Na Parijs: Syrië en België–Wat te doen

De zoveelste terreuraanval van salafisten nu in Parijs drukt gans Europa nog maar eens op het gevaar dat van die bendes uit gaat. Hiertegen moet kordaat en hard opgetreden worden. Uiteraard binnen het kader van de rechtstaat.

Doen zoals de VS met zijn Guantanamo, geheime foltergevangenissen en drones kan niet. Bovendien is nu volop gebleken dat de VS alleen een nepoorlog voert tegen de terreur. Het is de enige serieuze verklaring waarom sinds de aanslagen van 11 september 2001 in New York de terreur alleen maar veel grotere proporties heeft aangenomen.

Imams

Op Washington rekenen voor de strijd tegen de terreur is nutteloos en wie weet zelfs gevaarlijk. Het is, om religieuze termen te gebruiken, alsof men de duivel een duiveluitdrijving zou laten doen.

Maar wat moet of kan België dan specifiek doen? Vooreerst voldoende investeren in de strijd tegen die groepen hier in België. Nu zitten veel veiligheidsdiensten waaronder de Staatsveiligheid, onderbemand. Met het personeel dat ze nu hebben kunnen ze amper de dossiers klasseren en pogen op te volgen. Zeker is dat ze deze blijkbaar deels in Brussel voorbereidde aanslag in Parijs niet hebben kunnen voorkomen.

De Saoedische koning Salman de Hakbijl was volgens een serie Amerikaanse gerechtsdocumenten als voorzitter van enkele zogenaamde Saoedische liefdadigheidsinstellingen de grote financier van Al Qaeda, ook op het ogenblik dat ze in New York het World Trade Center aanvielen.

Maar er zijn nog veel meer maatregelen die zich opdringen. Zo dient men te zorgen dat alle imams perfect Nederlands en/of Frans kennen en dat ook steeds in de contacten met hun gelovigen gebruiken. Ze moeten zich ook conformeren met een aantal basiskenmerken van onze samenleving zoals scheiding kerk en staat.

Ook moeten buitenlandse imams zoveel mogelijk vermeden worden en bovendien mogen ze niet afkomstig zijn uit de Golfstaten als Saoedi Arabië die extremistische versies van de islam belijden zoals het salafisme (wahhabisme). Dat is allemaal misschien een probleem qua vrije meningsuiting maar de strijd tegen de salafistische terreur heeft een dringend en uitzonderlijk karakter en vergt dus ook bijzondere maatregelen.

Saoedi Arabië

Verder dient men strenge acties te ondernemen tegen de bekeringsijver van vooral Saoedi Arabië. Het salafisme is niets anders dan de hedendaagse islamistische versie van het vroegere fascisme. Het is mogelijks zelfs nog stukken gruwelijker. Maar dat salafisme is ook de staatsideologie van de Saoedische prinsen. En zij spenderen jaarlijks wereldwijd miljarden dollars aan die bekeringsdrang voor steeds meer salafisten.

Een officieel document van de Amerikaanse militaire veiligheidsdienst DIA daterend van augustus 2012, dus na de grote opmars in het land van al Qaeda, waarin men het vooruitzicht van een islamistische staat in Syrië en Irak als erg nuttig ziet en welke, stelt men, de steun heeft van het westen, dus incluis België. Zie punt C en ook D. Het document is echt maar wordt uit de massamedia gehouden. De lezers zouden immers de waarheid over de ‘oorlog tegen de terreur’ leren kennen. De bewering dat de VS ISIS steunt wordt in kranten als The New York Times veelal omschreven als pure fantasie en een der zoveelste zotte Arabische complottheorieën.

Er moet dan ook een einde gemaakt worden aan die bekeringspraktijken op Belgisch grondgebied. Die ondermijnen immers onze samenleving. De Saoedische religieuze ijver werkt als een kankergezwel in onze samenleving. Bij niet optreden kan het zelfs dodelijk zijn. Wil men dit kankergezwel vernietigen dan moet men Saoedi Arabië aanpakken. Desnoods keihard.

