Gifgas als wapen van propaganda – VRT steunt salafistische terreur

Onlangs toonde de VRT een driedelige serie van de hand van Rudi Vranckx en Inge Vrancken – de twee Syriëspecialisten van die zender – rond de gifgasaanvallen in Syrië in de periode van 2013 tot 2018. (1) Ze losten hun verachtingen geheel in. Veel nepverhalen, leugens, halve waarheden en vooral veel verzwijgen van dat wat de waarheid zou kunnen onthullen. Maar dat was te verwachten van dit duo die al jaren zowat de verdedigsters zijn van het salafisme in Syrië.

Mustafa

De reeks begint met het verhaal van de Syriër Munzir al Nazzal, zijn zoontje Mustafa en hun gezin met de moeder Zeyneb en hun twee dochters. Het is een vaag verhaal waarbij in 2014 hij bij een bomaanslag in een bazaar in Idlib, de provincie of de gelijkaardige hoofdstad is niet duidelijk, stelt een been te hebben verloren. Maar enige bevestiging van dit verhaal door derden of meer detail is er niet.

                                            Abdelrahman Ayachi (links) aan het front en strijdend voor de ‘vrijheid’ in Syrië. Salafist maar als de Franse regering geld geeft is er geen vuiltje aan de lucht. Ook bij een salafist zijn er grenzen. Hij is nu bezig met het bedienen van zijn 40 of meer maagden.

In 2017 was zijn vrouw zwanger toen volgens hen op 4 april 2017 als gevolg van een aanval met het zenuwgas sarin in de stad Khan Sheikhoun zijn vrouw in een hospitaal diende opgenomen. Door de gebruikte medicatie (welke?) werd hun Mustafa zonder armen of benen geboren.

Het tetra-amelia syndroom volgens de man. Een analyse die naar hij stelde meerdere geneesheren bevestigden. Geen namen van dokters of hospitalen worden echter genoemd. (2)

In de serie zie je hun nu 5-jarig kind als een soort circusact rondtollen en veel lachen. Het wekt onmiddellijk bij de kijker de sympathie en medelijden op voor vader en het kind. Wat duidelijk de bedoeling is.

En na die reeks beelden met de kleine Mustafa komt dan met dringende stem Rudi Vranckx verklaren dat dit “het bewijs” is dat het Syrische leger en de baarlijke ‘duivel’ president Bashar al Assad chemische wapens gebruikte.

Het is een verhaal dat je in veel massamedia kunt lezen en het verhaal achter de foto van de Turkse fotograaf Mehmet Aslan die hem in 2013 nam aan de Turkse grens. In Syrië of in Turkije is onduidelijk.

Vragen

Hij diende de foto bij het Siena International Photo Awards in en won daarmee op 23 oktober 2021 de eerste prijs. Waardoor de Syriër met zijn gezin plots ‘wereldberoemd’ werden en een Italiaans humanitair visum kregen.

                                                                                                                                                                             Munzir al Nazzal met de kleine Mustafa. Maar wat is het echte verhaal van Munzir al Nazzal?

Maar klopt dat verhaal? Moeder Zeyneb – die met een soort nikab het land binnenkwam – oppert zelfs dat er in Khan Sheikhoun nog vier dergelijke gevallen waren (3). Uiteindelijk is er hier alleen het verhaal te horen van Munzir al Nazzal en zijn vrouw Zeyneb.

Geen andere getuigenissen zijn bekend. Een heel simpele snelle zoektocht op Google van dat tetra-amelia syndroom is echter voldoende om dat allemaal in vraag te stellen.

Wat dieper graafwerk zorgt voor meer bevestigingen. Van het gebruik van een bepaalde medicatie en sarin of welk gifgas als oorzaak van die misvorming is er in de wetenschappelijke literatuur niets te vinden. Wel in de klassieke massamedia.

Prof. dr. Bruce Poppe, klinisch geneticus en diensthoofd van het Centrum voor Medische Genetica van het UZ Gent stelt het zo:

“Tetra-amelia is een zeer zeldzame aandoening die erfelijk bepaald kan zijn. In dat geval zijn beide ouders drager van een genetische afwijking en hebben ze een kans van ¼ op een aangetast kind. Dit type van aandoeningen doet zich vaker voor bij ouders die verwant zijn.”

Shajul Islam

Bovendien is het maar de vraag of er in Khan Sheikhoun ooit sprake is geweest van een aanval met sarin. Weinig waarschijnlijk. Het verhaal kwam aan het licht door een bericht op sociale media van een zekere Shajul Islam die gekleed met een doktersuniform de wereld vertelde dat er door het Syrische leger opnieuw sarin was gebruikt. Maar wie was nu weer Shajul Islam?

Deze van het Britse doktersregister door de General Medical Council geschrapte arts speelde een hoofdrol bij de ontvoering op juli 2012 van twee persfotografen, de Brit John Cantlie en de Nederlander Jeroen Oerlemans.

Een actie van de Turkse veiligheidsdiensten zorgde later voor hun bevrijding. John Cantlie verdween nadien nadat hij op 22 november 2012 in handen gevallen was van groepen die later lid werden van ISIS. (4)

Toen Shajul Islam later op 9 oktober 2012 op de luchthaven van Heathrow aankwam werd hij echter gearresteerd door de politie die hem zelfs voor de rechter brachten waar dan Jeroen Oerlemans beloofde te getuigen. Maar om onduidelijke reden kwam Oerlemans niet opdagen. Onder druk gezet door MI6/AIVD?

En dus kon de man dankzij de houding van Oerlemans vrij terugkeren naar Syrië en verder vechten aan de kant van al Qaeda waar hij toen toebehoorde. Een wel heel bizarre zaak. Was Shajul Islam dan geen terrorist? Oerlemans heeft in het openbaar nooit een reden gegeven voor zijn merkwaardig optreden in deze zaak. Hij werd later op 2 oktober 2016 officieel neergeschoten in Libië.

Shajul Islam (vooraan) gewezen Brits arts en ontvoerder van o.m. persfotograven John Cantlie en Jeroen Oerlemans. Hier met de gloednieuwe gasmaskers die hij voordien bij de vrienden van de Britse NGO One Nation had besteld. Tijd voor de show.

Het is opvallend dat men bij het bespreken in die televisieserie van Khan Sheikhoun de naam van Shajul Islam nooit liet vallen. Te zeer verbrand voor verdere publicatie? Merkwaardig is ook dat hij kort voor die zogenaamde aanval met sarin bij de Britse ngo One Nation (5), eveneens gelieerd met al Qaeda, (One Nation is een term uit het salafisme) gasmaskers bestelde. Op tijd voor die show met sarin?

OVCW

En alhoewel de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OVCW) die verbonden is met de VN de beweringen van Shajul Islam klakkeloos overnam is ook dat bizar. Al het “bewijsmateriaal” van die aanval werd hen overhandigd door Shajul Islam en zijn vrienden, allen leden van de aan al Qaeda gelieerde terreurgroep Hayat Tahrir al Sham. En bij forensisch onderzoek is dat gewoon een doodzonde.

Dergelijk bewijsmateriaal moet immers door een hiervoor bevoegde persoon op de plaats van de misdaad in beslag worden genomen en verzegeld. Hier kreeg men een vaag door die terreurgroep gemaakt filmpje te zien met wat verhalen van leden van die groep en ander door hen overhandigd materiaal.

Maar op die wijze kan men alles beweren en zeggen te staven. Desnoods de zotste zaken. Het is een regelrechte aanfluiting van de regels die bij gerechtelijke procedures moeten nageleefd worden

De jihadisten zaten trouwens nog diezelfde dag zelfs en zonder masker of welke bescherming ook in die kleine put die onbekenden in het wegdek hadden gemaakt. En dat terwijl het volgens hen hier ging om een bomkrater met het uiterst dodelijke sarin. Het gevolg van een vliegtuigbom!

