Chris Kaspar de Ploeg–een ander beeld van Oekraïne

De nog erg jonge Chris Kaspar de Ploeg is een auteur die ondanks die leeftijd er niet voor terugschrok om een boek te schrijven over de complexe toestand rond Oekraïne. Dit werk ‘Oekraïne in het kruisvuur – Beeld en werkelijkheid achter de informatieoorlog’ brengt een ander portret dan wat de traditionele media en vele boeken brengen. Het is met 192 pagina’s een relatief dun boekje geworden maar wel een waaraan hij gezien de 661 voetnoten hard aan werkte. En dit met een te waarderen kritische instelling.

Dit belooft dus voor de toekomst. Er staat ook geen onzin in zoals bijvoorbeeld bij Joanie de Rijke in Knack die de Krim-Tataren de oorspronkelijke bewoners van de Krim noemde. Dit terwijl dit afstammelingen zijn van de Mongolen die in de dertiende eeuw Rusland bijna geheel veroverden. Of die van een Corry Hancké in De Standaard die bij de salafistische terreurgroep Hizb ut Tahrir de ‘waarheid’ over de problematiek van die Tataren ging halen.

Chris Kaspar de Ploeg fileerde op een degelijke wijze het drama rond Oekraïne.

Het boek is zowat het enige origineel eerst in het Nederlands verschenen boek over de zaak welke enig niveau heeft. Immers wat er tot heden over die zaak werd uitgegeven is waardeloos en zijn klonen van wat Amerikaanse studiediensten als Brookings, het Project for a New American Century of de Atlantic Council schreven. Hun verhaal over een democratische opstand in Kiev wordt hier professioneel doorprikt.

Een menselijk drama

Wat er sinds de onafhankelijkheid met Oekraïne gebeurde is een van de grootste misdaden die Europe na de tweede wereldoorlog meemaakte. Na de georkestreerde oorlog tegen Joegoslavië dan.

Een simpel gegeven zegt alles. In 1988 had het land 51,377 miljoen inwoners en in 1991 waren er dat 52,052. En dan kwam de zogenaamde onafhankelijkheid met de VS, het IMF en de EU waarna er in 1997 nog maar 50,668 miljoen inwoners (-1,4 miljoen) overbleven. Dat is in 2015 al gezakt tot 45,224 miljoen (-6,828 miljoen of -13,1 %) en voor 2020 zou dat volgens voorspellingen nog maar 42,626 bedragen om in 2030 te zakken tot amper 40,286 miljoen (-11,739 miljoen of -22,5%).

Een drama. Wat ooit een geïndustrialiseerde natie was met een redelijk inkomen is nu een land zo geplukt uit de arme derde wereld. Voor een geboorte staan er 1,5 overlijdens. De levensverwachting voor mannen is nog maar 66 jaar en voor vrouwen 76. Ook klapte de industriële productie sinds de onafhankelijkheid in elkaar met 50% en het bruto binnenlands product met een schokkende 60%.

Een gelijkaardig beeld bij de evolutie van de hryvnia, de nationale munt. Kreeg je op 22 maart 2007 voor 5,045 hryvnia nog een dollar dan moet je er tien jaar later zelfs 26,94 voor betalen (X5). Hetzelfde voor de euro versus de hryvnia die ging van 6,76 hryvnia voor een euro op 22 maart 2007 tot 28,41 tien jaar later in 2017 (X4). En al sinds 1991 beloven de EU, VS en IMF het wanbeheer en de corruptie er te zullen bestrijden.

Het gevolg is dat massa’s mensen sterven door een gebrek aan gezondheidszorg, slechte voeding, kou en te voorkomen ongelukken. Het is de menselijke tragedie achter een beleid dat men hier naar de bevolking toe verkoopt als een van diepe moraliteit en zorg voor de bevolking. Het kan niet cynischer zijn.

Plunder naar believen

En ondertussen wordt het land al meer dan dertig jaar leeggezogen door criminelen die zich meester maakten van het ganse industriële arsenaal waar het land over beschikte. Met de banken idem dito.

