Iemand nog wat olie?

Voorwoord:

Als gevolg van een ziekte en drukke andere bezigheden lag dit een tijdje stil. Met excuses.

Vorige zaterdag is een Amerikaanse regeringsdelegatie in alle stilte met een private jet neergestreken in …. Caracas, de hoofdstad van Venezuela. Met een private jet want de Amerikaanse regering heeft feitelijk de oorlog aan het land verklaart, organiseerde er een (mislukte) staatsgreep tegen en ontdekte allerlei zware schendingen van de mensenrechten. Wat wil je, die regering ligt in de weg van de VS.

Bij de duivel

Washington had zelfs al een nieuwe president klaar, Juan Guado die vlakbij een militaire kazerne zich uitriep tot de nieuwe en echte president. Simpel: Nicolas Maduro had volgens hem en zijn Amerikaanse vrienden die verkiezingen vervalst en als parlementsvoorzitter was hij dan het tijdelijke nieuwe staatshoofd. Een operetterevolte die echter veel kwaad veroorzaakte.

Want gelijktijdig begon men het land financieel verder te ondermijnen. Alle Venezolaanse activa in het Westen waren plots eigendom van die Guado en daar was onder meer het zeer belangrijke Amerikaanse dochterbedrijf van de Venezolaanse staatsoliemaatschappij PDVSA bij plus de in Londen geparkeerde Venezolaanse goudvoorraden.

Gelijktijdig riep men ook de aanhangers van Guado op om ten strijd te trekken tegen de ‘corrupte dictator’. Het gevolg was een stroom vluchtelingen naar o.m. buurland Columbia. Het Amerikaans ingrijpen eindigde allemaal zoals een natte voetzoeker op niets. Zoals zoveel andere zogenaamde kleurenrevoluties.

De Venezolaanse regering hield verkiezingen en won die met vlag en wimpel. Alleen enkel steden kwamen in handen van de oppositie. Recent poogde Caracas haar goudvoorraad uit Londen terug te halen maar dat weigerden de Britten want London had de ‘regering‘ van Guado erkent als de wettige. Zo simpel pluk je een land. Maar hoe idioot moet men zijn om daar nog geld te laten ‘bewaren’?

Tot voor kort stond Nicolas Maduro op de Amerikaanse lijst met de te doden staatshoofden. Nu gaat men bij hem smeken om olie.

Venezuela overleefde de economische en financiële oorlog maar verarmde wel drastisch. Iran kwam het land dan te hulp  en stuurde enkele olietankers want onder meer door een gebrek aan onderdelen werken sommige raffinaderijen niet meer. En wat deed de VS? Op de volle zee een Iraanse olietanker kapen. De VS als piratenland.

Iran

Maar nu dus gaat men stiekem naar Caracas om te zien of Maduro hen niet uit deze knoeiboel kan halen want de olieprijs klimt als nooit gezien stijl omhoog. En bij OPEC, het kartel van olieproducenten, lijkt men er zelfs plezier in te hebben. Kassa, kassa. De VS droomt ervan om Rusland als olie-exporteur zoals voorheen met Venezuela, Libië, Syrië en Iran uit te schakelen.

in het Midden-oosten steunt trouwens niemand de VS en de EU in hun oorlogsbeleid. Opmerkelijk, zelfs Israël weigert hieraan mee te doen. Waar is de tijd van toen de VS maar met de vingers hoefde te knippen om iedereen achter zich te krijgen. In wezen steunt OPEC zelfs Rusland.

En zeker even opvallend is dat we in onze media plots positieve geluiden zien verschijnen dat een akkoord met Iran en haar nucleair programma nabij is. Zou het kunnen dat de VS al een tijd bezig was met haar plannen om Rusland uit de oliehandel te gooien? Ik zie China al toejuichen. China weet perfect dat de VS als ze succesvol is tegen Rusland daarna haar even hard zal aanpakken.