Maar sinds de onthullingen van enkele klokkenluiders van de OVCW (6), waaronder Ian Henderson, weten we dat de rapporten van het OVCW onbetrouwbaar zijn en soms een grote manipulatie, de NV Bedrog. Toen werkend onder controle van een Britse diplomaat – Hij is nu vervangen door een Franse collega – die er steevast voor zorgde dat de rapporten de westerse agressie tegen Syrië ondersteunden.

De kans is trouwens reëel dat er geen dergelijke rapporten van het OVCW meer zullen komen. Wie gaat hen nog geloven? Ja, sommige journalisten wel, die geloven desnoods alles, maar dat zal teveel stinken. En dus zal men al aan het zoeken zijn naar een alternatief voor die propaganda rond gifgas.

Wegmoffelen van al Qaeda

De OVCW in Den Haag. Zoals bleek uit de onthullingen van twee klokkenluiders en het verhaal van José Bustani, de eerste baas van de OVCW, is dit een instrument van propaganda voor de NAVO. Na een Brit is nu een Franse diplomaat verantwoordelijk voor de dagelijkse leiding. Baas is een Spanjaard.

Het wekte ook geen verbazing dat in de televisieserie in essentie dan ook alleen één klok van dit verhaal te horen was en dat waren diegenen die de jihadisten steunden en alles wat in een andere richting kon wijzen werd netjes verzwegen.

De Russische ambassadeur bij de OVCW en president Bashar al Assad kwamen wel ieder aan het woord maar telkens slechts ongeveer een minuut. Alleen in deel 3 was het iets uitgebreider.

Dit terwijl de aanklachten tegen hen in de ganse serie meer dan twee uur lang doorgingen. En dus was dit geen correcte bespreking van het complexe en omvangrijke dossier maar gewoon om te zeggen: ‘Zie, de andere kant komt ook aan het woord.’ De montage was dusdanig dat ze minstens als leugenaars overkwamen.

Had men bijvoorbeeld bij het bespreken van het verhaal van Khan Sheikhoun de rol van Hayat Tahrir al Sham (al Qaeda) belicht dan hadden bijna alle kijkers onraad geroken en het afgedaan als een pak leugens van de mannen van de Bataclan en Zaventem. Hun thesis over die gifgasaanvallen was dan afgegaan. En met vragen over de mogelijke relatie van beide journalisten met die al Qaeda.

                                                                                                                                           De Nederlands-Turkse jihadist Salih Yilmaz stelde op Twitter zelfs dat zij gifgas hebben die ze ook gebruiken tegen het leger.

Hun visie won ook aan geloofwaardigheid door eerst Munzir al Nazzal en zijn Mustafa uit te spelen en daarna de rol van al Qaeda te verzwijgen. Het is bovendien amper geloofwaardig dat zij niets afwisten van de aanwezigheid van al Qaeda daar. Het lijkt dan ook op bewust bedrog. Want waarom verzwijgt men dit toch wel essentieel gegeven?

De experten

Dat de in de serie opgevoerde Duitse ‘specialist’ Tobias Schneider in de uitzending Khan Sheikhoun als bewijs ziet dat Syrië nog steeds sarin maakt en hiervan voorraden heeft wekt daarom geen verbazing. Hij werkt voor Duitse en Amerikaanse instellingen die uitgebreid steun krijgen van regeringen van NAVO-landen die partij zijn in deze oorlog. Zo werkt hij ook voor de aan de NAVO gelieerde Atlantic Council.

De man is echter blijkbaar wel zo slim om geen details te geven over de plaatsen en instellingen waar men in Syrië dan nog sarin zou maken. Moest hij details geven dan zou men hem zo als leugenaar kunnen bestempelen. En dat kun je best mijden en dus is het aangeraden vaag te blijven bij het maken van zo’n zware beschuldigingen.

Dat men in de uitzending de Guatemalteek maar in essentie in de VS verblijvende Edmond Mulet opvoerde als de verantwoordelijke voor het rapport over Khan Sheikhoun is ook niet bepaald een goede zet. Zo beschuldigde hij Rusland van het hem te bedreigen en onder druk zetten over dit verslag. Hij vertelt het maar geeft 0 bewijzen. Het zou kunnen, maar ook niet dus.

                                                                                                                           Abou Jandal al Masri (rechts) na de verovering van de basis van Regiment 111 waar het leger sarin had opgeslagen. Abou Jandal liep nadien over naar ISIS.

De man werd bovendien als advocaat ooit betrapt op het leiden van een door het Guatemalteeks gerecht als crimineel bestempeld adoptienetwerk. Samen dan met zijn Canadese vriend en advocaat Jean Francoeur. Uit gerechtsdocumenten blijkt dat hij dankzij politieke druk, hij stamt uit een invloedrijke familie, vrij kwam. Zelfs nu nog betwist hij in deze adoptiezaak enige fout. (7)

En waarom koos men voor een ouwe getrouwe van de VN en advocaat om dit onderzoek te leiden? Waren er dan geen specialisten in biochemie of iets dergelijks beschikbaar? Na de vermeende aanval op Khan Sheikhoun was er al felle kritiek op die beweringen door o.m. Theodor Postol, emeritus professor van het Amerikaanse Massachusets Institute of Technology (MIT), en een van de meest gerespecteerde raketspecialisten in de VS.

Hij kraakte het verhaal in meerdere teksten af (8) maar kwam uiteraard in deze televisiedocumentaire niet aan het woord. Het toont dat men hier feitelijk niets wou onderzoeken maar alleen een al lang vastliggende visie wou staven door alleen gesprekken te hebben met wie eenzelfde opinie had. Hier was geen plaats voor reflectie, kritische zin of discussie.

De jihadisten hebben altijd gelijk

Zoals met het verhaal van tetra-amelia weigerde men alles na te kijken. Al wat Syrische jihadisten zeggen is juist, zeker als een belangrijke regering binnen de NAVO als de VS of een Human Rights Watch dat beaamt. Zelfs al financieren of steunen ze blindelings al jaren diezelfde jihadisten. Maar dat laatste wordt steevast, ook in deze serie, verzwegen. Dit is uiteraard geen journalistiek de naam waardig maar platte propaganda.

De Zweedse onderzoeker Ake Sellström overhandigde in december 2013 zijn rapport over de gifgasaanvallen in Syrië aan de toenmalige secretaris-generaal van de VN Ban Ki-moon. Tijdens een persconferentie maakte hij brandhout van de beweringen van Eliot Higgins (Bellingcat) over de aanval op Oost-Ghouta. In deze documentaire echter veranderde hij plots van mening met wat hij voordien stelde in het tijdschrift CBRNe World.

Niet toevallig waren al diegenen die aan het woord kwamen mensen die werkten voor instellingen gelieerd aan lidstaten van de NAVO. Zo voert men Ben Rhodes op die onder president Barack Obama binnen de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad de nummer twee was. Maar ook de anderen hebben bindingen met die overheden en zelfs het leger.

Verder is Dominique Anelli een oud militair die werkt voor het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken. Geen probleem dat men die aan het woord laat, maar waar is de andere versie van die feiten? Uiteraard komt ook Ake Sellström aan het woord. Deze was jarenlang verbonden aan het onderzoekscentrum van het Zweedse leger. En die er nu een gewijzigde versie over heeft.

Zo stelde hij in het gespecialiseerde tijdschrift CBRNe World van februari 2014:

“Sellström also noted that the Syrian government had originally requested the UN investigation into the Khan-al-Assal attack and commented: “So there was a background that makes you believe that maybe, just maybe, that the government was right”. When asked if he thought the rebels were behind the attack, he replied “I don’t know. I don’t know who was the perpetrator, I have no idea, but the [Syrian] government wanted it investigated. The government was irritated that we didn’t have the mandate to point to the perpetrator at Khan al Asal, that we couldn’t speculate who was the perpetrator.” (6)

Nu opperde hij in die uitzending voor 95% zeker te zijn dat het Syrische leger er achter zat. Waarom geen 100% is echter onduidelijk. Heeft het Syrische leger zichzelf in Khan al Assal, de eerste plek waar sarin was gebruikt en veel soldaten stierven, dan met sarin bestookt? 

