Mossad–Een vrijgeleide in België

België beschikt over een serie inlichtingendiensten maar optreden tegen bijvoorbeeld de Israëlische Mossad is voor hen zeker geen prioriteit, integendeel. Ook al wordt de Mossad hier verdacht van o.m. moord, wapenhandel en een ganse serie andere criminele activiteiten. Zelfs het afluisteren in Brussel van de diplomatieke delegaties van de EU-lidstaten door de Mossad laten onze inlichtingendiensten en overheden ongemoeid. Alles wordt netjes toegedekt.

Camille Huysmans

De geheime activiteiten van zionisten in België gaan al ver terug en begonnen al minstens in de jaren dertig van de vorige eeuw toen zij met hulp van de toenmalige Antwerpse burgemeester Camille Huysmans (BSP) via de Antwerpse haven wapens smokkelden naar hun terreurgroepen in het toenmalig Britse mandaatgebied Palestina.

Met andere woorden: wapens die organisaties als Haganah gebruikten voor hun dikwijls dodelijke acties tegen niet alleen de Britse bezetter maar vooral tegen de Palestijnse bevolking geraakten ginds met steun van een Camille Huysmans en bepaalde leden van de Antwerpse sociaal democratie.

Het was de periode toen het zionisme in veel milieus nog gezien werd als een ‘progressieve’ beweging die streefde naar een socialistische samenleving. Jarenlang bleef die link tussen onze sociaal-democratie en Israël ook bestaan. Israël was een vriend en die mag wat meer.

In de jaren zestig van de twintigste eeuw wordt die vriendschap van Israël met de sociaal-democratie echter zwakker en zwakker. Mede doordat in Israël het liberale Likoed steeds meer invloed krijgt. Het zullen vooral de liberalen zijn die zowel in Antwerpen, Luik en ook Brussel nadien verder zullen zorgen voor alle mogelijke politieke steun.

Jean Gol

In Antwerpen krijg je figuren als een Andre Gantman (*), de ooit wegens fraude in ongenade gevallen schepen, en Claude Marinower. In Luik is er dan Jean Goldstein, beter gekend als Jean Gol, die zal uitgroeien tot de sterke man binnen de Franstalige liberale partij PRL en nadien de MR. Hij was ook een der grote namen binnen de internationale zionistische beweging.

In zijn spoor duiken ook een aantal andere duistere figuren op zoals jeansfabrikant Pierre ‘Pinkus’ Salik en vooral George Gutelman, Luikenaar en schoolmaat van Jean Gol. De voortijdige dood van Gol in 1995 maakte geen einde aan die nauwe relatie tussen de MR en Israël. Zo staat minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders gekend als een goede vriend van Israël.

George Gutelman was de man die met zijn Trans European Airways (TEA) in 1985 in het grootste geheim de zogenaamde Ethiopische joden overvloog naar Israël. Daarnaast werden zijn vliegtuigen volgens persberichten ook gebruikt voor het vervoer van wapens in de Iran-Contra Affaire.

Zijn TEA en later City Bird gingen beiden failliet en lieten vele tientallen miljoenen aan schulden achter. Gerechtelijk liep de zaak ook in het honderd en buiten een symbolische boete kwam er van een straf nooit iets in huis.

Daarbij dient men ook te beseffen dat Israël in veel opzichte een sleutelrol speelt in de westerse alliantie. Van zodra het Midden Oosten en de islam ter sprake komt is het Israël die klaarblijkelijk steeds de baas is. Ingaan tegen de uitdrukkelijke eisen van Israël zal men in die dossiers bij Navo en de EU voor zover geweten nooit doen.

Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de Mossad in Brussel zowat vrij spel heeft. Tot heden zijn in België geen maatregelen tegen de organisatie bekend en geen rechtszaken. Geen voornaam Belgisch politicus zal zich ooit publiek tegen Israël en haar buitenlandse inlichtingendienst en terreurorganisatie De Mossad keren. Bert Anciaux was de enige toppoliticus die ooit tegen Israël in ging. Tonnen modder was zijn lot.

Shmira

Zo mogen Israëlische veiligheidsagenten op de luchthaven van Zaventem gewapend rondlopen en mensen die naar Israël willen vliegen fysiek fouilleren. Andere bronnen stellen dan weer dat dit niet zozeer het werk van de Mossad maar van de Shin Bet is, de Israëlische binnenlandse veiligheidsdienst.

