De klopjacht op Moshe Aryeh Friedman

Inleiding:

Aan dit artikel ging een wekenlang onderzoek vooraf. Het bleek het waard te zijn en toont de zeer rauwe onderkant van het zionisme en de afschuwelijke houding van bepaalde joodse hoogwaardigheidsbekleders waaronder rabbijnen. Veel leesgenot, alhoewel dit laatste hier misschien niet het gepaste woord voor is.

---

Op 18 juni dit jaar sprak het Antwerpse hof van beroep zich uit in de zaak van de toegang tot de joods orthodoxe Antwerpse school Jesode-Hatora-Beth-Jacob voor de kinderen Rezy, Esther, Giti, Jacob, Josef en Sarah Friedman. De raadsheren van het hof geboden die school om die kinderen onmiddellijk in te schrijven.

Het was een zoveelste episode in een al meer dan tien jaar durende saga rond het echtpaar Moshe (1) Aryeh Friedman en Lea Rosenzweig. Tegen het echtpaar en vooral opperrabbijn Moshe Friedman heerst in joods-zionistische kringen immers een ware zelden geziene klopjacht. Daarbij zijn behoudens moord zo te zien zowat alle middelen goed.

Tot welk niveau zionistische kringen daarbij durven gaan toont o.m. een speurtocht op het internet. Het geeft een boeiend en ook leerzaam beeld van dit milieu dat hier zijn waar karakter toont. Welkom in de stinkende riolen van het internet!

Israël als godslastering

Moshe Friedman is in 1972 geboren in Brooklyn, New York en stamt uit de chassidische Satmar gemeenschap. Satmar zijn orthodoxe joden die oorspronkelijk komen uit de Roemeense stad Satu Mare (Sathmar in het Duits) en tegenwoordig vooral in de VS leven, naast grote gemeenschappen in o.m. Antwerpen en Jeruzalem.

Rabbijn Moshe Friedman is het onderwerp van een onvoorstelbaar gore klopjacht die duidelijk vanuit Israël geregisseerd wordt. Een jood die tegen Israël is dient uitgeschakeld te worden. En daarbij zijn alle middelen goed. De meest smerige zelfs eerst.

Satmar is met meer dan 100.000 gelovigen de grootste joods orthodoxe groep die al van bij het prille begin tegen het zionisme en zo Israël was. Nogal wat leden wonen trouwens in dat land maar weigeren er elke medewerking met de zionistische staat.

Voor hen is het zionisme en dus Israël zoveel als godslastering. Zij baseren zich daarbij op een tekst uit de Talmoed, het joodse wetboek, gekend als de verklaring van de legendarische koning Salomon.

Daarin staat dat joden traditioneel over de wereld uitzwermen, moeten gehoorzamen aan de lokale vorsten en allen pas naar hun land kunnen terugkeren mits onder leiding van een Messias.

En die is er nu niet en dus is de stichting van Israël in tegenstrijd met de Talmoed. Binnen de Satmar zijn er echter twee groepen met ieder een hoofdrabbijn, Teitelbaum Aharon en Teitelbaum Zalman. Moshe Friedman heeft zich echter afgescheurd van de Satmar en leeft er zelfs in open vijandschap mee.

Mahmoud Ahmadinejad

Zeker sinds zijn huwelijk met de Antwerpse Lea Rosenzweig en zijn verhuis naar de Oostenrijkse hoofdstad Wenen in 1999 is hij een van de centrale figuren binnen de joodse gemeenschap tegen Israël en het zionisme geworden.

Waarbij hij dicht aanleunt bij de eveneens orthodoxe groep Neturei Karta die militeren tegen Israël en ooit onder meer een minister voor Joodse Zaken leverden aan een regering onder Yasser Arafat.

Vooral zijn aanwezigheid samen met leden van Neturei Karta op de ‘International Conference to review the Global Vision of the Holocaust’ op 11 en 12 december 2006 in de Iraanse hoofdstad Teheran was hier belangrijk en maakte hem ook buiten de joodse wereld bekend.

Volgens zionisten een ontmoeting tussen de duivel (Moshe Friedman) en Hitler (Mahmoud Ahmadinejad). Een discussie over de holocaust mag voor hen blijkbaar niet

De door de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad georganiseerde bijeenkomst was zijn antwoord op de wereldwijde herrie rond de Deense cartoons over de profeet Mohammed. Ahmadinejad wou bewijzen dat ook het westen zaken heeft waarover men niet wil discussiëren. En dat bleek te kloppen.

Zowat elke Europese regering moest zo nodig luidkeels haar afschuw over die conferentie uitspreken. Met de media die in crescendo gingen en daarbij iedere deelnemer voor nazi en negationist begon uit te schelden.

Draai van 180 graden

En voor Moshe Friedman zorgde zijn aanwezigheid in Teheran voor een nieuwe fase in de toen al aan de gang zijnde klopjacht tegen de man. De gore lastercampagne die toen op beperkte schaal al wat jaren bezig was escaleerde tot zelden geziene hoogten. Waarbij men zonder aarzelen de feiten een draai van 180 graden gaf. Wordt hij bestolen dan is hij op het internet de dief.

