(G)een gerechtigheid voor Zaventem en Maalbeek

OPINIE

Op 24 juli 2023 gaf de jury samen met de rechters in het assisenproces over de terreuraanslagen van 22 maart 2016 in Zaventem en Maalbeek hun schuldig/onschuldig verklaring. Waarbij zes van de tien betrokkenen schuldig werden verklaard aan veelvuldige moord in het kader van een terreuraanslag. Er vielen hierbij 35 doden naast de massa gewonden.

De inkomhal van de luchthaven van Zaventem na het bezoek van die Syrische ‘vrijheidsstrijders’.

Hun beslissing kende overal veel bijval en toonde de kwaliteiten van een assisenjury. De pleidooien tegen zo’n jury die lang woeden zullen nu wel voor jaren achterwege blijven. In september krijgen de schuldigen dan hun strafmaat en dat zal voor de meesten onder hen wel levenslang zijn.

De buitenkant van een gevangenis zullen zij niet meer zien. Maar het was toen zij hun aanslagen deden hun eigen keuze en zij wisten de risico’s. De vroegere kruimeldieven en drugshandelaars kenden op 22 maart 2016 hun ogenblik van glorie. Maar nu is het de vier muren van een cel dat hen wacht. Ze wisten van de gevaren toen zij de criminele toer opgingen en dragen nu de gevolgen. 

Voor de overlevenden en de familie en vrienden van de doden kan nu hopelijk het leven hernemen. Alhoewel dat gezien de zwaarte van de feiten niet zo vanzelfsprekend zal zijn. Maar het leven moet verder. Hoe moeilijk dat soms kan zijn.

Wie was de stuwende kracht achter die jihadisten?

Maar is hiermee dan gerechtigheid geschied? Ja en Neen. Voor de gepleegde gruwel is dat juist maar de vraag stelt zich: Hoe raakte dit zover? Van waar kwamen die heren en wat dreef hen? Het kwam hier niet echt ter sprake.

Ook de media gingen er vlot over en zwegen. Geen beschouwingen laat staan verontschuldigingen hierover. Marc Eeckhaut bij De Standaard mocht het verhaal doen, Jorn De Cock, op die krant verdediger van die jihadisten, zweeg ditmaal.

Een topman van de politie zij het zo: “Dat jihadisten in Verviers een aanslag voorbereiden (1) wisten we van de CIA of de Mossad. Ik ben niet meer zeker wie juist. Maar Zaventem en Maalbeek hebben ze gewoon laten passeren.”

Alles draaide hier rond de Amerikaanse plannen van president Barack Obama om het ganse Midden-Oosten in brand te steken door al Qaeda en aanverwanten er aan de macht proberen te brengen. Men kon zo al de bloedige gevaren zien. Maar het was zo.

Zowel in Tunesië, Egypte, Libië, Jemen als in Syrië en Irak poogde men die landen kapot te slaan door allerlei salafisten aan de macht te brengen. Marokko mislukte vermoedelijk wegens de arrestatie van de salafistische cel van Abdel Kader Belliraj, de Marokkaanse Belg.

De Arabische Lente

Onze pers noemde het zelfs ‘de Arabische Lente’. Van durf gesproken. Het aantal doden van die ‘lente’ was enorm en de economische schade die het veroorzaakte is niet eens te schatten. In plaats van die landen te helpen bij hun verdere opbouw vernielde men ze. Ontwikkelingshulp op zijn westers.

Salafist en terrorist Abdelrahman Ayachi was voor zich als links beschouwende politici, media en organisaties een vrijheidsstrijder. Zowel hij als zijn vader werkten voor de Franse militaire veiligheidsdienst DGSE. Vader Bassam ook voor de Belgische. Valsspelers dus.

Maar vooral omdat de oorlog in Syrië zo moeilijk verliep begon men massaal in de wereld uitschot te rekruteren. Zoals voorheen met Afghanistan anno 1980. Syrië moest immers wat het ook mogen kosten kapot en het hoofd van Assad diende te rollen. De Nederlandse veiligheidsdiensten hadden hiervoor zelfs een eigen website opgericht. Officieel om alles in de gaten te houden.

En dan was er de toenmalige Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans (PVDA) die een programma financierde om oorlogsmateriaal te leveren aan die Syrische moordenaarsbendes. De man is nu vice-voorzitter van de Europese Commissie en hoopt in coalitie met GroenLinks, de opvolgers van nota bene de CPN in Nederland, om premier te worden. Halleluja.

Maar het verhaal van Syrië is voor het Westen een immens fiasco geworden. Een land met in 2011 een gemiddeld inkomen werd door mensen als Timmermans naar de bedelstaf verwezen. Mensenrechten op zijn Hollands?

En ’smeerlap’ Assad is er ondanks al die Westerse moeite nog steeds aan de macht. Maar Timmermans is verre van de enige. Zie maar naar liberaal Europarlementslid en gewezen Belgisch premier Guy Verhofstadt.

Verontschuldigingen moet je hier in dit milieu niet zoeken. Ze zwijgen en gaan over tot de orde van de dag. Ditmaal steunt men de Oekraïense vrienden van Svoboda, Azov, de Rechtse Sektor enzovoort. Nog zo’n fijne jongens en vrienden van het hakenkruis. Wedden dat ook dit voor het Westen al even faliekant afloopt. Vernield is Oekraïne nu al. Proficiat.

Faoud Ahidar en Abdelrahman Ayachi

De vraag stelt zich dan ook wat zogenaamd politiek links nog te betekenen heeft. Type voorbeeld is de Brusselse politicus Faoud Ahidar, voorzitter van de Brusselse Gemeenschapscommissie en fractieleider in het Brussels parlement van One, de lokale versie van de SP.A, nu Vooruit. Een politieke ontdekking van Bert Anciaux.

In De Standaard van 12 maart 2013 verscheen een merkwaardig artikel over deze politicus van de hand van Marc Eeckhaut die voor die krant gerechtszaken volgt. Daaruit bleek dat Ahidar toen een grote sympathisant was van een zekere Abdelrahman Ayachi. Bij een foto op Facebook van die man met een machinegeweer stond de sympathiebetuiging van Ahidar.

Dit terwijl de man toen al gerechtelijk een stevig palmares had verzameld. Hij was de zoon van de Molenbeekse sjeik Bassam Ayachi die via zijn Centre Islamique de Belgique de Brusselse toprekruteerder van jihadisten was en al decennia actief in dat milieu.

Abdelrahman was op 23 januari 2009 reeds veroordeeld nadat hij in 2006, wegens zijn racistische uitlatingen over joden die hij op zijn website Assabyle.com voor apen en varkens had versleten. De klacht kwam van Unia vzw die waakt over dat soort haatdragende uitlatingen. (3)

Dat jaar 2006 kreeg hij trouwens al een veroordeling tot 10 maanden cel waarvan 5 effectief wegens racisme. En alsof dat nog niet genoeg was kwam daar dan de zaak van de cel voor het werven van terroristen voor Irak bij. 

Ditmaal werd hij op 25 juni 2012 met anderen in Brussel als lid van die groep tot 8 jaar effectieve cel veroordeeld. Wat later in beroep tot 4 jaar werd teruggebracht. Hij bleek de leider te zijn. Desondanks zal Ahidar het later in 2013 opnemen voor onze terrorist.

De Iraanse kerngeleerde Fereydoon Abbasi overleefde de aanslag tegen zijn leven zij het met zeer zware verwondingen. Voor de vrijlating van spoedarts Djalali, veroordeeld voor zijn betrokkenheid bij die aanslag, waren er hier veel steunbetuigingen en had de pers extra veel aandacht. Naar het slachtoffer van die aanslag keek men niet eens op. Mensenrechten? Wat een grap.

Dat de man nu nog steeds fractieleider in het Brussels parlement van One is en voorzitter van de Vlaamse Gemeenschapscommissie in Brussel zegt veel zo niet alles over die partij. Dat beweert een linkse partij te zijn maar laat toe dat leidende figuren van die partij in het recente verleden tuig ophemelde. Het is blijkbaar geen probleem.

De VRT

Maar Faoud Ahidar is niet de enige die een misdadiger als Abdelrahman Ayachi steunde. Ook Rudi Vranckx zal bij een televisiereportage in het Syrische jihadistengebied de man op 26 april 2013 opvoeren als een soort vrijheidsstrijder waarbij van enige kritiek op zijn praktijken en verleden niets te horen is.

Hij werkte er ook als gids en tolk voor de VRT en zal er vermoedelijk ook voor vergoed zijn (4). Zoals ook de Franse militaire geheime dienst hem blijkens zijn advocaat zeker zal vergoed hebben. De jonge Ayachi mag zich dan wel voordoen als een anti-westerse salafist maar achter de schermen zal hij hun geld zeker aanvaard hebben. Ook salafisten kunnen hypocriet zijn.

Zijn televisieoptreden op de VRT in april 2013 tijdens de steunactie voor Syrië is merkwaardig. Zo wordt zijn toch heel serieuze Belgische gerechtelijke veroordelingen verzwegen. Hij is de held die Syrië zal verlossen van het ‘kwaad’.

Het interview voor die actiedag van de VRT met de Belgische pater Daniel Maes, afkomstig van de abdij van Postel, maar verblijvend in het klooster in het Syrische Qara, wordt – officieel omwille van de slechte geluidskwaliteit – afgevoerd.

En nochtans had men volgens Daniel Maes gezegd dat de geluidsband van een goede kwaliteit was. In feite is de media en wat men noemt politiek links afgedwaald tot een niveau waarbij men zelfs het grootst mogelijke tuig de hemel in prijst. De criminelen van het UCK in Kosovo, de jihadisten in het Midden-Oosten en nu fascistische knokploegen en de vrienden van het hakenkruis in Oekraïne.

Alle door de Britten en de VS gefabriceerde leugens genre de couveusebaby’s uit Koeweit werden voor waar genomen zoals het verhaal van de Syrische vatenbommen. Dat waren metalen vaten vol met metaalafval en explosieven. Met gooide het zogenaamd vanuit vliegtuigen en helikopters. Als je de verhalen moest geloven waren het er veel. Alleen heeft nooit iemand van de media zo’n vatenbom getoond.

Het enige wat we soms geserveerd kregen was een foto van een helikopter in de lucht waar dan iets uiterst vaag uit neerdwarrelde. Wat juist weet niemand. Maar bommen ontploffen niet altijd en men zou toch kunnen verwachten dat er ooit zo’n bom kon getoond worden. Vergeet het. Men moest het stellen met beweringen van wat jihadisten en hun Britse en Amerikaanse broodheren van de CIA en MI6.

Djalali en Iran

Maar het is een constante bij de media. Heilige journalistieke principes als bronnenonderzoek en woord en wederwoord worden continu overboord gegooid. Neem het voorbeeld ook van de Iraanse spoedarts Ahmadreza Djalali die in 2017 in Iran ter dood werd veroordeeld. Zonder dat die echter tot nu werd uitgevoerd.

Hier voeren vooral de VUB en Amnesty International al jaren actie voor zijn vrijlating en stellen zij dat hij onschuldig is. Geen twijfels bij hen of de media. Wat zij echter steeds (bewust?) verzwijgen is dat zijn veroordeling te maken heeft met de aanslag op 29 november 2010 – vermoedelijk door de Israëlische Mossad – op de Iraanse nucleaire specialisten Majid Shahrairi en Fereydoun Abbassi waarbij die laatste het overleefde. (5)

De Syrische “vrijheidsstrijder“Abou Sakkar hier met mes en zijn buit toont fier zijn werk op de sociale media. Voor politici, journalisten en organisaties die zich links noemden een vrijheidsstrijder die men moest steunen.

Maar voor het lot van de gedode Iraanse wetenschapper Shahrairi en zijn familie heeft Amnesty International, de VUB, onze media of linkse groepen nooit enige interesse getoond. Omdat het toch maar een Iraniër is? Het typeert. Men is hier niet bezig met het verdedigen van de mensenrechten maar gewoon met het gooien van modder naar Iran, vijand van de VS.  