Amper geloofwaardig. De Syriërs konden die oorzaak voor die vergiftiging in het begin niet vinden maar de hiervoor beter uitgeruste Russen wel. Waarna Damascus naar de VN trok.

Het is bovendien merkwaardig te noemen dat de VS en haar bondgenoten dat onderzoek maandenlang saboteerden en dan plots akkoord gaan waarna dan drie dagen nadat die missie in Damascus was toegekomen die aanval met vele doden plaats heeft. Het zou mensen doen vragen stellen. Was dat toeval? Maar dat is er hier in deze serie niet bij.

Alleen burgers?

Het verhaal van Khan al Assal strookt ook niet met de beweringen van de Duitse expert Tobias Schneider die stelde dat alleen burgers het slachtoffer waren van die gifgasaanvallen en dat dit een bewuste Syrische militaire strategie was om via terreur onder burgers de oorlog te winnen. Wat onzin is want om een oorlog te winnen moet men het vijandelijke leger en zijn infrastructuur uitschakelen.

Kinderen netjes naast elkaar in Oost-Ghouta. Volgens Agnes Mariam, zuster verbonden aan het klooster van Qara waar ook Daniel Maes verblijft, herkenden ouders uit de regio Latakia hun kinderen die volgens dat verhaal voorheen door jihadisten waren ontvoerd.

Burgers aanvallen resulteert zoals de krijgsgeschiedenis toont veelal in een tegenovergestelde reactie. Maar Khan al Assal kwam in de serie dan ook feitelijk niet er sprake. Alleen twee korte vermeldingen van die naam kon voor de makers van de documentaire volstaan. Nochtans was dit de vermoedelijke eerste aanval met sarin die aan die van Oost-Ghouta met vier maanden voorafging.

Bovendien werden er bij de verovering van Khan al Assal door jihadisten vooral Syrische militairen omgebracht, naar gelang de bron 20 tot 26. In die zin was Khan al Assal vermoedelijk een test om te zien of het wel werkte.

Voor de buitenwereld echter kwam de massale slachting met sarin in Zamalka en Moadamiyah in de regio van Oost-Ghouta als een complete verrassing. De Syrische vraag bij de VS voor een onderzoek botste echter op verzet van de VS en haar bondgenoten, de financiers van die jihadisten. Zij wilden het ganse strijdtoneel onderzoeken. Wat zoals kon verwacht worden op een njet botste in Damascus en Moskou.

Oost-Ghouta

En als na maanden van geruzie bij de VN dan toch een onderzoeksteam in Damascus arriveerde gebeurde er iets wel zeer merkwaardig. Drie dagen na hun komst vielen er plots twee raketten neer in Oost-Ghouta vlakbij Damascus en duidelijk gevuld met sarin. Toeval? Niet geloofwaardig natuurlijk.

Maar begrijpelijker wijze wezen de massamedia allen direct naar de regering van president Bashar al Assad. De Londense krant The Times had zelfs een cartoon van een scherpschutter wiens hoofd goed leek op dat van Poetin. De missie was bij het betreden van dat gebied beschoten geworden.

The New York Times, Human Rights Watch en de toen nog vrij onbekende Eliot Higgins/Moses Brown, wat later dan Bellingcat werd, hadden het al snel door hoe het volgens hen zat. Zich mede baserend op een foto van een van die bewuste raketten die al voor de publicatie van dat rapport naar de kranten was gelekt. Wie dat lekte is nooit bekend geraakt.

Zij maakten zelfs een nette kaart die uitwees dat de daders behoorden tot de eenheid die het presidentieel paleis bewaakten, meer dan 9 km verder op. Er waren twee raketten op twee verschillende de plaatsen en uit hun ligging in het zand maakten zij op dat die kwamen van vlakbij dat paleis. Dus de dader was al op zogenaamde wetenschappelijke basis bekend.

                     De al te doorzichtige leugens van Eliot Higgins, Human Rights Watch en The New York Times (C.J. Chivers). En daarna riep HRW op om Damascus te bombarderen. Al Qaeda & co moesten aan de macht komen. Dat ze hier in deze tekening beweerden zich te baseren op het rapport van Ake Sellström toont hun valsheid.

Waarna de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch de Amerikaanse regering opriep om Damascus te bombarderen en die ‘barbaarse’ regering te verdrijven. Wat dan zou zorgen voor een machtsgreep van die jihadisten en deze zoals in Libië nu desnoods jarenlang tegen elkaar konden vechten om de buit. En Syrië daardoor voor decennia kapot zou zijn. De natte droom van Israël.

Eliot Higgins: De specialist

Er was echter een heel groot probleem met dit verhaal: De raketten bleken maar maximum 2 km te kunnen vliegen. Critici stelden dat praktisch van in het begin maar pas toen Ake Sellström dat in december 2013 op een persconferentie in New York bevestigde zweeg de klassieke pers hierover. Ze wisten dus van de leugens maar zwegen.

En nochtans was Eliot Higgins volgens HRW en The New York Times de grootste specialist van wapens die in Syrië gebruikt werden. Prietpraat dus. De man was tot kort voorheen trouwens een totale leek in dat soort zaken. Maar na de verklaring van Sellström kon men moeilijk anders dan dit verhaal drastisch bijstellen.

Zo verontschuldigde de krant zich voor de leugens. Human Rights Watch weigerde dan weer gewoon te antwoorden op vragen naar die onthullingen terwijl Eliot Higgins zijn verhaal drastisch bijstuurde. Eliot Higgins beweerde dan weer dat er binnen die straal van twee kilometer wel degelijk Syrische troepen aanwezig waren. Over het verschil tussen 2 en 9 km zweeg hij natuurlijk.

Later uitgebreid onderzoek toonde dat er zich vlakbij inderdaad Syrische militairen bevonden. Maar, zegden deze onderzoekers dat deze eenheid gezien het traject dat die raketten hadden gevolgd onmogelijk de dader kon zijn. Op het internet vonden zij zelfs een zeer vaag filmpje van het lanceren van beide raketten en van de plek waar dit gebeurde. (9)

                                       Seymour Hersh, de Amerikaanse onderzoeksjournalist geloofde geen sikkepit van die verhalen over gifgas. Hij is dan ook zowat persona non grata voor de Westerse massamedia. Incluis in Europa.

Ook de gekende Amerikaanse onderzoeksjournalist Seymour Hersh moeide zich met de zaak en kwam tot diezelfde conclusies over die raketten als Postol. (10) En hij was verre van de enige in dit dossier.

John Mattis

Opvallend in deze ganse discussie is dat ook generaal John Mattis zich plots uitliet over de zaak. Het Syrische leger had volgens zijn visie nooit sarin gebruikt. En hij was van 20 januari 2017 tot 1 januari 2019 Amerikaans minister van Defensie, dus tijdens de zogenaamde aanval met sarin in Khan Sheikhoun. Een aanval waarbij zijn leger reageerde met massale bombardementen. (11) (12)

Dit verhaal kwam echter in de documentaire nooit aan bod. Dat was niet gepast in het betoog van deze twee journalisten. Vraag was echter vooral ook dat ogenschijnlijk alleen het Syrische leger over sarin beschikte en de jihadisten de expertise niet hadden om het te gebruiken. En dus moest het Syrische leger wel de dader zijn. Dat bleek echter evenmin te kloppen.

Zo publiceerden de Nederlandse Journalist Harold Doorbos en zijn Libanese collega Jenan Moussa in het Amerikaanse tijdschrift Foreign Policy het verhaal van de verovering op 10 december 2012 van de militaire basis Regiment 111 in Sjeik Soeleiman door een gemengde groep van jihadisten waaronder het Leger van Islam en al Qaeda. En hier lag volgens beide journalisten onder meer sarin opgeslagen. (13)

Hulpjes uit de VS

Daarbij viel het op dat in diezelfde periode president Barack Obama het regelmatig had over het veilig stellen van de Syrische chemische wapenvoorraden. En volgens het Israëlische blad Israel Matvaz gebeurde dat ook snel na die verovering.