Zeker is dat de mensen die dit doen werken voor de Israëlische ambassade in Brussel. Vorig jaar was er trouwens terug een protestactie tegen de aanwezigheid van de Israëlische veiligheidsdiensten op onze nationale luchthaven.

Ook werden in het recente verleden Israëlische militairen ingeschakeld om in Antwerpen joodse scholen te bewaken. Ze waren wel in burger gekleed maar bewapend. Een praktijk die voor zover geweten nu gestopt is en overgenomen werd door Shmira, een eigen bewakings- en inlichtingendienst die onderdeel vormt van het Centraal Israëlitisch Consistorie, een organisatie die onder controle van Israël staat.

Opvallend hierbij is dat er ook elders in de wereld gelijknamige groepen actief zijn. Men ontkent in Antwerpen wel contacten met de Mossad maar dat klinkt weinig geloofwaardig. Geweten is bijvoorbeeld dat Israëlische studenten in België geacht worden regelmatig hier bij de Mossad te rapporteren.

Dat Shmira dus samenwerkt met een grote goed georganiseerde inlichtingendienst als de Mossad is niet meer dan logisch. Het beveiligen en onder controle houden van joodse gemeenschappen in het buitenland is nu eenmaal een van hun specialiteiten.

Gerald Bull

Een van de meest spectaculaire aan de Mossad in België toegeschreven zaken was natuurlijk de moord in Brussel op de Canadese wapenspecialist Gerald Bull. Een gezien zijn beroep uiteraard erg duister figuur die werkte binnen de schemerzone van allerlei westerse militaire inlichtingendiensten, vermoedelijk dus ook de Israëlische AMAN, de spionagedienst van het Israëlische leger.

De man werkte op zeker ogenblik voor de Iraakse president Saddam Hoessein aan een superkanon dat zelfs in staat zou zijn om vanaf Irak Israël te beschieten. Het project raakte nooit af want hij werd in Brussel op 22 maart 1990 in zijn woning neergeknald.

Alhoewel nooit met zekerheid bewezen werd ook hier, mede gezien de professionele wijze waarop de aanslag gebeurde, naar de Mossad verwezen. Zelfs Israëlische bronnen noemden de Mossad als de dader. Feit is alleszins dat het Belgische gerecht de zaak wou stilhouden en er van een onderzoek naar de moord nadien nooit meer iets werd gehoord.

Arno Nejman

Ook in het milieu van de Brusselse wapensmokkel in de jaren tachtig speelde de Mossad overduidelijk een grote rol. Het was de tijd van de Iran-Contra-affaire toen de VS en Israël Iran in het geniep bewapenden mede om zo te zorgen dat in de Iraaks-Iraanse oorlog niemand kon winnen en ze elkaar maar bleven afslachten.

Een belangrijk deel van die smokkel liep via Brussel waar allerlei duistere figuren erin betrokken raakten, en dit in samenwerking met de Mossad. Bekendste figuur is hier de notariszoon Jacques Monsieur uit Lot.

Deze was oorspronkelijk in de jeanshandel begonnen dankzij de zakelijke contacten van zijn vader Paul Monsieur met Pierre ‘Pinkus’ Salik, toen de onbetwiste Belgische koning van deze sector. Deze handel zat toen vooral geconcentreerd aan het Zuidstation in Brussel, gemeenzaam Le Triangle genoemd.

Een handel die toen grotendeels in joodse handen was die daarbij nauw samenwerkte met de sector- en geloofsgenoten in Parijs. Centraal hierbij was de familie Nejman – In sommige documenten noemden ze zich Newman – en hun Geoffrey’s Bank.

Dit was origineel een bank actief in de vleessector rond het Anderlechtse slachthuis maar werd na de overname vooral actief in de textielnijverheid en de …. wapenhandel. Het is deze illegale wapenhandel en een serie mislukte deals die de bank begin 1981 financieel doet over kop gaan. Maar geen probleem, ook hier doet het gerecht niets.

Vader Arno en zoon Geoffrey – de bank was naar zoonlief genoemd – kwamen strafrechtelijk heelhuids uit de zaak. Geoffrey Nejman verhuisde wel naar de regio van Nice om er zakelijk actief te zijn rond vastgoed en de parfumhandel. Niet zonder opnieuw brokken te maken.

Het lijkt een vast gegeven dat men in dergelijke zaken strafrechtelijk vanuit het parket geen acties zal ondernemen. De bank wordt om een faillissement te vermijden overgenomen, het personeel staakt en met de illegale wapenhandel doet men niets.