En Djalali had persoonlijk contact met Israëlische specialisten in zijn vak. “Maar hij was voorzichtig bij die gesprekken”, stelt een van zijn Belgische vrienden. Is hij schuldig of onschuldig? Het is niet geweten. Het proces verliep omwille van de veiligheidsdiensten immers achter gesloten deuren. Maar waarom dit cruciale element verzwijgen? Het lijkt verdacht.

Propaganda

Het is een constante bij de vele conflicten in de wereld van de voorbije decennia. De VS en het Verenigd Koninkrijk viseren bepaalde landen en hun regering en bestuderen de zwakten en sterkten op politiek, sociaal, religieus en economisch vlak en leggen dan contacten met mogelijks geïnteresseerde opposanten of figuren. Wat geruisloos gebeurt.

Daarna beginnen zij in de massamedia, vooral Reuters, BBC, Washington Post en New York Times, een campagne tegen die regering en dat land. Met verhalen zoals met die Koeweitse couveusebaby’s maar ditmaal dan nog professioneler gemaakt. Men leert van zijn fouten.

Gelijktijdig zorgen zij er dan voor dat hun vrienden bij de oppositie over voldoende fondsen beschikken om actie te voeren zoals het samenstellen van (nep)dossiers, het organiseren van acties en het contacteren van de westerse media.

Met daarbij uiteraard de nodige omkadering door specialisten. De arrestatie en later vrijlating van de Britse-Iraanse Nazanin Zaghari en medewerkster van Reuters toont hoe dat werkt. Officieel ging ze haar familie bezoeken maar in wezen was zij bezig met het opleiden en organiseren van een netwerk van agitatoren die een opstand moesten leiden.

Vandaar dat de regering in Londen voor haar vrijlating zelfs bereid waren de Britse schuld aan Iran uit het verleden van 405 miljoen Britse pond aan dat land te betalen (6). Goed voor 462,5 miljoen euro. Wie is zoveel geld waard? En wat had zij te bieden?

De Rode Khmer

Toen in 1979 Vietnam het Cambodja van de Rode Khmer binnenviel en dat moorddadig en waanzinnig bewind opkuiste – Wat trouwens strikt volgens de internationale rechtsregels verliep – schoten Broederlijk Delen, Socialistische Solidariteit (SP.A/Vooruit), Handicap International en Oxfam België het land dat toen nog maar drie artsen had ter hulp.

Hun werk was maar goed voor wat druppels op een zeer hete plaat maar het was symbolisch voor dit geteisterde land en daarom belangrijk. Alleen de Franse hulporganisatie Artsen Zonder Grenzen weigerde – tot woede van sommige medewerkers – het land ter hulp te schieten en werkte alleen via de door de Rode Khmer en hun bondgenoten gecontroleerde vluchtelingenkampen aan de Thaise grens.

Vanwaar ze dan onversneden propaganda van die Rode Khmer en hun westerse vrienden verspreiden. Zoals bij mijn bezoek in 1983 aan Vietnam en Cambodja bleek dat zij schaamteloos de grofste leugens mogelijk verspreiden.

Via onder meer de VRT geraakte dat soort leugens dan bij de onwetende kijkers en lezers. Missie volbracht. Dat was de jaren tachtig van de vorige eeuw. Nu in het geteisterde Syrië weigeren deze hulporganisaties allen in het land te werken. Later bleek dat zeker de Britten de Rode Khmer, zoals ook België, niet alleen politiek steunden maar zelfs trainden

Betogers in Kiev tijdens de Maidanrevolte van begin 2014. Liberaal Europarlementslid Guy Verhofstadt was toen in Kiev om dit tuig aan te moedigen. Toen hij terugkwam beweerde hij met een uitgestreken gezicht dat hij daar geen fascisten had opgemerkt.

Ook nu nog lachen de media het verhaal over fascisme in Oekraïne weg. Hun argument is dat dit niet kan want de president is toch een jood. Vergetend dat van 1933 tot 1940 Duitsland de grootste financier was van de zionistische expansie in Palestina. Deze samenwerking zelf duurde tot 1941.

Bemerk de rood-zwarte vlag van de moordbrigade van de UPA bij de betogers. In het geval van viespeuk Dries Van Langenhove is er bij de politiek en pers bij ons geen genade maar voor deze Oekraïense veel ergere clubjes is er geen probleem. Men juicht ze zelfs toe als helden.

Gruwels

Dat is de evolutie sindsdien. De mensen in Syrië enzovoort kunnen de pot op. Links schaart zich zonder enige terughoudendheid achter het grootste krapuul van deze wereld. Het UCK in Kosovo, Svoboda in Oekraïne en al Qaeda en zelfs ISIS in het Midden-Oosten. Men vergeet immers dat het ISIS was die samen met de Moslimbroeders en met steun van het westen die Syrische oorlog in 2011 op gang trok.

Met andere woorden: Zij steunden ISIS. Ook toen ISIS met de andere jihadistische groepen eind 2013 een burgeroorlog uitvochten. Pas in 2014 toen ze als met de VS afgesproken hun deel van Irak hadden veroverd ook nog het Koerdisch gebied in Erbil aanvielen bleek ISIS voor de VS en links een moordenaarsbende. Toen immers schoot de VS in actie en begon zij ISIS aan te vallen. Voordien niet.

Saddam Hoessein was wel een crimineel (die echter begon als een voor de VS werkende huurmoordenaar) en ook over Kaddafi, Assad, Poetin en Milosevic waren en zijn er zeker heel veel opmerkingen te maken. Maar wat het Westen, zeker ook zogenaamd links, steunde waren en zijn gruwels. Daarover discussiëren is niet nodig. Het is al te duidelijk. En nu nog publieke verontschuldigingen.

Willy Van Damme

1) Het betreft hier het politieoptreden in Verviers van 15 januari 2015 tegen een cel met drie terroristen waarvan er twee werden gedood. Het gebeurde de week na de moorddadige raid op de redactie van Charlie Hebdo door Al Qaeda van het Arabisch Schiereiland die actief is in Jemen. Ze kregen later via de Verenigde Arabische Emiraten minimi’s van FN. Moet kunnen?

2) “Ik ken de familie Ayachi al lang vanuit Sint-Jans-Molenbeek”, zegt Ahidar. “Ik vind het heel begrijpelijk en moedig dat Abdelrahman gaat vechten in zijn vaderland Syrië”. De Standaard, 12 maart 2013, Marc Eeckhaut. Fouad Ahidar steunt Syrische sjeik Bassam | De Standaard “

Hij ging iets later in Syrië op 19 juni 2013 naar zijn hemel op zoek naar die 40 of 84 maagden. Een bedrijfsongeluk!

3) “… de Joden zijn een afwijkend volk”, “laf, afschuwelijk en zwak volk”, “onwaardig, ongehoorzaam en overtredend volk”, “apen, varkens”, “die de vloek en toorn van Allah op de hals hebben gehaald”, specificeert dat het nodig is om de joden te bevechten door middel van “oorlogsrossen”, alvorens te profeteren:

"En daarna zal het Joodse volk omkomen". (Op Assabyle.com). Belangrijke veroordeling in de strijd tegen cyberhate | Unia

4) (20+) Facebook

5) Reuters, Factbox: Attacks on scientists in Iran, 28 november 2020,  Factbox: Attacks on scientists in Iran | Reuters

6) The Independent, 16 maart 2022, Gavin Gordon, ‘Payment of £400m debt helped secure release of Nazanin Zaghari-Ratcliffe’. Haar man had steeds gesteld dat ze pas vrij kon komen mits betaling van die schuld. 

Die gaat terug tot het tijdperk van de Sjah in de jaren zeventig toen die Britse Chieftain tanks bestelde, betaalde en nooit iets kreeg. Britse handelspraktijken. 

De VS en Afghanistan–Drugs en salafistische terreur

Er komt een einde aan de aanwezigheid van de VS en haar vazallen in Afghanistan. Al 23 jaar teistert de VS dat land dat altijd qua sociale, politieke en economische ontwikkeling een achterblijver was in vergelijking met de buurlanden. Dankzij de Amerikaanse bemoeienissen zakte dat echter nog veel dieper in die put. Een hellegat zou ex-president Donald Trump zeggen.

Gewoon om zich te wreken

Nog deze maand moeten officieel de laatste troepen van de VS en de NAVO dat land verlaten hebben. Begonnen in 1978 als een poging van president Jimmy Carter en zijn veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski om Rusland te straffen omwille van de nederlaag in Vietnam, Laos en Cambodja drie jaar eerder is dit uitgedraaid op een zoveelste gruwel waarvoor de VS een monopolie lijkt te hebben.

Het is Zbigniew Brzezinski zelf en toenmalig CIA-baas Robert Gates die het zelf vertelden en vormt dus geen fantasie van een geflipte journalist of leugens van Moskou. Maar geen zorg, je zal het in onze klassieke media zelfden of nooit lezen.

Wat je evenmin leest is de rol van heroïne in de zaak. De Standaard schreef over het Afghaanse drama recent ongeveer 10 pagina’s zonder het woord drugs, opium of heroïne te gebruiken. Een kunst op zich.

De dodelijke drug die in Europa massaal mensenlevens en gezinnen kapot maakt. Tot 1975 was Long Tien, het CIA-hoofdkwartier in Laos, het wereldcentrum voor de productie van heroïne en na 1978 verhuisde dit naar Afghanistan waar Gulbuddin Hekmatyar, een crimineel die nog steeds meeloopt in Afghanistan, het met Amerikaanse steun massaal introduceerde. (1)

Vang Pao was een van de brutaalste figuren uit de oorlog in Laos voor controle over de drughandel. Voordien was dit een Franse zaak. Pas op het einde van zijn leven arresteerde men hem wegens o.m. afpersing (van zijn clanleden). Het werd niets. Zijn vrienden poogden hem nog op de nationale bergraafplaats in Arlington te laten begraven. Dat was echter teveel gevraagd van Washington.

Volgens de statistieken van de VN – wat die ook waard zijn – is praktische alle heroïne Afghaans en gaat die voor 95% naar Europa. Met steun dus van ons Belgisch leger!! Vraag is wat nu gaat gebeuren. In 2000 stopten de Taliban met de drugsproductie. Waarna de VS kwam. Gaan de Taliban dit – zoals Laos in 1975 – stoppen?

Een elk moreel besef missend individu – en zo zijn er heel wat – kan maar best de nu nog goedkope heroïne opkopen en bewaren tot de prijzen door het plafond schieten? Of gaat de VS een nieuw land als slachtoffer uitkiezen voor de productie van dit gif? Je weet nooit.

De buurlanden

En ondanks de penibele toestand in Afghanistan blijft men zich in het Westen illusies maken. Zo stelden de Britten eens te gaan praten met de Taliban over een verder verblijf en wou Turkije de luchthaven van Kaboel met militairen verder bewaken. De Turkse president Recep Erdogan is dan ook een agressief politicus zoals je er weinig aantreft.

Ook trekken de VS zich na 31 augustus niet echt geheel terug want ze gaan naast hun ambassade ook de luchthaven in Kaboel blijven bezetten. Maar dat is logisch. Wie in 1975 en de vlucht uit Saigon meemaakte herinnert zich wel het vertrek van die helikopters vanop het dak van de Amerikaanse ambassade in nu Ho Chi Minhstad. De paniek en chaos stroomde zo van de beeldschermen.

En dus blijft men nog eventjes de ambassade en de luchthaven in bezit houden zodat men ordentelijk en zonder zich nog meer te compromitteren kan vluchten. Ondertussen maken de buurlanden zich op om dit toch wel heel serieus probleem zoveel mogelijk op hun eigen wijze aan te pakken.

Gewezen president Jimmy Carter zorgde ervoor dat de heroïnehandel na 1975 verder kon groeien en gaf ook het startschot voor de start van de salafistische terreur. De laatste jaren speelt hij voor vredesapostel.

