Jihadisme in Verviers – Als een boemerang in het eigen gezicht

De gebeurtenissen gisteren in Verviers tonen aan waarvoor een groep kenners van het Midden-Oosten al jaren waarschuwden. De islamitische terreur is nu stilaan gemeengoed aan het worden in Europa. Bij de politie- en veiligheidsdiensten moet het dan ook stilaan paniek aan het worden zijn.

Maar men moet beseffen dat het een aantal jaren geleden ook zo begon in Syrië. Toen in 2008 pleegde de salafistische terreurgroep Fatah al Islam een dodelijke aanslag met een bomauto in Damascus. De start voor het grotere werk van daarna.

Omtoverde

Nu 7 jaar later is het land een economische, politieke en menselijke puinhoop. En wie zat er achter die Fatah al Islam? (1) Het waren diezelfde regeringen die daarna op 11 maart 2011 de opstand in Syrië in gang schoten, met sluipschutters incluis. En dat waren de VS, Saoedi-Arabië en Israël, de Onheilige Alliantie waar Europa, trouwe vazal van de VS, zich dan maar bij aansloot.

 

Op 22 april 2011 verscheen bij het persbureau Reuters een foto van een betoging van de internationaal actieve salafistische groep Hizb ut Tahrir ten voordele van hun strijdmakkers in Syrië. De foto is dus iets meer dan een maand na het begin van die opstand genomen. De beweging is in vele Europese landen verboden. En dan bleven onze media tot oktober 2013 ontkennen dat men in Syrië te maken had met salafistische jihadisten. Dat was voor hen regeringspropaganda.

Nu zoveel jaren later is dit salafisme dankzij die landen kunnen uitgroeien tot het monster dat zich gisteren nu ook liet opmerken in Verviers. En nu pas en mede dankzij Charlie Hebdo, en ondanks de eerdere nochtans zeer dodelijke aanslagen van enkele jaren geleden in New York, Madrid en Londen, dringt de urgentie om op te treden eindelijk hier door.

Dit nadat men jaren die salafistische jihadisten in onze media en politiek omtoverde tot idealistische vrijheidsstrijders die streven naar een democratisch en humaan Libië, Syrië,enzovoort. Jarenlang moesten wij dit verhaal horen van de grote heren en dames, de zelfbenoemde experten van het Midden-Oosten genre Brigitte Herremans (Pax Christi), Rudi Vranckx (VRT) en Rik Coolsaet (UGent).

Reynders en Van Rompuy

Maar op 23 mei 2013 besliste de Europese Ministerraad voor Buitenlandse Zaken dat het olie-embargo op Syrië werd opgeheven. Waarom? Simpel, de maand voordien had de toen nog in een coalitie samenwerkende ISIS en Jabhat al Nusra die Syrische oliebronnen vermoedelijk via omkoperij kunnen veroveren. En dat wou de EU belonen. En iedereen in onze politiek en media juichten dat toen toe!!

Maar die beslissing kon alleen maar met unanimiteit genomen worden want elk land mocht zijn veto stellen. En dus stemden zowel president Herman Van Rompuy (CD&V) en Didier Reynders (MR), toen zoals nu onze minister van Buitenlandse Zaken, in met de financiering van die aan al Qaeda verbonden terreurgroepen.

 

Op 23 mei 2013 keurde minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders als lid van de Europese ministerraad voor Buitenlandse Zaken de financiering van al Qaeda goed. De toenmalige coalitie van ISIS en Jabhat al Nusra hadden in april 2013 een deel van de Syrische oliebronnen veroverd en dus besloot Reynders het handelsembargo voor Syria qua olieproducten op te heffen. Hij had zijn veto kunnen stellen maar vertikte het.

Met andere woorden: Van Rompuy en Reynders waren betrokken bij de financiering van al Qaeda en indirect dus ook van de terroristen die bij Charlie Hebdo en gisteren in Verviers toesloegen. En Reynders is ook nu nog steeds minister van Buitenlandse Zaken.

Het minste wat men dan zou verwachten van het parlement en onze media is dat ze de man hierover in de pers en in het parlement het vuur aan de schenen zouden leggen. En indien die man een beetje respect heeft voor de verantwoordelijkheid verbonden aan zijn ambt dan had die reeds lang ontslag genomen.

F-16’s

Maar de man is een cynicus zonder ethiek, zonder verantwoordelijkheidsbesef. Hij hoeft zich trouwens ook geen zorgen te maken. Niemand in de media en de politiek zal hem hierover aan de tand voelen.