Niet zo moeilijk. Het enige dat de VS moet doen is om de Taiwanese ultra”s, en die zijn er, zo ver te krijgen om de officiële naam van het eiland Republiek China te laten vallen en zo de onafhankelijkheid uit te roepen. En dan is daar de Chinese rode lijn en is het ook hier oorlog.

Washington lijkt nog steeds te dromen dat de wereld aan haar voeten ligt en dat men manu militari met wat dreigen en pakken dollars iedereen in de pas kan doen lopen. Met de EU is dat geen probleem maar met de rest van de wereld is dat al veel moeilijker. Eerst poogt men Maduro te vermoorden en daarna als dat mislukt gaat men hem smeken om olie. Hoe noemt men dat?

Het blijkt trouwens dat de aan Venezuela gedane Amerikaanse voorstellen amper het bespreken waard waren. Wel werden de voorbije dagen twee kaderleden van de Amerikaanse tak van de PDVSA vrijgelaten. Ze waren volgens de veroordeling betrokken bij het bestelen van de PDVSA.

Ondertussen is het overduidelijk dat het oliekartel OPEC met Saoedi-Arabië dat via OPEC+ met Rusland nauw samenwerkt niets doet om de toestand op de oliemarkt te stabiliseren en de prijs neerwaarts te drukken. Wat simpel kan door gewoon te zeggen dat men de kranen gaat opendraaien. Men zwijgt echter.

Amerikaanse geloofwaardigheid 

Maar het verlossende woord komt niet en dreigt zo in de EU en de VS te zorgen voor een enorme catastrofe. De prijs van een vat olie stijgt stilaan naar 200 dollar voor en vat. Waanzin. Nog erger voor de gasmarkt welke niet alleen de gewone burger wurgt maar nog meer de bedrijven die stilaan de wanhoop nabij moeten zijn.

Anthony Blinken weigerde Rusland garanties te geven over het Oekraïense lidmaatschap van de NAVO en over de grote wapenleveranties aan Oekraïne. Hij lijkt nu te moeten toegeven.

Het verklaart vermoedelijk waarom de VS toch een akkoord wil met Iran en er de laatste weken steeds maar positieve signalen over een akkoord met Iran in onze media verschenen. Gevoed uiteraard door de VS en de EU. Plots wil men naast Venezolaanse olie ook Iraanse olie op de markt.

Maar het enorme probleem is dat amper iemand in de wereld nog één woord gelooft van wat een president Joe Biden of zijn minister voor Buitenlandse Zaken Anthony Blinken zegt. Het is de geschiedenis van de VS al meer dan 200 jaar lang. Eerst tegen de inheemse bevolking en daarna tegen de rest van de wereld.

Het is geen toeval dat het Iraanse parlement de Majlis met een zeer grote meerderheid neen zegde tegen de Amerikaanse beloften in deze zaak van het nucleaire programma. Ze eisen betere garanties dan wat nu op tafel ligt en in hun ogen waardeloos papier van de VS is.

Geen uitbreiding van de NAVO

De VS had toch in 1990 bij de éénmaking van Duitsland aan de Russen belooft dat de NAVO niet ging uitbreiden naar het Oosten. Waarna ze onmiddellijk daarna begonnen met het vernielen van Joegoslavië en zelfs het bombarderen van de Chinese ambassade in Belgrado. En nu zit de NAVO in wezen al vlakbij de Wolga en viel het in 2008 via Georgië ook Rusland aan.

Rusland had het NATO-lidmaatschap van Oekraïne omschreven als een rode lijn die niet mocht overschreden worden. Men lapte het zowel in Brussel als in Washington aan hun laars. De gevolgen kan men nu elke dag zien. Oekraïners worden gebruikt als pionnen in een luguber machtsspel over de nieuwe of de oude wereldorde.