Zo beloofden de Taliban in gesprekken met China dat ze zich niet gingen moeien met de toestanden elders, lees Sinkiang en de Oeigoeren waar de salafistische terreurgroep gekend als de Turkestan Islamic Party (TIP), berucht van de gruwel nu in Syrië, nog actief zou zijn. Als de Taliban zich aan hun beloften gaan houden dan is de winnaar nu al gekend: China.

Die spreekt van investeringen in vooral het delven van grondstoffen en het aanleggen van autowegen en een treinnetwerk. Met de Taliban die stellen hier interesse voor te hebben. Vermoedelijk zal men werken via de Shanghai Samenwerkingsorganisatie waarin Rusland, Pakistan, Indië, Iran, China en de landen van Centraal Azië zoals Tadzjikistan zitten. Waarbij Indië dan wel aan het kortste eind trekt.

Iran, Irak en Syrië? 

En dan staat de VS eenzaam en alleen. Na de nederlaag in Vietnam daalde de invloed van de VS in het Verre-Oosten zienderogen. Het is nog een schim van weleer. Hetzelfde gaat nu gebeuren westwaarts in de regio tussen Afghanistan, de Indische Oceaan en de Middellandse Zee. Het lijkt immers duidelijk dat de VS zich vrij snel uit Irak, Syrië en Jemen gaat terugtrekken.

Daarover zijn in de VS achter de schermen wel hoog oplopende discussies en ruzies aan de gang maar alle signalen wijzen erop dat de VS vrij snel ook hier hun biezen gaan pakken.

Toen Iraakse milities kort na het aantreden van Joe Biden Amerikaanse legerbasissen aanvielen dan schoot de VS onmiddellijk terug, tot in Syrië. Maar sindsdien lijkt Washington dit passief te ondergaan. Die groepen mogen lustig hun rakketten op het Amerikaanse leger afvuren, Biden laat begaan.

En wat betreft de onderhandelingen met Iran blijkt nu dat het Iran is die wacht tot men in Tehran de nieuwe president Ebrahim Raisi beëdigde om de onderhandelingen met de VS af te ronden. Dus Teheran beslist. Alhoewel de VS intern ook hierover veel ruzie maakt.

Hoe diep de VS media kan zakken blijkt uit de film Rambo III waar Sylvester Stallone aan de kant van de ‘dappere’ Mujahedeen in Afghanistan gaat vechten. De eindgeneriek van de film stelde origineel “This film is dedicated to the brave mujahedeen fighters of Afghanistan” Na september 2001 werd dat dan “This film is dedicated to the galant people of Afghanistan”. Tja.

Nu herhaalt zich dat rond Syrië met films over de Witte Helmen  en ‘For Sama’ over de dappere strijd in hun deel van de stad Aleppo van Nour Din al Zinki, een van de brutaalste terreurgroepen in Syrië.
Ook die werd door onze media, incluis zelfs Apache, de (terreur)hemel in geprezen.

Salafisme en drugs

Wie de Amerikaanse gespecialiseerde media leest ziet dat het besef machteloos te staan tegenover de ontwikkelingen in de wereld toeneemt. Van de noodzaak om ‘de terreur te bestrijden’ heeft men het nu over de ‘eeuwigdurende oorlogen’. (Forever wars). De vermoeidheid is merkbaar.

Bovendien is de spanning intern in de VS enorm toegenomen en spreken sommigen zelfs van een nieuwe burgeroorlog. Een Arabisch diplomaat had het onlangs in een gesprek over de noodzakelijkheid van een nieuwe wereldorde om de Syrische crisis op te lossen. Dat lijkt op weg. Vrees is dat dit niet zonder slag of stoot zal gaan.

Zeker is dat de interventie van het duo Jimmy Carter en Zbigniew Brzezinski zorgde voor onnoemelijk veel leed in de vorm van een gestegen toevoer van dodelijke heroïne en de eveneens dodelijke salafistische terreur.

De Hollywoodacteur Sylvester ‘Rambo III’ Stallone omschreven de Mujahedeen als onze vrijheidsstrijders en vrienden. Kan de man eens een bezoekje brengen aan de slachtoffers van zijn vrienden?

Jimmy Carter, de man die ons heroïne bezorgde en de salafistische terreur. Met steun van onze regeringen. Wie had het daar weer over de mensenrechten en China, Rusland, enzovoort en de noodzaak van militaire en andere strafmaatregelen?

Zbigniew Brzezinski, de voormalige geostrateeg en veiligheidsadviseur van Jimmy Carter, geeft hier zonder schaamte toe Afghanistan in brand te hebben gestoken. Eenzelfde verhaal bij gewezen CIA-baas Robert Gates in zijn boek ‘from the shadows’. Ze kunnen het zonder gevolgen onthullen want de massamedia gaan er toch amper of niet over schrijven.

Willy Van Damme

1) ‘The politics of heroïne – CIA complicity in the global drugs trade’, Alfred W. McCoy, Lawrence Hill Books, Revised Edition, 1972 & 2003. 707 pagina’s. Het deel over Indochina verscheen in 1972 waarna professor McCoy om werk te vinden naar Australië moest vluchten. De tweede editie bevat ook het verhaal in Afghanistan. LSD is een uitvinding van het Amerikaanse leger. Crack cocaïne van de CIA.

De Laotiaan die het met de CIA deelde vluchtte nadien met veel leden van zijn clan, delen van de Meo’s, Hmong of Miao’s naar de VS en vooral naar Fresno. Hij stierf in zijn bed wat van duizenden van zijn tegenstanders niet kan gezegd worden. In Fresno is er een lagere school naar deze (sic) vrijheidsstrijder genoemd, 4100 E. Heaton Avenue, Fresno. En neen, men geeft de kinderen er geen heroïne.

EU en de VS–Mogen wij Uw vazal zijn?

Ursula von der Leyen, de Duitse voorzitter van de Europese Commissie en gewezen minister van Defensie voor de CDU hield deze maand in die functie haar eerste beleidsverklaring voor dat Europees parlement, State of the Union noemt men dat. Prinsjesdag in Nederland.

En het was een merkwaardige toespraak waarvan de finesse onze kranten grotendeels is ontgaan en die samen moet gezien worden met andere recente Duitse regeringsacties rond Wit-Rusland en Navalny.

Rusland als ‘het kwaad’

In die toespraak waarschuwde zij voor het terug nauwer aanhalen van de relaties met Rusland en stelde dat China haar beloften rond de klimaatverandering moet naleven. Kritiek dus, zeker op Rusland dat zij zwaar aanviel. Zelfs de oorlog met Georgië van 2008 werd Moskou aangewreven. Dit terwijl er geen discussie mogelijk is wie hier aanviel. En dat was het door de VS en de NAVO gesteunde Georgië.

Nog meer opvallend was wat zij wist te zeggen over de VS en dus Donald Trump. “We zijn klaar voor een nieuwe trans-Atlantische agenda” opperde zij, stellende dat de EU streeft naar betere relaties met Washington. Met andere woorden: ‘Donald mogen wij uw vazal blijven zijn.’ Wel is duidelijk dat Duitsland en velen in de EU de democratische tegenkandidaat Joe Biden als president verkiezen boven een Donald Trump.

Het in de EU soms publiek gestelde verhaal over een neutrale positie in de oorlog van de VS met China is dus nonsens. Brussel wil voluit gaan voor het behoud en zelfs verbeteren van de vriendschap, lees vazalstatus, met Washington. Ook tegen Rusland blijft men fors in de aanval gaan. De pogingen om ook Wit-Rusland aan te hechten bij de NAVO en de EU tonen dat. Zelfs al poogt men dat in Brussel te ontkennen.

De Duitse Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, viel in haar toespraak voor het Europees parlement frontaal Rusland, en in mindere mate China, aan kreeg vanuit de Europese media applaus voor wat ze noemden ‘een sterke speech’. De toon is gezet voor meer instabiliteit en agressie op het Europese continent. Duitsland herleeft?

Terwijl de EU honderden miljoenen euro uitgeeft aan de destabilisatie van Rusland – Russische instellingen zoals opinieonderzoeker Levada leven van de Europese centen – beschuldigde zij Rusland van het zich te mengen in de verkiezingen in het Westen. Von der Leyen durft dus.

Alexei Navalny

Dat men zo het Europees continent en een buur instabiel maakt is voor Ursula von der Leyen geen probleem. Duitsland zoals tweemaal gedurende de vorige eeuw gaat voor de aanval tegen Rusland.

De zaak van activist Alexei Navalny die volgens het Duits leger vergiftigd werd met novichok, een vermeend chemisch wapen, bewijst dat. Zoals ook de brutale aanval van de Duitse bondskanselier Angela Merkel rond die zaak tegen Rusland.

Een Navalny die in Rusland zo populair is als de klassieke tandarts. Merkel eist van Rusland echter totale openheid en zelfs een bekentenis maar wil haar onderzoeksresultaten niet eens delen met die van de Russische dokters van het hospitaal in de stad Omsk die in de zaak een andere analyse maakten.

Wie is dan verdacht? Toch Duitsland want anders hou je dit niet geheim en start men de discussie onder wetenschappers. Maar Berlijn weigert en geeft de resultaten wel aan Zweden en Frankrijk. Maar verwacht dus niet dat men vanuit Brussel de vredespijp zal roken maar de oorlogsretoriek nog zal opvoeren. De krantenverhalen over Moskou bewijzen dat. En wees er zeker van, we krijgen nog meer anti-Russische propaganda.

Wel zal de gaspijplijn Nordstream 2 afgewerkt worden want Duitsland heeft dat relatief goedkope Russische gas broodnodig. En alhoewel ons bedrijfsleven en dus onze economie behoefte heeft aan nauwere economische relaties met Rusland zal men dat om puur politieke reden saboteren. Of hoe offer je op het altaar van de imperialistische ambities van o.m. Duitsland de Europese welvaart op.

De grote vraag is natuurlijk hoe haar toespraak elders in de EU is overgekomen. Het lijkt twijfelachtig dat iedereen akkoord ging met die retoriek vooral versus Moskou en de anti-Chinese toon. Sommige landen zoals Portugal, Italië, Griekenland en Cyprus tonen een andere beleidsvisie. Hetzelfde voor Parijs dat streeft haar betere relaties met Vladimir Poetin. Was Macron akkoord of speelde van der Leyen een soloslim?

China

En dan is er China. Het is voor de EU zowat haar voornaamste markt geworden. Die bedroeg in 2019 met Hongkong erbij 593.912 miljoen dollar tegen 616.386 voor de VS. Maar die met China is snel stijgend en men kan er gif op nemen dat zeker nu met de coronacrisis China de grootste handelspartner van de EU zal zijn.

Voor een groot deel van onze grote bedrijven is China ook veruit de grootste markt, een stuk groter dan de eigen nationale. Neem bijvoorbeeld Volkswagen. En voor onze automarkt is China op het vlak van elektrische mobiliteit zelfs een cruciale leverancier van technologie. Maar geen zorg voor mensen als Ursula van der Leyen die probleemloos de kip met de gouden eieren wil afslachten.

Terwijl men vanuit de EU China en Rusland bijna continu zit te beschuldigen van zowat alles mogelijk zwijgt men in de EU bijna geheel zedig over de Turkse president Recep Erdogan die met zowat alle buurlanden en zelfs verder op voet van oorlog leeft. Van contrast gesproken.

Dat onze veiligheidsdiensten onze kranten vullen met allerlei veelal gelogen verhalen over China is er een bewijs voor. Onze regeringen evenals de kranteneigenaars en hoofdredacteurs spelen dit spel mee. Neem bijvoorbeeld het Europees parlement waar de Duitse Groene politicus Reinhard Bütikhofer, een grossier in Chinafobie, de man is die in dat parlement de relaties met China beheert.

Te koop: Normen en waarden

En dan beweert de EU met een uitgestreken gezicht dat ze streeft naar een gezonde en op economische groei gericht beleid. Van leugens gesproken. Maar dit beleid is volgens diezelfde politici dan ook gestoeld op de ‘normen en waarden’ van de EU, zijnde mensenrechten, democratie en vrijheid.