Daarom ook moet men, zoals Duitsland en Zweden dit jaar al deden, een wapenuitvoerverbod tegen die landen van het Arabische schiereiland uitvaardigen. Daar zijn immers meerdere goede reden voor. Ze voeren namelijk oorlog in Syrië, in Irak en Jemen en dus verkopen we wapens aan oorlogsgebieden. Hoeveel van onze wapens geraakten zo al bij ISIS en al Qaeda? Heel veel.

Bovendien schenden die landen op een ongehoord grove wijze de mensenrechten en zijn die landen, zeker Saoedi Arabië, betrokken bij grootschalige drugshandel. Recent nog werd Abdel Mohsen bin Walid Abdoelaziz al Saoed, een Saoedische prins en dus lid van de familie al Saoed, op de luchthaven van Beiroet betrapt met 1,9 ton amfetamines. En het is verre van het enige geval van drugshandel waar die prinsen al mee betrapt zijn.

 

Belgische minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders (MR) steunde de voorbije bijna vijf jaar in Syrië allerlei salafistische terreurgroepen waaronder al Qaeda en ook ISIS. Verder waren zijn verklaringen niet meer dan gewauwel, netjes passend bij de Amerikaanse en Saoedische oorlogsstrategie tegen Syrië. Tijd voor wat meer karakter in het beleid.

Uiteraard zal dit verbod op wapenuitvoer grote gevolgen hebben voor wapenfabrikant FN in Herstal die zo haar grootste afzetmarkt verliest. Het zal een pijnlijke zware aderlating betekenen voor dat bedrijf, maar dat moet men dan maar sociaal en economisch op de gepaste wijze opvangen. Dat moet niet onmogelijk zijn.

Madrassa’s

Een andere maatregel tegen Saoedi Arabië is het opdoeken van de madrassa’s die ze in ons land runt. Dit zijn religieuze scholen waar men in wezen niets anders doet dan bepaalde teksten uit de koran repetitief herhalen. Waarbij men natuurlijk juist die teksten kiest die passen bij dit islamitisch fascisme. Maar gebleken is dat die madrassa’s wereldwijd kweekvijvers zijn voor salafistische terreur. Men kweekt hier dus kankercellen.

Hetzelfde met de internationaal actieve salafistische terreurgroep Hizb ut Tahrir die in een ganse serie landen waaronder Duitsland verboden is maar hier gewoon haar bekeringswerk mag verder zetten. Met informatieavonden in het Brusselse. Ze moet samen met andere salafistische groepen verboden worden.

Ook andere maatregelen dringen zich op. Natuurlijk zou Didier Reynders indien hij een ethisch persoon zou zijn alleen al wegens zijn houding in het dossier Syrië al ontslag hebben genomen en zich in het publiek zitten verontschuldigen. Maar zoveel lef heeft hij niet, hij mist er de ballen voor.

Maar hij kan, zij het beperkt en als absoluut minimum, toch wel iets ondernemen. Zo kan hij doen wat men vanuit Oostenrijk, Spanje en ook Tsjechië al deed en dat is beperkte toenadering zoeken tot Syrië.

Kleine stappen

Zo kan hij bijvoorbeeld verklaren dat men ook moet spreken met Assad en dat hij een belangrijke rol kan spelen in het vinden van een oplossing van de zaak. Het is vaag en braaf maar toch een heel kleine stap verder dan wat andere collega’s stelden. Maar hij durft het niet en blijft over de kwestie gewoon gewauwel produceren. Inhoudsloos gebral die netjes binnen de door de VS uitgestippelde lijnen blijft.

Een  andere politieke stap die men zou kunnen zetten is het doen van een oproep tot steun aan de ongeveer 8 miljoen vluchtelingen die in regeringsgebied verblijven. Via pater Daniel Maes is er nu een klein via enkele parochies lopende hulpproject. Dit kan men vanuit de regering subsidiëren en wat publiciteit geven. Ook dit is een kleine eerder symbolische stap. Maar voor die mensen zeer belangrijk.

Via een aantal katholieke parochies in België en Nederland wordt er hulpmateriaal ingezameld voor de projecten van pater Daniel Maes (foto) om in Syrië de heel grote nood te delgen. Reynders zou die vanuit de regering steun kunnen geven of zorgen dat men tenminste indirecte overheidshulp krijgt. Tot heden deed hij echter niets.

