De vredesonderhandelingen over Syrië in het Zwitserse Genève kunnen dus eindelijk van start gaan. Zaterdag, bijna een week te laat, arriveerde een enkele tientallen mannen – vrouwen zijn hier niet echt welkom – sterke rebellendelegatie van het Hoog Onderhandelingscomité (HOC) onder leiding van Riad Hijab in Zwitserland. Zij vertegenwoordigen in wezen echter niet Syrië maar hun broodheer Saoedi Arabië die zo poogt toch wat invloed te krijgen over Syrië.
Saoedische Quislings
Maar zij, zo stelde het HOC, willen in Genève niet onderhandelen met de regering maar alleen een gesprek hebben met de VN-vertegenwoordiger voor Syrië de Zweedse Italiaan Staffan de Mistura.
En dat zou dan alleen gaan over het stoppen van de bombardementen door de Russen en het Syrische leger, het vrijlaten van de gevangenen en het opheffen van de belegering van door de jihadisten bezette gebieden. In wezen dus zowat de overgave van de Syrische regering.
Normaal zouden die besprekingen vorige maandag 25 januari reeds van start zijn gegaan maar ondanks de enorme druk van de VS wou dat niet lukken. Eerst ging dat HOC dinsdag beslissen. En dat, stelden dinsdagavond zowel mensen van dat HOC als de vrienden in de Franse regering, zou woensdag een positief antwoord opleveren. Dat bleek echter anders uit te draaien.
Staffan de Mistura was voor zijn opdracht rond Syrië voor de buitenwereld een nobele onbekende. Hij was vooral gekend als een diplomaat die werkte voor de VN in een aantal crisisgebieden als Afghanistan, Zuid-Libanon en Iraq. Hij werd in 2011 ook staatssecretaris voor Buitenlandse Zaken in de Italiaanse technocratenregering van Mario Monti. Omdat niemand met naam die opdracht na de falende missies van Kofi Annan en Mohammad el Baradei nog wou aanvaarden kwam men dan maar op 10 juli 2014 bij Staffan di Mistura terecht. Waar zijn voorgangers niet lukten lijkt hij nu wel te slagen. De reden is simpel: de Amerikaanse ommezwaai.
En dus kwamen er woensdag en donderdag bij dat HOC in Saoedi Arabië nieuwe vergaderingen. En ook die leverden geen resultaat op. Behalve dan dat men een brief naar de Mistura ging sturen met vragen. Dezelfde vragen (eisen) die men al voorheen had besproken en waarop men eerder al een negatief antwoord had gekregen.
En vrijdag kwam er dan nog maar eens telefonisch en nadien geschreven tweede, of is het al derde, weigering van de Mistura en de VN. Waarop de conferentie vrijdag merkwaardig zonder hen genoeg toch van start ging. Reclame voor de regering die nog maar eens bewees te willen onderhandelen, in tegenstelling tot die salafisten en hun vrienden.
Aanwezig waren natuurlijk de mensen van de VN die achter de schermen de bevelen opvolgen van het Russisch-Amerikaanse duo John Kerry en Sergeï Lavrov. Genève als een soort marionettentheater dus.
Tweede delegatie
Ook aanwezig was een delegatie van de Syrische regering onder leiding van hun ambassadeur bij de VN, Bashar Jafaari. Eveneens present was, maar door de pers grotendeels verzwegen, een tweede delegatie bestaande uit wat men bij de VN en in de betrokken diplomatie de Syrische civiele maatschappij en vrouwengroepen noemt.
In essentie blijken dit figuren te zijn die gekozen waren door het Amerikaans-Russische duo en vooral komen uit de Syrische Democratische Raad (SDR). Deze SDR bestaat uit een groep van politieke activisten uit de Syrische Koerdische Democratische Uniepartij (DUP) en enkele andere door Rusland, Syrië en ook de VS gesteunde politici als Qadri Jamil.
Riad Hijab, ooit voor 2 maanden Syrisch premier en nu de Coördinator van de HOC en spreekbuis van het Huis van al Saoed, moest al zijn eisen inslikken en tegen zijn zin naar Genève trekken om te onderhandelen met zijn vroegere baas president Bashar al Assad.
