De CIA, The New York Times, De Morgen en Oekraïne

Het verhaal van The New York Times over de CIA en Oekraïne gelezen (De Morgen 29/02/2024 – Het geheime pact van Oekraïne en de CIA tegen Poetin) en dat roept heel veel vragen op over het waarheidsgehalte ervan. Vooreerst is het duidelijk dat dit artikel voor 99% gebaseerd is op wat de CIA aan die journalisten vertelde. En dan stelt elk verstandig en kritisch journalist zich af wat hiervan waar is en wat leugen of fantasie is.

Oude intense samenwerking

Historisch onderzoek toonde bijvoorbeeld al aan dat de VS reeds vrij snel na het einde van de Tweede Wereldoorlog samenwerkte met de achtergebleven fascistische restanten van de SS Divisie Galicia, de UON-B en de UPA die tot in het begin van de jaren vijftig nog vochten tegen de Sovjetunie.

Stepan Bandera, leider van de fascistische groepen in Oekraïne, werd trouwens door de Sovjetunie in 1956 in opdracht van toenmalig president Nikita Chroesjtsjov, een Oekraïner, in München, toen de Amerikaanse bezettingszone, vermoord.

En die samenwerking tussen de CIA en die groepen is nadien verder gezet. Dat ze in die periode 1941-1945 massaal joden en Polen hadden vermoord was hierbij geen probleem.

In Duitsland onder het bewind van Adolf Hitler werden ongewenste literatuur en kunst verbrand. In Oekraïne is dat nu het geval met Russische literatuur. Dit papier zal men recycleren. Blijkbaar geen probleem voor politici als Guy Verhofstadt en Herman Van Rompuy die deze groepen steunden bij hun staatsgreep in 2014.

Zodra Oekraïne onafhankelijk werd begon de CIA met het ondersteunen van de anti-Russische krachten in het land. De Canadese Cynthia Freeland, toen nog studente en kleindochter van Michael Chomiak, een sleutelfiguur in de Oekraïense collaboratie, ging reeds in 1988 op reis naar het toen door de Sovjetunie geregeerde Oekraïne.

Ze is nu in Canada vicepremier en in haar land de drijvende kracht achter de steun voor de huidige regering in Kiev en haar racistisch beleid tegenover de minderheden zoals Tataren, Russen, Hongaren en Roemenen.

Radarbeelden MH17

Zoals Victoria Nuland, mevrouw Robert Kagan, zelf vertelde zijn er door de VS voor de staatsgreep van 2014 vele honderden miljoenen Amerikaanse dollars uitgegeven aan allerlei anti-Russische groepen zoals Svoboda en Pravy Sektor waarvan men onmogelijk kan betwisten dat ze fascistisch zijn.

Verder was de Oekraïense president Viktor Joesjtsjenko, de man van de zogenaamde Oranje Revolutie, gehuwd met een Amerikaanse die voordien op het Amerikaans ministerie van Buitenlandse Zaken werkte. Hij was de eerste om de fascistenleider Stepan Bandera tot nationale held uit te roepen. Wat nadien onder zijn opvolger ongedaan werd gemaakt.

Brief van Allen Dulles, toen nummer twee bij de CIA, over de Oekraïner Mykola Lebed om hem aan de grenzen van de VS als ex-nazi gerust te laten moest hij vanuit de VS naar Europa vertrekken nadien terugkeren. Mykola Lebed was een van de voornaamste figuren in het Oekraïense fascisme en werkte tijdens de Duitse bezetting voor de Duitse spionagedienst.

Een Poolse rechtbank veroordeelde hem ter dood wegens zijn betrokkenheid bij de moord in 1934 op de Poolse minister van Binnenlandse Zaken Bronislaw Pieracki. Als een van de topverantwoordelijken van de UPA was hij verantwoordelijk voor de moord op een geschatte 100.000 Polen in de regio Volhynia in de periode 1943-1944.

Naast dan joden en andere ongewensten. Met diens leden die mee hielpen met het bewaken van de vernietigingskampen te bewaken. Dankzij de VS bleef hij na 1945 buiten schot en kon hij verder ageren tegen de Sovjetunie. Mykola Lebed overleed vreedzaam in de VS in 1998.  (1)

Ook hebben de auteurs van dat artikel het over het neerhalen in 2014 van dat Maleisisch burgervliegtuig en de bandopnamen hierover van de Oekraïense veiligheidsdiensten die zij al de dag zelf publiceerden die bewezen dat het Rusland en de opstandelingen in Donetsk waren die hier achter zaten.

Specialisten in Maleisië en Duitsland hebben op vraag van journalisten die banden onderzocht en stelden vast dat dit vervalsingen waren. Ze zijn dan ook bij het Nederlands onderzoek van het Joint Investigation Team of de rechtszaak nooit gebruikt.

Wat de auteurs van dit verhaal niet vermelden. Het is ook geen toeval dat de VS haar radarbeelden van die regio van toen aan de Nederlandse autoriteiten weigerde te overhandigen. Ondanks beloften.

Maar dat die geheime dienst al diezelfde dag vervalste bandopnamen klaar liggen had doet vermoeden dat zij achter die aanslag zaten. Deze aanslag haalde de EU er trouwens toe over verdere strafmaatregelen te treffen tegen Rusland. Wie profiteerde dus van die misdaad?

Provocaties als instrument

En dat de VS/CIA er de Oekraïense militairen ervan weerhield om Rusland te provoceren klinkt ho zo mooi maar wie de geschiedenis van de VS en haar buitenlandse interventies wat kent weet dat propvocaties een klassieke modus operandi is.

Pearl Harbour, het incident in de Golf van Tonkin, het in 1898 tot zinken brengen van de US Maine in Havana en de leugens over de Iraakse massavernietigingswapens zijn klassieke voorbeelden hiervan.

Maar dat is wat anders dan een door de CIA aan The New York Times gegeven verhaal. Sensationeel wel maar vooral fantasierijk. De voornaamste vraag die men hier moet stellen is dan ook waarom de CIA hier normaal geheime informatie doorspeelde aan een krant die in het verleden steeds uitblonk in het verdedigen van het Amerikaans imperialisme zoals het geval was met Vietnam, Irak enzoverder.

Willy Van Damme

1) Consortium News, Joe Lauria, ‘On the Influence of Neo-Nazism in Ukraine’, 29 december 2022.

Lezersbrief aan De Morgen van 29 februari 2024

De strijd tegen de drugs

Toen in de VS in de tachtiger jaren Ronald Reagan, de gewezen filmacteur, president was toonde zijn echtgenote Nancy een grote interesse voor de strijd tegen drugs. En dus kwam dat in de VS op de voorgrond: De ‘oorlog tegen de drugs’ was begonnen. Een grap. En dat wist iedereen wereldwijd die met de zaak te maken had.

Laos en Vietnam

De grote drugshandelaars waren immers steeds de westerse regeringen Frankrijk, Het Verenigd Koninkrijk en eerst en vooral de VS geweest. De oorlog in Indochina had trouwens deels te maken met de strijd om de drugsmarkt tussen Frankrijk en de VS die deze natuurlijk ook won.

En toen in Vietnam in 1975 de VS met de staart tussen de benen de aftocht moest blazen zo ook vertrokken hun acolieten als ‘generaal’ Vang Pao naar de VS. Als ooit ‘s werelds grootste opium- en heroïneproducent trok hij naar Californië om er in 2011 in zijn bed een vreedzame dood te sterven. Zijn vraag om in de nationale begraafplaats van Arlington begraven te worden werd wel niets. Teveel gevraagd.

 

Toch mooi zo’n drughandelaar en massamoordenaar die een lagere school naar hem genoemd kreeg. Wat leren de kinderen er: Drugs produceren of koppen snellen?

Wel heeft hij in de stad Fresno een lagere school naar hem genoemd, de Vang Pao Elementary School. Voor bewezen diensten? De man, een Laotiaan, was een van de meest gruwelijke figuren uit de Vietnam oorlog.

Bij dorpen die weigerden mee te werken kwam de man in een helikopter op bezoek en met als ‘geschenk’ kregen ze vanuit die helikopter het hoofd van een dorpeling toegeworpen. Waarna het dorp dan toch soldaten leverde.

En dan kwam er Afghanistan

Maar dat was in 1975 voorbij. Maar gelukkig voor de drugshandel brak er in 1979 – op tijd dus – een nieuwe oorlog uit, die in Afghanistan en geregisseerd door de VS (2). Het bracht een zekere Gulbuddin Hekmatyar op de voorgrond.

Een ‘Vrijheidsstrijder’ die zich ontpopte als de man die de grootschalige opium en heroïneproductie in het land introduceerde. Een nieuwe Vang Pao dus. Officieel was hij wel een radicale maar brave moslim.

Na Laos werd nu Afghanistan het wereldcentrum van de heroïneproductie. Vrachtwagens geladen met wapens trokken van Pakistan naar Afghanistan en keerden terug geladen met opium en heroïne. En toen de Taliban eindelijk de macht grepen verdween eind der negentiger jaren die handel.

Maar geen zorg. In 2001 vielen de VS het land binnen en hup plots steeg de heroïne- en opiumproductie tot hoogten die nooit gezien waren. De opslagplaatsen raakten overval en ook Gulbuddin Hekmatyar, samen met andere drughandelaars, verscheen op het toneel.

Tot de VS in 2001 Afghanistan ‘bevrijden’ was de kweek van papaver korte tijd verboden en daar werd blijkbaar op toegezien. Zodra de VS en de NAVO arriveerden kende de productie van opium en heroïne geen grenzen. In het kader van de vrijheid, mensenrechten en democratie? UNDOC is de VN-organisatie die toeziet op de drugshandel wereldwijd. (Bron FT)

Maar er was na 2001 een nieuwe drugkoning, de Vang Pao van Afghanistan, Ahmed Wali Karzai de halfbroer van president Hamid Karzai. Deze werkte vanuit de stad Kandahar waar hij delen van zijn vastgoed verhuurde aan … de CIA. En de VS was via de Drug Enforcement Administration (DEA) zo braaf om mogelijke rivalen uit te schakelen. Wali Karzai werd vermoord. De moord is nooit echt opgehelderd.

Over zo’n verhaal was een woordvoerder van de DEA zo vriendelijk om uitleg te geven: “We maakten hem wijs dat hij voor ons kon werken en lokten hem zo naar de VS waar men hem dan arresteerde en veroordeelde.” Deze grote drughandelaar geloofde dus met de VS te kunnen samenwerken. Met het Amerikaans leger dat weigerde op te treden tegen de vele papaverplantages.

De Taliban

Maar in 2021 was ook dit verhaal ten einde en nam de Taliban, voorzien van een bijna onoverzichtelijk pak Amerikaanse wapens, de macht over en beloofde al bijna op de eerste dag dat er een eind ging gemaakt worden aan die drugproductie.

En kijk een onderzoek van het geostrategisch onderzoeksbedrijf Alcis (3) naar de toestand in Afghanistan toonde dat de Taliban op dit vlak hun woord hebben gehouden. De productie van heroïne en opium is praktisch op nul gevallen. Een merkwaardig verhaal dat ook de controle van de Taliban op het land toont.

Wat men over de Taliban ook mogen zeggen en beweren: De productie van heroïne en opium is bijna nul geworden. De provincie Helmand is steeds het voornaamste productiecentrum geweest voor opium en heroïne. (bron FT)

Dat de VS tot over haar oren betrokken is bij de drughandel blijkt trouwens uit een eigen Belgisch verhaal namelijk dat van rijkswachtcommandant Leon François en diens Nationaal Bureau voor Drugs dat nauw samenwerkte met de …. Drugs Enforcement Administration.

Drugsbestrijding werd algauw drugshandel en eindigde in de ganse serie moordpartijen gelinkt aan de Bende Van Nijvel, de mislukte moordaanslag op rijkswachtmajoor Herman Vernaillen en de ex-rijkswachters die gangsters werden als Madani Bouhouche en Robert Beijer. (4) En ook hier bleek op de achtergrond de VS te opereren. De oorlog tegen de drugs = de oorlog tegen de terreur. Nep dus.

Willy Van Damme

1) The Politics of Heroin, CIA Complicity in the Global Drug Trade, Alfred W. McCoy, Lawrence Hill Books, 2003.

2) Zbigniev Brzezinski, de toenmalige verantwoordelijk voor het Amerikaanse beleid onder president Jimmy Carter, heeft in 1999 aan het Franse tijdschrift Le Nouvel Observateur toegegeven dat zij via provocaties de Sovjetunie in Afghanistan lokten. Hij was er zelfs fier over.

2) Truly Unprecedented: The Taliban Drugs Ban (alcis.org)

3) Voor het verhaal over de Bende van Nijvel is het werk van Hilde Geens veruit het beste.