Een andere mogelijkheid is dat onze ngo’s als Broederlijk Delen, Oxfam en Socialistische Solidariteit in Syrië met projecten beginnen rond die vluchtelingen, de wederopbouw en de oorlogsslachtoffers. Het leed is er enorm maar geen enkele Belgische organisatie is er actief.

Het land telt massa’s mensen met geamputeerde ledematen maar Handicap International blijft er gewoon weg. Een vraag om inlichtingen weigerde men in Brussel zelfs te beantwoorden. Schandelijk gewoon.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw waren die hier genoemde ngo’s in het door Vietnam bevrijde Cambodja actief. Tegen de wens van de regering in want die steunde China, de VS, Thailand en de Rode Khmer. De ngo’s zijn sindsdien gewoon slaven van de regering geworden. Hun beleid wordt in wezen tegenwoordig uitgestippeld door de overheid. Het was ooit anders. Triest. Maar zij kunnen hun leven beteren en naar Syrië trekken.

Een andere optie voor de regering en Didier Reynders is het sturen naar ginds van een niet-officiële politieke delegatie met enkele parlementairen en wat gekend gewezen politiek volk. Het is een klassieke veel gebruikte techniek om de relaties tussen landen te verbeteren. Ook dit is louter symbolisch maar toch belangrijk.

Gevangen Belgische Syriëstrijders

Wat zeker ook moet gebeuren is het samenwerken, uiteraard in stilte, van onze veiligheidsdiensten met die van Syrië, Hezbollah, Irak, Iran en Rusland. Willen we de strijd tegen de terreur effectief voeren dan zijn dit soort contacten essentieel. Zij beschikken immers over pakken voor ons cruciale informatie. Willen we effectief de terreur bestrijden dan zijn die gesprekken belangrijk.

Volgens Hilal al Hilal van de Baath partij zitten er een aantal Belgische Syriëstrijders in een Syrische gevangenis.

Naar Hilal al Hilal, officieel Assistent Regionaal Secretaris van de Baath partij en naar ingewijden zeggen de nummer twee in het land achter Bashar al Assad, tijdens een gesprek in Damascus vertelde zitten er een aantal Belgische Syriëstrijders in Syrische gevangenissen.

Een verhaal dat ook elders te horen is. Onderzoeker Montasser Alde’emeh, gekend wegens zijn goede contacten in het milieu van de Syriëstrijders, heeft het over twee Belgen die ginds gevangen zitten.

Uit informatie blijkt dat geen van onze veiligheidsdiensten tot heden hierover contact hadden met hun Syrische collega’s. Dit terwijl de Duitse en zelfs de Franse collega’s tegenwoordig bijna kind aan huis zijn in Damascus. En nochtans zouden die twee Belgen interessante informatie moeten hebben over hun vrienden en hun structuren.

Het zijn allemaal heel beperkte voorstellen die van België nochtans een kleine voortrekker zou kunnen maken in dit drama. Het zijn allen symbolische acties die echter zorgvuldig uitgekozen zijn om toch enig positief effect te hebben.

Dit soort stappen zal alleszins minder schandelijk zijn als dat bezoek van Reynders een paar jaar terug aan die Saoedische prinsen en financiers van de Syrische terreur die ook nog groothandelaars in cocaïne bleken te zijn. Didier Reynders kan via deze nieuwe kleine stappen dan tonen dat hij toch een man met ballen is en geen vod.

Toen Didier Reynders enkele jaren geleden op handelsmissie was in Saoedi Arabië wou hij zich ook wat beter informeren over Syrië en kwam zo terecht bij de tweelingbroers de prinsen Nayef en Saud al Shalaan, financiers van die Syrische terreurbendes. Achteraf bleek dat Nayef een in Frankrijk bij verstek tot 10 jaar cel veroordeelde groothandelaar in cocaïne is. Zoals neef Mohsen in Beiroet heeft Nayef ook een privévliegtuig en dat is altijd interessant voor wat extra vracht. Zeker als je familienaam al Saoed is. Maar zouden die drugs dan ook halal zijn? Op het verkopen van drugs staat in Saoedi Arabië de doodstraf en die wordt ook regelmatig toegepast met onthoofding en nadien kruisiging, à la façon de ISIS.

Willy Van Damme