Vooral vanuit Antwerpen is men daarbij actief. Wie de geschriften op Joods Actueel van Michael Freilich of die van de joodse advocaat Henri Rosenberg leest kan zijn ogen amper geloven. Alles mag, alles kan.

Zo citeert Joods Actueel op 27 december 2012 advocaat Henri Rosenberg als volgt over Moshe Friedman:

“…. die een fraudeur en een bedrieger is… steeds meer feiten komen aan het licht…. een lange geschiedenis van oplichtingspraktijken … vraagt dat de sociale diensten dringend de toestand van die laatsten controleert en indien nodig de kinderen uit het gezin weghaalt…. een regelrechte bedrieger….Rosenberg die Friedman als ordinaire oplichter portretteert …. dat was de prijs die volgens Rosenberg de heer Friedman met ongedekte checks betaalde voor de tickets…. een synagoge kraakte en er twee Thorarollen stal …. een graag geziene gast in negationistische kringen … Het gezin leeft in grote armoede (Ze wonen in een ruim appartement aan de Kipdorpvest, nvdr.) nu beide ouders niet werken en nooit gewerkt hebben…. De kennelijk zwakbegaafde moeder blijft apathisch en laat haar echtgenote de vrije hand…. Achter deze ‘ideoloog’ schuilt echter een psychopaat met hoogheidswaanzin…. de psychopate en narcistische vader.” (2)

Alle middelen blijken wel goed om Moshe Friedman het leven zo onmogelijk te maken als maar kan. Hij bijt echter ook terug.

Een koord

Op het internet en ook in het reële leven gaat men echter nog verder. Zo kan men op de blog http://creedmorer.blogspot.be symbolisch meebetalen voor een koord om de man dan mee om te brengen. Man die volgens dit proza alleen thuishoort in een psychiatrisch hospitaal.

Op de Israëlische website www.theyeshivaworld.com stelt interviewer Menachem Tucker van Kol Chai Radio het op 8 januari 2013 tegen Moshe Friedman dan maar zo: “U bent mentaal gek, U bent ziek en hebt nood aan hulp.”

Van een even grote grofheid getuigt zeker ook www.rabbimoshefriedman.com  Een anonieme website met maar een pagina die in het Engels weet te melden dat:

“… hij actief werkt met bekende terroristen tegen Israël. Hij is de man die poogt te gelijken op een jood. Moshe Aryeh Friedman misbruikt zijn kinderen en haat zijn vrouw. Hij verplicht hen te leven zonder eten, verplicht hen tot een leven van openbare vernedering en licht de sociale zekerheid op.”

Met wat fotoshoppen maakt men probleemloos van Moshe Friedman reeds een veroordeelde crimineel. Hier op de website www.moshearyehfriedman.com.

Dit wordt deels herhaald op de bijna identieke en uiteraard eveneens anonieme website www.moshearyehfriedman.com waar men het heeft over:

“Moshe Aryeh Friedman is een onbetrouwbaar man. Hij haat zijn familie en dwingt hen om te leven in afschuwelijke condities terwijl hij de wereld rondreist zich tonend met allerlei despoten en tirannen. Hij bedriegt iedereen met wie hij zaken doet en heeft banken, huiseigenaars en zelfs zijn eigen kinderen bedrogen.”

Kindermisbruik

Grof is zeker ook de website www.thejfile.com waar men op 21 januari 2013 stelt dat:

“Friedman mishandeld zijn kinderen en zal ze op bepaalde ogenblik zelfs regelrecht misbruiken…. Een bron vertelde The J File dat de gemeenschap (die in Antwerpen, nvdr.) Friedman kotsbeu is en dat jongere leden van die gemeenschap de afwachtende houding van hun leiders beu zijn en de zaak in eigen handen willen nemen.“

Moshe Friedman met dochter Rezy en de laatst geborene Sara op de schoot. Zionisten weigeren hen de toegang tot de school en stellen zelfs zonder schroom dat hij die kinderen misbruikt.

Dat men daarbij vooral de relatie binnen het gezin Friedman-Rosenzweig viseert is duidelijk. Zo wist o.m. de website http://jtf.org  op 15 januari 2007 vol blijdschap te melden dat zijn vrouw hem had laten zitten en naar New York was gevlucht: “Hij zal nu verplicht zijn om een andere vrouw te zoeken die bereid is om hem te kussen.”

En als hun jongste dochter Sara op 18 april 2010 geboren wordt klinkt het over het gezin Friedman erg ‘tactvol’ op www.nationmaster.com, een zogenaamd encyclopedische website, zo: “Het is onduidelijk wie de vader van dit kind is.”

En op www.bschblogspot.be klinkt het op 5 januari 2012 al even fraai:

“Lea’le, Henri Rosenberg aanvallen heeft geen zin. Het enigste dat je nog zou kunnen doen om je kinderen te beschermen is de duivel verlaten. Ik weet zeker dat er in de Antwerpse joodse gemeenschap voldoende warmhartige mensen zijn die zich over jou en de kinderen zullen ontfermen. Maar zolang jij met die lelijke, bemoeizieke, mediageile, dief samenspant moet je op niemands hulp rekenen.”