De alliantie van de ‘vrijheid’

Dat men de westerse alliantie rond de NAVO in de EU ziet als een van de vrijheid en democratie is best als een cynische grap te zien. Deze bewering is geen holle slogan komende uit de ‘nepnieuws fabricerende Russische propagandamachine’ maar komt uit het hart van de alliantie zelf. De relatie onder leden van dit bondgenootschap en enkele Aziatische vrienden zoals Japan en Australië is slecht en wordt deels via afpersing bij elkaar gehouden. 

Energiekost

Een recente speech van de Belgische premier Alexander De Croo, lid van de Open VLD, gehouden voor de leden van Renew, de fractie van vooral Liberale partijen in het Europese parlement, toont perfect dat dit niet klopt en naar het rijk der fabelen en de Amerikaanse propaganda moet verwezen worden.

Giselle Nath in De Standaard van donderdag 16 februari citeert de premier zo: “De Amerikanen intimideren de ­Nederlanders om hun export naar China stop te zetten.”  Intimideren dus. Het betreft hier de ruzie over het Nederlandse bedrijf ASML die machines maakt voor de productie van halfgeleiders, chips. (1)

Het verhaal komt van de Financial Times waar De Croo het vooral had over de Inflation Reduction Act die Amerikaanse bedrijven uit de chemische sector en staal, dus grote energieverbruikers, of de producenten van elektrische auto’s grote belastingvoordelen geven. Men plakt er een bedrag van 369 miljard dollar op.

Een geniale zet die de EU poogt schaakmat te zetten. Door de oorlog met Rusland werd de prijs van aardgas plots veel duurder en sluiten bijvoorbeeld bakkerijen en kampen grote energiegebruikers met zware problemen. Die moeten nu het pakken duurdere en milieuonvriendelijker Amerikaans schaliegas gebruiken.

Om die problemen nog te vergroten saboteerde de VS via een bomaanslag de Nordstream 1 & 2 pijpleidingen die dat goedkoop Russisch aardgas naar de Europese huiskamers en bedrijven moesten brengen. Dat bleek recent uit een artikel van Seymour Hersh (3) en was reeds eerder min of meer duidelijk.

De zware uithaal van De Croo – Volgens The Financial Times kwam dit nadat de VS onder meer Belgische staal- en chemische bedrijven had gepolst over verhuizen richting de VS – is dan ook maar het tipje van het groot en deels zichtbaar Europees ongenoegen. De eenheid van het Westen is dan ook niet meer dan schone schijn.

Premier Alexander De Croo haalde fel uit naar de VS. Ooit kreeg Norbert De Batselier, de vroegere Vlaamse minister voor Leefmilieu, de protesterende Amerikaanse ambassadeur over de vloer omdat hij de milieuvergunning voor een Amerikaans bedrijf weigerde. 

En toen het Internationaal strafhof in Den Haag met een onderzoek naar het gedrag van Amerikaanse bezettingstroepen wou beginnen dreigde de VS zelfs met een aanval op Nederland en dat gerechtsgebouw.

De oorlog van de NAVO tegen Rusland is er dus gelijktijdig ook een van de VS tegen Europa. Maar in plaats van het beleid in de EU te wijzigen en kordaat op te treden zwijgt men. De slaven van de EU. De VS zal over de wereld heersen en zij alleen en de rest moet braafjes in de hoek luisteren.

De vraag is trouwens hoe dat onthaal van Rutte & co – het was een stevige delegatie – in de VS was? Was er een bijeenkomst onder vrienden met lekker eten en drank of was er veel ruzie en sprake van bedreigingen? Feit is dat beiden in hun gezamenlijke verklaring het nadien alleen hadden over een ‘akkoord’. Maar hoe en wat vertelde men niet. Dat mag de doorsnee Nederlander niet weten.

De VS als alleenheerser

Dit verlangen naar werelddictatorschap verklaart waarom de Verenigde Staten de Chinese economie zoveel als mogelijk willen wurgen door onder meer het exporteren van halfgeleiders naar China te verbieden en chanteert men daarvoor zowel Nederland als Taiwan, Zuid-Korea en Japan, landen die naast China en de VS, de groten in de handel in halfgeleiders zijn.

Wat als dat lukt grote problemen zou veroorzaken voor de Chinese economie. Maar dat is een illusie die in het geval van de VS nogmaals, zoals met Rusland en Iran, getuigt van een groot gebrek aan inzicht in de wereldhandel. China bewees recent trouwens dat het op eigen benen ook de meest geavanceerde chips kan produceren. Waarna bronnen in de VS het hadden over paniek.

Hetzelfde probeerde de VS al eerder met de uitvoer van Chinese textiel, vooral katoen. Deze komt voornamelijk uit de Chinese provincie Sinkiang waar men katoen verbouwt en daarmee textiel produceert.

In Sinkiang zijn er massa’s Oeigoeren, de meerderheidsbevolking in de regio, en die worden volgens de VS wegens hun cultuur zwaar onderdrukt. Een boycot die In feite een slechte zaak zijn voor de bevolking daar die leeft van die katoenhandel.

The Financial Times schreef ooit zelfs over 3 miljoen politieke gevangen in Sinkiang die er slavenarbeid moesten verrichten. Bewijzen waren niet nodig. Trouwens in bepaalde Amerikaanse gevangenissen wordt er wel slavenarbeid verricht. Daar zijn bewijzen van maar die geraken amper of niet in onze pers.

Dat er in Sinkiang door het Westen gefinancierde salafistische groepen in opstand waren gekomen en massamoorden pleegden in Syrië, Afghanistan en China kwam daarbij niet ter sprake. Geen enkel land met een meerderheid aan moslims steunt in deze kwestie trouwens nog de VS en leunt aan bij China.

Een gezellig babbeltje

De vraag is natuurlijk of De Croo sinds zijn uithalen al een uitnodiging gekregen heeft voor een ‘gezellig’ babbeltje op de Amerikaanse ambassade in Brussel? En die kunnen pittig zijn zoals bleek uit het gesprek in 2002 van de Amerikaanse bullebak en ‘diplomaat’ John Bolton met José Bustani, de toenmalige Braziliaanse baas van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens in Den Haag.

De OVCW in Den Haag. José Bustani, de Braziliaanse diplomaat en de eerste chef van de OVCW, die niet naar de pijpen van de VS wou dansen voor hun aanval op Irak. Waarop de Amerikaan John Bolton, lid van de regering George Bush jr. hem wees op het feit dat hij wist waar zijn kinderen in New York naar school gingen. 

Uiteindelijk koos Bolton, nadat men de Braziliaan het laten wegstemmen, voor een Spaanse diplomaat als opvolger met onder hem als adjunct een Brits diplomaat. Wat betreft Syrië en elders nadien een groot succes betekende. Het leek wel alsof de Russen of de Syriërs om elke hoek het gifgas rijkelijk rondstrooiden. Sensatievoer voor het journaille die alles slikt dat uit Washington komt.

Willy Van Damme

1) 16/02/2023, De Standaard, Giselle Nath, ‘Chinese werknemer verduisterde data van Nederlands hightechbedrijf.’

2) 10/02/2023, The Financial Times, Andy Bounds, ‘Belgium accuses US of ‘aggressive’ push to lure European business.’

3) 8/02/2023, Seymour Hersh, ‘How America Took Out The Nord Stream Pipeline’

In België publiceerden voor zover geweten alleen de Gazet Van Antwerpen en Het Laatste Nieuws dit verhaal van Hersh. De Gazet van Antwerpen noemde hem wel een ‘niet onomstreden journalist’ en beiden hadden het ook over beschuldigingen dat hij complottheorieën verspreid.

Enkele jaren terug had een vereniging van Vlaamse onderzoeksjournalisten hem naar Antwerpen uitgenodigd voor een voordracht. Nu is hij voor onze perslui te mijden. Hetzelfde voor de rest van de westerse massamedia die allen zijn stukken weigeren. Persvrijheid heet dat.

VIKTOR BOUT… DE MYTHE EN DE WERKELIJKHEID

Voorwoord:

Dit is een verhaal van Peter Dansaert over Victor Bout. Hij is een van de weinigen die het dossier van Victor Bout kent. De ondertiteling bij de foto’s is van mijn hand. Het verhaal is duidelijk. Maar men had er in de media een vette kluif mee en meer is er niet nodig. Het is als een groep hyena’s die een gewond dier voor zich zien.

Willy Van Damme

Er zijn duizenden, zo niet miljoenen woorden geschreven en gesproken over Viktor Bout en eerlijk gezegd is meer dan 90% van wat er is gezegd en geschreven absolute onzin of pure speculatie. Dit oordeel lijkt misschien een beetje hard, dus laten we dit heel kort iets verder toelichten: –

Verenigde Naties

De rapporten van de Verenigde Naties: – Talloze mensen en organisaties hebben de onderzoeksrapporten over VN-wapenembargo’s aangehaald als basis voor de “zaak tegen Bout”. In al die rapporten staan echter slechts twee beschuldigingen die verband zouden houden met precieze gebeurtenissen. maar het bewijs ter ondersteuning van die beschuldigingen is nooit openbaar gemaakt.

De UNITA-rebellen: – Bout gaf grif toe veel vluchten te hebben gemaakt, onder meer voor een Russisch wapenbedrijf naar de Angolese regering, maar wat betreft het bewijs van sanctieschendingen door de VN-monitoringgroep (S2000/203) concludeerde een externe deskundige van Interpol – aan wie het daaropvolgende panel verzocht om het door eerdere panels verzamelde bewijsmateriaal te onderzoeken – dat de door westerse inlichtingendiensten aan het panel verstrekte documenten “vaak misleidend waren” en “niet duidelijk geïdentificeerd, niet gedateerd of van een referentie voorzien waren of niet gemakkelijk konden worden geverifieerd”.

Victor Bout in maatpak.

Met andere woorden, de beweringen van de VN-waarnemingsgroep waren wat u en wij als vermoedens zouden bestempelen in plaats van geverifieerde feiten.

De FARC rebellen: – Het wordt nog erger – de “zaak tegen Bout” zou zijn versterkt door het boek van Farah en Braun, getiteld “The Merchant of Death”, dat beweerde dat hij in 1999 duizenden AK47’s aan de FARC zou hebben geleverd.

Helaas heeft een Peruaanse rechtbank vóór de publicatie van dat boek definitief vastgesteld dat het geen vluchten van Bout waren, noch van enig vliegtuig dat ooit met hem in verband is gebracht.

De link met de Taliban:- Wederom fout, Viktor Bout’s zakenrelaties waren met de Noordelijke Alliantie, niet met hun bittere vijanden de Taliban zoals Farah en Braun beweren, en de meeste vluchten naar Kabul vervoerden consumptiegoederen.

Amerikaanse en andere vliegtuigexploitanten die namens de Amerikaanse regering werkten, deden enorme wapenleveranties aan de Noordelijke Alliantie, die alle wapenleveranties door de vliegtuigen van Bout in de schaduw stellen.

In de val lokken

De Congo-Grote Meren verbinding: – Ja, Viktor vloog voorraden naar de Democratische Republiek Congo, voornamelijk in opdracht van de presidenten Paul Kagame van Rwanda en Yoweri Museveni van Oeganda. Zo ook verschillende Britse bemanningen en een enkele Amerikaanse. De bemanningen mochten van het Rwandese en Oegandese leger niet kiezen wat ze voor hen naar Congo vervoerden.

Wat betreft de beroemde foto van Dirk Draulans, ja het was Viktor, maar nee het was niet zijn vliegtuig … zoals een luchtvaartdeskundige in de entourage van een zeer hoge VN-functionaris op een informele vredesmissie naar toenmalig vice-president Bemba getuigde.

De “sting”-operatie: – In maart 2008 was het internationale media-koor dat Viktor Bout “in Thailand is gearresteerd omdat hij wapens zou hebben geleverd aan Colombiaanse FARC-rebellen”. Dat was niet zo.

Hij werd gearresteerd op grond van een minder zware, maar gemakkelijker te bewijzen beschuldiging van samenzwering om luchtdoelraketten en andere wapens te leveren aan een buitenlandse terroristische organisatie.

Deze aanklacht kwam niet voort uit een onderzoek naar een misdaad waaraan Victor Bout mogelijk medeplichtig was, maar gewoon uit een “sting”-operatie van de US Drug Enforcement Administration op basis van de getuigenissen van haar duur betaalde agenten en dubieuze getuigen.

Zelfs de rechter die zijn proces voorzat, zei in haar conclusie dat hij zonder de “sting”-operatie nooit voor een Amerikaanse rechtbank zou zijn verschenen.

Victor Bout in Thailand waarheen de Drug Enforcement Administration (DEA) hem had gelokt. “We zijn goed in zo’n zaken en daarom doet men op ons nogal eens een beroep”, wist een woordvoerder van de DEA eerder te zeggen.

De VS was het in het verleden de grootste producent van heroïne en opium. Voorheen waren de Britten dat. Of Thailand nu nog zoiets zou toelaten is hoogst twijfelachtig gezien de sterk gedaalde invloed van de VS op het land.