Wie er exact in die delegatie zit is echter een geheim dat de VN en de andere betrokken partijen om allerhande redenen weigeren te onthullen. Vermoedelijk gaat het o.m. om de twee voorzitters van die SDR, Ilham Ahmed, een Koerd, en Haythem Manaa, een in Egypte wonende politicus verbonden met de Qahm Beweging. Anderen zouden Randa Kiss en Mouna Ghanem zijn die de Syrische vrouwenbeweging vertegenwoordigen.
Wie tot zijn ogenschijnlijke woede uitgesloten werd is Salim Muslim, covoorzitter van de Koerdische DUP. Waartegen die en zijn DUP dan luid protesteerden. In essentie echter vooral zo te zien een schijnvertoning. De Turkse regering en dit HOC/Saoedi Arabië verzetten zich immers heel agressief tegen de aanwezigheid van Muslim en zijn DUP en dus vond men een galante heel diplomatieke uitweg voor dit probleem.
Zo was er eerst sprake van dat er vier Syrische groepen in Genève aanwezig zouden zijn. Naast de regering de door Saoedi Arabië betaalde Quislings, de Koerdische DUP en dan een groep die zogenaamd de burgerbeweging en vrouwengroepen moest vertegenwoordigen. Wat in wezen gewoon een methode was om de invloed van Saoedi Arabië en die salafisten te verminderen.
Maar geen zorg voor Moskou en Washington. In die groep met mensen uit de civiele sector zit dus via Ilham Ahmed en de SDR ook de DUP. De Turken en Saoedi Arabië met hun HOC konden dus deels hun gezicht redden.
Muslim en de PYD speelden voor de buitenwereld dan de rol van verontwaardigde politici en de VS en Rusland kregen in wezen hun zin. Wel noemt men de vertegenwoordigers van die delegatie ook adviseurs en niet onderhandelaars. Een ander gezichtsreddend middeltje want officieel zijn er in Genève dus maar twee Syrische onderhandelende partijen.
Salih Muslim, covoorzitter van de Koerdische DUP, mag niet naar Genève om over Syrië te onderhandelen. Via het mee door hem opgerichte SDR zal hij er echter toch volop aanwezig zijn. Officieel is hij de troefkaart van de VS in de strijd tegen ISIS. Officieel is hij echter volgens de VS ook een terrorist en is samenwerken door diezelfde Amerikaanse regering verboden. Van soepelheid in het beleid gesproken.
In die zin moet men ook de houding van het HOC zien. Neen, onderhandelen met de regering doen ze niet. Ze weigeren. Ze praten wel met de VN over hun eisen waarna de VN die punten overbrengt naar de (sic) adviseurs en de regering. Wat natuurlijk wel onderhandelen betekent maar van het HOC en zo te zien Saoedi Arabië en Turkije die naam niet mag hebben.
De positie van Assad
Het probleem is dat die rebellen nog steeds staan op hun basiseisen dat alleen zij de Syriërs vertegenwoordigen en die regering zo niet in ballingschap moet of vermoord dient te worden. Al van toen zij in maart 2011 het eerste schot losten stelden zij zich geheel onverzoenlijk op en wilden slechts stoppen nadat zij president Bashar al Assad zijn hoofd konden afhakken.
Een dictaat dat tot voor kort ook de eis was van de VS en de EU, en dus ook van België en Nederland. Na de Iraakse president Saddam Hoessein en de Libische Moeammar Kadhaffi moest ook de Syrische president eraan geloven. Uiteraard in het kader van de vrijheid, democratie en mensenrechten. Maar op het terrein konden die VS en die salafistische groepen die eis nooit hard maken. En alleen terreinwinst telt hier.
Dat veranderde op het ogenblik dat de VS hun houding omkeerden en Assad toch als president aanvaarden. Het opende de weg naar een oplossing. Het is in wezen hetzelfde verhaal als met het Iraanse nucleaire dossier. In 2012 besloot de VS om zich neer te leggen bij het nucleaire verrijkingsprogramma van Teheran en konden de onderhandelingen beginnen. Wat begin dit jaar succesvol werd afgesloten.
Het zijn de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergeï Lavrov (rechts) en zijn Amerikaanse collega John Kerry die gaan bepalen wat er met Syrië gaat gebeuren en hun visie blijkt voorlopig alleszins gelijk te lopen. Tot woede van Turkije, Saoedi Arabië en de door hen gesteunde salafistische terreurgroepen.