De oorlog had zo vermeden kunnen worden had men in de EU en de VS de lef gehad om te zeggen dat Oekraïne nooit een lid van de NAVO zou worden. Een visie gedeeld door pakken westerse geostrategen die de westerse regeringen echter straal negeren.

“ (There would, of course, have to be iron-clad guarantees that NATO’s jurisdiction or forces would not move eastward.” Bron: U.S. Department of State, FOIA 199504567 (National Security Archive Flashpoints Collection, Box 38)

Liever stromen bloed en onbetaalbare energieprijzen dan het opgeven van de westerse controle over Oekraïne. Dat opgeven zou betekenen dat de staatsgreep van februari 2014 mislukt is. En dat wil men niet. Het toont hoe belangrijk de controle over Oekraïne is voor de NAVO. Het mag fortuinen kosten en veel Oekraïense mensenlevens.

Een document komende uit de Britse archieven waarin men duidelijk stelt dat de oostwaartse uitbreiding van de NAVO onaanvaardbaar is. Het document dateert van 6 maart 1991. Desondanks poogt men bij de NAVO en de westerse massamedia dit of te ontkennen of te minimaliseren. Het nep nieuws van onze media en zijn massa’s ‘factcheckers’.

En dan moet men bij de Venezolanen gaan smeken en goede woordjes doen bij de Iraanse ayatollahs, twee aartsvijanden waarmee Washington en in haar zog de vazallen van de EU al decennia in oorlog leven.

Sancties

Maar roepen op embargo’s en blokkades zal deze oorlog niet dichter bij haar einde brengen. Wil men in de EU Rusland echt uit het internationaal handelssysteem gooien? Leeft men zo in dromen? Neem diamant en Antwerpen. De meeste diamanten die men in Antwerpen koopt en verkoopt en laat slijpen komen van het Russische Alrosa, net geen monopolie op het ‘steentje’.

Bart De Wever hield zoals men kon verwachten deze week een vurig pleidooi tegen Rusland met Poetin als een nieuwe  Hitler. Maar wat met de diamant en zijn goede joodse vrienden? Gaat men hen ruïneren of uit Antwerpen jagen? Daar zal ongetwijfeld veel volk naar komen kijken.

Hetzelfde met de door de VS en EU opgelegde weigering van Boeing en Airbus om nog in Rusland te werken en te zorgen voor het onderhoud van de door hen aan Moskou verkochte vliegtuigen. Wie denken ze zo schade te berokkenen? Raad eens.

Maar Boeing en Airbus hebben Rusal, na China de grootste aluminiumproducent ter wereld, broodnodig. Een paar jaar geleden dacht de VS eraan om via allerlei nepbeschuldigingen Rusal op juridische wijze het gebruik van de dollar te ontzeggen. Al een paar dagen na die maatregel kwam de VS schoorvoetend en in stilte op haar beslissing terug.

En dan is er de voedselkwestie. Door de oorlog en de sancties zijn ‘s werelds twee grootste voedseluitvoerders uit de markt geduwd. Met het klassieke resultaat van hogere voedselprijzen die geleidelijk als het blijft aanslepen zullen zorgen voor voedseltekorten. Hoe gaat de EU dat oplossen?

Grote fiere natie

En dat simpel omdat men Oekraïne na de gelukte staatsgreep van 2014 dacht te kunnen verlossen van elke Russische invloed. Want voor de EU, NAVO en de VS moet Rusland kapot. Alsof Rusland dat zo maar zonder terug te slaan zou aanvaarden.

Russen zien zichzelf als lid van een grote fiere natie met een verleden waar ze erg trots op zijn. Welke natie niet trouwens? Sinds 1990 is men vanuit de NAVO echter gestaag bezig om Rusland verder te vernederen. Zo werden de Baltische staten lid van de EU maar Russisch sprekenden verloren er daardoor hun  stemrecht. Met steun van de EU want hier zwijgt onze media over.