Onzin natuurlijk. Neem de situatie in Wit-Rusland waar men voluit de oppositie steunt en zich dus mengt in de interne aangelegenheden van het land. Hier wil men sancties maar dat botst met de eis van Cyprus en Griekenland die ook sancties eisen tegen Turkije dat hen zit te bedreigen met zelfs ruïnering. Maar de EU weigert sancties te nemen tegen Turks president Recep Erdogan, een bullebak zoals er niet veel zijn.

Een Turkije dat verder oorlog voert in Syrië, in Libië tegen het wettelijk gekozen parlement en ook in Irak en nu ook al in Azerbeidzjan. Erdogan, de eeuwige krijgsheer. Waarbij de VN recent een rapport maakte over de grove schendingen van de mensenrechten in Syrië door Turkije en haar jihadistisch huurlingenleger. Erdogan krijgt dan ook bescherming van de EU.

Maar daarom woord hierover in de EU en ook zelden of niet in de media. De Turkse regering mogen moorden en plunderen dat het een lieve lust is. Zoals trouwens ook Israël. Maar Poetin….. Mensenrechten zijn voor de EU dan ook gewoon een dun excuus voor agressie en oorlog. Niets nieuws onder de zon trouwens. Lees de geschiedenis.

Willy Van Damme

Westerse arrogantie

Het is een traditie in onze kranten om steeds weer te zeuren over de mensenrechten. Wijlen de president van Zimbabwe Robert Mugabe was voor onze elite een misdadiger van de bovenste plank en diende dus verwijderd te worden. Door wie? Ach Washington, Londen, Parijs, Berlijn en Rome zullen wel iemand hebben. En dit zal ongetwijfeld een strijder voor de mensenrechten, democratie, vrijheid en tegen de corruptie zijn. Het is een al tot treurnis toe afgezaagd deuntje.

Een herhaling feitelijk van het discours dat onze koning Leopold II ooit voor zijn parlement hield over de de reden waarom hij zomaar een enorm gebied in Afrika plots als zijn eigendom beschouwde, Congo genaamd. Met welk recht en rede hij dit deed kwam niet ter sprake.

Neen, hij moest die zwartjes ‘beschaven’, leren tot zijn god bidden en de slavenhandel bestrijden. Hij had die zwartjes immers zelf nodig om al dat rubber, ivoor en ander lekkers uit zijn Congo weg te slepen. Tegen het prijsje. Met indien nodig wat handenkap erbij.  

De splinter en de balk

Het is steeds hetzelfde verhaal. Men zit presidenten en regeringen alle mogelijke en onmogelijke beschuldigingen naar het hoofd te slingeren, geen enkel probleem. Maar men ziet de splinter in de ogen van de ander en vergeet gemakshalve de balk in het eigen oog.

Ganse bossen sneuvelden al om allerlei – waar of niet zijnde – verhalen over de zogenaamde misdaden van bijvoorbeeld Poetin of Assad in boek, krant en tijdschrift te publiceren. De boekhandels puilen uit met dat soort niet zelden fantasierijke literatuur.

Maar dat België wapens via de Verenigde Arabische Emiraten levert aan al Qaeda in het Arabisch Schiereiland – de slachters van de redactie van Charlie Hebdo – daarover zal je nooit iets lezen of horen. Men vertikt het dit goed gedocumenteerde feit zelfs te vermelden.

De minimi’s van FN Herstal, een Waals overheidsbedrijf uit het Luikse. Schiettuig via de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) aan al Qaeda op het Arabisch Schiereiland ten geschenke gedaan. Charles Michel, toen premier, ging na de moorddadige terreuraanslag op Charlie Hebdo tegen die aanslag mee betogen, samen met de andere wereldleiders zoals die van Saoedi-Arabië en de VAE. Dat ons land nadien diezelfde Al Qaeda wapens leverde was niet het minste van zijn zorgen. Geen woord erover, ook niet in onze media of bij de wereld van de bekende ngo ‘s zoals Amnesty International. Mensenrechten!

En we kunnen met dat soort verhalen er vlot ganse bibliotheken mee te vullen. Neem het neerslaan van de betoging op het Tiananmenplein in de Chinese hoofdstad Beijing. Goed voor ergens tussen de 300 tot 1.000 doden. Erg, zeker. Geen twijfel, geen discussie.

Maar het is peanuts vergeleken met wat de VS met haar partners organiseerde in bijvoorbeeld Irak. Daar spreekt men alles bij elkaar over minstens 2 miljoen doden. Maar geen probleem hoor. De VS is er met haar partners/vazallen als we de kranten moeten geloven om er de boel te redden.

Bijna elke dag kan je de Amerikaanse regering andere staten horen kapittelen over hun gebrek aan mensenrechten of wat dan ook. Met Nederland en België, die toch medeplichtig zijn aan de Iraakse slachtpartij, die braaf in de pas van Washington lopend goed meedoen en desnoods wat troepen of vliegtuigen sturen. Zie de misdaden in Libië.

Ach mensenrechten, er is een ganse industrie over ontstaan, zie maar naar de bedriegers van Amnesty International, Pax Christi en Human Rights Watch. Mensenrechten? Het is pure business. Goed voor de tewerkstelling, dat wel.

Duizenden ngo’s en instellingen als Carnegie en Brookings, volgepropt met Amerikaanse dollars, Britse ponden en euro’s leven ervan. Goed voor het dagelijks brood op tafel, meer niet. Met mensenrechten heeft dat niets te maken. Wel met westerse arrogantie, de bemoeial die meent zich overal met andere landen te moeten bemoeien tot ook die in de pas lopen.

Willy Van Damme

Syrië–illusies over een oplossing

Voor wie nog twijfelt over de positie van de Turkse president Recep Erdogan in het Syrische conflict lijkt alle twijfel nu wel helemaal weg. De ontmoeting van 5 maart in Moskou tussen de presidenten Vladimir Poetin en zijn Turkse ambtgenoot Erdogan kan alleen maar gezien worden als de ultieme vernedering voor Erdogan.

Wachten

Zo eiste Erdogan voordien met dreigende toon de terugtrekking van het Syrische leger tot de frontlijn van november 2019. En indien Syrië hieraan niet gehoorzaamde dan ging hij er zijn leger op af te sturen. In Moskou kreeg hij echter niets en moest hij zelfs de zeggenschap over de M4, die andere autoweg die loopt van de kust tot Aleppo en zo Irak deels afgeven.

Hij eiste de controle terug over een 2.000 km² van de 6.000 km² die de jihadisten voordien bezaten. Nu in Moskou moesten deze terreurgroepen zelfs het gebied ten zuiden van de M4 afgeven. Goed voor een 750 km².

De laatste memorabele ontmoeting van Erdogan met Poetin. Rood omcirkelt is een standbeeld van tsarina Catharina II de Grote en op de schouw een beeld gemaakt ter herinnering van de zware Turkse nederlagen tijdens de Balkanoorlogen met o.m. Griekeland en Bulgarije. Het bezoek van Erdogan doet bijna denken aan de ontmoeting van de Duitse admiraal Karl Dönetz, opvolger van Hitler, met o.m. Dwight Eisenhower in 1945

En de M4 zou voortaan een neutrale zone worden met gezamenlijke patrouilles door beide legers. Eerder was dit in Astana en Sochi wel al afgesproken maar dat was via een – waardeloze – toezegging van Erdogan die beloofde het toen te gaan regelen. Nu zou Rusland dit opleggen! Een totaal ander verhaal.

Het is duidelijk dat men in Moskou de fratsen van de brullende Turkse president kotsbeu is en men nu overgaat tot dwingende maatregelen zodanig dat Turkije en haar jihadistische bondgenoten wel zouden moeten gehoorzamen. Lukt het nu niet dan komt de oorlog met al haar geweld terug. En ditmaal zal Rusland veel minder tolerant optreden tegen de Turkse militaire acties in Syrië. Dat lijkt zeker.

Tsarina Catharina II de Grote

Alleen al de wijze waarop men in Moskou de omvangrijke Turkse delegatie ontving spreekt boekdelen. Eerst liet men die grote groep twee minuten wachten voor men hen binnenliet. Waarbij Erdogan zich tijdens dat wachten dan maar moe op een stoel naast de deur neerzette. Een scene die men stiekem filmde en welke dan op de televisiezender Rusland 1 werd uitgezonden. Van een belediging gesproken.

Maar dat was nog niet voldoende want de Russische gasten hadden het interieur van de kamer waar de gesprekken plaats hadden ietwat aangepast aan de noden van het ogenblik. En ook dat was mooi in beeld gebracht.

Zo stond er op de schouw waarvoor beide presidenten zaten een beeld die de zware nederlaag herdacht van het Ottomaanse leger op de Balkan (1912-1913). En wat verder kon men dan een beeld zien van tsarina Catharina II de Grote, een van de belangrijkste Russische vorsten. Maar vooral de dame die twee succesvolle oorlogen tegen het Ottomaanse kalifaat (1768-1774 en 1787-1792) voerde en in 1783 de Krim inlijfde.

Erdogan en zijn gevolg die luidop droomden van een nieuw Ottomaans kalifaat moeten woedend geweest zijn en de boodschap zeker begrepen hebben. Maar na de vergeefse pogingen om bij de EU en de VS voor steun te bedelen had de regering Erdogan geen alternatief dan nederig te buigen voor de Russische dictaten.

Rusland is kwaad op Erdogan en zal immers nooit de steun vergeten die Turkije gaf aan de salafistische terreurgroep Hizb ut-Tahrir en de Krim Tartaren evenals de steun voor allerlei salafistische terreurgroepen uit de Kaukasus en Centraal Azië. De Russische rekeningen lopen in Ankara binnen.

Boven Turkse topofficieren en beneden hun Russische tegenhangers. Deze collage is nep maar toont perfect wat er in die relatie aan de hand is.  Bovenaan tweede van links is de Turkse stafchef en minister van Defensie Hulusi Akar die recent nog op Twitter droomde van een nieuw Ottomaans rijk.

Ook de steun voor Oekraïne, Georgië en Azerbeidzjan zit in die categorie. Het Turkse irredentisme botst frontaal met wat Rusland wil. Wat bovendien ook de visie is van zowel China, Iran als de EU. Turkije wil grote jongen spelen maar is daarvoor véél te klein.

M4 als geschenk

En dus kreeg Syrië de M4 van een zwakke geïsoleerde Erdogan ten geschenke. Naast de autoweg M5 is dit op dit ogenblik het voornaamste doelwit van het Syrische leger. Het is duidelijk dat het nu voorbije offensief van Damascus vooral de toestand in Aleppo betrof.

Het is de economische hoofdstad van het land en die kracht is essentieel voor de wederopbouw die al volop bezig is. Pas daarna komt de laatste en finale fase van het Syrische offensief, de aanval op de provinciehoofdstad Idlib en de omliggende steden en dorpen. En er is niets dat Syrië daar kan van weerhouden.

Gebleken is immers dat de combinatie van het Syrische leger en de capaciteiten van Rusland elke Turkse aanval kan afslaan. En een oorlog met Rusland en Iran – bij de Turkse aanval op het Syrische leger kwamen ook Iraanse militairen om – kan Turkije missen als kiespijn.

Meral Aksener, voorzitter van de Iyi Party (Goed Partij), ook wel eens omschreven als de ijzeren dame van de Turkse politiek, maakte in het parlement brandhout van het beleid van Erdogan wat betreft Syrië en Rusland. Ze was voorheen lid van de ultra-nationalistische regeringspartij MHP en vice-voorzitter van het Turks parlement.

Uitgespeeld

Bovendien is de populariteit van Erdogan, mede door de slechtere economische prestaties van het land, dalend. Vele jongeren blijken ook zijn politieke islam niet te lusten. Zowat iedere Turk moet verder gezien hebben hoe Erdogan bij Poetin een lesje in realiteitszin kreeg en uit Moskou zelfs niet met lege handen terugkwam maar strategisch gebied moest opgeven. Erger kan moeilijk.