Hierbij kwam ook nog de EU welke dankzij dit dossier geheel in de knel zit. De Syrische oorlog is immers uitgegroeid tot een wereldoorlog met aanslagen op alle continenten en in tientallen landen, van China over de Filippijnen naar Burkina Faso, Australië, de VS, België en Frankrijk. Waarbij voor de EU er nog de kwestie van het meer dan 1 miljoen vluchtelingen bijkwam. Wat de EU ernstig aan het destabiliseren is.
Europees probleem
Het Syrische probleem werd dus een Europees probleem en dan werden de Syrische vrijheidsstrijders en idealisten van iemand als professor emeritus Rik Coolsaet plots monsters die men liefst moest neerknallen. En daar ze de EU bedreigden moest er ook snel een einde komen aan de Syrische oorlog. Het kon ineens niet snel genoeg gaan.
Zolang het Syriërs of Arabieren betrof kon het koppensnellen onder luid Europees applaus verder gaan. Oogluikend konden zo duizenden salafistische moordenaars in spe vanuit de EU naar ginds trekken om hun beulenwerk te verrichten. Nu België en Frankrijk aan de beurt zijn moest dat zo vlug mogelijk stoppen.
Het toont perfect de kwaadwilligheid en idiotie aan van de Europese toppolitici genre Herman Van Rompuy, Angela Merkel en François Hollande. Ze geven geen zier om hun medemens, alleen als hun eigen positie in gevaar komt schieten ze wakker en roepen dan luid om vrede in Syrië en het zo hard mogelijk bestraffen van die jihadisten, de gewezen vrijheidsstrijders.
De toenemende terreuraanvallen en de massale toestroom van vluchtelingen maakten de Syrische oorlog tot een immens groot intern Europees probleem. En dus moet er van Brussel in Syrië plots vrede komen. Eigen probleem eerst.
Het is in die zin dat men de vredesonderhandelingen in Genève moet zien. Met harde hand wil men die jihadisten het zwijgen opleggen. Voor de EU, en de VS, is de speeltijd in Syrië en het Midden-Oosten voorbij en zet men hun vrienden van weleer nu onder zware druk.
Langs de ene kant zijn er de bombardementen van de VS en Rusland en laat men het Syrische leger min of meer zijn werk doen, langs de andere kant is er de diplomatie. Men draait zijn kont waarbij Assad nu plots toch de oplossing is voor het door de VS en EU gecreëerde Syrische nachtmerrie. Je moet maar durven natuurlijk.
Machteloos kabinet
De onderhandelingen in Genève gaan volgens de huidige planning 6 maanden duren. Waarbij men eerst gaat spreken over een staakt-het-vuren en daarna een kabinet gaat vormen waarin alle partijen zitting hebben.
Dit kabinet gaat echter geen echte macht hebben maar alleen maar instaan voor het organisatie van een nieuwe landstructuur met o.m. een grondwet en verkiezingen voor parlement en president. Na 18 maanden zouden er dan verkiezingen moeten komen waaraan Assad dan ook mag deelnemen. Die worden door de VN (lees Rusland en de VS) georganiseerd.
Het zal dus nog een lange weg vergen om daar te geraken. Bij de voor rekening van Saoedi Arabië werkende HOC is er dan ook grote woede over de houding van de VS en de VN. Wie hun teksten tegenwoordig leest ziet dat voor die salafisten John Kerry en Staffan de Mistura al even grote misdadigers zijn als een Vladimir Poetin of Bashar al Assad. Het kan inderdaad verkeren.
Maar een staakt-het-vuren zal niet gelden voor Jabhat al Nusra, de Syrische tak van al Qaeda, en ISIS. En al die rebellengroepen binnen dat HOC werken nu in een front militair samen met Jabhat al Nusra, alias al Qaeda. Een staakt-het-vuren moet dus ook een breuk betekenen van die groepen met al Qaeda en zelfs een onderlinge oorlog. Amper een waarnemer die dat ziet gebeuren. Voldoende stof dus voor minstens nog weken van ruzies binnen dat HOC.