De gewezen Britse legerofficier James Le Mesurier is de stichter van de Witte Helmen, een belangrijk onderdeel van de jihadistische beweging in Syrië. Hij pleegde officieel zelfmoord door ‘s nachts uit een raam van zijn extra beveiligd appartement te springen. Zijn vrouw werd mede daarom lang verdacht van moord.

Daarin stelt men: “Training Syrian rebels to secure the country’s chemical weapons might be a good idea but for one small catch: Most of the rebels are al-Qaeda and since they will be the ones securing them, al-Qaeda will have control over the chemical weapons when the music stops. The US and its allies have hired contractors to train some Syrian rebel brigades in chemical weapons security,” (14)

Het probleem van het bezit en het gebrek aan voldoende kennis bij groepen als al Qaeda en het Leger van de Islam was hiermee opgelost. Maar deze informatie kwam natuurlijk niet aan bod in deze uitzending. Ze geeft een andere kijk op de zaak en die dient daarom dan maar geheim te blijven.

Hetzelfde verhaal met de slag rond de stad Douma waar vlak voor de verovering op 11 april 2019 van dit laatste jihadistenbolwerk vlakbij de hoofdstad Damascus er chloorgas zou gebruikt zijn. Er waren 49 doden stelde het Leger van de Islam en de OVCW.

Maar er werd nooit zelfs maar één lijk gevonden en een vraag aan de Syrische regering om die vele doden eventueel op te graven werd nooit gesteld. En Syrië was hiertoe bereid. Ook in Syrië moet een rechtbank hier zoals in België toestemming voor geven. Maar al vijf dagen later was de stad in handen van het leger en een serie getuigen bevestigden wat onder meer Ian Henderson nadien stelde.

Deze was de hoofdonderzoeker van de OVCW in Douma  voor deze zaak. Het verslag van Ian Henderson met zijn officieel rapport over die zogenaamde aanval lekte echter uit nadat men dit poogde in de doofpot te stoppen. Het zorgde voor de grootste rel in de geschiedenis van deze organisatie met als vraag of ze ooit zal bekomen van dit schandaal.

Het rapport van de fact finding mission van de OVCW werd officieel nooit gepubliceerd omdat het volgens de OVCW buiten haar opdracht was. Wie het finale en alternatief rapport dan schreef is nooit geweten. Dat van Ian Henderson sprak van een nepverhaal in elkaar gestoken door het Leger van de Islam. (6)

De witte Helmen.

In het derde deel van de serie komen dan de bekende Witte Helmen, officieel Stichting Mayday Rescue met zetel in Amsterdam, ter sprake. Het zijn volgens de makers onbaatzuchtige vrijwilligers die alleen maar mensen willen redden. Iets waar Inge Vrancken erg mee begaan lijkt. Een organisatie welke om die reden, stelt de documentaire, door het Syrische leger extra geviseerd worden.

Op 4 jaar tijd werd vanuit het Westen 12,555 miljoen euro gegeven aan De Witte Helmen, een criminele organisatie volgens hun boekhouder Johan Eleveld. Na 2018 was het gedaan. Het was gewoon veel te grof voor woorden.

Het is merkwaardig dat door het netjes verzwijgen van dit schandaal de kijker hierover in het ongewisse wordt gelaten. Geen toeval natuurlijk. Wat nu nog van de Witte Helmen rest is in wezen een door Turkije gerunde restorganisatie waar elke Westerse invloed uit verdwenen is.

Men krijgt over de gebeurtenissen rondom Douma alleen twee anonieme en onherkenbaar gemaakte getuigen in beeld, iemand die zich Mansour liet noemen en een vermeende Khalil. Niet bepaald betrouwbare bronnen dus. Die anonimiteit was, stelden de makers, om hun familie te beschermen. Klopt dat wel?

Het verhaal over de innige relatie met westerse veiligheidsdiensten, de dood (officieel zelfmoord) op 11 november 2020 van James Le Mesurier, de stichter en afgestudeerde van de Britse militaire academie van Sandhurst, de relatie met allerlei jihadistische bewegingen zoals Nour Din al Zinki (enkele beruchte leden komen eventjes anoniem in beeld) en de plunder van de kassa komen niet ter sprake. (15) (16) (17)

Jaber al Bakr, ooit een lid van de Witte Helmen, die in oktober 2016 in Duitsland een terreuraanslag op een Berlijnse luchthaven wou plegen maar door Syrische vluchtelingen werd ontdekt en vastgehouden tot de politie hem arresteerde. Hij pleegde nadien in zijn cel zelfmoord. Bij hem thuis in Chemnitz werden bommen gevonden.

“In wezen was dit gewoon een criminele organisatie,” stelde Johan Eleveld, de laatste financiële directeur van deze groep. Het schandaal kwam allemaal relatief uitgebreid in de media maar Inge Vrancken had er hier blijkbaar geen interesse voor. Het is immers wat anders dan de hagiografie dat zij en Rudi Vranckx schetsten. Het is eigen voor de documentaire.

Douma

Als laatste komt dan de vermeende aanval met chloor in de stad Douma aan bod. Met dezelfde werkmethoden al voorheen. Typisch is dat men het had over ‘rebellen’ in de stad Douma, niet over het Leger van Islam, jihadisten of terroristen. De kijker zou ook hier eens vragen kunnen stellen en zeer achterdochtig worden.

Het is een vaste traditie in onze media om termen als al Qaeda wat betreft Syrië te vermijden. Niet voor Somalië bijvoorbeeld waar het Westen tegenover die jihadisten (Al Shabaab) staan. Hier in dit laatste geval zegt en schrijft men vlot over de link met al Qaeda.

John De Cock, man van De Standaard, had het verhaal over de aanwezigheid van al Qaeda ooit afgedaan als een leugen van de regering Assad. “Propaganda”, klonk het bij de man die Abdel Hakim Belhaj, de kopman van al Qaeda in Libië, een democraat noemde. (18) Nadien deed die ‘democraat’ gewoon verder met zijn terreurwerk.

De link met Al Qaeda mocht en mag niet vermeld worden. Met als vraag: Wie zorgt ervoor dat die naam wat betreft Syrië praktisch nergens in de media valt? Dat lijkt toch onderling binnen de pers afgesproken te zijn. Wie zorgt ervoor?

Zoals al eerder geschreven was er binnen en buiten de OVCW grote herrie toen men het rapport van de organisatie over het onderzoek in de stad Douma naar de papierversnipperaar verwees. Het rapport van o.m. de teamleider Ian Henderson, een man die voordien een goede reputatie en jarenlang voor de OVCW werkte, weigerde men te publiceren.

Maar de mensen die klagen over wat er bij de OVCW gebeurde zitten volgens Rudi Vranckx in het ‘pro-Russische en pro-Assad kamp’ en zijn in zijn ogen dus niet te vertrouwen.

Het niet publiceren zorgde voor de grootste crisis binnen de organisatie sinds het afzetten in 2002 onder druk van de Amerikaanse diplomaat John Bolton van de Braziliaanse voorzitter José Bustani mede onder bedreigingen.

De VS was toen bezig met het voorbereiden van de oorlog tegen Irak en Bustani weigerde mee te spelen met verhalen over chemische wapens. En dus verdween hij bij de OVCW. En die Amerikaanse controle duurt voort.

Een kind

Hier in deel 3 laat men de versie van de Syrische regering en onder meer Rusland wel wat langer aan het woord maar wordt dat op een journalistiek al even onprofessionele wijze afgedaan als onzin. En daarvoor heeft men de Bruggeling Filip De Craemer.

