse militaire veiligheidsdienst MI6. Het is een organisatie die werd opgericht om o.m. Jeremy Corbyn, leider van Labour in het Verenigd Koninkrijk en dus van de parlementaire oppositie, politiek uit te schakelen.

Wat ook effectief gebeurde en perfect het gebrek aan democratisch gehalte van het Verenigd Koninkrijk toont. Die mensen mogen aan de VUB van onze Staatsveiligheid zo te zien dus wel actief zijn.

Jeremy Corbyn werd professioneel met hulp van Integrity Initiative van MI6 uitgeschakeld en werd dan vervangen door Sir Keir Starmer met hulp van geld uit Britse zionistische kringen. Ook journalisten waren hierbij betrokken.

Diegenen die Keir Starmer financierden waren diezelfde die eerder beweerden dat Jeremy Corbyn een jodenhater was. Mensen gelieerd aan Integrity Initiative zijn nu verbonden met de VUB.

Maar ja, drie jaar lang van 2011 tot 2014 kneep onze Staatsveiligheid haar ogen dicht toen vanuit België honderden terroristen richting Syrië vertrokken om daarna in Zaventem en Maalbeek hun huiswerk af te maken. Met de media die jarenlang de lof zongen van deze (sic) vrijheidsstrijders en idealisten. Dat was dus geen probleem. Integendeel men steunde het want de NAVO/VS wou het.

China bestrijden en die golf van terreur promoten hoort bij het beleid van de NAVO/VS. Een strategie die alleen al in Syrië voor tienduizenden doden zorgde. Om over de Bataclan, Charlie Hebdo, Zaventem, Manchester, Nice en de vele Maalbeeks maar te zwijgen. Ongetwijfeld weet hij ook dat Belgische wapens van FN bij al Qaeda geraakten. Ook hier stilte.

Dat men over China veel opmerkingen kan maken klopt zeker en behoeft geen discussie maar het was niet vanuit Beijing dat men enkele jaren terug de euro poogde kapot te speculeren. Dat was vanuit de VS. In plaats van China te zien als een kans om de almacht van de VS en haar dominantie over ons land te beknotten speelt Jaak Raes gewoon het spelletje van de VS en niet dat van België.

Willy Van Damme

Lezersbrief gericht naar Knack. Het voorval toont mooi hoe zwak onze democratische instellingen zijn. Men zwijgt en laat begaan.

Het Verenigd Koninkrijk, Leopold II, Congo en de mensenrechten

Al jaren voert men in België en vooral in Vlaanderen een campagne tegen onze tweede koning Leopold II. Vooral Vlaams nationalistische kringen en dan zeker het Vlaams Belang staan hierin vooraan. En hup daar komen plots de mensenrechten boven water. Ja , want onder Leopold II werden tegenspartelende zwarten hun handen afgehakt indien zij niet genoeg rubber (1) uit de brousse haalden.

Dat feit staat vast en wordt onder meer bewezen door een foto zaterdag in De Standaard waarin twee Congolezen met duidelijk enorme weerzin voor de fotografe twee afgehakte handen moesten vasthouden. Marc Reynebeau, een van die journalisten die steeds weer de reputatie van de media weet op te krikken, schreef er dit weekend in De Standaard een goed onderbouwd artikel over.

De afgehakte handen

Maar wat bleek uit het verhaal van die door de Britse Alice Seeley in 1904 daar genomen foto? Deze is volgens het artikel genomen in de blijkbaar door Britse missionarissen gerunde missiepost in het plaatsje Baringa. De foto is natuurlijk erg schokkend maar het handen afhakken was er geen dagelijks vergrijp. Logisch want de man wiens handen waren afgehakt kon nadien niet meer werken. En dat moesten ze.

De feiten draaien vooral rond ABIR, de Anglo-Belgian Indian Rubber Company wiens hoofdzetel in Antwerpen was maar wiens eigenaars bijna allen Britten waren. Vooral dan kolonel John North, bijgenaamd de nitratenkoning die in Chili hiermee een fortuin had gemaakt maar die na de Chileense burgeroorlog van 1891 financieel in de problemen kwam en in 1896 overleed.

 

De concessie van ABIR is hier het grote bruin gekleurde stuk,  de kleine van de Lulonga compagnie is geel en de Compagnie Anversoise is donkergroen. Het rood is eigendom van de Kroon en dus Leopold II. Het gebied van ABIR was ongeveer 9 miljoen hectare groot, iets meer dan 2,5 maal de omvang van België.

In wezen was de Congo Vrijstaat deels georganiseerd volgens feodale principes. Groepen als ABIR konden hun eigen milities hebben, zelf belastingen heffen en feitelijk doen wat ze wilden. 

