Jef Lambrecht hoopt op een Michel Kilo (Humo 24 november 2015, ‘IS heeft in Parijs een grote overwinning geboekt’) als een intellectuele en gematigde stem die Syrië met de geplande vredesonderhandelingen kan vooruithelpen. Het getuigt van verregaande naïviteit.
De man steunt immers op dit ogenblik het zogenaamde Vrije Syrische Leger als de oplossing voor zijn land (Middle East Eye, http://www.middleeasteye.net/news/qa-syria-opposition-figure-michel-kilo-1422825830).
In wezen is dit een geheel onduidelijke verzameling van enkele tientallen groepen die echter in een front al jaren in Syrië onder leiding van al Qaeda (Jabhat al Nusra) vechten tegen de regering. Michel Kilo wil al Qaeda in feite dus mee aan de macht brengen.
Hij zou ook moeten weten dat het Saoedi-Arabië is die deze maand de selectie moet doen van welke groepen er met de regering van Assad zullen mogen praten en wie niet en welke dus de stempel ‘terrorist’ zal krijgen. Ik denk niet dat Saoedi-Arabië zich veel voor zaken als democratie, secularisme of mensenrechten zal interesseren. Integendeel natuurlijk.
Michel Kilo is er niet vies van om als christen en ex-communist samen te werken met Turkije, Israël, de VS, Saoedi Arabië en hun salafistische bendes die zijn geboorteland in stukken slaan. Hij is een der favoriete Syrische intellectuelen van Jef Lambrecht.
Bovendien zou Jef Jef Lambrecht horen te weten dat het westen in Syrië steeds de meest extremistische groepen bewapende, incluis ISIS. Er bestaat hierover zelfs een publiek geraakt document van het Pentagon die dat staaft en de hoop uit voor de oprichting van een islamitische staat. Wie dus denkt dat een Michel Kilo iets zal te zeggen hebben maakt zich heel grote illusies.
Misschien mag hij op de komende vredesconferentie wel de drank serveren. Wie weet.
Willy Van Damme
Lezersbrief aan Humo.
NASCHRIFT
Michel Kilo is zoals de voornaam doet vermoeden een politicus met een christelijke achtergrond. Hij was bij de oprichting kandidaat voor een bestuursfunctie bij de Nationale Coalitie van Syrische Revolutionaire- en Oppositiekrachten (NCSROK) maar weigerde naar eigen zeggen dit zitje omdat zijn groep te weinig verkozenen in die NCSROK kreeg. In mei 2013 werd hij namens de zijn ‘Democratisch Forum’ dan toch lid.
Dat die coalitie een door vooral Turkije, Saoedi Arabië en de VS betaalde club is om zijn land te veroveren en vernielen deerde hem daarbij blijkbaar niet. Dat het er krioelde van salafisten die christenen gewoon willen vermoorden was evenmin dus een bezwaar. Zie hier het recente verhaal van Lamia Nahas van die NCSROK die alle Syrische minderheden op de brandstapel wou gooien.
Hij doet dan ook denken aan zogenaamd christelijke Libanese politici als een Samir Geagea van de Libanese Krachten die zoals bleek uit Saoedische diplomatieke correspondentie gewoon alles doet wat de Saoedische koning Salman de Hakbijl zegt dat hij moet doen. Een verrader van zijn land en zijn gemeenschap dus.
Michel Kilo is van hetzelfde kaliber. Dat Jef Lambrecht hem steunt komt vermoedelijk omdat die man ooit behoorde tot wat men de zogenaamd linkse Syrische intelligentsia noemt. Hij was voorheen lid van de Syrische CP en schreef ook enkele boeken. In wezen is de man echter geheel passé en zonder welke invloed dan ook in Syrië. Zijn vroegere vrienden uit het linkse politieke en christelijke milieu spuwen hem uit.
Michel Kilo is tot op bepaalde hoogte te vergelijken met de Libanese christelijke politicus Samir Geagea van de Libanese Krachten, een ooit wegens meervoudige moord veroordeelde militieleider en politicus die schaamteloos eet uit de door Saoedi Arabië hem aangeboden ruif. Zoals Kilo het poppetje van de Saoedi’s.
Voorheen schaarde hij zich trouwens achter de tweede van begin 1980 tot 28 februari 1982 durende gewapende opstand van de Syrische Moslimbroeders. Hij verbleef ook een tijd in de gevangenis. Hij werd door de VS en haar bondgenoten gebruikt om de indruk te geven dat de door hen georkestreerde opstand van maart 2011 er geen van koppensnellende salafisten was maar een die breed door de bevolking gedragen werd.