Bart De Wever met zijn toenmalige schepenen op bezoek bij de Belz, een prominente clan binnen de joodse gemeenschap in Antwerpen. Wat gaat De Wever doen als men de handel van de EU met Rusland in diamant gaat verbieden?

Wil De Wever de Antwerpse verkiezingen winnen dan kan hij de steun van de joodse diamantairs heel goed gebruiken. Het als delicaat te bestempelen probleem kwam dit weekend eventjes in de media.

Hetzelfde doet zich nu voor in Oekraïne, een regio en nu land welke honderden jaren sinds de hereniging onder kozakkenleider Bohdan Zynovi Mychajlovytsj Chmelnytsky, die de Polen had verjaagd, in 1648 Russisch is. Met figuren als bijvoorbeeld schrijver Nikolaj Gogol en politicus Lev Trotski die beiden in Oekraïne geboren zijn.

Het was ook een vast deel van het Russische rijk in de periode tussen ongeveer 800, met de stichting van Kiev Rus, en de verovering door de Mongoolse Gouden Horde in de periode rond 1237. Met als hoogtepunt de kerstening op de Krim in 988 van vorst Vladimir de Grote uit Kiev. Een cruciaal ogenblik in de Russische cultuur toen het land een deel werd van het orthodoxe christendom.

Het ultranationalisme van groepen als Svoboda ontstond rond 1900 in de streek van het toen nog Oostenrijkse Lemberg/Lviv en was een marginale beweging die toen al uiterst gewelddadig was. Maar de stad was een smeltkroes van vele culturen wier rust verstoord werd door de oorlog van 1914-18 en het optreden van Bandera en zijn volgelingen.

Diepe haat

De rust zou nooit meer weerkeren. Want de haat van de ultranationalisten onder de Oekraïens sprekenden was een van diepe haat tegen de Polen. Rusland kwam pas in 1939 aan de beurt. Stepan Bandera werd ooit door een Poolse rechtbank zelfs ter dood veroordeeld wegens zijn betrokkenheid bij de moord op de Poolse minister van Binnenlandse Zaken Bronisław Pieracki.

Maar de komst van Nazi-Duitsland betekende dat het fascisme van Stepan Bandera zich met dezelfde haatdragende retoriek ook begon te richten tegen de Sovjetunie en zijn Russen. Geweten is dat fascistische groepen in Oekraïne en de Baltische staten nog gewelddadiger waren dan de SS en de Einsatzgruppen van het Duitse leger?

Stepan Bandera fascisteleider uit Galicië. Men poogt in onze media de man zoveel mogelijk wit te wassen door onder meer te zeggen dat hij in 1942 in Duitsland was gevangen gezet. Onzin natuurlijk, alsof hij daarom minder moorddadig en fascistisch zou zijn.

Hij liep gewoon in de weg van Duitsland. Meer was dat niet. Zijn volgelingen hebben onder Duits bevel alleszins verder blijven moorden dat het een lieve lust was. Voor Hitler waren zij bruikbaar.

Maar die Sovjetunie won de oorlog en deed Duitsland als macht wegkwijnen. Geen nood echter want dit gewelddadig ultranationalisme kreeg al snel steun van het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.

Neem Mykola Lebed, de rechterhand van Stepan Bandera, die men in geheime rapporten van de CIA ervan beschuldigde tijdens de Tweede Wereldoorlog minstens honderdduizend mensen, met veel Polen, te hebben doen vermoorden. Ook hij was betrokken bij de moord op Pieracki en kreeg hiervoor de doodstraf die echter zoals bij Bandera omgezet werd in levenslang.

De man leefde vanaf 1949 tot zijn dood in de VS zonder dat iemand een vinger naar hem uitstak. Hij stierf in 1998 in Pittsburgh en stond gans zijn leven in de VS onder bescherming van de CIA.

En als Oekraïne door het instorten van de Sovjetunie voor het eerst in haar geschiedenis een onafhankelijke natie wordt staan de volgelingen van Bandera klaar, geholpen met honderden miljoenen uit de VS, voor hun greep naar de macht.