Jacques Monsieur

Het is hier dat Jacques Monsieur in contact komt met een zekere David Benelie, officieel partner van de familie Nejman in de textiel maar in realiteit contactman voor de wapenhandel. Die liep rond met zeker twee verschillende paspoorten, vervalste douanestempels en bezat ook minstens twee nationaliteiten, de Belgische en de Israëlische.

In realiteit noemde hij echter David Azulay en is hij de broer van Avner Azulay, de rechterhand van de in Antwerpen geboren Marc Reich, beter gekend als Marc Rich, ‘s werelds meest bekende nu in Zwitserland wonende grondstoffenspeculant.

Volgens getuigenissen waren beide broers lid van de Mossad en was Avner op zeker ogenblik zelfs het nummer twee van deze spionage- en terreurorganisatie. Het is mede via David Azulay dat Jacques Monsieur in de wapenhandel en de handel rond de Iran-Contra affaire raakt. Het zal Monsieur veel geld en ook veel herrie opleveren.

Maar David Azulay mag dan misschien tot over zijn horen in de wapenhandel gezeten hebben en met valse paspoorten werken, gerechtelijk hoefde hij zich blijkbaar geen zorg te maken. Hij slijt nu zijn oude dag in een Brussels rusthuis. Als steeds knijpt het Brusselse parket voor zover geweten ook hier de ogen nog maar eens dicht.

Het hoeft daarom niet te verwonderen dat reserveofficier Jacques Monsieur, officieel een informant voor de Algemene Dienst Inlichtingen en Veiligheid (ADIV), onze militaire veiligheidsdienst, tot ongeveer 2000 deels als wapenhandelaar en deels als spion vooral voor rekening van onder meer de Mossad zal gaan werken. Monsieur groeit zelfs uit tot een voornaam exporteur wereldwijd van het Iraanse wapenspul. Hij kent op dit gebied het land van binnen uit.

Geheim proces

Zo verkoopt hij op vraag van Israël zeker nog in 1993 – zeven jaar na de Iran-Contra affaire – Amerikaanse wapentechnologie aan Iran. Een smokkelzaakje waarbij men zelfs de handtekening van de stafchef van de Belgische luchtmacht vervalst. Officieel was het immers aangekocht voor de legerbasis in Evere. Want wapentuig verkopen aan Iran was in de VS toen streng verboden.

Ook deze zaak wordt in Brussel door het parket op een merkwaardige wijze afgerond. Er komt een geheim proces met daarbij een symbolische straf zodat hij na de rechtszitting direct kan terugkeren naar zijn paardenkwekerij in de Franse Provence.

Geen proces voeren was voor het parket amper nog een optie. Zijn zaak had in de pers immers veel ruchtbaarheid gekregen, mede door zijn veroordeling in Iran waar hij wegens spionage tien jaar celstraf krijgt aangemeten.

Ook was het Comité I, de parlementaire waakhond van de veiligheidsdiensten, op zijn spoor gekomen. Een enorm schandaal dreigde dus. Maar dat wist men als steeds zoveel mogelijk te vermijden.

Abdelkader Belliraj

Een ander voor onze veiligheidsdiensten en de Mossad gênant dossier is zeker dat van de uit Marokko afkomstige Belg Abdelkader Belliraj. De man had dankzij de Veiligheid van de Staat de Belgische nationaliteit gekregen en was ook een van hun informanten. Vooral werkte hij volgens insiders echter voor de Mossad.

Dit laatste volgens drie goed geplaatste en betrouwbare getuigen die ieder apart werden geïnterviewd. Een verhaal dat een andere vierde Belgische expert nadien bevestigde. De zaak raakte in de media doordat de man op beschuldiging van terrorisme in Marokko werd opgepakt en later hiervoor levenslang kreeg.

Dra bleek Belliraj een informant te zijn van onze Staatsveiligheid en zelfs Bin Laden ontmoet te hebben. Een enorm schandaal waarmee Alain Winants heel veel moeite had om het in de klassieke doofpot te stoppen. Bovendien stond in het jaarverslag voor 2009 van het Comité I dat de man ook nog werkte voor een grote buitenlandse veiligheidsdienst.

Dit bleek na wat onderzoek dus te gaan om de Mossad. Bij de dienst van Winants was het dan ook alle hens aan dek. Zeker toen bleek dat de man ook in ons land een serie onopgehelderde moorden op zijn kerfstok had, waaronder die in oktober 1989 op dokter Joseph Wybran, toen een der topfiguren binnen de joodse gemeenschap in onze hoofdstad.