Igor Kolomoiski, de Israëlisch-Oekraïense zakenman, beschikt zelfs over knokploegen om zijn economische belangen kracht bij te zetten.

Zogenaamde oligarchen, niet zelden zoals elders in de vroegere Sovjetunie figuren met een Israëlisch paspoort, met als typevoorbeeld Igor Kolomoiski, een man die knoploegen gebruikt om bedrijven over te nemen, heersen en stelen wat ze maar wensen. Alleen grijpgrage andere oligarchen staan in de weg. In het land heerst er een totale wetteloosheid.

Blijkens het boek doet Nederland hier trouwens flink aan mee. Zo schrijft hij:

“In 2012 betrof ruim 95 procent van de Nederlandse directe buitenlandse investeringen in Oekraïne ‘Speciale Financiële Instellingen’. Met andere woorden: Brievenbusmaatschappijen om de belastingen te ontduiken.’’ (p 60)

De auteur is dan ook vlijmscherp voor wat er daar gebeurde, vooral sinds de staatsgreep van februari 2014. Nog steeds beschouwen velen in het westen Barack Obama als een zeer goed president die terecht de Nobelprijs voor de Vrede verdiende. Maar het is diezelfde Obama die naast het steunen van de salafistische moslimbroeders en al Qaeda ook een fascistische knokploeg als Pravy Sektor financierde om in Kiev een staatsgreep te plegen.

Amerikaanse strategie

Oekraïne is gewoon een Amerikaanse kolonie geworden waar de plaatselijke Amerikaanse ambassadeur Geoffrey Pyatt als een soort onderkoning de bevelen geeft en alleen de details overlaat aan zijn lokale ondergeschikten.

“Een parlementslid voor de partij van de Oekraïense president Porosjenko bevestigde dat, in vergelijking met normale lobbyisten, “Pyatt een ander verhaal is. Je kunt tegen hem geen neen zeggen…. Geoffrey Pyatt ontmoet de baas (Porosjenko) ongeveer eenmaal per twee weken. Ik was bij een van die bijeenkomsten aanwezig. Die duurden een kwartier. De ambassadeur haalde onmiddellijk zijn aantekeningen tevoorschijn en stipte op ferme wijze welke stappen er moesten worden gezet. Daarna somde de baas kort op wat er al was gedaan.’ (p 56)

En terwijl de Duitse en Franse overheden samen met Rusland en de regering van Porosjenko in de Wit-Russische hoofdstad Minsk en in Normandië onderhandelden over een diplomatieke oplossing ging de VS echter een andere weg op, die van meer conflict. Het zegt alles over de relatie van de EU met de VS. Zo schrijft de Ploeg:

Daarnaast berichtte Der Spiegel:

Berlijnse functionarissen hebben opgemerkt dat Oekraïense functionarissen, na bezoeken van Amerikaanse politici of militaire leiders aan Kiev, veel strijdlustiger en optimistischer zijn over de kansen van het Oekraïense leger om het conflict op het slagveld te beslechten. “We moeten dan iedere keer weer veel moeite doen om de Oekraïners terug te brengen op het onderhandelingspad’’, aldus een Berlijnse official. (p 109)

Geen verrassing natuurlijk. Terwijl Barack Obama en de democraten in de VS bij het begin van zijn presidentschap het voorstelden dat zij gingen breken met het buitenlands beleid van George Bush Jr. bleef Obama gewoon diezelfde koers varen. Waarbij zaken als de folteringen die verdwenen en het terugtrekken der troepen uit Irak werden verkocht als een substantiële wijziging. Onzin zoals de auteur aantoont:

Zo wijst hij naar onderminister voor Europese Zaken Victoria Nuland die de koers in Oekraïne uitstippelde en gehuwd is met Robert Kagan, een centraal figuur binnen het neoconservatisme, de politieke beweging die tekende voor de invasie in 2003 van Irak.