Wat tot 1990 een eerder marginale beweging was die vooral was gesitueerd in Galicië groeide die dankzij het Westen uit tot een machtige beweging welke zich begin 2014 met geweld naar de macht schoot.

Het is dankzij die staatsgreep en de daarop volgende gewelddadige politieke zuiveringen die van de Russenhaat de leidende staatsideologie in Oekraïne maken. Voor Bandera moesten Russen uitgeroeid worden.

Een valstrik?

Merkwaardig daarbij is dat toen de vroegere president Viktor Joeshenko in 1990 Bandera uitriep tot nationale held de EU protesteerde. Hetzelfde in 2012 toen het Europees Parlement de fascistische groep Svoboda streng veroordeelde wegens haar virulente jodenhaat. De echtgenote van Joeshenko was een Amerikaanse diplomate.

Maar kort nadien begon men blijkbaar in Europa te beseffen dat men de zware jongens van Svoboda nodig had wou men een vaste greep op Oekraïne krijgen. En dus kregen we figuren als Herman Van Rompuy, toen voorzitter van de Europese ministerraad, en de liberale Europarlementsleden Guy Verhofstadt en Hans van Baalen die Svoboda kwamen ophitsen om de macht te grijpen.

Een verhaal uit 2014 in De Standaard over de toestand in de regio Donbass. Volgens die krant lag achter die krans een halve Russische brigade begraven die in Donbass actief was geweest en gesneuveld. ‘Per toeval’ had een fotograaf van die krant dat ontdekt. Een halve brigade is normaal meer dan 1.000 soldaten.

Novaya Gazeta wordt in onze media omschreven als een onafhankelijk dagblad dat kritisch is en kwaliteitsnieuws brengt. Ze wordt onder meer vanuit Nederland gefinancierd en is dus zeker niet onafhankelijk want om die subsidies te krijgen moet ze bij haar broodheren rapporteren. En die legt voorwaarden op. Als ik het goed begrijp heeft ze nog 4.500 abonnees. Commercieel en politiek dus een grote flop.

Dat Rusland dan toch Oekraïne aanviel hoeft dan ook niet te  verbazen (zie de tekst van John Mearsheimer onderaan). Een Russisch nationalisme kwam hier feitelijk onvermijdelijk in botsing met de Russenhaat van de Oekraïense ultra’s. Het gevolg zijn vele doden en massale vernielingen.

Met als vragen: Was men eerlijk toen de Duitse, Franse en Belgische leiders zegde dat ook Rusland nood heeft aan veiligheid? En wat wou men daarmee exact zeggen? Of was dit gewoon alleen maar een slecht theaterstuk van het duo Macron en Schultz?

Hierbij is het toch wel heel opvallend dat The Financial Times dit weekend neutraliteit voor Oekraïne als een goede zaak ziet. (1) Het klonk tot voor kort anders. Dan was het dat Oekraïne zelf zijn keuzes moet maken en dat Rusland zich daar niet mee moet bemoeien.  Met andere woorden: Rusland heeft al gewonnen.

Het wordt vermoedelijk iets als het bij de zogenaamde Cubaanse rakettencrisis van 1962 toegepast draaiboek. In wezen ging dit niet zozeer om die Cubaanse raketten maar om de Turkse-Amerikaanse luchtmachtbasis van de vlakbij de Sovjetunie gelegen stad Inçirlik waar de VS atoomraketten had geplaatst.

Nadien trok Rusland zijn raketten terug en de VS die van haar in Inçirlik. Maar dat laatste werd in onderlinge afspraak verzwegen. Wat een foute indruk gaf.

Nu zal men bij de NAVO en dus onze media zeggen dat men dankzij de dappere Oekraïners  en het eendrachtig en harde optreden van de EU met haar strafmaatregelen de Russen uit Oekraïne heeft verdreven. In Rusland zal men dan vooral over de neutraliteitsbelofte van Oekraïne hebben. Wat, samen met de taalkwestie, de voornaamste Russische eis was. Maar zo ‘wint’ iedereen.