De Syrische president Bashar al Assad en zijn Russische ambtsgenoot Vladimir Poetin zijn samen met de regeringen van Irak en Iran en Hezbollah de grote overwinnaars van de oorlog tegen Syrië. Zoals bepaalde waarnemers stellen zal Rusland na voorheen Napoleon en Hitler te hebben verslaan dit nu ook doen met het salafistische monster. Afwachten natuurlijk.
Ondertussen echter verliezen die salafistische groepen elke dag terrein op het Syrische leger en nemen het aantal noodoproepen van hen op de sociale media gestaag toe. Met op YouTube zelfs publieke verwensingen van hun broodheren op het Arabisch schiereiland. Elk hoerageroep is daar verdwenen.
Sinds 30 september toen de Russen tussenbeide kwamen is er geen enkel offensief van de jihadisten geweest welke nog resultaat had. En de tegenoffensieven zijn behoudens een altijd faliekant afgelopen. Lachte men begin oktober de Russische bombardementen nog weg dan klinkt er nu alleen maar geweeklaag en bitterheid. En dat zal alleen maar verergeren.
Partijdigheid blijft
Wel blijft de klassieke media nog steeds blijk geven een verregaande partijdigheid. Bij de ganse persdiscussie over het al of niet aanwezig zijn van de Koerdische DUP werd in bladen als The New York Times en andere vermeende kwaliteitskranten steeds gesteld dat dit een Russische eis was.
Over de relatie van de VS met die DUP zweeg men de voorbije twee weken plots bijna geheel. Dit terwijl men voordien al bijna straks een jaar lang vele pagina’s vulde over het ‘verbazend grote’ succes van de alliantie van de DUP en de VS tegen ISIS.
Verder wordt nu stilaan overal wel geschreven dat de VS aanvaard dat Assad na verkiezingen als president kan aanblijven, maar dat dit een totale ommekeer van het Amerikaans beleid is blijft bijna geheel achterwege.
Het verschijnt in de krantenteksten in het beste geval gewoon terloops.Dit duidelijk om aldus die ommezwaai zoveel mogelijk te verbergen. Ze willen het gezicht van de VS in de mate dat dan kan redden en de zware erg vernederende nederlaag voor de bevolking verhullen.
Bassam Ayachi
Ook over de aanwezigheid binnen dat HOC van Ahrar al Sham – onduidelijk is of die in Genève zelf aanwezig is – en de duidelijke linken met terrorisme zwijgt die pers geheel. Iedereen in de Belgische klassieke media die het dossier van Syrië en de terreur volgt kent sjeik Bassam Ayachi en zijn sleutelfunctie bij het succes van het Molenbeekse terrorisme.
Men weet dat hij en zijn gesneuvelde zoon Abdelrahman Ayachi een sleutelrol bij Ahrar al Sham spelen. Maar men zwijgt er zoveel mogelijk over dat die groep in dit HOC zitten en weigert het aan te klagen en de relatie met vader en zoon Ayachi. Het toont de bewuste manipulaties aan van onze Belgische kranten. Guy Van Vlierden van Het Laatste Nieuws kent het dossier zeer goed maar zal het niet schrijven, laat staan aanklagen.
De Brusselse Sjeik Bassam Ayachi (tweede van rechts) zit nu in de Syrische provincie Idlib shariarechter te spelen bij Ahrar al Sham, een door leden van al Qaeda gestichte terreurgroep. Deze maand veroordeelde men in Idlib drie jongeren tot 160 zweepslagen omdat ze met een meisje waren gezien. In Molenbeek was hij een 25 jaar terug oprichter van het salafistische Centre Islamique de Belgique dat de basis legde voor de terreurcellen in die Brusselse gemeente. Met de gekende gevolgen. Over de link tussen Ahrar al Sham, Bassam Ayachi en het HOC zwijgt men in onze media heel zedig.
Typerend is ook een verhaal in The New York Times van hun specialisten Somini Sengupta en Anne Barnard over de omsingelde Syrische dorpen en steden. Een dossier dat zij zonder enige twijfel goed kennen. Zo schreven ze (1):
“… as its forces carried out airstrikes against its rivals and continued the siege on 15 rebel-held towns that has led to the starvation of civilians.”
“… terwijl hun strijdkrachten (de Syrische, nvdr.) luchtbombardementen tegen de rivalen voeren en dit beleg blijven verder zetten rond 15 door rebellen gecontroleerde steden. Wat zorgde voor hongersnood onder burgers.”