Amnesty International zei bij zijn arrestatie het volgende: “Victor Bout is niet de enige persoon die door de VN-wapenembargo-onderzoekers wordt beschuldigd van tussenhandel in en handel in wapens in weerwil van de Veiligheidsraad… zoals alle processen moet het eerlijk verlopen en moet de waarheid boven tafel komen over wie al die wapens naar humanitaire rampen heeft verscheept.”

Maar uiteindelijk ging het proces van Victor Bout in New York niet over de misdaden waarvan Bout door de VN en anderen werd beschuldigd.

Bij nader toezien

Korte beschouwingen over de belangrijkste beschuldigingen tegen Victor Bout

1. (a) Iedereen heeft het recht zich voor een rechtbank te verdedigen tegen beschuldigingen die tegen hem worden ingebracht. De VN heeft niet het recht om als plaatsvervanger van een Hof van Justitie op te treden en professionele aanklagers en rechters te vervangen door “deskundigen” die deel uitmaken van haar panels, waarvan de meesten geen professionele ervaring hadden en hebben met wetshandhavingsonderzoeken.

2. (b) Victor Bout gaf grif toe dat zijn vliegtuigen werden gehuurd voor het vervoer van wapens en andere verhandelde goederen naar verschillende landen, maar hij beweerde dat dit wettelijk was toegestaan door de regeringen en ontkende opzettelijk wapens te hebben verhandeld.

Hij is nooit berecht voor de beschuldigingen die van hem de “posterboy” van illegale wapenhandelaars maakten, de veronderstelde rechtvaardiging voor de sting-operatie van de DEA.

3. (c) De Thaise autoriteiten hebben Bout uitgeleverd om alleen te worden berecht voor zaken die verband houden met de “sting”-operatie – Bout is nog steeds niet berecht voor de beschuldigingen tegen hem geuit in de VN-wapenembargo-rapporten en die in het boek van Douglas Farah en Steven Braun.

4. (d) Die DEA-“sting”-operatie en de daaropvolgende uitleveringshoorzittingen hebben in feite de weg afgesloten voor een eerlijk proces tegen Victor Bout. Zijn proces in New York te midden van de opkomende media-aandacht was door Justitie zo opgezet dat geen enkel VN-rapport en geen enkele andere beschuldiging ooit voor een rechtbank zou worden getoetst. De “sting”-operatie zorgde ervoor dat zijn beschuldigers geen bewijs hoefden te leveren om hun beweringen te staven.

5. (e) In plaats van een prima facie zaak op te bouwen met bewijzen van illegale wapenhandel, kwam de “sting”-operatie van de DEA neer op een vorm van uitlokking, een praktijk die in de Amerikaanse wetgeving verboden is. Uiteindelijk verklaarde de rechter zelf dat Victor Bout zonder deze operatie voor geen enkele Amerikaanse rechtbank zou hebben moeten verschijnen.

6. (f) Beschuldigingen die nooit voor een rechter zijn getoetst, werden door herhaling omgezet in “feiten” die in talloze artikelen werden herhaald, totdat zij de overtuiging creëerden dat Victor Bout geen proces verdiende omdat hij al “berecht” was door de VN en de media.

De VN-rapporten zijn echter niet gemaakt of bedoeld om als buitengerechtelijk tribunaal te functioneren. De VN-onderzoekers waren niet verplicht om het bewijs waarop hun beschuldigingen waren gebaseerd in het openbaar te tonen.

(g) Geen enkele journalist, onder de duizenden artikelen die over Victor Bout zijn gepubliceerd, heeft ooit bewijsstukken of andere controleerbare bewijzen gepubliceerd ter ondersteuning van de VN-beschuldigingen van illegale wapenhandel.

Toch zouden ze moeten weten dat beschuldigingen = feiten = schuldige niet het soort rechtspraak is dat we in de loop der eeuwen hebben ontwikkeld.

Het grote probleem van Victor Bout was dat hij wapens vervoerde – wat in veel gevallen legaal is – en Rus was. Voor de media die altijd belust is op een sensationeel verhaal is dit het ideale slachtoffer. Sommigen zoals blijkt in dit verhaal gaan daarbij spreekwoordelijk over lijken. De feiten zijn dan van geen tel.

(h) Weet u dat Jon Mason-Ponting, van het secretariaat-generaal van Interpol, medio 2000 de opdracht kreeg – van het VN-panel voor Angola dat het rapport van december 2000 met de beroemde beschuldigingen aan het adres van Bout opstelde – een analyse te maken van de informatie en documenten die door eerdere VN-panels (onder voorzitterschap van ambassadeur Fowler) waren verzameld.

Mason-Ponting schreef in zijn rapport (waarvan de bevindingen en conclusies overvloedig door het panel werden overgenomen):

“Veel van de documenten hadden geen duidelijke bron, noch overheid, noch land van herkomst. Vrijwel geen van de documenten had duidelijk omschreven data; de documenten die dat wel hadden waren vaak misleidend, omdat zij werden gedateerd op het tijdstip waarop zij aan het VN-mechanisme werden verstrekt en niet op de datum waarop zij daadwerkelijk werden opgesteld.

[Het grootste deel van de door het mechanisme verstrekte informatie was afkomstig van het vorige sanctiemechanisme (onder leiding van ambassadeur Fowler). De informatie werd niet geëvalueerd op een manier die zich leende voor de standaardprocedures die bij inlichtingenanalyse worden gebruikt.

Vaak was de bron van de informatie niet duidelijk geïdentificeerd, was deze niet gedateerd, was er geen verwijzing naar of kon deze niet gemakkelijk worden geverifieerd. In verschillende gevallen waarin het mogelijk was de bronnen te identificeren, onthulden vele van hen informatie die vrijwel identiek was.

Victor Bout vermoedelijk met vrienden en  familie. Ook nu nog valt de pers hem lastig met zelfs verhalen over Oekraïne. Zolang het maar sappig is en vlot verkopend leesvoer.

 

Dit wijst normaliter op de geldigheid van de informatie, aangezien deze kan worden bevestigd; de analist heeft echter de indruk dat verscheidene van deze geïdentificeerde bronnen zich deze informatie grotendeels toe-eigenden. Dit lijkt het oorspronkelijke panel te hebben overtuigd van de geldigheid van de informatie, terwijl de ware bron niet was geïdentificeerd.

Onder verwijzing naar de eerder genoemde doelstellingen is het duidelijk dat de inlichtingen nog steeds aanzienlijke leemten vertonen. Deze leemten moeten verder worden onderzocht en geanalyseerd.

De lacunes in de informatie kunnen op twee verschillende scenario’s wijzen – het eerste is dat het huidige project er niet in geslaagd is de directe verbanden te identificeren die de onderwerpen van dit verslag met UNITA of de wapenbedrijven verbinden.

Een waarschijnlijker scenario is dat er een netwerk van indirecte banden blijft bestaan – belangrijke personen, tussenpersonen – die nog niet zijn geïdentificeerd.”

Helaas heeft de VN geen verder onderzoek verricht om de door Mason-Ponting vastgestelde “informatiekloof” te dichten.

Peter Danssaert, Sergio Finardi en Brian Johnson Thomas

De auteur (rechts op de foto) op wapeninspectie in Bunia in de DRC met leden van het Marokkaanse contingent van de VN in de DRC.

Verder lezen:

· –  The Arms Flyers. Commercial Aviation, Human Rights, and the Business of War and Arms. Sergio FINARDI & Peter DANSSAERT, July 2011. Report + Addendum (https://ipisresearch.be/publication/arms-flyers-commercial-aviation-human-rights-business-war-arms/)

· –  Dead on Time – arms transportation, brokering and the threat to human rights. Amnesty International, 2006. (http://www.amnesty.org/en/library/info/ACT30/008/2006)

De Morgen en het Institute for the Study of War

Dat jullie verworden zijn tot een plat propagandakanaal blijkt vandaag opnieuw. Jullie citeren op basis van het Amerikaanse Institute for the Study of War dat Rusland een valse vlag operatie plant.

Mag ik Jullie er heel simpel attent op maken dat dit ISW, dat Jullie bijna dagelijks gebruiken, eigendom is van de familie Kagan waarbij Victoria Nuland gehuwd is met Robert Kagan wiens schoonzus dat ISW runt waarbij Victoria Nuland op Buitenlandse Zaken de leiding heeft over het Amerikaans beleid betreffende Oekraïne.

Robert Kagan was in 2003 de fanatiekste verdediger van de oorlog tegen Irak. Maar dat essentieel gegeven verzwijgen Jullie. Bewust uiteraard. Het maakt Jullie tot bedriegers en oorlogsstokers en toont tot welk niveau De Morgen is afgedaald.

En dan is zelfs de zender RT van Rusland qua betrouwbaarheid veel beter. Moet ik Jullie dan ook bedanken voor de zware economische crisis waar we in zijn beland en de kou die massa’s mensen lijden. Fans van Svoboda e.a. zijn Jullie uiteraard.

Willy Van Damme

Lezersbrief naar De Morgen over het artikel vandaag op hun website: ‘Rusland plant mogelijk ‘valse vlag’-aanval op eigen grondgebied’. ‘Rusland plant mogelijk ‘valse vlag’-aanval op eigen grondgebied’ (demorgen.be)

Toogpraat bij De Morgen

Ik las dat jullie Kenneth Roth de grote baas van Human Rights Watch interviewden (Rusland is niet meer dan een groot pompstation met een leger: Waarom de echte dreiging voor de democratie elders zit – DM 30-07-2021) waarin die zegt dat Rusland niet meer is dan een pompstation met een leger.

Dat U dergelijke achterlijke toogpraat publiceren typeert De Morgen natuurlijk. Hij heeft het ook over de strijd tegen dictaturen en daarbij valt ook de naam van Saoedi Arabië. Interessant is het daarbij te weten dat hij de verantwoordelijke van HRW voor het Midden-Oosten naar Saoedi Arabië stuurde om geld voor HRW op te halen.

Kenneth Roth of mensenrechten als instrument van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Opgepast want hierachter schuilt de ‘almachtige’ Uncle Sam.

Eind 2013 vroeg HRW in een persbericht aan de Amerikaanse regering op om Damascus, een miljoenenstad, te bombarderen. Dit gebaseerd zoals bleek op mede door hen vervalste gegevens. Iets waarvoor HRW weigerde zich te verontschuldigen. Een mail met een vraag om een reactie bleef onbeantwoord.

En dat hij China ziet als de grootste bedreiging is geen toeval. Ook Washington ziet het zo. Ach ‘mensenrechten’, het is een business als een ander. Wat verdien je ermee?

Willy Van Damme

Iemand nog wat olie?

Voorwoord:

Als gevolg van een ziekte en drukke andere bezigheden lag dit een tijdje stil. Met excuses.

Vorige zaterdag is een Amerikaanse regeringsdelegatie in alle stilte met een private jet neergestreken in …. Caracas, de hoofdstad van Venezuela. Met een private jet want de Amerikaanse regering heeft feitelijk de oorlog aan het land verklaart, organiseerde er een (mislukte) staatsgreep tegen en ontdekte allerlei zware schendingen van de mensenrechten. Wat wil je, die regering ligt in de weg van de VS.

Bij de duivel

Washington had zelfs al een nieuwe president klaar, Juan Guado die vlakbij een militaire kazerne zich uitriep tot de nieuwe en echte president. Simpel: Nicolas Maduro had volgens hem en zijn Amerikaanse vrienden die verkiezingen vervalst en als parlementsvoorzitter was hij dan het tijdelijke nieuwe staatshoofd. Een operetterevolte die echter veel kwaad veroorzaakte.

Want gelijktijdig begon men het land financieel verder te ondermijnen. Alle Venezolaanse activa in het Westen waren plots eigendom van die Guado en daar was onder meer het zeer belangrijke Amerikaanse dochterbedrijf van de Venezolaanse staatsoliemaatschappij PDVSA bij plus de in Londen geparkeerde Venezolaanse goudvoorraden.

Gelijktijdig riep men ook de aanhangers van Guado op om ten strijd te trekken tegen de ‘corrupte dictator’. Het gevolg was een stroom vluchtelingen naar o.m. buurland Columbia. Het Amerikaans ingrijpen eindigde allemaal zoals een natte voetzoeker op niets. Zoals zoveel andere zogenaamde kleurenrevoluties.

De Venezolaanse regering hield verkiezingen en won die met vlag en wimpel. Alleen enkel steden kwamen in handen van de oppositie. Recent poogde Caracas haar goudvoorraad uit Londen terug te halen maar dat weigerden de Britten want London had de ‘regering‘ van Guado erkent als de wettige. Zo simpel pluk je een land. Maar hoe idioot moet men zijn om daar nog geld te laten ‘bewaren’?

Tot voor kort stond Nicolas Maduro op de Amerikaanse lijst met de te doden staatshoofden. Nu gaat men bij hem smeken om olie.