Een andere vraag is natuurlijk wat Rusland hoopt te bereiken met deze oorlog. Klassieke rechtsgronden zijn er niet voor en de kleine man wordt weer het slachtoffer. Wil Rusland gans Oekraïne veroveren of blijft men tot aan de Dnjepr? Of wil men via een omsingeling van enkele grote steden druk uitoefenen op de lokale regering. Het lijkt dat laatste te zijn.

Een botsing van nationalisten

De basiseisen van Rusland zijn gekend: Oekraïne moet neutraal blijven – net zoals België na 1839 – en dus niet bij de EU en NAVO gaan, er komt een rem op de bewapening, men moet de huidige situatie rond de Krim en de Donbass erkennen en vooral het moet terug de volle rechten toekennen aan de Russischtaligen. Een taboe onderwerp in onze media. 

Wat wel zeker is is dat Rusland zich met deze aanval er zeker niet populairder op heeft gemaakt. Hoe dat juist zit is op dit ogenblik moeilijk in te schatten. En terwijl Zelenski zoals de vorige er door de VS geplaatste politici als Joeshenko en Poroshenko amper nog stemmen haalden leek ook Zelenski eveneens op de weg neerwaarts. De zoveelste uitgespuwde collaborateur.

Positief is wel dat zowel Rusland al de Oekraïense regering sinds kort water bij hun wijn deden. Moskou wil met Zelenski verder en Zelenski ziet plots wat in neutraliteit en het erkennen van de Krim als Russisch en de Donbass als een onafhankelijke staat. Maar de politiek van Zelenski is als die van een windhaan en zijn zijn verklaringen geloofwaardig? .

Een wel heel drastische koerswijziging van de regering in Kiev. Maar gezien de Russenhaat als leidende ideologie wat met de culturele eisen rond de taal? En hoe reageren de Oekraïense ultra’s hierop? Men had deze oorlog simpel kunnen voorkomen door Rusland veiligheidsgaranties te geven maar men weigerde dat.

Integendeel men steunde sinds 1990 alle mogelijke Russenhaters zowel in de Baltische staten als in Oekraïne. En dan was er nog de mislukte staatsgreep in Wit-Rusland want ja Loekasjenko is een, zegt men in de EU, dictator en die dient opgeruimd en vervangen door een figuur gesteund door de NAVO.

Wat we hier zien is het gevecht om een nieuwe wereldorde die of unipolair of multipolair zal zijn. Dat men bij ‘aartsvijanden’ moet gaan smeken toont echter de zwakte van de VS. En dat er na Oekraïne nog oorlogen rond dit probleem gaan gevoerd worden zijn is zeer goed mogelijk. We gaan door een periode met heel veel turbulentie.

Willy Van Damme

1) The Financial Times, 12 maart 2022, ‘Path to peace – Talk of neutrality status offers glimmer of hope‘. Daniel Dombey, Ben Hall en Jean Yackley.

EXTRA

John Mearsheimer over Oekraïne. Dat soort stemmen zal je normaal hier in België of Nederland nooit lezen of horen. Men zou eens iets teveel te weten komen.

John Mearsheimer on why the West is principally responsible for the Ukrainian crisis – The political scientist believes the reckless expansion of NATO provoked Russia

Mar 11th 2022

The war in Ukraine is the most dangerous international conflict since the 1962 Cuban missile crisis. Understanding its root causes is essential if we are to prevent it from getting worse and, instead, to find a way to bring it to a close.

There is no question that Vladimir Putin started the war and is responsible for how it is being waged. But why he did so is another matter. The mainstream view in the West is that he is an irrational, out-of-touch aggressor bent on creating a greater Russia in the mould of the former Soviet Union. Thus, he alone bears full responsibility for the Ukraine crisis.