Hij was echter zowat de enige Syrische christen met faam die zich achter die opstand schaarde. Dat hij die illusie van een breed gedragen rebellie mee in stand hielp houden toont zijn ware aard maar is gezien de vrijgevigheid van de Saoedi’s om mensen te kopen ietwat begrijpelijk. In het huidige Syrië speelt hij echter geen enkele rol van betekenis meer.
Saoedi Arabië maakte recent de lijst openbaar van welke Syrische opstandelingen ze naar Riaad voor de van 11 tot 13 december durende onderhandelingen uitnodigde. Deze nieuwe club moet dan nadien een vredesverdrag sluiten met de Syrische regering.
Michel Kilo en Jef Lambrecht zullen vermoedelijk zowat de enigen zijn die betreuren dat hij voor zover tot nu toe geweten niet op het Saoedische lijstje van genodigden staat. Maar dat heb je met Quislings, ze zijn gewoon de pion van hun financiers, hun speeltje. Zielige Michel Kilo. De vette Saoedische miljoenen zijn zo te zien voor anderen. Hij mag vermoedelijk dus verder wegkwijnen in zijn nieuw vaderland Frankrijk.
Binnenkort verschijnt hier een bespreking van het nieuwe boek van Jef Lambrecht over Syrië ‘IS – Het nieuwe terrorisme van Daesh en de ondergang van de Moslimbroederschap’, dit jaar uitgegeven bij Van Halewyck.
Willy Van Damme's Weblog 
Geachte Heer,
Ik volg Uw blog sedert geruime tijd en zeker deze over de toestand in Syrië. Hoe ziet U persoonlijk de situatie daar in de regio tegemoet ? Ik bedoel niet de verschillende terreurgroepen maar de verschillende landen daar ter plaatse, iedereen vecht tegen de terreur maar iedereen heeft er ook zijn eigen belangen en reden waarom ze er zijn en waarom ze bepaalde groeperingen steunen.
Moeten we ons echt de vraag stellen wanneer het nu daar echt gaat ontploffen in de regio tussen deze (coalitie)landen ?
Victor Theunis
Antwoord:
Ik werk op dit ogenblik aan een nieuw stuk, een actualisering van het conflict. Dit na een serie erg belangrijke gebeurtenissen zoals de aanslagen in Frankrijk en het neerhalen van dat Russisch vliegtuig.
Een aantal landen waaronder Saoedi Arabië en Turkije en ook het westen steunen actief de terreur. Recent is er echter een wijziging in die houding aan het optreden, vooral dan in de EU. Dit als gevolg van de terreuraanvallen en de vluchtelingenstroom.
Het algemeen gevoel is dat dit conflict naar zijn eindfase gaat en dat de huidige regering aan de macht zal blijven. Wat vooral goed is voor de Syriërs zelf die los van die salafisten terug aan hun toekomst kunnen werken en dit zoals dat al tweeduizend jaar het geval is in respect voor ieders eigen culturele aard.
Maar eerst moet het westen en hun vrienden deze zware nederlaag wel verwerken.
Willy Van Damme
Op zijn Humo’s gezegd : “DE KILO VAN DE HUMO” (en Jef Lambrecht) … onze “Vlaamse Intellectuelen” WILLEN het blijkbaar niet snappen …
Gerard Eggermont
Antwoord:
De man is ook kunstenaar en dat zijn veelal mensen die niet sterk zijn in logisch denken en dat is in zijn geval merkbaar, ook in zijn boek. Wel moet ik zeggen dat hij tenminste de westerse regeringen niet zo klakkeloos naar de mond praat, wat Vranckx en Jorn De Cock wel doen .
Maar zijn bejubelen van Michel Kilo zegt over de man zijn analysevermogen feitelijk alles.
Naschrift:
Er geraakt stilaan meer bekend over de aanwezigen voor de conferentie die in de Saoedische hoofdstad Riaad de komende dagen gaat vergaderen over een staakt-het-vuren met de Syrische regering. Een drietal groepen nodigde men tot heden niet uit en daartoe behoren naast de Syrische Koerden van de YPG/PYD (een Turkse eis) ook het Democratisch Forum van Michel kilo bij.
Pech voor de man die zich al jaren laat onderhouden door het rijk van koning Salman de Hakbijl onder meer via columns in de Saoedische media.