Kagan is medestichter van het Project for a New American Century, het centrum van deze extreme imperialisten waartoe ook iemand als de vroegere minister van Defensie Donald Rumsfeld behoorde. Nuland was trouwens een topadviseur van gewezen vicepresident Dick Cheney, de grote architect van de invasie van Irak. (p 110)

Onderminister voor Europese Zaken van de VS Victoria Nuland is de dame die in een gesprek met Geofrey Pyatt, haar ambassadeur in Kiev, de fameuze woorden ‘fuck Europe’ uitsprak als het ging over het beleid van de EU in Oekraïne. Het gesprek lekte echter uit en toont de reële attitude van de VS tegenover de EU. De ijzige relatie die we nu zien van de EU met Trump en de VS is dus niets nieuws. Het is gewoon een bevestiging die wel veel duidelijker is. Trumpiaans dus.

De staatsgreep van 2014 is dan ook een ramp op een ramp want sindsdien zit het land met een nog groter drama met miljoenen vluchtelingen, vele duizenden doden, een verdeeld land en een industriële productie die nog meer dan voorheen in elkaar stuikte. Allemaal dankzij Obama die hoogstnodig een zoveelste Amerikaanse staatsgreep moest organiseren.

Verniel Rusland

Waarom? Erg simpel. De VS had zich in 1990 voorgenomen om Rusland klein te krijgen en het nog verder in stukken te hakken zoals ze dat met de Sovjetunie en Joegoslavië had gedaan en nu nog plant voor Syrië en Irak.

En dus moest Rusland omgeven worden door zoveel mogelijk vijandige staten. De ultieme bedoeling is Rusland op te splitsen in zoveel mogelijke stukjes, een soort vorstendommen, zodat het nooit nog een bedreiging kan vormen voor de Amerikaanse alleenheerschappij.

Zo citeert de auteur Zbigniev Brzezinski, de vroegere Nationale Veiligheidsadviseur onder president Jimmy Carter en de grote geostrateeg van de Amerikaanse democratische partij. De man die in 1979 het startschot gaf voor de vernieling van Afghanistan door de Taliban en het jihadisme in het leven te roepen. Naast dan de handel in opium en heroïne. Dit gewoon om de Sovjetunie te pesten wegens de Amerikaanse nederlaag in Vietnam.

Brzezinski is er ook van overtuigd dat “Eurazië het … schaakbord is waarop de strijd om mondiale suprematie gespeeld blijft worden.” Rusland wordt vervolgens beschreven als een ‘zwart gat’, dat ondergeschikt zou zijn aan het veiligheidsbeleid van de NAVO en economische instellingen als de Wereldbank en het IMF. Op een bepaald punt oppert hij zelfs dat Rusland in drieën moet worden opgedeeld, waardoor een “losse Russische confederatie ontstaat, bestaande uit Europees Rusland, een Siberische republiek en een republiek in het Verre Oosten.” (p 121)

Daarom dat men in 1990 bij hun onafhankelijkheid in de Baltische staten nationalistische ultra’s aan de macht bracht en de Russischtaligen er hun stemrecht ontnam. Daarom dat men via een zoveelste staatsgreep hun poppetje Micheil Saakasjvili in Georgië president maakte. Ook steunde men achter de schermen in sterke mate de opstanden in de Kaukasus van die salafistische groepen.

Het extra en zeer belangrijk voordeel van deze politiek is dat men op die wijze ook Europa destabiliseert. Dat is trouwens een der reden waarom de VS in Bosnië en Kosovo islamisten aan de macht bracht die met Saoedisch geld van hun land een ideaal rekruteringsoord maken voor salafistische bendes. Het zijn de landen in Europa met procentueel het hoogst aantal jihadisten. De kanker aan de grenzen van de EU!

En de EU laat gewoon begaan en doet zelfs mee. Zo voor zichzelf zware economische en politieke problemen veroorzakend en zelfs haar eigen toekomst in gevaar brengen. Het is de ultieme dwaasheid van het beleid van de EU dat ze hierin al sinds 1990 zijn meegegaan.