But that story is wrong. The West, and especially America, is principally responsible for the crisis which began in February 2014. It has now turned into a war that not only threatens to destroy Ukraine, but also has the potential to escalate into a nuclear war between Russia and nato.

The trouble over Ukraine actually started at nato’s Bucharest summit in April 2008, when George W. Bush’s administration pushed the alliance to announce that Ukraine and Georgia “will become members”. Russian leaders responded immediately with outrage, characterising this decision as an existential threat to Russia and vowing to thwart it. According to a respected Russian journalist, Mr Putin “flew into a rage” and warned that “if Ukraine joins nato, it will do so without Crimea and the eastern regions. It will simply fall apart.” America ignored Moscow’s red line, however, and pushed forward to make Ukraine a Western bulwark on Russia’s border. That strategy included two other elements: bringing Ukraine closer to the eu and making it a pro-American democracy.

These efforts eventually sparked hostilities in February 2014, after an uprising (which was supported by America) caused Ukraine’s pro-Russian president, Viktor Yanukovych, to flee the country. In response, Russia took Crimea from Ukraine and helped fuel a civil war that broke out in the Donbas region of eastern Ukraine.

De VS heeft een geschatte 5 miljard dollar uitgegeven aan de uitbouw van het Oekraïense leger. Hier trainen ze het Oekraïense leger met de Javelin, een Amerikaanse antitankwapen. 

The next major confrontation came in December 2021 and led directly to the current war. The main cause was that Ukraine was becoming a de facto member of nato. The process started in December 2017, when the Trump administration decided to sell Kyiv “defensive weapons”. What counts as “defensive” is hardly clear-cut, however, and these weapons certainly looked offensive to Moscow and its allies in the Donbas region. Other nato countries got in on the act, shipping weapons to Ukraine, training its armed forces and allowing it to participate in joint air and naval exercises. In July 2021, Ukraine and America co-hosted a major naval exercise in the Black Sea region involving navies from 32 countries. Operation Sea Breeze almost provoked Russia to fire at a British naval destroyer that deliberately entered what Russia considers its territorial waters.

The links between Ukraine and America continued growing under the Biden administration. This commitment is reflected throughout an important document—the “us-Ukraine Charter on Strategic Partnership”—that was signed in November by Antony Blinken, America’s secretary of state, and Dmytro Kuleba, his Ukrainian counterpart. The aim was to “underscore … a commitment to Ukraine’s implementation of the deep and comprehensive reforms necessary for full integration into European and Euro-Atlantic institutions.” The document explicitly builds on “the commitments made to strengthen the Ukraine-u.s. strategic partnership by Presidents Zelensky and Biden,” and also emphasises that the two countries will be guided by the “2008 Bucharest Summit Declaration.”

Unsurprisingly, Moscow found this evolving situation intolerable and began mobilising its army on Ukraine’s border last spring to signal its resolve to Washington. But it had no effect, as the Biden administration continued to move closer to Ukraine. This led Russia to precipitate a full-blown diplomatic stand-off in December. As Sergey Lavrov, Russia’s foreign minister, put it: “We reached our boiling point.” Russia demanded a written guarantee that Ukraine would never become a part of nato and that the alliance remove the military assets it had deployed in eastern Europe since 1997. The subsequent negotiations failed, as Mr Blinken made clear: “There is no change. There will be no change.” A month later Mr Putin launched an invasion of Ukraine to eliminate the threat he saw from nato.

This interpretation of events is at odds with the prevailing mantra in the West, which portrays nato expansion as irrelevant to the Ukraine crisis, blaming instead Mr Putin’s expansionist goals. According to a recent nato document sent to Russian leaders, “nato is a defensive Alliance and poses no threat to Russia.” The available evidence contradicts these claims. For starters, the issue at hand is not what Western leaders say nato’s purpose or intentions are; it is how Moscow sees nato’s actions.

