De Standaard een liegebeest

Begin 2003 schreef ik zoals nu een lezersbrief naar De Standaard betreffende de berichtgeving over Irak en de beweringen vanuit de VS dat Irak beschikte over wat men noemde massavernietigingswapens (WMD) zoals chemische en biologische wapens. Ik wees de krant er toen op dat dit niet zeker was en dat men dit ook op die wijze moest schrijven: als een bewering.

Waarop Jullie toenmalige hoofdredacteur mij terugschreef stellende dat men toch niet mocht twijfelen aan dat verhaal over die massavernietigingswapens. We weten nu wat zelfs het officiële Amerikaanse verhaal is.

Kritisch naar het nieuws kijken was er toen bij Jullie niet bij en de regel was het klakkeloos overnemen van de Amerikaanse leugens als zijnde waarheid. En het is nog steeds hetzelfde. De ezel stoot zich nooit aan dezelfde steen. De Standaard wel. De Standaard als bron van bedrog. Vandaag las ik het verhaal van Dominique Minten ‘De ondenkbare invasie lijkt dan toch een reëel gevaar.” (DS 7 november).

Een van de milities die tegenwoordig in Oekraïne het schone weer maken is het Azov Bataljon hier trots zwaaiend met de wolfsangel, een symbool van de Duitse nazi’s. Ze speelden een belangrijke rol in de Oekraïense burgeroorlog en de oorlog in het Donetsbekken.

Blijkbaar moeten we aan de hand van zijn geschriften nog gaan denken dat Dominique Minten er een fan van is. Voor Europese leiders als Guy Verhofstadt en Herman Van Rompuy waren zij nuttige instrumenten bij de staatsgreep in Kiev.  Een kwestie van vrijheden, democratie en mensenrechten?

Een verhaal dat in wezen een bijna exacte kopie is van een artikel in The Washington Post van nu zondag en louter gebaseerd is op bronnen binnen de Amerikaanse veiligheidsdiensten en de Amerikaanse regering. Daarin schrijft Minten: ‘Ingrijpender dan de invasie van 2014 toen de Donbass (door Rusland, (nvdr.) onder de voet werd gelopen.”

Nou van leugens, verdraaiingen en halve waarheden gesproken. De man vergeet de door de NAVO georkestreerde en zeer gewelddadige staatsgreep van februari 2014. Daartegen braken overal in het oosten van Oekraïne van Kharkov en Dnjepropetrovsk tot Donbass en Odessa opstanden uit van mensen die de wettige regering bleven steunen.

Wat in Odessa zorgde voor het levend verbranden van meer dan 40 betogers. Alleen in Donbass en Luhansk kon men die opstand niet neerslaan. Waar ze nadien inderdaad Russische steun kregen.

Maar dat is natuurlijk een gans ander verhaal dan de bewust gepubliceerde leugens van Dominique Minten en De Standaard. Maar door het verspreiden van dit soort leugens maken jullie het terrein vrij voor een nieuwe wereldoorlog op Europees grondgebied want de goeden (van de NAVO) moeten korte metten maken met de slechten (Poetin, de baarlijke duivel).

Ook in The Financial Times liegt men er over Rusland, maar ook over China, op los. Alles kan, alles mag. Recent nog beweerde deze krant dat Rusland in 2008 Georgië had aangevallen. Kort voordien had ze nochtans deze lezersbrief van de toenmalige Britse ambassadeur in Rusland gepubliceerd.

De strategie is de leider van een geviseerd land zo pekzwart te maken dat hij voor de gewone burger persona non grata wordt en hem doden dan gezien wordt als een bevrijding. Voorbeelden in de geschiedenis zat. De laatste alinea van zijn brief is essentieel.

De Standaard is dan ook bezig met het verspreiden van oorlogshysterie. Zoals in 2003 met Irak. een land dat een massaslachting onderging, geplunderd werd en een totale ruïne is geworden. Bedankt De Standaard. En als die oorlog echt moest uitbreken dan speelden jullie dat spel goed mee. ‘De vernieling van Europa’, nu met steun van De Standaard. Hoe dom en vals kan men zijn.

Willy Van Damme

Lezersbrief aan De Standaard

Nepnieuws van De Morgen

Jullie hebben het in De Morgen regelmatig over ‘fake news’ en zijn er steeds snel bij om dat te veroordelen met zelfs oproepen om het te verbieden. Vandaag 2 december in ‘Oekraïne staat alleen in conflict met Rusland’ lees ik het volgende: “Russische machthebbers spreken harde woorden over Oekraïne, waarvan ze het bestaan als land ontkennen.”

Mag ik er de krant op wijzen dat Rusland en Oekraïne in elkaars hoofdsteden ambassades hebben en elkanders bestaan als een onafhankelijk land dus erkennen. Verder weten we dat de huidige president van Oekraïne voor hij president werd op de televisie comedy bracht. Blijkbaar heeft hij de stiel niet verleerd.

Volodymyr Zelenski, de huidige president van Oekraïne, was voordien een stand-up komediant op de televisiezender 1+1 van de Israëlisch-Oekraïense miljardair Ihor Kolomoyskyi. Een man wiens reputatie bij veel kenners van het dossier over hun lippen gaat. Fraude, geweld, alles bij die man lijkt te kunnen.

De Morgen beweerde ook dat men aan Oekraïne alleen defensieve wapens levert. Maar wat zijn defensie wapens? Geweren die achterwaarts schieten? Vergetend natuurlijk dat Turkije, toch een lid van de NAVO, drones leverde van het type die de doorslag gaven in de oorlog tussen tussen Armenië en Azerbeidzjan. Maar als men nepverhalen vertelt dan moet dat goed zijn.

Ook wekt het mij verbazing dat Jullie ditmaal in dit verhaal een meer correctie versie geven van wat in 2008 gebeurde toen Georgië Zuid-Ossetië en zo een Russische vredesmacht daar aanviel. In het verleden kreeg ik in deze krant steevast een totaal tegenovergestelde versie.

Het toont wel de waardeloosheid van de krant die vooral interessant is om te weten welke nepverhalen men vanuit de NAVO en de regering ons ditmaal gaat pogen te verkopen. En dat is zeker de waarheid niet zoals ook nu weer bleek. En het wordt er duidelijk niet beter op.

Willy Van Damme

Brief naar De Morgen betreffende hun berichtgeving over Oekraïne en Rusland.

De Standaard ontdekt terroristen

Wat een sensatie zeg een bouwbedrijf dat in Congo actief is kreeg van de EU enkele miljoenen euro voor een bouwproject in Congo (DS – 26/11/ – Europa stuurde miljoenen naar bedrijf dat terreursancties omzeilt).

En omdat de VS die firma indirect linkt aan Hezbollah welke voor Washington een ‘terreurorganisatie’ is spreken Jullie van een enorm ‘schandaal’. Ja, want Hezbollah vecht tegen Israël en dus dat kan niet en is daarom een stelletje terroristen. Ooit gehoord van Sabra en Shatila?

Hassan Nasrallah, de leider van Hezbollah de Libanese verzetsbeweging en politieke partij. De man is zeker geen heilige want die bestaan niet maar heeft wel de lef zijn land te verdedigen tegen Israël en is daarom voor de VS een terrorist. Ook voor De Standaard duidelijk. Het huis van de kwaliteitsjournalistiek.

Het zal Jullie vermoedelijk wel bekend zijn – Deutsche Welle bracht het in beeld – maar België verkocht via de Verenigde Arabische Emiraten minimi’s van FN, een Waals overheidsbedrijf, aan al Qaeda in Jemen, Jullie weten wel de kerels van die moordaanslag op Charlie Hebdo.

En dan hebben het nog niet over de goed gedocumenteerde massale steun van de Westerse alliantie in Syrië en Irak aan al Qaeda en ISIS. Maar ja, dat lezen we dan niet in De Standaard want hier heerst persvrijheid en staat men garant voor degelijke journalistiek. En ja, Israël is een beschaafde democratie waar mensenrechten torenhoog in het vaandel staan.

Trouwens niets uit Jullie verhaal bewijst dat die Europese steun onterecht was en men kan spreken van fraude. En hoe omschrijven Jullie het optreden van de VS, de NAVO en Israël in het Midden-Oosten? Als een vredesmars voor het goede doel?

Verder lijkt het mij dat de Gabonese bank BGFI zeer veel te vertellen heeft over de families Bongo (Gabon) en Sassou Nguesso (Republiek Congo, alias Brazzaville). Minstens evenveel als over vader en zoon Kabila. Niets gevonden?

Willy Van Damme

Oorlog stoken in Europa

In ‘Moeilijke gesprekken met Moskou’ in De Standaard van zaterdag 11 november stelt Ruud Goossens over de EU: “Het sprak zelden de taal van de macht”. Merkwaardig, daar hij in het begin zijn opiniestuk het verhaal van Guy Verhofstadt aanhaalt toen die in Oekraïne in 2014 gewapende groepen neonazi’s opzweepte en opriep om de macht te grijpen en dus de democratisch verkozen regering omver te werpen.