Typisch de Amerikaanse diplomatie. Terwijl Joe Biden, de nu gewezen Amerikaanse vicepresident, het publiek in Kiev toespreekt over de nood aan het bestrijden van de corruptie speelt zoon Hunter er het spel gewoon mee.

Chris Kaspar de Ploeg citeert de Amerikaanse diplomaat George Kennan – in de VS gezien als de meest invloedrijke geostrateeg na 1945 – die na de tweede wereldoorlog de Amerikaanse diplomatie vorm gaf. Hij schreef in 1948:

“We bezitten ongeveer 50% van de welvaart op aarde, maar vertegenwoordigen slechts 6,3% van de wereldbevolking … Onze werkelijke opdracht de komende periode is het ontwerpen van een patroon van betrekkingen, dat ons in staat zal stellen deze ongelijkwaardige positie in stand te houden, zonder nadelige gevolgen voor onze nationale veiligheid. Om dat te doen zullen we moeten afrekenen met alle sentimentaliteit en dagdromerij. (p 47)

Hij brengt ook het verhaal (p 55) van de vorige Amerikaanse vicepresident Joe Biden ter sprake wiens zoon Hunter Biden mee aan de bestuurstafel zit bij Burisma holdings, de grootste gasproducent van het land. Samen dan met Christopher Heinz, de schoonzoon John Kerry, de nu gewezen minister van Buitenlandse Zaken van de VS. Met als grootste eigenaar de van een Israëlisch paspoort voorziene Igor Kolomoiski;

En intussen hield Joe Biden in Kiev maar toespraken over het bestrijden van de corruptie en eisten het IMF en de EU maatregelen ertegen. Wat wil je, ze zouden in het publiek eens het omgekeerd moeten gaan eisen. En met media die dit soort woordenkramerij dan nog allemaal slikken.

Racisme

Schokkend is natuurlijk ook het virulente racisme welke herinneringen oproept aan de zwartste dagen in Europa met Adolf Hitler, zijn NSDAP en SS. Geen verbazing natuurlijk want de SS divisie Galicië, een Duitse legerafdeling die bestond uit Oekraïense fascisten verklaarde men in Kiev sinds 2014 zelfs heilig. Kritiek hierop is zelfs strafbaar.

Het gevolg is dat fascistische knokploegen zoals Pravy Sektor of het Azov-Bataljon amper onder controle gehouden worden. Zo brengt hij (p 77) het schokkend verhaal van 2 mei 2014 in Odessa toen leden van Pravy Sektor tientallen mensen (officieel 40) die opgesloten zaten in het vakbondsgebouw levend verbranden. Alles onder het toeziend oog van de politie. Met Pravy Sektor die nadien op haar website sprak van een ‘stralende pagina in onze nationale geschiedenis’.

De vrijheidsstrijders van Barack Obama, Guy Verhofstadt en Herman Van Rompuy in actie in Kiev in februari 2014. Deze fascistische groepen hebben nu vrij spel en al wie hen niet aanstaat riskeert in het beste geval een ferm pak slaag. Allemaal ongestraft. Met fascistenleiders uit de tweede wereldoorlog die straten en pleinen naar zich genoemd zien. Het verheerlijken van de Holocaust en de massamoord. Gesteund door Israël!

Het is nu bijna drie jaar later nog steeds wachten op een gerechtelijke actie tegen die barbarij. Arseni Jatsenjoek, de door Nuland in 2014 aangestelde premier noemde Russen in het openbaar zelfs ‘sub-humane types’. (p 86) Een taaltje als het ware rechtstreeks komende uit de mond van Adolf Hitler. Een van de vele in het boek gegeven voorbeelden toont het politiek niveau in dit land:

“Het televisiestation van president Porosjenko heeft een commercial uitgezonden die belooft de kevers (een scheldwoord voor Russischtaligen, nvdr.) ‘ter plekke’ te doden.” (p 86)

Mensen, en dat zijn er nogal wat in de EU en de VS, die dit blijven verdedigen ontbreekt het dan ook aan een elementair respect voor hun medemens. Men zit in onze media continu bezig over het gevaar van een Wilders, Dewinter en Le Pen maar bracht in Kiev ware monsters aan de macht. Mensen die het ergst mogelijk kwaad in de praktijk brengen. En onze regeringen en media die hier zwijgen en laten begaan. Schandelijk.