Fysiek geweld

Ook fysiek geweld blijkt een vast onderdeel van die terreur. En dat begon al vrij snel als in Wenen bleek dat hij er qua visie op Israël een andere mening op na hield dan de officiële IKG, de Israelitische Kultusgemeinde Wien, toen onder leiding van Ariel Muzicant.

Zionistische kringen zaaien vooral terreur tegen het gezin van Moshe Friedman en Lea Rosenzweig om zo Moshe Friedman te treffen.

Moshe Friedman:

“Op donderdag 6 december 2002 ging ik als naar gewoonte naar mijn Synagoge in de Lorbeergasse 9 en ontdekte ik dat er al iemand aanwezig was. Die duwde een revolver tegen mijn slaap en dwong mij om de synagoge te verlaten, waarna ze de sloten vervingen. Persoonlijke interventies bij zelfs de minister van Binnenlandse Zaken hielpen niet om bijvoorbeeld de politie mij toegang te doen geven. Pas toen een rechter op 23 april 2003 aan de IKG beval om mij de sleutels terug te bezorgen kon ik opnieuw binnen. Maar zelfs dan bleef de politie eerst nog moeilijk doen.”

Maar dat gaat verder.

Moshe Friedman:

“In oktober en november 2007 toen ik met mijn  gezin in Iran op bezoek was zal er bij mij zelfs ingebroken worden en men twee Thorarollen van mijn synagoge stelen. Pas na een gerechtelijk bevel in december dat jaar kwamen die weer terug in mijn bezit.”

Zie eveneens Press TV van 31 december 2007.

Maar geen zorg. Men geeft het verhaal een draai van 180° en verkoopt dit als de waarheid. Zo heeft Henri Rosenberg het op Joods Actueel op 27 december 2012 over “… Een synagoge kraakte en twee Thorarollen stal.”

Een ander voorbeeld van door zionisten georganiseerde terreur betreft een bezoek in het weekend van 12 januari 2007 aan de joodse buurt waarvan hij afkomstig is, Borough Park in New York. Hij verblijft er met zijn gezin onder de naam van zijn echtgenote in het joodse Park House Hotel.

Al dra wordt hij er echter opgemerkt door leden van de Jewish Defense Organization een in de VS als gewelddadig omschreven afsplitsing van de racistisch en extremistische Jewish Defense League van wijlen Meir Kahane. Een man die zelfs in Israël wegens zijn acties door velen werd uitgespuwd.

Deze Jewish Defense Organization wordt geleid door Mark – Mordechai – Levy, een man met volgens o.a. Wikipedia een stevig strafblad voor onder meer geweldpleging. Deze organiseren met een tweehonderd leden een protestactie tot in het hotel tegen de man en zijn gezin en dwingen hem onder politiebescherming op de vlucht.

En dat klinkt bij Henri Rosenberg op 26 december 2012 bij Joods Actueel zo: “Zo zorgde zijn aanwezigheid in een joods hotel in Brooklyn (NY) in  januari voor regelrechte onlusten bij de hotelgangers en moest hij en zijn gezin onder politiedwang het hotel verlaten.” Of hoe slachtoffer hier dader wordt.

Rabbijn wou meevechten

Ook in Polen achtervolgt het zionistisch geweld de man. Zo is hij op 9 maart 2007 aanwezig op een herdenkingsplechtigheid in het Poolse stadje Lezajsk voor de achttiende eeuwse rabbijn Elimelech Weisblum, een der stichters van de chassidische beweging.

Moshe Friedman in zijn Weense synagoge.

Daar wordt hij snel opgemerkt door een groep Israëlische orthodoxe joden onder leiding van Yehuda Meshi Zahaw, baas van ZAKA, een Israëlische orthodoxe humanitaire organisatie. En die troeven de man in het zicht van het talrijke aanwezige publiek gewoon af.

“Wij hebben hem eens goed afgeslagen, van het soort dat we al lang niet meer hebben gedaan”, stelt hij op 15 maart 2007 fier aan Fox News (www.foxnews.com). En, stelde http://failedmessiah.typepad.com op 12 maart 2007, om dat te vieren werd er nadien voor Yehuda Meshi Zahaw zelfs een speciale religieuze plechtigheid gehouden.

Yehuda Meshi Zahaw mag dan wel het onderwerp zijn van een Pools gerechtelijk onderzoek, voor de officiële joodse gemeenschap is de man een held. Zo zegt de Poolse hoofdrabbijn Michael Schudrich op 19 maart 2007 in de European Jewish Press, www.ejpress.org: “Had ik daar geweest dan had ik juist hetzelfde gedaan als die chassiden.” Duidelijk geen man van de vrede en de dialoog.

Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat ditzelfde European Jewish Press die dag wist te melden dat volgens de Poolse politie niemand van de vele aanwezigen zich aanbood om te getuigen. Binnen de joodse en zionistische media zal men trouwens voor zover geweten amper mensen vinden die hem verdedigen.

Niet alleen in Polen maar ook in Italië wil men blijkbaar tegen de man geweld gebruiken.