Men kan natuurlijk vele voorbeelden geven van machtsgebruik (misbruik) van de EU van de voorbije dertig jaar. Zo was er de oorlog in Joegoslavië, de bezetting van Afghanistan en Irak, de Israëlische bezetting, de steun aan Saoedi-Arabië voor de oorlog in Jemen en de hulp aan de bendes koppensnellers in Syrië.

Maar ja, dat was, zegden men toch in Brussel, voor de mensenrechten, democratie en de vrijheid. Toen de Baltische staten bij de EU kwamen verloren een geschatte 30% in Letland en Estland hun stemrecht. Dat was dan vermoedelijk ook ter verbetering van het democratisch bestel. Europese waarden worden dan ook alleen maar uitgedrukt in euro.

Het standbeeld ter ere van de Letse Fuseliers in het hart van de hoofdstad Riga. Deze eenheid maakte deel uit van kern van de door de Bolsjewisten gepleegde staatsgreep van oktober 1917. Het werd merkwaardig na de onafhankelijkheid in 1991 niet verwijderd. Ernaast kwam wel een museum met Letse nationalistische propaganda.

Het is dankzij het afnemen van het stemrecht van de slechts Russisch sprekende inwoners dat de nationalisten aan de macht kunnen blijven. Minderheden zouden ongeveer 44% van de Letse bevolking uitmaken. Democratie Europese stijl.

Letland had bij de onafhankelijkheid in 1991 2,663 miljoen inwoners eind 2020 1,902 miljoen, een daling met 761.000 inwoners, zijnde 28,57%. En die krimp blijft aan een gestaag tempo aanhouden. 

Wil men stabiliteit en vrede in Europa dan moet de EU stoppen met haar agressief beleid dat alleen maar zorgt voor conflicten. Uit alles blijkt trouwens dat de EU machteloos is en in wezen alleen maar inhoudsloze acties kan ondernemen zoals een reisverbod voor enkele militairen en politici. Maatregelen die men weglacht.

De recente praatjes over een Europees leger passen hierin perfect. Alleen de VS ligt er misschien wakker van. Het idee is ook alleen maar als negatief te bestempelen komende uit de koker van die mensen welke de Berlijnse conferentie van 1885 over het verdelen van Afrika nog steeds in hun hoofd hebben.

Machtshonger is blijkbaar voor hen een obsessie. Die ‘Europese waarden’ zijn praatjes, excuses voor oorlog. Hoelang gaan journalisten als Ruud Goossens die illusie nog blijven in stand houden?

Willy Van Damme

Tom Vennink correspondent voor De Morgen en De Volkskrant verbannen uit Rusland

Dat Tom Vennink van de Volkskrant Rusland moet verlaten wekt bij mij geen enkele verbazing. Zijn verhalen hebben immers niets maar dan ook niets met journalistiek te maken maar alleen met oorlogsstokerij. Waarbij hij soms zo uit de bocht gaat dat het meer dan ergerlijk wordt soms zelfs hilarisch.

Het door hem verkopen als waar van dat kasteel van Poetin – in Duitsland gemaakt met aftandse computertechnologie – is er een voorbeeld van. Dat hij weigert te schrijven dat Navalny een door de Britten en de VS betaalde onruststoker is is eveneens typerend.

En dat jullie groot bezwaar maken tegen het door Rusland gebruiken van het etiket ‘buitenlands agent’ voor ngo’s, actiegroepen en media wekt evenmin verbazing. Dankzij dit label weten de lezers wat er aan de hand is. Het heet transparantie maar dat mag van De Morgen niet.

Willen die groepen afraken van dat etiket dan moeten ze gewoon weigeren geld van de VS, Nederland, het Verenigd Koninkrijk of van elders te aanvaarden. Heel simpel. Beeld U in dat De Morgen gefinancierd zou worden door Moskou. Het kot hier was te klein.

Het Hermitage in Amsterdam ging de relaties met Rusland opkrikken en zorgen voor meer commercie tussen beiden. Maar dan kwam Washington. Was de tentoonstelling over de Chinese zijderoute in Rusland nog boeiend dan was die over de Oktoberrevolutie een in zwart en wit met uiteraard de ‘goede’ tsaar. Ach.

We weten intussen ook met zekerheid dat bijvoorbeeld de BBC en Reuters – Reuters gaf het toe – contracten hebben met de Britse regering om voor hun berichtgeving samen te werken met de lokale Britse ambassade. Wat ik denk ook in vele andere gevallen zo is.

Maar voor jullie is dat dan (sic) vrije of onafhankelijke pers. Terwijl het integendeel het muilkorven is van de journalistiek. De ooit door Nederland opgerichte Russische krant Novaya Gazeta heet dan in De Morgen ‘de onafhankelijke media’. Grappenmakers.

Ooit dacht Nederland te kunnen profiteren van de stijgende welvaart van Rusland onder Poetin. Druk van de VS deed dat anders uitdraaien en sindsdien heeft Den Haag als het ware de oorlog verklaart aan dat land. En dus ook de Nederlandse gemuilkorfde pers eigendom van twee monopolisten.

Met als gevolg dat het Hermitagemuseum in Amsterdam er bijna verlaten bijligt. Ooit ging dat de banden met Rusland versterken. En dan kwam daar Tom Vennink. De Morgen: goed geld voor valse berichtgeving.

Willy Van Damme

Lezersbrief naar De Morgen naar aanleiding van het uitzetten door Rusland van Tom Vennink. Met had het over ‘druk op het vrije woord’. Zijnde dat van het Torentje.

De media als hulpleger voor de jihadistische terreur

Dat de westerse massamedia een zeer nefaste rol speelden en nog spelen in het ondersteunen van de salafistische terreur in Syrië en elders staat vast. Waren op de ene pagina van de kranten al Qaeda helden en vrijheidsstrijders dan werden deze zelfde figuren zodra ze westerse doelwitten aanvielen een zootje aartsgevaarlijke terroristen. Hen aan het woord laten was in het eerste geval zonder veel kritische benadering wel een must.

Kwakzalvers

Deze houding zorgde mee voor de uittocht van duizenden jihadisten vanuit zowat overal in de wereld naar Libië en vooral Syrië. Met steun van westerse veiligheidsdiensten zoals de Britse MI5 en MI6 die via stromannen zorgden voor de rekrutering, de omkadering en alle nodige materiaal, incluis training en wapens. Terwijl andere veiligheidsdiensten zoals in België blijkbaar hun ogen dichtknepen.

Het hielp natuurlijk dat men in West-Europa amper iets wist over de islam en haar geschiedenis. En dus konden allerlei kwakzalvers beweren wat ze wilden. Neem filosoof Maarten Boudry die zich lange tijd tijdens allerlei lezingen en in de media uitgaf voor islamoloog/moslimkenner.

Voor hem was de islam gelijk aan het salafisme of omgekeerd. De islam, opperde hij, tolereert geen andere godsdiensten en gebruikt alleen de sharia in zijn meest gruwelijke vorm. Een fenomeen dat men in essentie vooral kent van op het Arabisch schiereiland en dan vooral Saoedi-Arabië.

Dat er onder de islam, ook in zijn beginperiode, in steden als Damascus of Sevilla bisschoppen en kerken waren en nog zijn, en deze hier dus tolerant was, negeerde hij. Ook andere godsdiensten werden en worden zoals het zoroastrisme en het jezidisme, de religie bij de Yezidi’s, werden in essentie ongemoeid gelaten.

Het dagboek van Younnes Michael Delefortrie waarin hij zich kan verdedigen en veel onzin mag verkopen. Met een woordje erbij van zijn toenmalige vriend Montasser AlDe’emeh.

Na enkele intellectuele botsingen is hij er dan wijselijk ook mee gestopt. Maar de media lieten hem gewoon doen. Zo laag is het niveau van het intellectueel debat in België en ook elders over dit onderwerp. In plaats van hem kritisch te benaderen hemelde men hem op als de specialist, de kenner. En hij is verre van de enige in dit genre. In wezen is het zelfs de regel.

Provoceren als strategie

Bijna typerend hiervoor is het in 2015 gepubliceerde boek ‘Mijn persoonlijke jihad – Dagboek van een Syriëstrijder’. En die Syriëstrijder is Younnes Michael Delefortrie met diens relaas allemaal opgeschreven door Bruno Struys, redacteur bij het dagblad De Morgen. Een boek dat best te omschrijven is als een fabeltje en welke bol staat van de onzin met zaken die kant nog wal raken en deels ook gelogen zijn.

Het vormt in wezen een onderdeel van een erg gewiekste vanuit het Verenigd Koninkrijk stammende strategie om te provoceren en zo met extreme en voor de buitenwereld schokkende beweringen de media te halen.

Dat men met hun ideologie de goegemeente afstoot is deels zelfs de bedoeling want dergelijke verhalen zijn sensationeel en verkopen. Wat men echter niet lijkt of wil beseffen is dat men zo een (beperkt) publiek lokt van vooral jongeren met een moslimachtergrond en een instabiele levenswijze zoals bij kleine criminelen.