ABIR was samen met de Compagnie Anversoise en de Lulonga Compagnie een van de drie maatschappijen die actief betrokken waren bij het oogsten van rubber. Lianen die rubber produceerden werden er toen in het wild aangetroffen en de lokale bevolking werd met geweld gedwongen om in de brousse die rubber te verzamelen en die kregen daar dan een schamel bedrag voor.

En wie niet voldoende rubber leverde werd gestraft, desnoods met lijfstraffen. Opstanden daar waren dan ook legio en veel mensen ontvluchten het gebied. Ook gebeurde dit oogsten op een wetenschappelijk totaal onverantwoorde wijze. Vooral ABIR lijkt hier een slechte reputatie te hebben gehad.

Desastreuze exploitatie

Het gevolg was dat de op vraag van de koning in 1892 opgerichte ABIR al in 1906 haar activiteiten diende te stoppen en deze overdroeg aan Leopold II. Er was hier amper nog rubber te vinden. Voordien in 1898 hadden de erfgenomen van John North zich uit ABGIR teruggetrokken en was ABIR een zuiver Belgisch maar Congolese vennootschap geworden.De Belgische belastingen waren voor hen te hoog.

Dat op de foto in De Standaard dit weekend twee Britse missionarissen voorkomen (een werd volgens het verhaal weggeknipt) is dan ook niet onlogisch. De foto is zo te horen genomen in 1904 in het plaatsje Baringa waar er eveneens minstens een opstand uitbrak tegen deze vorm van slavernij.

Zo was de verkoopprijs van een kilo gedroogd rubber in Antwerpen op een bepaald ogenblik 8 à 10 frank maar de kost voor ABIR bedroeg ongeveer 1,35 frank waarbij de Congolese rubberverzamelaar 0,25 frank kreeg. Van de 2.000 aandelen bij de oprichting van ABIR hadden Britse investeerders er 1.880 met 120 aandelen voor de Belgen.

Dat de Britten hard ageerden tegen de wanpraktijk van Leopold II in Congo getuigt dan ook van wel heel veel hypocrisie. Een Britse traditie. Inderdaad bewijst het verhaal over Leopold II en de Congolese Vrijstaat, zoals ze officieel noemde, van een grote maar wel veel voorkomende gruwel.

De Opiumoorlogen van de Britten in China van 1840 en 1860, de verovering van Algerije in 1830 door de Fransen en de massaslachtingen door de Duitsers in Namibië onder de Herero, Damara en Nama zijn van een zelfde niveau of overstijgen dat zelfs. Hier bij dit laatste geval in wat toen nog Zuidwest-Afrika noemde verloor een geschatte 75% van de bevolking het leven. (2)

Waar het de Britten om te doen was was niets anders dan een extreem voorbeeld van de klassieke menselijke hebzucht. De Britten, eind 19de eeuwwaren de machtigste natie ter wereld, konden het niet verdragen dat een potentieel rijk gebied als Congo niet in hun handen was gevallen.

Leopold II was een perfect mikpunt voor de Britse pers. Hier het blad Punch. De foto die De Standaard opnieuw publiceerde past hierin. Deze werd genomen in aanwezigheid van twee Britse missionarissen door een Britse fotografe in wat een tot 6 jaar voorheen eigendom was van de door Britten geleide rubberproducent ABIR.

In die periode waren missies een onderdeel van het koloniaal apparaat. Britten in Britse kolonies, Belgen in Belgische kolonies. Dat hier voorheen nog Britse missionarissen zaten toont dat de Britse invloed hier toen nog groot was. België had immers met Scheut zijn eigen missionarissen.

Britse invloed

Het is geen toeval dat Leopold II, die deze Britse almacht en agressie uiteraard goed kende, daarom naar plunderaars als John North trok om de Congolese rubber te roven. Want zo moet je het noemen. Trouwens in Katanga met zijn Union Minière had je later en tot het verdwijnen van de Generale Maatschappij via Union Minière ook belangrijke Britse aandeelhouders.

Wat de Britten toen deden met Leopold II is gewoon een voorloper van wat het Westen nu doet met figuren als Kadhaffi, Poetin, Xi en Assad. Ze lopen in de weg en dus moeten ze via een mediacampagne zwart gemaakt worden en als het eventjes kan opgeruimd richting het kerkhof. Niets nieuws onder de zon.

Trouwens, een van de voortrekkers in deze campagne tegen Leopold II was de toenmalige Britse consul in de Congolese Vrijstaat Roger Casement. Dat was ook een Iers nationalist en die werd om die reden door de Britten nadien in 1916 via een proces wegens hoogverraad dan maar doodgeschoten. Hier geen handen afhakken.