Kopstukken van de terreurgroep Nour al Din al Zinki hier kort voor de val van hun bolwerk in de stad Aleppo bouwen een feest waarbij ze een uit een hospitaal gehaalde Palestijns twaalf jarig kind Abdullah Tayseer voor de camera onthoofden. Een door een van deze heren gemaakte foto was te zien in deze documentaire van de VRT.

Nadien vertrokken enkele van deze figuren naar het Verenigd Koningrijk waar ze dan een film maakten ‘For Sama’ over het ‘leed’ dat ze beleefden in Syrië. Ze wonnen ermee een grote prijs bij de Britse filmacademie BAFTA. Deze werd in België op veel plaatsen vertoond en kreeg ook bij de zich kritisch noemende website Apache veel applaus.

Over dit onthoofde Palestijns kind of diens familie geen woord. Ook bij Apache niet. Ach de media.

Na de scene waarbij de kleine Hassan Diab op televisie aan het woord komt krijgt men Filip De Craemer, een vroegere officier van het Belgisch leger die nadien enkele jaren bij de NAVO werkte. Hij eindigde zijn beroepscarrière bij de OVCW en was ondermeer in 2014 in Syrië als veiligheidsexpert op missie.

Hij raakte er toen in serieuze problemen toen volgens Filip De Craemer verschillende fracties van die jihadisten het gemunt hadden op de inspecteurs en door weer anderen moesten worden ontzet. Het toont de chaos in jihadistische kringen. (20)

Voor hem was de zaak van Douma simpel en duidelijk: “In en buiten de OVCW zijn er, denk ik, weinig mensen met kennis van het dossier die enig geloof hechten aan wat we daar gezien hebben (Hij bedoelt de verklaringen van Hassan Diab). ik denk dat je het kind (Hassan Diab) als dusdanig niet kan beschuldigen van iets maar dat het gebruikt is als een middel van desinformatie.“

Het is een kind met daarbij dan nog Russen en die moet je dus zeker niet geloven want, volgens De Craemer, “is bijna iedereen een andere mening toegedaan”. Een straffe bewering die vooreerst de verklaringen van kinderen als ongeloofwaardig afdoet. Ongetwijfeld had dat kind in zijn verklaring de versie van het Leger van de Islam gedeeld dan was dat ‘het bewijs’.

Bovendien weet Rudi Vranckx dat dit niet waar is en normaal moet ook Filip De Craemer weet hebben van de heisa bij de OVCW en weten dat het origineel onderzoeksrapport over de zaak in de vuilbak ging  Ook de nog voortdurende herrie erover tot bij de VN is geen geheim. Rudi Vranckx wist het zelfs te vermelden in een tekst maar deed het af als nonsens. (zie 6)

Volgens het verhaal van al Qaeda was hier in Khan Sheikhoun een vliegtuigbom met sarin gevallen. Het zal dan wel een piepklein bommetje geweest zijn. Al snel zaten de mannen van al Qaeda in die put voor ‘onderzoek’. Voor zover geweten overleefden die in en rond de put dit zeer dodelijk zenuwgas.

En buiten dat kind waren er nog een ganse serie volwassen getuigen van die vermeende chlooraanval. Maar die kwamen evenmin aan bod. Zoals ook dat rapport van o.m. Ian Henderson. Men gebruikte dan maar een alternatieve versie van The New York Times die zich voorheen al met Oost-Ghouta als leugenaars hadden laten opmerken. In wezen is wat hier gebeurt censuur.

Weg met de kritiek op het Westen

Vranckx ziet het zo: (21)

“Het gelekte document is 16-bladzijden lang, onderdeel van het OPCW-onderzoek en is ondertekend door Ian Henderson, een teamleider bij de organisatie. Klokkenluiders van dienst zijn professors van de Britse Working Group on Syria, propaganda and Media. Een op het eerste gezicht academische werkgroep met banden met gerenommeerde universiteiten, maar de berichtgeving van de groep bevindt zich louter in de pro-Russische en pro-Assad invloedssfeer.”

In wezen betekent dit dat iedereen die kritiek geeft op de berichtgeving in de westerse media over Syrië behoort tot de fans van Moskou en Damascus. Complete onzin natuurlijk maar die voor de berichtgeving zware gevolgen heeft. Ze worden per definitie zwart gemaakt en hun beweringen dienen genegeerd.

Als Theodor Postol dus iets dergelijks stelt is zijn verhaal over Khan Sheikhoun onzin of Russische propaganda. Stellen die jihadisten, sorry rebellen, iets totaal anders dan klopt dat zelfs als is het de grootst mogelijke onzin zoals met tetra-amelia. En men omschrijft gezien de huidige toestand die jihadisten wel niet meer als ‘vrijheidsstrijders’ want dat komt bij de lezers geheel ongeloofwaardig en zelfs verdacht over.

En verder moet men dan ook alles vermijden om die ‘rebellen’ in een slecht daglicht te plaatsen en dient men dus een term als al Qaeda te vermijden. Met andere woorden: Censuur is essentieel. Het is de journalistieke praktijk, niet alleen van dit duo maar van bijna de ganse westerse massamedia. Wat je ook ziet rond Oekraïne waar de Russen de door hen bezette kerncentrale zelf bombarderen.

In het door de VS bezette Somalië is al Shabaab, die zich verzet tegen de VS daar, een aan al Qaeda gelinkte terreurbeweging. Het Leger van Islam is dat niet. Dat zijn ‘rebellen’. Berichtgeving?

Carla Del Ponte

Helemaal te gek is natuurlijk het verhaal van Kate Starbird, professor aan de Universiteit van Washington die zich toelegt op Russische propaganda. Voor haar is er sprake van een gigantische campagne vanuit Rusland en die begint al bij het in vraag stellen van foto’s.

Paul Kagame, de dictator van Rwanda, is een van de meest brutale heersers en plunderaars van Afrika die bij de oorlog voor de controle van Rwanda massa’s slachtingen heeft aangericht, ook in de Democratische Republiek Congo. Carla Del Ponte liet hem gewoon zijn gang gaan. Alleen de andere partij kregen zware straffen. Straffeloosheid dus.

Wie vragen stelt bij bepaalde foto’s is dus verdacht en een loopjongen van Rusland. Dit terwijl foto’s al meer dan 100 jaar vervalst worden. En vragen stellen bij feiten hoort journalistiek standaardpraktijk te zijn.

En dan is er Carla del Ponte die rechter was bij de tribunalen voor Rwanda in Arusha en Joegoslavië in Den Haag en klaagde over de straffeloosheid in dat soort zaken. Uiteraard klopt dat omdat simpelweg het gerecht machteloos staat. Het zijn immers instrumenten van een staat. Zo moesten advocaten in Neurenberg eerst hun pleidooien voorleggen aan de geallieerden.

Het zijn puur politieke processen waarvan de uitslag intern vooraf al bekend is. Bovendien weet zij dat het tribunaal in Arusha een grote schertsvertoning was om de verliezer van die oorlog zwaar te straffen en de winnaars zoals Paul Kagame van Rwanda buiten schot te houden. Ook het op de achtergrond spelend cruciale Amerikaans-Frans conflict werd netjes verzwegen.

Paul Kagame volgde, wanneer de oorlog tegen Rwanda uitbrak, in de VS een militaire opleiding toen de man die de aanval op Rwanda leidde onverwachts sneuvelde. Waarna Kagame daarom ijlings moest overgevlogen worden naar Oeganda. Rechtspraak? Neen, wel kromspraak.

Internationaal recht en mensenrechten

Bovendien vergeet men gemakshalve in deze serie de centrale kwestie in deze zaak. Men heeft het herhaaldelijk over mensenrechten en het internationaal recht maar in wezen is er bij de media en ook hier voor dat soort kwesties geen enkele interesse. Dat de VS, het Verenigd Koninkrijk en de Fransen Syrië zomaar bombarderen stelt men hier en elders in onze massamedia niet in vraag.