Meral Aksener, leidster van de mede door haar opgericht oppositionele IYI partij een afsplitsing van de ultra-nationalistische MHP en gewezen ondervoorzitster van het parlement, viel Erdogan over de zaak dan ook frontaal aan. (1) Ze zag haar kansen schoon. De nederlaag van Erdogan en zijn AKP kon men nog onmogelijk verbergen.

Wel was er dinsdag op vraag van Erdogan een nieuwe ontmoeting ditmaal via een videoconferentie met Angela Merkel, Emmanuel Macron en Boris Johnson. Het werd opnieuw niets. Er kwam zelfs niet eens een gezamenlijk verklaring en bovendien werd  er amper ruchtbaarheid aan gegeven. Erdogan moet wel zeer erg radeloos zijn.

Het is ook opvallend dat er geen verhalen in de pers meer verschijnen over vluchtelingen die de grenzen van Griekenland en Bulgarije bestormen. Blijkbaar hebben de Turkse bussen ze allen teruggebracht naar waar ze voorheen verbleven? Ook dit was een totale mislukking en stelde Erdogan eveneens voor schut als een schaamteloze politicus. De Turkse kalief naakt.

Erdogan en ISIS

En bij de NAVO moet hij zeker niet gaan aankloppen. Zo beschuldigde de Franse president Emmanuel Macron er op de Londense topbijeenkomst van de NAVO van 10 december 2019 Turkije ervan om ISIS te steunen o.m. door zijn grenzen open te zetten voor ISIS. Een uitlating die men uiteraard bewust liet lekken. (2)

En in de VS is er zoals al jaren intern in het Witte Huis ruzie over de kwestie Syrië. Met Buitenlandse Zaken die onder leiding van minister Mike Pompeo en James Jeffrey, zijn speciale gezant voor Syrië, wel horen hebben naar de verlangens van Erdogan maar elders in Washington geen enkel luisterend oor lijken te vinden.

Jeffrey was van 2008 tot 2010 ambassadeur in Turkije en verhuisde nadien naar Bagdad. De man zat dus mee aan het stuur bij het begin van de Syrische oorlog in 2011. Het probleem hier is echter opnieuw de Koerdische problematiek die voor Israël van groot belang is.

Turkije steunen en gelijktijdig de Koerden helpen is onmogelijk. Het is trouwens geen toeval dat de PKK/YPG en Damascus terug vriendelijker zijn voor elkaar. Bij de PKK/YPG ziet men nu eenmaal ook wel de Amerikaanse demarches en hun fundamentele onbetrouwbaarheid.

Het blauwe gebied is de corridor rond de autoweg komende van de havens van Tartoes en Latakia aan de Middellandse Zee. Deze loopt naar Aleppo en zo naar de oostelijke provincie Hasaka en naar Irak. Ook het nu nog door die terreurgroepen bezette deel van de provincie Idlib onderaan die corridor moet overgedragen worden aan Syrië. Het Syrisch leger staat daarmee dan ook aan de poorten van de stad Jisr al Shughour, een belangrijk knooppunt in de provincie met voor de oorlog een 45.000 inwoners. Deze ligt naast de M4 maar ten noorden ervan en is het bolwerk van de Chinees Oeigoerse Turkestan Islamic Party. In China staat de champagne al koud.

Het is trouwens ook opvallend dat vele toplui van ISIS nadien opdoken in het grensgebied van Syrië met Turkije of in Turkije zelf. Naast dan veel gewone leden van die terreurgroep die er meevechten tegen het Syrische leger. Zo werd de kalief van ISIS Aboe Bakr al Baghdadi door de VS ontdekt vlakbij de Turkse grens in de provincie Idlib .

En een van zijn echtgenotes Asma Fawzy Muhammed al Dulaimi (Qubayshi) leeft samen met tien van haar familieleden en kennissen ook in Turkije nabij de Syrische grens. (2) Na de vermeende moord op Baghdadi werd dit door Erdogan in november 2019 totaal verassend openbaar gemaakt. Ze zouden volgens Turkije gearresteerd zijn.

Ook Aboe Hassen al Muhajir, de zogenaamde opvolger van Baghdadi, werd pal aan de Turkse grens bij de door Turkije de facto geannexeerde stad Jarabloes ontdekt en naar de VS stelde door hen vermoord.

Hetzelfde verhaal met de door de Irakezen gearresteerde Hamid Shakir Saba’ al Badri, kozijn van Baghdadi en de vermeende hoofdinkoper van ISIS. Hij werd opgepakt bij de stad Kirkuk op zijn terugreis van Turkije.

In een rapport van 18 november 2019 van het Office of Foreign Assets Control van het Amerikaanse ministerie van Financiën wordt Turkije verder omschreven als het transitland via welke ISIS zich weet te bevoorraden. Ook dit werd openbaar gemaakt.

Aboe Bakr al Baghdadi woonde volgens de VS in de provincie Idlib pal aan de Turkse grens. Een van zijn echtgenotes verbleef met een aantal gezinsleden aan de overkant van de grens in Turkije waarbij het onduidelijk is of ze nu al of niet in de gevangenis zit. De nummer twee van ISIS verbleef vlakbij de Syrische stad Jarabloes nabij Turkije terwijl de hoofdinkoper van ISIS volgens de Iraakse politie recent werd gearresteerd bij zijn terugkeer uit Turkije. Veel leden van ISIS vechten dan ook in de provincie Idlib zij aan zij met het Turkse leger en al Qaeda.

Waarbij men wijst naar de broers Ahmet en Ismail Bayaltu die familie zijn van Mustafa Bayaltu, die gelinkt is aan de regeringspartij AKP. Ook vallen in dat rapport de namen van Turkse bedrijven zoals de Al Khalida Exchange die door ISIS zou gebruikt worden voor haar geldtransacties. (2)

Een familiezaak

En uiteraard is de vroegere oliehandel tussen ISIS en Turkije een opvallend element uit het recente verleden. Toen ISIS die olievelden veroverde kreeg, en dit zonder openbare aanbesteding, een firma van Berat Albayrak van de regering Erdogan het monopolie over die handel.

En die is gehuwd met Esra Erdogan, dochter van…, en is bovendien minister van Financiën in de huidige regering. Daarbij speelde de Maltese transporteur BMZ volgens persberichten een sleutelrol in het op de markt brengen van die olie in onder meer …. het Franrijk van Emmanuel Macron.

En een aandeelhouder, goed voor een derde, van BMZ blijkt Bilal Erdogan te zijn, de zoon van…. De verkoop van de olie van ISIS was dus blijkbaar een familiezaak voor Recep Erdogan.

Natuurlijk zijn de beschuldigingen vanuit de VS en Frankrijk tegen Erdogan zowat het toppunt van hypocrisie. Uiteindelijk waren het zij die, samen dan met Turkije, ISIS groot maakten en aandrongen om Irak binnen te vallen. En recent leverde de VS zelfs Servische mortieren aan ISIS in Jemen. Zoals België via de Verenigde Arabische Emiraten wapens leverde aan al Qaeda in Jemen.

Geen gezamenlijke patrouille 

Ondertussen lijkt zoals te verwachten het akkoord tussen Rusland en Turkije nergens te geraken. Een poging van een colonne Turkse tanks en pantserwagens om zich een weg te banen langsheen de M4 om dan met Rusland een patrouille te vormen viel in het water.

Kleine groepen betogers verhinderden dat op 15 maart de eerste Turks-Russische patrouille langs de M4 tot stand kon komen. Nadien werden er op verscheidene plaatsen aarden bermen opgericht op die M4. Bij die betogers ook enkele in nikab geklede dames. Het is dan ook het gebied van het (sic) Vrij Syrische Leger.

Jihadistische groepen betogers van een 200 à 300 man – naar verluidt zelfs betaald door Hayat Tahrir al Sham (3) – versperden er bij de stad Ariha de weg en gooiden zelfs met stenen naar die Turkse militaire colonne.

Waarna men in Moskou stelde nog eventjes geduld te hebben. Maar voor hoelang? Daarbij werd volgens berichten uit Moskou 31 maart als finale datum gegeven. Jihadisten loofden intussen zelfs een beloning uit aan iedereen die een Russisch journalist dood of gevangen neemt. Anderen beloofden dan weer een spelletje koppensnellen.

Maar wie de kaart bekijkt ziet niet alleen dat die jihadisten 750 km² moeten afstaan – gebied waarvoor ze toch vochten – maar ook een grote stad als Ariha met normaal een 55.000 inwoners en ook het bergstadje Kabani waar het Syrische al zeker een jaar de tanden op stuk bijt. Het lijkt bijna onneembaar en kijkt uit op de vlakte van Al Ghaab en zo de stad Jisr al Shughour. Dat moeten opgeven is meer dan een bittere pil slikken.

Het moet nu toch voor iedereen duidelijk zijn dat onderhandelen met die groepen totaal zinloos is. Men kan evengoed met een muur onderhandelen. De Chinese leider Mao Zedong, en voor hem honderden anderen, wist het al: De macht komt uit de loop van het geweer. En dus komt nu de bevrijding van de M4 eraan en nadien in een laatste fase de bevrijding van de stad Idlib. Het is alleen nog wachten op de datum.

Trouwens aan de grenspost nabij Bab al Haw en de stad Sarmada zijn er volgens de nieuwssite Al Masdar, die pro de regering is, en dat Syrisch Observatorium voor de Mensenrechten, gelieerd aan de Moslimbroeders, gevechten uitgebroken tussen de lokale bevolking en Hayat Tahrir al Sham. Waarbij betogers zich volgens die berichten vooral keerden tegen de Turkse politiek. (3)

Willy Van Damme

1) Al Monitor, 11 maart 2020, Semih Idiz , ‘Erdogan’s war in Idlib faces uphill battle on the home front’. https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2020/03/turkey-syria-russia-erdogan-face-uphill-battle-on-home-front.html#ixzz6H2smT6v8’.

Al Monitor is een in de VS gebaseerde website die zich specialiseert in nieuws over het Midden-Oosten en in 2012 werd opgericht toen de zogenaamde Arabische Lente op haar hoogtepunt was.

2) The Investigative Journal, 6 maart 2020, Ahmet S. Yayala, ‘Try Erdogan at the International Criminal Court for enabling ISIS’. https://investigativejournal.org/try-erdogan-at-the-international-criminal-court-for-enabling-isis/

Ahmet S. Ayala was van 2010 tot 2013 hoofd van de antiterreureenheid van de Turkse politie voor de regio rond de stad Sanliurfa, een miljoenenstad nabij de Syrische grens. Hij vluchtte naar de VS waar hij duidelijk goede contacten heeft.

3) Syrian Observatory for Human Rights, 15 maart 2020, ‘HTS funds M4 road’s protests after earlier violent repression of the border demonstrations’. http://www.syriahr.com/en/?p=157355.

Dit is een mediatak van de Syrische Moslimbroeders die bijna zeker nauw samenwerkt met de Britse veiligheidsdienst MI6. Het is officieel een eenmansoperatie van een zekere Osama Soeleiman, beter gekend als Rami Abdulrahman. Deze werkt vanuit het Britse Coventry en blijkt soms heel goed ingelicht over de dagelijks tientallen gevechten en incidenten. Een taak die teveel is voor een man en zelfs voor een team.

NAVO–50 jaar vrede

Vandaag op Radio 1 was er een debat tussen John Crombez (SP.A) en Theo Francken (N-VA) over het al of niet laten liggen van de Amerikaanse atoombommen op de luchtmachtbasis van het Belgische leger in Kleine Brogel.

Nou Belgisch. Dat deel waar die atoombommen liggen staat geheel onder Amerikaanse controle.  Als onze ministers er willen gaan kijken dan moeten ze eerst bellen naar het Witte Huis. Belgische onafhankelijkheid heet dat.