Moshe Friedman:

“Ik was in oktober 2006 in Italië voor een interreligieuze bijeenkomst en had een druk bijgewoonde persconferentie gegeven in het Italiaanse parlementsgebouw in Rome. Nadien ging ik naar Ancona en buiten het hotel werd ik echter opgewacht door twee mannen met een bestelwagen waarvan de ene deur open stond. Ze poogden me te ontvoeren maar het mislukte. Ze achtervolgden me zelfs tot in de hotellobby en waren zeer agressief. Het hotel verwittigde dan de politie die de daders echter niet kon vatten. Hun identiteit is wel gekend en ook hier is er een gerechtelijk onderzoek.”

Het probleem is echter dat de daders veelal Israëli blijken te zijn en dus makkelijk het land kunnen uitvluchten en zo uit de handen van het gerecht blijven. Zo werden hij en zijn kinderen aangevallen toen zij zich ‘s morgens op 6 juni 2012 in Antwerpen aan de Jesode Hatora-Beth Jacob school wilden laten inschrijven.

Moshe Friedman: “Deze veiligheidsagenten waren gewapend en spraken Hebreeuws en kwamen dan ook duidelijk van Israël. Ze werken bovendien als bewakingsdienst zonder dat ze hier een vergunning hebben. Ik heb Binnenlandse Zaken per aangetekend schrijven hiervan verwittigd. Zonder antwoord echter.” 

Neprabbijn

En alhoewel hij over alle documenten beschikt die perfect aantonen dat hij rabbijn is en opperrabbijn van een Weense synagoge was poogt men hem ook hier voor te stellen als een bedrieger, een oplichter die zich valselijk uitgeeft voor rabbijn van een niet-bestaande Weense congregatie.

De bevestiging door C. Horowitz van Kolel Avrechim van 6 juli 1999 dat Moshe Friedman zijn rabbinale studies heeft volbracht.

Zo schrijft de Weense opperrabbijn Paul Chaim Eisenberg van de IKG op 12 juli 1999 in een officieel document dat Moshe Friedman een rabbijn is. Maar als het vanaf ongeveer 2002 tussen hem en de IKG en Israël fout begint te lopen klinkt het plots geheel anders. Met ook hier een draai van 180°.

Waarop Henri Rosenberg het op de website van Joods Actueel op 26 december 2012 aldus schrijft: “Hij geeft zich uit als de opperrabbijn van de onbestaande antizionistische joodse gemeente van Wenen, Een bedrieger.”

Op Duitstalige websites zal hij dan ook bijna continu voorgesteld worden als een “cabaretrabbijn”, een oplichter die zich valselijk titels aanmeet. Joods Actueel stelt op 23 juni 2013 opnieuw maar eens vrij duidelijk: “… Moshe Friedman, die zichzelf onterecht uitgeeft voor rabbijn.”

Dit terwijl o.m. Parisa Hafezi op 11 december 2006 in de Israëlische krant Haaretz het heeft over: “Friedman is opperrabbijn voor honderden antizionistische orthodoxe joden in Wenen.”

En als de IKG zijn positie als opperrabbijn poogt te betwisten stelt een Weense rechtbank Friedman volgens een bericht van APA, het officiële Oostenrijkse persbureau, van 22 augustus 2002 in het gelijk.

Maar dat wordt natuurlijk allemaal door Freilich, Rosenberg en de anderen verzwegen. Ze draaien liever de rollen om. Een constante in dit verhaal. Zoals ze ook duidelijk in veel gevallen geen respect tonen voor de wetten van het land waar ze verblijven.

De wet als middel van terreur

Wanneer de kinderen van de Weense chassidische school worden gegooid en Moshe Friedman naar de rechter stapt om het recht op onderwijs voor zijn kinderen op te eisen, heerst er woedde bij Freilich, Rosenberg en de vele andere spreekbuizen van het zionisme.

Zo weigert de Weense school gevolg te geven aan de vele gerechtelijke bevelen om de kinderen terug op te nemen.

 

Moshe Friedman is een neprabbijn en heeft zich ten onrechte die titel aangemeten zeggen de IKG en hier in Antwerpen mensen als Freilich en Rosenberg. Hier de bevestiging van 12 juli 1999 door de Weense opperrabbijn Paul Chaim Eisenberg dat Moshe Friedman een rabbijn is.

Moshe Friedman:

“De steeds hoger gestelde dwangsommen liepen uiteindelijk op tot 8 miljoen euro. Dit ging dan wel conform de Oostenrijkse wet naar de federale regering. Ik kreeg voor mijn gezin uiteindelijk een 250.000 euro. Omdat ze bleven weigeren werden dan een aantal eigendommen, vastgoed, van de school in beslag genomen. Pas toen men ook met celstraffen dreigde werden mijn kinderen dan toch toegelaten.”

Maar geen probleem en ook hier draait men gezwind en probleemloos de rollen om. Wie naar een rechtbank stapt is een…. “terrorist”. Zo stelt Michael Freilich op 9 januari 2013 in de Jeruzalem Post www.jpost.com: “Zijn neiging om de wet te gebruiken als een instrument van terreur.”