Venezuela overleefde de economische en financiële oorlog maar verarmde wel drastisch. Iran kwam het land dan te hulp  en stuurde enkele olietankers want onder meer door een gebrek aan onderdelen werken sommige raffinaderijen niet meer. En wat deed de VS? Op de volle zee een Iraanse olietanker kapen. De VS als piratenland.

Iran

Maar nu dus gaat men stiekem naar Caracas om te zien of Maduro hen niet uit deze knoeiboel kan halen want de olieprijs klimt als nooit gezien stijl omhoog. En bij OPEC, het kartel van olieproducenten, lijkt men er zelfs plezier in te hebben. Kassa, kassa. De VS droomt ervan om Rusland als olie-exporteur zoals voorheen met Venezuela, Libië, Syrië en Iran uit te schakelen.

in het Midden-oosten steunt trouwens niemand de VS en de EU in hun oorlogsbeleid. Opmerkelijk, zelfs Israël weigert hieraan mee te doen. Waar is de tijd van toen de VS maar met de vingers hoefde te knippen om iedereen achter zich te krijgen. In wezen steunt OPEC zelfs Rusland.

En zeker even opvallend is dat we in onze media plots positieve geluiden zien verschijnen dat een akkoord met Iran en haar nucleair programma nabij is. Zou het kunnen dat de VS al een tijd bezig was met haar plannen om Rusland uit de oliehandel te gooien? Ik zie China al toejuichen. China weet perfect dat de VS als ze succesvol is tegen Rusland daarna haar even hard zal aanpakken.

Niet zo moeilijk. Het enige dat de VS moet doen is om de Taiwanese ultra”s, en die zijn er, zo ver te krijgen om de officiële naam van het eiland Republiek China te laten vallen en zo de onafhankelijkheid uit te roepen. En dan is daar de Chinese rode lijn en is het ook hier oorlog.

Washington lijkt nog steeds te dromen dat de wereld aan haar voeten ligt en dat men manu militari met wat dreigen en pakken dollars iedereen in de pas kan doen lopen. Met de EU is dat geen probleem maar met de rest van de wereld is dat al veel moeilijker. Eerst poogt men Maduro te vermoorden en daarna als dat mislukt gaat men hem smeken om olie. Hoe noemt men dat?

Het blijkt trouwens dat de aan Venezuela gedane Amerikaanse voorstellen amper het bespreken waard waren. Wel werden de voorbije dagen twee kaderleden van de Amerikaanse tak van de PDVSA vrijgelaten. Ze waren volgens de veroordeling betrokken bij het bestelen van de PDVSA.

Ondertussen is het overduidelijk dat het oliekartel OPEC met Saoedi-Arabië dat via OPEC+ met Rusland nauw samenwerkt niets doet om de toestand op de oliemarkt te stabiliseren en de prijs neerwaarts te drukken. Wat simpel kan door gewoon te zeggen dat men de kranen gaat opendraaien. Men zwijgt echter.

Amerikaanse geloofwaardigheid 

Maar het verlossende woord komt niet en dreigt zo in de EU en de VS te zorgen voor een enorme catastrofe. De prijs van een vat olie stijgt stilaan naar 200 dollar voor en vat. Waanzin. Nog erger voor de gasmarkt welke niet alleen de gewone burger wurgt maar nog meer de bedrijven die stilaan de wanhoop nabij moeten zijn.

Anthony Blinken weigerde Rusland garanties te geven over het Oekraïense lidmaatschap van de NAVO en over de grote wapenleveranties aan Oekraïne. Hij lijkt nu te moeten toegeven.

Het verklaart vermoedelijk waarom de VS toch een akkoord wil met Iran en er de laatste weken steeds maar positieve signalen over een akkoord met Iran in onze media verschenen. Gevoed uiteraard door de VS en de EU. Plots wil men naast Venezolaanse olie ook Iraanse olie op de markt.

Maar het enorme probleem is dat amper iemand in de wereld nog één woord gelooft van wat een president Joe Biden of zijn minister voor Buitenlandse Zaken Anthony Blinken zegt. Het is de geschiedenis van de VS al meer dan 200 jaar lang. Eerst tegen de inheemse bevolking en daarna tegen de rest van de wereld.

Het is geen toeval dat het Iraanse parlement de Majlis met een zeer grote meerderheid neen zegde tegen de Amerikaanse beloften in deze zaak van het nucleaire programma. Ze eisen betere garanties dan wat nu op tafel ligt en in hun ogen waardeloos papier van de VS is.

Geen uitbreiding van de NAVO

De VS had toch in 1990 bij de éénmaking van Duitsland aan de Russen belooft dat de NAVO niet ging uitbreiden naar het Oosten. Waarna ze onmiddellijk daarna begonnen met het vernielen van Joegoslavië en zelfs het bombarderen van de Chinese ambassade in Belgrado. En nu zit de NAVO in wezen al vlakbij de Wolga en viel het in 2008 via Georgië ook Rusland aan.

Rusland had het NATO-lidmaatschap van Oekraïne omschreven als een rode lijn die niet mocht overschreden worden. Men lapte het zowel in Brussel als in Washington aan hun laars. De gevolgen kan men nu elke dag zien. Oekraïners worden gebruikt als pionnen in een luguber machtsspel over de nieuwe of de oude wereldorde.

De oorlog had zo vermeden kunnen worden had men in de EU en de VS de lef gehad om te zeggen dat Oekraïne nooit een lid van de NAVO zou worden. Een visie gedeeld door pakken westerse geostrategen die de westerse regeringen echter straal negeren.

“ (There would, of course, have to be iron-clad guarantees that NATO’s jurisdiction or forces would not move eastward.” Bron: U.S. Department of State, FOIA 199504567 (National Security Archive Flashpoints Collection, Box 38)

Liever stromen bloed en onbetaalbare energieprijzen dan het opgeven van de westerse controle over Oekraïne. Dat opgeven zou betekenen dat de staatsgreep van februari 2014 mislukt is. En dat wil men niet. Het toont hoe belangrijk de controle over Oekraïne is voor de NAVO. Het mag fortuinen kosten en veel Oekraïense mensenlevens.

Een document komende uit de Britse archieven waarin men duidelijk stelt dat de oostwaartse uitbreiding van de NAVO onaanvaardbaar is. Het document dateert van 6 maart 1991. Desondanks poogt men bij de NAVO en de westerse massamedia dit of te ontkennen of te minimaliseren. Het nep nieuws van onze media en zijn massa’s ‘factcheckers’.

En dan moet men bij de Venezolanen gaan smeken en goede woordjes doen bij de Iraanse ayatollahs, twee aartsvijanden waarmee Washington en in haar zog de vazallen van de EU al decennia in oorlog leven.

Sancties

Maar roepen op embargo’s en blokkades zal deze oorlog niet dichter bij haar einde brengen. Wil men in de EU Rusland echt uit het internationaal handelssysteem gooien? Leeft men zo in dromen? Neem diamant en Antwerpen. De meeste diamanten die men in Antwerpen koopt en verkoopt en laat slijpen komen van het Russische Alrosa, net geen monopolie op het ‘steentje’.

Bart De Wever hield zoals men kon verwachten deze week een vurig pleidooi tegen Rusland met Poetin als een nieuwe  Hitler. Maar wat met de diamant en zijn goede joodse vrienden? Gaat men hen ruïneren of uit Antwerpen jagen? Daar zal ongetwijfeld veel volk naar komen kijken.

Hetzelfde met de door de VS en EU opgelegde weigering van Boeing en Airbus om nog in Rusland te werken en te zorgen voor het onderhoud van de door hen aan Moskou verkochte vliegtuigen. Wie denken ze zo schade te berokkenen? Raad eens.

Maar Boeing en Airbus hebben Rusal, na China de grootste aluminiumproducent ter wereld, broodnodig. Een paar jaar geleden dacht de VS eraan om via allerlei nepbeschuldigingen Rusal op juridische wijze het gebruik van de dollar te ontzeggen. Al een paar dagen na die maatregel kwam de VS schoorvoetend en in stilte op haar beslissing terug.

En dan is er de voedselkwestie. Door de oorlog en de sancties zijn ‘s werelds twee grootste voedseluitvoerders uit de markt geduwd. Met het klassieke resultaat van hogere voedselprijzen die geleidelijk als het blijft aanslepen zullen zorgen voor voedseltekorten. Hoe gaat de EU dat oplossen?

Grote fiere natie

En dat simpel omdat men Oekraïne na de gelukte staatsgreep van 2014 dacht te kunnen verlossen van elke Russische invloed. Want voor de EU, NAVO en de VS moet Rusland kapot. Alsof Rusland dat zo maar zonder terug te slaan zou aanvaarden.

Russen zien zichzelf als lid van een grote fiere natie met een verleden waar ze erg trots op zijn. Welke natie niet trouwens? Sinds 1990 is men vanuit de NAVO echter gestaag bezig om Rusland verder te vernederen. Zo werden de Baltische staten lid van de EU maar Russisch sprekenden verloren er daardoor hun  stemrecht. Met steun van de EU want hier zwijgt onze media over.

Bart De Wever met zijn toenmalige schepenen op bezoek bij de Belz, een prominente clan binnen de joodse gemeenschap in Antwerpen. Wat gaat De Wever doen als men de handel van de EU met Rusland in diamant gaat verbieden?

Wil De Wever de Antwerpse verkiezingen winnen dan kan hij de steun van de joodse diamantairs heel goed gebruiken. Het als delicaat te bestempelen probleem kwam dit weekend eventjes in de media.

Hetzelfde doet zich nu voor in Oekraïne, een regio en nu land welke honderden jaren sinds de hereniging onder kozakkenleider Bohdan Zynovi Mychajlovytsj Chmelnytsky, die de Polen had verjaagd, in 1648 Russisch is. Met figuren als bijvoorbeeld schrijver Nikolaj Gogol en politicus Lev Trotski die beiden in Oekraïne geboren zijn.

Het was ook een vast deel van het Russische rijk in de periode tussen ongeveer 800, met de stichting van Kiev Rus, en de verovering door de Mongoolse Gouden Horde in de periode rond 1237. Met als hoogtepunt de kerstening op de Krim in 988 van vorst Vladimir de Grote uit Kiev. Een cruciaal ogenblik in de Russische cultuur toen het land een deel werd van het orthodoxe christendom.

Het ultranationalisme van groepen als Svoboda ontstond rond 1900 in de streek van het toen nog Oostenrijkse Lemberg/Lviv en was een marginale beweging die toen al uiterst gewelddadig was. Maar de stad was een smeltkroes van vele culturen wier rust verstoord werd door de oorlog van 1914-18 en het optreden van Bandera en zijn volgelingen.

Diepe haat

De rust zou nooit meer weerkeren. Want de haat van de ultranationalisten onder de Oekraïens sprekenden was een van diepe haat tegen de Polen. Rusland kwam pas in 1939 aan de beurt. Stepan Bandera werd ooit door een Poolse rechtbank zelfs ter dood veroordeeld wegens zijn betrokkenheid bij de moord op de Poolse minister van Binnenlandse Zaken Bronisław Pieracki.

Maar de komst van Nazi-Duitsland betekende dat het fascisme van Stepan Bandera zich met dezelfde haatdragende retoriek ook begon te richten tegen de Sovjetunie en zijn Russen. Geweten is dat fascistische groepen in Oekraïne en de Baltische staten nog gewelddadiger waren dan de SS en de Einsatzgruppen van het Duitse leger?

Stepan Bandera fascisteleider uit Galicië. Men poogt in onze media de man zoveel mogelijk wit te wassen door onder meer te zeggen dat hij in 1942 in Duitsland was gevangen gezet. Onzin natuurlijk, alsof hij daarom minder moorddadig en fascistisch zou zijn.

Hij liep gewoon in de weg van Duitsland. Meer was dat niet. Zijn volgelingen hebben onder Duits bevel alleszins verder blijven moorden dat het een lieve lust was. Voor Hitler waren zij bruikbaar.

Maar die Sovjetunie won de oorlog en deed Duitsland als macht wegkwijnen. Geen nood echter want dit gewelddadig ultranationalisme kreeg al snel steun van het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.

Neem Mykola Lebed, de rechterhand van Stepan Bandera, die men in geheime rapporten van de CIA ervan beschuldigde tijdens de Tweede Wereldoorlog minstens honderdduizend mensen, met veel Polen, te hebben doen vermoorden. Ook hij was betrokken bij de moord op Pieracki en kreeg hiervoor de doodstraf die echter zoals bij Bandera omgezet werd in levenslang.

De man leefde vanaf 1949 tot zijn dood in de VS zonder dat iemand een vinger naar hem uitstak. Hij stierf in 1998 in Pittsburgh en stond gans zijn leven in de VS onder bescherming van de CIA.