Blijkt dus dat het afhakken van handen in de Congolese Vrijstaat niet alleen het werk was van Leopold II maar evenzeer en mogelijks vooral van ABIR, en dat was tot 1898 een vooral door Britten gecontroleerd bedrijf. In 1906 was het gedaan met ABIR en werd alles overgedragen aan Leopold II. Rubberproductie verhuisde dan naar de Britse kolonies in Azië.

En ja, bij het Vlaams Belang eren velen stiekem nog steeds een figuur als Adolf Hitler en veel kritiek op de man zal je hier niet horen. Wel op Leopold II. Ook hier tiert de hypocrisie welig.

Willy Van Damme

1) Rond 1880 slaagde de Schots-Ierse veearts John Dunlop erin om rubber te produceren dat dienstig kon zijn voor de wielen van fietsen en later auto’s. Een vervoersrevolutie daar men die rubberbanden ook kon opblazen.

2) Dit jaar heeft Duitsland de zaak erkend als een genocide en beloofde het 1,1 miljard euro als schadevergoeding te betalen aan de nazaten van die slachtpartij.

De grondwaarden van onze politici

De zaak van het PFOS/PFAS en Du Pont/3M toont nogmaals aan hoe onze overheden onbekwaam en onwillig zijn om de mensen te beschermen tegen vervuilers als deze bedrijven. Men ontdekt een chemisch product dat commercieel interessant is en zonder naar haar toxiciteit te kijken strooit men het massaal rond. Het is het verhaal van DDT, Asbest, Agent Orange enzovoort. En men leert nooit.

Toen 3M stopte met het gebruik van dit zo winstgevend product hadden er overal alarmbellen moeten afgaan. Wat zoeken op het internet had genoeg modder opgeleverd over 3M. Neen, men zweeg hier en deed voort. Hoort niets, ziet niets en zegt niets. En nu het aan het licht komt trekken de verantwoordelijken, incluis Bart De Wever, hun paraplu open en schreeuwen: Het zijn de ander.

Een van de slogans van 3M. Men moet maar durven. Gaston Geens (CD&V) de eerste minister president van de Vlaamse regionale regering, stelde bij zijn aantreden: “Wij zullen moeten bewijzen dat wij wat we zelf doen, beter doen.“ Dat is dus bewezen.

Feitelijk zouden de verantwoordelijken voor de strafrechter moeten verschijnen voor slagen en verwondingen met de dood tot gevolg. Zoals men andere criminele feiten als hooligans en inbraken aanpakt zo ook moet men dit met harde hand onderdrukken. Maar een inbreker is natuurlijk geen miljardair. Ach mensenrechten zijn een probleem in China maar niet hier. Zo hoort men toch.

Willy Van Damme

PS: 3M is in 2000 plots gestopt met de productie van PFOS nadat in 1999 Richard Purdy, een van haar belangrijkste wetenschappers, het woedend was afgestapt en hen publiek hiervoor had aangeklaagd. Maar hier reageerde toen niemand.

Brief aan Humo betreffende het gesprek met advocaat Robert Bilott over Du Pont/3M en PFOS.

De Morgen steunt het Oeigoerse salafisme

Ik las daarjuist het stuk over de Oeigoeren en de PVDA ‘Hoe PVDA strategisch wegkijkt van Chinees staatsgeweld” (DM 15 mei 2021). Dat jullie alle verhalen hierover uit de VS van o.m. Adrian Zenz voor waar aannemen wekt geen enkele verbazing. Dat is zelfs een traditie.

Men herinnert zich maar de beweringen over Saddam Hoessein in Irak toen de VS een oorlog begonnen want de man had ‘massavernietigingswapens’ stelden onze media. En wee diegenen die zegden dat er geen bewijzen voor waren. Dat waren dan weer idioten, volgelingen van Saddam Hoessein de massamoordenaar.

De Oeigoerse Turkestan Islamic Party (TIP) in actie in Syrië. De Morgen weigert er een woord over te schrijven. Hun beweringen en die van hun Amerikaanse vrienden waaronder pseudo-expert Adrian Zenz over China daarentegen worden zonder controle zomaar overgenomen. Conclusie: De Morgen steunt de terreur van de TIP.

Dat de man decennialang reeds tijdens zijn tienerjaren al een huurmoordenaar was voor de CIA lazen we natuurlijk niet. Ook nu weer lopen jullie als een kip zonder kop achter de VS aan. Over de terreuraanslagen van Oeigoerse groepen als de TIP geen enkel woord.