Van Afrika naar Jemen

In dat debat bleek dat Crombez die bommen hier weg wou. Francken daarentegen wil ze hier houden. We moeten nu eenmaal solidair zijn met de NAVO was de essentie van zijn argumentatie. In de praktijk is dat natuurlijk ondergeschikt zijn aan de Amerikaanse grillen.

Ook zegde Francken dat wij dankzij de NAVO al 50 jaar vrede kennen. Vrede? In West-Europa wel maar dat is dan grotendeels het gevolg van eerst de EGKS, de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, en nadien de Europese Unie. Of zeg maar het verdrag tussen Frankrijk en Duitsland waarin de andere West-Europese landen zich dan maar pasten.

Die vrede dankzij de NAVO is echter een grove leugen. Vooreerst steunder de NAVO in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw de koloniale oorlogen van Portugal en Zuid-Afrika tegen de opstandig geworden Afrikaanse elite in de nog Portugese kolonies.

Zonder de geheim gehouden steun van de NAVO had het verarmde Portugal en de blanke racisten met hun Apartheid het nooit zolang uitgehouden. Het had veel minder bloedvergieten gekost. Vrede? In de kisten ja.

En nog erger is er de door de NAVO veroorzaakte oorlog in wat toen nog Joegoslavië was. In Europa dus. Een hebzuchtige Duitse kanselier Helmut Kohl en zijn adjudant op Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher waren na de Duitse eenmaking in een expansionistische bui.

Theo Francken van de N-VA beweerde dat de NAVO al 50 jaar zorgt voor vrede. Zoals bijvoorbeeld in Syrië waar men ISIS, al Qaeda en aanverwanten met o.m. wapens en geld steunde. Hier de Zweed Bherlin Ghildo in Syrië fier met een vlag van al Qaeda.

Zij en de rest van de NAVO wilden na het inlijven van de landen van het vroegere Warschaupact ook Joegoslavië onder controle krijgen en stookten daarom de oude nationale tegenstellingen op. Met als gevolg een nog steeds voortwoekerende burgeroorlog met minstens 100.000 doden. Vrede? Eens vragen aan de doodskistenmakers.

En dan zijn er de door de NAVO mee georganiseerde oorlogen in Libië, Afghanistan, Irak, Jemen en Syrië. Het zijn moerassen met minstens een paar miljoen doden die maar verder blijven etteren dankzij de houding van de NAVO die slaafs achter Israël aanloopt.

Die 50 jaar vrede van de NAVO waar Theo Francken het deze ochtend op de radio over had doet denken aan George Orwell. Oorlog wordt er dan vrede en het ongebreideld afslachten van mensen omschrijft men als het verdedigen van de mensenrechten.

Vrienden van Saoedi-Arabië

Bovendien had Francken het ook over de steun van de PS met de wapenleveringen aan Saoedi-Arabië. Dat klopt natuurlijk en het is een schande. Maar hij vergeet gemakshalve dat Peter De Roover, zijn fractieleider in het federaal parlement, nog niet zolang geleden op Knack.be een smeekbede schreef om de Belgische steun aan Saoedi-Arabië verder te zetten. Er was immers in België toen luide kritiek op onze samenwerking met dit land.

En dan die atoombommen zelf? Nou de VS wat kennende – en de zaak met Iran en generaal Qassem Soeleimani toonde dat nogmaals perfect aan – trekt de VS zich niets aan van wat zogenaamde bondgenoten denken of doen. Als de VS morgen besluit om die atoombommen waar dan ook te gooien, in Iran, China, Rusland of Venezuela dan is het gedaan met ons land.

Want dan krijgen wij bijna zeker een koekje van eigen deeg. Ze werden afgevuurd van uit België en wij zijn dus staatsrechtelijk verantwoordelijk. En waarom zou de VS zich iets aantrekken van onze problemen? Wie hier ja zegt is verregaande naïef. Blijkbaar heeft Francken en zijn N-VA daar geen enkel probleem mee. De liefde voor Vlaanderen? Zolang de VS maar akkoord gaat.

Willy Van Damme

President Assad–Syrië zal gevangenen zelf berechten

In een gesprek eerder deze week met het Franse weekblad Paris Match (1) stelde de Syrische president Bashar al Assad dat de Syrische regering de leden van ISIS zelf zal berechten. Deze zitten nu nog in de gevangenissen van de Koerdische PKK/YPG en zullen dus door het Syrische gerecht worden berecht. En dit in overeenstemming met de eigen anti-terrorismewetgeving.

Volgens de tussen de Syrische regering en de PKK/YPG gesloten akkoorden zal die PKK/YPG opgaan in het Syrische leger en zal de nationale overheid de controle krijgen over het ganse gebied. Dit wordt nu geleidelijk aan uitgevoerd. Zelfs al zijn er nog wat strubbelingen deels als een gevolg van Amerikaanse manipulaties rond vooral die oliebronnen.

Een koloniale mentaliteit

Intussen blijft men in Nederland en ook in België doen alsof daar geen regering is en men ginds kan doen wat men wil. Het lijkt wel de conferentie van 1884/1885 in Berlijn over de verdeling van Afrika. De visie toen was: “Daar leven toch alleen maar wat wilden in de brousse en het is feitelijk daarom onze plicht dat te stelen en ermee te doen wat we nodig achten.”

Het idee om die ISIS-vrouwen en hun kinderen zomaar vanuit Syrië naar België of Nederland te kunnen overbrengen is deze week door president Bashar al Assad tijdens een interview met Paris Match begraven. Syrië is nu eenmaal een soeverein land.

En dus komt in gans die discussie in het parlement en de media over die gevangen ISIS-strijders en die kinderen met hun moeders het internationaal recht niet eens ter sprake. Afgaande op dit en vele andere mediaverhalen rond Syrië bestaat zoiets als het internationaal recht niet eens.

Typerend voor die mentaliteit is het interview in De Morgen van 23 november (2) van de vroegere jihadistenfan Montasser Alde’emeh met Darya Safai, de in Iran geboren volksvertegenwoordigster voor de N-VA, en Heidi De Pauw, de CEO van Child Focus, de organisatie die zich inzet voor het lot van Belgische kinderen waaronder die dus in Syrische gevangenschap.

Noch de interviewer noch de twee dames spreken in het zes pagina lange interview over dit nochtans cruciaal element van het internationaal recht. Syrië is een land met een regering waarmee wij zelfs officiële betrekkingen hebben. Er is hier in Brussel trouwens een ambassade.

Maar men zit pagina’s lang te praten over terreur, deradicalisering en de islam maar over dit essentieel aspect van de zaak zwijgt men compleet. Het geeft alles een heel hallucinante vertoning.

Als we die kinderen met of zonder hun moeders naar hier willen halen dan zal dat alleen maar met toestemming van de Syrische regering kunnen gebeuren. Wat ook de natuur is van die regering. Zij zijn staatsrechtelijk de baas en wij als natie dienen dat te respecteren. Het heet internationaal recht. Maar misschien moet Syrië zich dan ook komen bemoeien met het psychiatrisch onderzoek naar Marc Dutroux.

De onschendbaarheid van de grenzen

Het is erg simpel maar voor mensen als Alde’emeh, De Pauw of Safai is dat zelfs geen zaak om er veel woorden aan vuil te maken. De enige in België die het blijkbaar wel begrepen heeft is de chef van de AIVD, onze militaire Veiligheidsdienst, generaal Claude Van de Voorde die recent in het parlement duidelijk stelde dat men over die kwestie met de Syrische regering zal moeten praten. Pure logica heet dat.

ISIS toen ze ons nog wilden tonen dat ze zelfs vliegtuigen hadden. Alleen ze vlogen niet. En het door hen geopperde idee om België geheel te laten ontploffen is nu ook goed en wel opgegeven. Nu is het op smekende toon: “Kun je ons alstublieft naar België brengen?”

En dus als we die kinderen, zonder moeder want anders kan het gewoon niet, naar hier willen halen dan zullen we aan de Syrische regering braaf moeten vragen of dat voor hen geen probleem is. Voor die vrouwen van ISIS is het natuurlijk leuk. Men kweekt via de Televisie medelijden met hun kinderen en hoopt zo de zware straffen met mogelijks de doodstraf in Syrië te ontwijken door die te ruilen voor wat jaren in een Belgische cel.

En het lot van die moeders is een zuiver Syrische kwestie waar wij in het beste geval hen alleen juridische bijstand kunnen leveren. Waar geen probleem mee is. Krijgen zij de vrijspraak dan kunnen ze huiswaarts keren met een eventuele vervolging hier. Maar vrijspraak in Syrië? Daar zal veel volk komen naar kijken.

De houding van Montasser Alde’emeh, Darya Safai en Heidi De Pauw lijkt behept door de aloude westerse koloniale mentaliteit. Waarbij voor die landen buiten de westerse alliantie er alleen maar minachting is. Ze moeten gewoon braaf luisteren naar onze bevelen. Uit het gesprek kreeg je wel de indruk dat Darya Safai amper iets kent van de wetgeving, ook internationaal, betreffende de nationaliteit. Zelfs al sprak ze zich hier regelmatig tegen.

Intussen is het wel mooi om tegenwoordig op onze televisieschermen al die droevige gezichten te zien van die terroristen. Waar is de tijd naar toe toen ze brullend op het internet België in een orgie van geweld gingen laten ten ondergaan? Ze stellen tegenwoordig hun de ambities wat bij tot: “Hoe geraak ik in België?”

Willy Van Damme

1) Al Masdar, 27 november 2019, “ISIS fighters in SDF prisons to face trial in Syria: Assad”. https://www.almasdarnews.com/article/isis-fighters-in-sdf-prisons-to-face-trial-in-syria-assad/

Uiteraard besteden de Nederlandse en Belgische media geen enkele aandacht aan deze verklaring van de Syrische president. Waarom zou men? Hun stelling in de praktijk was nu eenmaal dat hij beter was vermoord en zijn land omgevormd tot een nieuw Libië. De slogan onderhuids was: “Nu ook slaven in Syrië.”

Het ganse interview van Assad met Paris Match kun je lezen via deze link:  <https://www.parismatch.com/Actu/International/Exclusif-Bachar-el-Assad-parle-a-Paris-Match-1661381&gt;

2) De Morgen Zeno, 23 november 2019, Montasser Alde’emeh, “IS-kinderen: Halen of niet,” Gesprek met Heidi De Pauw en Darya Safai.

Mensenrechtenschending door China… Niet door België.

Het is het klassieke verhaal dezer dagen op onder meer onze VRT waar men het nodig acht om China te kastijden omdat het de mensenrechten niet respecteert. Dit op een ogenblik dat een meer dan 600-koppige handelsmissie dat land bezocht zoekend naar allerlei contracten. En dan komt het nu klassieke verhaal over de Oeigoeren en sinds een paar maanden ook Hongkong.

En dan zijn wij, de zuiveren, die China hier een lesje moeten leren en met het vingertje wijzen richting de ‘stoute’ leerling. Wat een karikatuur en zowat het toppunt van durf en arrogantie. Het doet denken aan de kolonisatie toen wij de Congolezen zo nodig de deugden van onze beschaving moesten brengen. En we weten hoe dat afliep.

Definitie

Naar gelang de definitie die men op de term mensenrechten plakt is er in wezen geen enkel land dat respect toont voor de mensenrechten. Zeker en vast ook België niet. Onze serie ministers voor armoedebestrijding doen allerlei peperdure plechtige beloftes over het bestrijden van die schande. Met als resultaat een in ons land almaar toenemende armoede.

Men moet tegenwoordig maar na 18 uur door de Brusselse Nieuwstraat, ‘s lands winkelstraat bij uitstek, wandelen om scenes te zien die voor wie menselijke gevoelens heeft alleen maar schokkend overkomen. Kleine kinderen leven er gewoon op straat. De Belgische welvaartstaat in volle glorie.

Maar dat is maar een klein deel van de mensenrechtenschendingen door België. Het was toch België die door in 2003 de Antwerpse haven voor Amerikaanse wapentransporten open te stellen dat de VS Irak kon vernielen. Medeplichtigheid dus.