Zij hebben de pest aan Jan en Lut Modaal en zetten er zich in hun dagelijks leven al tegen af. Discours als die van Faoud Belkacem, een kleine crimineel uit het Antwerpse, lokken. Het maakt hen lid van een groep waar zij ‘warmte voelen’ en een vooruitzicht op een voor hen zinvoller leven. Geld verdienen met het gaan vechten en plezier beleven met plunder en verkrachtingen in Syrië, Libië of Irak.

Terrorist met het humane gezicht

Enige kritische zin moet men in dit boek dan ook niet verwachten. Het verscheen in 2015 in de periode van zijn veroordeling in het grote Sharia4Belgium proces wegens terreur. Met voor hem een 3 jaar voorwaardelijke celstraf.

En dan hou je je best gedeisd en begint niet te openlijk te spreken over allerlei zelf gepleegde zware criminele feiten. Je poogt jezelf dan voor te stellen als de jihadist met het humane gezicht. Wie kan dat niet begrijpen?

En de man, zoals bleek tijdens zijn televisieoptreden op televisiezender Canvas in Terzake met Bart Schols, is geen idioot maar een die zeer goed weet hoe hij zijn salafistische ideologie-met-het-humane-gezicht moet verkopen.

Gelukkig trouwens voor hem vergat Schols dan ook enkele logische maar voor Delefortrie ongetwijfeld dodelijke vragen te stellen. Het was de Delefortrie show die nadien door de VRT terecht werd verwijderd.

Er is geen enkel probleem om mensen als die jihadisten in de media spreekrecht te geven, integendeel het moet, maar dan dient men dat goed te omkaderen en niet terug te schrikken om de man te confronteren met zijn prietpraat en leugens. Maar dat vergt veel voorafgaand werk en kritische zin. Ook bij Bruno Struys.

Volgens experten als Maarten Boudry zijn in moslimlanden alle andere religies verboden. Hier in Damascus een bord van een Syrische christelijke kerk met opschriften in het Arabisch en het Armeens. Er staat: Vereniging voor Culturele Ontwikkeling en Vereniging Het Kruis om Armeniërs te ondersteunen. Dit samenleven willen Delefortrie en zijn vrienden verbieden en voeren daarom ginds oorlog.

Zo noteert Bruno Struys zomaar de volgende totaal lachwekkende opmerking van onze held: ‘Maar toen ik Faoud (Belkacem, chef van Sharia4Belgium, nvdr) zag, leek het alsof ik vanuit de duisternis naar het licht werd gezogen’. (p. 45)

Die man is niet gevaarlijk?

Het boek ‘mijn persoonlijke jihad’ is in wezen niet anders dan het ophemelen van die salafistische terreur. Een gesprek met figuren als Delefortrie heeft pas zin als men gelijktijdig de man ontmaskert als een zeer gevaarlijk figuur in staat om terreur te plegen, desnoods via massamoord. Iemand die de door jihadisten begane duizend-en-een massamoorden goed praat is gevaarlijk.

Maar voor Bruno Struys is zo denken oerdom. Zo stelt hij in een interview op de radio: ‘Dat hij hier nog rondloopt. Sommigen vinden dat beangstigend.’ (2) Hij lijkt het niet goed te beseffen.

Een stroman van allerlei salafistische groepen als ISIS woont in je straat dat is hier dan geen probleem? Maar dat soort onzin is in onze media niet ongewoon. Zo noemde professor emeritus UGent Rik Coolsaet dat soort lieden op televisiezender Canvas ooit zelfs ‘idealisten’. Zou hij het nog durven herhalen?

En wat verder in dat radiogesprek stelt Struys zonder aarzelen: ‘Hij heeft (in Syrië, nvdr) zelfs geen schot gelost’. Maar waar is hiervoor het bewijs? Ja, hij weet het van Delefortrie. Maar dat kun je toch in geen 1000 jaar een bewijs voor die bewering noemen. Het typeert zijn onbekwaamheid als journalist. Men kijkt dat voor men dit zo zegt elders grondig na om dat te staven.

Opvallend is dat Delefortrie zichzelf regelmatig tegenspreekt. Zo schrijft hij: ‘zo liet de overheid de jongens, die ze nochtans jarenlang geschaduwd had, massaal vertrekken (het waren er vermoedelijk een 500, nvdr). De Belgen konden in Syrië zelfs met Belgische wapens vechten’ (p. 73).

En wat verder: ‘FN (het Belgische wapenfabriek uit Herstal bij Luik en eigendom van het Waalse gewest, nvdr) leverde naar schatting veertig procent van zijn productie aan Saoedi Arabië, dat de wapens vervolgens naar rebellengroepen in Syrië stuurde… De overheid heeft dus doelbewust voor gekozen om de jihad te steunen.’ (p. 73)

Tegenspraak

Maar wat verder klinkt het dan weer zo: ‘Assad (president van Syrië, nvdr) maakte elke dag tientallen, zo niet honderden slachtoffers. De internationale gemeenschap greep niet in.’ (p. 136) En wat dan met die Belgische wapens?

En wat dan met het volgens hem toelaten van die exodus van tienduizenden Europese jihadisten om in Syrië te geen vechten? Want eerder stelde hij dat men niet ingreep tegen het vertrek naar Syrië van die Belgische Syriërstrijders.

Een zelfs maar vaag kritisch journalist had dit zo gezien. Maar mensen als Bruno Struys, Bart Schols en de rest lieten het onopgemerkt passeren. En over Belgische wapens bij die jihadisten zal je in onze media ook nooit iets horen. De omerta. De lezers zouden het eens te weten komen en dat mag blijkbaar niet.

Ook schrijft hij: ‘Ten slotte kwamen  we uit een oorlogsgebied waar we door Belgische F-16’s onder vuur werden genomen.’ (p. 126). Raar, eerst levert ons land niet alleen jihadisten en wapens maar komt onze luchtmacht hen dan nog eens bombarderen.

Maar dat laatste is een leugen want onze luchtmacht is er in die periode niet actief geweest en ook daarna niet. Deze vloog tot 1 oktober een jaar lang officieel alleen ten oosten van de Eufraat en niet boven de provincie Aleppo waar hij zou verbleven hebben. (3)

Younnes Michael Delefortrie gewapend. Dat was maar voor de show stelde de man, ik heb het niet gebruikt. Een verhaal klakkeloos overgenomen door Bruno Struys.

Mensen in het Westen met kennis van de islam hebben terecht veel misprijzen voor die Syriëstrijders en hun kennis van de islam. Internetislam klinkt er daar. Zo noemt Delefortrie de djellaba, het lange kleed, islamitisch. Onzin. Het is de klederdracht eigen aan het platteland van Noord-Afrika. In bijvoorbeeld Turkije, Syrië en Indonesië draagt men andere kledij.

En dan noemt hij Istanbul de hoofdstad van Turkije. Dat was ooit wel maar toen sprak men van het Ottomaanse rijk. En zijn islam noemt hij de zuivere die teruggaat tot Mohammed. Ook dit is onzin.

Het salafisme is in wezen een afgeleide van het Saoedische wahhabisme genoemd naar Mohammed Ibn Abdul-Wahhab, een achttiende eeuwse Islamitische geleerde uit de streek rond Riyad, de huidige Saoedische hoofdstad.

Het salafisme is in zekere zin ontstaan eind twintigste eeuw uit de door onder meer Saoedi Arabië gefinancierde madrassa’s, de religieuze scholen die men ook in België kan vinden. De islam is over het algemeen steeds vrij tolerant geweest tegenover andere religies. Zeker vergeleken met het katholicisme.

Strijder tegen onrecht

Schaamteloos is nog het best hoe je dit boek en de man kan noemen. Zo schrijft hij: ‘In Syrië was ik iemand die het onrecht uit de wereld hielp’ (p. 125). Om dan wat eerder te schrijven over de grootschalige plunderingen van woningen waaraan hij meehielp.

Younnes Michael Delefortrie met Bruno Struys. Bruno Struys had er zo te zien geen probleem mee om die man een vrij tribune te geven. Leve de jihad.

Zo schrijft hij: ‘We trapten de deuren open en sleurden televisies, laptops en elektrische vuurtjes mee naar buiten…. Geen vijf seconden later kwam de auto tot ontploffing voor het politiekantoor. Alles in een straal van vijftig meter was volledig verwoest.’ (p. 111 en p. 112) (4)

Uiteraard steunt hij al die terreuraanslagen die zijn vrienden hier en elders plegen. Voor de slachtoffers heeft hij geen interesse. De mensen van Charlie Hebdo, het Franse satirische weekblad wier redactie door al Qaeda van het Arabisch Schiereiland bijna geheel werd uitgeroeid, zijn, schrijft hij, in zijn ogen schuldig en kregen hun verdiende straf.

Zo stelt hij: ‘En elke keer maakten moslims hen (de redactie van Charlie Hebdo, nvdr) duidelijk dat het niet werd geapprecieerd. Talloze protestacties vroegen om ermee te stoppen. En niet iedereen heeft het geduld om te wachten tot het de tekenaars belieft’. (p.139)

Maar voor hem is België een intolerant land tegenover moslims en ginds in Syrië kun je je godsdienst in alle vrijheid beleven. (p. 156) En diegenen ginds die hun salafistische visie niet lusten verloren dan maar desnoods hun hoofd. Dat laatste schrijft hij natuurlijk niet.