En als Oekraïne door het instorten van de Sovjetunie voor het eerst in haar geschiedenis een onafhankelijke natie wordt staan de volgelingen van Bandera klaar, geholpen met honderden miljoenen uit de VS, voor hun greep naar de macht.

Wat tot 1990 een eerder marginale beweging was die vooral was gesitueerd in Galicië groeide die dankzij het Westen uit tot een machtige beweging welke zich begin 2014 met geweld naar de macht schoot.

Het is dankzij die staatsgreep en de daarop volgende gewelddadige politieke zuiveringen die van de Russenhaat de leidende staatsideologie in Oekraïne maken. Voor Bandera moesten Russen uitgeroeid worden.

Een valstrik?

Merkwaardig daarbij is dat toen de vroegere president Viktor Joeshenko in 1990 Bandera uitriep tot nationale held de EU protesteerde. Hetzelfde in 2012 toen het Europees Parlement de fascistische groep Svoboda streng veroordeelde wegens haar virulente jodenhaat. De echtgenote van Joeshenko was een Amerikaanse diplomate.

Maar kort nadien begon men blijkbaar in Europa te beseffen dat men de zware jongens van Svoboda nodig had wou men een vaste greep op Oekraïne krijgen. En dus kregen we figuren als Herman Van Rompuy, toen voorzitter van de Europese ministerraad, en de liberale Europarlementsleden Guy Verhofstadt en Hans van Baalen die Svoboda kwamen ophitsen om de macht te grijpen.

Een verhaal uit 2014 in De Standaard over de toestand in de regio Donbass. Volgens die krant lag achter die krans een halve Russische brigade begraven die in Donbass actief was geweest en gesneuveld. ‘Per toeval’ had een fotograaf van die krant dat ontdekt. Een halve brigade is normaal meer dan 1.000 soldaten.

Novaya Gazeta wordt in onze media omschreven als een onafhankelijk dagblad dat kritisch is en kwaliteitsnieuws brengt. Ze wordt onder meer vanuit Nederland gefinancierd en is dus zeker niet onafhankelijk want om die subsidies te krijgen moet ze bij haar broodheren rapporteren. En die legt voorwaarden op. Als ik het goed begrijp heeft ze nog 4.500 abonnees. Commercieel en politiek dus een grote flop.

Dat Rusland dan toch Oekraïne aanviel hoeft dan ook niet te  verbazen (zie de tekst van John Mearsheimer onderaan). Een Russisch nationalisme kwam hier feitelijk onvermijdelijk in botsing met de Russenhaat van de Oekraïense ultra’s. Het gevolg zijn vele doden en massale vernielingen.

Met als vragen: Was men eerlijk toen de Duitse, Franse en Belgische leiders zegde dat ook Rusland nood heeft aan veiligheid? En wat wou men daarmee exact zeggen? Of was dit gewoon alleen maar een slecht theaterstuk van het duo Macron en Schultz?

Hierbij is het toch wel heel opvallend dat The Financial Times dit weekend neutraliteit voor Oekraïne als een goede zaak ziet. (1) Het klonk tot voor kort anders. Dan was het dat Oekraïne zelf zijn keuzes moet maken en dat Rusland zich daar niet mee moet bemoeien.  Met andere woorden: Rusland heeft al gewonnen.

Het wordt vermoedelijk iets als het bij de zogenaamde Cubaanse rakettencrisis van 1962 toegepast draaiboek. In wezen ging dit niet zozeer om die Cubaanse raketten maar om de Turkse-Amerikaanse luchtmachtbasis van de vlakbij de Sovjetunie gelegen stad Inçirlik waar de VS atoomraketten had geplaatst.

Nadien trok Rusland zijn raketten terug en de VS die van haar in Inçirlik. Maar dat laatste werd in onderlinge afspraak verzwegen. Wat een foute indruk gaf.

Nu zal men bij de NAVO en dus onze media zeggen dat men dankzij de dappere Oekraïners  en het eendrachtig en harde optreden van de EU met haar strafmaatregelen de Russen uit Oekraïne heeft verdreven. In Rusland zal men dan vooral over de neutraliteitsbelofte van Oekraïne hebben. Wat, samen met de taalkwestie, de voornaamste Russische eis was. Maar zo ‘wint’ iedereen.

Een andere vraag is natuurlijk wat Rusland hoopt te bereiken met deze oorlog. Klassieke rechtsgronden zijn er niet voor en de kleine man wordt weer het slachtoffer. Wil Rusland gans Oekraïne veroveren of blijft men tot aan de Dnjepr? Of wil men via een omsingeling van enkele grote steden druk uitoefenen op de lokale regering. Het lijkt dat laatste te zijn.

Een botsing van nationalisten

De basiseisen van Rusland zijn gekend: Oekraïne moet neutraal blijven – net zoals België na 1839 – en dus niet bij de EU en NAVO gaan, er komt een rem op de bewapening, men moet de huidige situatie rond de Krim en de Donbass erkennen en vooral het moet terug de volle rechten toekennen aan de Russischtaligen. Een taboe onderwerp in onze media. 

Wat wel zeker is is dat Rusland zich met deze aanval er zeker niet populairder op heeft gemaakt. Hoe dat juist zit is op dit ogenblik moeilijk in te schatten. En terwijl Zelenski zoals de vorige er door de VS geplaatste politici als Joeshenko en Poroshenko amper nog stemmen haalden leek ook Zelenski eveneens op de weg neerwaarts. De zoveelste uitgespuwde collaborateur.

Positief is wel dat zowel Rusland al de Oekraïense regering sinds kort water bij hun wijn deden. Moskou wil met Zelenski verder en Zelenski ziet plots wat in neutraliteit en het erkennen van de Krim als Russisch en de Donbass als een onafhankelijke staat. Maar de politiek van Zelenski is als die van een windhaan en zijn zijn verklaringen geloofwaardig? .

Een wel heel drastische koerswijziging van de regering in Kiev. Maar gezien de Russenhaat als leidende ideologie wat met de culturele eisen rond de taal? En hoe reageren de Oekraïense ultra’s hierop? Men had deze oorlog simpel kunnen voorkomen door Rusland veiligheidsgaranties te geven maar men weigerde dat.

Integendeel men steunde sinds 1990 alle mogelijke Russenhaters zowel in de Baltische staten als in Oekraïne. En dan was er nog de mislukte staatsgreep in Wit-Rusland want ja Loekasjenko is een, zegt men in de EU, dictator en die dient opgeruimd en vervangen door een figuur gesteund door de NAVO.

Wat we hier zien is het gevecht om een nieuwe wereldorde die of unipolair of multipolair zal zijn. Dat men bij ‘aartsvijanden’ moet gaan smeken toont echter de zwakte van de VS. En dat er na Oekraïne nog oorlogen rond dit probleem gaan gevoerd worden zijn is zeer goed mogelijk. We gaan door een periode met heel veel turbulentie.

Willy Van Damme

1) The Financial Times, 12 maart 2022, ‘Path to peace – Talk of neutrality status offers glimmer of hope‘. Daniel Dombey, Ben Hall en Jean Yackley.

EXTRA

John Mearsheimer over Oekraïne. Dat soort stemmen zal je normaal hier in België of Nederland nooit lezen of horen. Men zou eens iets teveel te weten komen.

John Mearsheimer on why the West is principally responsible for the Ukrainian crisis – The political scientist believes the reckless expansion of NATO provoked Russia

Mar 11th 2022

The war in Ukraine is the most dangerous international conflict since the 1962 Cuban missile crisis. Understanding its root causes is essential if we are to prevent it from getting worse and, instead, to find a way to bring it to a close.

There is no question that Vladimir Putin started the war and is responsible for how it is being waged. But why he did so is another matter. The mainstream view in the West is that he is an irrational, out-of-touch aggressor bent on creating a greater Russia in the mould of the former Soviet Union. Thus, he alone bears full responsibility for the Ukraine crisis.

But that story is wrong. The West, and especially America, is principally responsible for the crisis which began in February 2014. It has now turned into a war that not only threatens to destroy Ukraine, but also has the potential to escalate into a nuclear war between Russia and nato.

The trouble over Ukraine actually started at nato’s Bucharest summit in April 2008, when George W. Bush’s administration pushed the alliance to announce that Ukraine and Georgia “will become members”. Russian leaders responded immediately with outrage, characterising this decision as an existential threat to Russia and vowing to thwart it. According to a respected Russian journalist, Mr Putin “flew into a rage” and warned that “if Ukraine joins nato, it will do so without Crimea and the eastern regions. It will simply fall apart.” America ignored Moscow’s red line, however, and pushed forward to make Ukraine a Western bulwark on Russia’s border. That strategy included two other elements: bringing Ukraine closer to the eu and making it a pro-American democracy.

These efforts eventually sparked hostilities in February 2014, after an uprising (which was supported by America) caused Ukraine’s pro-Russian president, Viktor Yanukovych, to flee the country. In response, Russia took Crimea from Ukraine and helped fuel a civil war that broke out in the Donbas region of eastern Ukraine.

De VS heeft een geschatte 5 miljard dollar uitgegeven aan de uitbouw van het Oekraïense leger. Hier trainen ze het Oekraïense leger met de Javelin, een Amerikaanse antitankwapen. 

The next major confrontation came in December 2021 and led directly to the current war. The main cause was that Ukraine was becoming a de facto member of nato. The process started in December 2017, when the Trump administration decided to sell Kyiv “defensive weapons”. What counts as “defensive” is hardly clear-cut, however, and these weapons certainly looked offensive to Moscow and its allies in the Donbas region. Other nato countries got in on the act, shipping weapons to Ukraine, training its armed forces and allowing it to participate in joint air and naval exercises. In July 2021, Ukraine and America co-hosted a major naval exercise in the Black Sea region involving navies from 32 countries. Operation Sea Breeze almost provoked Russia to fire at a British naval destroyer that deliberately entered what Russia considers its territorial waters.

The links between Ukraine and America continued growing under the Biden administration. This commitment is reflected throughout an important document—the “us-Ukraine Charter on Strategic Partnership”—that was signed in November by Antony Blinken, America’s secretary of state, and Dmytro Kuleba, his Ukrainian counterpart. The aim was to “underscore … a commitment to Ukraine’s implementation of the deep and comprehensive reforms necessary for full integration into European and Euro-Atlantic institutions.” The document explicitly builds on “the commitments made to strengthen the Ukraine-u.s. strategic partnership by Presidents Zelensky and Biden,” and also emphasises that the two countries will be guided by the “2008 Bucharest Summit Declaration.”

Unsurprisingly, Moscow found this evolving situation intolerable and began mobilising its army on Ukraine’s border last spring to signal its resolve to Washington. But it had no effect, as the Biden administration continued to move closer to Ukraine. This led Russia to precipitate a full-blown diplomatic stand-off in December. As Sergey Lavrov, Russia’s foreign minister, put it: “We reached our boiling point.” Russia demanded a written guarantee that Ukraine would never become a part of nato and that the alliance remove the military assets it had deployed in eastern Europe since 1997. The subsequent negotiations failed, as Mr Blinken made clear: “There is no change. There will be no change.” A month later Mr Putin launched an invasion of Ukraine to eliminate the threat he saw from nato.

This interpretation of events is at odds with the prevailing mantra in the West, which portrays nato expansion as irrelevant to the Ukraine crisis, blaming instead Mr Putin’s expansionist goals. According to a recent nato document sent to Russian leaders, “nato is a defensive Alliance and poses no threat to Russia.” The available evidence contradicts these claims. For starters, the issue at hand is not what Western leaders say nato’s purpose or intentions are; it is how Moscow sees nato’s actions.

Ook de salafistische vrienden uit Syrië kwamen wel eens op bezoek in Oekraïne. Zoals die Oekraïense vrienden ook in Hongkong die amok makende jongeren kwamen steunen in hun vernielzucht. 

Mr Putin surely knows that the costs of conquering and occupying large amounts of territory in eastern Europe would be prohibitive for Russia. As he once put it, “Whoever does not miss the Soviet Union has no heart. Whoever wants it back has no brain.” His beliefs about the tight bonds between Russia and Ukraine notwithstanding, trying to take back all of Ukraine would be like trying to swallow a porcupine. Furthermore, Russian policymakers—including Mr Putin—have said hardly anything about conquering new territory to recreate the Soviet Union or build a greater Russia. Rather, since the 2008 Bucharest summit Russian leaders have repeatedly said that they view Ukraine joining nato as an existential threat that must be prevented. As Mr Lavrov noted in January, “the key to everything is the guarantee that nato will not expand eastward.”

Tellingly, Western leaders rarely described Russia as a military threat to Europe before 2014. As America’s former ambassador to Moscow Michael McFaul notes, Mr Putin’s seizure of Crimea was not planned for long; it was an impulsive move in response to the coup that overthrew Ukraine’s pro-Russian leader. In fact, until then, nato expansion was aimed at turning all of Europe into a giant zone of peace, not containing a dangerous Russia. Once the crisis started, however, American and European policymakers could not admit they had provoked it by trying to integrate Ukraine into the West. They declared the real source of the problem was Russia’s revanchism and its desire to dominate if not conquer Ukraine.

