Er is de voorbije dagen in Frankrijk een boek uitgekomen over de relatie tussen Frankrijk en haar vroegere kolonie Syrië dat volgens de Libanese website al Akhbar (1) een diepgaand en vooral ontluisterend beeld schetst van de verhoudingen tussen beide landen.
Interne ruzies
Het bij uitgeverij Laffont verschenen boek “Le chemins de Damas’’ (De weg van Damascus) (2) is geschreven door de aan Le figaro verbonden journalisten Georges Malbrunot en Christian Chesnot die daarbij duidelijk medewerking gekregen hebben van een aantal hooggeplaatste ambtenaren op het Quai d’Orsay (Buitenlandse Zaken) en ook elders.
Beide figuren zijn ook gekend als journalisten die al jaren het dossier volgen en soms al eens een onthullend verhaal brengen. Veelal blijven ze echter netjes binnen de door de Franse elite gezette krijtlijnen. Reden waarom ze al jaren ook voor Le Figaro kunnen blijven schrijven, de krant van de zeer dubieuze wapenverkoper en UMP-politicus Serge Dassault.
Volgens de twee Franse veiligheidsdiensten en de Franse ambassadeur voor Syrië maakten de rebellen in Syrië geen kans daar Assad te stevig in het zadel zat. Nicolas Galey, adviseur van Sarkozy, wou dat echter niet weten en wou Assad kost wat kost met alle middelen weg.
Onthutsend, maar toch ook niet echt verrassend, is hun schets van de hoog oplopende interne ruzies binnen Buitenlandse Zaken, Defensie en de veiligheidsdiensten rond het beleid ten overstaande van Syrië.
Zo doen de auteurs het verhaal van een vergadering in 2011 op het Quai d’Orsay tussen een aantal hooggeplaatste diplomaten en adviseurs toen Nicolas Sarkozy nog president was. Daarbij kwam het tot een zeer ernstige woordenwisseling tussen Eric Chevallier, toen de Franse ambassadeur voor Syrië, en Nicolas Galey, de speciale adviseur voor het Midden-Oosten van Sarkozy.
Daarbij stelde Chevallier dat de Syrische president Bashar al Assad stevig aan de macht was en niet te verjagen was, wat ook de visie van de twee veiligheidsdiensten was. Wat Galey echter woedend maakte die daarbij schreeuwde dat hij geen interesse had in de feiten maar Assad hoe dan ook weg wou. Blijkbaar kwam het zelfs bijna tot een gevecht.
Vervalst rapport
Ook brengt het boek nieuwe informatie over de houding van de Franse veiligheidsdiensten in het dossier. Terwijl de DGSI, de binnenlandse veiligheidsdienst, zeer snel de aanwezigheid van salafisten opmerkte en waarschuwde, deed de Buitenlandse veiligheidsdienst DGSE gewoon verder met haar oorlog tegen Assad. Een tegenstelling die hier al eerder beschreven werd.
Niet geheel verrassend is ook verhaal over de aanval met sarin vlakbij Damascus op 21 augustus vorig jaar. Het rapport van de Franse regering over de zaak was, stellen de auteurs, op bevel van Jean-Yves le Drian, minister van Defensie, vervalst om zo de zaak voor een directe Franse gewapende interventie tegen Assad mogelijk te maken.
De Franse president François Hollande wou Syrië bombarderen op basis van een door zijn minister van Defensie vervalst rapport.
Zo stelden experts dat het gifgas wel eens afkomstig zou kunnen zijn van die rebellen zelf. Een vermoeden dat de Franse regering liet verwijderen uit het finaal rapport. De grote vraag is welke gevolgen deze onthullingen zullen hebben voor de Franse politiek rond Syrië.
Evenals de vraag wat de Franse media hiermee gaan aanvangen. Het weekblad Le Point bracht al uittreksels. In een normale rechtstaat zou zeker de minister van Defensie ontslagen moeten worden. Om over Hollande maar te zwijgen. Een oorlog willen beginnen op basis van een vervalst rapport doet denken aan de Amerikaanse inval in 2003 in Irak.
Recent ging François Hollande zelfs zover dat hij het hernieuwde Turkse voorstel voor een bufferzone in Syrië en een gedeeltelijk vliegverbod steunde. Wat de bezetting van minstens een deel van Syrië betekent. Iets waarmee Frankrijk binnen de EU en de NAVO echter geheel alleen staat. Het toont het compleet idioot niveau van de Franse politiek hier.
Willy Van Damme
2) ‘Le chemins de Damas – Le dossier noir de la relation franco-syrienne”, 396 pagina’s, 21,5 euro, Laffont, Paris, 9 oktober 2014
Willy Van Damme's Weblog 
’t Is toch wel erg, je kan er donder op zeggen dat als er zo’n hoge pief oorlogzuchtig is dat hij dan banden heeft met ‘Israël’. Om door je stoel van te zakken!
Edith Legrand
Antwoord:
Ik moet het nog onderzoeken maar ik heb stellig de indruk dat dit boek buiten Le Point zo te zien nergens in de Franse pers raakte. Zoiets zou voor een politieke oproer van de eerste orde hebben moeten zorgen en er gebeurt zo te zien in Parijs niets.
Het toont het gebrek aan democratie, persvrijheid en transparantie van het Franse beleid en de totale onbetrouwbaarheid van de top van de Franse politiek.
Zie maar naar de onnavolgbare serie gerechtelijke schandalen.
En dan hebben die de lef anderen zoals Poetin hierover de les te moeten gaan spellen.
Nawoord
Ik heb het intussen nog eens vlug bekeken. Er waren drie grote nationale Franse media die het verhaal brachten, het weekblad Le Point, die voorpublicatierecht had, Le Figaro en France Inter, De Franse wereldomroep.
Beide journalisten werken voor deze twee laatste persorganen.
Verder verscheen het verhaal voor zover geweten op drie Engelstalige websites, Al Manar (Hezbollah), Al Akhbar en een Palestijnse website.
Er was ook een Turkse website die dit verhaal bracht. Verder niets van enig groot belang in de wereld van de media.
Ik was blijkbaar de enig Nederlandstalige.
Franse kranten als Le Monde of Libération stopten het in de heel grote doofpot. De zaak is dus onder controle voor de Franse regering. Ze kan daarom als naar gewoonte in dit dossier blijven blunderen.
Willy Van Damme
Pingback: Syrië–Frankrijk naakt | Mediawerkgroep Syrië
Pingback: Boek onthult opmerkelijke details over Frans-Syrische betrekkingen | REBELPEN