Dat dit soort praktijken door beide zijden gebeuren en dat rebellen in veel gevallen het voedsel voor die burgers achterhouden schreven ze hier niet Zoals ze ook niet schreven dat burgers soms in opstand kwamen tegen die rebellen omdat ze voedsel achterhielden of te duur verkochten.
Zo stierven er volgens Artsen zonder Grenzen vrijdag nog mensen in de stad Madaya door uithongering. Dit terwijl er al twee weken geleden massaal voedsel en medicijnen werden geleverd.
Bovendien weten ze perfect dat dit soort beleg een direct gevolg is van die oorlog en dat dit soort praktijken door alle partijen in alle tijden en bij alle oorlogen al gebruikt werd. Oorlog is immers oorlog en dat is gewoon een ander woord voor brutaliteiten tegen de medemens. En het belegeren van de gewapende vijand is een essentieel onderdeel van elke oorlog.
De VS paste dit soort beleg trouwens zelfs tweemaal toe toen ze de Iraakse stad Falluja wilden veroveren. De tweede maal, de eerste aanval mislukte, bezetten ze zelfs heel bewust eerst de grote hospitalen zodat de door het geweld gewond geraakte burgers ter plekke stierven. Maar toen hoorde je in het westen geen klaagzangen. Zeker niet bij de massamedia of de ngo’s.
Willy Van Damme
1) The New York Times, Somini Sengupta en Anne Barnard, 29 januari 2016, ‘Besieged Syria Towns Emerge as Crucial Sticking Point in Talks’. http://www.nytimes.com/2016/01/30/world/middleeast/syria-peace-talks-begin-with-only-one-side-at-the-table.html?emc=edit_th_20160130&nl=todaysheadlines&nlid=67751936&_r=0
Willy Van Damme's Weblog 
Geachte heer Van Damme,
Graag uw mening over:
Tim Anderson’s important new book, titled “The Dirty War on Syria” discusses US naked aggression – “rely(ing) on a level of mass disinformation not seen in living memory,” he explains.
ISIS is the pretext for endless war without mercy, Assad the target, regime change the objective, wanting pro-Western puppet governance replacing Syrian sovereign independence.
There’s nothing civil about war in Syria, raped by US imperialism, partnered with rogue allies. Anderson’s book is essential reading to understand what’s going on. -Stephen Lendman, Distinguished Author and Research Associate of the Centre for Research on Globalization (CRG), Host of the Progressive Radio News Hour on the Progressive Radio Network.
Professor Anderson demonstrates unequivocally through carefully documented research that America’s “Moderate Opposition” are bona fide Al Qaeda affiliated terrorists created and protected by the US and its allies, recruited and trained by Saudi Arabia, Turkey, in liaison with Washington and Brussels.
Through careful analysis, professor Anderson reveals the “unspoken truth”: the “war on terrorism” is fake, the United States is a “State sponsor of terrorism” involved in a criminal undertaking. Michel Chossudovsky, Director of the Centre for Research on Globalization, Professor of Economics (Emeritus), University of Ottawa.
Mvg
de muur
Antwoord:
Herhaalde malen heb ik hier reeds het fundamenteel probleem besproken van het Amerikaans buitenlands beleid. Daar is soms moeilijk een eenduidigheid in te vinden.
Je hebt op dit terrein in wezen vier machtscentra die elkaar soms bijna openlijk bestrijden. Er is vooreerst het Witte Huis, je hebt de CIA, Buitenlandse Zaken (State Department) en het Pentagon.
Daarbinnen heb je dan nog allerlei groepen die eveneens soms met getrokken messen tegenover elkaar zitten. In essentie, en uitermate simplistisch heb je de realisten, genre Henry Kissinger, en de neoconservatieven, genre gewezen vicepresident Dick Cheney.
In de huidige administratie zijn dat mensen als een Victoria Nuland, de verantwoordelijke voor Oekraïne, en Robert Ford, de gewezen aanstoker van de oorlog tegen Syrië. Beiden mensen van Buitenlandse Zaken. Ik denk niet dat John Kerry daartoe behoort. Maar dat is een uiterst persoonlijke inschatting.