Ook de salafistische vrienden uit Syrië kwamen wel eens op bezoek in Oekraïne. Zoals die Oekraïense vrienden ook in Hongkong die amok makende jongeren kwamen steunen in hun vernielzucht. 

Mr Putin surely knows that the costs of conquering and occupying large amounts of territory in eastern Europe would be prohibitive for Russia. As he once put it, “Whoever does not miss the Soviet Union has no heart. Whoever wants it back has no brain.” His beliefs about the tight bonds between Russia and Ukraine notwithstanding, trying to take back all of Ukraine would be like trying to swallow a porcupine. Furthermore, Russian policymakers—including Mr Putin—have said hardly anything about conquering new territory to recreate the Soviet Union or build a greater Russia. Rather, since the 2008 Bucharest summit Russian leaders have repeatedly said that they view Ukraine joining nato as an existential threat that must be prevented. As Mr Lavrov noted in January, “the key to everything is the guarantee that nato will not expand eastward.”

Tellingly, Western leaders rarely described Russia as a military threat to Europe before 2014. As America’s former ambassador to Moscow Michael McFaul notes, Mr Putin’s seizure of Crimea was not planned for long; it was an impulsive move in response to the coup that overthrew Ukraine’s pro-Russian leader. In fact, until then, nato expansion was aimed at turning all of Europe into a giant zone of peace, not containing a dangerous Russia. Once the crisis started, however, American and European policymakers could not admit they had provoked it by trying to integrate Ukraine into the West. They declared the real source of the problem was Russia’s revanchism and its desire to dominate if not conquer Ukraine.

My story about the conflict’s causes should not be controversial, given that many prominent American foreign-policy experts have warned against nato expansion since the late 1990s. America’s secretary of defence at the time of the Bucharest summit, Robert Gates, recognised that “trying to bring Georgia and Ukraine into nato was truly overreaching”. Indeed, at that summit, both the German chancellor, Angela Merkel, and the French president, Nicolas Sarkozy, were opposed to moving forward on nato membership for Ukraine because they feared it would infuriate Russia.

The upshot of my interpretation is that we are in an extremely dangerous situation, and Western policy is exacerbating these risks. For Russia’s leaders, what happens in Ukraine has little to do with their imperial ambitions being thwarted; it is about dealing with what they regard as a direct threat to Russia’s future. Mr Putin may have misjudged Russia’s military capabilities, the effectiveness of the Ukrainian resistance and the scope and speed of the Western response, but one should never underestimate how ruthless great powers can be when they believe they are in dire straits. America and its allies, however, are doubling down, hoping to inflict a humiliating defeat on Mr Putin and to maybe even trigger his removal. They are increasing aid to Ukraine while using economic sanctions to inflict massive punishment on Russia, a step that Putin now sees as “akin to a declaration of war”.

Het stadhuis van Kiev een goeie maand na de staatsgreep van februari 2014. Zie o.m. het cijfer 88 dat verwijst naar Hitler en de zwart-rode vlag van de UPA, het Oekraïense fascistenleger uit de tweede wereldoorlog. Wie goed oplet kan in de beelden van o.m. de VRT die zwartrode vlag tegenwoordig regelmatig zien.

America and its allies may be able to prevent a Russian victory in Ukraine, but the country will be gravely damaged, if not dismembered. Moreover, there is a serious threat of escalation beyond Ukraine, not to mention the danger of nuclear war. If the West not only thwarts Moscow on Ukraine’s battlefields, but also does serious, lasting damage to Russia’s economy, it is in effect pushing a great power to the brink. Mr Putin might then turn to nuclear weapons.

At this point it is impossible to know the terms on which this conflict will be settled. But, if we do not understand its deep cause, we will be unable to end it before Ukraine is wrecked and nato ends up in a war with Russia. ■

John J. Mearsheimer is the R. Wendell Harrison Distinguished Service Professor of Political Science at the University of Chicago.