Voddenman

Het moet gezegd Siegfried Bracke laat zich opmerken. Soms gaat er amper een dag voorbij of de man komt in het nieuws, niet meer dan als verslaggever als weleer maar nu als politicus, als politieke vluchteling van de N-VA.

Media-adviseur

Sinds zijn intrede in de politiek is het voor deze journalist een groot mediafeest geweest. Hij loopt van het ene nieuwsfeit naar het andere. Hij was dan ook journalist en werd van dag één zelfs de favoriete media-adviseur voor N-VA goeroe Bart De Wever.

Pol van den Driessche, seksmaniak en viespeuk eerste klas, kwam door zijn escapades in zeer nauwe schoentjes te zitten en hup daar organiseerde het duo Siegfried en Bart een vluchtroute voor die mislukte kandidaat burgemeester van Brugge.

En dan was er zijn overstap. Die kwam ogenschijnlijk plots en omdat, stelde onze VRT-coryfee met een uitgestreken gezicht, hij het land de dieperik zag ingaan en alleen Bart en zijn Nieuw-Vlaamse Alliantie het land zouden kunnen redden van die ondergang… door continu ruzie te maken met de andere partijen en anderstaligen te beledigen. Van redding gesproken.

Tot bleek dat alles al maanden vooraf netjes was afgesproken met Goeroe Bart. Bracke zijn carrière bij de VRT ging, beweren kwatongen, namelijk niet opwaarts maar neerwaarts en dus koos onze man, beweren die kwatongen nog, ook hier voor een vluchtroute. Naar Gent om er zoals vriend Pol in Brugge hier dan burgemeester te worden.

Carrièrejagers

Het dient gezegd dat de N-VA haar overlopende journalisten weet te kiezen. Bracke ooit in Sint-Gillis-Dendermonde stiekem lid van de sossen – naar hij toen tegen de verbouwereerde lokale sossen daar zegde omdat dit veruit de beste lokale afdeling van de sp.a was – was toen een als journalist vermomd politicus.

Over Pol Seks weten we het ondertussen wel. Na het over hem uitgesproken vonnis zou een weldenkend mens met zelfs maar een gram schaamtegevoel in Vanuatu of Pitcairn politiek asiel aanvragen, maar neen, hij doet gewoon voort. Schaamtegevoel? Even veel als de meest ordinaire paddenstoel uit het bos. De man heeft dan ook al wat politieke partijen afgelopen.

Een normale partij zou bedanken voor dat soort opportunisten, carrièrejagers, maar neen van een partij die geen probleem heeft om een herhaalde malen veroordeelde wapensmokkelaar lokaal partijvoorzitter te maken moet men niet meer verwachten. 

Maar Siegfried is een man die duidelijk voor weinig terugschrikt om in de media te geraken, het gezegde ‘ook slechte reclame is reclame’ indachtig. Zo was er de verhuis van de Kempen naar Gent. Uiteraard naar Gent want de sjerp met die vervloekte driekleur lonkte voor hem in de Arteveldestad.

En dus wat deed de lokale politie bij zijn blijde intrede? Haar werk en zien of onze man van de VRT-vluchtroute wel daadwerkelijk daar woonde. En dus controleerde men o.a. zijn ondergoed om te zien of dat adres niet nep is. Had het een Afghaanse Belg geweest dan had de N-VA’er persoonlijk er zelf komen op toe zien.

Rood van schaamte

Maar nu was het kot van onze man te klein. Dit was, orakelde hij, pure pesterij om hem, de nobele Vlaams-nationalist geworden witte ridder de duivel aan te doen. Burgemeester Daniel Termont, een nu verdomde sos, deed dat naar hij het op TV, radio en in de boekskes stelde bewust.

Tot hij besefte belachelijk te doen, zijn staart introk en dan maar een van die door de politieman aangeraakte onderbroeken aandeed. Nadien kwamen er dan de verkiezingen en dat bleek voor hem een grote vernedering. Die duivelse rode burgemeester maakte hem gewoon belachelijk. Met 17,07% voor Bracke en 45,46% voor Termont was het Bracke die rood uitsloeg. Van schaamte dan.

En dat bleef maar duren. Van enig serieus politiek werk in de Kamer voor Volksvertegenwoordiging is er zo te zien amper sprake. En dan kwam er recent zijn uitlating dat wat hem betreft de volgende federale regering zich maar met sociaal-economische thema’s moet bezig houden en het communautaire gestook best moest laten vallen. “Weg met de sociale welvaartstaat”, moet hij gedacht hebben.