Het gevolg is dat in de geschiedenis van het Amerikaans buitenlands beleid het niet zelden ieder voor zich is en die centra onderling al eens een oorlog uitvochten.
Ik heb hier in het geval van Syrië trouwens al enkele voorbeelden van gegeven. Al Qaeda dat de steun geniet van de CIA en het Syrisch Democratisch Front, een andere rebellengroep die indirect samenwerkt met de regering Assad, dat met het Pentagon, en de Russen, samenwerkt.
Er is ook het recente verhaal van journalist Seymour Hersh die beschreef hoe het Pentagon indirect samenwerkte met de regering in Damascus. Het was ook het Pentagon die rond 2005 de neoconservatieve plannen met succes saboteerde om Iran aan te vallen.
Nu is het een publiek geheim dat ISIS en al Qaeda en al die andere terreurgroepen voor zover geweten als vader en moeder de VS en Saoedi Arabië en de VS hebben met Israël als de welwillige vroedvrouw. Nieuws is dat niet en de oorlog tegen de terreur is zo nep als maar kan zijn. Voorbeelden zat.
Ik denk dat ik hier al voldoende bewijzen gegeven heb om dat te staven. Vandaag nog plaatste De Standaard drie stukken die aantonen dat de krant al Qaeda en andere terreurgroepen voluit steunt.
Het feit dat ze vandaag een vrije tribune opnamen van een lid van dat door de Saoedi’s gefinancierde Syrische Hoog Onderhandelingscomité (HOC) zegt voldoende. Het is dat HOC dat op dit ogenblik toch nauw in een militair front samenwerkt met al Qaeda en andere terreurgroepen als Ahrar al Sham.
En wie Ahrar al Sham zegt, zegt ook Sjeik Basam Ayachi, peetvader van de Molenbeekse terreurgroepen en topman van die beweging. Ook in de andere teksten in DS van vandaag lees je niets over de aanwezigheid in Syrië van die groepen.
Zoals men in het vroegere China gezichten op foto’s wegmoffelde zo doet de Standaard en de anderen dat met al Qaeda in Syrië. Ze bestaan niet (tot eind 2013), ze bestaan wel en ze bestaan niet, vanaf midden 2015.
Het bombarderen van die salafistische bendes is voor de krant iets wat niet kan. Wat toch een bewijs is voor de steun van die krant aan de terreur.
In het westen is er echter duidelijk een wens aanwezig om er mee te breken. Het wordt te gevaarlijk, zonder echt resultaat en de bevolking begint het steeds meer te snappen hoe de vork aan de Syrische steel zit.
Dat gebeurt echter zeer langzaam en te vaag. Volgens mij bewust om het gezicht van een Obama en Hollande te redden.
Ik heb hier, dacht ik, al voldoende bewijzen voor gegeven. Gisteren nog verklaarde de Syrische vertegenwoordiger bij de vredesbesprekingen in Genève dat de schuldige voor het mislukken van die onderhandelingen Qatar, Turkije en Saoedi Arabië zijn.
Over Frankrijk, de VS en het Verenigd Koninkrijk zweeg hij. Wat toch veelzeggend is. Natuurlijk zijn er binnen de VS en de EU nog steeds krachten aanwezig die Syrië liefst geheel zien vernield worden en die salafisten zelfs aan de macht willen brengen.
Ik noem dat de psychopaten van de politiek, genre David Petreaus, John McCain en Victoria Nuland. De vraag is of die op dit ogenblik het beleid met betrekking tot Syrië bepalen. Ik denk niet. Wel loeren ze in de rand om eventueel het dossier terug in handen te krijgen.
Ook kan men er gif op nemen dat ze die salafistische bendes terug elders willen inschakelen zoals in Rusland, Indië en China. Het zijn voor de VS, en Israël, altijd nuttige idioten geweest, moordmachines die men eventueel kan inschakelen om onwillige regeringen in de problemen te brengen.
De tekst die U aanhaalde is daarom volgens mij deels achterhaald. Ze bevat ook te weinig nuanceringen. Als je bijvoorbeeld met bepaalde betrokken Belgische politici spreekt dan beseffen ze hoe ze bedrogen werden en welke dramatische gevolgen hun fouten hebben.
Maar de karikaturale beeldvorming van onze media blijft en dat is toch wel een heel grote schande en een gevaar.
Willy Van Damme