Het Deurganckdok in de Antwerpse haven. Deze haven diende in 2003 als draaischijf voor het Amerikaans leger om haar in Europa opgeslagen materiaal naar Irak te kunnen verschepen nodig voor de verovering en bezetting van het land. België hielp dus mee bij de bezetting en vernieling van het land. Een oorlogsmisdaad.

Het land is er nog steeds niet van bekomen en het zal nog heel veel jaren vergen om terug te raken waar het voor de Amerikaanse interventie stond. Kostprijs naast de materiële schade en psychologische destructie bij de bevolking: Honderdduizenden doden. Dat is wat andere koffie dan het vermeend aantal doden in China op het Tiananmenplein van 4 juni 1989.

Verniel eens een land

En dan zijn er onze F16’s die Servië met Kosovo, Libië en Syrië zonder toestemming van de VN gingen bombarderen. Ook hier vielen er honderdduizenden doden en het aantal doden tikt verder aan en de schade loopt lustig door.

Het waren een voor een oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Maar ja, onze ‘vrije’ pers juichte vanop de zijlijn vrolijk toe. En dus is er hier geen probleem van mensenrechtenschendingen. Grapjassen.

En uiteraard heeft ons land met haar pers al 8 jaar die jihadisten – sorry idealisten – in Syrië gesteund. Door onze pers als vrijheidsstrijders voorgestelde salafisten die hun actieterrein op zeker ogenblik dan verlegden naar Charlie Hebdo, Manchester Arena, de Ramblas en Zaventem. Zou men het hier aan de bevolking durven uitleggen wat er werkelijk gebeurde? Nog in geen 1.000 jaar.

Al een journalist gezien van onze zogenaamd vrije pers die een verhaal maakte over onze steun aan Al Qaeda en zelfs ISIS. Bijlange niet. Geweten is dat men machinegeweren van het Luikse FN levert aan al Qaeda in Jemen, jawel de mannen van de slachtpartij bij Charlie Hebdo. Men zwijgt en doet alsof er niets gebeurde gewoon verder. Maar de persvrijheid in China: Dat is een groot thema voor onze bladen.

Inderdaad de mensenrechten en België. Betaalde ons land trouwens al een schadevergoeding aan de nabestaanden van de met Belgische hulp vermoorde Congolese premier Patrice Lumumba?

De ’vrienden’ van België en haar mensenrechtenbeleid met betrekking tot Syrië. En niemand in ons parlement die er ooit over protesteerde. Hetzelfde voor de media waar men frisse kerels als dit zelfs omschreef als ‘idealisten’. Fier toont hij zijn oorlogsbuit op het internet. Krijgt onze cultuur veel minder subsidies dan was er in het verleden voor deze helden wel geld voorhanden.

Dat onze persmuskieten dan komen stellen dat België de schendingen van de mensenrechten in China moet aankaarten is daarom feitelijk schandelijk. Er is een gezegde dat gaat over het vegen voor de eigen deur.

Maar ja, China is de aartsvijand van de VS geworden daar het economisch sterker is dan de VS en dus moet België, slaafs als ze is, meedoen. Het is het perfecte jachtterrein van veel van onze papagaaien – Zie De Morgen met de recente serie ‘Het oog van Peking’ – die niet veel meer kunnen dan bladen als The Washington Post, The Economist en Foreign Policy overschrijven. Of leuke verhalen overnemen van onze Staatsveiligheid.

Oeigoeren

En uiteraard zijn er in China schendingen van wat men de mensrechten kan noemen. De werkdruk bijvoorbeeld in veel bedrijven – waar men hier dan weer naar opkijkt want dat toont ‘efficiëntie’ – en de blijvende armoede. En ja, er zijn de Oeigoeren en de Tibetanen.

Maar het probleem van de Oeigoeren is wat anders dan hoe men het hier voorstelt. Zo verzwijgt men – uiteraard heel bewust – wat de kern van dit probleem is. En dat is in wezen hetzelfde al hier, zijnde de grootschalige verspreiding van het salafisme en hier ook  de infiltratie door de Westerse en Turkse geheime diensten. Onze media willen het niet weten.

Er werden tot in het recente verleden in Xinjiang door salafisten vrij veel terroristische aanslagen gepleegd, tot zelfs op het Tiananmenplein in Beijing. Duizenden Chinese Oeigoeren strijden in Syrië aan de zijde van al Qaeda en ook ISIS. De Turkestan Islamic Party vecht nu in de provincie Idlib met al Qaeda. En hoe geraakten die daar? Niet met een vliegend tapijt.

Zo werden op zeker ogenblik op de luchthaven van Shanghai een grote groep Oeigoeren gearresteerd die onder begeleiding van Turkse geheime agenten op weg waren naar Syrië. Wat later onderschepte men dan Chinese Oeigoeren in het noorden van Thailand eveneens komende van China en met Turkse begeleiding ook op weg naar Syrië.

De hindoeïstische Erawan tempel in Bangkok is populair bij toeristen in Thailand. Na het terug naar China sturen van die ongeveer 100 Oeigoerse jihadisten door de Thaise regering vielen er bij een bomaanslag bij die tempel 20 doden. Niemand eiste de aanslag op maar wel arresteerde men twee Oeigoeren, Adam Karadag, alias Mohammed Bilal, Yusuf Mieraili en de Thaise Wanna Suansan, echtgenote van de Turk Emrah Davutoglu die eveneens verdacht is. De zaak moet nog voor de rechtbank komen. Adam Karadag gebruikte een vals paspoort en had in zijn Bangkoks appartement meer dan 200 valse Turkse paspoorten liggen. Turkije heeft na Chinese klachten haar steun voor de Oeigoeren recent laten vallen.

En toen Thailand hen naar China wou terugsturen oefende de VS enorme druk uit op de de Thaise regering om hen toch houden en door te sturen naar Turkije om er politiek asiel te geven. Zodat ze hun weg konden verder zetten daar het Westen in Syrië vers kanonnenvlees nodig had? Daarop leek het toch.

Bomaanslag

Thailand legde de Amerikaanse bevelen echter naast zich neer en dan pleegde men uit weerwraak in Bangkok dan maar een aanslag op een bij toeristen populaire hindoeïstische tempel. Ook sloeg men de inboedel van het Thaise consulaat in Istanbul aan diggelen. Bij die aanslag van 17 augustus 2015 op de Erawan tempel vielen er 20 doden en 125 gewonden. Vooral Aziatische toeristen. Die lieve Oeigoeren toch.

Men wou het voor Thailand economisch belangrijke toerisme treffen, haar achilleshiel. “Raak niet aan mijn Oeigoeren”, was de kreet in Ankara en de VS. Maar om het allemaal op een professionele wijze te duiden was men bij onze media aan het verkeerde adres.

Het probleem voor China is deels het ook daar in Xinjiang, de provincie waar veel Oeigoeren wonen, actief geworden nationalisme dat door het Westen op alle mogelijke wijze wordt gesteund. Wat zich dan vermengde met het door Saoedi Arabië gestimuleerde salafisme.

Men heeft in China dit – zoals trouwens ook in België – laten escaleren en pas enkele jaren geleden ontdekt dat het de boel ernstig destabiliseerde. Veel erger dan hier. Zie de serie bloedige aanslagen.

En wat gebeurt er dan? Zoals in België was er een overreactie. Hier o.m. met het verbieden op school van de hoofddoek, ginds met het eveneens verbieden van alle uiterlijke vormen van salafisme of van wat daarvoor moet doorgaan. .

En dat het er brutaal zal aan toe gaan hoeft men niet te betwijfelen. De Chinese regering gaat er trouwens prat op dat er al enkele jaren daar geen aanslagen meer gebeuren. En dat verkrijg je alleen maar door radicaal en hondsbrutaal op te treden.

En uiteraard zijn de totaal onbewezen cijfers uit onze media van 1 miljoen Oeigoeren die in concentratiekampen zitten met bijna grote zekerheid sterk overdreven. Het is praktisch zeker eerder propaganda dan een weergave van de realiteit. Wie nuchter al die verhalen bekijkt kan hierover alleen maar grote scepsis hebben.

Zhonghua

En ja, China is een eenpartijstaat zodat andere partijen los van de CCP verboden zijn. Dat is inderdaad de realiteit. En de door de VS georkestreerde zogenaamde kleurenrevoluties met als bedoeling een regimewissel te bekomen maken China nog veel achterdochtiger. Het versterkt als gevolg de politieke controle.

Wil dat zeggen dat men bijvoorbeeld geen kritiek op het beleid kan hebben? Natuurlijk kan dat maar mits men binnen bepaalde grenzen blijft. Stakingen en milieuprotesten zijn er bijvoorbeeld frequent. En zoals overal in de wereld is er uiteraard ook hier grootschalige corruptie. Mensen zijn nu eenmaal mensen. Ook in China.

Annie Wu van de groep Maxim’s Caterers, een keten van meerdere horecazaken die o.m. de franchise in Hong Kong heeft van Starbucks Coffee, had publiek kritiek geuit op de relschoppers en haar steun uitgesproken voor de politie. Het gevolg was dat die betogers zich daarna keerden tegen die keten en er zoveel als mogelijk kort en klein sloegen. Van enige tolerantie voor andere opinies is bij deze ‘democraten’ geen sprake.

Maar in China heerst – terecht – de vrees voor het uiteenvallen van het land dat verzwakt zoals in het verleden dan terug de speelbal zou worden van andere grootmachten. De natte droom van Washington. Het is voor de Chinese leiders zelfs een obsessie. “Een rode lijn”, stelt men in Beijing met heel forse stem.

China noemt zich niet voor niets in het Chinees ‘Zhonghua’, het Centrale Rijk. Het eengemaakte land dat het centrum van de wereld is. Vandaar de soms arrogante trekjes bij bepaalde Chinezen. Het is een traditie.

Hongkong

En dan Hongkong en die opstand. Wat kan men China hier kwalijk nemen? Toch niets. We krijgen hier langs de ene kant grote betogingen van mensen die wijzingen willen aan het statuut en het bestuur van de vroegere Britse kolonie en de regering van Hongkong en China die dat weigeren en alles willen behouden. Grotendeels uit vrees voor separatisme. Lievelingen van onze media als rellenleider Joshua Wong van Demosisto, een partij van separatisten, roepen zelfs op tot onafhankelijkheid.

Zoals de Gele Hesjes in Frankrijk ook op straat komen om veranderingen te eisen. Is de Franse president Emmanuel Macron dan een mensenrechtenschender omdat hij weigert toe te geven? Het hangt af van de definitie van de term mensenrechten.

Met verder bij die betogers bendes die publieke en private eigendommen op grote schaal vernielen, plunderen en brandstichten. De 70-jarige Luo Changqing een tegenstander van die relschoppers werd om die reden zelfs vermoord terwijl ze niet welgevallen burgers in het hospitaal schoppen en in het openbaar zelfs een tegenstander in brand staken. (1)

Dat zijn dus de ‘goeden’. En de politie die poogt die vernielingen en aanvallen op mensen te verhinderen zijn dan de smeerlappen en daarvoor is Beijing verantwoordelijk. Waarover praat men feitelijk? Over George Orwell misschien. Maar ook dit is feitelijk simpel want achter de schermen blijken die rellen bij nader toezicht allemaal telegeleid te zijn door de VS, het rijk van het (sic) goede. (2)

Willy Van Damme

1) Het Franse staatspersbureau AFP wist gisteren via haar zogenaamde Factchecksite te melden dat het voorval met de man die men in brand stak gewoon een stunt was. Er was volgens die factcheck immers geen enkel hospitaal die een sterk verbrande man had binnengekregen. Tot het persbericht van het Prince of Wales hospitaal verscheen. Waarna men bij AFP dan maar stelde juist dit niet te hebben onderzocht. En dan verschieten dat de term leugenpers zo populair is.

2) Hierover weldra een uitgebreide analyse van de feiten met info over o.m. het Albert Einstein Institute dat evenveel met Einstein te maken heeft als met een pakje friet.

Wat met de leden van ISIS?

