De media doorgelicht Deel 1 – Gekochte journalisten–De biecht van Udo Ulfkotte

In de wereld van de Duitse media en politiek heeft de Frankfurter Algemeine Zeitung als krant een stevige reputatie en wordt ze gezien als een referentiepunt voor wat journalistiek hoort te zijn. Deze reputatie kreeg in 2016 een wel heel stevige knauw door het boek ‘Gekochte journalisten – Hoe de CIA het nieuws koopt’ van gewezen en nadien overleden journalist Udo Ulfkotte. Een man die jarenlang een topreporter was bij de krant en die vooral over het buitenland schreef.

Duitse schandalen

Het boek werd in 2016 uitgegeven met een vertaling door de Nederlandse uitgeverij De Blauwe Tijger. In Duitsland groeide het uit tot een bestseller en alhoewel de man aan een hartaanval overleed is het boek nog steeds erg actueel en zal dat vermoedelijk nog lang blijven.

Het is immers een der basiswerken over hoe journalistiek echt werkt. En het toont een verre van stichtend beeld welke al de larie over ‘de vierde macht’ en andere onzin zo richting prullenmand doet verdwijnen.Journalisten zijn in essentie geen waakhonden van de democratie maar de soms corrupte verdedigers van iets wat democratie niet hoort te zijn.

Gewezen journalist Udo Ulfkotte deed zijn biecht over zijn zeventien jaren bij de Frankfurter Algemeine Zeitung. Een schokkend verhaal, zeker voor buitenstaanders.

Het toont ook een bijzonder negatief beeld van de Duitse maatschappij en hoe politiek, zakenleven, journalistiek en geheime diensten als een geheel de samenleving controleren en ook corrumperen.

Voor wie Duitsland wat volgt is dat niet echt verassend want het land kent met de regelmaat van de klok zijn schandalen. Zo was er het verhaal rond de mitbestimmung (medezeggenschap) bij bedrijven waarbij vakbonden mee in de raden van bestuur van grote ondernemingen zaten. Wat zorgde voor een stevige symbiose tussen bonden en de bedrijfsleiding en vooral voor verregaande corruptie en normvervaging.

En dan waren er de schandalen bij de autobedrijven met hun dieselgate, de bankenfraude bij o.a. Deutsche Bank en recent bij Wirecard, een financieel bedrijf dat als gevolg van enorm en wereldwijd geknoei ten onder ging. Wie dit boek leest is hierover niet verbaasd. Het Duitsland van het wirtschaftswunder is voorbij.

Anti-Islam

Na 17 jaar brak de man met zijn krant. De reden hiervoor die hij in zijn boek geeft is toen men hem vanuit de CDU vroeg om een regionaal SPD politicus te bespioneren. Hij had er zijn buik van vol. Maar het is uit het boek duidelijk dat hij ook zeer ontevreden was over het Duitse beleid tegenover de VS en vooral ook Europa en de euro.

Ook de Duitse emigratiepolitiek zoals blijkt uit zijn boek was voor hem immers fout. Hier zal hij echter vrij snel belanden in zeer controversiële vaarwateren en in een milieu van een vulgair racisme met Pegida en Alternatieve für Deutschland (AfD)

Zo was er stichter en woordvoerder van Pegida Lutz Bachmann – Een man met een crimineel verleden waaronder toen 16 inbraken, cocaïnehandel en geweldpleging – die op Facebook immigranten bestempelde als ‘ongedierte’. Wat natuurlijk doet denken aan een periode in Duitsland toen men joden gelijkschakelde met ratten.

Het voorstel van Ulfkotte om in september 2007 in Brussel een anti-islambetoging te organiseren faalde wegens Brusselse bezwaren en speelde uiteraard geheel in de kaart van die bewegingen. Zijn advocaat hiervoor was Hugo Coveliers.

Het boek Gekochte Journalisten toont de werkelijke natuur van de Duitse journalistiek en de top van Duitse maatschappij. Alles lijkt wel te koop.

Waarbij Ulfkotte beweerde niets te weten over diens relatie met het Vlaams Belang. Moeten wij dat geloven? Hij haakte dan ook af. (2) Deze immigratieproblematiek komt dan ook alleen maar kort en terloops in het boek ter sprake. Uit schaamte?

German Marshall Fund of the US

Zijn start bij de FAZ is typerend voor wat de krant is. Zo is zijn eerste taak drank en sigaretten gaan kopen voor de chef van de redactie buitenland. Zijn relaas over de journalistieke praktijken in Duitsland zijn voor de insider geen nieuws maar voor de hierover amper iets wetende buitenstaander schokkend.