Door erover te zwijgen en kritiekloos de beweringen van onder meer die Oeigoerse groepen als het Wereld Oeigoer Congres, TIP en ETIM over te nemen steunen jullie in de praktijk de terreur van die groepen. Geen verbazing.

Maar de PVDA beschuldigen dat ze mensenrechtenschendingen onder het tapijt vegen is daarom inderdaad straf komende van De Morgen. De Morgen is toch die krant die al meer dan 10 jaar allerlei salafistische Syrische terreurgroepen – Waarvan sommigen dan in Europa en elders zware moordaanslagen pleegden – de hemel in zit te prijzen als ‘vrijheidsstrijders’. Mijn advies: Koop een spiegel.

Willy Van Damme

God spreekt, hier luistert men

De Standaard publiceerde dinsdag onder de hoofding. ‘VRT-nieuws iets ‘gezagsgetrouwer’ dan VTM’ een door de VRT bestelde studie van de Vrije Universiteit van Brussel (VUB) en de Universiteit Antwerpen (UA) waarin beiden bekeken hoezeer de twee Vlaamse televisiezenders in de periode 2014 tot 2019 in hun nieuwsuitzendingen van 19 uur politici aan het woord lieten. En dat toont een voor oningewijden verbazingwekkende uitslag.

Voor diegenen die in de stiel zitten van politiek en media is deze uitslag echter geen enkele verrassing. Wie de lijst met de tien meest aan het woord gelaten politici ziet ontdekt dat bij die top tien in wezen slechts politici van de N-VA en CD&V voorkomen. Alleen op plaats 10 merken we in de verte de toenmalige minister voor Volksgezondheid Maggie De Block op voor de Liberale Open VLD.

Bart De Wever is de baas

Als men VTM en VRT bij elkaar rekent prijkt op de eerste plaats natuurlijk wel de toenmalige premier Charles Michel van de Franstalige liberale Mouvement Réformateur (MR) op. Maar ja die was eerst-minister en kon men dus zeker niet voorbij lopen. Alhoewel VTM er toch in slaagt om Bart De Wever als eerste te laten voorgaan. In het lijstje is hij ook de enige niet-minister.

Maar deze lijkt dan ook zowat god, de onaantastbare. De VRT maakte recent over de man zelfs een reportagereeks. Een primeur voor televisieland hier. Zelfs met ooit zo machtige figuren als Wilfried Martens en Leo Tindemans (Beiden CD&V/CVP) durfde de VRT dat niet.

En dat uit die cijfers blijkt dat de oppositie van zowel SPA, PS, Groen, Ecolo, Vlaams Belang en de PVDA/PTB amper in het televisienieuws aan bod komen wekt geen verbazing. De VRT is een staatszender geleid door de regering, al zij het indirect maar zoals blijkt uiterst effectief.

En dat Christian Van Thillo, baas van VTM, ook kiest voor een Bart De Wever is evenmin verbazend. Bart De Wever heeft veel macht en die kan je als krantenboer zeker gebruiken. Het motto is: Hou hem dus te vriend. 

Deze cijfers tonen natuurlijk de macht van de regering over de media. En die is praktisch totaal. Verwonderen hoeft dat niet want regeringen hebben er alle belang bij om de media onder controle te hebben en dat zo te houden. Zij moeten de mensen nu eenmaal voorlichten en vertellen wat de feiten van de dag zijn. Waar of niet waar.

De door De Standaard gebruikte grafieken. Verontrustende cijfers over hoe de macht een ijzeren greep heeft over de media. De oppositie loopt er gewoon voor spek en bonen bij en mag al blij zijn als ze eens wat zendtijd krijgen. Voor De Standaard geen probleem. De Morgen, eigendom van Van Thillo, had voor dit fenomeen zelfs geen interesse.

De trollen

Tegenwoordig sinds het ontstaan van het internet is dat al wat moeilijker en dringt een andere versie van het ‘nieuws’ zoals de regering dat ziet al eens door en dus neemt men maatregelen.

Daarom dat men het tegenwoordig op radio en televisie heeft over ‘fake nieuws’ en men overal de factcheckers uit de grond ziet rijzen (1). Ook verschijnt in de klassieke media plots het verhaal van de Russische of Chinese trollen. En dat is al wie twijfelt aan de versie voorgeschoteld door de regering, oeps sorry, de klassieke media.

Want die massamedia zijn veelal de eigendom van schatrijke eigenaars en die hebben de waarheid in pacht en al wie twijfelt is of een Russische trol/agent, een complotdenker of simpelweg zot.