In wezen zijn zij vechtersbazen die hun vorm van ‘ideale’ samenleving elders in Syrië en Irak met brut geweld willen opdringen aan de mensen die daar geboren en getogen zijn. Dat hun activiteiten niet alleen getolereerd worden door het Westen en hun Arabische bondgenoten zoals Qatar maar alle steun krijgen hoor je natuurlijk ook van hem niet.

Voor ons journaille was het essentieel dat figuren als Anjem Choudhary en Delefortrie in onze media ook spreekrecht kregen. Toen eind 2016 de jihadisten uit Aleppo verdreven werden vierden de mensen in de stad feest. Maar die kregen wij nooit te horen of te zien. Plots was de woord en wederwoord niet meer nodig. Pluriformiteit was dan uit den boze.

Dat zou immers het ganse fundament van hun beweringen over een vrijheidsstrijd geheel ondergraven. In wezen immers zijn ze maar slecht betaalde huurlingen voor Israël en de NAVO. Die wilden het Midden-Oosten kneden tot een grote hoop puin met elkaar decennia lang bestrijdende groepen. Wat faalde. Met islam heeft hun actie niets te maken. Zero.

Helemaal grappig is de LinkedIn pagina van de man waar onze jihadist zich uitgeeft als zijnde actief rond de mensenrechten, hulpverlening en armoedebestrijding. Hij geeft ditmaal wel geen details.

Dat hij een bijwijlen labiele en gewelddadige man is toont Delefortrie trouwens zelf. Zo schrijft hij: ‘Want we hebben alles over voor Hem (Allah, nvdr), zelfs onze dood.’ (p. 68) En als hij ruzie heeft met zijn tweede vrouw, de Nederlandse Khadija, dan brult hij tegen haar vriend: ‘Houd je bakkes’, schreeuwde ik, ‘of ik steek je hier ter plaatse dood.’ (119)

Ook met zijn eerste vrouw de Marokkaanse Jamilah die hij naar België had overgebracht was er blijkbaar sprake van huishoudelijk geweld waarbij die naar de politie stapte. Waarna hij er alles ontkennend aan toevoegt: ‘Maar agressief kon je me allerminst noemen.’ (p. 49)

De familie Bali

Later bij zijn al dan derde vrouw Samira Bali is het ook weer prijs. Omdat zij weigert naar hem te luisteren en zonder hem op straat gaat krijgt zij een pak rammel van onze ‘vredelievende’ man. Het resulteert ditmaal wel in 18 maanden cel. (5) Na zijn eerdere veroordeling tot drie jaar voorwaardelijk in het grote Sharia4Belgium proces.

In het boek komt de naam Samira Bali niet voor maar wel schrijft hij een mooi alleen als fantasierijk te omschrijven verhaal over die ontmoeting met zijn derde vrouw, ‘Hopelijk de vrouw van mijn leven’, oppert hij.

‘Ik zat op de trein terug naar huis, ‘s avonds laat, en hoorde een jonge vrouw praten tegen een dronkaard. Ze was dawa (het prediken van de islam, nvdr.) aan het doen en probeerde hem ervan te overtuigen dat alcohol niet goed voor hem was. Ik ben op haar toegestapt en heb haar gefeliciteerd.’ (p. 155)

Voor wie Sharia4Belgium en het Antwerpse salafistisch milieu wat kent een best als hilarisch te bestempelen verhaal. Samira Bali is immers een telg van de Antwerps-Marokkaanse familie Bali en die zijn in het salafistisch milieu, niet alleen in Antwerpen maar ook internationaal, goed gekend en bij politie en gerecht berucht.

Zo was Samira voordien al opgepakt samen met haar broer Abdelhak wegens de moord in oktober 2013 op haar ex-vriend Mustapha el Morabit. Dus voor men het boek publiceerde en zij zogenaamd elkaar op die trein ontmoeten. Het verhaal gaat trouwens dat het Faoud zelf was die hen samenbracht.

Faoud Belkacem, een vroegere kleine crimineel, bleek een gewiekste ronselaar die met steun van de Britse Anjem Choudhary en Omar Bakri Sharia4Belgium, de Belgische afdeling van Sharia4UK stichtte en zo vele tientallen naar Syrië kon sturen. Zoals Choudhary en Bakri bleef ook hij echter liever thuis.

Volgens het verhaal over die moord had zij haar ex-vriend samen met haar broer Abdelhak en een derde medeplichtige, neef Hamid Dalaa, met een serie messteken om het leven gebracht en daarbij tegen haar broer roepend: ‘dood hem, dood hem’. Ze kreeg als dader en opdrachtgever dan ook van de Assisenjury en de rechters 27 jaar cel.

En toen zij en Delefortrie op 30 oktober 2015 trouwden gebeurde dat niet in de moskee zoals dat voor vrome moslims hoort maar in het huis van de erg beruchte broer Mustapha en voor een zogenaamde shariarechtbank (6). Samengesteld uit wat vroegere leden van Sharia4Belgium?

Zij was volgens Dag Allemaal bovendien toen al drie maanden zwanger. Veel vrooms is er aan die moslims dan ook blijkbaar niet te zien. Integendeel. Wie goed kijkt zal niet zozeer vrome moslims zien maar veelal criminelen van allerlei slag. Ze begonnen klein en eindigden in Syrië groots.

Verkrachting, drugs en overvallen

De meest beruchte broer van Samira is echter Mustapha die toen al 17 jaar in de cel zat voor ondermeer drughandel en overvallen. Zijn laatste heldendaad was toen hij een mentaal gehandicapte vrouw van 21 jaar verkrachte. “Zij was geil’, opperde de man in de rechtbank die in de gevangenis volgens de media de reputatie had om verkrachters af te ranselen.

Mustapha Bali kreeg hiervoor toen 3 jaar extra en verloor nadien zelfs zijn nationaliteit. Een tevergeefse daad want Marokko weigerde hem begrijpelijk niet terug te nemen. Hij ging in beroep tegen het vonnis maar kreeg, niet onverwacht, op 21 maart 2019 ditmaal 5 jaar. Twee jaar extra.

In de media werd de jihadistische strijd voor de controle over de stad Homs, de derde grootste van het land, opgehemeld als een vrijheidsstrijd geleid door de Faroek Brigade. Deze stond toen onder leiding van Aboe Sakkar, de alias van Khalid al Hamad. De man kwam op 6 april 2016 om het leven bij gevechten met het Syrisch leger in het noorden van de provincie Latakia.

Hij vocht toen bij een eenheid van Jabhat al Nusra, de lokale afdeling van al Qaeda. De Faroek Brigades verdwenen eind 2013 geleidelijk van het strijdtoneel mede door het verlies van Bab al Hawa, de grenspost met Turkije die door de er te heffen taksen erg winstgevend was.

Zogenaamde topjournalisten als Marie Colvin en Remi Ochlik gingen aan het front in Homs verslag doen over wat zij beschreven als een heldhaftige strijd tegen de bloeddorstige dictator Bashar al Assad. Ze verloren er het leven en werden voor de massamedia eveneens helden.

Colvin werkte toen voor The Sunday Times van mediamagnaat Rupert Murdoch die haar toen ook loofde voor haar werk. Ook onze Rudi Vranckx en Jens Franssen van de VRT werden er tijdens een reportage in die periode door onbekenden beschoten.

‘Het leger’, opperden zij zonder bewijs eenstemmig. Onderzoek van het Frans gerecht en de Arabische Liga wezen naar de Faroek Brigades. Maar dat verzwegen onze journalisten.

Vranckx interviewde in het kader van de ‘hulpactie’ van de VRT voor Syrië rond diezelfde periode Abdel Rahman Ayachi die voordien in beroep wegens terrorisme 4 jaar cel had gekregen. De Nederlandse jezuïet Frans van der Lugt, die toen leefde in Homs en er vermoord werd, werd nooit geïnterviewd behalve door Arnold Karskens.

Hier Abu Sakkar bij zijn middagmaal: het hart van een Syrische soldaat. Het verhaal komt eventjes ter sprake in het boek. De foto is erg vaag maar het verhaal klopt en werd nadien door hem bevestigd.

Brahim Bali, een neef van haar, was dan samen met drie andere kompanen de eerste om al in augustus 2012 naar Syrië te trekken om er te gaan vechten. Een niet toevallig gekozen datum. In augustus van dat jaar was het voor de NAVO duidelijk geworden dat men in Syrië veel extra kanonnenvlees nodig had want de aanvallen op Damascus en Aleppo waren immers mislukt (7). En dus kwam Brahim Bali.

En die bracht nog andere familieleden mee zoals de 17-jarige Khalid Bali. Deze zou ginds volgens de krantenberichten zoals Brahim als lid van ISIS ook sneuvelen. Met verder nog de neven Aziz en Hamid Bali die ISIS eveneens vervoegden. Een Nederlandse krant noemde hen dan ook de salafistische versie van de familie Flodder naar een humoristisch Nederlands televisieprogramma.