Zo zijn er de snoepreisjes naar bijvoorbeeld Namibië of Oman waar men als een koning wordt ontvangen en waarna men dan over die regeringen lovende stukken schreef. Het hoort allemaal bij de stiel. En lid worden van allerlei organisaties gelieerd aan de Duitse en vooral Amerikaanse buitenlandse politiek hoorden er eveneens bij. Men schreef dan ook zoals de regeringen in Washington en Berlijn dat wilden.

Zo ging hij in afspraak met de krant een tijdlang werken bij de Duitse Bondsacademie voor Veiligheid en het German Marshall Fund of the United States, een Amerikaanse lobbygroep opgericht door Guido Goldman, zoon van Nahum Goldman, de stichter van het Joods Wereldcongres. Het is een organisatie die ook in België actief is en ooit ex-journaliste Mia Doornaart voor lezingen naar de VS uitnodigde.

Censuur, de feiten vervalsen of verdraaien, het hoort er zoals hij schrijft allemaal bij. Met als hoger doel het dienen van Washington en Berlijn.Waarbij journalisten teksten schrijven voor ministers en die dan in hun krant en tijdschrift bespreken en bejubelen. Het doet denken aan het Burgermanifest van Guy Verhofstadt geschreven door hoofdredacteur François (Sus) Verleyen en dit in zijn Knack dan de hemel in prees.

Geheime diensten

Directrice en lid van de adviesraad van dat fonds is Suzanne Woolsey, echtgenote van de vroegere CIA-baas James Woolsey. De stap vanuit al die Amerikaanse organisaties naar de CIA is zoals blijkt uit dit boek dan ook zeer snel gezet. En ze zijn zoals blijkt bij die organisaties erg gul met geld voor hun gasten. Het moet immers zeer attractief ogen.

Ook het verhaal over Atlantik-Brücke, nog zo’n Amerikaanse lobbyistengroep, is schokkend. De leden ervan behoren zowat tot de top van het Duitse zakenleven en de politiek met natuurlijk een pak journalisten inbegrepen.

Zo deed FAZ-correspondent Nikolas Busse in februari 2003 – Toen Duitsland zich verzette tegen de invasie van Irak door de VS – in een door Atlantik-Brücke in de New York Times geplaatste advertentie zijn belofte van trouw aan de Verenigde Staten. Dit dus gedaan door een Duitser en journalist! Zo ver gaat het.

Reinhard Bütikhofer, man de Duitse Groenzn in het Brusselse Europarlement. Voor hem geen geitenwollensokken maar de kracht van de NAVO en geen hulpeloze Palestijnen maar de macht van het zionisme.

Ook stipt hij aan hoe men bij het bespreken van Poetin in de FAZ steeds negatieve bijwoorden of bijvoeglijke naamwoorden zal gebruikten. Poetin is dan dreigend, rauw, agressief, koel en berekend. Bij Barack Obama klonk de man daarentegen als hoopvol, verzoenend, geprezen, hoopvol en vastberaden. Een fenomeen dat men trouwens in alle westerse massamedia zal vinden.

Het is duidelijk dat westerse geheime diensten niet alleen in Duitsland maar ook elders een zeer grote invloed hebben op onze berichtgeving. En dat is geen gevaar voor onze democratie meer. Het heeft die geheel weten te ondermijnen. Veiligheidsdiensten en regeringen mogen zich niet moeien met de inhoud van kranten en weekbladen. Maar ze doen het.

Incestueuze relaties

Interessant in dit boek is de lijst met toppolitici, journalisten en bedrijfsleiders die aangesloten zijn bij een van de serie aan de Duitse en Amerikaanse geheime diensten gelierde verenigingen en clubjes, sommigen vrij geheim. Relaties waar men zich veel vragen kan bij stellen. Het toont de Duitse vazalstaat ten volle uit. Zelfs al zit er tegenwoordig wel een pak ruis op die relaties.

Neem bijvoorbeeld het Duits Europarlementslid Reinhard Bütikhofer in het Europees parlement fractieleider voor de Groenen en voorzitter van het comité voor de relaties met China. Een belangrijke positie dus.

De man is echter ook lid van het zionistische American Jewish Committee, het nauw aan de CIA gelieerde Aspen Institute en Atlantic-Brücke. Veel geitenwollensokken, steun voor de Palestijnen of vredespolitiek moet men hier dus niet verwachten. Wel onversneden steun aan de VS en de NAVO.

Tijdens een recent debat rond Hongkong in Brussel ontkende hij dan ook bij hoog en bij laag dat er daar sprake was van een zogenaamde ‘kleurenrevolutie’. Niet te verwonderen dus dat onze media hem over Hongkong en China regelmatig aan het woord laten. Hij ‘kent’ het.