Natuurlijk zitten er op het internet allerlei knotsgekke figuren en is er in wezen alles zowat toegelaten. Maar zoals al is gebleken zijn ook die factcheckers in sommige gevallen evenmin te vertrouwen als die gekke man/vrouw die beweert dat het slangen zijn die ons regeren.

Hoever die slaafsheid gaat blijkt uit het stuk zelf waar auteur Valerie Droeven uit de studie besluit: “Algemeen gezien besteden beide zenders ongeveer even veel aandacht aan elke politieke partij.” Dit natuurlijk wel alleen in het geval dat we in Vlaanderen in een tweepartijenstaat leven.

Willy Van Damme

1) een heel mooi voorbeeld van factchecking is het Franse staatspersbureau AFP die in 2019 ten tijde van de mislukte Hongkongse kleurenrevolutie het verhaal factcheckte van een man die door die opstandelingen in brand was gestoken maar het overleefde. Hij protesteerde tegen de aanwezigheid in zijn buurt van die betogers en ging met hen in discussie tot men benzine over hem goot.

Allemaal nep stelde AFP want die brandende man was feitelijk een acteur en alles was in scene gezet. Ze hadden immers met alle hospitalen gebeld en die hadden niemand met brandwonden binnengekregen.

Een verhaal dat maar kort stand hield tot een hospitaal een persbericht uitgaf om te zeggen dat de man het overleefd had. Waarop AFP zich dan maar verontschuldigde zeggende dat ze juist dat hospitaal niet gecontacteerd hadden.

Welkom in Charleroi

Stilaan wordt duidelijk wat er in Charleroi rond de dood van de Slovaak Jozef Chovanec gebeurde. Het ganse verhaal kennen wij nog niet maar de verantwoordelijkheden worden steeds zichtbaarder. En dat is goed zelfs al is er nog geen proces waar de zaak normaal in al zijn details zal worden besproken. Maar gezien de doofpot waarin het parket die moord zo te zien wou verstoppen is dit een zeer uitstekende zaak. Dat het spijtig genoeg zo moet gaan is de fout van het parket. Niemand anders.

Geen hulp bieden

Natuurlijk heeft Jan Jambon zitten liegen dat het niet mooi is. Alsof die man geen digitale of papierenagenda heeft waarin hij al zijn belangrijke afspraken noteerde. Ons willen doen geloven dat hij het niet wist/vergeten was is een bewijs van zijn incompetentie en/of onbetrouwbaarheid. Hetzelfde voor zijn kabinet met kabinetschef Joy Donné de man die voor het oog van de camera’s parkeerboetes op straat gooit.

Maar dat is evenzeer het verhaal van een N-VA die het niet nauw neemt met de deontologie en opvalt door een zwaar blunderende communicatie, alias Paul Van Den Driessche. Het is niet zijn eerste flater en het zal ook niet zijn laatste zijn.

Maar uiteraard zijn er hier meerderen die zwaar in de fout gingen en zo te zien zelfs soms criminele feiten pleegden. Vooreerst is er Ryanair. De man was op de luchthaven zijn jas met de boardingpas verloren en had zich al op het vliegtuig weten te nestelen. Het moet voor Ryanair toch simpel geweest zijn om via haar computerbestanden na te gaan of die man recht had op een vliegtuigzetel. Het was een minuut werk.

Jozef Chovanec, een Slovaakse aannemer was op bezoek bij zijn Belgische familie. Op de terugweg naar huis op de luchthaven van Charleroi vergat hij zijn jas met boardingpas. Het gevolg was dat hij kort erna  blijkbaar in een politiecel stierf. Welkom in Charleroi.

Maar neen, men riep er in plaats van hem te helpen dit probleempje op te lossen totaal onnodig de politie bij. En die gooide eens de man uit het vliegtuig was gestapt hem brutaal op de grond. Dit in plaats van te zoeken naar die jas met daarin die boardingpas. En in plaats van hulp te bieden zwierde men die man als een crimineel in een cel. Ongehoord.

Psychische problemen

Ondertussen had men ook vernomen dat de man omwille van psychische problemen zijn medicatie nodig heeft. En wat dacht je? De agenten deden niets met die nochtans cruciale informatie. En als de man dan ogenschijnlijk symptomen van een psychose begon te vertonen gebruikt men met zes politiemensen alle mogelijk geweld om Chovanec in bedwang te houden en plat op een bed te gooien. De ‘helpende’ politie?

