Vetmesten

Jean-Luc Dehaene, de grote manitoe van het ACW, gewezen veelvuldig eerste minister en minister van Staat was behoorlijk boos maandag toen hij die ochtend een persconferentie gaf over Dexia, zijn bank waarvan hij voorzitter van de raad van beheer was.

Begrijpelijk natuurlijk, zijn bank was na de crash van 2008 nog maar eens overkop gegaan en nu stond hij daar weer aan de bedelstaf. Dat hij het slachtoffer is van die Amerikaanse speculanten die als wolven Europa bejagen op zoek naar lekkere brokken is zeker. En dan vallen de zwaksten als eersten natuurlijk. En zijn Dexia, afhankelijk voor veel van zijn centen van andere financiers, viel dan als eerste.

En dus was de man boos en gaf hij er de brui aan. Ook begrijpelijk want de man zou probleemloos kunnen genieten van zijn ongetwijfeld goed gevuld pensioen. Op maat van de man feitelijk. Geen probleem. Maar er rijzen toch wel wat vragen bij dit dik geworden vlaggenschip van het duo ACW/CD&V.

Goed boeren

Zo komt die feitelijke faling van Dexia niet uit de lucht vallen. Een al lang geworden serie persartikels tonen dat die moeilijkheden al jarenlang gekend waren. Maar toen eerder dit jaar de bankbonussen ter sprake kwamen, waaronder de 600.000 euro van CEO Pierre Marriani was Dehaene er als de kippen bij om dat te verdedigen. Wat betekent dat onze CEO dat jaar 2010 een mooie 2,03 miljoen euro verdiende. Goed boeren dus en veel beter dan zijn bank.

Of hoe de top mee de bank hielp leegzuigen. Natuurlijk is 600.000 voor een bank amper een fortuin maar het telt wel. Het typeert een bepaalde mentaliteit. In Hasseltse politiekringen noemt men dat tegenwoordig de graaicultuur. En dat is waar het duo Dehaene en Mariani zo goed in waren. In bankieren al een stuk minder zo blijkt.

Bovendien heeft Pierre Mariani voor zover geweten zijn job alleen te danken aan zijn goede vriendschap met de Franse president Nicolas ‘le petit Napoleon’ Sarkozy. Een man die als een soort feodaal heerser zijn vazallen naar zijn wingewesten stuurt. Mariani naar Brussel en Dexia, Christine Lagarde naar Washington en het IMF en Jean-Claude Trichet naar de Europese Centrale Bank in Frankfurt. Lodewijk XIV, de Zonnekoning, zou stikken van jaloezie moest hij het nog meemaken.

Nu de bank voor een tweede maal over kop ging – een ezel stoot zich nooit tweemaal aan diezelfde steen, nietwaar – zwijgt Dehaene natuurlijk over die bonus en andere flaters of dubieuze zaken. Maar het is natuurlijk niet het enige verhaal rond Dehaene waar het stinkt. Dat een minister van Staat en een toppoliticus liefst onbesproken en met wat stijl door het leven gaat is nogal wiedes zou je denken. Vergeet het bij Dehaene.

Hendrik Seghers

De man was nog maar pas op de Wetstraat 16 weg of hij dook al op in de beheerraad van allerlei firma’s, de ene al dubieuzer dan de andere. Zo was hij topbestuurder bij de ondernemingspuzzel van foefelaar Hendrik Seghers van Seghers Engineering en andere wilde ‘bedrijven’. Het ging met een heel luide knal failliet met een stel bestuurders die nu strafrechtelijk aangeklaagd zijn. Hij natuurlijk niet. Vragen van de pers hierover weigerde hij echter tot heden steevast te beantwoorden.

Nochtans wisten zowat alle christen-democraten met naam dat Hendrik Seghers een ietwat gekke en geheel onbetrouwbare avonturier was. De zoon uit het eerste huwelijk van Wilfried Martens raakte tijdens een verblijf met pa en ma in Seghers Club Sol, het beruchte Spaanse vakantiedorp in Estepona van Hendrik ‘de Onversaagde’ Seghers, door een auto-ongeluk zelfs levenslang gehandicapt.

Hendrik Seghers was al eens op rare wijze failliet gegaan en opnieuw stond zijn Seghers Engineering op springen. Geen nood, Dehaene werd vlug eventjes topbestuurder en gaf de ritselaar uit Malderen de dringend nodige respectabiliteit om de zeer hongerige banken af te houden.

Hetzelfde bij de Ieperse spraakmakers Lernhout & Hauspie waar wat kritische zin hem had moeten waarschuwen voor de gevaren van het bijwijlen komische duo. Toen ook trouwens goede vrienden van stadsgenoot Yves Leterme. Ook hier gaf hij die nadien terecht veroordeelde bende een mooi aanzien.

Neen, een mooie levensstijl was dat niet bij Dehaene. Integendeel, het is een lang verhaal van betrokkenheid bij dubieuze praktijken en grote schande waar men ook nog o.m. het Belgisch-Braziliaanse drankenconcern Inbev of Domo, de textielwinkel van boerenzoon Jan De Clerck, kan aan toevoegen.

De Royal Begemann Group

Het doet denken aan Wilfried Martens, die andere boy wonder van het ACW/CD&V, de man die ons dit nooit nog te ontwarren institutioneel kluwen bezorgde. De deur van de Wetstraat 16 was amper achter hem dicht gesmeten of hij zat al in de beheerraad van de Nederlandse Royal Begemann Group van de Nederlandse entrepreneur Joep van den Nieuwenhuyzen en André Deleye, diens Belgisch hulpje.

Dit terwijl de Vlaamse regering van partijgenoot Luc Van den Brande nog maar kort voordien de Boelwerf in Temse en het Limburgse KS aan die groep ten geschenke had gedaan. Van stinken gesproken. Joep van den Nieuwenhuyzen liep intussen van het ene gerechtelijke schandaal in het andere en is een nog straffere jongen dan Hendrik Seghers ooit kan dromen.

Maar voor Wilfried Martens was dat nooit een probleem. KS, Boelwerf en Joep van den Nieuwenhuyzen eindigden nadien in schande, maar de marionetten van CD&V als een Thyl Gheyselinck die betrokken waren kwamen er in het slechtste geval af met een symbolische straf. Het gerecht nietwaar. En Martens? Die eindigt met veel persinterviews vol met goede raad voor zijn opvolgers. Om zijn steun aan figuren als de Italiaanse tietenjager en vrijetijdspremier Berlusconi niet te vergeten.

Moet kunnen.

Willy Van Damme

Naschrift:

Uit een nagekomen bericht blijkt dat Jean-Luc Dehaene al hetgeen hij dit jaar bij Dexia verdiende – naar verluid een mooie 70.000 euro – zou  terugstorten. Geen nood want hij verdient dit jaar zeker ettelijke honderdduizenden euro’s.