My story about the conflict’s causes should not be controversial, given that many prominent American foreign-policy experts have warned against nato expansion since the late 1990s. America’s secretary of defence at the time of the Bucharest summit, Robert Gates, recognised that “trying to bring Georgia and Ukraine into nato was truly overreaching”. Indeed, at that summit, both the German chancellor, Angela Merkel, and the French president, Nicolas Sarkozy, were opposed to moving forward on nato membership for Ukraine because they feared it would infuriate Russia.

The upshot of my interpretation is that we are in an extremely dangerous situation, and Western policy is exacerbating these risks. For Russia’s leaders, what happens in Ukraine has little to do with their imperial ambitions being thwarted; it is about dealing with what they regard as a direct threat to Russia’s future. Mr Putin may have misjudged Russia’s military capabilities, the effectiveness of the Ukrainian resistance and the scope and speed of the Western response, but one should never underestimate how ruthless great powers can be when they believe they are in dire straits. America and its allies, however, are doubling down, hoping to inflict a humiliating defeat on Mr Putin and to maybe even trigger his removal. They are increasing aid to Ukraine while using economic sanctions to inflict massive punishment on Russia, a step that Putin now sees as “akin to a declaration of war”.

Het stadhuis van Kiev een goeie maand na de staatsgreep van februari 2014. Zie o.m. het cijfer 88 dat verwijst naar Hitler en de zwart-rode vlag van de UPA, het Oekraïense fascistenleger uit de tweede wereldoorlog. Wie goed oplet kan in de beelden van o.m. de VRT die zwartrode vlag tegenwoordig regelmatig zien.

America and its allies may be able to prevent a Russian victory in Ukraine, but the country will be gravely damaged, if not dismembered. Moreover, there is a serious threat of escalation beyond Ukraine, not to mention the danger of nuclear war. If the West not only thwarts Moscow on Ukraine’s battlefields, but also does serious, lasting damage to Russia’s economy, it is in effect pushing a great power to the brink. Mr Putin might then turn to nuclear weapons.

At this point it is impossible to know the terms on which this conflict will be settled. But, if we do not understand its deep cause, we will be unable to end it before Ukraine is wrecked and nato ends up in a war with Russia. ■

John J. Mearsheimer is the R. Wendell Harrison Distinguished Service Professor of Political Science at the University of Chicago.

De F35 – Pleegde de Deense militaire veiligheidsdienst landverraad?

In Denemarken zijn dankzij een klokkenluider de voorbije weken enkele documenten via de DR, de Deense publieke omroep, openbaar geraakt die nog maar eens tonen hoe totaal onbetrouwbaar onze geheime diensten in Europa zijn. Voor het uitbouwen van een eigen nationaal en Europees beleid zijn die niet alleen totaal ongeschikt maar ook zelfs gewoon gevaarlijk.

Zo bleek recent dat de Deense militaire veiligheidsdienst Forsvarets Efterretningstjeneste (FE) in de praktijk jarenlang gewoon een aanhangwagen was van de Amerikaanse veiligheidsdiensten en vooral van de NSA. Het leidde tot het ontslag van onder meer Lars Findsen, chef van de FE.

Het rapport was het werk van de in 2014 opgerichte onafhankelijke toezichthouder voor de veiligheidsdiensten de Tilsynet med Efterretningstjenesterne (TET). Deze is te vergelijken met ons Comité I dat bij ons een onderdeel is van het parlement. Het rapporteert jaarlijks aan het parlement over de veiligheidsdiensten en heeft politionele bevoegdheid.

Druk op regering

De onbetrouwbaarheid van de veiligheidsdiensten is een kwaal die we overal zien zoals ook in België met onze Staatsveiligheid die via haar bevriende media de voorbije jaren herhaaldelijk het handels- en buitenlandbeleid van onze regering saboteerde.

Zoals het onderdruk zetten van overheidsbedrijven en de overheid als ze op handelsmissie naar China wil gaan of er met bedrijven akkoorden mee wil sluiten. Een advies welke normaal binnenskamers wordt geuit en daar blijft staat dan de volgende dag fiks aangedikt op de voorpagina’s van de kranten. Zo die overheid onder druk zettend omdat ze niet wil luisteren naar hun ‘advies’.

Het hoofdkwartier van de Deense militaire inlichtingendienst FE in Sandergard, een oud fort. Deze FE bleek toe te laten dat de Amerikaanse NSA via haar datacentrum niet alleen de eigen Deense regering mocht bespieden maar ook de buurlanden waarbij mogelijks België.

In Augustus dit jaar brak er in Denemarken binnen de regering en de veiligheidsdiensten een groot schandaal uit toen bleek dat de FE via haar afluisternetwerk in Sandergard toeliet dat de NSA, de Amerikaanse Nationale Veiligheidsdienst, mee kon afluisteren.

Deze is gekend van het wereldwijde en allesomvattende afluisterprogramma dat uitlekte via klokkenluider Edward Snowden. Daarbij luisterde die NSA mee naar al de Deense telecommunicatie, niet alleen de Deense maar ook op het internationaal dataverkeer die het land passeert, en daar zit ook Russisch bij. Zo geraakte de NSA volgens die klokkenluider zelfs zo in het Franse netwerk en vermoedelijk ook het Belgische.

De aankoop van de F-35

En daarbij ging men niet op zoek naar Chinese of Russische spionnen maar in Denemarken zelf en bij de buurlanden. De periode waarover de TET rapporteerde betreft die van 2014 tot 2016 en dat is belangrijk.

Het is toen dat de Deense regering moest beslissen welk gevechtsvliegtuig men ging aankopen, de Zweedse Gripen, de Europese Eurofighter of de F-35 van het Amerikaans bedrijf Lockeed Martin. Ook België moest die keuze op dat ogenblik maken.

En al dra bleek dat de Gripen en Eurofighter kansloos waren. De doelwitten van de NSA waren immers onder meer het Deense ministerie van Buitenlandse Zaken en Financiën en Terma, een lokale firma die gespecialiseerd is in militaire hard- en software en later na de sluiting van het contract aan de F-35 mag toeleveren. Ook luisterde men in het buitenland personen, bedrijven en overheden af.

Het Amerikaanse jachtvliegtuig de F-35 van Lockeed Martin. Werd de aankoop ervan door enkele Europese landen waaronder België gerealiseerd dankzij Amerikaanse spionage, criminele praktijken dus. Ook in België was er veel herrie over. Men lokte toenmalig SPA-voorzitter John Crombez hiervoor zelfs in een val door hem vanuit de N-VA vervalste documenten te bezorgen. John Crombez lag in dit dossier immers dwars en men schakelde hem zo in dit debat uit.

Opvallend is dat de NSA, met steun van de FE, op zoek ging naar de private telefoonnummers en mailadressen van bij die aankoop betrokken mensen bij Terma en die beide ministeries.

Ze deed dat met een systeem genaamd Xkeyscore dat er in slaagt om in die ontelbare data die elementen er uit te pikken die men bruikbaar acht. Wat doet vermoeden dat men die mensen of persoonlijk wou contacteren en eventueel ook info zocht over hun privaat leven. Waarom? Afpersing? Omkoping?

Het betrof hier dus geen spionage tegen een vreemde mogendheid, een terreurnetwerk of welke buitenlandse politieke beïnvloeding ook. Neen, het lijkt hier gewoon industriële spionage om te zorgen dat niet een Zweedse of Europese concurrent die vliegtuigen kon leveren maar het Amerikaanse Lockeed Martin. Waarbij men dus ook de regering en een van de Deense topbedrijven in de gaten hield.

Wiens loyauteit?

Wat eventueel schade toebracht aan Denemarken, de Europese luchtvaartindustrie en de keuze voor de F-35 zowel in Denemarken als elders in Europa vermoedelijk deed overslaan in de richting van het Amerikaans jachtvliegtuig. Alhoewel de VS natuurlijk ook andere middeltjes heeft om een tegenspartelende bondgenoot in de pas te doen lopen. En over die middeltjes zal je zelden of nooit iets horen.

In wezen toont dit verhaal nog maar eens de grenzeloze arrogantie van de VS aan. Wie dacht dat de NSA na de onthullingen hun vroegere medewerker Edward Snowden zich koest zou houden en de wet respecteren is wel uiterst naïef.

Hetzelfde voor de veiligheidsdiensten van de Europese partners zoals de Nederlandse AIVD, de Belgische Staatsveiligheid of de Duitse Bundesnachtrichtendienst BND, de buitenlandse spionagedienst van Berlijn.

Lars Findsen, hoofd van de Deense militaire spionagedienst FE, werd in augustus 2020 door de minister van Defensie ontslagen. Achter de schermen hielp hij de Amerikaanse NSA mee het dossier voor de aankoop van het jachtvliegtuig F-35 bepalen.

Deze laatste spioneerde zoals bleek zelfs tegen het eigen Europese Airbus, een bedrijvengroep die nochtans de spits vormt van het eigen Europees industrieel- en veiligheidsbeleid. Wiens geheimen de BND dus gewoon doorspeelde naar Washington? En men kan er gif op nemen dat de NSA dit dan doorspeelde naar Boeing, Lockeed Martin en de andere rivalen in de VS.

De vrienden bij de NSA

De EU is trouwens in een zwaar juridisch gevecht gewikkeld tussen Boeing en Airbus betreffende wederzijdse overheidssubsidies. En toen bleek dat de Britten samen met de NSA ingebroken hadden in het kabelnetwerk van het Belgische telecombedrijf Proximus poogde men via de media dit zelfs op de Chinezen te steken.

Trouwens het intern telefoonnetwerk van de EU in het Berlaymontgebouw waar de Europese lidstaten hun delegaties hebben bleek geïnstalleerd te zijn door een Israëlische firma die goede relaties heeft met de Mossad, de Israëlische spionagedienst. Geen probleem Benjamin Netanyahu luistert mee.

De conclusie is dan ook dat onze regeringen hun eigen spionagediensten niet kunnen vertrouwen en best uitzuiveren van alle ongewenste buitenlandse connecties, lees Amerikaanse, Israëlische en Britse.

Diezelfde NSA die samen met de Britse afluisterdienst GCHQ had ingebroken bij Proximus. De hoofden van die westerse veiligheidsdiensten zijn in wezen een vriendenclubje die elkaar vermoedelijk bij de voornaam aanspreken en op regelmatige wijze ontmoeten om te overleggen.

Generaal Eddy Testelmans, gewezen hoofd van de Belgische militaire veiligheidsdienst AIVD, had het toen het schandaal rond Edward Snowden in 2013 uitbrak in een gesprek met MO Magazine over zijn goede relatie met de NSA. Kregen die van de AIVD ook hier dan carte blanche misschien?

Zo stelde Testelmans in dat enkele dagen na de onthullingen van Snowden gepubliceerd gesprek: “Bovendien hebben we met hen (de NSA, nvdr.) een zeer goede relatie, open en professioneel, in de twee richtingen. Dit bewijst trouwens dat in het domein van de cyberveiligheid de multinationale samenwerking van enorm belang is”. En neen, dit is geen Belgenmop.

Liegen en bedriegen

Toen midden augustus van dit jaar het schandaal in Denemarken met de FE uitbrak werd de chef van de FE Lars Findsen wegens het mogelijks overtreden van de wet en het achterhouden van gegevens en liegen tegen de controleurs van de TET door minister van Defensie Trinse Bramsen (sociaal-democratie) ontslagen in afwachting van verder onderzoek.

Dit dan samen met drie andere toplui van de dienst. Met andere woorden: loyauteit tegenover de VS gaat boven die van gehoorzaamheid aan de Deense wetten en de overheid. Landverraad?

De Deense minister van Defensie Trine Bramsen (sociaaldemocraat) ontsloeg de chef van de FE samen met drie andere toplui. Bleek dat zij gelogen hadden in het onderzoek naar de praktijken van de FE, dit saboteerden en toelieten dat de Amerikaanse NSA de communicatie afluisterden van de eigen regering en het techbedrijf Terma. Dit in het kader van de aankoop van het jachtvliegtuig de F-35. Het rapport van de klokkenluider over de FE en de NSA dateert van 2015, dus van voor de Deense aankoop van de F-35.

Het verhaal doet herinneringen oproepen aan het mogelijks grootste politieke schandaal ooit in de moderne geschiedenis van België ten tijde van wat men de ‘jaren van lood’ noemde met de aanslagen van de Bende van Nijvel en die van de CCC, de Cellules Communistes Combattantes, een groep die mogelijks gemanipuleerd werd door de VS.

Toen het spoor voor die aanslagen en moordpartijen richting een stay behind netwerk (2) leidde – een ultra geheime groep die vanuit het leger en de Britse en Amerikaanse veiligheidsdiensten werd aangestuurd en in meerdere Europese landen uiterst moorddadige aanslagen pleegde – weigerde de AIVD de namen van de leden aan het parlement te geven. Ondanks herhaald aandringen. Londen en Washington hadden ze wel.