Wel roept men er een dokter bij om die politie raad te geven. Hij komt 4 uur later (!) – kwam die met de stoptrein van Antwerpen? – en kijkt vanop afstand zeggende dat er geen problemen zijn. Dit over een man met een bebloed gezicht! Van medische zorg gesproken! Hadden die agenten dan niet moeten eisen dat die arts Jozef Chovanec degelijk onderzocht voor hij zijn opinie gaf? Geen probleem voor onze ‘helpende’ politie.

Beseffend dat de toestand in de cel geheel uit de hand aan het lopen was roept men dan toch maar de ambulance ter hulp. Die doet er 40 minuten (!) over om daar te geraken. Moest die van Mons of Brussel komen misschien? En om hem te kalmeren geeft men hem dan een spuit met kalmeringsmiddel in zijn bil. Maar door die daar te geven duurt het lang voor dit middel begint te werken. Degelijk (sic) werk dus.

Leve de paraplu

En dan constateert men blijkbaar in aanwezigheid van het normaal goed getrainde en professionele personeel van de MUG een hartstilstand. En wat zien we? Niet dit medisch personeel met o.m. een verpleegster doet een poging tot reanimatie maar een politieman. En dan hebben we het nog niet over de volgens het dossier schandelijke uitlatingen van een der verplegers dat de man zijn dood geen groot verlies zal zijn.

Met als kers op de taart de onderzoeksrechter Laurence Wauthier die het dossier wou afsluiten zonder een hier normaal toch essentiële reconstructie te doen en zonder iemand in verdenking te stellen. Dood door eigen schuld dan of een ‘ongelukje’?  Wie hier geen gerechtelijke doofpotoperatie ziet is stekeblind.

En alhoewel die agente een Hitlergroet brengt en de andere agenten zich tijdens deze dramatische gebeurtenis vrolijk maken en nog een dansje doen grijpt bij de politie nadien niemand in. Toezichthoudende politiebazen doen alsof er niets aan de hand is.

En als het tot een schandaal komt steken ze hun paraplu open en wijzen dan maar naar het gerecht met parket en onderzoeksrechter want die hield die info met de video volgens hen achter. Er liep een strafklacht tegen die politiemensen en er was een dode. Toch voldoende reden om dit uit te spitten. Want je weet maar nooit. Maar na de politie trekt ook het gerecht dan maar haar paraplu open.

De helpende hand van de luchthavenpolitie in Charleroi. Pas een 30 maanden later werd de dame die hier de Hitlergroet bracht als sanctie overgeplaatst naar een andere dienst. Dit alleen maar doordat op dat ogenblik deze beelden openbaar waren geraakt en de verontwaardiging enorm was. Men offerde haar dan maar op.

Dat Ignacio de la Serna, de procureur-generaal in Mons, stelt dat het niet bewezen is dat die politiemensen verantwoordelijk zijn voor de dood van Jozef Chovanec klopt theoretisch natuurlijk. Het is hiervoor immers wachten tot de rechtbank zich heeft uitgesproken.

En dit is tot het desnoods bij Cassatie geweest is.  Maar zelfs nog niet opperen van eventuele tuchtsancties maakt ook hem verdacht. Zat hij mee het complot om deze zaak in de doofpot te stoppen? Wie en waarom diende hier iemand beschermd? Wat hier gebeurde is straffe kost. Geen varkensstal die een dergelijke stank zou weten te verspreiden.

De Hoge Raad voor Justitie gaat de zaak nu onderzoeken – een primeur – een gedurfde zaak want ze kan haar reputatie hier om zeep helpen. En langs de andere kant moet ze nu het gedrag van de eigen mensen gaan onderzoeken. En voor beiden goed doen is er hier niet bij. Het is als het betreden van een mijnenveld.

Vervalste pv’s?

En dan is er het vervoer naar het hospitaal. Was de man al dood toen hij nog in de cel lag? Zijn weduwe is er bijna zeker van dat dit zo is. Wou men hem officieel in een ziekenhuis laten sterven en niet in een politiecel?

Wat in dit laatste geval extra belastend zou geweest zijn voor die betrokken politiemensen. Maar dan heeft men met de ambulance een lijk vervoerd. Wat niet mag en dan hebben minstens de ambulanciers en eventueel zelfs het hospitaal hieraan meegewerkt. Gezien wat we nu al weten zou het niet verbazen.

En dan zijn er de processen-verbaal van de politie over wat er met Jozef Chovanec gebeurde. Die blijken onder meer qua tijdsgebruik niet te kloppen en zijn dus wat men noemt vals. Wat wil zeggen dat in dit geval de politie valsheid in geschrifte pleegde bij de uitoefening van hun ambt en in een essentieel document. Waarom deed de onderzoeksrechter hier niets mee?