Henri Rosenberg ziet de Weense schoolperikelen op de website van Joods Actueel op 26 december 2012 zo:

“Wanneer hij een onverbiddelijke strijd voerde in Wenen om zijn meisjes te laten opnemen in de orthodoxe joodse school aldaar, zorgde dat voor een dergelijke commotie bij de ouders van de leerlingen, dat die school niet anders kon dan zijn kinderen weigeren. De school hield dus het been stijf, liet de gerechtelijk betalen dwangsom oplopen tot 800.000 dollar… De lijdensweg van de kinderen.”

 

Volgens de IKG had Moshe Friedman zelfs Thorarollen gestolen. Die bleken echter uit zijn eigen synagoge te komen. De IKG moesten de bij hem ontvreemde gebedsrollen eind december 2007 van de rechtbank teruggeven. De klacht van de IKG tegen Moshe Friedman werd volgens dit document geseponeerd.

En op 27 december 2012 stelt Rosenberg op Joods Actueel:

“Die schoolstrijden gebeuren ook op mediageile wijze…. Voert hij die strijd kennelijk op de kap van zijn kinderen…. moet deze kinderen totaal destabiliseren…”

Het Kinderrechtenverdrag

Het Antwerpse hof van beroep zal Friedman in die kwestie op 18 juni 2013 geheel in het gelijk stellen en de onmiddellijke opneming van die kinderen in de Jesode Hatora-Beth Jacob school bevelen. Daarbij o.m. het internationale kinderrechtenverdrag inroepend. Maar dat is iets wat voor zionistische kringen niet kan. 

Moshe Friedman:

“Het hof heeft hier geen dwangsommen bevolen daar ze niet kon geloven dat een school haar bevelen zou negeren. Nu blijkt men dit wat betreft het middelbaar onderwijs op die school toch te weigeren. Ik zal dus ook hier maar nog eens naar de rechtbank moeten stappen om dan dwangsommen te vragen.”

Dat men in dit zionistische milieu geen respect heeft voor de wet wordt ook bewezen door het Brusselse Centre Communautaire Laic Juif David Susskind (Centrum voor de Seculiere Joodse Gemeenschap David Susskind), een in liberale en vrijzinnige kringen soms hoog aangeschreven groep.

Daar stelt een zekere Ouri Wesoly op www.cclj.be op 12 maart 2013 het volgende:

“Zo deed hij reeds beroep op de rechtspraak van de “goy” (goyim is de Bijbelse term gebruikt voor niet-joden waarover nogal wat joodse schriftgeleerden zeggen dat men er mee mag doen wat men wil, zelfs doden, nvdr.) in plaats van de zaak te regelen via een rabbinale rechtbank…. Maar erger is dat hij zo de aandacht trekt op de vrijheden die de schooldirecteuren hier nemen met de wet.”

Een zogenaamde organisatie voor seculiere joden die klaagt dat Moshe Friedman naar een gewone rechtbank stapte en niet naar een of andere rabbijn! Beeld U in dat een moslim publiek door zogenaamde seculiere moslims zou worden verweten niet naar een shariarechtbank te zijn gestapt maar naar gewone rechters?

De synagoge aan de Lorbeergasse 9 in Wenen waar een gewapende bende op 6 december 2002 zich meester van maakte. Als joods centrum voor antizionisme was dit een doorn in het oog van Israël. En dus stuurde men er maar een gewapende bende op af. Israëli, volgens Friedman.

Zijn echtgenote Lea Rosenzweig heeft het daarbij in een interview met de website http://Muslim-Market.de  op 6 augustus 2007 over Sippenhaftung, een Duitse term die dateert uit de periode onder Hitler. Het betekent dat een gans gezin wordt gestraft voor de daden van een persoon, hier dan vader Moshe Friedman.

Fraais van de pers

Maar niet alleen op het internet en in Joods Actueel zal men van Moshe Friedman pogen een crimineel te maken. Zo trekt Michael Freilich eind 2012 ook naar de Vlaamse pers met zijn ‘schokkend’ verhaal. En zeker bij De Morgen is dat geen enkel probleem en krijgt hij er als het ware een vrije tribune.

Zonder zo te zien met de man zelfs te spreken borstelen Bjorn Maeckelbergh en Maud Oeyen op 22 december 2012 een wat de krant noemt ‘portret’ over Moshe Friedman:

“Uitgespuwd in Wenen, weggejaagd in de VS en nu persona non grata van de joodse gemeenschap in Antwerpen: de omstreden jood Moshe Friedman (40) kreeg een rechter zo ver om zijn twee orthodoxe zonen in een joodse meisjesschool toe te laten… (Freilich zonder enige tegenspraak citerend, nvdr.)  Het is bekend dat hij de holocaust ontkent… Toch liet Moshe Friedman – in New York geboren – zich sinds zijn terugkeer van zijn slechte kant zien. Enkele weken geleden verscheen er nog een artikel over Friedman op de website toen hij de boel op stelten had gezet aan de Jesode Hatoraschool. Ook die school weigerde toen zijn kinderen op te nemen. Het kwam tot een incident tussen Moshe Friedman en een bewaker van de school…. Op het internet zijn er alvast meerdere artikels over twee kostbare vermiste Thorarollen die bij Friedman thuis in Wenen werden teruggevonden. Het verhaal doet ook de ronde dat hij in Wenen via een bizarre klacht tegen de school van een van zijn zonen een grote schadevergoeding had gekregen.”