Willy Van Damme
Het YPG (en dan vooral het YPJ (de vrouwelijke People’s Protection Units in ROJAVA ) – https://www.facebook.com/search/results.php?q=Ypj+Rojava&init=public – een “DOORN IN HET OOG” van zowel de Turken als het “Vrij Syrisch Leger” als van “de Nato” … Of een “ROTS IN DE BRANDING” ?
Ook in uw, voor de rest bijzonder informatieve stukken, ben ik nog geen duiding over het YPJ in Rojava tegen gekomen …
Gerard Eggermont
Antwoord:
Het verhaal rond de Syrische Koerden is uitermate complex en zeker niet zo zwart/wit als onze klassieke pennenlikkers ons willen doen geloven. De YPJ is gewoon de vrouwenafdeling van de YPG, het zogenaamde Syrisch Koerdische leger, en haar politieke partij PYD.
Hoe sterk die is en wat voor wapens ze dragen en bij welke offensieven ze tot heden betrokken werden is mij echter onduidelijk. Mogelijks ook worden zij door de leiding ook opgevoerd om een bepaalde indruk, imago, te geven.
Het is een beetje uniek aan het beleid van de PKK om een eigen gewapende vrouwenafdeling te hebben. De leiding van de PYD is trouwens in handen van een duo, de man Saleh Muslim en de vrouw Asya Abdoellah.
Het verhaal van de Syrische Koerden is er een van politieke manipulaties door buitenlandse machten, oorlog en nationalisme waar geen enkele partij ongeschonden uit te voorschijn komt.
Vooreerst zijn veel van de zogenaamde Syrische Koerden feitelijk Turkse Koerden die de vorige decennia naar Syrië gevlucht zijn als gevolg van de oorlog tussen het Turkse leger en de PKK. Die kregen bij de start van de oorlog tegen Syrië in 2011 van de Syrische regering allen de Syrische nationaliteit.
Het was een poging om de Koerden in die ver afgelegen en dun bevolkte regio te sussen daar dit een voorname eis geworden was van de Koerden daar. Het gevolg was dat de PYD van Saleh Muslim de kant koos van de regering.
Logisch want de man wist ook wel wat een gevaar die salafisten vormden voor zijn gemeenschap en vooral voor zijn partij.
Maar door die massale immigratie van Turkse Koerden naar Syrië verstevigde de greep van de PKK op de PYD (de Democratische Unie Partij). In wezen kan men zeggen dat de PYD gewoon een onderafdeling is van de PKK. En daar zijn heel veel bewijzen voor. Elementen die ik hier al eerder ter sprake bracht.
Typerend is dat toen de YPG/YPJ met Amerikaanse steun de grotendeels Arabisch Syrische stad Tal Abyad veroverden ze de Syrische Arabischtalige naamborden na verloop van tijd veranderden in Koerdische namen maar dan geschreven in het Turkse schrift, niet in het Arabisch.
Ook zijn er verhalen van etnische zuiveringen tegen niet-Koerden.
Ze maakten die regio ook officieel een onderdeel van hun Syrisch district Rojava. Zonder toestemming van Damascus.
Nu is de relatie tussen de PKK en de Syrische regering zeer lang goed geweest. In Syrië is het annexeren door Turkije in 1939 van de streek rond Antiochië (Antakya in het Turks) – dit onder Frans bestuur over Syrië – nog steeds een groot nationaal thema.
Zeker nu wegens de Turkse agressie tegen Syrië.
Antiochië is immers steeds een onderdeel geweest van het historische Syrië. De eerste christelijke kerk haalde hier haar naam van. En in mijn dorp Grembergen is de kerk genoemd naar Sint-Margaretha van Antiochië. Terwijl het Syrische klooster waar pater Daniël Maes woont ook gewijd is aan Antiochië.
Op zeker ogenblik echter wilden de Turken en Syrië de onderlinge betrekkingen normaliseren en een Turkse voorwaarde was dat Syrië dan Abdoellah Ocalan, leider van de PKK, het land zou uitzetten. Die verbleef toen in Damascus.
Ocalan verdween dan naar Kenia waar de Turkse autoriteiten hem snel daarna lieten oppakken. Met Syrische steun? Hij zit sindsdien gevangen op een eiland in de Zee van Marmara bij Istanbul. Het wordt natuurlijk in de ogen van de volgelingen van Ocalan gezien als een soort van verraad door Assad aan hun zaak.
Nu is het geweten dat de PKK niet zo beginselvast is als soms wordt geschreven. Geweten is dat de PKK in het recente verleden met de VS samenwerkte om in Iran bij de Iraanse Koerden een gewapende strijd op te zetten.