En dan is natuurlijk naast de blijkbaar aan tijdelijke dementie leidende Jan Jambon ook de minister van Justitie Koen Geens (CD&V) – die blijkbaar de zwijgplicht kreeg – en de top van de politie. En Koen Geens is kandidaat premier van de in onderhandelingen zijnde nieuwe regering. Waarom reageerde die niet eens?

Marc De Mesmaeker, de baas van onze politie, had toen hij van het overlijden van de man en de strafklacht hoorde desnoods discreet een onderzoek kunnen doen. Als baas moet hij toch exact weten wat er gebeurde. Hij deed het echter niet.

Geen woorden maar daden

Hetzelfde uiteraard met zijn nummer twee André Desenfants. Ook die negeerde de zaak. Recent bleken op twee besloten Facebookpagina’s met gewezen en huidige agenten nog maar eens dat er onder de politie een aantal figuren zijn voor wie de wet van geen tel is.

Waarom kon men bij Ryanair niet gewoon in hun computerbestand kijken om te zien of die man wel degelijk een boardingpas had? Neen, ze riepen de politie ter hulp met de nu gekende gevolgen. Service van Ryanair.

Waarop zij soms fier tonen hoe je geweld kunt verdoezelen en wat men denkt over zwarten en moslims. Met beledigingen à la volonté. Waarop de ermee geconfronteerd De Mesmaeker stelde dat ze als ze het menen het dan best maar ’afbollen’.

Maar dat is niet wat hij moet doen. Hij moet op zoek gaan naar die politiemensen die hier strafbare feiten plegen of pleegden. Simpel zeggen dat ze het moeten ‘afbollen’ kan niet. Hij moet actie ondernemen en een gerechtelijk onderzoek starten naar wie wat crimineels deed. Maar hij lijkt het te vertikken. Zo laat je het korps natuurlijk verder verrotten. Wil hij dat dan?

En dan is er de kwestie van de opleiding van nieuwe rekruten voor de politie, of de erfenis Jambon. Om toch maar voldoende politiemensen te kunnen aanwerven heeft toen nog minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon de voorwaarden voor rekrutering een stuk soepeler gemaakt en dus dreigen er nog meer geweldenaars en racisten door de mazen van de opleiding te glippen.

Het is gesignaleerd en de vraag is of men dit kortelings in voege gaande nieuwe systeem niet eerst eens extra onder de lamp moet houden. Wil men nieuwe gevallen zoals met Jonathan Jacobs, die ook in een politiecel overleed, en Jozef Chovanec vermijden dat moet men hier indien nodig aan de basis optreden.

De eigen deur

Ook moet er een grondige doorlichting gebeuren van zowel de politie, de ambulancediensten als het parket in Charleroi en ook Hengouwen. Het lijkt totaal onwaarschijnlijk dat het geval Chovanec het eerste en enige is met brutaliteiten van die aard dat de voorbije jaren in Charleroi en omstreken gebeurde. De dossiers van de onderzoeksrechter mevrouw Wauthier zou men best eveneens eens onderzoeken.

Of die rechtszaak wat gaat opleveren is ook nog de vraag. De autopsie en het toxicologisch onderzoek gebeurde onder toezicht van het Charleroise parket en onderzoeksrechter Wauthier en dat lijkt veel te veel vragen op te roepen naar de kwaliteiten ervan. De weduwe van Chovanec en haar advocate Ann Van de Steen zullen het in de rechtszaal misschien dan ook niet gemakkelijk hebben.

Advocate Ann Van de Steen gaat in de zaak van Jozef Chovanec frontaal in tegen het de onderzoeksrechter, het parket van Charleroi en het parket-generaal in Mons. Het wordt dan ook voor haar geen simpele zaak om dit te winnen. Niet verrassend is dan ook dat ze nu vraagt om het proces elders te voeren. Er bestaat nu eenmaal zoiets als ‘ons kent ons’, ook in Henegouwen.

Met succes tegen het parket van Charleroi hier een oorlog voeren zal zeker niet gemakkelijk zijn als de zaak in Charleroi voorkomt. Gelukkig voor haar cliënt heeft ze de publieke opinie in België en Slovakije achter zich en is er nu ook de diplomatieke druk vanuit Slovakije.

Dat de weduwe van Chovanec al haar vertrouwen in de Belgische overheid verloren heeft hoeft natuurlijk niet te verwonderen. Want wat gaat het parlement nu doen? Het is het opperste orgaan van het land, de wetmaker en toezichthouder. Gaat het beperkt blijven tot een paar dagen voor enkelingen spitsroeden lopen of worden er serieuze maatregelen genomen?