Naast Mustapha zal ook Brahim, niet verbazend, zijn Belgische nationaliteit verliezen en terugvallen op de Marokkaanse. Maar Marokko weigert ook Brahim terug te nemen. Mustapha heeft trouwens een tijd vrij kunnen rondlopen daar hij zijn eerdere straffen had uitgezeten en gezien zijn beroep in de verkrachtingszaak diende men hem vrij te laten. Die vrijheid is nu ten einde.

Montasser AlDe’emeh

Om zijn boek ietwat te rechtvaardigen stelde Bruno Struys dat hij er ook een tekst over de zaak geschreven door Montasser AlDe’emeh had bijgevoegd. Nou, als tegenwoord en kritische visie kan dat tellen. Toen het boek werd geschreven werkte Montasser immers nauw samen met Delefortrie in de door Montasser opgerichte organisatie ‘De weg naar’.

Montasser AlDe’emeh met Dries Van Langenhove, nu federaal parlementslid voor het Vlaams Belang, kort nadat die zwaar in opspraak gekomen was wegens allerlei meer dan wansmakelijk te noemen berichten op het internet. Een warhoofd of een fantast?

Het wordt in het boek door Delefortrie ook uitvoerig besproken. Zo schrijft hij: ‘Verder hoop ik dat ik mijn schouders kan zetten onder de ‘De weg naar’ zodat mijn ervaringen anderen kunnen helpen.’ (p. 157) Maar wat bedoeld hij hier?

Wat wil  ‘De weg naar’ juist zeggen? Naar Syrië, Irak of Libië? Of weg van het salafisme? En wat wil Delefortrie hier zeggen met ‘zodat mijn ervaringen anderen kunnen helpen’. Het is allemaal zo dubbelzinnig dat kritische lezers zullen vermoeden dat dit ook bewust gedaan is.

Zeker als we zien dat zijn discours in dit boek niets anders is dan een lofrede aan het jihadisme? Met achteraan in het boek zelfs een eerbetoon aan de in Syrië gevallen kameraden (p. 160). Waarbij opvallend de in Brussel tot 4 jaar cel wegens terrorisme veroordeelde Abdelrahman Ayachi, zoon van de sjeik van Molenbeek Bassam, ontbreekt. Diens vriend Raphael Gendron staat er dan wel bij.

Bovendien werd ‘De weg naar’ samen met Montasser mee opgericht door Nabil Riffi. En dat was tijdens de grote rechtszaak tegen Sharia4Belgium de advocaat van Faoud Belkacem. En met Delefortrie erbij komt men dus als het ware aan bij Sharia4Belgium bis? Want eens men als deradicaliseringsorganisatie goed op dreef is raakt men al zeer snel in de nesten en ontmaskert de politie hen.

‘De weg naar’ werd trouwens opgericht drie dagen na de correctionele veroordeling op 11 februari 2015 van Faoud Belkacem en zijn vrienden van Sharia4Belgium. En op dat ogenblik is Montasser tegen elke persman die hij tegenkomt zo te horen bezig met het verdedigen van Belkacem. Aan die deradicalisering van ‘De weg naar’ hing dan ook een ferme stank. Geloofden perslui hen, sommige politielui blijkbaar niet.

Vals deradicaliseringsattest

Via een nepattest over een nooit gevolgde deradicalisatiecursus van deze organisatie poogt men immers zo alsnog een zekere K. O. die als kandidaat Syriëstrijders in voorarrest zat, vrij te krijgen. Het resulteert in drie veroordelingen met onder meer de veroordeling en ontslag aan de balie van advocaat Nabil Riffi.

De lieve vrijheidsstrijders en idealisten van onze media en ‘experten’ genre Rik Coolsaet?  Deze pronkt fier met zijn prooi. Zijn avondmaal?

En voor Montasser betekende dit eveneens 6 maanden celstraf met uitstel. Als verdediging stelt hij dat hij dit deed in zijn functie van informant voor de Staatsveiligheid. Bewijzen hiervoor geeft hij echter voor zover geweten niet. En de Staatsveiligheid reageert niet. Bovendien is de weg naar opgericht op 14 februari en zal men het al 9 maanden later op 16 november 2015 opdoeken.

In Humo van 15 december 2015 stelt hij dan weer dat hij met de veiligheidsdiensten niets te maken wil hebben (8). Minder dan een maand nadat hij beweerde een infiltrant te zijn van diezelfde Staatsveiligheid. Begrijpen wie begrijpen kan. Bovendien stelt zich hier dan een wel heel serieus probleem.

Vooreerst nam hij het in de media continu op voor die jihadisten en wil dat zeggen dat onze Staatsveiligheid toeliet dat een van haar informanten openlijk reclame maakte voor die salafistische terreur in een ander land. Een toch wel heel zware overtreding van de nationale en internationale rechtsregels en dus crimineel.

Verder werkte hij niet alleen als opiniemaker maar ook als journalist die naar eigen zeggen dus eveneens een agent was van onze Staatsveiligheid. Nog erger, via ‘De weg naar’ poogde hij naar hij zegde contacten op te bouwen met de zich grote zorgen makende ouders van die Syriëstrijders.

Maar gelijktijdig aan hulpverlening doen en spion zijn is op het vlak van de hulpverlening zowat de zwaarste zonde die men kan doen. Maar als wij Montasser moeten geloven dan is dit voor hem geen probleem. Hoe gebruikt moeten die ouders van die Syriëstrijders zich dan achteraf voelen?

En wat te denken toen hij plots solliciteerde om bij het Belgisch leger te gaan om België te verdedigen (!) en hij op de foto ging staan met Dries Van Langenhove van de als neonazi omschreven groep Schild en Vriend, onderwerp van een grootschalig gerechtelijk onderzoek.

Jihadisten zijn lieve mensen

En dat hij die salafistische terreurgroep Sharia4Belgium lang verdedigde kan moeilijk betwijfeld worden. Zo stelt hij in Humo van 15 december 2015 over zijn verblijf in Syrië: “Ik heb met die gasten geleefd. In Syrië hebben we alles samen gedaan, behalve geschoten.” Nou, dat stelde ook Younnes Michael Delefortrie.

De oorlog in Syrië heeft zero te maken met een religieuze strijd of een gevecht om de vrijheid. Hier een bericht gericht aan Hillary Clinton, toen minister van Buitenlandse Zaken onder Barack Obama, van 12 februari 2012 van Jacob (Jack) Sullivan komende vanuit het militair coördinatiecentrum over Syrië over de toestand in Syrië.

‘Al Qaeda staat aan onze kant’ oppert hij. Dit minder dan 11 jaar na de aanval op het WTC. Hij is nu onder president Joe Biden de Nationale Veiligheidsadviseur en nog steeds voorstander van het voortzetten van deze oorlog. Men was toen bezig met het voorbereiden van wat de definitieve aanval op Damascus en Aleppo moest worden.

Vooral tijdens het proces tegen Sharai4Belgium ontpopt hij zich in de media als hun verdediger. Zo schijft De Standaard op 13 december 2014: ‘Montasser zegt dat Sharia4Belgium niets te maken heeft met het vertrek naar Syrië.’

En in Knack van 29 oktober 2014 klinkt het dan zo: ‘Het proces tegen Sharia4Belgium is een politiek spektakelstuk… wat verander je aan de maatschappij door Faoud Belkacem enkele jaren in de gevangenis te gooien.’ Met in De Morgen van 18 september 2014: ‘Syriëstrijders in de hoek duwen is gevaarlijk.’ Wees dus vriendelijk tegen hen of anders onthoofden ze je?

Het moet wel gezegd worden dat Montasser tegenwoordig veel harder is voor die salafistische terreurgroepen maar wat moet je van die man geloven die gelijktijdig op de foto gaat staan met een Dries Van Langenhove, man van Schild en Vriend, een groep die velen bestempelen als neonazistisch.

Maar geen zorg. Ondanks dit zacht uitgedrukt barok parcours blijft de pers hem beschrijven als islamoloog, radicaliseringsexpert, terreurexpert en ook deradicaliseringsexpert. Maar wie hem op een kritische wijze ooit op een voordracht aanhoorde weet wel beter.

Hem werd op zeker ogenblik in de aanwezigheid van een getuige tijdens een voordracht het fameuze document van de Amerikaanse militaire veiligheid DIA daterend van augustus 2012 gegeven. Hierin staat dat de NAVO wou dat ISIS Irak vanuit Syrië zou binnenvallen en het land zo vernielen. Een cruciaal document dat hij echter in de media verzwijgt. Geloofwaardig zijn is iets anders.

De Britse origine

Wie goed toekijkt naar die jihadistische strategie waarbij men de grofst mogelijke provocaties organiseert ziet dat die strategie is komen overwaaien uit het Verenigd Koninkrijk. Vergelijk de actie bij die lezing over de islam in Antwerpen van zionist Benno Barnard en die bij begrafenissen van in Afghanistan gesneuvelde Britse militairen ziet dat.

Het optreden van sleutelfiguren als de Brits-Syrische predikant Omar Bakri en zijn opvolger Anjem Choudhary van Sharia4UK merkt een fijn uitgekiende trend. Men komt zo regelmatig in het nieuws want het verstoren van een begrafenis is natuurlijk zeer choquerend voor de modale Brit, Nederlander of Belg.