De VS leverde de PKK hiervoor zelfs wapens. Dit terwijl de PKK (en ook de PYD) voor Washington officieel een terroristische organisatie is.
Het werd echter niets vermoedelijk mede omdat de Iraanse Koerden een andere niet aan de drie Koerdische dialecten verwante taal spreken. Ook nu weer poogt de VS de Koerden voor haar kar te spannen.
Nu weten de Koerden uiteraard dat je de VS – en niet te vergeten de Israëlisch – voor geen dollarcent kunt vertrouwen, laat staan een shekel. De relatie van de PYD en de VS is dan ook zeer problematisch.
Bovendien komt daar nog de ingewikkelde internationale context van deze kwestie bij kijken. Daar de PYD op dit ogenblik in wezen een onderafdeling is van de PKK is de relatie met het Turkije van president Recep Tayyip Erdogan en zijn AKP (Moslimbroederschap) uitermate slecht en uiterst vijandig.
Een van de reden voor de grote steun van Turkije aan ISIS heeft hiermee trouwens te maken. Daar ISIS vecht tegen de Syrische Koerden van de PYD/PKK en de Syrische regering – beiden aartsvijanden van Erdogan – krijgt ISIS volgens vele bronnen, ook bij de Amerikaanse massamedia zoals bij de website The Daily Beast, zelfs wapens van Turkije.
Vandaar dat Saleh Muslim, co-leider van de PYD, niet eens naar die cruciale conferentie van de oppositiegroepen in Riaad, Saoedi Arabië mag gaan. De VS poogt dit naar verluidt wel nog te regelen maar stuit op een veto van Erdogan. De PYD en enkele bondgenoten organiseerden dan maar zelf een ‘conferentie’.
De PYD zit officieel wel in een alliantie met de Syrische regering, die ook zorgt voor de financiering, maar het Nationaal Coördinatiecomité voor de Krachten van Democratische Verandering – de officieel in Syrië toegelaten oppositie – zit in Riaad echter wel aan tafel.
Een ander probleem is dat DE Koerden als dusdanig niet bestaan zoals ook DE joden niet bestaan. De Koerden zijn op zowat alle vlakken verdeeld. Er is het verschil in nationaliteit, taal, schrijfwijze, cultuur, sociaaleconomische ontwikkeling, religie en politiek.
Toen de VS recent de stad Sinjar in Irak van ISIS wou ontfutselen dan heeft dat ettelijke maanden geduurd voor men de onderlinge ruzies kon beslechten.
Op het ogenblik dat ISIS in augustus 2014 Sinjar en de in die regio levende Jazidi’s aanviel was het niet de regering van Iraaks Koerdistan en hun peshmerga’s die hen ter hulp sprongen. Neen, die bleven gewoon toekijken.
De succesvolle redding van de op een berg hun toevlucht zoekende Jazidi’s kwam er door de soldaten van de PKK/YPG-YPJ.
Toen de VS dan wou dat men Sinjar veroverde – het ligt op de hoofdweg tussen Rakka en Mosoel, de twee grootste door ISIS gecontroleerde steden – ontstond er dus hevige ruzie.
Sinjar ligt in Irak maar de PKK claimde dit gebied al voor zich en ook de Jazidi’s steunden hen hierbij. Wat wil je?
Uiteindelijk mochten de Peshmerga’s van de Iraaks Koerdische regering Sinjar veroveren en dienden, voor zover ik weet, de PKK/YPG-YPJ woedend en knarsetandend vanaf de zijlijn machteloos toekijken.
Verder is het ook zo dat Iraaks Koerdistan van president Massoed Barzani en zijn Koerdische Democratische Partij in onmin leeft met die andere Iraaks Koerdische clanleider Jalal Talabani van de Koerdische Patriottische Unie.
Het hoofdkwartier van Barzani is in Erbil, de zogenaamde hoofdstad van Iraaks Koerdistan. Talabani die tot vorig jaar ook Iraaks president was zetelt dan weer in de tweede stad van dat gebied Soeleimania, niet ver van de Iraanse grens.
Beiden hebben ook hun eigen legertje peshmerga’s die indien nodig elkaar ook zullen uitmoorden. Wat in het verleden trouwens al gebeurde.
Daarbij spelen de regionale machten een verdeel- en heerspolitiek en maken de beide Koerdische clans hier ook gretig gebruik van. Zo leunt Talabani aan bij de huidige Iraakse regering en Iran en Barzani bij Turkije, de VS en Israël.