In haar persbericht over de zaak stelde de Deense TET dat de bevolking over deze zaak een zo grootst mogelijke transparantie moest krijgen. Om echter wat verder dan weer te schrijven dat de Denen gezien het gevoelige van deze materie nooit de echte waarheid zullen te weten komen.

Het is dan ook twijfelachtig dat een van de vier op mogelijks criminele feiten betrapte officieren ooit voor de rechter verantwoording zullen moeten afleggen. License to Kill stelde James Bond. Er is een term voor: straffeloosheid of het einde van de rechtstaat. En als te verwachten was er hiervoor in onze Belgische media geen aandacht. Die waren vermoedelijk nog aan het zoeken naar Chinese en Russische spionnen.

Naschrift:

In een gesprek stelt Michel Dylst dat hij niets te maken heeft et de vervalste emails rond de F-16 en de ruzies betreffende de aankoop van de F-35. Het was hiermee dat toenmalig SPA voorzitter John Crombez in de val werd gelokt en het zwijgen werd opgelegd.

Naar hij verklaarde is hij als voorzitter van de vzw Vriendenkring KS niet bezig geweest met dat dossier van die gevechtsvliegtuigen en heeft hij er ook geen kennis van. En dat was wel nodig om die mails te kunnen vervalsen.

Hendrik Vuye, die naast Crombez en nog een derde persoon die mails had gekregen, stelde toen in De Morgen dat zijn telefoonnummer voorkwam en ook zijn stem te horen was. Hendrik Vuye was niet bereikbaar.

Michel Dylst is de zoon van Désiré Dylst die jarenlang passioneel rond de mijnen syndicaal actief was. Eddy Melis klinkt nog steeds verbaasd toen hij in die periode zijn naam samen met die van zijn vriend Michel Dylst in de pers vernoemd zag in verband met die vervalste mails. 

Hij en samen met nog een aantal mensen hadden een discussiegroepje Aude Sapere (Om te weten) waar allerlei onderwerpen informeel ter sprake kwamen en zo ook de kwestie van de F-35. In het kader daarvan verstuurden ze op zeker ogenblik zelfs brieven naar parlementsleden over de kwestie. Maar daar bleef het ook bij. Grote kennis van dat dossier hadden ze niet en veel kwam ook van de site Dwarsliggers die er zich in specialiseerde.

Zijn vermoeden is dan ook dat iemand, een persoon of organisatie zijn naam en die van Michel Dylst gebruikt hebben om het debat rond die gevechtsvliegtuigen in een bepaalde richting te duwen. Met als bedoeling Crombez uit te schakelen. Hij heeft wel het raden naar het wie. 

Willy Van Damme

1) DR, 15 november 2020, Niels Fastrup, Lisbeth Quass, Henrik Moltke en Lasse Lindegaard, ‘Hemmelige rapporter: USA spionerede mod danske ministerier og forsvarsindustri.’ Hemmelige rapporter: USA spionerede mod danske ministerier og forsvarsindustri | Indland | DR. Ook: DR, 16 november 2020, ‘Kilder: NSA snagede i det danske milliardindkøb af kampfly’.  Kilder: NSA snagede i det danske milliardindkøb af kampfly | Indland | DR.

2) Deze netwerken werden onder impuls van de Britten opgericht na het einde van de tweede wereldoorlog. Zij waren ultrageheim en zelfs de nationale regeringen wisten van niets. Het idee was dat zij bij een nieuwe bezetting spionage- en sabotageacties zouden verrichten voor de Britten en de VS. In hoeverre ze nog bestaan is onduidelijk. Het vermoeden is van wel.

Zionisten aan het stuur

Wat ook de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen wordt, een ding is zeker: Zionisten zullen wanneer het over het Midden-Oosten gaat aan het stuur zitten. Bij president Trump is dat zijn joodse schoonzoon Jared Kushner, bij Joe Biden is dat vermoedelijk Daniël Shapiro eveneens jood en nu trouwens in Israël wonende. Wettelijk hoeft men voor die job geen jood te zijn maar niet-joden moeten er blijkbaar niet eens voor solliciteren.

Daniel Shapiro

Onder Jared Kushner was het de Israëlische politieke vleugel rond Benjamin Netanyahu die de lieveling van het Witte Huis was. Het verhuizen van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem en het erkennen van de Israëlische bezetting van de Syrische Golan waren het werk van Kushner en minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo.

Ook het aanknopen van diplomatieke betrekkingen van Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten met Israël was vooral het werk van beiden. Een geschenk voor de harde lijn binnen het zionisme. Niet dat dit laatste echt veel veranderde. Beide staten hadden immers al decennia goede zij het geheim gehouden relaties. Hetzelfde trouwens voor Qatar en Saoedi-Arabië. Die willen de schijn alleen nog wat ophouden.

Daniel Shapiro was van 2011 tot 2017 onder Barack Obama ambassadeur voor de VS in Israël en zat onder president Bill Clinton in de Nationale Veiligheidsraad, een adviesorgaan voor het buitenlands beleid los van Buitenlandse Zaken en de CIA. Het is voor het Witte Huis een alternatief moesten de CIA en Buitenlandse Zaken dwars liggen en een eigen beleid pogen te voeren.

In die Veiligheidsraad volgde hij het Midden-Oosten op de voet. Nu behoort Shapiro tot de topadviseurs qua buitenlands beleid in het team van Biden en welke positie hij juist zal krijgen als Biden president wordt is natuurlijk nog niet geweten. Maar dat Shapiro voor benoemingen op de eerste rij staat voor het bepalen van de politiek rond het Midden-Oosten is duidelijk.

Daniel Shapiro een topman binnen het Amerikaans buitenlands beleid voor het Midden-Oosten bij de Democraten. Hij is ook de link tussen AMMAN, de Israëlische militaire veiligheidsdienst en de Amerikaanse Democratische partij. Waar ligt de loyauteit van Shapiro?

Hij speelde onder Obama ook een grote rol bij het tot stand komen van een pact tussen Israël en de VS voor militaire bijstand, goed voor 38 miljard dollar en dit gratis van Washington. Het is van de sleutelelementen in de relatie tussen beide landen. Plunder de Amerikaanse schatkist dus.

INSS & AMMAN

Shapiro woont nu in Israël en is als topmedewerker nauw betrokken bij het Israëlische Institute for National Security Studies (INSS) dat werd opgericht na de Yom Kippur oorlog met de Arabische buren van 1973 die Israël ei zo na verloor. Het werd opgericht vanuit de Tel Aviv University Defense Studies.

Het idee was zo op het vlak van het veiligheidsbeleid beter advies te kunnen geven. Gebleken was immers dat Israël op dat vlak het de nodige expertise ontbrak. Na een donatie van de Amerikaanse miljardair Melvin Jaffie kon het in 1976 onder leiding van de gewezen generaal-majoor Aharon Yariv van start gaan. Het toont onmiddellijk in welke richting men dit INSS moet zoeken en dat is het leger.

De man was een gewezen militair attache in de Verenigde Staten en van 1964 tot 1974 hoofd van AMMAN, de militaire inlichtingendienst. Dus in de periode van de Yom Kippuroorlog die zijn dienst dan ook niet had zien aankomen. Hij wordt gezien als de stichter van het INSS en instituut moet men daarom beschouwen als de publieke arm van AMMAN.

De huidige directeur is Amos Yadlin zoals Yariv een gewezen militair attaché in Washington en een vroegere chef van AMMAN. Het lijkt een soort job die men als gewezen chef van AMMAN krijgt bij het op pensioen gaan.

Martin Indyk

Een van de bestuurders van het INSS is Martin Indyk, vice-president van het Amerikaanse Brookings Institute en ook een jood. Wat merkwaardig is want het was Indyk die met financiële steun van Qatar het Brookings-Doha Center in 2008 hielp oprichten.

Een geheime donatie die de ware relatie tussen Qatar en Israël toont. En Qatar steunt al sinds 2011 al Qaeda en de Moslimbroeders in Syrië en speelde en sleutelrol bij het omverwerpen van de regering van Moeammar Kadhaffi in Libië. Met moord, plunder en chaos tot gevolg. Indyk kwam er gerechtelijk eventjes mee in de problemen maar onder ‘vrienden’ regelde men dat wel.

Indyk was voordien, zoals Shapiro, in Washington verbonden aan de Nationale Veiligheidsraad en gewezen ambassadeur voor de VS in Israël. Hij was in 1985 ook de stichter en algemeen directeur van het Washington Institute for Near East Policy, opgericht met geld van het American-Israeli Public Affairs Committee (AIPAC). Deze instelling is dan ook een van de vele spreekbuizen van Israël in de VS.

En dit laatste is opvallend. Want Shapiro en Indyk staan bekend als tegenstanders van AIPÄC en ijveren voor een zachtere aanpak van de Israëlische veroveringszucht. Zo zijn zij althans in het publiek voorstander van een tweestatenoplossing voor de Palestijnse kwestie en tegen verdere annexaties van gronden op de Westelijke Jordaanoever.

Dan Shapiro (links) in overleg met de gewezen president Barack Obama en toenmalig vice-president Joe Biden. Het toont hoezeer het Amerikaans beleid voor het Midden-Oosten onder controle staat van de Israëlische veiligheidsdiensten, hier de militaire.

Het was dan ook geen toeval dat Shapiro niet was uitgenodigd toen de VS in 2018 haar nieuwe ambassade in Jeruzalem plechtig opende. Shapiro en Indyk zijn in de VS gelieerd aan J Street, de Israëlische lobbygroep die is uitgegroeid tot de aartsrivaal van AIPAC.

J Street versus AIPAC

In wezen dient men dit te zien als een nieuwe versie van de ruzies in de negentiende en begin twintigste eeuw binnen het zionisme tussen Vladimir Jabotinski en het duo Ben Gurion en Theodor Herzl. De harde uiterst agressieve lijn versus de ogenschijnlijk zachtere maar meer geslepen zionistische politiek van Ben Gurion die zich nu via het conflict tussen Kushner/Trump en Shapiro/Indyk verder zet.

Zeker is echter dat de Israëlische militaire Veiligheidsdienst AMMAN bij een overwinning van Biden aan het stuur zal zitten van het Amerikaanse buitenlandse beleid in het Midden-Oosten. Wat voor de regio belooft.

Vaststaand is ook dat die ‘zachte’ zionistische vleugel die realisaties van de harde lijn met veel plezier zal aanvaarden. Niets nieuws dus onder de Israëlische zon want het was ook al zo met de geschillen tussen de clans Ben Gurion en Jabotinski die wel eens dodelijk afliepen.

De onbewezen verhalen over Russische of Chinese inmenging in de Amerikaanse politiek zijn dan ook peanuts in vergelijking met de rol achter en zelfs voor de schermen van Israël. Tegenstanders van de Israëlische politiek moeten zich in Washington dan ook niet aanmelden. En Shapiro stelde ooit in een interview dat hij het de voorbije jaren een geweldige zaak vond om zijn land te dienen. (1) Maar welk land bedoelde hij?

Willy Van Damme

1) Jewish Insider, 1 augustus 2019, Jacon Kornbluh, “Dan Shapiro turns 50”. https://jewishinsider.com/2019/08/dan-shapiro-turns-50/

Wat doet de nieuwe Amerikaanse krijgsheer: Biden of Trump?

Dinsdag gaat de VS naar de stembus om een nieuwe president te kiezen. Dit terwijl al meer dan 80 miljoen kiezers via de post hun stem uitbrachten, waaronder beide presidentskandidaten. Alhoewel Joe Biden gezien de opiniepeilingen de waarschijnlijke winnaar is, is alles nog mogelijk.

Zeker is dat beiden oorlog zullen voeren en die agressie mogelijks nog gaan opvoeren. De VS is een der meest agressieve naties uit de geschiedenis en voort al sinds de eerste kolonisten op het Noord-Amerikaanse continent verschenen steeds oorlog. Het lijkt wel een verslaving. Tegenstand dulden is geen Amerikaanse eigenschap. Ze wil de onbetwiste leider van de wereld zijn. En wee diegene die dit leiderschap wil evenaren.

Iran

Maar de VS is als een kat in het nauw en katten maken in zo’n gevallen rare onverwachte en vooral gevaarlijke sprongen. En wie denkt dat er qua buitenlands beleid tussen beide kandidaten grote verschillen zullen zijn is er aan voor de moeite. Alleen op binnenlands vlak zullen er wel verschillen zijn. Alhoewel men ook hier niet te veel hoge verwachtingen moet koesteren.

Donald Trump, of de man die ontsmettingsproducten als Destop aanprees in de strijd tegen covid-19. Onder zijn bewind verzwakte de VS nog verder. Make America small again?