Maar geen verrassing want in het Midden-Oosten bewapende men zelfs tienduizenden koppensnellers resulterend in een gigantische orgie van geweld. Waarbij de praatjesmakers in onze hoofdsteden steeds maar diezelfde argumenten als mensenrechten, vrijheid, democratie blijft gebruiken.

Opmerkingen

Toch ook enkele opmerkingen. Zo schijft hij dat splinterbommen, brandbommen zoals napalm en fosfor en bommen met verrijkt uranium verboden zijn (p 117) zoals dat het geval is met chemische en biologische wapens. Dat klopt echter niet. Er zijn officieus wel enkele regels over het gebruik ervan maar waar bijvoorbeeld Israël en de VS zich niet aan houden. Waarom zouden ze als er geen regels zijn en ze toch al alles mogen doen?

Ook noemt hij de Britse Jane’s Information Group ‘prestigieus’ (p 124) Nou, het is een in wezen commerciële uitgeverij van informatie rond militaire veiligheid en daarom in de marge opereert van de Britse veiligheidsdiensten en hen ook naar de mond praat. Zij zijn immers de bron van hun informatie.

Ooit hadden zij het verhaal over Servië dat tijdens de oorlog in Joegoslavië chemische wapens gebruikte. Deze bewering kwam exclusief van Gentenaar Aubin Heyndrickx die op dat ogenblik al enkele veroordelingen achter de rug had en daarbij zelfs zijn tittel van professor in de toxicologie was afgenomen. Hierover gecontacteerd hoorde je aan de telefoon alleen een stotterende hoofdredacteur. Er is dan ook niets ‘prestigieus aan Jane’s. Integendeel, het zijn bedriegers.

Ook noemt hij het Amerikaanse onderzoeksbureau Pew Research ‘een vermaarde Amerikaanse opiniepeiler’ (p 69). Nou, het wordt geleid door Madeleine Albright, gewezen Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken en dient vooral om de trends qua opinie in de wereldbevolking te kunnen inschatten. Deze data zijn essentieel voor de VS om via haar agitatie en propaganda overal waar nodig en kan opstanden te organiseren. Vermaard? Er is een andere term voor.

Zbigniev Brzezinski en Madeleine Albright, de twee voornaamste geostrategen van de Amerikaanse democratische partij. Tot boven hun knieën in het bloed.

Ook heeft hij het over de problematiek van de Krim-Tateren. Wat hij vergeet bij zijn bespreking zijn echter de wonden ontstaan door de Duitse bezetting van de Krim tijdens de tweede wereldoorlog. Ook hier speelde de Duitse bezetter de mensen tegen elkaar uit en begingen bepaalde Tartaarse groepen zware misdaden tegen hun buren op de Krim. Een feit dat men hier in het Westen niet wil zien maar een verklaring geeft voor de latere deportaties.

Tsjetsjenië

Helemaal mis slaat hij echter de bal bij het bespreken van de toestand in Tsjetsenië. Het hoort in wezen niet thuis in dit boek over Oekraïne en hij blijkt er ook niet veel van te bakken. In essentie schrijft hij hier gewoon de westerse propaganda over. Een misser van jewelste die schade berokkent aan het anders uitstekende boek.

Tsjetsjenië had zich na de implosie van de Sovjetunie in een door de VS en Londen gesteunde opstand afgescheurd en dat ontaarde in een zoveelste salafistische republiek waar zelfs het vieren van Kerstdag verboden was. Na Afghanistan, Bosnië en Kosovo was dit een nieuwe prooi voor Saoedi-Arabië en Bin Laden & Company.