Ze zijn immers praktisch allen medeplichtig. Stemde immers ons parlement niet bijna eenparig in met de in wezen illegale omverwerping van de Libische regering? Wat dan resulteerde in het jihadistan dat het land sinds die westerse interventie geworden is.

Niemand in de media of de politiek, op een zeer rare uitzondering na, verontschuldigde zich voor het vernielen van dat land. Een land dat sindsdien een uitvalsbasis geworden is voor duizenden jihadisten. Zwaar bewapende dan nog want ze konden ongestoord de Libische wapenvoorraden plunderen. Dankzij de interventie van onder meer onze F-16’s. Met de steun dus van de regering Elio Di Rupo (PS).

Het westen liet Kadhaffi vermoorden en stortte zo het land in een complete anarchie, een land waar salafistische jihadisten heersen. Onder Kadhaffi was er gratis onderwijs en gratis gezondheidszorg en een functionerend staatsapparaat. Nu alleen nog zand, roversbendes en rondvliegende kogels. Mede dankzij onze met steun van het parlement gestuurde F 16’s.

Zoals ook – behoudens dus die rare zeldzame vogel – niemand in politiek en pers het rond Syrië tot heden gevolgde beleid op de korrel neemt. Men zwijgt erover. Vermoedelijk uit eerlijke schaamte want men weet het natuurlijk wel.

Guy Verhofstadt

Enkelen hebben blijkbaar echter geen enkel schaamtegevoel. Zo was er deze week Guy Verhofstadt die de lef had te zeggen dat die terreur het gevolg is van ons beleid rond Syrië omdat men die rebellen voorheen onvoldoende steunde. Onzin, er gingen vanuit die Onheilige Alliantie miljarden dollars aan het ondersteunen van die terroristen. Aan wapens en materiaal was er bij hen nooit gebrek.

Verhofstadt bracht op 6 maart 2013 zelfs Salim Idris, een Syrische jihadistenleider die toen al nauw samenwerkte met salafistische terreurgroepen, naar het Europees parlement. Waarbij Verhofstadt aandrong om hem en zijn vrienden te bewapenen. Dit op een ogenblik dat die ‘vrienden’ een nooit geziene terreur op het land loslieten.

Onthoofdingen zoals waarover we in onze kranten nu lezen zijn immers niets nieuw in Syrië maar gebeurden al in de zomer van 2011. Maar onze perslui wisten het lekker uit de kranten te houden. En dus dachten al de brave krantenlezers dat dit een vreedzame opstand tegen een brutale dictator was. En dat steun je toch?

En waar baseerden die journalisten genre Jens Franssen en ngo’s als Human Rights Watch zich op om die leugens te verspreiden? Op verhalen komende ofwel van allerlei salafistische organisaties of van de regeringen die achter die opstand stonden zoals Qatar en de VS. Topjournalistiek dus.

Brigitte Herremans van Pax Christi, een ‘kenner’ van het Midden-Oosten steunde jarenlang deze salafistische jihad in Syrië. Tot voor kort vertikte ze het enige kritiek te uiten op die bendes voor wie een verkrachting geen enkel probleem is. Bewegingen die de vrouwen tot de prille Arabische middeleeuwen willen terugbrengen, tot slaafse kweekmachines. .

Maar geen nood. Zo is er Rudi Vranckx die in Syrië in 2013 op pad trok met een salafistische terrorist als Abdelrahman Ayachi en hem via de VRT, een bedrijf dat met overheidsgeld werkt, betaalde als tolk en gids.

Deze zelfde Vranckx komt ons nu op TV waarschuwen voor de gevaren van al Qaeda. Een al Qaeda welke hij nog in 2011 dood verklaarde (2). Met gids Abdelrahman Ayachi die voordien in beroep in Brussel wegens terrorisme 4 jaar cel kreeg.

Staatsveiligheid

En dan is er nog het beleid van deze regering die behoudens veel plannen en straffe taal de strijd tegen het salafistisch jihadisme aan het afbouwen is. Zo zijn er volgens insiders bij de Staatsveiligheid maar een tiental mensen bezig met die dossiers. Vermoedelijk niet eens voldoende om al die dossiers te klasseren.

Eenzelfde toestand bij andere met terrorismebestrijding bezig zijnde organisaties. Niet verwonderlijk dat de Belg Gilles De Kerckhove, de terrorismecoördinator van de EU, onze regering opriep om o.m. de Staatsveiligheid te versterken. Onze regering reageerde er zelfs niet eens op.