De reputatie van België als rechtstaat ligt terecht aan diggelen. Maar wie zorgt voor het herstel? Het is gemakkelijk andere landen zoals Congo, Syrië of China te beschuldigen van allerlei foute dingen. Maar misschien kan men eerst hier eens voor de eigen deur vegen. Ik ben benieuwd. Of niet?

Willy Van Damme

De grofheid van de N-VA

Je denkt dat men bij de N-Va als strategie zo snel als kan de affaire van Jozef Chovanec zou vergeten. Maar intelligent is men daar duidelijk niet. Na de persconferentie moest men vanuit de partij zo nodig de houding van de pers in deze zaak aanvallen.

De aanval is inderdaad soms de beste verdediging maar hier is dat niet het geval. Vooreerst heeft die media gewoon bericht over wat men haar op de schoot wierp. Zelf onderzoek doen was er niet eens bij.

De pers moet zwijgen

In die zin had de media best een diepgravend onderzoek naar de zaak mogen doen. Ze deed het niet maar dat gebeurt in 1001 zaken. Paul Van Den Driessche weet dat als politiek overloper en ex-journalist perfect. Maar hij zou gezien zijn journalistieke reputatie zowat de laatste moeten zijn die ex-collega’s op dit vlak de les moet komen spellen.

@PeterDeRoover1

Je zou verwachten dat journalisten en commentatoren die indertijd geen seconde aandacht hebben besteed aan de zaak Chovanec nu uit zelfrespect even zwijgen en zich van belerende commentaar onthouden.

N-VA fractieleider in de Kamer Peter De Roover (N-VA) gisteren op Twitter. Een aantal jaren terug riposteerde Peter De Roover, toen nog juist geen fractieleider, in Knack dat de kritiek in pers en politiek op Saoedi-Arabië fout was want het was onze bondgenoot. Nu stelt hij dat de pers over de zaak Chovanec moet zwijgen. Zoals men dat doet in Saoedi-Arabië? Is Peter De Roover wel een democraat? Blijkbaar niet.

Het is zowat de nieuwe verdedigingsstrategie van de N-VA om via een frontale aanval op de media Jambon uit de wind te zetten. Voorheen poogde men dat door een aanval te doen op de gewezen minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR). Maar was dat een fout.

Het nog steeds onder MR controle staande ministerie van Buitenlandse Zaken liet onmiddellijk daarna immers een brief lekken waaruit bleek dat Jambon die Slovaakse ambassadeur wel persoonlijk had gezien. Wat hij zaterdag dan toegaf.

Het doelwit is nu de pers die voor de partij in het verleden altijd poeslief is geweest. Toen de relatie van De Wever met de dubieuze ‘zakenman’ Koen Blijweert publiek raakte werd deze door de Wever zelf gedane onthulling nog diezelfde dag als het ware door de pers unaniem begraven.

En het is verre van het enige verhaal van die aard. Ook met de zaak Chovanec poogde men dat op bepaalde plaatsen. Alhoewel de documenten duidelijk zegden dat Jambon die ambassadeur persoonlijk had ontmoet zaaide men op de VRT nog twijfel.

De aanval hier op de pers vanuit een bepaalde partij, de N-VA, is schandelijk en toont dat de N-VA als journalisten alleen lakeien aanvaard. Dat bleek al veel eerder toen De Wever stelde dat hij slechts nog maar met die pers wou spreken die hem vriendelijk bejegende. Het was een frontale aanval op de media en zo de democratie.

De communicatieverantwoordelijke van de N-VA valt frontaal de pers aan. Deze gewezen journalist neemt het niet dat men over de zaak Jan Jambon zo bericht dat blijkt dat Jan Jambon een leugenaar is. Het toont wat zijn visie op de pers is. Ze mogen alleen schrijven over de ‘goede daden’ van de man en zijn partij. Een beetje zoals in Noord-Korea.

Nog vragen

Wat de zaak Chovanec betreft moet men dringend een diepgravend onderzoek doen naar wat daar in het verleden nog in die politiecellen gebeurde. Het lijkt ongeloofwaardig dat dit het enige geval van zware mishandelingen door de politie op de luchthaven van Charleroi zou zijn.

En waarom heeft men tot heden dit ganse team, incluis de ambulanciers, nog niet gesanctioneerd? Nu gebeurde dat alleen met dat mislukt politieagentje dat meende stoer te moeten doen door de Hitlergroet te brengen.

Waar blijven minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem (CD&V), het Comité P en de top van de federale politie? Ook dat is een vraag waard. Hier is iemand die blijkbaar totaal onschuldig was door de politie om het leven gebracht. Als dat geen schandaal is.

Willy Van Damme