Men ziet het als een soort god gegeven recht dat alleen het Westen toebehoort. The New York Times heeft het over de ‘misdadige praktijken’ van een of andere regeringsleider en hups daar vertrekken al, toegejuicht door dezelfde pers en de mensenrechtenorganisaties, de Amerikaanse bommenwerpers.

Vragen over de wettelijkheid van die interventies van de NAVO zijn er in de klassieke media amper te vinden. Men heeft zelfs een microscoop nodig om ze te ontdekken. Het zal alleen met veel geluk gevonden worden. Het principe van de onschendbaarheid van landsgrenzen is niet iets voor het Westen. Ze kakken er op. Ook bij de massamedia.

In deze mail van 12 februari 2012 stelt Jake Sullivan die toen op Buitenlandse Zaken zat aan toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton dat al Qaeda aan de kant van de VS staat en dat alles verliep volgens plan.

In die periode was men de verovering van Damascus en Aleppo aan het voorbereiden. Hij is nu onder president Joe Biden Nationaal Veiligheidsadviseur en mede verantwoordelijk voor de oorlog in Oekraïne.

Er is op het internet een ganse bibliotheek te vinden met bewijzen over de Westerse interventie, niet zelden in officiële documenten, maar hierover zwijgt men. Deze oorlog is aangestoken door het Westen en de toen nog de Arabische bondgenoten. Al zijn die laatste nu wel verhuist naar het andere kamp. Maar daarover hoor je niets.

Zo had de in Nederland verblijvende Syrische opposante Ida Abdo – ze was lid van een kleine Syrische zich communistisch noemende partij – het over het feit dat de start van de opstand om praktische reden verlaat werd naar 15 maart 2011 (22). Ze ging nadien aan de slag bij het Instituut Clingendael, de studiedienst van Den Haag voor het buitenlands beleid.

Ontvoeren

Typerend is het verhaal van Westerse vrouwen, gelieerd aan ISIS, en hun kleine kinderen. Eigenhandig worden die door onze regeringen uit Syrië meegenomen zonder dat men zelfs de moeite doet om met de regering in Damascus hierover te spreken. Ontvoeren heet dat.

Amper een kritisch geluid hierover want het Westen mag dat doen. Moest Rusland zo optreden dan was het kot in de EU te klein. Dat ze zoals in Jemen, Syrië, Irak, Afghanistan en Libië onoverzichtelijke menselijke schade hebben aangericht zal het Westen worst wezen.

En dat men die landen en zo hun bevolking via blokkades en embargo’s zwaar straft is niet het minste van de problemen. Voor Jemen betekend dat als gevolg van die door het Westen georganiseerde blokkade een geschatte 400.000 doden. Men zegt het zeker niet luid maar de boodschap bij de NAVO is: “Laat hen maar creperen.” En deze kwestie kwam uiteraard in deze uitzending niet aan bod.

Maar dit door het Westen gesponnen verhaal over gifgasaanvallen door het Syrische leger past wel voor onze massamedia. Dan schreeuwt men heel luid: ‘Mensenrechten’. Maar dan moeten zij zich wel als een soort slangenmens door die zaak kronkelen en veel zaken verzwijgen en ook voldoende fantaseren. En hierin was die reportage gelukt. Tot men echter wat dieper keek.

De gewezen deken van de faculteit van de Farmacie van de U Gent Aubin Heyndrickx kon zich zowat alles permitteren. De pers hing aan zijn lippen en elke kritiek op de man was er de facto verboden. En dan ging de toenmalige procureur-generaal, klant aan huis bij het ‘genie’, met pensioen en was het gedaan met zijn succes. Hij werd dan een goede klant van het gerecht. Hij verloor al zijn titels.

Aubin Heyndrickx: Een oud zeer

Dat men er hier in deze serie met de spreekwoordelijke klak naar gooide hoeft niet te verbazen. Journalisten tonen zeer zelden diepgang en zijn conformisten die zich bijna steevast houden aan ‘vaste waarden’, dat wat de goegemeente denkt dat het is. Typisch maar enigszins extreem is het verhaal van de in 2018 overleden Aubin Heyndrickx, gewezen doctor in de toxicologie en professor aan de Universiteit in Gent.

Je kan dit het grootste wetenschappelijk schandaal uit de periode van de tachtiger jaren noemen. De man kwam uit een politiek katholiek nest maar huwde een kleindochter van Edward Anseele, sleutelfiguur in de beginnende Gentse sociaal-democratie. Hij vervalste zijn doctoraat en werd snel de eerste deken van de faculteit van de Farmacie.

Maar klant aan huis was de toenmalige Gentse procureur-generaal. Heyndrickx kon zich werkelijk bijna alles permitteren. Wie op zijn vooral voor het gerecht actief zijnde lab kwam werken moest eerst en niet-gedateerde C4, de ontslagbrief, ondertekenen. Grensoverschrijdend gedrag was dan ook geen probleem.

Het was in Gent een publiek geheim zoals de vroegere professor Moraalfilosofie – die toen vice-rector was – Etienne Vermeersch tijdens een tafelgesprek toegaf. Een speciale versie van de moraliteit dus?

Biologische oorlogvoering

In 1983 raakte de man zelfs wereldbekend toen hij beweerde dat Rusland aan biologische oorlogsvoering deed, de ge(i)le regen. Hij had een zwak voor vrouwelijk schoon. Men gebruikte een schimmelgif in de serie van de mycotoxines – in wezen was dit bijenkak – was zijn boodschap.

En biologische oorlogvoering was niet lang ervoor ten strengste verboden geworden. Het verdrag was vooral het werk van Matthew Meselson, professor in de biochemie  en adviseur van de Amerikaanse regering.

En Heyndrickx organiseerde in Gent zelfs een internationaal congres (23) waar hij de bevindingen van hem en zijn team (hier vooral het gebruik van mosterdgas in de Iraans-Iraakse oorlog) ging voorleggen. En iedereen van enig belang in deze materie was er want men was geïntrigeerd dat een man die in gans zijn carrière slechts één wetenschappelijk rapport onder zijn naam had laten publiceren nu met dit sensationeel verhaal kwam.

De nu 92-jarige biochemicus Matthew Meselson kon zijn ogen en oren niet geloven toen hij het discours van Aubin Hendrickx over die ‘gele regen’ aanhoorde. Hij bleef na diens uitleg in het publiek maar herhalen: “Dat is geen wetenschap”.

Het congres werd een grap en de man werd door iedere aanwezige wetenschapper weggelachen als een verkoper van onzin. Eerst maakten de specialisten van het Belgisch leger brandhout van de beweringen over mosterdgas van zijn hoofdassistent en nadien moest Heyndrickx komen met zijn mycotoxines. Hij koos voor zijn uiteenzetting het kleinste kamertje waar amper mensen binnen konden.

Van dat congres en de verdere afwikkeling van deze affaire verschenen een serie artikels in De Zwijger en De Nieuwe. Bij die laatste vroeg de hoofdredacteur wel om ‘voorzichtig’ te zijn. Geen enkele journalist, ook die welke de zaak goed kenden, durfden openlijk tegen de man ingaan. (24)

Walter Zinzen

“That’s not science,” was de continu herhaalde reactie achteraf van Meselson. Dit met de ogen wijd open en opwaarts gericht en daarbij steeds maar op het voorhoofd kloppend. Het was een voor altijd op het netvlies gebrand beeld. Een verhaal dat ook te lezen is in het boek van Robert Lewis over de dood van de Britse wetenschapper David Kelly. (25)

De dag nadien verscheen er in Het Laatste Nieuws een relaas van dat congres onder de tittel: “Wereld geeft Hendrickx gelijk”. Hoe wist de krant dat? Door een gesprekje met de ‘professor’ natuurlijk.  Want twijfelen aan zijn woorden mocht niet. Lode Bostoen, toen hoofdredacteur van De Standaard, wou een lezersbrief met kritiek niet publiceren. (26)

Ook de zo volprezen televisiejournalist van de BRT Walter Zinzen wuifde de waarschuwingen weg en gaf de man in zijn Panorama, ondanks verwittigingen en de artikels over de zaak in De Zwijger en De Nieuwe, een vrije tribune.