Bovendien voert de regering in Erbil via een pijplijn illegaal via Turkije Iraakse olie uit die echter grotendeels wordt gekocht door Israël. Beide landen kunnen Barzani economisch dus gewoon doodknijpen. Het verklaart waarom Barzani toelaat dat Turkije de PKK in zijn gebied mag bombarderen.
En daar Irak sinds de Amerikaanse invasie geen echte luchtmacht meer heeft is Irak hier ook machteloos tegen. De clan Barzani en de PKK leven dan ook op voet van oorlog met elkaar.
Sindsdien is de relatie tussen de PKK/YPG-YPJ en de clan Barzani – in wezen een corrupte dictator – zelfs niet barslecht te noemen. Er is hoogstens sprake van een gewapende vrede.
Het idee van Israël – die al lang in dit gebied zit te manipuleren om zo Irak en Syrië te verzwakken – en ook zo te zien van de VS is om die regio opnieuw te herverdelen en een soort Koerdistan te creëren.
Maar dat lijkt wel een hopeloze missie. De vier betrokken landen, Syrië, Iran, Turkije en Irak gaan dat nooit aanvaarden en kunnen dat Koerdistan figuurlijk dan ook zo de nek omwringen.
Maar het idee van een onafhankelijk Koerdistan – volgens de westerse propaganda het enige volk zonder een staat – leeft dankzij die propaganda natuurlijk erg sterk in het westen. En dat doet vermoeden dat belangrijke krachten in het westen (Israël, de VS) dit genegen zijn.
De VS heeft recent nog herhaalde malen in officiële door haar mee ondertekende documenten gezegd dat ze voor een unitair Syrië zijn, maar een door de VS ondertekend akkoord is minder waard dan het papier waarop het geschreven staat.
De oorspronkelijke bewoners van de VS kunnen daar een bibliotheek vol over schrijven.
Dat die toestand rond de Koerden door het Amerikaans optreden in wezen compleet chaotisch is geworden blijkt ook uit de strijd aan de Koerdische regio Afrin, een gebied ten noorden van de stad Aleppo aan de Turkse grens dat van de rest van de Koerdische territoria is afgesloten.
Daar is de toestand voor het door de CIA bewapende jihadistenleger rond al Qaeda, genaamd het Operatiekwartier Maere (een stadje), erg hachelijk aan het worden. Dit door hen gecontroleerde gebied is een slechts een paar kilometer dunne corridor die in essentie de hoofdweg bevat die van de stad Aleppo via de stad Azaz naar de Turkse grens loopt.
Een ader die over leven en dood beslist.
Ten oosten zit ISIS die hier nog een klein beetje vooruitgang aan het maken is – elders krijgen ze alleen maar klappen – en ten westen de YPF-YPJ met hun bondgenoten van de Syrische Democratische Krachten (SDK).
Deze SDK is in wezen niets dan een andere naam voor Jaish al Thuwar en vormt een onderdeel van een ander Amerikaans ‘cunning plan’ à la Baldrick en Black Adder om een ‘gematigde’ rebellie te creëren. Jaish al Thuwar is dan weer een overblijfsel van een eerder Amerikaans ‘cunning plan’. Te zot om los te lopen.
Die door de VS gesteunde SDK voert nu echter een hevige strijd met het Operatiekwartier Maere, in feite al Qaeda, dat dan steun krijgt van de CIA. Want volgens de westerse propaganda is dit de gematigde oppositie die daarom wapens krijgen van het westen.
Maar eens die weg naar Turkije doorgesneden rest er voor de bezetters van hun deel van Aleppo bijna alleen nog de bevoorrading via de autostrade M5 over. Die loopt westelijk van de stad Idlib naar Aleppo.
Maar aan die M5 voert het Syrische leger nu een zeer groot offensief. Dit deel van de M5 kan elk ogenblik in handen vallen van het leger.
En voor de bezetters van Aleppo luiden dan de doodsklokken. Bovendien krijgt de PYD/SDK hier de steun van de Russische luchtmacht.
Mijn gevoel is dat de Amerikaanse en Israëlische plannen rond Koerdistan veel te hoog gegrepen zijn. Ze zijn te irrealistisch, pure waanzin en ze zullen zeker botsen met de lokale realiteit en de plaatselijke machten. Maar ze richten nog maar eens schade aan. En voor Israël is dat al meer dan voldoende.
Willy Van Damme