Sharia4Belgium is gewoon de Belgische tak van Sharia4UK. En wie dit vanuit puur commercieel standpunt bekijkt beseft dat dergelijke provocaties gemakkelijk de kranten halen. De gewone burger is zo gechoqueerd en zal daarom dergelijke verhalen als het ware verslinden. Het doet kranten verkopen en dat lusten de krantenuitgevers wel.

Gelijktijdig echter komen ze ook zo in de aandacht van een bepaald genre van jongeren met islamitische wortels die vatbaar zijn voor dergelijke boodschappen. Het is als een sekte die zo zieltjes rekruteert. En dus kwam Anjem Choudhary ook met die provocerende boodschap op 22 augustus 2014 bij Annelies Beck in Ter Zake op de VRT voor een ook hier voor kritische waarnemers een amper diepgravend gesprek.

Anjem Choudhary in andere tijden met bier en tieten. Nu hij zijn ‘volledige’ vrijheid zou herwonnen hebben poogt hij tevergeefs via de sociale media zijn verhaal over de vrijheidsstrijd van ‘onderdrukte’ moslims opnieuw aan de buitenwereld te verkopen. Die Amerikaanse mediabedrijven gooien hem buiten. Vroeger liet iedereen hem doen.

‘We moeten ook deze klok laten horen want iedereen heeft recht van spreken’, is dan de niet onlogische reactie vanuit de VRT en de journalistiek in het algemeen. Maar als eind december 2016 het oostelijke stadsdeel van Aleppo door het regeringsleger wordt bevrijd dan komen wel die terreurgroepen zeer uitgebreid aan het woord.

Maar de mensen die gelijktijdig de nederlaag van al Qaeda & co met grote kerstbomen, klokkengeluid en feestgedruis vieren, die hoort men in onze massamedia niet. De censuur zorgt ervoor dat ze als het ware niet eens bestaan. Zij hebben geen recht van spreken. Ook de andere kant laten horen? Wat een grap. Wat een schande.

Bovendien is het met praktische zekerheid geweten dat figuren als Omar Bakri en Anjem Choudhary die aan de grondslag liggen van Sharia4Belgium gewoon poppetjes waren waarmee de Britse veiligheidsdiensten MI5 en MI6 zorgden voor een gestage stroom richting Syrië van duizenden jihadisten die als kanonnenvlees dienden om Syrië, Libanon, Libië en Irak te vernielen. (9)

Over een ding kan je Montasser AlDe’emeh moeilijk ongelijk geven. Zo stelde hij in Humo: ‘Eigenlijk hebben Arabische en westerse media zich laten gebruiken om jihadistische peptalk te gebruiken.’ (10) En hij kan het als een der beste ook weten. Hij speelde nu eenmaal mee voor megafoon. Conclusie: geloof nooit een crimineel als hij zich uitgeeft voor vrome moslim.

Willy Van Damme

1) Mijn persoonlijke jihad – Dagboek van een Syriëstrijder, Younnes Michael Delefortrie, opgetekend door Bruno Struys, 160 pagina’s, 2015, Uitgeverij Van Halewijck.

2) Stream Bruno Struys over zijn boek ‘Mijn persoonlijke jihad’ van 8ung! | Luister gratis online op SoundCloud

3) Die vluchten van onze luchtmacht vertrokken officieel vanuit Jordanië en eindigden na een jaar op 1 oktober dit jaar. Volgens de luchtmacht werden er boven Oost-Syrië en Irak 300 vluchten uitgevoerd en 30 keer wapens gebruikt.

Nergens echter werd er voor zover geweten in welke media dan ook hierover gesproken. Ook niet in de gespecialiseerde. Een leugentje om bestwil van de Belgische luchtmacht?

4) Het betrof hier de strijd eind 2013 en begin 2014 tussen ISIS en de meeste andere Syrische terreurbewegingen en ging in essentie over het gevecht voor de controle over de zeer lucratieve oliebronnen ten oosten van de Eufraat. Daarbij kreeg ISIS de controle over de olievelden ten oosten van de Eufraat en viel het gebied rond Aleppo grotendeels in handen van al Qaeda en hun bondgenoten zoals Nour Din al Zinki.

5) Het Nieuwsblad, 16 maart 2017, Belga, ‘Ex-Syriëstrijder krijgt 18 maanden cel voor “onterende” behandeling van echtgenote’.

6) Dag Allemaal, 22 december 2015, René De Witte. ‘Zwanger én verdacht van moord Zij riskeert 30 jaar Vrouw van radicale moslim Younes Delefortrie verwacht baby’. Volgens datzelfde verhaal had hij in het kader van een nieuw huwelijk ook al contact gehad met een Amerikaanse geloofsgenote.

7) In tegenstelling tot Libië viel de oorlog voor het Westen tegen Syrië erg tegen. Na meer dan een jaar strijd was men nog bijna nergens. Men had wel een gebied veroverd maar de voornaamste steden zoals Home, Damascus en Aleppo bleven grotendeels onder regeringscontrole. In juli 2012 begon men dan met wat de finale aanval op die steden zou worden.

Het leger hield echter grotendeels stand en slechts delen van deze steden vielen in handen van die jihadisten en het Westen. Er was dus versterking nodig voor de finale slag. Het werd uiteindelijk noppes.

Zeker toen eind 2016 het door die jihadisten bezette oosten van Aleppo, de economische hoofdstad van het land, terug in handen van de regering viel. Tot woede van onze media zoals De Morgen waar men als het ware menige traan wegpinkte.

8) Humo, 15 december 2015, Jan Antonissen, “Waarom ik niet voor de veiligheidsdiensten in dit land wil werken? Het zijn amateurs”

9) Insurge Intelligence, 7 juni 2017, Nafeez Ahmad. ISIS recruiter who radicalised London Bridge attackers was protected by MI5 | by Nafeez Ahmed | INSURGE intelligence | Medium.

– Open Democracy, 3 juni 2013, Nafeez Ahmad,  ‘MI5 Woolwich failure due to geopolitical alliance with Islamist extremists’. MI5 Woolwich failure due to geopolitical alliance with Islamist extremists | openDemocracy

– Ron Suskind met o.m. zijn boek ‘The way of the world: A story of truth and hope in an age of extremism’, Harper, 2008. Het bevat o.m. een interview met Omar Bakri, de Brits-Syrische peetvader van het salafisme, over zijn ‘warme’ relatie met MI5.

Bakri werd in het Verenigd Koninkrijk nooit veroordeeld en Anjem Choudhary pas in 2016 na een jarenlange golf van dodelijke terreuraanslagen in het land door zijn aanhangers. Hij zat geen drie jaar in de cel.  Beiden stuurden vele honderden jihadisten naar Syrië, Irak en Libië.

10) Humo, 14 augustus 2018, Raf Liekens, ‘Arabische en westerse media lieten zich gebruiken om jihadistische peptalk te verspreiden’.

Gerechtigheid voor de machtigen

Al jaren maakt De Morgen reclame voor allerlei in Syrië actieve jihadistische groepen, de goeden noemen ze dat. Recent nog had hun journalist Bruno Struys het over de mogelijke vervolging van misdaden gepleegd in Syrië door vermeende leden van de veiligheidsdiensten van de Syrische regering. (1) Voor Struys natuurlijk een regime en geen regering. Regime klinkt lekker negatief, regering neutraal. Het toont de partijdigheid waar objectiviteit zou horen te zijn.

Westerse strategie

Het is een al sinds de Joegoslavische oorlog georkestreerde westerse strategie om naast het bombarderen, uithongeren en uiteindelijk bezetten van het door de NAVO te veroveren gebied ook nepgerechtshoven te gebruiken. Men ontvoert een selectie van hun leiders om hen dan via politieke processen te doen veroordelen en opsluiten.

Het is zoals dat al de ganse geschiedenis van de mensheid gaat: het heet simpelweg het recht van de sterkste. Ooit voerde de Romeinse dictator Julius Caesar de Gallische koning Vergintorix voor het Romeinse volk als buit ten toneel op om hem daarna publiek te wurgen.

Nu doet men dat vooral in Den Haag maar wel zonder wurgen. Alhoewel de Joegoslavische president Slobodan Milosevic het ook niet overleefde. Vermoedelijk veroorzaakt door een (bewust?) gebrek aan zorg. Hen in een soort vergeetput gooien is tegenwoordig al voldoende.

Bruno Struys broederlijk samen met jihadist Michael ‘Younnes’ Delefortrie. Syriëstrijder, lid van Sharia4Belgium en man met twee veroordelingen.

Voor zijn bijdrage aan de vernieling van Syrië kwam hij er vanaf met 3 jaar voorwaardelijk (!) waarna hij in 2016 zijn vrouw Samira Bali, zelf een sindsdien voor moord veroordeelde terroriste, aftroefde omdat ze niet gehoorzaam was.

Hij kreeg hiervoor 18 maanden effectieve celstraf. Bruno Struys schreef in 2015 diens relaas neer in het boek ‘Mijn Jihad’. Het typeert de attitude van onze media tegenover die koppensnellers.