Zo schrijft hij op pagina 130:

“In september 1999 werden flats opgeblazen in Moskou, waarbij meer dan tweehonderd mensen het leven lieten. De aanslag werd nooit opgeëist en er zijn sterke aanwijzingen voor betrokkenheid van de Russische geheime diensten, waar we in het kader van dit onderzoek niet verder over kunnen uitweiden.”

Het is het klassieke verhaal uit onze pers en de bron (584 tot 589) voor dit verhaal is een rapport van de in Londen gevestigde Islamic Human Rights Commission. En deze is in feite een zoveelste mantelorganisatie van de Moslimbroeders. Een organisatie die voluit achter al die salafistische opstanden, ook in Tsjetsjenië, zit. Dit is zijn enige bron voor dit verhaal en dat is natuurlijk zeer zwak. Het ruikt zelfs naar laster.

Geweten is dat vele van dit soort verhalen afkomstig zijn van de gewezen Russische mediamagnaat Boris Berezovski die onder de zatte president Boris Jeltsin mogelijks de machtigste man van het land was.

Hij hielp in 2000 Poetin aan de macht maar toen Poetin zeer vlug nadien optrad tegen de Britse en Amerikaanse invloed nam Berezovski pijlsnel de biezen naar zijn nieuw vaderland, het Verenigd Koninkrijk. Op 23 maart 2013 pleegde hij er volgens de Britse politie zelfmoord.

Boris Berezovski, ooit de vermoedelijk machtigste man in Rusland. Toen men hem wou vervolgen wegens wapenhandel met die Tsjetsjeense salafistische bendes begonnen zijn kranten met een ware hetze tegen Evgeny Primakov, ex-premier en de verantwoordelijke voor de campagne tegen Berezovski’s link met die salafisten. Die man haalde bakzeil en trok zijn kandidatuur voor het presidentschap in. Waarna Berezovski koos voor Vladimir Poetin. Het bekwam hem echter zeer slecht. De rechterhand van Berezovski, Alexander Litvinenko, had zich op het einde van zijn leven trouwens bekeerd tot het salafisme. Hij werd in Londen in november 2006 in duistere omstandigheden vermoord met polonium 210, een radioactief gif. Wat twee jaar voordien in de Palestijnse stad Nablus ook Yasser Arafat was overkomen. Litvinenko werkte eveneens voor de Britse veiligheidsdiensten en was de bron van vele verhalen over Tsjetsjenië die in onze pers raakten.

Zelfs de Britse massamedia schreven dat de man voor de Britse veiligheidsdiensten werkte en in Rusland was het geweten dat hij de wapenleverancier was van die salafistische groepen die Tsjetsjenië in hun greep hadden. Bovendien was Poetin als president staatsrechtelijk verantwoordelijk voor wet en orde in Tsjetsjenië en was hij alleen al daarom verplicht om de orde in dat deel van de Russische federatie te herstellen.

En dat het er daarbij hondsbrutaal aan toeging zal wel. Niemand die dat betwist. Maar als iemand een andere methode kent om die salafistische terreurbendes aan te pakken mag hij het altijd komen vertellen. De veiligheidsdiensten, zowel in België als in Spanje, Egypte en Thailand of China zullen het advies met veel genoegen aanvaarden.

Chris Kaspar de Ploeg maakte een uitstekend boek. Alleen het niets ter zake doende deel over Tsjetsenië is een misser en werpt een negatieve schaduw over het geheel. Spijtig want hij toont zich een degelijk researcher, toch in het deel over Oekraïne zelf. Zelfs al laat hij de kwestie van het neerhalen van het Maleisische vliegtuig MH17 bewust links liggen. Spijtig ook dat er in het boek geen namenregister werd opgenomen.

Willy Van Damme

Chris Kaspar de Ploeg, ‘Oekraïne in het kruisvuur – beeld en werkelijkheid achter de informatieoorlog’, 2016, Uitgeverij Papieren Tijger, 192 pagina’s, 15 euro.