Alleen op het vlak van de politiek versus Iran zou er in het buitenlands beleid een wezenlijke verandering mogelijks te merken zijn. Een van de eerste belangrijke beleidsdaden van Donald Trump was immers het opzeggen van het akkoord dat het binnen de VN rond de Iraanse nucleaire politiek sloot met Duitsland, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, China en Rusland. Hij verscheurde het akkoord met luide trom.

Dit nieuw Amerikaans beleid tegenover Teheran is gezien haar strengheid – Men poogde elke vorm van handel met Iran onmogelijk te maken en het zo richting het bankroet en algemene armoede te sturen – feitelijk mislukt. Het land overleefde zoals verwacht die oorlog. Biden en met hem de elite binnen de Democratische partij waren hier steeds tegen en zullen als Biden het pleit wint de koers normaal snel wijzigen.

Maar dat wil niet zeggen dat de oorlog van de VS tegen Iran onder Biden zal stoppen. Een andere toon zal er wel zijn. De EU zal hier trouwens ook aan meedoen. De solidariteit binnen de NAVO zal op dit vlak vermoedelijk blijven bestaan. Behoudens dan Turkije dat internationaal echter steeds meer geïsoleerd raakt.

Donald Trump poogde via die keiharde druk Teheran wel tot toegevingen te dwingen maar die oorlogspolitiek faalde want Iran is altijd al een trotse natie geweest en dat is onder de ayatollahs zeker niet gewijzigd. Integendeel. Het kreeg dankzij die religieus getinte revolte van 1979 een sjiitisch tintje waardoor het zich nog beter als de ‘beste’ kon onderscheiden van de Arabische buren, zeker die op het Arabisch schiereiland.

De wensen van Israël

Of er door die nieuwe politiek ook een einde komt aan de Amerikaanse agressie in Irak, Syrië en Libanon is onduidelijk. Het zou betekenen dat de VS haar troepen terugtrekt uit Syrië en Irak en het stopt met de acties tegen Libanon en vooral Hezbollah. En dat zou pas een grote Amerikaanse koerswijziging betekenen. Het lijkt daarom twijfelachtig.

De VS verdedigde de voorbije honderd jaar namelijk steeds trouw de zionistische plannen en die behelzen onder meer het vernielen in de regio van elke mogelijke weerstand tegen hen. Want Israël ziet die relatieve sterke van de buurlanden als een bedreiging.

En die plannen betekenen het opsplitsen van die landen in met elkaar continu in oorlog levende nepstaten en het vernielen van hun industrieel apparaat zodat ze achterblijven als verpauperde staten en slaaf van Israël. Dat is de kern van het Amerikaanse buitenlandse beleid in die regio.

Als Joe Biden president wordt zal hij moeten beslissen wat te doen met Turkije en vooral hun president Recep Erdogan. Blijft de VS de PKK steunen? En wat met Libië, de olie- en gaswinning in de oostelijke Middellandse Zee en dan is er ook nog Nagorno-Karabach?

Natuurlijk is die politiek een mislukking maar de terreur tegen die drie staten blijft voortduren. De VS en Israël lijkt hier een onvoorstelbare hardnekkigheid te tonen. Alhoewel ze militair de slag al lang verloren blijven ze de druk sociaal-economisch enorm opvoeren. Zonder kans op succes.

Het zorgt wel voor een toenemende verpaupering zodat het Wereldvoedselprogramma vreest haar hulp aan de door de NATO geteisterde landen nog drastisch zal moeten opvoeren. Waarna NATO-land Noorwegen dan de Nobelprijs voor de Vrede toekent aan het Wereldvoedselprogramma. Het toont hoe ver de VS en haar vazallen in hun hypocrisie gaan. Iemand bijna wurgen en dan de dokter die hem wat oplapt feliciteren.

En dat Joe Biden en de Democratische partij trouw Israël zullen blijven steunen hoeft men niet te betwijfelen. Joe Biden heeft ook een reputatie van oorlogszucht en voor critici die van een corrupte bewindvoerder. Het verschil hier ligt hem in de Israëlische politiek waar Trump en de Republikeinen Benjamin Netanyahu steunen en Biden andere zionistische fracties verkiest.

Keiharde druk

Wel zal Biden, gezien de moeilijke positie van de VS op wereldschaal, pogen de bestaande bondgenootschappen te versterken en nieuwe vrienden te zoeken. Probleem is dat de VS aan die ‘partners’ toegevingen zal moeten doen. En dat wringt.

De VS hebben op dit gebied nu eenmaal een barslechte reputatie. Hun beleid is er steeds een geweest van afdreigen. En desnoods zal men die landen pogen in zware politieke en economische moeilijkheden te brengen. Met een zogenaamde kleurenrevolutie zoals nu in Wit-Rusland. Nog een flop. Amerikaanse ambassadeurs regeren niet zelden als vice-koningen over hun gastland.

Zo arresteerde het parket op Zaventem wegens een vermoeden van fraude enkele jaren terug een Amerikaanse ondernemer. De volgende dag belde de Amerikaanse ambassadeur naar de Kortrijkse procureur en hup de man was vrij.

En als toenmalig minister voor Leefmilieu Norbert De Batselier (spa) een milieuvergunning voor een Amerikaans bedrijf weigerde kreeg hij de dag nadien de Amerikaanse ambassadeur over de vloer. De Batselier plooide echter niet.

Toen in 2003 België geen diplomatieke en rechtstreekse militaire steun verleende aan de Amerikaanse invasie van Irak bleek het Vlaams Belang met Filip Dewinter plots een veel geciteerde gast in de Amerikaanse en Israëlische media.

België lag in 2003 dwars betreffende de Amerikaanse invasie van Irak en plots was Filip Dewinter in 2003 volgens Time magazine de toekomstige burgemeester van Antwerpen en bijna eregast op het Witte Huis. De voorbije jaren liep hij dan weer de deuren plat bij de Syrische president Bashar al Assad om dan nu de loftrompet te zingen van Donald Trump. Van politieke souplesse gesproken. Iets voor Cirque du Soleil?

Time Magazine zag Dewinter in 2012 zelfs de strijd voor het Antwerps burgemeesterschap winnen tegen een immigrant uit de omgeving van … Aboe Jahjah. Er was zelfs sprake van dat Dewinter op bezoek zou gaan naar het Witte Huis. Men dreef vanuit de VS de politieke spanning hier dus op. Of hoe de Amerikaanse media het spel van hun regering slaafs meespeelden.

Zoeken naar bondgenoten

En dat nogal wat Europese landen het Chinese telecombedrijf Huawei uit hun telecommarkt zwierden zal ongetwijfeld het resultaat zijn van loodzware Amerikaanse bedreigingen. De crisis rond Griekenland en de euro werd toch ook georganiseerd vanuit Wall Street. Europa speelde het spel niet als geëist en hup daar kwamen de speculanten. En Wall Street ligt tot nader orde in New York en niet in Brussel.

Dat zoeken naar extra bondgenootschappen is trouwens niets nieuw en begon al volop onder Donald Trump, zeker in de laatste twee jaar. Zo poogt men nu een alliantie te smeden met India tegen China zoals men dat eerder tevergeefs poogde met Vietnam – De Vietnamese oorlog is men in Washington blijkbaar geheel vergeten – en andere landen.

Het was een idee van de stokoude geostrateeg Henry Kissinger – auteur van vele oorlogen en slachtpartijen – om zelfs Rusland hiervoor te benaderen. Maar dat werd nooit echt serieus genomen en is ook, voorlopig, diep begraven. De oorlog tegen Moskou blijft voortduren. Zie de farce met novichok.

China

Wat zeker verder gaat escaleren is de oorlog tegen China. Zelfs al lijkt dit gezien het harde standpunt van Washington dat dit nog moeilijk verder kan toenemen. De Democratische partij en Joe Biden zijn op dit vlak even hard als Trump. De oorlog tegen China – die al sinds 1989 bezig is maar dan op een laag pitje – werd immers door Barack Obama begonnen. De koerswijziging naar Azië klonk het toen. Lees China. (1)

Washington hoopt via een front met de EU, Australië, Japan, Zuid-Korea en India een dam op te werpen tegen de almaar groeiende macht van Beijing. Maar al die landen hebben reeds publiek gezegd niets te voelen voor te harde maatregelen en willen het beperkt houden. De Chinese markt is nu eenmaal zeer groot en daarom zeer aanlokkelijk. Vraag is hoe dit verder gaat evolueren.

Van Donald Trump wordt soms beweerd dat hij geen oorlog begon. Een leugen. De optand van door de Amerikaanse Republikeinse partij aangestuurde Hongkongse jongeren zorgde voor een golf van terreur met moord, verminkingen en massale vernielingen. Hier wordt de Hongkongs advocaat Chan Tze-chin aangevallen omdat hij niet akkoord ging met die vernielzucht. Dit door groepen die beweren te strijden voor de vrijheid van meningsuiting. Een actie die een onderdeel vormde van de Amerikaanse oorlog tegen China. Maar die faalde hier compleet.

De VS is op dit ogenblik goed voor minder dan 15% van de wereldeconomie en lijkt daarom al bij voorbaat kansloos tegen een China dat nu al meer dan 30% groter is (2) dan de VS. Het is de economische macht en het geld dat de wereld regeert, geen idealen. En bedrijven als Volkswagen, Apple en Airbus hebben in China een zeer winstgevende en hun soms grootste markt. En een met een mooie toekomst.

Reeds met Iran was het gebleken – Voor Peugeot was Iran na Frankrijk en Spanje de grootste markt – hoe moeilijk de VS het had om die landen en multinationals in de Amerikaanse pas te doen lopen. Apple heeft in China een omzet van meer dan 40 miljard dollar en dat is in een snel groeiende markt. Oorlog tegen China riskeert die multinationals fortuinen te kosten en hier de tewerkstelling en dus groei te bedreigen.

Corona

En gezien de evolutie van de coronapandemie is er geen enkele twijfel mogelijk dat de VS hun mogelijks zwaarste crisis ooit meemaken en dit op een ogenblik dat men in China na een korte dip tijdens het eerste kwartaal nu in sneltreinvaart verder groeien.

Het grootste gevolg van deze coronacrisis is dat China hierna de onbetwiste leider van de wereld zal zijn. Ook al spartelt Washington nog hard tegen. Zelfs de CIA ziet China tegenwoordig als de grootste economie. China zal wel veel minder sterk zijn dan de VS in 1945. Kijk maar naar de herkomst van de op komst zijnde vaccins. Chinese bedrijven staan vooraan.

Een Chinees oorlogsschip dat aanmeert in de Iraanse haven van Bandar Abbas. Een teken richting de VS. Sinds kort is het wapenembargo van de VN tegen wapenleveranties aan Iran opgeheven. Het is voor wapenverkopen nog even wachten op het resultaat van de Amerikaanse presidentsverkiezingen maar Chinese en Russische wapenverkopers zullen zeker al in Iran op bezoek geweest zijn. Een zoveelste nederlaag voor de Amerikaanse buitenlandse politiek.

Zo zal de Chinese economie volgens de recentste prognoses van het IMF dit jaar met 1,9% toch nog een groei halen en die volgend jaar met 8,2% zien aantikken. Voor de VS krimpt de economie dat jaar echter met –5,8% en haalt men een groei in 2021 van 3,1%. Maar gezien ook in de VS de pandemie terug haar kracht snel aan het herwinnen is zal deze prognose bijna zeker veel te optimistisch zijn.

Bovendien is China niet meer een leverancier van goedkope textiel, elektronica en speelgoed maar is het op zowat alle vlakken technologisch een reus die jaarlijks meer patenten aanvraagt dan de VS.

De VS zit in het nauw en poogt terug te vechten en zit met bondgenoten die als steeds trouw zijn tot ze het gras aan de overkant groener en (financieel) interessanter vinden. Trouw in de geopolitiek is onbestaande. Biden zal het bewijzen en ondervinden.

En kijk naar de toestand in de VS aan de vooravond van de verkiezingen. Met burgers die zich steeds meer bewapenen, overal rellen die als een virus uitbreken en handelaars in Washington DC die in voorbereiding van de verkiezingen, op grote schaal hun zaken dichttimmeren. Massaal geweld vrezend. Het contrast met China kan niet groter zijn.

Willy Van Damme

1) The Atlantic, april 2016, Jeffrey Goldberg, ‘The Obama doctrine’.  https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2016/04/the-obama-doctrine/471525/

2) Dit volgens de door het IMF gebruikte methode van de koopkrachtpariteit. De andere veel gebruikte statistiek berekent alles op basis van de Amerikaanse dollar en deze van de koopkrchtpariteit poogt die koersmanipulaties te neutraliseren en geeft daarom een beter beeld van de werkelijke toestand.

Het is de favoriete methode van het IMF die echter door de media zelden gebruikt wordt. De andere methode toont de VS voorlopig nog als de grootste economie. En dat is voor hen zo te zien interessanter.