En dan zien wij ook dat in de begroting voor deze legislatuur de werkingskosten van die dienst tegen het einde van deze legislatuur met een kwart zullen verminderen. Dus minder geld voor overuren, benzine, computers, auto’s, het betalen van informanten, enzovoort. Verder is er al een groot personeelstekort dat men echter niet wil invullen en zelfs nog meer gaat verminderen. Men kan die dienst dan misschien bijna evengoed opdoeken.

Het is gemakkelijk om in kranten en op TV te roepen dat men zoals in Frankrijk soldaten gaat inzetten voor bewakingsopdrachten. Als men echter ook het leger financieel zo droog legt dan is ook dit morsdood. Dit is trouwens eerder symbolenpolitiek dan effectief werken aan de basis, het voorkomen van terreur. Het zal wel helpen maar de veiligheidsdiensten versterken is veel belangrijker. Evenals preventief werk doen.

Maar misschien kan men die soldaten met speelgoedgeweren of zonder de te dure kogels op pad sturen. Of met geweren die in plaats van te schieten dan een vlaggetje uitvouwen met erop de woorden: Pang, U bent dood.

 

Guy Verhofstadt, fractieleider van de liberalen in het Europees parlement, bracht de Syrische jihadistvriend Salim Idris naar het Europees parlement voor een persconferentie. Verhofstadt vroeg er wapens voor deze man dit terwijl deze toen al nauw samenwerkte met al Qaeda.

Wel is het duidelijk dat de tijd dat men die salafistische opstand in Syrië in onze kranten ophemelde voorbij is. Nu de VS steeds duidelijker de kant van Bashar al Assad en de Syrische regering kiest begint het ook bij onze pers en politiek te dagen. Trouwe vazallen als onze pennenlikkers zijn.

Geen mea culpa

Maar de grootheid van een politicus, de (pseudo)mensenrechtenactivist en journalist is het toegeven van fouten, het uiten van een mea culpa. Met het maken van fouten is niets mis mee. En het zich laten meeslepen in een goed in elkaar gestoken verhaal als dit rond Syrië is begrijpelijk en geen schande. De schande is die fout niet te erkennen.

Maar niemand doet zelfs nog maar een poging hiertoe. En dus krijgen wij in de media diezelfde figuren die voorheen die salafistische jihadisten omschreven als vrijheidsstrijders ons nu komen waarschuwen voor diezelfde groepen. Men moet maar durven. Juist zoals Reynders nu staat te roepen dat die voorheen door hem gesteunde salafisten feitelijk aartsgevaarlijk zijn.

Oh ja, in maart gaat er een Belgische handelsdelegatie met prinses Astrid naar Qatar, een der voornaamste financiers van dat tuig en het land van de moderne slavenhandel. Men zal er ongetwijfeld veel klinken op de wederzijdse vriendschap en wie weet zelfs wapencontracten tekenen. Wapens die dan richting die salafisten gaan.

Op 21 augustus 2013 was er nabij Damascus een aanval met sarin, een gifgas. Reeds de week nadien, op 28 augustus, wist Gal ons al te vertellen dat die aanval het werk was van Assad. Zo kritiekloos de door die salafistische bendes verspreidde verhaaltjes voor waar aannemen. Een echte studie van het dossier lijkt integendeel echter in de richting van die bendes te wijzen. Maar voor Gal waren die jihadisten de helden en dus bij voorbaat onschuldig. Tot die helden een bezoek brachten aan Charlie Hebdo.

Niemand in België wil blijkbaar die stroom aan wapens richting die salafisten indijken. Zo ver gaat de medeplichtigheid van onze politiek en onze media aan deze terreur. Zelfs onze cartoonisten zoals Gal en Kamagurka speelden trouwens zoals hun schrijvende collega’s hun vuile rol in dit spel. Spijts de vele tranen en protesten nu. Hypocrisie heerst.

Willy Van Damme

1) Het grove was dat bepaalde media, vooral Angelsaksische sterk zionistische publicaties, in 2007 toen Fata al Islam plots in Libanon opdook dat omschreven als een terreurgroep in dienst van de Syrische regering.

2) Lisa De Bode, ‘De Stille revolutie’, Lannoo 2011, pagina 182. “Voor mij is het gedachtegoed van Bin Laden gestorven op het Tahrirplein (in Cairo, nvdr.)’’.

In het boek ontwikkelde zij de thesis dat de Saoedische koning Abdoellah al Saoed een feminist was. Zelden zo’n onzin gelezen. Ze werk nu in de VS bij al Jazeera, in dienst van Qatar dus.