En na het verhaal van Bruno Struys kon Brigitte Hermans, samen dan met professor internationaal recht Tom Ruys verbonden aan de UGent, natuurlijk niet achterwege blijven en op vrijdag daarop schreven ze dan een opiniestuk over de noodzaak om recht te laten zegevieren tegen het ‘regime’. (2)

De goede jihadisten

Brigitte Hermans is de dame die jarenlang bij Broederlijk Delen en Pax Christi voluit ging in het steunen van al die salafistische terreurbendes in Syrië. De enige slechteriken waren de veiligheidsdiensten van het ‘regime’. De andere waren democraten, vrijheidsstrijders, mensenrechtenactivisten en idealisten, strijders voor de goede zaak.

Ze mochten van deze katholieke organisaties priesters en zelfs bisschoppen vermoorden, kerken platbranden, plunderen, homo’s van daken gooien en tegenstanders onthoofden. Ze zag het niet. Of liever ze weigerde het te zien. Want hierover onwetend zijn kan niet.

Het nu in Parijs begonnen proces tegen deze salafistische bende met o.m. Salah Abdeslam toont hun ware aard. Na hun slachtpartijen in Syrië deden ze het dan nog eens over in Europa met Charlie Hebdo, de Bataclan en later Zaventem, Nice, de Manchester Arena, enzovoort.

Wat voor een Herremans en een Rik Coolsaet in Syrië idealisten en mensenrechtenactivisten waren bleken integendeel psychopaten steeds zoekend naar verse slachtpartijen. Waar blijven hun verontschuldigingen aan het adres van die massa’s slachtoffers in het Midden-Oosten, Europa en elders?

Een deel van de analyse van de Amerikaanse militaire veiligheidsdienst DIA over de toestand in Syrië daterend van augustus 2012. Deze toont meer dan wat ook de ware toedracht van wat in Syrië, Libanon en Irak werkelijk aan de hand is. Bloed moet vloeien.

Augustus 2012 was het echte keerpunt in de oorlog tegen Syrië. Die maand lanceerde de NAVO via al Qaeda en de Syrische Moslimbroeders een frontale aanval op de twee grote steden van Syrië, Damascus en Aleppo.

Men veroverde maar delen van de beide steden en het leger wist stand te houden. Beide aanvallen faalden en het was de eerste grote nederlaag voor de NAVO in deze oorlog. Van dan af ging het bergafwaarts voor de NAVO en hun jihadistisch huurlingenleger.

Het rapport kwam openbaar tijdens de kiesstrijd voor het presidentschap  tussen Donald Trump en Hillary Clinton. De authenticiteit ervan werd bevestigd door de woordvoerder van de DIA alsmede door de toenmalige directeur Michael Flynn.

ISIS noemde voor 2011 en de start van de Syrische oorlog al Qaeda in Iraq (AQI) en veranderde in Syrië in 2014 na interne ruzies van naam in ISIS met een andere fractie die officieel trouw bleef aan al Qaeda en nu Tahrir al Sham noemt en welke delen van vooral de Syrische provincie Idlib controleert.

De media, incluis mensen als Bruno Struys en Brigitte Herremans, zwijgen over dit document. Het toont nu eenmaal een ander beeld dan dat van de goede jihadisten of alias gematigde rebellen. Het toont ook hoe hol de persvrijheid in België of Nederland is. En dan maar roepen om gerechtigheid.

Maar als men in Syrië geen eigen rechtbanken kon oprichten dan moet dit maar in Europa is het idee. “Volgens het principe van universele jurisdictie, dat strafrechtelijke vervolgingen voor internationale misdrijven in buitenlandse rechtbanken mogelijk maakt.” opperen zij. De voorbeelden van Nederland en Duitsland aanhalend.

Internationaal Recht

Een wel heel cynische zaak. Zo heeft de Nederlandse regering toegegeven dat ze militair materiaal leverde aan allerlei Syrische jihadistische terreurgroepen. Ook is het hoofdkwartier van het Wereld Oeigoer Congres gevestigd in de Duitse stad München en leden van die groep zijn het East Turkestan Islamic Movement (ETIM) en de Turkestan Islamic Party (TIP). Pure terreurgroepen gelinkt aan al Qaeda.

Maar het steunen van een gewapende opstand in een ander land en zeker als het salafistische terreurgroepen betreft is volgens het internationaal recht verboden. Zoals het steunen van welke opstand in een ander land ook verboden is.

Het staat in het internationaal recht bekend als de niet-inmenging in de binnenlandse zaken van een ander land. Het is de basis waarop internationale relaties gevestigd zijn. In wezen overtreden die landen, en ook de NAVO, het internationaal recht en zouden ze hierom moeten vervolgd worden. Het gebeurt natuurlijk niet.

De Libische president Moeammar Kadhaffi werd na een interventie van de NAVO vermoord. Uiteraard een oorlogsmisdaad waarna het land sindsdien in een complete chaos werd herschapen incluis met zelfs de meest gruwelijke misdaden mogelijk zoals het villen van immigranten.

Binnen de westerse militaire alliantie klonk er alleen maar gejuich toen de buit binnen was, zowel in de politiek, de media, de ngo’s als onder de mensenrechtenactivisten. Nu zwijgen ze. Kadhaffi was zeker geen heilige maar wat er nadien kwam was de hel.

De Britse geheime dienst MI6 stuurde om Kadhaffi te vermoorden en het land te vernielen een contingent jihadisten vanuit Manchester, waar veel Libiërs wonen, naar hun thuisland. Zij keerden nadien terug voor een bezoek aan de Manchester Arena en het concert van Ariana Grande. Met de gekende gevolgen.

De NAVO organiseert tegen Syrië al meer dan 10 jaar een politiek waarbij men de Syrische bevolking zaken als voedsel en medicijnen zoveel als mogelijk ontzegt. Wat ongetwijfeld al veel doden veroorzaakte. Maar over dit basisrecht geen woord bij Brigitte Herremans.

Evenmin als van Tom Ruys die zich (sic) professor internationaal recht noemt. Brigitte Herremans is tegenwoordig onderzoeker aan het Mensenrechtencentrum van de UGent. Maar door haar steun in het publiek debat voor die terreurgroepen stelt zich de vraag of men ook haar niet moet vervolgen.

Sharon en Assad

Bovendien weten wij dat dit systeem van speciale politieke rechtbanken eerst onder premier Guy Verhofstadt werd uitgeprobeerd. Men wou onder meer de Amerikaanse politicus Donald Rumsfeld en de Israëlische minister Ariël Sharon hier voor de rechtbank brengen.

Complete waanzin. Alsof ons al onderbemand gerechts- en politieapparaat alle misdaden van de wereld moest aanpakken. En zoals verwacht brulden Sharon en Rumsfeld eens naar de Wetstraat en Verhofstadt kroop als een bange wezel zich een hoekje terug.

Hetzelfde met Nederland en het Internationaal Strafhof dat er aan dacht Amerikaanse militairen voor de rechter te brengen. Waarna Washington het had over een invasie van Nederland. Je hoorde Rutte in zijn Torentje op het Binnenhof niet eens piepen, bang als hij was. Rutte in Guantanamo?

En dus pakt men dan maar een Saddam Hoessein, Moeammar Kadhaffi of Bashar al Assad aan, gemakkelijke slachtoffers voor een mensenrechtenactivist genre Brigitte Herremans. De VS zal er tevreden over zijn want het past in hun plaatje.

Salah Abdeslam was ooit voor de media en vele ngo’s een van de zovele idealisten en goede Syriëstrijders die het zwaar criminele Syrische ‘regime’ ten val ging brengen en zo de Syriërs de vrijheid zou brengen weg van de tirannie. Tot hij in Parijs en Brussel zijn ware aard toonde. Nu is hij volgens diezelfde media het grootste monster ooit.

En ja, bij het opiniestuk plaatste De Morgen een foto van het vernielde gerechtsgebouw in de Syrische stad Daraa nadat dit op 11 maart 2011 door een meute geleid door al Qaeda en de Moslimbroeders in brand was gestoken. Er werden bij die rellen ook 8 politieagenten vermoord.

Toen in die periode sprak Herremans over vreedzame betogers die hondsbrutaal door het ‘regime’ waren aangepakt. Een leugen dus. Wel heeft ze het in haar stuk voor zover geweten voor de eerste maal ook over misdaden begaan door die bendes.

Maar dat was volgens haar maar 10% van het totaal aantal gruweldaden. De rest was van het ‘regime’. Ze kan het niet laten. Of hoe mensenrechten nog maar eens misbruikt worden om misdaden te plegen. Ooit riep Human Rights Watch in oktober 2013 op om Damascus te bombarderen, een miljoenen stad vol vluchtelingen. Mensenrechten dus.

Kinderen van de Turkestan Islamic Party in Syrië. Op schoolreis? In het noordwesten van Syrië houden ze nog een klein stuk van de provincie Latakia bezet. De groep maakt deel uit van het Wereld Oeigoer Congres wier hoofdzetel in het Duitse München is.

Ook Duitsland vervolgt Syriërs die volgens beweringen voor de regering in Damascus werkten en er misdaden tegen de mensenrechten begingen.

Willy Van Damme

1) De Morgen, 30 augustus 2021, Bruno Struys, ‘Getrouwen Assad bij ons in het vizier’.