 

Dr. Wouter Basson, alias Dr. Death, was een van de misselijkst makende figuren in het Zuid-Afrika van de apartheid en werkte samen met Aubin Heyndrickx. Basson was een van de leidende figuren van het biologisch en chemisch wapenprogramma van de apartheidsstaat die zelfs de zwarten wou uitroeien.

Waar hij dan verscheen in zo’n speciaal pak tegen zenuwgassen en radioactieve bestraling. Vermoedelijk lag ieder in deze materie beslagen Gentenaar krom van het lachen bij het zien van die scene. Bronnencontrole van de zaak was voor Zinzen duidelijk verloren tijd.

Nadien toen de procureur-generaal van Gent op pensioen ging was het geluk van Heyndrickx op en werd hij correctioneel driemaal veroordeeld en zijn titels met ook zijn emeritaat afgenomen. Maar volgens dat boek van Robert Lewis ging hij nadien werken voor de Zuid-Afrikaanse geheimagent Wouter Basson, alias Dr. Death, en er minimum 4 miljoen Belgische frank aan verdienen.

Hij kreeg die som volgens dat boek op de Gentse Vrijdagmarkt en moest in ruil dan contacten leggen met de Iraanse veiligheidsdiensten. Wouter Basson is een van de op moreel vlak meest schandelijke figuren die het apartheidssysteem heeft gehad. Hij was berucht. Een goed overzicht van de carrière van Heyndrickx is verder het verhaal van Patrick De Graeve. (27)

Conclusie: Geloof nooit een verhaal uit de media zelfs als het gaat dan om overal gerespecteerde figuren. Achter de schermen is er immers niet zelden een ander verhaal. (28)

Willy Van Damme

VOETNOTEN

1) Syrië, de giftige oorlog – Aflevering 3 (Seizoen 1) | VRT NU.

In 2013 was er op de VRT een benefietprogramma voor steun aan Syrië, uiteraard niet voor de slachtoffers in Syrië zelf van die salafistische terreur. Rudi Vranckx voerde toen Abdelrahman Ayachi op als ‘vrijheidsstrijders’. De man had toen in Brussel in beroep wegens terreur 4 jaar effectief gekregen. In eerste aanleg zelfs 8 jaar.

Hij was een boezemvriend geweest van Ousama Attar, eveneens een Brusselaar, de man die gezien wordt als het brein achter de aanslagen van onder meer Zaventem en de Bataclan in Parijs. Hij was ook zijn gids en tolk bij een bezoek aan het zogenaamde bevrijde Syrië.

Waarvoor hij normaal gezien door de VRT betaald werd. Ook bleek Abdelrahman Ayachi te werken voor de DGSE, de France militaire veiligheid. Abdelrahman Ayachi sneuvelde ginds. Hij was de zoon van Bassam Ayachi, de spin in het web van het salafisme in België.

Recent bleek dat ook deze laatste voor zowel de Belgische als Franse veiligheidsdiensten werkte. Na een leven van bijna 40 jaar als rekruteerder voor salafistische terreurgroepen werd hij in mei in Parijs eindelijk tot 1 jaar (!!) cel veroordeeld. De tijd die hij in een Franse gevangenis al had doorgebracht. De strijd tegen de terreur?

Een interview toen voor die benefiet van de VRT met de in een Syrisch klooster verblijvende pater Daniel Maes werd afgevoerd. De geluidskwaliteit was te slecht klonk het als excuus op de Reyerslaan. Daniel Maes is een hevig tegenstander van het westerse optreden in Syrië. En dus ook van de VRT.

2) The Independent, 28 feb. 2022, Alex Hickson, How a photo competition changed the lives of father and son Syrian refugees. “ … a market in Syria in 2014. And his son Mustafa was born without limbs due to a disorder caused by the medication his mother, Zeynep.”

3) The Guardian, 5 februari 2022, Lorenzo Todo, “…. And in my city, there were four pregnant women, victims of the sarin gas attack in Khan Sheikhun, whose children were born with the same malformation as Mustafa. ” Flying high: how a photo of a Syrian father and son led to a new life in Italy | Global development | The Guardian

4) Daily Mail,  7 april 2017, Anthony Joseph, UK-trained doctor hailed a hero for treating gas attack victims in Syria stood trial on terror offences ‘and belonged to the group that kidnapped British reporter John Cantlie One Nation.

5)  [Withdrawn] One Nation – GOV.UK (www.gov.uk). Er liep een onderzoek maar de Britse overheid liet hen uiteindelijk toch maar begaan.

6) The Gray Zone, Ben Norton, 22 januari 2020, ‘OPCW investigator testifies at UN that no chemical attack took place in Douma, Syria’. OPCW investigator testifies at UN that no chemical attack took place in Douma, Syria – The Grayzone. Deze website heeft een gans dossier over de gebeurtenissen van april 2018 in Douma. Douma Archives – The Grayzone

7) Plaza Publica, 26 februari 2015, The incredible story of Edmond Mulet and the children he “exported” | Plaza Pública (plazapublica.com.gt)

8) Shafaqna.com, 9 oktober 2019, MIT professor’s paper reveals Syrian government is not responsible for chemical attack in Khan Sheikhoun – International Shia News Agency (shafaqna.com).

Vooral Bellingcat zal alles doen om Theodor Postol zwart te maken. En zoals de VRT in deze serie zullen ook de andere klassieke massamedia bij het bespreken van Khan Sheikhoun zwijgen over de aanwezigheid daar van Al Qaeda. Van manipulaties gesproken.

Eliot Higgins gaat zover door er via politieke druk een rapport over de zaak in het blad Science & Global Security van de Princeton University achter te houden. Het werd dan maar in een ander wetenschappelijk  blad gepubliceerd. 

Volgens Postol is het duidelijk: “He says he has looked at other evidence as well and now believes there was no sarin attack at all, but that local people made it look like one occurred. The investigation reports were faked to justify the U.S. missile attack….” (Science, 24 september 2019, ‘Scientists clash over paper that questions Syrian government’s role in sarin attack’)

Recent blijkt nu dat het zogenaamde bewijsmateriaal van die vermeende met sarin in Khan Sheikhoun in afspraak met de OVCW verzameld is door de Witte Helmen, een groep die tot over haar oren betrokken was bij deze oorlog tegen Syrië vanuit de NAVO. Zie The Grayzone: Chain of corruption: how the White Helmets compromised OPCW investigations in Syria – The Grayzone

Vermoedelijk speelde de Britse gewezen militair en specialist in chemische wapens Hamish de Bretton-Gordon een centrale rol in deze zaak. Deze was regelmatig in Syrië als contactman voor MI6 met die jihadisten en werd o.m. door het persbureau Reuters regelmatig over die zaak geconsulteerd.

Hij verspreide op die wijze valse informatie, o.a. over de chemische samenstelling van deze sarin, aan zijn vast aanspreekpunt bij Reuters Anthony Deutsch. En zoals Reuters zelf toegaf werkt dit persbureau, het grootste ter wereld, samen met de Britse regering. Conclusie: Achter de schermen gebeurden die gifgasaanvallen in Syrië in samenspraak met de regering in Londen.

9) Ghouta Sarin Attack, Review of Open-Source Evidence, Michael Kobs, Chris Kabusk, Adam Larso. syria2013evidence.pdf | DocDroid

10) London Review of Books, 19 december 2013, Seymour Hersh, Who’se Ghouta. Seymour M. Hersh · Whose sarin? · LRB 19 December 2013

11) PBS, Newshour, 2 februari 2018, Robert Burns, Associated Press : ‘U.S. has no evidence of Syrian use of sarin gas, Mattis says,‘. U.S. has no evidence of Syrian use of sarin gas, Mattis says | PBS NewsHour. Mattis stelde wel nadien te geloven in het verhaal van chloor.