De euro

Uit het boek komt Udo Ulfkotte ook naar voren als een Duitse nationalist en dan toont hij bijwijlen erg demagogisch te zijn. Neem zijn bespreking van de euro. Zo beweert hij (p 232) dat men de euro invoerde want ‘de natiestaten en het denken in die natiestaten moesten vernietigd worden, vooral dat van de Duitsers’.

Hij stelt ook dat: “De euro werd – en dat is geen complottheorie en werd al eerder vermeld – bekonkeld op een Bilderbergconferentie” (p 331). Dat er op een Bilderbergconferentie over de plannen voor de invoering van de euro werd gesproken hoeft niet betwijfeld te worden. Het is geopolitiek samen met de val van de Berlijnse muur de toen belangrijkste gebeurtenis. Bilderbergers spreken logischerwijze daarover.

De euro s echter geheel gelieerd aan de val van de Sovjetunie, de muur en de Duitse eenmaking en werd tussen de Franse president François Mitterand en Helmut Kohl geregeld.Tot razernij van Margaret Thatcher. Niet Bilderberg, de Trilaterale of wat geheim clubje ook beslisten dat. Dat is algemene kennis. En de oprichting van de euro betekende dat er nu een goed alternatief was voor de US dollar. Een ramp voor de VS.

Het resulteert bij hem echter wel in razernij waarbij hij duidelijk de trappers verliest. En dan wordt de euro in zijn ogen een ‘onappetijtelijk euro’, de ‘impopulaire nieuwe valuta’ (p 243) de ‘waardeloze euro’ (p 248) en de ‘eurowaan’ (p 247).

De invoering van de euro is niet het werk geweest van de Trilaterale of van Bilderberg maar van een koehandel tussen François Mitterand (foto) en de Duitse kanselier Helmut Kohl. Wat toch basiskennis is over deze zaak. Duitsland kon zich herenigen als het ook mee met de anderen van de EU de euro invoerde. En zo geschiedde.

En de Duitse reclamecampagne voor de invoering van de euro – wat toch logisch was – wordt door hem zelfs beschreven als een die “herinnert des te meer aan duistere dictaturen en regimes uit het verleden’ (p 256). Hij durft het wel niet te schrijven maar hij doelt zo te zien duidelijk op Hitler. Wat moest de Duitse regering dan doen, zwijgen over die invoering van de euro of ertegen campagne voeren? Hij raaskalt.

Goldman Sachs

En wat is het tot nu toe met de euro geworden. Het doet het beter dan de Amerikaanse dollar en is, behoudens ten tijde van de speculatie tegen de rentevoet waartegen vooral Griekenland moest lenen, vrij stabiel. Maar die crisis is ontstaan op Wall Street toen Goldman Sachs liet lekken dat de Griekse begroting vervalst was. Wat zij goed wisten want zij hadden het zelf geregeld. Met medeweten van de andere lidstaten..

Waarna de door haar van 1 miljard dollar voorziene speculant John Paulson in Wall Street de raid op de euro op gang trok. Wat later door een bijna geheel geheim gehouden onderhoud tussen de EU en de VS, met o.m. Herman Van Rompuy en Barack Obama gestopt werd. (3) En zijn bewering dat de euro de Europese integratie niet bevorderde, zoals hij stelt, is niet serieus te noemen.

En dat sommige lidstaten het economisch minder doen dan andere is geen enkele verrassing of hinder voor de werking van de euro. Het omgekeerde zou pas verbazen. In elke muntunie, de VS of China, zijn er nu eenmaal grote regionale verschillen in rijkdom en groei. Het is zelfs wetmatig. De munten uit die landen zullen het daarom zeker niet slecht doen.

Neen, dit hoofdstuk is ballast die de rest van dit zeker boeiende en vooral verhelderende boek spijtig genoeg schade toebrengt. Er staat vooraan in het boek (p 13) wel een zeer storende fout. De in 2014 overleden Karl Albrecht is niet de stichter van autofabrikant Audi maar van de winkelketen Aldi. Medestichter was zijn broer Theo.

Willy Van Damme

1) Gekochte journalisten – Hoe de CIA het nieuws koopt, Udo Ulfkotte, 2016; 319 pagina’s, De Blauwe Tijger, 25,9 euro.

2) De Morgen, 7 september 2007, Belga, ‘Fel omstreden anti-islambetoging krijgt geen fiat van Brusselse rechtbank.’

3) Over dat onderhoud in Washington is er nadien zelfs geen persbericht gemaakt. Het enigste dat men de buitenstaanders toonde was een vaag beeld van die heren die samenzaten aan een tafel. Meer niet. En plots viel de speculatiegolf stil. Mensen als ex-minister en journalist Johan Van Overtveldt dachten al naar de begrafenis van de euro te kunnen gaan. Ze wachten jaren later nog steeds.