Indien bewezen

Het blijft verbazing wekken hoe onze media met betrekking tot de oorlog in Syrië de waarheid blijven verdoezelen en zelfs het meest vaststaande blijven ontkennen. Recent voorbeelden werden de voorbije dagen gebracht door De Standaard en de Financial Times.

Oude smokkelroutes

Zo publiceerde de Britse zakenkrant de Financial Times het verhaal over een verklaring van de Iraakse minister van Buitenlandse Zaken Hoshyar Zebari, een Koerd die al jaren in die functie is en nog door het Amerikaanse bezettingsleger op die positie was gezet.

Deze had het over Al Qaeda, salafisten die via de oude smokkelroutes nu vanuit Irak naar Syrië trekken om daar een nieuw islamitisch emiraat te stichten. Waarbij hij zijn ongerustheid uitsprak want een overwinning van die salafisten in Syrië is zeer slecht nieuws voor zijn land.

Het risico op een uitbreiding van de burgeroorlog richting Irak wordt dan wel een bijna zekerheid. Juist nu het al een tijd iets rustiger is en het geweld binnen bepaalde perken blijft. En wat schrijft de Financial Times over zijn verklaring:

“Veel analisten zeggen dat hun aanwezigheid – indien bewezen – maar een element van een steeds complexer en dodelijker conflict is.”

Massa’s getuigenissen

Merkwaardig hoe men hier stelt dat die aanwezigheid niet eens bewezen is. Zo zijn er nochtans de officiële verklaringen in die zin van Syrië, Libië, Tunesië, de VS, Ban Ki-moon, secretaris generaal van de VN, en nu ook dus Irak.

Verder zijn er de misschien wel duizenden getuigenissen, rapporten, het verhaal van de Belgische bij verstek veroordeelde terrorist Ayachi en de filmpjes op YouTube van o.a. die salafistische haatpredikanten. En dan nog stelt die krant dat het niet bewezen is.

Het doet denken aan die bewering in De Standaard van Jorn De Cock die de verhalen over jihadisten vrij recent afdeed als ‘geruchten’. Diezelfde krant schreef op haar website zondag in een stuk over de missie van Kofi Annan trouwens:

“Er zijn geen landen bekend die wapens leveren aan de opstandelingen.”

Niet mooi voor de CV

Maar dit vertellen van leugens door die kranten is feitelijk niet onlogisch. Wij krijgen hier al meer dan een jaar via hen het verhaal geserveerd over een brutale erg bloeddorstige dictator die met plezier zijn bevolking over de kling jaagt.

Met dan de Syriërs die massaal in opstand komen en zelfs hun leven veil hebben voor die vrijheid. Waarbij het verhaal over buitenlandse terroristen steevast wordt afgedaan als regeringspropaganda.

Als men dan moet erkennen dat die opstand feitelijk in handen is van allerlei jihadisten die met plezier hun tegenstanders desnoods de keel oversnijden, dan hebben de kranten en de journalisten natuurlijk een wel heel groot probleem.

Het betekent immers dan dat zij al een jaar figuren als een Ayachi en ander tuig steunen en meehelpen bij het uitroeien van de religieuze minderheden in dat land. En dat is iets wat kranten natuurlijk niet graag horen. Hetzelfde voor journalisten. Het staat niet mooi op je CV als men er kan lezen: ‘steunde Ayachi en andere salafisten bij het kelen van tegenstanders’.

Daarom dat volharden in de boosheid de regel is en men straal blijft ontkennen wat iedereen zo met de eigen ogen kan zien. Dat die kranten en journalisten zichzelf daardoor niet alleen ongeloofwaardig en zelfs verdacht maken nemen ze er dan maar bij. Het alternatief: ‘fan van Ayachi & co’ is vermoedelijk volgens hen nog veel slechter.

Een Libische seculiere politicus

Onze media zijn dan ook de gevangene geworden van hun eigen leugens. Typerend is bijvoorbeeld de berichtgeving over de verkiezingen van zaterdag in Libië. Daar stelt men de voormalige interimpremier Mahmoud Jibril, een kandidaat bij de verkiezingen daar, voor als een seculiere politicus en een ‘liberal’.

Dat de man voorstander is van de sharia hoort men echter praktisch niet. Maar naast hem staan er politici die van Libië een soort Afghanistan, een talibanland, willen maken, de fans van Bin Laden & co. En dus is hij in onze media een ‘seculiere politicus’.

Hij was trouwens het westerse uithangbord om de steun aan die Libische opstand hier te rechtvaardigen. Juist zoals men die door het westen als gesprekspartner erkende Syrische National Raad nu volpropt met ogenschijnlijk nette jongens.

Het is het tuig dat er ter plekke vecht dat zal bepalen waar het met Syrië heen gaat. Niet die uithangborden, de goed betaalde reclamejongens die in essentie de Israëlische belangen verdedigen.

Evenmin hoorde men in de pers iets over de folteringen, moordpartijen, massa’s politieke gevangenen die zonder vorm van proces vastzitten, het lot van de zwarte Afrikanen, plunder, corruptie of de positie van vrouwen. Ongesluierde vrouwen, vroeger een frequent fenomeen, lijken in Libië plots verdwenen.

Ook hier logisch. Onze persmuskieten steunden vorig jaar die opstandelingen en dus dient men die lijn vol te houden. Opnieuw zou dan immers blijken dat men kritiekloos erg foute jongens de hemel inschreef. En ook dat staat niet mooi op een CV. 

En dus verliepen de verkiezingen volgens onze media in een leuk sfeertje en bijna vlekkeloos. En ja hoor, er zijn, volgens een Jens Franssen van de VRT-radio, nog vele problemen.  Meer niet.

Willy Van Damme