12) Newsweek, 2 augustus 2018, Ian Wilkie, Now Mattis Admits There Was No Evidence Assad Used Poison Gas on His People: Opinion’. ttps://www.newsweek.com/now-mattis-admits-there-was-no-evidence-assad-using-poison-gas-his-people-801542

13) Foreign Policy, Harald Doornbos & Jenan Moussa, 17 augustus 2017, ‘How the Islamic State Seized a Chemical Weapons Stockpile’ How the Islamic State Seized a Chemical Weapons Stockpile – Foreign Policy. Men spreekt in de titel van de Islamitische Staat maar dat klopt niet echt.

Vooreerst gebeurde de aanval eind 2012 toen ISIS zich nog niet had losgescheurd van de andere groepen zoals Ahrar al Sham, en het leger van Islam. Uit fotomateriaal van na de verovering blijkt de aanwezigheid van zeker een belangrijk lid, Abou Jandal. In wezen was IS toen nog de lokale afdeling van al Qaeda. Pas eind 2013 komt de scheuring.

Mogelijks komt dit doordat een aantal kenners van het dossier ook voor de splitsing eind 2013 van al Qaeda en dan ISIS spreken over de Islamitische Staat (IS) of ook soms over de Islamitische Staat in Irak (ISI). De oorlog werd immers in 2011 gestart door vooral de Syrische Moslimbroeders en al Qaeda in Irak die toen ook wel IS of ISI werd genoemd.

14) Israel Matvaz, Carl in Jerusalem, 8 december 2012, Israel Matzav: US training Syrian rebels to secure chemical weapons. Alsmede: Insider, Michael B. Kelly, 18 december 2012, ‘It’s Now ‘Almost Inevitable’ That Syrian Rebels Will Acquire Chemical Weapons’. Syrian Rebels Will Probably Get Chemical Weapons (googleusercontent.com) en Syrian Times, 2 juni 2022, ‘US Produced Sarin Gas Used In Syria’. US Produced Sarin Gas Used in Syria – Syrian Times (syriatimes.sy)

15) Middle East Eye, 2 december 2020, Joe Gill, ‘Death in Istanbul: James Le Mesurier and Syria’s media war.’ Death in Istanbul: James Le Mesurier and Syria’s media war | Middle East Eye. Zijn echtgenote Emma Winberg die ook medebestuurder was werd lang door het Turkse gerecht verdacht van de moord. Ze woonde laatst in een Amsterdams miljoenenhuis. De boekhouding was een puinhoop.

16) Nederlands Ministerie van Buitenlandse Zaken, 10 april 2020, Rapporten en briefwisseling van Mayday Rescue bekomen via de Nederlandse Wet op de Openbaarheid van Bestuur.

17) Foundation for the Study of Democracy, The White Helmets Terrorist Accomplices and a source of disinformation. Het boekje geeft een interessant overzicht met veel namen van deze criminele organisaties.

18) Jorn De Cock, ‘Arabische Lente: Een reis tussen Revolutie en Fatwa’, P 319, Bezige Bij, Antwerpen, 2011.

19) The Intercept, 29 maart 2018, Mehdi Hassan, ‘“We know where your kids live: How John Bolton once threatened an international official’. How John Bolton Once Threatened an International Official (theintercept.com). José Bustani is dan ook een van de actievoerders tegen de OVCW rond deze dossiers.

20) VRT NWS, 27 mei 2014, Luc De Roy, ‘Inspecteurs chemische wapens aangevallen in Syrië’. https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2014/05/27/inspecteurs_chemischewapensaangevalleninsyrie-1-1982286

21) VRT NWS, Anneleen Ophoff, Rudi Vranckx, 30 mei 2019, ‘Complottheorie of internationaal schandaal? Nieuw document veroorzaakt controverse over gasaanval in Douma’. Opvallend in deze tekst is dat Vranckx ditmaal zwijgt over wie de dader is van de dodelijke aanval in januari 2012 op een betoging van aanhangers van de Syrische regering. Waarbij een Franse journalist omkwam.

Hij was daar toen en had, zoals de meeste andere aanwezige westerse journalisten, het onmiddellijk over het Syrische leger als de dader. Terwijl onder meer een Franse gerechtelijk onderzoek naar die jihadisten wees. Maar dat schrijven doet hij niet.

22) Ida Abdo blog, 26 februari 2011, http://syrischeopstand.blogspot.nl/2011/02/syrische-opstand-verwacht-op-15-maart.html.

23) First World Congress – New compounds in biological  and chemical warfare: Toxicological evaluation, Ghent, 21-23 mei 1984.

24) De artikels verschenen in: De Nieuwe 08/6/1984 “Prof. Aubin Heyndrickx ‘ Waterloo” 1/10/1985 “De bij als geheim Wapen” – Gele Regen 3 – “Gele regen: verhalen uit de Koude oorlog”. De Zwijger – 26/04/1984 & 22/3/1984.

25) Robert Lewis, “Dark Actors: Life and death of David Kelly“, Simon and Chuster.  “Basson said he payed Heyndrickx almost 4 million Belgian Francs to go to Iran, get hold of some Shraphnel  from Iraqi chemical attacks, and open some channnels with Iranian intelligence”.

Zijn beschrijving van dat congres klopt tot in het kleinste detail. De tekst over de reactie van Meselson is correct en is om nooit te vergeten. Meselson is de man die de theorie van het DNA voor het eerst in de praktijk bevestigde.

26) Lode Bostoen, 23 augustus 1983, “Wens ik ze toch niet te plaatsen omdat de opmerkingen die U maakt te veel farizeïsme kwade trouw veronderstellen bij prof. Heyndrickx”.

27) 30 november 2019, ‘Vandaag 30 jaar geleden de derde veroordeling voor de Gentse professor toxicologie Aubin Heyndrickx.’ Vandaag 30 jaar geleden de derde veroordeling voor de Gentse professor toxicologie Aubin Heyndrickx. – Toen gisteren nog vandaag was.

28) Toen het Westen de oorlog plande tegen Syrië was het duidelijk de bedoeling die zoals in Libië, Egypte en Jemen zo snel mogelijk tot een voor het Westen goed einde te brengen. Zoals in Egypte faalde dit echter. Midden 2012 bestormden de jihadisten, de huurlingen van de NAVO, de twee grootsteden Aleppo en Damascus.

In Damascus ging dat gepaard met een bomaanslag op de legertop die deels succesvol was. Maar in essentie waren die twee aanvallen een mislukking. In Damascus veroverde men wel een serie buitenwijken en in Aleppo het oostelijk deel van het stadscentrum en de buitenwijken daar. Maar daar bleef het bij. Het verzet van het Syrische leger bleek ondanks die terreuraanslagen te sterk.

In de hoop alsnog te slagen in de verovering van Damascus organiseerde men blijkbaar dan die gifgasaanval op Oost-Ghouta, een buurt bij de hoofdstad. Waarbij de hoofdrol was voor The New York Times met journalist en gewezen militair C.J.Chivers, Human Rights Watch, Eliot Higgins en die jihadisten die een nieuwe poging planden. Het werd noppes met wel heel veel doden. .

Het was geen toeval dat HRW toen opriep tot Amerikaanse bombardementen op Damascus. Waarom Obama voor die aanval dan toch terugschrikte is nog onduidelijk. Dreigde Rusland met extreme tegenmaatregelen? Wou Obama dit niet op zijn geweten hebben? Het antwoord komt zeker later.

Maar duidelijk is dat het Westen door het falen in 2012 de oorlog tegen Syrië verloor. In Egypte speelde het leger en de zakenwereld een sleutelrol in dit falen. In Tunesië waren dat de vakbonden en het zakenleven. In Jemen waren dat vooral de Houthi’s en het leger. Alleen Libië is nog in burgeroorlog. In het onbestuurbaar gemaakte Irak is het vermoedelijk wachten op een machtsgreep door Moqtada al Sadr.