Zo hebben alle mensen van de Staatsveiligheid, incluis dus Winants, volgens dat jaarverslag van 2009 onder ede zitten liegen tegen de onderzoekers van het Comité I. Het staat zo letterlijk in het op het internet te lezen jaarverslag dat ook aan het parlement werd bezorgd.

Amper iemand die er in parlement en pers vragen over stelde, behalve dan George Timmerman die toen nog bij De Morgen werkte. Niet voor lang meer echter. En nochtans was zo te zien dat de wet ook hier grootschalig was overtreden. Maar de doofpot stond al op het vuur te sidderen dankzij al die vorige affaires. Het is een traditie in dit verhaal. Van vervolging is in België nooit sprake geweest.

Justus Lipsius

Dit ongestrafte bleek zeker met het grootste bekende afluisterschandaal uit de Belgische geschiedenis dat op 28 februari 2003 aan het licht kwam. Het situeerde zich in het Justus Lipsiusgebouw van de Europese Unie in Brussel, het zenuwcentrum van de EU waar de topdelegaties der verschillende landen onderling en met elkaar in het soms grootste geheim overleggen.

Die 28ste februari ontdekte een technicus heel toevallig tijdens een herstelling afluisterapparatuur waarbij onbekenden alle gesprekken van de Britse delegatie afluisterden. Dra ontdekte men dat dit ook zo was bij de andere delegaties zoals de Duitse, de Franse en de Spaanse.

Daarbij wees alles naar enkele technici die voorheen hun opleiding hadden gekregen bij het Israëlische telecombedrijf Comverse, een onderneming die bij inlichtingendiensten gelinkt wordt aan de Mossad. Bewezen werd dat die apparatuur er al in de periode 1994-1995 was aangebracht toen België het complex liet bouwen.

Uiteraard waren de daders vrij snel bekend. Het duurde echter tot … maart 2009 – meer dan zes jaar later – voor er huiszoekingen plaats hadden. Ook bleek dat toen het nieuws op 19 maart 2003 in de Franse krant Le Figaro uitlekte men pas dan de dienst contraspionage van de Staatsveiligheid inschakelde. De Staatsveiligheid stond toen onder leiding van de algemeen als zeer zwak omschreven liberaal Koen Dassen.

Begin 2011 liet het federaal parket dan weten dat men na zeven jaar onderzoek besloot niemand te vervolgen. Maar geen zorg, iets later, op 22 januari 2011, lekte dan uit dat ook de politie een gelijkaardig probleem had.

Infiltratie

Deze had haar afluisterapparatuur acht jaar voordien aangekocht bij de Israëlische telecomonderneming Nice, eveneens een bedrijf met goede connecties bij de … Mossad. En ook over dit verhaal zal men later nooit meer iets horen.

Het zijn allemaal verhalen die de vraag doen rijzen wie in dit land werkelijk de baas is. Onze regering of… de Mossad. Ze mag hier als we het allemaal op een rijtje zetten alles doen wat ze wel. En niemand die er een vinger naar durft uit te steken.

Met als bijkomende vraag: Hoe ver infiltreerde de Mossad al in ons land? Over hoeveel spionnen bezit ze in onze politiek, de journalistiek, de magistratuur, de ambtenarij, het veiligheidsapparaat en het zakenleven? Vermoedelijk veel en heel strategisch geplaatst. Hoe anders kan men die steeds weerkerende straffeloosheid verklaren?

Willy Van Damme

1) André Gantman kwam in opspraak in de fraudezaak rond ABC Containerlines toen hij namens Open VLD in de stad Antwerpen schepen was. Hij werd tot ontslag gedwongen. Maar geen probleem voor zijn carrière. Hij liep over naar N-VA en is nu fractieleider voor de N-VA in de Antwerpse gemeenteraad.

Het kadert in de innige relaties die de voorbije jaren ontstonden tussen de N-VA en Michael Freilich van Joods Actueel. Brasschaatenaar Jan Jambon, fractieleider in het federaal parlement voor N-VA, is sindsdien ook toegetreden tot de lobbygroep voor de diamantsector waar joden traditioneel sterk aanwezig zijn. Frieda Brepoels van N-VA was voorheen een groot voorstander van de Palestijnse zaak en, na een amper horend protest, zwijgt sindsdien.

Of hoe soepel politiek soms kan zijn, ook bij diegenen die af en toe beweren moralist te zijn.

2) Pierre ‘Pinkus’ Salik was de man van de ooit zeer populaire jeans van het merk 49’er. Hij financierde mee het vertrek van joden uit de toenmalige Sovjet-Unie.