De Amerikaanse ambassadeurs in o.m. Nederland en België voerden recent de druk op om al de in Koerdische gevangenis zittende leden van ISIS terug te nemen. Ook vanuit bepaalde vrouwen van ISIS is er via advocaten en de rechtbanken druk om minstens hen en hun kleine kinderen terug te nemen. Een discussie die in wezen ontdaan is van elke realisme en best hallucinant kan genoemd worden. Waar is men in ‘s hemelsnaam mee bezig?

Inmenging

Dat Irak die weigert op te nemen is niet meer dan begrijpelijk. Zij zou dan de enorme kosten en gevaren moeten dragen door het opnemen van tienduizenden terroristen en hun familie. Dit op een ogenblik van grote politieke instabiliteit. Natuurlijk hebben sommigen van hen misdaden begaan in Irak maar ze zitten vast in Syrië, niet in Irak.

Dat de Amerikaanse ambassadeurs ons over deze zaak menen de les te moeten komen spelen is een grove inmenging in de binnenlandse politiek van Nederland en België. De taak van de VS is te zorgen voor hun eigen zaken en elders geen lessen uit te delen. Hoe zou de pers reageren moest Poetin of de Russische ambassadeur iets gelijks doen. De kranten zouden woedend reageren.

Wat met de leden van ISIS en andere terreurgroepen in Syrië en Irak? Aangezien ze hun misdaden daar begingen is het vanuit een juridisch standpunt alleen maar logisch dat ze ginder voor een rechtbank zullen moeten verschijnen. De vraag is zelfs of wegens medeplichtigheid aan die gruwel bepaalde regeringen en veiligheidsdiensten daar niet mee voor die rechtbank moeten verschijnen.

Bovendien is er de kwestie van de onschendbaarheid van de grenzen van andere staten. Het is alsof België en Nederland zomaar het recht zouden hebben om troepen naar Syrië te sturen om daar mensen te ontvoeren. Het is alsof een Boliviaan die hier mensen ombracht plots door Boliviaanse troepen zou worden meegenomen zonder onze regering daarin te kennen. Geen kat die eraan denkt om dat te doen of toe te laten.

Maar dat is wel wat die ambassadeurs ons komen vertellen wat we moeten doen. Een onvoorstelbare arrogantie. Maar ja de VS denkt dat de hele wereld van hen is, een soort speeltuin voor de Pax Americana. Bovendien weigert de VS zelf om haar landgenoten die lid zijn van ISIS terug te nemen.

Waar haalt men dan die lef vandaan? En dat Jan Balliauw van de VRT deze elementen niet opwierp in zijn gesprek met de Amerikaanse ambassadeur in België hoeft natuurlijk niet te verbazen. Lakei spelen heet dat. Maar ik zie al Belgische en of Nederlandse soldaten zonder Amerikaanse steun naar ginds op geheime missie trekken. Dat wordt lachen.

Kinderen

Over die kinderen die er gevangen zitten moet men gewoon zo snel mogelijk onderhandelingen opstarten met de regering in Damascus. Want dat aspect van dit verhaal is gewoon schandelijk.

Maar verbazen doet die houding niet want in wezen heeft onze regering in het dossier van Irak en Syrië al 8 jaar alleen maar misprijzen getoond voor het lot van zowel de Irakezen, de Syriërs als die kinderen. Veel Syriëstrijders zijn met medeweten van onze veiligheidsdiensten trouwens ongehinderd kunnen vertrekken. Ouders die kwamen waarschuwen werden gewoon weggestuurd. Men had ginds kanonnenvlees nodig.

Bovendien waren die vluchtelingen tot voor een paar weken in door de VS en haar bondgenoten bezet gebied. De PKK/YPG waren gewoon hun huurlingenleger betaald door de VS en door die andere ‘vrienden van Syrië’. En dus was de verantwoordelijkheid voor het welzijn en de veiligheid in die regio de taak van de VS en de NAVO. Zij moesten tot dan instaan voor het lot van die krijgsgevangenen en die kleine kinderen.

Uiteraard is er ook de verantwoordelijkheid van die moeders die zich als legkippen lieten gebruiken voor het produceren van zoveel mogelijk toekomstige koppensnellers. Onschuldig zijn die zeker niet. Sommige filmpjes op het internet van die ‘dames’ tonen trouwens hun zelden geziene domheid en fanatisme. De waanzin is hier al lang voorbij.

Amerikaanse soldaten controleerden jarenlang met hulp van de PKK/YPG het oosten van Syrië en waren zo verantwoordelijk voor de wantoestanden in de krijgsgevangenkampen daar. Bezetters hebben de plicht te zorgen voor de burgers en krijgsgevangen in de gebieden die ze controleren. Ze keken er ook amper naar en lieten het verrotten. En zelf hun landgenoten meenemen was er ook niet bij.

Ze deden het niet en dat lag ook in de lijn van de verwachtingen. Het is een traditie bij Uncle Sam. Als gevolg van de nieuwe situatie in die regio en het akkoord tussen de Syrische regering en de Syrian Democratic Forces, de naam van de PKK/YPG daar, wordt de controle over het gebied overgenomen door de Syrische regering.

Dat overnemen vergt natuurlijk wat tijd maar de verantwoordelijkheid is vanaf nu die van de regering in Damascus. Zij het dat de toestand door nieuwe Amerikaanse maatregelen erg onduidelijk is. Washington weet niet wat het wil.

Praten met het ‘monster’

Wil onze regering wat doen aan het droevige lot van de kleine kinderen daar dan moet men nu onmiddellijk gaan praten met Damascus. De huidige gesprekken met de Iraakse regering of die discussies over een internationaal tribunaal – een zoveelste farce die men wil creëren – hebben gewoon een hallucinant karakter. Het is complete waanzin.

Maar ja, praten met dat ‘monster’ in Damascus is natuurlijk toegeven dat er met zijn regering een deftig akkoord kan gemaakt worden. En dat is gezichtsverlies voor onze media, ngo’s en politiek. Want volgens hun propaganda was dat ‘s werelds grootste monster ooit. En wat Syrië verder doet met die salafistische terroristen is alleen een zaak van Damascus.

De chef van de Belgische militaire veiligheid (AIVD) liet ons parlement weten dat we wel met president Bashar al Assad – dat ‘monster’ – zullen moeten onderhandelen. Duidelijk is dat hij – Zij het persoonlijk met grote tegenzin – maar om ‘s lands belang te dienen hen met alle egards zal ontvangen. In het verleden heeft de AIVD trouwens al geheime contacten gehad met hun Syrische collega’s.

We kunnen eventueel vanop de banken toekijken en een briefje schrijven maar meer niet. Na WO II moest toch ook niemand ons komen zeggen wat we met de beulen van Breendonk moest doen. Ze kregen terecht de doodstraf. Het waren ook uitzonderlijke misdaden.

Juist zo uitzonderlijk als die bendes plunderaars, verkrachters en onthoofders die, gebruik makend van een nepreligie, nu nog de Syrische provincie Idlib onveilig maken. Een achtergelaten erfenis van o.m. Nederland en België.

Willy Van Damme

Nikolaos van Dam een hypocriet

Na een tijdlang bijna uit de media verdwenen te zijn is de Nederlandse oud-diplomaat Nikolaos van Dam de voorbije week terug volop in de media. De Turkse inval in Syrië is de reden. In de massamedia, ook de internationale, wordt hij ten hemel geprezen om zijn zogenaamde grote kennis van Syrië, een land waarop hij stelde verliefd te zijn geworden.

Eerder dit jaar kwam hij echter in de media als de man die jarenlang voor de Nederlandse regering de levering van massa’s militair materiaal regelde aan al die salafistische terreurgroepen in de Syrische provincie Idlib. Hij poogde er toen het verhaal uitlekte tijdens een interview op de televisie handig rond te fietsen.

Verergerd

Alhoewel hij toen al gepensioneerd was zorgde hij op vraag van Frans Timmermans, op dat ogenblik de sociaal-democratische minister van Buitenlandse Zaken en nu Europees commissaris, voor de levering van allerlei militair materiaal zoals wagens en laptops aan groepen waarvan toen al vaststond dat het in wezen huurlingen en roversbendes waren. Welke groepen materiaal kregen weigerde men toen te onthullen. Wat uiteraard het ergste doet vermoeden.

De Nederlandse oud-diplomaat Nikolaos van Dam heeft volgens eigen zeggen zo’n grote liefde voor de Syriërs dat hij aan die salafistische bendes in dat land militair materiaal leverde. Een dodelijke liefde dus. Verontschuldigingen???

De man die dus stelde van het land te houden leverde materiaal aan wat men nu zelfs in Amerikaanse regeringskringen in het openbaar omschrijft als ‘gangsters’ die het land alleen maar hielpen vernielen. Een wel heel rare liefde natuurlijk.

In een gesprek met Erik Ziarczyk in de krant De Tijd (1) van dit weekend maakt hij nu een bocht van 180°. Zo staat er:

Volgens de Nederlandse oud-diplomaat Nikolaos van Dam – roepnaam Koos – hebben de buitenlandse bemoeienissen de oorlog in Syrië alleen maar verergerd. “Acht jaar hebben een heleboel landen voor miljarden dollars aan wapens naar Syrië verscheept. Door die interventies is het conflict alleen maar blijven aanslepen.”

Zijn geliefd Syrisch volk

Over die via hem gelopen leveringen door Nederland van militair materiaal aan al Qaeda & Co zwijgt men in het gesprek zoals feitelijk te verwachten geheel. Het bewijst de toon van dit gesprek. Wel heeft hij het over zijn contacten bij die ‘gangsters’.

“Mijn persoonlijke insteek was dat ik niet meeging in alle ‘whisful thinking’. Ik zag het als mijn taak de Syrische oppositiegroepen te confronteren met de realiteit in plaats van hen naar de mond te praten. Dat werd zeer op prijs gesteld. Ze hadden liever iemand die hen de waarheid vertelde dan hen naar de mond te praten.”

Complete onzin natuurlijk. Het enige dat die gangsters interesseerde was en is: ‘Hoe werkt al dat materiaal en helpt dat bij het neerknallen van mijn vijanden?’ Alsof Ahrar al Sham en al Qaeda enige interesse hadden in lessen over de Syrische politiek, ethische kwesties of gelul over democratie van een gepensioneerd Nederlandse diplomaat. Wat een grap.

En het verhaal over die levering van oorlogsmateriaal was de voorbije week in Nederland trouwens terug in het nieuws. Probleem dat deze week in de Nederlandse politiek op tafel kwam was namelijk dat dit via Nikolaos van Dam geleverd militair materiaal door die gangsters nu gebruikt wordt tegen de in Nederlandse regeringsogen ‘dappere en lieve’ Koerden van de PKK/YPG.

Tegen de Turken vaardigde Den Haag nu wel een wapenembargo uit met een sterke veroordeling over hun militaire interventie. Over die van de Nederlandse, en Belgische luchtmacht, zwijgt men  uiteraard. Wat dacht je? Maar gelukkig hebben die ooit tot idealisten verheven vechtersbazen nog voldoende Nederlandse pick-ups en ander tuig in voorraad.

Maar ook hierover zweeg men zedig in het gesprek met onze Syriëkenner met grote liefde voor het land. Als gepensioneerde diplomaat had hij tegen Frans Timmermans en de Nederlandse regering een ferm njet kunnen zeggen toen men hem voor die taak aanwierf.

Neen, hij nam de taak aan, zwijgt tegen de belastingbetaler die het geld ophoestte over de namen van de bestemmelingen van dat oorlogstuig en telt verder zijn hier goed verdiende centen. Op kap van zijn geliefd Syrisch volk. Hypocriet.

Willy Van Damme

PS: In De Tijd riep hun senior writer Jean Vanempten ooit op voor meer Amerikaanse interventie in Syrië want toenmalig president Barack Obama bleef volgens zoals hij toen stelde afzijdig. Er moest dus nog meer worden vernield. Ter verdediging van de mensenrechten uiteraard.