2) De Morgen, 3 september 2021, Brigitte Herremans en Tom Ruys,  “Wat België kan doen aan straffeloosheid in Syrië”.

Nepnieuws van De Morgen

Toch merkwaardig hoe De Morgen zich in alle mogelijke bochten werkt om de Verenigde Staten naar de mond te praten. Rusland plooit niet voor de Amerikaanse dictaten en dus moet dat land beklad worden, terecht of niet. Een mooi voorbeeld daarvan is vandaag het artikel in de krant van Charles Gadeyne over de bosbranden in Siberië.

‘Gebied van 161.000 vierkante kilometer (ruim vijf keer België) staat in brand, maar regime reageert niet.’ En met als hoofdtitel ‘Moskou kijkt weg van Siberisch natuurdrama.’

Als het over o.m. Rusland gaat kent De Morgen geen grenzen en is alles toegelaten, tot het meest onzinnige. Over de duizend-en-een parlementaire discussies en de standpunten van de toch wel grote politieke oppositie in dat parlement geen woord.

De enige opposant voor de krant is Alexei Navalny, een door de VS en de Britten gefinancierde crimineel die men na een klacht van de Franse multinational Yves Rocher in Rusland veroordeelde. Ooit had Nazi-Duitsland met het VNV en Rex in België ook een oppositie. De geschiedenis herhaalt zich.

Uiteraard is Rusland voor deze krant een regime want het behoort tot de vijanden van Washington juist zoals China, Iran, Venezuela, Cuba, enzovoort een regime zijn met aan het hoofd dan een dictator. Ja, de term regime is natuurlijk heel pejoratief en dat klinkt slechter dan woorden zoals overheid of regering.

Maar wie dan het artikel zelf leest ziet het volgende staan: “Momenteel bestrijdt de Russische brandweer met boeren en militaire hulp zo’n 161.000 vierkante kilometer aan bosbranden” en wat verder op het einde: “Dan nog vraagt minister van Ecologie Aleksandr Koslov meer dan een verdubbeling van zijn budget …… om de brandhaarden tegen te gaan.” Hoe… “het regime reageert niet”?

Uiteraard weet elke redactie dat heel veel lezers alleen de titels lezen of en zich baseren op die titel om de inhoud in te schatten. Dit is dan ook een heel bewuste poging van de krant om leugens, nepnieuws, te verspreiden in het kader van de door Washington gevoerde koude oorlog.

Rusland is geen aards paradijs maar een correcte berichtgeving is blijkbaar een onmogelijke zaak voor De Morgen. Toch als het over de vijanden van Washington gaat.

Willy Van Damme

De liquidatie

Dat de media een slangenkuil zijn en ook al eens vergeleken worden met een bordeel is geweten. Het ons kent ons principe en het stiekem doorspelen van ‘informatie’ over de tegenstander van de dag is klassiek. Het verhaal dat roddelwebsite ‘t Scheldt (1) over haar werking en relatie met Erik Van der Paal en zijn goede vriend Bart De Wever schreef vertelt alles.

Ze krijgen geld en ontpoppen zich dan tot het gewillig instrument van de geldschieter om diens tegenstanders uit te schakelen. Bijna alles is dan toegelaten. Zoals die voormalige hoofdredacteur van een weekblad die zijn journalisten opdroeg om modder te zoeken over Johan Vande Lanotte.

Keert de geldschieter zich tegen hen dan zal die krant/weekblad of website desnoods een harde campagne voeren tegen die voormalige financier. Veel genade of respect voor de waarheid is er dan niet te vinden. Karaktermoord is de term die best van toepassing is.

Gisteren en vandaag werd er een volgend slachtoffer gevonden, Ihsane Haouach, de nu gewezen regeringscommissaris van het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen. De MR wilde haar weg, ageerde binnen en buiten de politiek en bleef er op hameren. Zelfs al was ze benoemd door haar regering.

En dus kwam er vandaag in De Morgen het volgende bericht dat ook deels in De Standaard staat:

“Die aanvallen lijken nog steeds door te gaan, want gisteravond lekte via Le Soir het nieuws dat er via de Staatsveiligheid nieuwe informatie zou zijn bovengekomen over de vermeende link tussen Haouach en de Moslimbroederschap, een controversiële politiek-islamitische organisatie. Deze nieuwe informatie, die nu ook in regeringskringen zou circuleren, zou aan de basis liggen van haar ontslag. Haouach zelf heeft deze vermeende linken met de Moslimbroeders wel altijd ontkend.”

Ihsane Haouach en de karaktermoord. Er zou een nota over haar zijn over een vermeende link met de Moslimbroeders, die in Syrië ook door de regering met de N-VA werd gesteund, en die zou in regeringskringen circuleren. Zou dus.

Over de inhoud van die dan vermeende nota en het waarheidsgehalte ervan hoeven we niets meer te weten. Fijn toch. En ik die dacht dat de Moslimbroeders onze vrienden waren. Zoals Steven Vanackere was ze de persoonlijke aanvallen kotsbeu en trapte ze het af.

Wie nauwkeurig het bericht leest ziet dat er feitelijk niets staat: ‘Er zou over een vermeende link een nota zou zijn zijn die in de regering zou circuleren’ Men is zelfs niet eens zeker dat er een nota is en wat er dan ‘zou instaan’ weet men ook niet. Zonder zich uit te spreken over de dame en haar maatschappelijke visie kan men alleen maar concluderen dat er hier een karaktermoord wordt gepleegd.

En de Moslimbroeders? Is daar iets mis mee? Het Westen met de NAVO steunt hen toch al 11 jaar in de oorlog om Syrië. De Syrische terreurgroep Ahrar al Sham is er nauw verbonden aan de Moslimbroeders en worden in bladen als De Morgen, De Standaard en Knack alsmede op TV steeds omschreven als vrijheidsstrijders.

En in het Verenigd Koninkrijk werken ze onder de patronage van een zekere prins Charles. Jawel, de kroonprins. Maar hier is dat dan plots verdacht en goed voor een karrenvracht modder.

Veel zou’s dus en een voorbeeld van een artikel dat men feitelijk niet eens ‘zou’ mogen publiceren. Toch niet zo. Het doet denken aan de aanvallen, ook in De Morgen, op CD&V’er Steven Vanackere toen die minister was in een vorige regering.

De krant ging met het nepverhaal door tot Vanackere het opgaf. En nadien kreeg een van de auteurs van die perscampagne een topfunctie bij de VRT-nieuwsdienst. Voor bewezen diensten?

En nota’s van de Staatsveiligheid? Het is niet iets waar ik veel waarde aanhecht of een huis zou op bouwen. De klassieke media wel natuurlijk. Maar de missie is geslaagd. Na Steven Vanackere, de politieke liquidatie van Johan Vande Lanotte neemt ook Ihsane Haouach ontslag. Leve de persvrijheid.

Willy Van Damme

1) Zie: > https://www.tscheldt.be/hoe-erik-van-der-paal-en-bart-de-wever-2-jaar-lang-het-mes-op-de-keel-van-tscheldt-hielden/. Of wie is de beste hoer?

De Morgen steunt het Oeigoerse salafisme

Ik las daarjuist het stuk over de Oeigoeren en de PVDA ‘Hoe PVDA strategisch wegkijkt van Chinees staatsgeweld” (DM 15 mei 2021). Dat jullie alle verhalen hierover uit de VS van o.m. Adrian Zenz voor waar aannemen wekt geen enkele verbazing. Dat is zelfs een traditie.

Men herinnert zich maar de beweringen over Saddam Hoessein in Irak toen de VS een oorlog begonnen want de man had ‘massavernietigingswapens’ stelden onze media. En wee diegenen die zegden dat er geen bewijzen voor waren. Dat waren dan weer idioten, volgelingen van Saddam Hoessein de massamoordenaar.

De Oeigoerse Turkestan Islamic Party (TIP) in actie in Syrië. De Morgen weigert er een woord over te schrijven. Hun beweringen en die van hun Amerikaanse vrienden waaronder pseudo-expert Adrian Zenz over China daarentegen worden zonder controle zomaar overgenomen. Conclusie: De Morgen steunt de terreur van de TIP.

Dat de man decennialang reeds tijdens zijn tienerjaren al een huurmoordenaar was voor de CIA lazen we natuurlijk niet. Ook nu weer lopen jullie als een kip zonder kop achter de VS aan. Over de terreuraanslagen van Oeigoerse groepen als de TIP geen enkel woord.

Door erover te zwijgen en kritiekloos de beweringen van onder meer die Oeigoerse groepen als het Wereld Oeigoer Congres, TIP en ETIM over te nemen steunen jullie in de praktijk de terreur van die groepen. Geen verbazing.

Maar de PVDA beschuldigen dat ze mensenrechtenschendingen onder het tapijt vegen is daarom inderdaad straf komende van De Morgen. De Morgen is toch die krant die al meer dan 10 jaar allerlei salafistische Syrische terreurgroepen – Waarvan sommigen dan in Europa en elders zware moordaanslagen pleegden – de hemel in zit te prijzen als ‘vrijheidsstrijders’. Mijn advies: Koop een spiegel.

Willy Van Damme