Hugo Schiltz achterna?

De man had vermoedelijk toen al in de gaten dat na deze zoveelste communautaire knoeiboel er van een nieuw experiment in staatshervorming niets in huis zou komen. Zo zou het huidig parlement voor haar ontbinding in  2014 moeten instemmen met een nieuw rondje staatshervorming. En behoudens de nationalistische extremisten heeft daar geen kat interesse voor. Het is gewoon: No passeran.

En dus zag Bracke de bui hangen en besefte hij dat zijn partij na al haar geruzie daar, ook in de Vlaamse regering persona non grata dreigde te worden. De man, die droomde van een grote politieke carrière, zag alles als sneeuw voor de zon wegsmelten. Zijn interview over de nieuwe regering leek dan ook eerder op de wanhoopsdaad van een in een put vallende politieker.

En uiteraard lokte zijn interview bij zijn partijgenoten alleen maar vloeken en getier uit. Privé zullen, incluis mogelijks Bart De Wever, sommigen hiermee wel akkoord gaan, maar onze goeroe is wel zo slim om daarover te zwijgen. Hij zal ongetwijfeld de memoires van Hugo Schiltz hebben gelezen. En het zwarte schaap wil hij zeker in dat milieu niet worden. Er is al zwart genoeg daar.

En dus vloog Bracke van Bart dan maar op de strafbank. Meer dan een bliksemschicht van de zuiverder-dan-zuiverder in de leer zijnde Peter De Roover was niet nodig. Het typeert deze partij waar iemand die mogelijks niet eens lid is in de feiten de partijlijn uitzet.

Bracke bij de studenten

En dan was er zijn optreden voor studenten in het Leuven van Louis Tobback, nog zo’n rode duivel. Het lijkt met deze versgebakken Vlaams-nationalist van kwaad naar nog veel erger te gaan. Dit was geen debat van partijvoorzitters maar eerder een uitlachevenement met Bracke als de grote centrale gast.

De man zat erbij alsof hij in zijn broek had gedaan en werd door zowat alle sprekers en door de zaal om de haverklap gewoon uitgelachen. Zelfs moderator en ex-VRT collega Johny Vansevenant, ooit mediatrainer voor wijlen CVP, deed er op het einde nog een flinke scheut bovenop. Zielig. Een normaal mens zou er medelijden mee krijgen. Als men niet beter wist natuurlijk.

En dan – klap op de vuurpijl – gaf hij nadien ook nog een interview aan het Leuvense studentenblad Veto. Een in verhouding degelijk tijdschrift trouwens. En daarin noemde hij – geen doodzonde maar een erfzonde – de Vlaams leeuwenvlag een… vod. Een VOD!! En nu was het intern thuis bij een Bourgeois (alias Burger), Jambon (de Hesp) en de Roover helemaal oorlog. Rauw lag hij op tafel.

En dus trok Bracke nog maar eens snel een nieuw vers gewassen boetekleed aan, verontschuldigde zich heel hard en stelde dat wat hem betreft dat gedoe met Belgische en Vlaamse vlaggen niet hoeft. De ten huizen de Hesp uitgespuwde Belgische vlag gelijkstellend met het heilige der heiligen: De fiere Vlaamse vlag, zinnebeeld van die Vlaamse republiek, alias het fata morgana van de Burger & Co.

Valère De Vod

Hoef ik het gebrul bij Weyts hier weer te geven? Best niet want het zou wel eens ongepast taalgebruik kunnen zijn voor de gevoelige lezer. Maar ik hoorde iets van radbraken en de vuurstapel of zo. Je weet wel dat middeleeuws gebruik voorbehouden voor ketters genre Bracke.

Men krijgt dan ook de stellige indruk dat de man, zoals voor hem Rik Torfs, zijn vlucht uit de politiek aan het voorbereiden is. Vrienden bij de N-VA zal hij wel niet veel meer hebben. Vijanden wel natuurlijk. En wie die harde nationalistische kern genre Weyts kent weet dat dit voorgoed is en dat de haat diep zit.

Maar geen probleem. Met de al verdiende centen kan hij altijd een nieuw leven beginnen… als voddenman. Of zoals Kaaiman het vandaag in De Tijd schreef: Als Valère De Vod.

Willy Van Damme