Wie dus eist dat zijn kinderen naar school kunnen gaan toont zich van zijn “slechte kant” en legt een “bizarre klacht” neer. Voor Bjorn Maeckelbergh en Maud Oeyen zijn zaken als het recht op school voor kinderen en dus het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind (IVRK)  klaarblijkelijk van geen tel.

Om over journalistieke deontologie maar te zwijgen. Die eist immers woord en wederwoord en bronnencontrole. Het wekt dan ook geen verwondering dat als het hof van beroep op 18 juni 2013 in de zaak haar arrest velt en daarbij verwijst naar het IVRK dit voor De Morgen geen nieuws is.

Ook niet voor zusterkrant Het Laatste Nieuws. Alleen Gazet Van Antwerpen en het Nieuwsblad besteden er aandacht aan. Zouden sommigen bij de krantengroep Van Thillo wat meer inspraak hebben dan anderen?

Spreekbuis van Freilich

Niet dat Friedman elders een betere pers krijgt. Zo schrijft de Gazet van Antwerpen op 7 januari 2013 omdat hij zijn kinderen naar school wil sturen in een editoriaal:

“Kortom, Friedman is een onruststoker. Hij heeft wat mij betreft alle rechten op zijn eigen mening en op het uiten daarvan, maar ik heb wel medelijden met zijn kinderen.”

Lea Rosenzweig en drie van haar dochters. Voor de verzamelde Vlaamse pers is het geen enkel probleem dat die kinderen de toegang tot de school wordt ontzegd. Kinderrechten?

Medelijden, maar niet voldoende om ze de meest essentiële kinderrechten als het recht op een school toe te kennen. Van medelijden gesproken. Ook elders in de pers is het een en al negativisme over Moshe Friedman en weerklinkt overal de visie van Freilich die bijna steeds vrij spel krijgt.

Zo stelt het Laatste Nieuws op 8 januari 2013: “De controversiële antizionist…. Dit is discriminatie (het feit dat de rechtbank zijn twee jongens naar een meisjesschool stuurde, nvdr.) en kindermishandeling, zegt Aaron Berger.”

In Knack van 16 januari 2012 is dat dan:

“Een zelfverklaarde rabbijn…. Friedman, die wel vaker provoceert…. Ook bij de jeugdbescherming ligt het dossier op tafel. Malka Friedman, de grootmoeder van Josef en Jacob, heeft namelijk klacht ingediend bij de Sociale Dienst van de Jeugdbrigade …. zegt Henri Rosenberg, advocaat van Malka Friedman.”

En bij Het Nieuwsblad van 30 januari 2013 stelt Matthias Adriaensen het al even ‘scherp’:

“Hij staat bekend om zijn negationistische en antizionistische ideeën. Ook het feit dat hij goed bevriend is met de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad – niet meteen een vriend van Israël – stoot velen tegen de borst.”

De enige die serieus over de zaak bericht is gerechtscorrespondent Jan Heuvelmans en zijn www.pagia.be.  Hij werkt ook voor www.politics.be en enkele van zijn teksten over deze affaire staan op beide sites. 

Negationist

Het is sinds zijn deelname op 11 en 12 december 2006 aan de conferentie in Teheran over de holocaust een van de steeds weerkerende typeringen van Moshe Friedman. Hij wordt in de media en op het internet bijna steeds omschreven als een holocaustontkenner, negationist, en nog meer van dat fraais.

De IKG ging zelfs zover om tegen Moshe Friedman in Oostenrijk klacht neer te leggen wegens negationisme. Onder druk van het zionisme staan hier in Oostenrijk zware straffen op. Hun klacht raakte dus nergens zoals dit document over de seponering bewijst. In België wou Henri Rosenberg dit nog eens overdoen.

Het feit dat het Oostenrijkse parket op 19 december 2007 de klacht van de IKG hierover seponeerde speelt hierbij geen enkele rol. Schelden, laster verkopen, liegen en bedriegen is de regel. En wat niet in dit plaatje past verzwijgt men dan maar.

En het blijft dergelijke beschuldigingen regenen, niettegenstaande het feit dat hij en zijn echtgenote, zoals zoveel Europese joden, veel familieleden verloren tijdens de Duitse jodenvervolging onder Hitler.

Ook is zijn visie op de holocaust in essentie vrij klassiek te noemen en grotendeels te vergelijken met die van de Amerikaanse professor Norman Finkelstein, auteur van o.m. ‘de Holocaust-industrie.’

Maar ook tegen Finkelstein voerde men vanuit zionistische hoek een zware haatcampagne en ontnam men hem zijn werk. Bovendien is hij ook niet welkom in Israël. En wat betreft de visie van Moshe Friedman over de holocaust is die voor wie wil zoeken vrij bekend. Maar wie op Duitstalige websites kijkt zit veelal de term ‘holocaustleugner’ (holocaustontkenner) verschijnen.

Op http://eviljews.blogspot.be is men hier duidelijk. Onder een foto waarbij Friedman een naamkaartje uitwisselt met een Iraanse geestelijke stelt men “Moshe Aryeh Friedman wisselt naamkaartjes uit met een nazi”. En bij een foto met de traditionele omhelzing met president Ahmadinejad, stelt men: “Moshe Aryeh Friedman heeft een liefdescontact met de Hitler van Iran”.

Ook op de website van de Jewish Defense Organization http://jewishdefense.org is men al even subtiel: “Hij begint (aan een toespraak in Berlijn rond Palestina, nvdr.) stil en schuw maar het duurt niet lang of hij klinkt als Hitler…… Mr. Friedman gelooft dat de holocaust nooit plaats had.”

De website www.dailykos.com heeft het op 8 mei 2006 dan weer over: “Rabbijn Moishe Friedman, de ultra-orthodoxe jood die Hitler en de holocaust omhelst…” Niet te verwonderen dus dat Henri Rosenberg op 26 december 2012 op de website van Joods Actueel luidkeels riep om hem wegens het ontkennen van de holocaust hier voor de rechtbank te sleuren.

Verheven boven de wet

Het wedervaren van Moshe Friedman met de joodse scholen in Antwerpen roept natuurlijk vragen op over het beleid van de Vlaamse regering en vooral dan van minister van Onderwijs Pascal Smet (sp.a) tegenover die scholen.

Zo kwam de zaak herhaaldelijk voor op de Commissie voor Leerlingenrechten die speciaal in 2003 door de regering voor dit soort gevallen werd opgericht. Deze adviseerde de minister herhaalde malen, o.m. op 29 november 2012, om alle overheidssteun aan de joodse scholen die deze kinderen weigerden in te trekken.

Voorheen reeds kwamen deze scholen ook serieus in opspraak toen de Gazet van Antwerpen een dossier uitbracht over de grootschalige censuur in de leerboeken van die gesubsidieerde scholen. Censuur die haaks stond op de verplichtingen die de overheid in ruil voor die subsidies oplegt.

Inspectieverslagen raken daarbij zo te zien in de vuilbak of worden aangepast. En vragen in het Vlaams parlement blijven zonder gevolg. Ook is er in een brief van Joseph Leopold Lazega aan het Centraal Israëlitisch Consistorie van België van 1 mei 2006 o.m. sprake van grootschalige fraude met leerlingenaantallen.

Maar de minister, zoals al zijn voorgangers, beweegt niet. En in een vraag om reactie kwam er vanuit het kabinet van de minister geen antwoord. Een houding die uiteraard vragen doet rijzen naar de beweegreden voor deze tolerantie tegenover wat zo te zien één grootschalige wetsovertreding is. Men lijkt hier geheel boven de wet verheven te zijn.

Bevel van de rechtbank aan de IKG om de sleutels van de synagoge aan de Lorbeergasse 9 in Wenen terug aan Moshe Friedman te geven.

Klachten bij de onderzoeksrechter

Maar Moshe Friedman lijkt niet de man te zijn die dit alles over zich heen laat gaan. Zoals in Wenen gaat hij ook hier in de tegenaanval. Naast de aangetekende niet beantwoorde brieven aan de ministers voor Onderwijs en Binnenlandse Zaken legde hij ook tegen verschillende personen klacht neer.

Met twee tegen advocaat Henri Rosenberg. Daarbij stapt hij terug naar de Antwerpse stafhouder Dirk Grootjans die op 26 maart 2013 al een eerste waarschuwing naar Rosenberg stuurt. Zo schrijft Grootjans aan de advocaat van Friedman:

“…de publicaties ,… lijken mij niet alleen ongepast voor een advocaat maar laten mij ook vrezen dat Mr. Rosenberg onvoldoende afstand van zijn persoonlijke gevoelens jegens uw cliënt kan nemen… zodat ik hem geadviseerd heb zich uit die dossiers terug te trekken.”

Maar Rosenberg volgt dit advies blijkbaar niet op en laat zijn teksten op het internet allemaal staan en dus legde Friedman ditmaal een tuchtklacht neer. “Sindsdien blijft hij wat rustig en trad hij tegen mij niet meer op ”, aldus Friedman.

De tuchtklacht betreft o.m. het feit dat Rosenberg volgens Friedman bij al zijn buren briefjes over hem in de bus stak met daarin allerlei lasterlijke beweringen. Ook, stelt Friedman nog, gebruikte hij vervalste stukken om als advocaat klachten tegen Friedman neer te leggen of processen op te starten.

In die zin legde Friedman op 21 januari 2013 bij de onderzoeksrechter een waslijst van klachten neer tegen Rosenberg. Waaronder voor laster en eerroof, schending van het beroepsgeheim, oproep tot moord, afpersing alsmede valsheid in geschrifte en gebruik ervan.

Het betreft hier onder meer het gebruik van, volgens Friedman, vervalste volmachten op naam van moeder Malka Friedman in een poging het gezin Moshe Friedman van zijn kinderen te beroven. Een gelijkaardige klacht betreft een volmacht van de moeder van Lea Rosenzweig over een appartement aan de Plantin en Moretuslei 11 in Antwerpen.

Daarbij liet Rosenberg hen via die volmacht uit dit huis zetten dat officieel nog van de in de VS wonende moeder is. Volgens Lea Rosenzweig en haar man met een vervalste volmacht. “Ze wist van niets”, aldus Moshe Friedman.

Mozes Victor Konig

Maar het is niet zijn enige klacht. Zo stapt hij op 2 mei 2013 met een klacht naar de onderzoeksrechter tegen Mozes Victor Konig, diens schoonbroer Richard Davidovici en Pinkas Kornfeld, woordvoerder van het Forum van Joodse Organisaties.

De betichtingen zijn hier het witwassen van geld, laster en eerroof, belaging, omkoping, oproepen tot haat en discriminatie, sociale zekerheidsfraude en belastingontduiking. En Konig en Davidovici zijn geen kleine jongens.

Zo was Konig een van de sleutelfiguren in de miljoenenfraude rond het viersterren Radisson Hotel aan de Antwerpse Van Eycklei. Daar kreeg de man in eerste aanleg op 27 juni 2012 een 18 maanden celstraf met uitstel aangemeten.

Mozes Victor Koning op een bijeenkomst met de door hem gesteunde Belzer gemeenschap. Zoals je uit de kledij kunt afleiden behoort hij er zelf niet toe. Volgens Haaretz financierde hij de reis van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu van maart 2006 naar Antwerpen. Hij bezocht er toen de Yavne school van de Belzer gemeenschap.

Samen dan met zijn 90-jarige moeder Baumwald Luscha die financieel in de zaak eveneens een sleutelrol speelde. Zij kreeg voor haar rol 12 maanden celstraf met uitstel. Haar naam viel ook in het schandaal rond Offshore Leaks waar zij volgens die informatie betrokken zou zijn bij de Singaporese Seffren Trust. (3)

Bleek dat de zaak rond het Radisson Hotel een poel van zwart geld was, komende uit vooral de diamanthandel. Maar dat is verre van alles. Zo vraagt Rusland als sinds 1999 de aanhouding en uitlevering van Konig samen met zijn schoonbroer Davidovici.

De verdenkingen hier zijn illegale handel in edelstenen, smokkel, fraude in de vastgoedsector en misbruik van vertrouwen. Desondanks hebben beiden voor zover geweten tot heden nog nooit problemen gehad bij hun vele reizen in Europa of naar Israël.

Uit het vonnis rond het Radisson Hotel bleek ook dat Konig een centraal figuur is in de financiering van de joodse scholen in Antwerpen. En toen enkele ouders van de Jesode-Hatora-Beth-Jacob school protesteerden tegen de komst van de kinderen Friedman stond vooraan op die lijst de naam van …. Davidovici Richard.

Benjamin Netanyahu

Recent blijkt Konig nu ook zelfs de speelbal aan het worden van de als altijd vrij ruige Israëlische politiek.

Bart De Wever (N-VA) ging voor de gemeenteraadsverkiezingen op bezoek bij de kleine maar erg invloedrijke Belzer gemeenschap. Moshe Friedman: “De zionistische gemeenschap in Antwerpen is zeer machtig en Bart De Wever weet dat maar al te goed. Net voor de verkiezingen ging hij trouwens stiekem naar Israël op bezoek.” Bemerk uiterst rechts Ludo Van Campenhout, de naar de N-VA overgelopen nu ex-liberaal, die blijkbaar steeds mee op bezoek was toen De Wever in die periode de serie joodse gemeenschappen ging bezoeken.

Volgens een artikel van Sjay Fogelman van 29 juni 2013 in de Hebreeuwse editie van de Israëlische krant Haaretz financierde Konig het bezoek van de toen nog minister van Financiën Benjamin Netanyahu (Likoed) aan Antwerpen op 5 en 6 maart 2005. Dit ter ere van een project van de Yavneschool van de joods orthodoxe Belzer gemeenschap.

Maar sinds het uitlekken van zijn veroordeling – de kranten vermelden alleen de initialen – en de seining door Interpol is men volgens Haaretz bij die gemeenschap wat voorzichtiger geworden. Het nieuws zorgde in Israël al voor het zoveelste schandaal. En zeker nu premier Netanyahu in zijn partij zit waar de klappen vallen is hij een veel gezochte prooi.

Of hoe een ogenschijnlijk onschuldig bezoek aan de sinjorenstad zorgt voor een pak heibel. Zeker is dat Moshe Friedman zal blijven vechten om zijn gelijk te halen en de rechtbanken er hier nog wel wat werk mee gaan hebben.

Willy Van Damme

1) Soms wordt zijn naam ook Moishe geschreven, vooral dan in de Duitstalige pers in Oostenrijk en Duitsland.

2) De soms in het Duits, Hebreeuws, Engels, Frans en Italiaans geschreven teksten worden hier al vertaald afgedrukt. Dit om het artikel zo vlotter leesbaar te maken.

3) http://offshoreleaks.icij.org/nodes/52458 en http://offshoreleaks.icij.org/nodes/164507.

N.B.: Naast Pascal Smet kwam er ook geen reactie van Henri Rosenberg. Er werd op zijn antwoordapparaat een bericht ingesproken.